6-тарау. Егіс айналымындағы топырақ өңдеу жүйесінің негіздемесі
топырақты химиялық мелиорациялау
жүктеу/скачать 285.6 Kb.
|
| 12.2 топырақты химиялық мелиорациялау
Химиялық мелиорацияның негізгі тәсілдері-қышқылдарды әктеу және тұзды топырақты гипстеу. Әктеу-қышқылдықты бейтараптандыру үшін карбонат, тотық немесе гидрооксид түріндегі кальций (және магний) топыраққа енгізу. Қазіргі уақытта Қазақстан Республикасында қышқыл топырақ көлемі 3 млн.гектардан асады, бұл ауыл шаруашылығы алқаптарының жалпы алаңының 30% - дан астамын құрайды. Қышқылдығы жоғары жерлерде жыл сайын 2,5 млн. тоннаға жуық астық өндірілмейді, минералдық тыңайтқыштардың тиімділігі күрт төмендеуде, экологиялық жағдай нашарлауда. Әктеу топырақтың артық қышқылдығын бейтараптандыруға ғана емес, оның агрохимиялық, агрофизиялық және биологиялық қасиеттерін жақсартуға, өсімдіктерді кальциймен және магниймен қамтамасыз етуге, мәдени өсімдіктердің өсуі мен дамуы үшін оңтайлы жағдайлар жасауға бағытталған. Топырақтың реакциясы мен өсірілетін дақылдардың биологиясы арасында сәйкессіздік пайда болған кезде әктеу қажеттілігі туындайды (кесте. 12.2.1). Кесте 12.2.1-топырақтың рН түрлі мәндерінде әктеу қажеттілігі
Топырақтың қышқылдығына қатысты далалық дақылдар келесі топтарға бөлінеді: I. топырақтың қышқылдығына аса сезімтал; Бейтарап немесе әлсіз реакциясын қажет етеді (рН 6,2-7,0); Қант және жемдік қызылшасы, шалғынды беде, жоңышқа, қыша әктас үшін өте жақсы. Азқышқылды және топырақтың бейтарап реакциясына жақын (рН 5,1-6,0); жүгері, бидай, арпа, бұршақ, бұршақ, турнепс, азықтық қырыққабат, Швед бесі, лисохвост, алшақ, пелюшка, вика әктас алуға жақсы шақырылады. 2. Орташа қышқылдық, әктеу тек қатты және орташа қышқыл топырақтарда ғана қажет: қара бидай, сұлы, тимофеевка, қарақұмық. Орташа қышқылдықты оңай ауыстыратын; әктеу өте қатты және орташа қышқыл топырақтарда ғана қажет: күнбағыс, картоп, зығыр. 3. Топырақтың жоғары қышқылдығына сезімталдығы аз: люпин және сераделла. Әк мөлшерін есептеу үшін гидролиттік қышқылдық (мг-экв. 1,5 коэффициентке көбейтіледі. Әк мөлшерін 1 га тоннада алады. Әктеу тыңайтқыш жүйесімен, атап айтқанда фосфоритті ұнның фосфорлы тыңайтқыштары ретінде пайдалану мүмкіндігімен тығыз байланыстырылуы тиіс. Минералдық тыңайтқыштардың көпшілігі физикалық-химиялық, физиологиялық және микробиологиялық процестердің салдарынан топырақты ішінара қышқылдандырады. Аммоний сульфаттары басқа тыңайтқыштардан көп топырақ қышқылдайды. Физиологиялық қышқыл минералды тыңайтқыштарды бейтараптандыру үшін қосымша әк материалдарын енгізу ұсынылады. Әктеу тиімділігін арттыру үшін қажет: - топырақтың қышқылдық дәрежесін анықтау; - ауыспалы егіс дақылдарының әктасуына қатынасын анықтау; - әк дозасын дұрыс белгілеу; - органикалық және минералды тыңайтқыштарды енгізумен топырақты әктасудың шебер үйлесімі; - топырақты әктеу минералдық тыңайтқыштарды енгізуден озық болуы тиіс, олардың тиімділігі әк аясында жоғарылайды; - әк тыңайтқыштарын біркелкі енгізу. Топырақтың қышқылдық дәрежесі-маңызды, бірақ топырақтың әкке қажеттілігін сипаттайтын жалғыз көрсеткіш емес. Әктасудың қажеттілігін анықтау кезінде топырақта алюминий мен марганецтің жылжымалы қосылыстарының құрамын, топырақтың негіздермен қанығу дәрежесін, түйіршіктеу құрамын ескеру қажет. Топырақ негіздерімен қанығу дәрежесіне байланысты мынадай топтарға бөлінеді: 50% және одан төмен - әктасудың қажеттілігі күшті; 50-70% - орташа; 70-80% - әлсіз; 80% - дан астам-әктасудың қажеті жоқ. Әктеу қажеттілігін тұзды сорудың рН шамасын, негіздермен қанығу дәрежесін және топырақтың гранулометриялық құрамын бір мезгілде есепке ала отырып, айтарлықтай дәл анықтауға болады. Әктеу тиімділігі көп жағдайда әктас тыңайтқыштардың сапасымен анықталады. Негізгі әктас тыңайтқыштары - 75-100% кальций және магний оксиді сасо3-ке қайта есептегенде. Олардың ішінде доломитизацияланған әктас, мергель, бор, сөндірілмеген және сөндірілген әктас, доломит ұны, әктас туфтері, дефекациялық кір, пештердің, цемент зауыттарының шаңы және металлургиялық шлактар кеңінен таралған. Мелиоранттардың дозаларын есептеу үшін әк тыңайтқыштарының әсер етуші затының эталонымен кальций - СаСО карбонаты қабылданды. Топырақты гипстеу-оның химиялық, физикалық және биологиялық қасиеттерін жақсарту үшін топыраққа гипсті енгізу. Бұл топырақтар сіңіргіш кешендегі натрий құрамының жоғары болуымен және топырақ ерітіндісінің сілтілік реакциясымен сипатталады,бұл тұзды топырақтың қолайсыз физикалық, физикалық-химиялық және биологиялық қасиеттерін және құнарлылығының төмендігін негіздейді. Сіңірілген натрийдің құрамына байланысты топырақ сору сыйымдылығының 3-5% — дан аспайтын сору сыйымдылығына, сору сыйымдылығының 5-10% — дан аспайтын сору сыйымдылығына, сору — 10-20, сору - 20% - дан аспайтын сору сыйымдылығына бөлінеді. Сортаңдар ұсақ немесе қыртысты болып бөлінеді, оларда сортаңды көкжиек 7 см - ден аспайтын тереңдікте, орташасы — 7-15 см тереңдікте және терең қыртысты-15 см-ден асатын тереңдікте. Сортаңдан басқа тұздалған топырақтар (сортаң және сортаң) кездеседі. Тұздану дәрежесі бойынша (тұздардың саны және тұзды горизонттардың жату тереңдігі) оларды бөледі: әлсіз сортаңға — 80 - 150 см тереңдікте тұздардың 0,25% астам; - сортаң-30-80 см тереңдікте тұздардың 0,25% астам; - сортаңды-5-30 см тереңдікте тұзды көкжиек; - топырақтың жоғарғы қабатында тұздар 1% - дан кем емес (1-ден 10% - ға дейін және одан да көп болуы мүмкін) болады. Тұздардың құрамы бойынша тұздар сульфатты (негізінен Na2S04), сода, хлоридті (Naclи MgCl2) және аралас болып бөлінеді. Сортаңды топырақты жақсарту үшін олардан натрий карбонатын жою, натрий кальциймен алмастыру, ал түзілетін Na2S04 жуумен жою, сондай-ақ тығыз сортаңды горизонтты бұзу қажет. Тұзды топырақты түбегейлі жақсарту әдістерінің бірі оларды гипстеу болып табылады, яғни химиялық мелиорация - құрамында кальций бар химиялық мелиоранттарды шап қабатына енгізген кезде топырақты кальциймен ауыстыру. Топырақты гипстеу үшін ең көп таралған және қол жетімді мелиоранттар фосфогипс және шикі сүт гипсі болып табылады. Гипс сіңірілген натрий кальцийінің артығын алмастыру үшін жеткілікті мөлшерде топыраққа енгізеді. Топыраққа байланысты гипстің келесі дозаларын қолданады (кесте. 12.2.2). 12.2.2-кесте-гипстің дозалары және топырақ түріне байланысты оны енгізу тәсілдері
Химиялық мелиорацияда сортаң топырағының қажеттілігін есептеу негізінде топырақ сіңіру кешенінің кальциймен қанығу дәрежесі жатыр. Кальциймен қанығу дәрежесі бойынша солонцы қанықпаған кальциймен болады, онда сіңіру кешенінде ол 70% - дан аз және кальциймен қанықтырылған-сіңіру кешенінде оның құрамы катиондар сомасының 70% - ға жуығын құрайды. Гипстеу сіңірудің жалпы сыйымдылығынан 10% - дан астам сіңірілген натрийден тұратын сортаңдар мен сортаң топырақты жақсарту үшін қажет. Әлсіз сортаңды топырақты (натрий 10% - дан аз) агробиологиялық әдіспен-үш қабатты жыртуды қолдана отырып, қидың үлкен мөлшерін енгізе отырып, жоңышқа және басқа да дақылдарды себу арқылы жақсартады, олар топырақтың кальций тамырларына шоғырландырады. Кальций босатылады және натрий сіңіргіш кешенінен ығыстырады. Әсіресе суару кезінде бұл процесс тиімді. Қи мен минералды азотты және фосфорлы тыңайтқыштарды енгізген кезде солонцтарды гипстеу тиімділігі айтарлықтай артады. Тұзды топыраққа арналған азотты тыңайтқыштардың ең жақсы түрі-аммоний сульфаты, ал фосфорлардан-қарапайым суперфосфат. Гипстің әсерінен сортаңдарды жылдам мелиорациялаудың маңызды шарты топырақтың жеткілікті ылғалдылығы болып табылады. Гипстің үлкен дозалары әдетте 2-3 жыл бойы біртіндеп енгізіледі. жүктеу/скачать 285.6 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||