Нормандская знать в англии, 1066-1100 гг.: Проблемы идентичности



бет28/32
Дата09.06.2016
өлшемі2.33 Mb.
#123491
түріДиссертация
1   ...   24   25   26   27   28   29   30   31   32
A Supposed Letter of Archbishop Lanfranc: Concepts of the Universal Church in the Investiture Contest // EHR – Vol. 121 – 2006. P. 1401-1402.

2 The Letters of Lanfranc… P. 60-62: fratris nostris Lanfranci Cantuariensis archiepiscopi monitis et consiliis gloriam uestram ortamur adquiescere; quem carissimum membrum et unum ex primis Romanae aecclesiae filiis lateri nostro… huius dilectissimi fratris nostril Lanfranci et eiusdem fidelissimi uobis ore posuimus.

3 Houts E.M.C. The Norman Conquest through European Eyes // EHR – Vol. 117 – 1995. P. 832.

4 The Letters of Lanfranc… P. 124: Gloriosissimo domino suo Anglorum regi W. fidelis suus L. Об отношениях Вильгельма и Ланфранка подробнее см.: Брук К. Саксонские и нормандские короли. 450-1154 / Пер. с англ. Л.А. Карповой. М., 2011. С. 182-183.

1 Вальтеоф, признав свою вину, в конце 1075 г. отправился в Нормандию вымаливать прощение у Вильгельма Завоевателя. Ввиду своего англосаксонского происхождения, к нему было применено англосаксонское право в отношении преступлений против короля, и в конце мая 1076 г. его казнили недалеко от Винчестера. Позже он был канонизирован английской церковью, а на его могиле в Кроуленде, по легенде, свершались чудеса.

2 The Letters of Lanfranc… P. 124: sed hoc tempore nolumus uos mare transpire, quia magnum dedecus nobis faceretis si pro talibus periuris et latronibus uincendis ad nos ueniretis.

3 Ральф II или Ральф де Гвадер (ок. 1042 – ок. 1096 гг.) – представитель старой англосаксонской аристократии в Англии, граф Восточной Англии в 1069-1075 гг. и сеньор Гэля, один из организаторов мятежа трех графов в 1075 г. против Вильгельма Завоевателя.

4 The Letters of Lanfranc… P. 124: et totus exercitus eius in fugam uersi sunt, et nostril cum infinita multitudine Francigenarum et Anglorum eos insequuntur; et ante paucos dies, sicut michi mandauerunt principes nostri, aut ipsi periuri de terra uestra per mare fugient aut eos uiuos uel mortuos habebunt.

1 Ibidem: regnum uestrum purgatum est spurcicia Britonum. Ланфранк справедливо называет Ральфа этнонимом «бретонцы», поскольку известно, что еще его отец, помимо земель в Англии, владел обширной сеньорией Гэль в Бретани, и Ральф в молодости занимался управлением бретонских феодов.

2 Окружение Норвичского (Castrum Noruuich) замка, изъятие островных земель у бретонцев, их клятва покинуть Англию в течение 40 дней и впредь никогда не возвращаться без разрешения Вильгельма. В замке остались сподвижники Вильгельма Завоевателя епископ Жоффруа де Монбрей (ум. в 1093 г.), первый граф Суррей (с 1088 г.) Вильгельм де Варенн и Робер Малет с тремястами тяжеловооруженными воинами.

3 The Letters of Lanfranc… P. 126: Omnis strepitus bellorum miserante Deo in Anglica terra quieuit.

4 Ibidem. P. 124: qui in eo errant et terras in Anglica terra habebant.

5 Она была сестрой Эдгара Этелинга, свергнутого англо-саксонского претендента на английский престол, который впоследствии получил поддержку со стороны Шотландии.

6 Малькольм III Великий Вождь (ум. в 1093 г.) – король Шотландии (1058-1093 гг.), сын короля Дункана I.

7 The Letters of Lanfranc… P. 160: cor meum laetitia perfudisti, perlectis litteris tuis quas michi Deo amabilis regina misisti; Letter from Lanfranc, Archbishop of Canterbury, to Margaret, Queen of Scotland, A.D. 1070-1089 // Early Scottish Charters prior to 1153 / Ed. by A.C. Lawrie. Glasgow, 1905. P. 7.

1 The Letters of Lanfranc… P. 160: Credo enim non a te sed per te dicta esse quae scripseras. Reuera per os tuum locutus est ille qui discipulis suis ait, ‘Discite a me quia mitis sum et humilis corde’… Non sum quod putas, sed sim quia putas; Letter from Lanfranc, Archbishop of Canterbury, to Margaret… P. 8.

2 The Letters of Lanfranc… P. 160: …in patrem eligis, teque michi in filiam spiritualiter habendam precaris; Letter from Lanfranc, Archbishop of Canterbury, to Margaret… P. 8. Тут же Ланфранк добавляет: «Впредь да буду я твоим отцом, а ты будь моей дочерью» (Dehinc igitur sim pater tuus, et tu mea filia esto). По мнению Г.Э. Коудри, Ланфранка в полной мере можно считать не просто духовным наставником Маргарет, но и «воспитателем». См.: Cowdrey H.E.J. Lanfranc: Scholar, Monk and Archbishop. Oxford, 2003. P. 147.

3 The Letters of Lanfranc… P. 160: hominem extraneum uilem ignobilem; Letter from Lanfranc, Archbishop of Canterbury, to Margaret… P. 8. Однако на основании только этого пассажа делать вывод о самовосприятии Ланфранка было бы неверно. Необходимо учитывать влияние письменного этикета, в данном случае – топоса самоуничижения, что было в целом характерно и типично для средневековой культуры. По мнению О.Е. Ельниковой, «топос самоуничижения… возникает в результате стремления автора текста подчеркнуть свое нравственное несовершенство и «недостоинство» рассуждать о высоких, божественных и святых предметах», правда автор рассматривает данный казус применительно к истории Византии. См.: Ельникова О.Е. Публицистичность литературы Киевской Руси: тексты, авторы, аудитория. Дисс. на соискание уч. ст. канд. филол. наук. Воронеж, 2009. С. 66.

4 The Letters of Lanfranc… P. 162: multo desiderio uellemus hos fratres nostros ad nos redire, quia ualde in officiis suis necessarii errant aecclesiae nostrae; Letter from Lanfranc, Archbishop of Canterbury, to Margaret… P. 8. Вероятно, имеются в виду упомянутые выше в тексте письма трое монахов: Голдвин «и двое братьев с ним» (nostrum domnum Goldeuuinum secundum petitionem tuam, alios quoque duos fratres).

5 The Letters of Lanfranc… P. 162: Fiat tamen uoluntas uestra, quia in omnibus et per omnia desideramus oboedire uobis; Letter from Lanfranc, Archbishop of Canterbury, to Margaret… P. 8.

1 Данфермлин – город в Шотландии, северо-западнее Эдинбурга. В средневековье здесь располагалась одна из главных резиденций королей Шотландии (ныне в развалинах). Данфермлинское аббатство служило их усыпальницей (на его территории похоронены Малькольм III и Маргарет).

2 См. грамоту Малькольма III о подтверждении земель церкви Данфермлина и ее священнослужителей. См.: Charter by Malcolm III to the Church of Dunfermline, A.D. 1070-1093 // Early Scottish Charters prior to 1153 / Ed. by A.C. Lawrie. Glasgow, 1905. P. 8-9.

3 По происхождению ирландец, епископ Дублина Патрик (1074 – 1084 гг.) получил церковное образование в Вустере, центральная Англия.

4 The Letters of Lanfranc… P. 66: glorioso Hiberniae regi.

5 Ibidem: Sancti Spiritus gratia cooperante sacrauimus, sacratum ad sedem propriam cum testimonio litterarum nostrarum.

1 Ibidem. P. 68: Quem de anima uestra uobis sepius loquentem si intento corde audieritis, audientes ut patri spirituali in his quae ad Deum pertinent oboedieritis, oboedientes ea quae uobis ab eo prolata fuerint in archa pectoris uestri reposueritis.

2 Ibidem. P. 68: In regno uestro perhibentur hominess seu de propria seu de mortuarum uxorum parentela coniuges ducere, alii legitime sibi copulates pro arbitrio et uoluntare relinquere, nonnulli suas aliis dare et aliorum infanda commutatione recipere.

3 Ibidem: Haec et siqua sunt alia crimina propter Deum et animam uestram in terra potestatis uestrae corrigi iubete.

4 Ibidem. P. 70: magnifico Hibernie regi Terdeluaco.

5 Этот вопрос Ланфранк поднимает в письме одному из епископов Мунстера в начале 1080-х гг. См.: Ibidem. P. 154-160.

6 Ibidem. P. 70: quod infantes baptismo sine crismate consecrato baptizantur; quod sacri ordines per pecuniam ab episcopis dantur.

1 Ibidem. P. 72: …cum uestris optimatibus exhibete, has prauas consuetudines omnesque alias quae a sacris legibus improbantur a regno uestro exterminare studete.

2 Cowdrey H.E.J. Lanfranc: Scholar, Monk and Archbishop. Oxford, 2003. P. 146.

3 Первый подобный собор, четко отраженный в источниках, состоялся в 1101 г. в ирландском городе Кашэл (его организовал сын Тойррделбаха Муйрхертах О’Брайен (ум. 1119 г.), следующий – через 10 лет в 1111 г. Подробнее см.: Watt J.A. The Church and the Two Nations in Medieval Ireland. Cambridge, 1970. P. 5-9.

4 The Letters of Lanfranc… P. 30-32: excusatio incognitae linguae gentiumque barbararum nullum apud eos locum inuenire praeualuit. Quid plura? Assensum prebui, ueni, suscepi. In qua tot molestias / tot tedia tantumque ab omni fere bono defectum mentis cotidie sustineo; tot aliorum in diuersis personis perturbations, tribulationes, damna, obdurationes, cupiditates, spurcicias, tantumque sanctae aecclesiae casum incessanter audio, uideo, sentio ut tedeat me uitae meae, doleamque plurimum me usque ad haec tempora peruenisse.

5 Ibidem. P. 32: …sic quoque alligatum abrupto per eandem auctoritatem huius necessitatis uinculo absoluatis, uitamque coenobialem quam pro omnibus rebus diligo repetendi licentiam concedatis.

6 Ibidem: meae obsequiis solito maiorem captare requiro.

7 Осокин Н.А. История средних веков. Казань, 1888. Т. 1. С. 477.

1 Thomas H. The English and the Normans... P. 249.

2 Gilbert Crispin Abbot of Westminster / Ed. by J.A. Robinson. Cambridge, 1911. P. 101-102; The Works of Gilbert Crispin Abbot of Westminster / Ed. by A.S. Abdulafia and G.R. Evans. Oxford, 1986. P. 201.

3 Подробнее см.: Ходячих С.С. Ланфранк и Ансельм о культах англосаксонских святых: казус beatus Ælfegus (на материале «Жития святого Ансельма» Эадмера) // Актуальные проблемы гуманитарных и естественных наук. Журнал научных публикаций. – 2009. – № 5. – С. 92-96.

4 Eadmer. The Life of St. Anselm Archbishop of Canterbury. Ed. by R.W.Southern. Oxford, 1972. P. 51: Angli isti inter quos degimus.

5 The Letters of Lanfranc… P. 30: principe Normannorum Willelmo abstractus; P. 34: domino meo regi Anglorum.

6 Ibidem. P. 60: Alexander episcopus seruus seruorum Dei carissimo filio W. glorioso regi Anglorum salutem et apostolicam benedictionem.

7 Ibidem. P. 130: gratia Dei Anglorum rex et dux Normannorum W. Данное письмо было составлено летом 1080 г., во время пребывания Вильгельма в Нормандии. Очевидно, использования данной формулы вполне соотносится с нормандской канцелярской традицией.

1 Ibidem. P. 58, 64: Cantuariorum archiepiscopo; P. 78: Cantuariorum archiepiscopo totius quoque Britanniae summon pastori L.

2 Ibidem. P. 48: L. sanctae Dorobernensis aecclesiae antistes; P. 80-82: Lanfrancus gratia Dei Dorobernensis aecclesiae archiepiscopus; P. 150: Lanfrancus Dei misericordia non suis meritis sanctae Dorobernensis aecclesiae archiepiscopus.

3 Ibidem. P. 34: indignus Anglorum episcopus Lanfrancus.

4 К примеру, в двух похожих письмах архиепископу Руана Иоанну (время составления в период с 1070 по 1077 гг.) последний назван «владыкой Иоанном, архиепископом нормандцев», хотя в трех других эпистолярах (два – осень 1073 г., одно – апрель 1076 – июль 1077 гг.) Иоанн именуется «архиепископом святой церкви в Руане».

5 Ibidem. P. 36-38: Ego tamen nouus Anglus rerumque Anglicarum.

6 Eadmer. The Life of St. Anselm… P. 50: Erat præterea Lanfrancus adhuc quasi rudis Anglus.

7 William of Malmesbury. Gesta regum… III, 301. P. 536: Lanfrancus, qui erat adhuc rudis Anglus.

8 Eadmer. The Life of St. Anselm… P. 52: Et quidem ille sicuti novus Angliæ civis.

9 Ibidem. P. 50-51: necdumque sederant animo ejus quædam institutions quas reppererat in Anglia. Quapropter cum plures de illis magna fretus ratione.

10 Ф. Барлоу называет «новым англичанином» как Ланфранка, так и Ансельма. См.: Barlow F. The English Church. 1066-1154. London-N.Y., 1979. P. 5; Р. Черч также вслед за Эадмером говорит о Ланфранке не иначе, как «этот rudis Anglus» в контексте его негативного отношения к культам местных святых. См.: Church R.W. Op. cit. P. 90.

1 The Letters of Lanfranc… P. 156: …neque nos Anglos hanc de infantibus…

2 Безусловно, Ланфранк оставался ломбардцем, а принадлежность его к нормандцам весьма условна, о чем мы уже говорили выше. Вероятно, именно по этой причине Ланфранк очень редко называл себя англичанином (концепт “Anglus” мы находим всего в нескольких его письмах). См.: Thomas H. The English and the Normans… P. 285-286.

3 Freeman E.A. The History of the Norman Conquest… Vol. IV. P. 439; Vol. V. P. 362. «Не стоит забывать, – продолжает Э. Фримен, – что если Ланфранк был чужестранцем для Англии, то не меньшим чужестранцем он был и для Нормандии, и, несомненно, выполнял своего рода роль посредника между нормандским королем и английским народом». См.: Freeman E.A. The Reign of William Rufus… P. 141.

4 Thomas H. The English and the Normans… P. 41-44. Следуя логике Томаса, тот факт, что они оба не были нормандцами, мог способствовать их скорейшему сближению с англичанами (в плане обретения собственной английской идентичности). P. 215.

5 Ibidem. P. 41-44. Ордерик Виталий указывает на то, что все проблемы возникли из-за серьезной разницы в характере между англичанами и нормандцами. См.: Ordericus Vitalis. The Ecclesiastical History… Vol. II. IV. VII. P. 44.

1 «В отрыве от Нормандии на протяжении довольно длительного времени она была уязвима». Проблема также заключалась в том, что многие представители нормандцев «довольно четко определяли свою идентичность, в то время как групповые или коллективные идентичности на элитарном уровне стали очень серьезной неразрешенной проблемой и оставались таковой долгое время». Thomas H. The English and the Normans… P. 45, 74.

2 По-видимому, Х. Томас имеет в виду «новых англичан», т.е. нормандцев в Англии, которые после 1066 г. в Англии стали называть себя англичанами.

3 Thomas H. The English and the Normans… P. 74.

1 Sancti Anselmus Cantuariensis Archiepiscopi. Epistolæ // PL. Vol. 158. Lib. I. Epist. 1-77. Cols. 1059-1148; Lib. II. Epist. 1-53. Cols. 1147-1208; Vol. 159. Lib. III. Epist. 1-129. Cols. 9-271.

2 Представлены в трехтомном издании В. Фрелиха (английский перевод). См.: The Letters of Saint Anselm of Canterbury / Transl. and annot. by W. Frohlich. Kalamazoo, 1990-1994. Vols. 1-3.

1 Подробее см.: Eadmer. The Life of St. Anselm Archbishop of Canterbury / Ed. by R.W. Southern. Oxford, 1972. P. 2-124; Welch A.C. Anselm and his work. London, 1901. P. 12-185; Church R.W. Saint Anselm. London, 1879. P. 1-286; The Cambridge Companion to Anselm / Ed. by B. Davies and B. Leftow. Cambridge, 2005.

2 Напр.: Sancti Anselmus Cantuariensis Archiepiscopi. Epistolæ // PL. Vol. 158. Lib. II. Epist. 44. Col. 1199: frater Anselmus.

3 Ibidem. Vol. 158. Lib. II. Epist. 45. Col. 1200: Christi Ecclesiæ servis Dei commanentibus, frater Anselmus.

4 Ibidem. Vol. 158. Lib. II. Epist. 48. Col. 1204: frater Anselmus, abbas Becci; также см.: Epist. 49. Col. 1204: frater Anselmus dictus abbas Becci.

5 Ibidem. Vol. 159. Lib. III. Epist. 2. Cols. 11-12: charissimo electo Anglorum archiepiscopo Anselmo.

6 Ibidem. Vol. 158. Lib. I. Epist. 57. Col. 1129: reverentia honore, et amoris affectu; Epist. 1. Col. 1059: cum reverentia amando archiepiscopo Lanfranco; Epist. 68. Col. 1138: amore et reverentia filiorum, Ecclesiæ catholicæ digno archiepiscopo Lanfranco; Epist. 41. Col. 1112: archiepiscopo reverentia, cultu et amoris affectu dignissimo Lanfranco, suus subjectione et amore servus et filius frater Anselmus.

1 Ibidem. Vol. 158. Lib. I. Epist. 13. Col. 1078: venerabilis archiepiscopus Anglorum Lanfrancus; Epist. 48. Col. 1118: reverendo archiepiscopo Lanfranco; Epist. 63. Col. 1134: reverendo archiepiscopo Lanfranco; Epist. 24. Col. 1088: frater Anselmus; Epist. 66. Col. 1137: amico suo dilectissimo et dilectori fidelissimo Lanfranco; Lib. II. Epist. 53. Col. 1208: Domino et Patri reverendo archiepiscopo Lanfranco.

2 Ibidem. Vol. 158. Lib. II. Epist. 42. Col. 1194: indignus, tamen abbas monasterii Beccensis, fratri Lanfranco.

3 Ibidem. Vol. 158. Lib. II. Epist. 1. Col. 1147: domino et patri reverendo archiepiscopo Lanfranco; Epist. 2. Col. 1149: reverendo domino et Patri benignissimo archiepiscopo Lanfranco; Epist. 13. Col. 1163: domino et Patri reverendo archiepiscopo Lanfranco; Lib. I. Epist. 64. Col. 1136: reverendo domino ac Patri nostro archiepiscopo Lanfranco.

4 Ibidem. Vol. 158. Lib. I. Epist. 22. Col. 1087: fratri, amico Anselmo.

5 Ibidem. Vol. 158. Lib. I. Epist. 11. Col. 1076: Ad illud vero quod me tam sollicite rogas impetrare ab archiepiscopo Lanfranco, cum de Anglia venerit. Монах Ральф «прославился» тем, что был взят под стражу архиепископом Ланфранком в Англии в связи с духовными прегрешениями.

6 Ibidem. Vol. 158. Lib. I. Epist. 43. Col. 1113: in Cantuariensi Ecclesia tum degentes, adhortatur ut meliora semper proficiani.

1 Ibidem: Domnis, et fratribus, et amicis charissimis Herluino, Gondulfo, Mauritio, frater Anselmus, ascendendo de virtute in virtutem, pervenire ad Christum summam Dei virtutem.

2 Ibidem. Col. 1114: Quoniam namque inter multos vocatos panci et electi.

3 Ibidem: reverendi domini et patris nostri archiepiscopi.

4 Ibidem: Valete, amici mei amantissimi.

5 Ibidem. Vol. 159. Lib. III. Epist. 88. Col. 244: Anselmus archiepiscopos Cantuariensis, amico suo Thomæ electo archiepiscopo Eboracensi, salutem.

6 Ibidem. Vol. 159. Lib. III. Epist. 56. Cols. 104-105.

7 Ibidem. Lib. III. Epist. 133. Cols. 167-168.

8 Ibidem. Lib. III. Epist. 56. Cols. 104: Anselmus gratia Dei archiepuscopus Cantuariæ, fratri et amico dilecto, Burgundio, et uxori ejus, sosori suæ Richezæ, salutem et benedictionem Dei, et suam, quantam potest.

9 Ibidem: pro servitio Dei et salute animæ vestræ; Col. 105: crede quia ideo fecit ut in illo solo delecteris: illum ama, illum desidera, illum cogita, illi servi omnibus horis, in omnibus locis.

10 Ibidem. Col. 105: Omnipotens Deus vos semper ambos benedicat.

1 Ibidem. Lib. III. Epist. 133. Col. 167: Anselmus, archiepiscopus, amico et filio charissimo Roberto, et sororibus et filiabus suis dilectissimis Seit, Edit et Hydit, Luverim, Virgit, Godit, salutem, et benedictionem Dei et suam, si quid valet.

2 Ibidem. Col. 168: Neque timetis quod hujusmodi motus vel cogitationes vobis ad peccatum imputentur, si nullatentus voluntas vestra illis se associat, quoniam nihil damuationis est in his qui sunt in Christo Jesu, qui non secundum carnem ambulabunt.

3 Ibidem: Secundum carnem enim ambulare, est carni voluntate concordare. Carnem autem vocat Apostolus omnem vitiosum motum in anima, vel corpore, cum dicit: Caro concupiscit adversus spiritum, spiritus autem adversus carnem.

4 Ibidem: Tibi, amice et fili charissime Roberte, gratias, quantum possum, ago, pro cura et dilectione quas erga easdem ancillas Dei, propter Deum, habesl et precor toto affectu ut in hac sancta et pia voluntate perseveres.

1 Ibidem. Vol. 159. Lib. III. Epist. 57. Col. 233: Anselmus archiepiscopus, Haimoni vicecomiti amico suo, salutem et benedictionem.

2 Ibidem: et in civitate Cantuaria aliam domum nostram in terra nostra.

3 Ibidem. Vol. 159. Lib. III. Epist. 24. Col. 214: Suo domino, et totius Northmanniæ principi Roberto, Anselmus servus Ecclesiæ Cantuariensis.

4 Ibidem. Vol. 150. Lib. III. Epist. 13. Col. 208: Domino, et in Deo dilecto, Roberto comiti Flandriæ, Anselmus, servus Ecclesiæ Cantuariensis.

5 Ibidem. Vol. 159. Lib. III. Epist. 85. Col. 243: Muriardachus rex Huberniæ, Anselmo Anglorum archipræsuli, salutem, et fidele servitium.

6 Ibidem. Vol. 159. Lib. III. Epist. 84. Col. 243: Henrico charissimo suo domino, Dei gratia regi Anglorum, Anselmus archiepiscopus.

7 Ibidem. Vol. 159. Lib. III. Epist. 82. Col. 242: Henrico gratia Dei glorioso regi Anglorum et duci Northmannorum.

8 Ibidem; Epist. 43. Col. 225; Epist. 30. Col. 217: Anselmus archiepiscopus; Хотя встречаются и «исключения». К примеру, в ряде писем королеве Матильде (а также в ее бытность герцогиней) Ансельм называет себя архиепископом Кентерберийским. См.: Vol. 159. Lib. III. Epist. 54. Col. 231; Epist. 12. Col. 207: Anselmus archiepiscopus Cantuariæ; Epist. 37. Col. 221: Anselmus, servus Ecclesiæ Cantuariensis, dominæ, et matri in Deo, comitissæ Mathildi.

9 Ibidem. Vol. 159. Lib. III. Epist. 93. Col. 246: Henricus, gratia Dei rex Anglorum, Anselmo Cantuariensi archiepiscopo, charissimi Patri suo, salutem et dilectionem; Epist. 74. Col. 239, Epist. 76. Col. 240: Anselmo Cantuariensi archiepiscopo, Mathildus Anglorum regina; Epist. 75. Col. 240, Epist. 67. Col. 236: Henricus, Dei gratia, rex Anglorum, Anselmo Cantuariensi archiepiscopo.


Достарыңызбен бөлісу:
1   ...   24   25   26   27   28   29   30   31   32




©dereksiz.org 2024
әкімшілігінің қараңыз

    Басты бет