Бір күні таңертең құрама штабының бастығы Фе- дор Нагайцев мені шаңырып алды да:
Вася, Мироновка комендантын орнынан алып келуді саған тапсырамыз. Талай комендантты орнынан бұйрықсыз-ақ алған едің ғой,— деді әзілдей күліп.
Сол жерде бұл сапарға барлау жөніндегі түсінікте- рін тыңдап болған соң, жол жүруге әзірлендім.
Ал, Вася, мынау бір Власовшыл баскесердің до- кументі. Олардың ішіндегі жазалаушы отряд қатарын- да болып, партизандарға ңарсы ұрыста ерлік істеген- дерге осыкдай документ берілетін көрінеді. Бұл документ барлың полицайлар мен коменданттарға бе- сенеден белгілі. Документ жағынан саған олар күдік тудыра алмайды. Жағдайыңа қарай қимылдап көрер- сің, Батыл қимылда! Сақ бол! Сәтті сапар тілеймін! — деп, ол маған фашистердің мөрі басылған, бір жағын- да немісше, бір жағында орысша Гитлердің атын атап мақтау-мадақтау сөздер жазылған көк қағаз ұсынды. «Документті» екі бүктеп қалтама саларымды салсам да, не істерімді білмей, дал болып тұрып қалдым. Ме-
нің жан сьірыма жақсы түсінетін Федор Константи-
новгч: _
_. Вася, одан жшркенбеи-ақ к ,и! Тапсырманы
орындау үшін оның саған керегі болады,— деді.
Сол күкі-ақ Панитов орманы арқылы жүріп оты- рып, Мироновка ауданына қарасты Юхно хуторына келіп жеттім. Бұл хутор Чапаев атындағы құраманы ұйымдастырушы және оның командирі Иван Кузьмич Примактың туып өскен селосы еді. Келісімен хутор старостасына жолығып, «докумэнтерімді» көрсеттім де, Мироновка қаласына жеткізіп салуды талап еттім. Староста жалғыз ауыз сөзге келген жоқ. Жарым сағат ішінде бір атты ерттетіп алдыма көлденең тартты да, жаныма он төрт-он бестердегі бір баланы ертіп берді. Мен басқыншыларға қызмет істеп жүрген Власовшыл сойқандардың әдеті бойынша керек десе тіпті рақмет те айтпастан, Мироновкаға қарай жүріп кеттім.
Абайлап қарасам: астыма мінген атымның желіс- кэр, жүрістілігі былай тұрсын, тіпті жүйрік те екен. Жол-жөнекей ара-тұра бауырын жазып, әбден сынап алдым да, осы сапардагы тапсырманы орындау үстін- де оны пайдалануға бел байладым. Атқосшым сөзге аса сараң бала бслып шықты. Сырға берік тұйық мі- незді адамдардың дағдысы бойынша бетіме өткір көк- шіл көздерінің астымен тек анда-санда тұнжырап бір қарап қана қояды. Сірә, оған мен ұнай қоймасам ке- рэк. Ауыз жаппай айтып келе жатқан жасанды сөзде- рімді, керек десе, құлағына да ілгісі келгән жоқ. Адал бала екені аңғарылып-ақ тұр. Бірақ амал не, сырымды аша алмадым, сенбедім!..
Мироновка қаласына түс ауа келіп жеттік. Жол- шыбай су сұрап ішкен болып, өзіміздің осы қаладағы астыртын ұйым мүшесі Павло Шафраменкомен де кез- досіп алдым. Одан комендатурада болган соңғы уақыт- тағы өзгерістерді сұрастырып білдім. Дандайсығаи комендант соңғы күндері комендатура алдына бұрын- ғыдай полицай кезекшілерін қоймайды екен. Полицай- лардың көпіпілігін басқыншылар армиясына азық-тү- лік, киім-кешек жинауға ел арасына жұмсап жіберіпті.
Достарыңызбен бөлісу: |
