126
Сонда, қазіргі заман тіл білімі тарихында фонетика және фонология,
графика және орфография, лингводидактикалық
салаларында Ахмет
Байтұрсынұлы тұңғыш болып ірі ғылыми зерттеулер жүргізді 6, 88.
Ахмет Байтұрсынұлы: “Фонетиканың қарастыратыны тілде қандай
дыбыстар бар, олар қалай сөз ішінде байланысады”- дейді.
Оның тіл біліміндегі алатын орнын белгілі ғалым Н. Уәлиев бір сөзбен
былай деп түйген еді: “Жалпы тіл білімінде тұңғыш фонолог деп әдетте әліпби
түзушілерді атайды. Олай болса, қазақ тіл біліміндегі
алғаш фонолог - Ахмет
Байтұрсынұлы”. Ахаңның қазақ тіл білімінің өзге салаларындағы еңбегі бір
төбе болса, әліпби, жазу теориясы, емле жайындағы еңбегі бір төбе болмақшы.
Ахмет Байтұрсынұлы әліпбиінің фонологиялық негіздері, ондағы
“инвариант-вариант” қисыны бойынша “әріптердің
фонемалық мәнді бере
отырып, дыбыстық мәнді де (жуан, жіңішке әуезін) білдіріп, біте қайнасып тұрған
ішкі құрылымдық ерекшелігі туралы да бірегей зерттеу Н. Уалиевтің “Қазақ
графикасы мен орфографиясының фонологиялық негіздері” атты еңбегінде
жазылған. Онда Бодуэн де Куртенэ, Л.В. Щерба салған жалпы жазу теориясының
фонологиялық негіздері Ахмет Байтұрсынұлының “бес дауыстыға” құрылған
жазуындағы әріптердің белгілі бір фонеманы таңбалай отырып,
оның жуан-
жіңішке екі тембірін қоса бейнелейтін сингарможазуында жалғасын тапқаны
толыққанды дәлелденген. Ең бірінші, Ахмет Байтұрсынұлы: “Жазудың негізі екеу
(таңба негізді және әріп негізді), ал жүйесі төртеу (таңбаша, дағдыша, туысша,
дыбысша)” деп көрсетуі жалпы жазу теориясының ортақ қағидаларымен сәйкес
келетіні жөн. Мысалы, Л.В. Зиндер жазудың тегі семасиографиялық немесе
идеографиялық және фонографиялық болып бөлінеді дейді.
Ахмет Байтұрсынұлының еңбектерінде “жеке фонемаға - жеке әріп”
принципін ұстанғанын көреміз. Мәселен, Ахмет
Байтұрсынұлының атауларын
қолдануда, дыбыстарды топтастыруда Қ. Кемеңгерұлы басшылыққа алған.
Достарыңызбен бөлісу: