Терең әжімді, ашаң жүзіне жастық, балғын нұр жүгіріп, кішілеу өткір көзі
дымқыл тартып, Естемес балқып тұр екен. Салалы ұзын саусағы буынсыз
болып кеткендей, жібектей майысып, жыпылдап барады. Жаңағы бір сезім
тал майда әуенді қайталап келіп, енді көтеріле бергенде, өрге шыға алмағандай
тайғанақтап, күй сазы қайта шегінді. Тағы да бір-екі рет талпынып барып, бу-
лығып қалды. Естемес ыза болғандай, домбыраны қатты бір қақты да, бұрылып,
артындағы қоржынға салып қойды. Бұл өзі көптен көңілді тербеп жүрген, дәл
осы арадан аса алмай жүрген күйі болады.
«Қашан кемеліне келтіргенше, күйді көп алдына салмаған жөн. Ха-
лықтың құлағын қажаған күйші күйден садаға кетсін.»
Қашаннан әдеті: күйің әбден нақыштап алғанша, жанға естіртпейді. Ең
аяғы қасындағы жолдасы Оразымбеттен де бүгіп, осы күйді оңаша толғап
жүреді.
Нар соңынан әудемжер еріп отырған екі атты Ипан тауынан бергі ылдидағы
қайнарда жұпыны ғана жалғыз қараша үйді көріп, соған барады. Үйден басына
үкілі тақия киген талдырмаш денелі қыз қонақтар мен нардың алдынан шыға-
ды.
«Дауысының әсемін-ай, құлақты қытықтап барады. Әрі еркін, әрі ибалы, мінезі
де оңды екен», – деді Естемес ішінен. Шынтағындағы білдіртпей салған жа-
мауын да күйші көзі шалып қалады. Тіпті бұл үйдің жолаушыларға сусын ұсы-
нып, қазан астына от жағуды ұмытып кеткені де есіне келмеді.
Шалдың келген қонақтарына айтқан мақалы және оның себебі: «Өлімнен
ұят күшті.»
Арқалайтын да, асырайтын да жалғыз нарымыз анау жатқан. Ауыл көшерде бо-
шалап кетіп, ботасыз қайтты. Суалып қалды. Қаң?сытып, таңдайды кептіріп
отыр. Естеместің көзі қыз көзіне түсіп кеткенде, жүрегі бүлк ете қалады.
«Сақалды басыммен сабырдан айырылға?ным қалай?» деп кейіді өзіне Естемес.
«Кім біледі, жер ортасынан асқанда, тәңірінің сарғайтып барып бұй?ыртқаны
осы болар», – деген де ойға тіреліп, қайта ауытқиды.
Достарыңызбен бөлісу: |
