Неге тоқтап тұрсыңдар,— дедім штаб басты-
ғына.
Ңайтып тоқтамайық, мынаны көрмейсің бе,— деп үлкен күрең аттың салбырап түсіп тұрған шек- қарнын көрсетті.
Күреңнің орнына мен әкелген атты жектік те, жа- ралыларды Панитов орманындағы лагерьге жөнелттік. ларды штаб бастығы алып кетті. Примак екеуіміз ал-
дағы түнде негізгі міндетті қайтсек те орындауға тиісті болдық. Ол міндет — немістердің Мироновка қант за- водына жинап қойған азық-түліктерін алдыңғы шепке таситын жолдағы Мироновка көпірін қирату еді. Ол көпір бұл жерден он бес километр келетін.
Біз қараңғы түскенше оңаша бір сайда жаттық та, көпірге түн ортасында келдік. Киев облысы, Миронов- ка ауданындағы отандастарымыздың адал еңбегімен салған көпірі еді бұл. Ұзындығы жүз метр келеді. Ңан- дай әдемі көпір десеңші! Амал қаніна, қанқұйлы фа- шистердің жолын бөгеу үшін, жеңіс сағатын жақын- дату үшін біз оны ңираттық. Басқа операциялар сияқ- ты, бұл уақиға да бізге ыза-ашу қосты, жауға мейірімсіздігімізді арттырды.
Бұл май айының кезі еді. Ол кезде жердегі қызғал- дақ та жаралы еді...
ОРМАНДАҒЫ ОҢИҒА
Иван Кузьмич кенет тоқтады да, маған бұрылып «тоқтай тұр» дегендей белгі берді. Ол бұтақты қара- ғайға сүйеніп, жан-жағын ұзақ болжап тұрып, «жүр» дегендей маған тағы да қолын бұлғады. Ілгері қарай байқап басып, оның соңынан еріп келемін. Ңас қа- райып, ел орынға отыратын уақыт. Аспан ашық. Көп кешікпей ай да туды. Бірақ қалың ағаш арасынан ай сәулесі самарқау түсіп, жалғыз аяқ жіңішке жол онша көрінбейді де. Иван Кузьмич жиі-жиі тоқтап, алдыңғы жағындағы қараңғылыққа үңілэ қарайды, маңайына құлағын тігіп, тың тыңдайды. Енді біраз жүргеннен кейін, мені жанына шақырып алып:
Анау тұрған жалғыз үйді көрдің бе? — деп сұ- рады, құлағыма ақырын ғана сабырлап. Ол алдыңғы жақты нұсқады.
Көрдім, көрдім...
Достарыңызбен бөлісу: |
