үшін адам болу жетеді. Қуанышқа ортақтасу үшін періште
болу керек. Тәрбиеші балада осы мінезді де әлсіретуге ұмтылу
керек.
Достық сезімі адамда сол
адамның жанына екінші бір
адамның жаны барлық мінездермен үйлесетін болса, сонда
болады, Аяғанда адам ойламай, аңдамай аяйды. Дос болғанда
ойлап, аңдап дос болады. Екі дос бірге болса,
араларында
достық беки береді. Егер айрылса, достық әлсірейді. Аяу сезімі
адамда ерте басталады: бір жасқа толмаған бала күлсең –
күледі, жыласаң – жылайды. Ал еңді достық ақыл біраз
орныққан соң болады.
Жеткен адамдардың баланы аяуы балаға ѳте қымбат.
Баланы кім аяса, оған сол жақын. Ата-анасы ѳліп, жетім қалған
баланы ең алғаш кім бауырына тартса, бала соған бауыр басып
кетеді.
Бала
біраз есейіп, басқа балалармен ойнай бастаған кезде,
онда достық сезімі оянады. Бірге ойнайтын балалардың ішінен
бала ѳзіне дос тауып алады. Достық сезімінің балаға кѳп
пайдасы бар. Досының кѳңілін тауып үйреніп, бала ѳзімшілдік
мінездерден аулақ болады. Ѳзінің дос баласының сѳзін бала
үлкен адамның сѳзінен артық тыңдағыш келеді.
Сондықтан
тәрбиеші баланың достарының дұрыс балалар болуына қам
қылуға міндетті.
Достарыңызбен бөлісу: