Ержан - Ертайдың алты жасар інісі, бұзық, ерке бала.
Нығмет - Нұрқат бастықтың баласы. Ауылға алғаш «шайтанарба» алып ке-
леген.
Бейсекүл - масақ теруге шебер, талдырмаш денесі мен сүйрік саусақтары ма-
сақ теруге әдейі жаралғандай.
Ықсан - қысық көз, бригадирдің баласы.
Атабек - ұзын бойлы ауыл баласы.
Назым - ауыл баласы, Ертайдың достарының бірі.
« Маңызды деректер:
Күні бүгінге дейін бейнесі көз алдымда елестеп тұратын тәмпіш мұрын қа-
ра баланың тағдыры не болғаны маған белгісіз. Үлкен-кіші оны «өзіміздің
тәмпіш қара» дейтін.
Сұлутөрдің етегіндегі Қосарық деген жерде тұрады. Колхоз аты да «Қоса-
рық» болатын, бұлай деп қою себебін ешкім білмейді, бірақ әр жерде бір
шоқиған тамдардың ара-арасынан ирелеңдеп ағып жататын жалғыз арық бар бо-
латын. Сонда аққан судың кей жерлерін балалар бөгеп, терең көлшік жасап,
соған түседі екен.
Біздің ауылдың үйлері – ол кезде бір-бірінен аумайтын шымнан жасалған
тапал тамдар. Сырты әктелгендерінің өзі бірен-саран. Үйлердің аулалары
да біріне-бірі ұқсас. Шым дуалмен қоршайтын. Үйге іргелес мал қора.
Онан қан қи жаз ортасына дейін ауланың дәл ортасында шошайған мола құсап
үйіліп тұратын. Ағаш атаулы аты мен жоқ. Тек мектеп түбінде екі терек
бар-ды. Жаз күндері оның көлеңкесінен қой-ешкі, бұзау арылмайтын. Атамның
қыршаңқы қара биесін де, көршіміз Тілектің көк есегін де іздесең, сол арадан
табады екен.
Жасыратыны не, мектебіміз сол маңайда мақтан етерлік еңселі, биік, тө-
бесі қызыл қаңылтырмен жабылған, терезелері де үлкен, әдемі үй болатын.
Рас, едені сол өңірдегі барлық үйлердей топырақ еді. Кейіннен Келдібай де-
ген жаңа директор келіп, ұзын залдың табанына жалтыратып тас салған.
Кейін білдік, цементпен сылатқан екен ғой. Кей күндері біз терезеден жасыры-
нып түсіп, осы тас еденге асық ойнаушы едік.
Достарыңызбен бөлісу: |
