Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

Яго сэрца апантана стукала ў грудзі. Нават дзіўна, што пры яго страху перад смерцю, яно стукала ўсё мацней, і адважней захоўваючы яго ў жывых. Але яму прыдзецца спыніцца і вельмі хутка. Яго ўдары былі палічаныя. Колькі яшчэ будзе часу, калі ён устане і мінуў праз замак у апошні раз, выйдзе ў двор і затым у лес?

Пакуль ён ляжаў на падлозе з гэтым пахавальным грукам унутры, яго ахапіў жах. Ці балюча гэта, паміраць? Усе папярэдныя разы, калі ён думаў што зараз адбудзецца, усё абыходзілася, ён ніколі аб гэтым не думаў. Яго жаданне жыць было ў шмат раз мацней, чым страх перад смерцю. Цяпер яму не трэба спрабаваць выратавацца, выслізнуць, уцячы ад Вальдэморта. Ён ведаў, што гэта быў канец, заставалася толькі памерці.

Калі б ён толькі мог памерці той летняй ноччу, калі ў апошні раз пакінуў Прайвет Драйв 4, калі палачка з пяром высакароднага Фенікса выратавала яго! Калі б ён толькі мог загінуць як Хэдвіг, так хутка, каб не зразумець гэтага! Або калі б ён мог устаць перад палачкай, закрыўшы каго-небудзь, каго ён кахаў… Зараз ён нават зайздросціў смерці сваіх бацькоў. Гэта стрыманая прагулка да ўласнай смерці патрабуе іншай адвагі. Ён адчуў, што яго пальцы трохі дрыжаць, і паспрабаваў супакоіць іх, хоць ніхто яго зараз і не бачыў. Усе партрэты на сценах былі пустыя.

Павольна, вельмі павольна, ён сеў і тут жа адчуў сябе больш жывым, і больш упэўненым, чым перш, у тым, што яго цела яшчэ жывое. Чаму ён ніколі не думаў аб цудзе свайго жыцця, аб мозгу і нервах, аб б’юшчымся сэрцы? Нічога гэтага не павінна было быць… або, прынамсі, у ім не павінна было быць усяго гэтага. Ён ужо дыхаў глыбей і спакайней, рот і горла амаль цалкам перасохлі, гэтаксама было і з вачамі.

Здрада Дамблдора амаль інчога не азначала. Вядома, план быў куды больш: цяпер Гары разумеў, што проста быў занадта дурны, каб разгадаць яго. Ён ніколі не сумняваўся ў тым, што Дамблдор жадае, каб ён выжыў. Цяпер ён ведаў, што яго жыццё заўсёды залежыла ад таго, колькі часу запатрабуецца, каб знішчыць усе Хоркурксы. І Дамблдор перадаў гэтую справу Гары, і ён паслухмяна працягнуў разрэзаць усе сувязі з жыццём не толькі Вальдэморта, але і сваім ўласным! Як лаканічна, як элеганта не губляць дарэмна чужыя жыцці, а ўскласці небяспечную місію на хлопчыка, які ўжо адзначаны для ахвяры, і чыя смерць не будзе непапраўнай катастрофай, але будзе наступным ударам для Вальдэморта. І Дамблдор введаў, што Гары не адступіць, што будзе ісці да канца, нягледзячы на тое, што гэта будзе яго канец, паколькі ён узяўся за гэта сам, ці не так?

Дамблдор, як і Вальдэморт, ведаў, што Гары не дазволіць больш нікому за яго загінуць, і цяпер, калі ён гэта зразумеў, у яго сілах было спыніць гэта. Вобразы ляжалых на палу Вялікай Залы Фрэда, Люпіна, Тонкс праплылі перад вачамі і ён ледзь не задушыўся. Смерць не жадала цярпець…

Але Дамблдор пераацаніў яго. Ён не зладзіўся: змяя выжыла, Адзін Хоркуркс працягваў бы захоўваць Вальдэморта на зямлі, нават калі б Гары загінуў. Праўда, камусьці іншаму было б менш справы. Ён здзівіўся хто б мог гэта зрабіць… Рон і Герміёна вядома ведалі б што рабіць… Вось чаму Дамблдор жадаў, каб ён давяраў ім… бо калі б яго праўдзівы лёс спасціг яго трохі раней, яны змаглі б працягнуць…

Як дождж на халодным акне, гэтыя думкі стукалі па цвёрдай паверхні непазбежнай праўды, якая складалася ў тым, што ён павінен памерці. Я павінен памерці. Гэта павінна пакончыць з усім. Рон і Герміёна здавалася, былі вельмі далёка, у далёкай краіне, ён адчуваў, быццам яны расталіся вельмі даўно. Не будзе больш ні развітанняў, ні тлумачэнняў, ён ведаў гэта. Гэта было вандраванне, у якое яны не маглі пайсці разам, і ўсе спробы спыніць яго маглі б пазбавіць яго каштоўнага часу. Ён зірнуў уніз на пабіты залаты гадзіннік, які ён атрымаў на свой сямнаццаты дзень Нараджэння. Паўгадзіны, прадстаўленыя Вальдэмортам для яго здачы, амаль мінулі.

Ён падняўся. Сэрца падобна вар’яцкай птушцы, латашылася па рэбрах. Магчыма, яно ведала, што яму засталося трохі часу, можа, яно спрабавала да канца выканаць увесь жыццёвы грук. Ён не стаў аглядацца, калі зачыніў дзверы кабінета.

Замак быў пусты. Ён адчуваў, быццам ужо памёр і ідзе па ім адзін, як прывяд. Людзі ў партрэтах усё яшчэ сыходзілі са сваіх рамак: вакол было страшэнна ціха, як быццам уся пакінутая жыццёвая сіла была сабраная ў Вялікай Зале, запоўненая мёртвымі і тымі, якія смуткавалі.

Гары надзеў Плаш-Нябачнік і накіраваўся ўніз па лесвіцы, спусціўшыся нарэшце па мармуровым пралёце ў вестыбюль. Магчыма, якаясь малюсенькая частка Гары спадзявалася, што яго адчуюць, заўважаць, спыняць, але плашч быў непранікальным і ён лёгка дайшоў да ўваходных дзвярэй.

Тут у яго ледзь не ўрэзаўся Нэвіл. Ён з кімсці яшчэ ўносіў у замак цела. Гары зірнуў уніз і адчуў тупы ўдар па жываце: Колін Крыві, хоць ён быў непаўналетнім, але, мусіць, прабраўся ў замак, як гэта зрабілі Малфой, Крэб і Гойл. Мёртвы ён здаваўся яшчэ менш.

- Ведаеш што? Я магу зладзіцца адзін, Нэвіл, - сказаў Олівер Вуд, і паклаў Коліна на плячо, як пажарнік, і занёс у Вялікую Залу.

Нэвіл на секунду абапёрся на праём і выцер лоб рукой. Ён быў падобны на старога. Затым ён зноў накіраваўся ў цемру, за новымі целамі.

Гары кінуў погляд назад на ўваход у Вялікую Залу. Вакол рухаліся людзі, спрабуючы суцешыць адзін аднаго, пілі, схіляліся над мёртвымі, але Гары так і не ўбачыў нікога з блізкіх, ні намёку на Герміёну, Рона, Джыні, іншых Уізлі, Луну. Ён адчуваў, што аддаў бы ўвесь свой пакінуты час, дзеля аднаго погляду на іх; але хапіла б ў яго перастаць глядзець? Ужо лепш так.

Ён накіраваўся па прыступках уніз у цемру. Было дзесьці а чацьвёртай раніцы, і трунная цішыня стварала уражанне, быццам яны затаілі дыханне, у чаканні ўбачыць тое, што ён павінен быў зрабіць.

Гары зрушыўся да Нэвілу, які скланіўся над іншым целам.

- Нэвіл.

- Божа, Гары, ты мне ледзь сардэчны прыступ не ўстроіў!

Гары зняў плашч: думка падысці да яго з ніадкуль, нарадзілася з жадання цалкам упэўніцца ў гэтым.

- Куды ты накіраваўся адзін? – спытаў здзіўлена Нэвіл.

- Гэта частка плану, - сказаў Гары. – Мне трэба сёе-тое зрабіць. Слухай Нэвіл…

- Гары! – Нэвіл раптам стаў спалоханым. – Гары, ты ж не збіраешся здацца?

- Не, - проста зманіў Гары. – Вядома, не… Гэта сёе-тое іншае. Але мне трэба знікнуць на некаторы час. Ты ведаеш змяю Вальдэморта, Нэвіл? У яго велізарная змяя… ён заве яе Наджыні.

- Так, я чуў… І што з ёй?

- Яе трэба забіць. Рон і Герміёна ведаюць, але проста калі яны…

Жах гэтай магчымасці на момант перахапіў яго дыханне, што ён не мог дамовіць. Але ён зноў пахістаўся: гэта было вырашальным, ён павінен быць такім як Дамблдор, захоўваць халодны розум, упэўнівацца што ёсць запасныя варыянты, іншыя, хто зможа працягнуць. Дамблдор памёр, ведаючы, што тры чалавека яшчэ ведаюць пра Хоркурксы, зараз месца Гары павінен заняць Нэвіл: зноў у тайну будуць прысвечаны трое.

- Проста калі яны будуць занятыя, у цябе будзе шанец.

- Забіць змяю?

- Забіць змяю, - паўтарыў Гары.

- Дабра, Гары. Ты ж ў парадку?

- Са мной усё нармалёва. Дзякуй, Нэвіл.

Але толькі Гары зрушыўся, Нэвіл схапіў яго за руку.

- Мы ўсе збіраемся працягваць бітву. Ты ведаеш аб гэтым?

- Так, я…

Задушлівае пачуццё паглынула канец фразы; ён не зможа працягнуць. Нэвіл, здавалася, нічога не заўважыў. Ён папляскаў Гары па плячу, адпускаючы яго і пайшоў проч, шукаць яшчэ цела.

Гары зноў накінуў плашч і пайшоў. Недалёка наперадзе рухаўся хтосьці яшчэ, схіляючыся над іншым ляжалым на зямлі целам. У кроку ад яе ён зразумеў, што гэта Джыні.

Ён спыніўся. Яна наблізілася да дзяўчынкі, якая клікала маму.

- Усё добра, - вымавіла Джыні. – Усё добра, зараз мы занясем цябе ўнутр.

- Але я жадаю дадому, - прашаптала дзяўчынка. – Я больш не жадаю дзерціся! – Я ведаю, - сказала Джыні, яе голас зрываўсся. – Усё будзе добра.

Па целе Гары прабегла халодная дрыготка. Ён жадаў закрычаць скрозь ноч, жадаў, каб Джыні ведала, што ён тут, жадаў каб яна ведала куды ён збіраўся. Ён жадаў каб яго спынілі, пацягнулі назад, адправілі дадому...

Але ён ужо дома. Хогвартс быў першай і лепшай хатай якую ён калі-небудзь ведаў. Ён, Вальдэморт, Снэйп – кінутыя хлопчыкі – усе знайшлі сваю хату тут.

Джыні стаяла на каленах перад параненай дзяўчынкай, трымаючы яе за руку. З велізарным высілкам Гары прымусіў сябе рухацца. Яму нават здалося, што ён бачыў як Джыні азірнулася, калі ён праходзіў міма, і задаўся пытаннем, ці адчула яна кагосьці, які прайшоў паблізу, але ён не сказаў ні слва, і не азірнуўся назад.

У цемры вымалёўвалася халупа Хагрыда. У ёй не было ні святла, ні гукаў Фанга, які скрабецца ў дзверы, ні яго брэху. Усе гэтыя візіты да Хагрыду, паблесківання меднага імбрычка на агні, каменныя пірагі і гіганцкія чарвякі, яго велізарны барадаты твар, Рон, які адрыгваў смаўжоў, Герміёна, якая дапамагае яму выратаваць Норберта.

Ён працягваў рухацца, дайшоў да ўскрайка лесу і спыніўся. Натоўп Дэментараў слізгаў сярод дрэў; ён адчуваў іх холад, і не быў упэўнены што хможа шчасна мінуць праз іх. У яго больш не было сіл на Патронуса. Ён больш не мог стрымліваць свой страх. Але пасля ўсяго гэтага, ён не мог так проста памерці. Кожная секунда, пакуль ён удыхаў пах траў, халоднае паветра на твару было неацэным: думаць аб тым, што у людзей ёсць цэлыя гады, час каб растрачваць яго марна, шмат часу які цягнецца так доўга, а ён чапляецца за кожную секунду. У гэты час ён думаў, што ён не зможа працягваць ісці, і ведаў, што ён павінен. Доўгая гульня скончана, Снітч злоўлены, час спускацца…

Снітч. Яго слабыя пальцы на імгненне намацалі мяшочак на шыі і выцягнулі яго.

Я адчыняюся ў канцы.

Дыхаючы хутка і цяжка, ён утаропіўся ўніз на яго. Зараз яму трэба быў час, каб рухацца як можна павольней, ён, здавалася, спяшаўся, і разуменне прыходзіла ўсё хутчэй, так што здавалася мімалётным. Гэта быў канец. Гэта быў момант ісціны.

Ён прыціснуў залаты метал да вуснаў і вымавіл, “я зараз памру”.

Металічная абалонка разбілася. Ён апусцў дрыготкую руку, выцягнуў з плашча палачку Драка і прамармытаў: “Люмос”.

Чорны камень з расколінай, якая перасякала цэнтр, быў пахаваны ў двух паловах снітча. Камень Уваскрашэння быў разламаны па вертыкальнай лініі, якая прадстаўляла Старэйшую Палачку. Трохкутнік і круг, якія абазначаюць Плашч і камень былі ўсё яшчэ прыкметныя.

І зноў Гары зразумеў не задумляючыся. Неабязкова было прыносіць іх назад, бо ён павінен далучыцца да іх. У рэчаіснасці не ён прызываў іх: яны прызывалі яго.

Ён закрыў вочы і павярнуў камень у руцэ тры разу.

Ён ведаў, гэта адбылося, таму што пачуў лёгкія рухі вакол, якія азнаначалі што далікатныя целы перапухаюць сваімі нагамі па зямлі, засыпанай галінкамі наваколя, якая была далёкім ускрайкам лесу. Ён адкрыў вочы і агледзіўся. Яны не былі ні прывядамі, ні целамі наколькі ён мог бачыць. Яны больш пазадзілі на Рэдла, які так даўно выходзіў з дзённіка, і быў досыць выразным успамінам. Меней цвёрдыя чым жывыя целы, але нашмат больш за прывідаў, яны зрушыліся да яго. І на кожным твару была адна і тая ж ўсмешка. Джэймс быў дакладна такога ж росту што і Гары. На ім была адзежа, у якой ён памёр, і яго валасы былі неахайнымі і ўскудлачанымі, а яго акуляры былі злёгку скрыўленымі як у містэра Уізлі.

Сірыюс быў высокім і прыгожым і нашмат маладзей, чым Гары бачыў яго пры жыцці. Ён ішоў з нейкай простай вытанчанасцю, трымаючы рукі ў кішэнях, з усмешкай на твары. Люпін таксама быў маладзей, і меней пацёрты, і яго валасы былі гушчы і цямней. Ён выглядаў радасным зноў патрапіць у гэтае знаёмае месца, дзе праходзіла гэтулькі яго юнацкіх блуканняў.

Усмешка Лілі была самай шырокай. Яна адкінула назад доўгія валасы і наблізілася да яго, і зялёныя вочы, так падобныя на яго, нецярпліва сталі вывучаць яго твар, як быццам яна ніколі не зможа на яго нагледзецца.

- Ты быў такім адважным.

Ён не мог казаць. Яго вочы атрымлівалі асалоду ад яе, і яму здавалася, быццам ён мог стаяць і глядзець на яе весна, і нічога больш не было б трэба.

- Ты амаль на месцы, - сказаў Джэймс. – Вельмі блізка. Мы…. так ганарымся табой.

- Гэта балюча?

Дзіцячае пытанне зляцела з вуснаў Гары перш чым ён змог спыніцца.

- Паміраць? Зусім не, - сказаў Сірыюс. – Хутчэй і лягчэй чым засынаць.

- І яму захочацца зрабіць гэта хутка. Ён жадае пакончыць з гэтым, - сказаў Люпін.

- Я не жадаў каб вы загінулі, - вымавіў Гары. Словы ішлі незалежна ад яго волі. – Ніхто з вас. Прабачце…

Ён звяртаўся больш да Люпіна, чым да астатніх, умольваючы яго.

- … калі ў вас з’явіўся сын… Рэмус, прабач…

- Я таксама жадаю папрасіць прабачэння, - адказаў Люпін. – За тое, што ніколі не пазнаю яго… але ён будзе ведаць завошта я памёр і я спазяюся, ён зразумее. Я спрабаваў зрабіць мір, у якім ён мог бы пражыць шчаслівае жыццё.

Халодны ветрык, які, здавалася, ішоў з сэрца лесу, паварушыў бровы Гары. Ён ведаў, што яны не скажуць яму ісці, гэта павінна быць яго ўласнае рашэнне.

- Вы будзеце са мной?

- Да самога канца, - адказаў Джэймс.

- Яны не змогуць вас убачыць? – спытаў Гары.

- Мы – частка цябе, - казаў Сірыюс. – Нябачныя для іншых.

Гары паглядзеў на маму.

- Будзь побач са мной, - ціха сказаў ён.

І ён падняўся. Холад Дэментараў больш яго не ахапляў; ён мінуў праз іх са сваёй кампаніяй, і яны дзейнічалі на яго як Патронусы, і разам яны мінулі праз старыя дрэвы, зрослыя разам, іх галіны спляліся, карані скрывіліся і скруціліся пад нагамі. Гары ў цемры накінуў плашч, прасоўваючыся ўсё глыбей і глыбей у лес, не маючы ні найменшага падання, дзе мог быць Вальдэморт, але ўпэўнены, што зноёдзе яго. Побач з ім, амаль бязучна рухаліся Джэймс, Сірыюс, Люпін і Лілі, і іх прысутнасць стала яго адвагай, і дазваляла працягваць перастаўляць ногі наперад. Яго цела і розум адчуваліся дзіўна ізаляванымі, і канечнасці працавалі без свядомых інструкцый, быццам бы ён быў пасажырам, а не кіроўцам у целе якое вельмі хутка павінен быў пакінуць. Мёртвыя, якія ішлі зараз разам з ім праз лес здаваліся яму больш рэальнымі чым жывыя ззаду ў замку: Рон, Герміёна, Джыні, і ўсе астатнія сталі для яго быццам прывідамі пакуль ён спатыкаючыся і паслізгваючы ішоў да канца свайго жыцця, да Вальдэморта…

Глухі гук і шэпт: яшчэ нейкія жывыя істоты варушыліся зусім побач. Гары пад плашчом спыніўся, аглядаючыся вакол і слухаючы, яго маці і бацька, Люпін і Сырыўс таксама спыніліся.

- Там хтосьці ёсць, - раздаўся рэзкі шэпт зусім побач. – У яго Плашч-Нябачнік. Можа гэта..?

Дзве фігуры з’явіліся за найблізкім дрэвам: іх палачкі свяціліся, і Гары ўбачыў Якслі і Долахава углядываючыхся ў цемру, акурат ў тое месца дзе быў ён, яго маці, бацька і Сырыўс з Люпіным стаялі побач. Верагодна, яны не маглі нічога ўбачыць.

- Я сапраўды нешта чуў, - сказаў Якслі. – Жывёла? Як лічыш..?

- Гэты з’варяццелы Хагрыд трымаў цэлы статак істот тут, - адказаў Долахаў, аглядаючыся праз плячо.

Якслі зірнуў на гадзіннік.

- Час амаль мінуў. У Потэра была гадзіна. Ён не ідзе.

- А ён быў упэўнены, што той прыйдзе. Ён не будзе задаволены.

- Лепш вярнуцца, - сказаў Якслі. Пазнаем, які цяпер план.

Ён і Долахаў павярнуліся і пайшлі ўглыб леса. Гары рушыў услед за імі, ведаючы, што яны прывядуць яго як раз туды, куды і жадаў. Ён азірнуўся па баках, і мама ўсміхнулася яму, а бацька падбадзёрвальна кіўнуў.

Яны прайшлі ўсяго некалькі хвілін, калі Гары ўбачыў наперадзе святло, і Якслі з Долахавым вышлі на паляну, дзе як было вядома Гары, жыў калісьці гіганцкі Арагог. Астаткі яго велічэзнага павуціння ўсё яшчэ былі тут, але натоўпы яго нашчадства былі адпраўленыя Пажыральнікамі Смерці, дужацца за іх мэту.

У цэнтры паляны гарэў агонь, і яго мігатлівае святло падала на натоўп, абсалютна нямых, насцярожаных Пажыральнікаў Смерці. Некаторыя з іх яшчэ былі ў масках і пад каптурамі, іншыя адкрылі свае твары. Два волата сядзелі з боку, адкідаючы масіўныя цені на паляну, іх зласлівыя твары былі падобныя на грубаколатую скалу. Гары ўбачыў Фенрыра, які стаіўся і грыз свае даўгія пазногці, велізарны светлы Роўл біў сябе па крывацечнай губе. Ён убачыў Люцыюса Малфоя, які выглядаў пабітым і запалоханым, і Нарцысу, вочы якой былі запалымі і поўныя асцярогі. Кожнае вока было накіравана на Вальдэморта, які стаяў, схіліўшы галаву, і склаўшы белыя рукі на Старэйшай Палачцы перад сабой. Ён мог здавацца моляшчымся або нешта нема падлічваючы ў розуме, і Гары, усё яшчэ стаяў на боку паляны, абсурдна як дзіця што адлічвае “раз-два-тры” у гульні ў хованкі. У яго за галавой у сваёй блішчалай чарадзейнай клетцы, падобнай гіганцкаму арэолу, выгінаючыся і згортваючыся, поўзала велізарная змяя Наджыні.

Калі Долахаў і Якслі ўсталі ў круг, Вальдэморт падняў галаву.

- Ніякіх прыкмет Потэра, - сказаў Долахаў.

Выраз твара Вальдэморта не змяніўся. Чырвоныя вочы здавалася, гарэлі ў святле вогнішча. Павольна ён выцягнуў Старэйшую Палачку між доўгіх пальцаў.

- Мой Лорд…

Загаварыла Белатрыса: растрапаная, з трохі скрыўленым тварам, але ўсім цэлам непашходжаная, яна сядзела бліжэй усяго да Вальдэморта.

Вальдэморт падняў руку, абрываючы яе, і яна больш не вымавіла і гуку, але глядзела на яго з поўным глыбокай пашаны захапленнем.

- Я думаў, што ён прыйдзе, - вымавіў Вальдэморт сваім частым голасам, гледзячы на полымя. – Я чакаў яго прыходу.

Усе маўчалі. Яны здаваліся такімі ж напалоханымі, як і Гары, сэрца ў якога ў дадзены момант білася аб рэбры, быццам спрабуючы выскачыць з цела, з якім ён вось-вось растанецца. Яго рукі пацелі, пакуль ён сцягваў Плашч-Нябачнік і хаваў яго пад адзежу разам з палачкай. Ён не жадаў, каб спакуса змагацца была ў ім.

- Я… напэўна, памыляўся, -сказаў Вальдэморт.

- Не, не памыляўся.

Гары вымавіў гэта гучна, як мог, сабраўшы ўсе сілы. Ён не жадаў здавацца спалоханым. камень Уваскрашэння выслізнуў з яго знямелых пальцаў, і ўбачыўшы бокам вока, як знікаюць яго бацькі, Сірыюс, Люпін, ён выйшаў на святло вогнішча. У гэты момант ён не адчуваў нікога акрамя Вальдэморта. Іх было толькі двое.

Ілюзія знікла так жа хутка, як і прыйшла. Волаты зараўлі, Пажыральнікі цяпер падняліся, і было мноства крыкаў, уздыхаў і нават смех. Вальдэморт застыг на месцы, яго чырвоныя вочы спыніліся на Гары, і ён глядзеў, як Гары набліжаецца і нічога акрамя агню не падзяляла іх.

Затым пачуўся крык: “Гары! Не!”

Ён абгарнуўся: Хагрыд быў прывязаны да дрэва непадалёк. Яго магутнае цела скалынала галіны над галавой, пакуль ён адчайна дужаўся.

- НЕ! НЕ! ГАРЫ, ШТО ТЫ…?

- ЦІХА! – крыкнуў Роўл, і прымусіў Хагрыда замоўкнуць узмахам палачкі.

Белатрыса, ускочыўшы на ногі, цяжка дыхаючы цяпер напружна перакладала погляд з Вальдэморта на Гары. Адзіным што рухалася, былі агонь і змяя, якая згортвалася і разгортвалася ў святлівай клеткі ззаду Вальдэморта.

Гары адчуваў палачку ў грудзей, але не спрабаваў яе выцягнуць. Ён ведаў, што змяя была занадта добра абароненая, ведаў, што варта яму накіраваць палачку на Наджыні, пецьдзесят заклёнаў стукнуць па ім раней. Вальдэморт з Гары моўчкі глядзелі адно на аднаго, і Вальдэморт злёгку нахіліў галаву ў бок, намякаючы Гары ўстаць перад ім, і незвычайна журботная ўсмешка скрывіла яго рот без вуснаў.

- Гары Потэр, - вельмі павольна вымавіў ён. Здавалася, яго голас быў часткай патрэсківаюшчага агню. – Хлопчык, Які Жыў.

Ні адзін з Пажыральнікаў не паварушыўся. Яны чакалі: Усё чакала.

Толькі Хагрыд тузанаўся, Белатрыса затыхалася, і Гары невытлумачальна падумаў аб Джыні, аб яе зіготкім поглядзе, і пачуцці яе вуснаў на сваіх…

Вальдэморт падняў палачку. Яго галава ўсё яшчэ была нахіленая ў бок, і ён быў нібы цікаўнае дзіця захоплены тым, што можа адбыцца, калі ён працягне. Гары зірнуў у чырвоныя вочы, і захацеў, каб гэта збарылася зараз, хутка, пакуль ён яшчэ мог стаяць, перш чым страціць кантроль, перш чым здрадзіцца страху.

Ён бачыў, як рухаецца яго рот і выбліск зялёнага святла, і ўсё знікла.

— РАЗДЗЕЛ XXXV —
Кінгс-Крос
Гары ляжаў тварам уніз, слухаючы цішыню. Ён быў зусім адзін. Ніхто на яго не глдзеў. Там ноогул нікога не было. Ён быў не зусім упэўнены, што ён сам быў там. Праз доўгі час, або быць можа адразу жа, ён зразумеў, што ён павінен існаваць, павінен быць чымсьці большым, чым бесцялесная субстанцыя, таму што ён ляжаў на некай паверхні. Ён адчуваў дотык да гэтай паверхні.

Як толькі ён гэта ўсвядоміў, то зразумеў, што ён быў голым. Але, паколькі ён быў адзін, гэта яго не хвалявала, а толькі злёгку заінтрыгавала. Ён падумаў, што калі ён можа адчуваць сябе, то ён павінен яшчэ і бачыць. Такім чынам ён выявіў, што ў яго ёсць вочы.

Ён ляжаў у такой апраметнай цемры, якую ніколі раней не бачыў. Тое, што яго акружала. Было аблачынай пару, якая не мела вызначальнай формы. Пол, на якім ён ляжаў, здаваўся белым, ні цёплым, ні халодным, гэта бвло проста пустое месца. Ён прыпадняўся. Яго цела было непашкоджанным. Ён дакрануўся да свайго твара. Ён больш не насіў акуляры. Затым, праз бясформеннае нішто, якое атачала яго, Гары пачуў шум: як быццам нешта маленькае і мяккае махала крыламі, чаплялася і змагалася. Гэта быў дзіўны шум, нават трохі непрыстойны. Хлапец адчуў сябе некамфортна, як быццам падслухоўваў нешта ўтоенае і ганебнае.

У першае імгненне Гары пажадаў, каб ён быў апрануты.

Як толькі ў яго сфармавалася гэтае жаданне, недалёка ад яго з’явіліся адзежа. Ён апрануўся. Адзежа была мяккай, чыстай і цёплай. Было дзіўна, што адзежа з’явілася менавіта ў той момант. Як ён яе пажадаў.

Гары ўстаў і агледзеўся. Ці быў ён проста ў вялікім Выратавальным-Пакоі?

Чым больш ён глядзеў, тым больш ён бачыў. Вялікае купалаабразнае шело стрэхі бліскацела высока над ім у сонечным святле. Магчыма гэта быў палац. Усё было ціха і спакойна, за выключэннем тых гукаў барацьбы, якія чуліся дзесьці недалёка ў тумане.

Гары павольна паварочваўся і, здавалася, тое, што яго акружае ўзнікае перад яго вачамі. Шырока адчыненая прастора, яркая і чыстая зала з купалападобнай столлю, безумоўна большая, чым Вялікая Зала. Яна была цалкам ненаселена. Гары быў там адзіным чалавекам, за выключэннем…

Ён адскочыў і вызначыў крыніцу шуму. Яна мела форму малюсенькага голага немаўля, які быў скручаны на зямлі. Яго скура была сырой, грубіянскай і выглядала садранай. Гэтая істота ляжала злева ўздрыгваючы і барацьба была для яго дыханнем.

Гары баяўся яго. Яно выглядала маленькім, далікатным і параненым, але ён не жадаў дакранацца да немаўля. Аднак Гары павольна падыходзіў бліжэй, гатовы адскочыць у любы момант.

Неўзабаве ён стаяў досыць блізка, для таго, каб дакрануцца да істоты, але не мог сябе перадужаць. Гары адчуваў сябе баязліўцам. Ён павінен суцешыць немаўля, але яму гэта было агідна.

- Ты не можаш дапамагчы.

Гары хутка аглядзеўся вакол. Да яго ішоў жывы і непашкоджаны Альбус Дамлдор у шырокай сіняй мантыі.

- Гары, - ён раскрыў абдымкі, абедзьве яго рукі былі белыя і непашкоджаныя. – Ты дзіўны хлопчык. Ты адважны хлопчык. Пайшлі пройдземся.

Ашаломлены Гары пайшоў следам за Дамблдорам да двух крэслаў, на якія раней ён не звярнуў увагі. Дамблдор сеў у адно з іх і Гары апусціўся ў іншае, пільна гледзячы ў твар старога дырэктара. Доўгія сівыя валасы і барада Дамблдора, ясныя блакітныя вочы над акулярамі-паўмесяцамі, кручкаваты нос: усё было менавіта такім, якім Гары гэта памятаў. І яшчэ…

- Але вы мёртвыя, - сказаў Гары.

- Так, сказаў Дамблдор з лёгкасцю.

- Значыць… Я таксама мёртвы?

- Ах, - сказаў Дамблдор. Усміхаючыся яшчэ шырэй. – Гэта пытанне, ці не? У цэлым, мой хлопчык, я думаю не.

Яны паглядзелі адно на аднаго, стары ўсё яшчэ выглядаў зіготкім.

- Не? – перапытаў Гары

- Не, - адказаў Дамблдор.

- Але… - Гары інстыктыўна крануў шнара ў выглядзе маланкі. Яго там не было. – Але я павінен быў памерці – я не абараняў сябе! Я дазволіў яму забіць мяне!

- І гэта, - сказаў Дамблдор,- Я думаю, і ёсць адрозненне.

Здавалася, Дамблдор прамянее шчасцемпадобна святлу; падобна агню:: Гары ніколі не бачыў яго такім.

- Растлумачце, - сказаў Гары.

- Але ты ўжо ведаеш, - сказаў Дамблдор, пераплятаючы пальцы.

- Я дазволіў яму забіць мяне, - сказаў Гары. Так?

- Так, - сказаў Дамблдор, ківаючы. – Далей!

- Так што частка яго душы, якая занходзілася ў мяне…

Дамблдор ківаў усё больш захоплена, падтрымліваючы Гары, і на яго твары ззяла ўсмешка.

- … менавіта яна сышла?

- Так! – сказаў Дамблдор. – Так, ён знішчыў гэта. Твая душа цэлая, і яна цалкам твая ўласная, Гары.

- Але тады…

Гары здрыгануўся і паглядзеў туды, дзе дрыжала маленькая скалечаная істота.

- Што гэта, Прафесар?

- Нешта, чаму мы не можам дапамагчы, - сказаў Дамблдор.

- Але, калі Вальдэморт выкарыстаў заклён Смерці, - сказаў Гары зноў, - і ніхто не паміраў за мяне ў гэты час – як я магу быць жывым?

- Я думаю, што ты ведаеш, - сказаў Дамблдор. – Падумай яшчэ раз. Успомні, што ён зрабіў, у сваім невуцтве, прагнасці і сквапнасці.

Гары падумаў. Ён дазволіў свайму погляду расслаблена падарожнічаць па навакольнай прасторы. Калі яны сядззелі сапраўды ў палацы, гэта быў адзіны пакой, з наборам маленькіх крэслаў у шэрагах і кавалкамі рэяк, ён і Дамблдор сядзелі ў крэслах недалёка ад незразумелай істоты. Адказ прыйшоў сам.

- Ён узяў маю кроў, - сказаў Гары.

- Сапраўды! – сказаў Дамблдор. – Ён узяў тваю кроў і адрадзіўся! Твая кроў у яго венах, Гары, вы абодва пад абаронай Лілі! Ён верне цябе да жыцця, пакуль ён жывы!

- Я жыву… у той час як ён жыве? Але я думаў… Я думаў інакш! Я думаў мы абодва павінны памерці. Ці гэта адно і тое ж?

Ён быў адцягнены кныханнем незразумелай істоты і заўважыў, што яна зноў б’ецца як у агоніі.

- Вы ўпэўненыя, што мы нічога не зможам зрабіць?

- Ёй немагчыма дапамагчы.

- Тады растлумачце... яшчэ, - сказаў Гары, і Дамблдор усміхнуўся.

- Ты быў сёмым Хоркурксам, Гары, Хоркурксам, які ён і не збірался рабіць. Ён уклаў у цябе частку сябе, зачыненага ў табе, у ахвяры, якая выжыла. І ён так і не пазнаў аб гэтым, Гары! Менавіа таму Вальдэморт не разумее ў чым яго праблема. У дамавых эльфаў і дзіцячых казках, каханні, адданасці, і часціні, Вальдэморт нічога гэтага не ведае і не разумее. Нічога. Гэта ўсё мае сілу, па-за яго розумам, па-за дасяжнасцю любога чараўніка, - гэта то, чаго ён ніколі не разумеў. Ён узяў тваю кроў, лічачы, што гэта зробіць яго мацней. Ён уліў у сваё цела кропельку зачаравання тваёй маці, якое ляжала на табе з тых часоў, як яна памерла для цябе. Яго цела падтрымлівае яе ахвяру, і пакуль яна жывая, ты – апошняя надзея для Вальдэморта.

Дамблдор усміхнуўся Гары, і той ўтаропіўся на яго.

- І вы ведалі? Вы ведалі ўвесь час?

- Я здагадваўся. Але звычайна мае здагадкі бываюць дакладныя, - сказаў Дамблдор, і яны доўгі час сядзелі ў цішыні, якая толькі часам перапыняліся кныханнем або дрыгаценнем.

- А яшчэ, - сказаў Гары. – Чаму мая палачка блакуе палачку, якую ён выкарыстае?

- Я не ўпэўнены, што ведаю.

- Тады выкажыце здагадку, - сказаў Гары, і Дамблдор засмяяўся.

- Зразумей, Гары, магічная сувязь, якой звязаны ты і лорд Вальдэморт, дагэтуль не вывучаная і незразумелая. І то што адбываецца, ніхто не можа растлумачыць, ніякі майстар палачак не зможа растлумачыць гэта Вальдэморту. Ты ўжо ведаеш, што лорд Вальдэморт узмацніў сувязь паміж вамі, калі паўстаў з дапамогай тваёй крыві. Частка яго душы ўсё яшчэ была ў табе, і, думаючы, што ўзмацняе сябе ён прыняў на сябе ахвяру тваёй маці. Калі б ён мог зразумець, да якіх вынікаў гэта прывядзе, ён ніколі б не рызыкнуў нават дакрунуцца да тваёй крові… Але з іншага боку, калі б ён мог разумець, ён ніколі не быў бы Лордам Вальдэмортам, і ніколі не забіваў бы наогул. Сувязь паміж вамі, звязвае вас цясней, чым якіх-небудзь яшчэ 2-х чараўнікоў у гісторыі. Вальдэморт напаў на цябе з палачкай-сястрой тваёй. І цяпер, як мы ведаем, адбываюцца дзіўныя рэчы. Стыржні рэагуюць адно на аднаго, і лорд Вальдэморт ніколі не чакаў, што твая палачка будзе блізнюком яго. Той ноччу, Гары, ён быў яшчэ больш напалоханы чым ты. Ты прыняў смерць, чаго Вальдэморт ніколі не мог разумець. Твая адвага дапамагла табе, твая палачка перадужала яго. І тое, што здарылася паміж палачкамі, адлюстроўвала адносіны паміж уладальнікамі. Я лічу, што твая палачка ўвабрала частку сілы і ўласцівасцяў палачкі Вальдэморта ў тую ноч, адпаведна і некаторую частку Вальдэморта. Так што твая палачка прызнала яго, калі ён пераследваў цябе, прызнала мужчыну, які быў як радня, так і крэўны вораг, і гэта звярнула частку яго здольнасцяў супраць яго, а гэтае чараўніцтва значна магутней таго, якое палачка Люцыюса стварала калі-небудзь. Твая палачка цяпер утрымоўвае частку тваёй сілы і навыкаў Вальдэморта, так аб якім шанцы беднай палачкі Люцыюса Малфоя можна казаць?

- Але, калі мая палачка была так магутна, як заклён Герміёны змог гэта парушыць? – спытаў Гары.

- Мой дарагі хлопчык, яго выдатныя эфекты былі накіраваныя толькі на Вальдэморта, які так неразважна ўмяшаўся ў законы чараўніцтва. Толькі ў стаўленні яго гэтая палачка была гэтак магутная. У стаўленні іншых чараўнікоў гэтая палачка была такой жа як і ўсе… але гэта добра, я ўпэўнены скончыў Дамблдор.

Гары доўга сядзеў пагружаны ў разважанні, або магчыма секунды. Тут, гэта было самым цяжкім: быць упэўненым у часе.

- Ён забіў мяне вашай палачкай.

- Ён быў не ў стане забіць цябе маёй палачкай, - Дамблдор выправіў Гары. – Я думаю мы можам пагадзіцца. Што ты не мертвы – хоць вядома, - ён дадаў, як быццам бы, баючыся, што ён няветлівы, - я не памяньшаю твае пакуты, якія я ўпэўнены былі моцныя.

- Я адчуваю важнасць моманту, - прамармытаў Гары, гледзячы ўніз на свае чыстыя, незаляпаныя рукі. – А дзе мы?

- Добра, я жадаю спытаць у цябе, - сказаў Дамблдор, аглядаючыся вакол. – Дзе мы зараз, як ты думаеш?

Пакуль Дамблдор не пытаў, Гары не ведаў. Цяпер, аднак, ён знайшоў адказ.

- Гэта выглядае, - ён сказаў павольна, - падобна станцыі Кінгс-Крос. Толькі тут свабадней. Чысцей, пуста і няма ніякіх цягнікоў, наколькі я магу судзіць.

- Станцыя Кінгс-Крос!- засмяяўся Дамблдор. – Божа мой, сапраўды?

- Добра, а як вы думаеце, дзе мы? – спытаў Гары, абараняючыся.

- Мой дарагі хлопчык, я не маю ні найменшага падання. Гэта, як гаворацца, ваш бок.

Гары не разумеў, што гэта такое; Дамблдор прыводзіў яго ў лютасць. Ён люта паглядзеў на яго, калі ўспомніў значна больш неадкладнае пытанне, чым іх месцазнаходжанне.

- Рэліквіі Смерці, - сказаў ён, і быў рады бачыць, што яго слова сцерлі ўсмешку з твара Дамблдора.

- Ах, так. – сказаў Дамблдор. Ён выглядаў нават трохі клапатліва.

- Ну?

Упершыню з тых часоў, як Гары сустрэў Дамблдор, ён выглядаў маладзей, чым стары чалавек, нашмат маладзей. Ён нагадваў маленькага хлопчыка. Злоўленага на свавольстве.

- Пра што вы? – спытаў Гары, спалоханым тонам Дамблдора і раптоўнымі слёзамі ў вачах.

- Рэліквіі, Рэліквіі, - шаптаў Дамблдор. – Адчайная чалавечая мара!

- Але яны рэальныя!

- Рэальная і небяспечная прылада для дурняў, - сказаў Дамблдор. – І я быў такі дурань. Але ты ведаеш, ці не так? Але ў мяне няма больш ад цябе сакрэтаў. Ты ведаеш.

- Што я ведаю?

Дамблдор усім целам звярнуўся да Гары і той убачыў іскрыстыя слёзы ў блакітных вачах.

- Майстар смерці, Гары, майстар Смерці! Быў я лепей, у канчатковым рахунку, чым Вальдэморт?

- Вядома вы былі, - сказаў Гары. – Вядома – як можаце, вы пытаць гэта? Вы ніколі не забівалі, калі маглі гэтага пазбегнуць!

- Так, сапраўды, - сказаў Дамблдор, і ён быў падобны на дзіцяці, які шукае суцяшэння. – Яшчэ я таксама знайшоў спосаб. Як перамагчы смерць, Гары.

- Але не той, што ён, - сказаў Гары. У выніку яго гнеў на Дамблдора мінуў, седзячы тут, унізе, і спрабуючы абараніць Дамблдора ад сябе. – Рэліквіі, не Хоркурксы.

- Рэліквіі, - прашаптаў Дамблдор, - не Хоркурксы. Сапраўды.

Ён зрабіў паўзу. Істота зноў захныкала, але Гары больш не аглядваўся вакол.

- Грындэльвальд таксама шукаў іх? – спытаў ён.

Дамблдор прычыніў вочы і кіўнуў.

- Гэта было то, галоўнае, што нас абодвух прыцягвала, - сказаў ён спакойна. – Абодва разумныя, самаупэўненыя хлопчыкі з падзеленай апанаванасцю. Ён жадаў прыбыць да Годрыкавай Лагчыны, як ты безумоўна здагадаўся, з-за долы Ігнотуса Пэвэрэла. Ён жадаў даследаваць месца смерці трэцяга брата.

- Так што, гэта верна? – спытаў Гары. – Усё гэта? Браты Пэвэрэл…

- … былі трыма братамі з казкі, - сказаў Дамблдор, ківаючы. – Ах, так, я думаю. Ты жадаеш спытаць ці сустрэлі яны Смерць на сваёй дарозе… Я думаю гэта больш верагодна. Браты Пэвэрэл былі проста таленавітымі, небяспечнымі чараўнікамі, якія ўмелі ствараць магутныя аб’екты. Гісторыя аб іх уласных Рэліквіях Смерці здаецца мне з разраду легенд, заўсёды акружалых такіх людзей. Плашч, як ты вадаеш цяпер, падарожнічае праз пакаленні, ад бацькі да сына, ад маці да дачкі, да нашчадка Ігнотуса, які нарадзіўся ў Годрыкавай Лагчыне.

Дамблдор усміхнуўся Гары.

- Я?

- Плашч не мог дапамагчы ім выжыць, - хутка сказаў Гары. – Вальдэморт ведаў, дзе мая мама і тата былі. Плашч не мог бы зберагчы іх ад праклёну.

- Сапраўды, уздынуў Дамблдор. – Сапраўды.

Гары чакаў, але Дамблдор не казаў, так што ён спытаў яго.

- Так вы што адмовіліся ад пошуку Рэліквій, калі ўбачылі Плашч?

- А, так, - сказаў Дамблдор слаба. Здавалася, што ён вымусіў сябе сустрэць поглядам з Гары. –Ты ведаеш, што здарылася. Ты ведаеш. Ты не можаш пагаржаць мяне больш, чым я пагараджаю сябе.

- Але я не пагарджаю вас.

- Значыць ты павінен, - сказаў Дамблдор. Ён глыбока ўздыхнуў. – Ты ведаеш тайну хворасці маёй сястры, што тыя маглы зрабілі, чям яна стала. Ты ведаеш, як мой бедны бацька адпомсціў, і заплаціў за гэта – памёр у Азкабане. Ты ведаеш, як мая маці адмовілася ад ўласнага жыцця, каб даглядаць Арыяну. Я пакрыўдзіўся на гэта, Гары.

Дамблдор сказаў гэта адкрыта, холадна. Ён глядзеў кудысьці ў прастору над галавой Гары.

- Я быў таленавіты, я быў блішчасты, Я жадаў ззяць. Я жадаў славы. Я жадаў уцячы. Не зразумей мяне няправільна, - сказаў ён, і на яго твары адлюстраваўся такі боль, што ён зноў пастарэў. – Я любіў сваіх бацькоў, я любіў свайго брата і маю сястру, але я быў эгаістычны, Гары, больш эгаістычны, чым ты – выдатна самаадданы чалавек, якога толькі можна ўявіць. Такім чынам, калі мая маці памерла, і я зрабіўся адказны за хворую сястру і наравістага брата, я вярнуўся ў сваю вёску ў гневе і гаркоце. Пастка і бескарыснае марнаванне часу, я думаў. А затым вядома, ён прыбыў…

Дамблдор зноў зазірнуў у вочы Гары.

- Грындэльвальд. Ты не можаш сабе ўявіць, яле яго ідэі захапілі мяне, Гары, запалілі мяне. Маглы выклікалі пагарду. Мы, чараўнікі, вышэй. Грындэльвальд і я былі лідэрамі гэтай рэвалюцыі.

- Так, я меў некаторыя сумнення. Я супакоіў сваё сумленне пустымі словамі. Гэта ўсё павінна быць для большай выгоды, і любая прычыненая шкода абгарнецца стократнай выгадай для чараўнікоў. Ці ведаў я, у глыбіні душы, кім быў Гэлет Грындэльвальд? Я думаю, так, але я зачыняў на гэта вочы. Калі нашы планы прыводзілі да дабра, усе мае мары спраўджваліся.

- І ў цэнтры нашых планаў – Рэліквіі Смерці! Як яны зачаравалі яго, як яны зачаравалі нас абодвух! Старэйшая Палачка, зброя, якая прынесла б нам уладу! Камень Уваскрашэння – у стаўленні яго я, аднак, прыкідваўся, што не ведаў, што гэта значыць войска Інферні! Для мяне гэта азначала ўваскрашэнне маіх бацькоў і здыманне ўсяго грузу адказнасці з маіх плечаў.

- І Плашч… Мы ніколі асабліва не абмяркоўвалі Плашч. Гары. Абодва маглі хаваць сябе досыць добра і без Плашча, сапраўдная магія, вядома, можа выратаваць і абараніць іншых гэтак жа добра, як і гаспадара. Я думаў, што калі мы знойдзем гэты Плашч, ён будзе карысны ува ўтойванні Арыяны, але наша цікавасць да Плашча была большай часткай выклікана тым, што гэта завяршыла б лягендарнае трыё, бо чалавек, які аб’ядняў усе тры аб’екта быў бы праўдзіыам Майстарам Смерці, што магло б азначаць ”непераможным”.

- Непераможныя Майстры Смерці, Грындэльвальд і Дамблдор! Два месяца утрапёнасці, жорсткіх мер, і грэбаванне членамі маёй сям’і, пакінутых у мяне.

- А затым… гэта здарылася. Рэчаіснасць вярнулася ў выглядзе майго грубіянскага, неадукаванага, і бясконца выдатнага брата. Я не жадаў чуць праўду, якую ён крычаў мне. Я не жадаў чуць, што я не магу сядзець і шукаць Рэліквіі з хворай сястрой на буксіры.

- Аргумент стаў дужаннем. Грындэльвальд страціў кантроль. Тое, што я заўважыў у ім, але прыкідваўся, што не бачу, цяпер паўстала перад мной. І Арыяна… пасля ўсяго майго матчынага клопату і асцярогі… легла і памерла на палу.

Дамблдор узяў трохі паветра і закрычаў сур’ёзна. Гары падышоў і крануў яго: ён сціснуў яго руку і Дамблдор паступова супакоіўся.

- Добра, Грындэльвальд збег. Як і любы на яго месцы, але я мог гэта прадбачыць. Ён знік разам са сваімі планамі аб захопе ўлады, схемамі для катавання маглаў, і марамі аб Рэліквіях Смерці, марамі, якія я заахвочваў і з якімі я дапамагаў яму. Ён збег, а мне заставалася пахаваць сястру і вучыцца жыць далей з пачуццём віны і жудасным горам, коштам маёй ганьбы.

- Ішлі гады. Аб ім хадзілі розныя чуткі. Казалі, што ў яго ёсць палачка велізарнай сілы. Мне. Тым часам, прапаноўвалі пост Міністра магіі, і не адзін раз. Я адмаўляўся. Я ведаў, што мне нельга было давяраць уладу.

- Але вы былі лепш, куды лепш, чым Фадж або Скрымджар!- падарваўся Гары.

- Няўжо я павінен быў? – спытаў Дамблдор цяжка. – Я не ўпэўнены. У мяне ёсць доказы, што сіла была маёй слабасцю і маім выпрабаваннем. Гэта цікаўна, Гары, але магчыма тыя, хто лепш за ўсё падыходзіць да ўлады, у тых ніколі яе не будзе. Тыя хто, як ты, могуць быць лідэрамі, і робяць тое, што яны павінны – яны будуць добрымі кіраўнікамі.

- У Хогвартсе я быў у бяспецы. Я думаю, што я быў добрым настаўнікам.

- Вы былі лепшым!

- Ты вельмі добры, Гары. Але ў той час, пакуль я працаваў, навучаючы юных чараўнікоў, Грындэльвальд збіраў войска. Кажуць, ён баяўся мяне, і мусіць гэта так і было, але, я баяўся яго мацней.

- Не, не смерці, - сказаў Дамблдор, заўважыўшы пытанне ў вачах у Гары. – Не таго, што ён мог зрабіць не магічна. Я ведаў, што нашы магчымасці роўныя, магчыма, я лепш абараняўся. Я баяўся праўды. Разумееш, я не ведаў, хто з нас у той апошняй жудаснай бітве кінуў заклён, які забіў маю сястру. Ты можаш назваць мяне баязліўцам: ты маеш рацыю, Гары. Я баяўся таго, што я забіў яе не сваёй фанабэрыстацю і дурасцю, а сапрвўды вырабіў удар, які забіў яе.

- Я думаю, ён ведаў, чаго я баюся. Я адкладаў сустрэчу з ім датуль, пакуль гэта не стала ганебным – чакаць яшчэ даўжэй. Людзі паміралі і ён здаваўся непераможным і мне прыйшлося зрабіць, што я мог.

- Добра, ты ведаеш, што здарылася потым. Я выйграў двубой. Я выйграў палачку.

Яны ізноў замоўклі. Гары не спытаў, ці высвятліў Дамблдор, хто забіў Арыяну. Ён не жадаў ведаць, а яшчэ менш жадаў, каб Дамблдор сказаў яму гэта. У выніку, ён ведаў, што бачыў Дамблдор. Гледзячы ў люстэрка Еннадаж і чаму Дамблдор так добра разумеў яго зачараванне гэтым люстэркам.

Яны прасядзелі ў цішыні яшчэ некаторы час і кныханне незразумелай істоты ўжо больш не адцягвала Гары.

Нарэшце ён сказаў.

– Грындэльвальд спрабаваў не дапусціць Вальдэморта да палачкі. Ён ілгаў, вы ведаеце, ён вельмі добра ўмеў прыкідвацца.

Дамблдор кіўнуў, гледзячы ўніз, слёзы ўсё яшчэ біскацелі на яго кручкаватым носу.

- Кажуць, ён раскаяўся пазней, седзячы ў сваей камеры ў Нумергардзе. Я спадзяюся, што гэта праўда. Я жадаў бы меркаваць, што ён адчуваў жах і сорам за тое, што ён рабіў. Магчыма, тая хлусня Вальдэморту была яго спробай кампенсацыі… прадухіліць збор усіх Рэліквій Вальдэмортам..

- … або. магчыма, ад разлома вашай магілы? – выказаў здагадку Гары, і Дамблдор падняў на яго вочы.

Пасля яшчэ адной кароткай паўзы Гары сказаў, - Вы спрабавалі выкарыстаць Камень Уваскрашэння.

Дамблдор кіўнуў.

- Калі я выявіў яго, у канцы тых гадоў, пахаванага ў закінутай хаце Гаўнтаў – Рэліквію, якую я жадаў больш за ўсё, хоць у мяне былі зусім іншыя прычыны. Я страціў галаву, Гары. Я зусім забыўся, што пярсцёнак – Хоркуркс і яно абавязкова павінна было несці праклён. Я узяў яго і на секунду прадставіў Арыяну, маці, бацьку, і як кажу ім, што мне вельмі, вельмі шкада, я быў…

- Я быў такім дурнем, Гары. У канцы тых гадоў я нічога не ведаў. Я быў нягодны аб’яднаць Рэліквіі Смерці. Я давёў гэта неаднаразова, і гэта было апошнім доказам.

- Чаму? – сказаў Гары. – Гэта было натуральна! Вы жадалі зноў бачыць іх. Што тут няправільнага?

- Магчыма, толькі адзін з мільёна можа аб’яднаць Рэліквіі, Гары. Я быў годны валодаць сярэдняй Рэліквіяй, найменш незвычайнай. Я быў прыдатны, каб валодаць Старэйшай Палачкай, і не выхваляцца гэтым, і не забіваць ёй. Мне было дазволена карыстацца ёй, таму што я ўзяў яе не для выгоды, а захаваў іншых ад яе.

- Але Плашч, я ўзяў без марнай дапытлівасці, бо ён ніколі б не працаваў для мяне, так як для цябе, яго праўдзівага ўладальніка. Камень я выкарыстаў бы ў спробе вярнуць тых, хто ўжо памёр, у адрозненне ад цябе. Ты – годны ўладальнік Рэліквій.

Дамблдор папляскаў Гары па руцэ, і той паглядзеў на старога і ўсміхнуўся; ён не мог дапамагчы сабе. Як ён мог злавацца цяпер на Дамблдора

- Чаму вы зрабілі дасягненне мэты такім цяжкім?

Дамблдор усміхнуўся:

- Баюся, я разлічваў, што міс Грэйнджэр замарудзіць цябе, Гары. Я баяўся, што твая гарачая галава можа ўзяць верх над тваім добрым сэрцам. Я баяўся, што, калі дам табе ўсе факты аб гэтых панадлівых аб’ектах, ты, магчыма, захапіў бы Рэліквіі, як гэта зрабіў я ў свой час, з няправільнымі мэтамі. Калі табе наканавана валодаць імі, то я жадаў бы, каб гэта было бяспечна. Ты- праўдзівы Майстар Смерці, таму што праўдзівы Майстар не шукае сыходу ад Смерці. Ён прызнае, што ён павінен памерці, і разумее, што ёсць нашмат, нашмат горшыя рэчы, чым смерць.

- І Вальдэморт ніколі не ведаў аб Рэліквіях?

- Я думаю так, таму што ён не пазнаў Камень Уваскрашэння, які ён ператварыў у Хоркрукс. Але, нават калі ён ведаў аб іх, Гары, я сумняваюся, што ён быў бы зацікаўлены ў чым-небудзь акрамя першага. Ці думаў ён, што яму патрэбен Плашч і Камень, які можа вярнуць з мёртвых? Ён баіцца мёртвых. Ён іх не любіць.

- Але вы чакалі, што ён будзе шукаць палачку?

- Я быў упэўнены, што ён будзе спрабаваць, зтых часоў, як твая палачка перадужыла яго палачку на могільніку вёскі Малы Хангльтон. Спачатку ён баяўся, што ў цябе ёсць сіла. Праўзыходная яго. Але як толькі выкраў Алівандэра, яму стала вядома аб тым, што вашы палачкі – сёстры. Ён думаў, што гэта тлумачыць усё. Але нават пазычаная палачка нічога не магла супраць тваёй!

Так што Вальдэморт, замест таго, каб спытаць сябе, што з табой такое, зрабіў тваю палачку настолькі моцнай, што яна перасільвала любую іншую. Для яго, Старэйшая Палачка стала дакучлівай ідэяй, яго апанаванасцю табой. Ён верыў, што Старэйшая Палачка зробіць яго сапраўды непераможным. Бедны Сэверус.

- Калі вы планавалі сваю смерць са Снэйпам, вы думалі, што ён пакончыць са Старэйшай Палачкай, так?

- Прызнаю, што гэта было маім намерам, - сказаў Дамблдор. – Але гэта не спрацавала так, як я планаваў, верна?

- Не, - сказаў Гары. – Гэтая частка не спрацавала.

Істота побач з імі зноў захныкала, і Гары з Дамблдорам сядзелі без гутаркі яшчэ доўгі час. Усведамленне таго, што павінна было здарыцца далей прыйшло да Гары праз доўгія хвіліны, як павольнае падзенне снега.

- Я павінен вярнуцца, так?

- Гэта твой выбар.

- У мяне ёсць выбар?

- Так, усміхнуўся яму Дамблдор. – Кажаш, мы знаходзімся на станцыі Кінгс-Крос? Я думаю што, калі ты вырашыў не вяртацца, ты мог бы.. напрыклад.. сесці ў цягнік.

- І дзе мяне сустрэнуць?

- Наверсе, сказаў Дамблдор проста.

Яшчэ памаўчалі.

- Вальдэморт атрымаў Старэйшую Палачку.

- Так. У Вальдэморта ёсць Старэйшая Палачка.

- Але вы жадаеце, каб я вярнуўся?

- Я думаю, - сказаў Дамблдор, - Што, калі ты вернешся, ёсць шанец, што ўсё скончыцца добра. Я не магу абяцаць гэта. Але я ведаю, Гары, што ты меней баішся вярнуцца сюды, чым ён.

Гары зноў паглядзеў на дрыготкую істоту недалёка ад крэслаў.

- Не шкадуй мёртвых, Гары. Шкадуй жывых, і галоўнае, тых, хто жыве без кахання. Вяртаючыся, ты, магчыма, гарантуеш, што будзе менш скалечаных душ, менш разбураных сем’яў. Калі гэта здаецца цябе годнай мэтай, давай развітацца.

Гары кіўнуў і ўздыхнуў. Пакінуць гэтае месца было не так цяжка, прыкладна як прагулка па лесе, але тут было цёпла, светла і мірна, а там, куды ён ішоў было шмат болі і страху стратаў. Ён устаў, Дамблдор зрабіў гэта самае і яны доўга глядзелі адзін аднаму ў твар.

- Адкажыце мне на апошняе пытанне, - сказаў Гары, - Гэта было па-сучаснасці? Або я ўсё гэта прыдумаў?

Дамблдор паглядзеў на яго, і яго голас загучаў у вушах Гары гучна і моцна, хоць яркая імга і пачала зноў згушчацца, засланяючы яго фігуру.

- Вядома, гэта здарылася ў тваім уяўленні, Гары, але, чаму ты лічыш, што гэтага не можа быць рэальна?

—