119
он дай жа нып тұр ған жа нар ды кө ріп отыр ға ным жоқ. Біл-
сең дер, жа нар да ғы от сыз сен дер тек өз де рі ңе нан тау ып жеу ге
же тер лік қа на та быс та ба ала сың дар. Ке ре мет нә ти же лер,
үл кен же тіс тік тер үшін от ке рек! Сен дер мы на түр ле рің мен
ұзақ қа ба ра ал май сың дар. Сон
дық тан мен сен дер мен қош-
та са мын… Ә, ұмы тып ба ра ды екем, ұй ым дас ты ру шы лар дан
ке ші рім сұ рай мын, кез де суі міз осын дай кө ңіл сіз но та да аяқ-
тал мас үшін, бә рі ңе ай та рым – сәт ті лік! –
деп шы ғып кет кен
екен.
Ол отыр ған сту де нт тер дің жа на ры на от жақ ты. Олар дың
көз ал ды на бо ла шақ та рын елес тет ті. Егер дәл осын дай қар-
қын мен, жас тық пен, мас тық пен жү ре бе ре тін бол са,
өмір өте
шы ға ды, еш қан дай же тіс тік ке же те ал ма ған адам ға ай на ла-
ты нын дә лел деп бер ді. Бұ дан шы ға тын қо ры тын ды: кез кел-
ген адам ның же тіс тік ке же туі – өз қо лын да. Кеу де сін де оты
бар адам бар лы ғы на да қол жет кі зе ді!
(На зер ке М' са)
Достарыңызбен бөлісу: