48
туысқандарыңа, дос-жолдастарыңа мейірімді, қайырымды болыңдар.
Махаббаттарыңды зәредей кір шалмасын.
Шынайы махаббат ешқашанда
бөлінбейді, бүлінбейді, жарылмайды. Өсіп-өніңдер, мұндағы ата-анаға,
ағайын-туысқа кір келтірмеңдер» (14 наурыз, 1981 жыл). Ұстазымның даусы
құлағыма келгендей, қатты әсерде болдым.
Бастауыш мектепте оқып
жүргенде бір жолы мен сабақты қанша жақсы айтып тұрсам да : «шындықты
айтпайтын пионер 5 алмайды. Пионер болған соң шындықты жасырмай айту
керек. Қазір Гүлтасты тексереміз. Ал шыныңды айт, кімнің қызысың?».
«Апамның» деймін қасқайып. «Онда бағаң – 3. Бар орныңа» Мен тапжылмай
тұрамын. «Мен шындықты айтамын». «Ал, шындықты айтсаң, 5 деген
бағаңды аласың. Бес те керек, ал ол кісінің шындығы мен үшін ең сұмырай
шындық. Ақыл таптым: «Тәтем туған, апам асырап алған». Одан басқа бір
сөз артық айтпаймын. «Қой, жеңшең туған шығар?»
–
Жоқ,
тәтем туған, апам асырап алған. Енді қайталаса, жарылғалы
тұрғанымды ағайым сезді ғой деймін.
–
Шындықты айтты, әкел күнделігіңді бесіңді қоямын,– деді.
Бірақ әңгіме бұнымен бітпеген екен. Күзенбай ағай Дүйсенбек ағаймен бірге
біздің көшемен келе жатыр. Көкемнің үйіне бұрылатын шығар деп ойлап
едім, бұрылмады. Тура біздің үйге келді. Маған қарап қояды.
Енді мен ыза
бола бастадым. Ішімнен одан бұрын өзім-ақ айтайын деп отырмын.
–
Қалеке, мына қызың бүгін,– дей беріп еді. Мен: «Тәтем туған, апам
асырап алған»,– деп айттым.
–
Дұрыс айтқансың, құлыным менің. Күн ортақ, Ай ортақ сонан соң
менің қызым әке-шешесіне де маған да ортақ. Менің қызым – болшайбек, тек
шындықты айтады,– деп апам мені мақтай жөнелді. Сөйтіп Күзенбай
ағайдың «арандату» ойы жүзеге аспай қалды. Мен шығып кеттім. Ағай
менің сабақтағы әрекеттерімді айтып,
қайсарлығымды айтып, апамды қарқ
қылды.
Күзенбай ағайым ауылдың нағыз зиялы азаматы болатын. Мейірхан
жездем, Әнуарбек ағай,
Ахметжан ағай, Қалтай ағай, Сәбит ағайлар нағыз
ұстаз деген атқа лайық тұлғалар еді ғой. Алтын әкетайым, сол ұстаздар менің
ғана емес сенің де үлгі тұтар алдыңдағы ағаларың еді.
Достарыңызбен бөлісу: