Әтекенов Мырзакерім
Талдықорған облысы, Көксу ауданы, Еңбекші ұжымының Кеңарал (бұрынғы Молотов атындағы колхоз) бөлімшесінде 1914 жылы туып, 1992 жылы қайтыс болған Әтекенов Мырзакерімнің әңгімесі.
- Біздің ру - Жалайыр, оның ішінде - Қарашапан елі. Күн көріп отырған малдан айырылдық, елді аштық жайлады, ауылда кісі етін жегендер де бар деп естідік, бірақ өз ондайларды көрген жоқпын.
Талдықорғанда тұратын Солтанбеков Ілімбет деген ағайым бар еді, сол кісі ноғайлармен бірігіп, сауда жасайтын. Өзім ашпын, ауылдағы анам да аш, бірдеңе бола ма деп ауылдан шыққан кісілерге ілесіп, Талдықорғанға сол ағама бардым. Ағамның үйінде бірнеше күн болып, аздаған тамақ алып қайттым.
Ағайым мені біраз жерге дейін шығарып салып, «жолда абайла, біреудің қарасы көрінсе – тығыл», деп кеңес берді. Жол бойы кісінің қарасы көрінсе, тығылып келе жаттым. Бірде көпірдің астына тығылдым. Сөйтсем, ол жерде бір жас келіншек өліп жатыр екен, қойнында екі күлше наны бар. Қорыққаннан зәрем жоқ, көпірдің астынан шыға сала, өкшем өкшеме тимей жүгірдім. Қас қарая мен де жеттім ауылға...
Жазып алған
Бесікбаева Әлия
Ө.А.Жолдасбеков атындағы
экономика және құқық академиясы
студенті
Әтекенова Күләнда
Талдықорған облысы, Қаратал ауданы Бесағаш ауылының тұрғыны, 1917 жылы туып, 1998 жылы дүние салған Әтекенов Күләнданың әңгімесі. Бұл кісі Әтекенов Мырзакерімнің әйелі болған.
- Біз Жалайырдың ішіндегі Андас, оның ішінде Жомарт руынан шыққанбыз. Аштық басталғанда, бір үйде ағайым, жеңгем, інім төртеуіміз тұрушы едік. Ағайымның қайдан алғанын білмеймін, үйде жарты қап бидайы бар еді, онысын үйдің ішінен ұра жасап, соған көміп қойғанбыз. Ел аяғы басылғанда, қол диірменге тартып, ботқа пісіріп, талқан жасап жейтінбіз.
Ашаршылық кезінде адамдар тек аштан ғана өлген жоқ, неше түрлі ауру да тарады. Соның бірі іш өту еді. Менің ағайым, жеңгем, інім де сол іш ауруынан қайтыс болды. Сөйтіп бір әулеттен мен ғана тірі қалдым.
Жазып алған
Бесікбаева Әлия
Ө.А.Жолдасбеков атындағы
экономика және құқық академиясы
студенті
Достарыңызбен бөлісу: |