Андрэй Багач, Андрэй Філіпчык, Дзяніс Мускі 2007-2011 гг. (Першы пераклад 07. 07. 07 г.) — раздзел I —

Хлопцам і так занадта доўга ўсё сходзіла з рук - і паход за павукамі, і знаходжанне ў жаночым туалеце – ім пашанцавала не патрапіць нікому з настаўнікаў. Але зараз, улічваючы акалічнасці, прабрацца ў туалет прама побач з месцам першага злачынства няма чаго было і марыць.

Аднак, на першым жа ўроку, на ператварэннях, адбылося штосьці, што ўпершыню за доўгі час прымусіла хлопчыкаў пазабываць пра Таемны Пакой. Праз дзесяць хвілін пасля пачатку ўроку прафесар МакГонагал абвясціла, што з першага чэрвеня, гэта значыць роўна праз тыдзень, пачынаюцца іспыты.

- Іспыты? - завыў Шэймас Фініган. - Іх не адмянілі?

За спіной у Гары нешта з шумам звалілася. Гэта Нэвіл Лонгбатам выпусціў чароўную палачку. Падчас падзення палачка стукнула па ножцы стала, і тая знікла. Прафесар МакГонагал паправіла стол зграбным рухам сваёй уласнай палачкі і, нахмурыўшы бровы, звярнулася да Шэймасу.

- Школа таму і не зачынілася, нягледзячы на цяжкія поры, каб вы маглі атрымоўваць адукацыю, - строга вымавіла яна. - Такім чынам, іспыты павінны адбыцца як належыць, і я вельмі спадзяюся, што вы будзеце старанна да іх рыхтавацца.

Старанна рыхтавацца! Гары і ў галаву не прыходзіла, што пры цяперашнім становішчы рэчаў могуць быць нейкія іспыты! Па класе пабег бунтарскае шапаценне, і прафесар МакГонагал нахмурылася яшчэ больш.

- Прафесар Дамблдор прасіў, каб у школе, па магчымасці, усё ішло як звычайна, - сказала яна. - А гэта азначае, - не разумею, чаму трэба вам гэта тлумачыць, - што мы павінны праверыць, чаму вы навучыліся за гэты год.

Гары смутна апусціў вочы на двух белых трусаў, якіх яму трэба было ператварыць у шлапакі. Чаму жа ён навучыўся за гэты год? Нічога, што магло бы апынуцца карысным на іспыце, у галаву не прыходзіла

Рон выглядаў так, нібы яго толькі што саслалі ў Забаронены лес на вечнае селішча.

- Уяўляеш, як я буду здаваць іспыты вось з гэтым? - і ён саўгануў пад нос Гары сваю чароўную палачку, чаму-та абралую менавіта гэты момант для таго, каб гучна засвістаць.

За тры дня да першага іспыту, перад сняданкам, прафесар МакГонагал зрабіла яшчэ адну аб'яву.

- У мяне для вас добрыя навіны, - сказала яна, і Вялікая зала, замест таго каб заціхнуць, падарваўся крыкамі:

- Дамблдор вяртаецца! - радасна заекаталі некаторыя.

- Злоўлены Нашчадак Слізэрына! - завішчала дзяўчынка за сталом "Равенкла".

- Адновяцца квідытчныя гульні! - ашалела прароў Вуд.

Калі гвалт спыніўся, прафесар МакГонагал працягнула:

- Прафесар Спроўт апавясціла мяне, што мандрагоры нарэшце-то паспелі, і іх можна зрэзаць. Сёння ўвечар мы зможам ажывіць Закамянелых. Вам не трэба нагадваць, што хтосьці з іх, цалкам верагодна, зможа назваць нам імя злачынца - або сказаць, што гэта была за істота. Я спадзяюся, што гэты страшны год скончыцца пайманнем злачынца.

Сцены залы задрыжалі ад шчаслівых лямантаў. Гары кінуў погляд на Слізэрынскі стол і зусім не здзівіўся, зазначыўшы, што Драко Малфой не радуецца разам са ўсімі. Затое Рон быў шчаслівей, чым калі-небудзь за ўвесь апошні час.

- Значыць, зараз ужо ўсё роўна, дапыталі мы Міртл або не! - сказаў ён Гары. - Хутчэй за ўсё, у Герміёны на ўсё знойдуцца адказы, калі яна прачнецца! Але ты толькі уяві, што з ёй будзе, калі яна пазнае, што праз тры дня іспыты! А яна не займалася. Ды яна з глузду з’едзе! Мабыць, пакуль іспыты не скончацца, яе трэба так патрымаць, у скамяненні, з меркаванняў чалавекалюбства.

У гэты час падышла Джыні Уізлі і сёла побач з братам. Выгляд у яе быў нервовы, напружаны; Гары зазначыў, што яна ламае рукі, хоць і імкнецца трымаць іх спакойна, на каленах.

- Што такое? - спытаў Рон, накладваючы сабе яшчэ аўсянкі.

Джыні нічога не адказала, толькі перавяла погляд з аднаго прадмета на стале на іншы. Спалоханы выраз яе твару кагосьці Гары нагадваў, толькі ён ніяк не мог сцяміць, каго менавіта.

- Давай, выкладвай, - падбадзёрыў Рон, які заўважыў яе сарамлівасць.

Тут раптам Гары ўсвядоміў, на каго зараз так падобная Джыні. Яна пампавалася ўзад-наперад на крайку крэсла сапраўды гэтак жа, як рабіў Добі, калі не мог вырашыцца выдаць сакрэтную інфармацыю.

- Мне трэба вам сёе-тое сказаць, - прамямліла Джыні, пазбягаючы сустракацца з Гары вачамі.

- У чым справа? - спытаў Гары.

Джыні камячылася, як быццам не магла знайсці патрэбных слоў.

- Ну што? - амаль крыкнуў Рон.

Джыні адкрыла рот, але ўсё роўна не магла выдаць ні гуку. Гары нахіліўся да яе і ціхім голасам, так, каб яго маглі чуць толькі Рон ды Джыні, спытаў:

- Гэта дакранаецца Таёмнай комнаты? Ты нешта бачыла? Хтосьці зрабіў нешта дзіўнае?

Джыні набрала пабольш паветру, але ў гэты самы момант падышоў Персі, які стаміўся, нават змарнелы.

- Калі ты ўжо паснедала, Джыні, я сяду на тваё месца. Паміраю з голаду, я толькі што з начнога дзяжурства.

Джыні ўскочыла, як быццам крэсла пад ёй раптам зрабіўся электрычным, зірнула на Персі хуткім, спалоханым позіркам і ўцякла. Персі сеў і схапіў кружку з падноса ў цэнтры стала.

- Персі! - злосна выклікнуў Рон. - Яна як раз збіралася распавесці нам нешта важнае!

Персі, які набраў у рот гарбаты, папярхнуўся.

- Што яшчэ важнае? - кашляючы, з працай вымавіў ён.

- Я спытаў яе, не ці бачыла яна чаго-небудзь незвычайнага, і яна памкнулася было казаць...

- Ах, гэта... гэта не мае ніякага дачынення да Таёмнага Пакоя, - адразу жа сказаў Персі.

- А ты адкуль ведаеш? - Рон высока падняў бровы.

- Ну... ммм... раз ужо табе так жадаецца ведаць, Джыні, ммм, заспела мяне заўчора, калі я.... ну, гэта ўсё роўна... галоўнае, што яна заспела мяне за адным заняткам і я, ммм, папытаў яе нікому аб гэтым не распавядаць. Трэба зазначыць, я быў упэўнены, што яна стрымае сваё абяцанне. Але гэта ўсё роўна, праўда, я бы...

Першы раз на памяці Гары Персі да такой ступені збянтэжыўся.

- А чым жа ты займаўся, Персі? - хітра ўхмыльнуўся Рон. - Валяй, прызнавайся, мы не будзем смяяцца.

Персі не ўсміхнуўся ў адказ.

- Перадай мне, калі ласка, булачку, Гары, я жудасна прагаладаўся.

Хоць Гары і ведаў, што ўжо заўтра загадка павінна высвятліцца без іх з Ронам дапамогі, ён усёткі не жадаў выпускаць шанцу паразмаўляць з Міртл, калі такі прадставіцца - і, да яго найпоўнага захаплення, ён прадставіўся. Гэта здарылася бліжэй да поўдня, калі Гілдэрой Локхард адводзіў хлопцаў на гісторыю магіі.

Локхард, які так часта ўпэўніваў іх, што небяспека абмінула, і чые запэўненні былі гэтак ганебна аспрэчаныя, зараз знаходзіўся ў шчырым перакананні, што не варта больш турбавацца аб тым, каб праводзіць дзяцей з уроку на ўрок. Валасы яго былі укладзеныя не так акуратна, як заўсёды, мабыць, уначы настаўнік не сыйшоў, а дзяжурыў на чацвёртым паверсе.

- Папомніце мае словы, - заявіў ён, калі працэсія загарнула за кут, - першымі словамі няшчасных Закамянелых будуць: "гэта зрабіў Хагрыд". Сапраўды, я здзіўляюся, што прафесар МакГонагал усё яшчэ лічыць неабходнымі гэтыя меры засцярогі.

- Згодзен з вамі, сэр, - падтакнуў Гары, і Рон ад здзіўлення выпусціў кніжкі.

- Дзякуй, Гары, - ветліва падзякаваў Локхард. Ім прыйшлося пачакаць, пакуль вызваліцца калідор - насустрач ішла група хафлпафцаў. - Я жадаў сказаць, што ў нас, у настаўнікаў, досыць клопатаў апроч таго, каб вадзіць навучэнцаў з класа ў клас і стаяць на варце па начах...

- Сапраўды, - падхапіў Рон. - Чаму бы вам, сэр, не пакінуць нас тут, бо засталося дайсці ўсяго нічога, адзін калідорчык...

- Ты ведаеш, Уізлі, мабыць, я так і зраблю, - узрадаваўся Локхард. - Мне і сапраўды трэба пайсці падрыхтавацца да наступнага ўроку...

І ён паспешліва выдаліўся.

- Падрыхтавацца да наступнага ўроку, - пагардліва скрывілся Рон, гледзячы ўслед настаўніку, - скажы лепш, завіць кудзеркі.

Яны неўзаметку адсталі ад астатніх Грыфіндорцаў, а затым куляй кінуліся ў бакавы калідор і панесліся да туалета Плаксы Міртл. Але, як раз у той момант, калі яны віншавалі адзін аднаго з выдатна удаўшэйся аперацыяй...

- Потэр! Уізлі! Што вы тут робіце?

Гэта была прафесар МакГонагал. Яе рот быў сціснуты ў самую вузкую з усіх вузкіх палосак.

- Мы жадалі... нам трэба... - пачаў запінацца Рон. - Мы збіраліся... пайсці і...

- Наведаць Герміёну, - скончыў Гары. І Рон, і прафесар МакГонагал паглядзелі на яго з здзіўленнем.

- Мы яе сто гадоў не бачылі, прафесар, - хутка-хутка загаманіў Гары, устаўшы Рону на нагу, - і жадалі паволі пракрасціся ў палату, разумееце, і сказаць ёй, што мандрагоры практычна гатовыя і што, ммм, ну, каб яна не турбавалася...

Прафесар МакГонагал працягвала нерухома глядзець на іх, і Гары, на нейкую секунду, здалося, што яна зараз выльецца крыкам, але замест гэтага суровая дама загаварыла дзіўна надтрэснутым голасам.

- Зразумела, - пачала яна, і Гары з здзіўленнем зазначыў, як у яе птушыным воку бліснула слезінка. - Зразумела, я разумею, як цяжка прыходзілася тым, чые сябры... я ўсё разумею. Так, Потэр, вядома, вы можаце наведаць міс Грэнджэр. Я паведамлю прафесару Бінзу, куды вы пайшлі. Скажыце мадам Помфры, што я вам дазволіла.

Гары з Роном выдаліліся, з цяжкасцю верачы ў тое, што ім атрымалася пазбегнуць пакарання. Ледзь загарнуўшы за кут, яны выразна пачулі, што прафесар МакГонагал гучна высмаркалася.

- Гэта, - палымяна заявіў Рон, - была твая самая лепшая хлусня!

Затое зараз у іх не заставалася іншага выбару, акрамя як пайсці і сказаць мадам Помфры, што прафесар МакГонагал дазволіла ім наведаць Герміёну.

Мадам Помфры ўпусціла іх неахвотна.

- Які сэнс размаўляць з Закамянелым чалавекам, - буркнула яна, і хлопчыкі былі змушаныя з ёй пагадзіцца, асабліва, калі селі побач з ложкам сяброўкі. Герміёна відавочна не мела ні найменшага разумення аб тым, што да яе дашлі наведвальнікі, і можна было з тым жа поспехам прасіць не турбавацца тумбачку ў яе ложка.

- Жадаў бы я ведаць, ці бачыла яна нападніка? - спытаў Рон, сумна гледзячы на нерухомы твар Герміёны. - Таму што калі ён нападаў цішком, то, можа быць, ніхто з ахвяр яго і не бачыў...

Гары глядзеў не на твар Герміёны. Яго значна больш зацікавіла яе правае рука. Яна ляжала па-над коўдрай і, нахіліўшыся бліжэй, Гары ўбачыў краёк нейкай паперкі, заціснутай у кулаку.

Пераканаўшыся, што мадам Помфры няма паблізу, Гары звярнуў на паперку ўвагу Рона.

- Паспрабуй яе выцягнуць, - шапнуў Рон, перасунуўшы сваё крэсла так, каб загарадзіць сабою Гары ад мадам Помфры.

Лёгка сказаць "выцягнуць". Рука Герміёны была вельмі дужа сціснутая; Гары баяўся парваць паперку. Рон вартаваў, а Гары цягнуў і круціў паперку сяк і так, і нарэшце, пасля дзесяці вельмі напружаных хвілін, дамогся свайго.

Гэта апынулася старонка з старажытнай бібліятэчнай кніжкі. Гары энергічна выпрастаў яе, і яны з Ронам схіліліся і сталі чытаць:

Сярод шматлікіх страшыдлаў і пачвар, якія засяляюць нашы краі, няма больш загадкавай і больш смяротнай істоты, чым васіліск, вядомы таксама як Змяіны Кароль. Гэты змей, які можа дасягаць гіганцкіх памераў і жыць шматлікія сотні гадоў, з'яўляецца на свет з пеўневага яйка, высіжанага жабай. Гэтая пачвара валодае дзіўным спосабам забіваць сваю ахвяру. Апроч атрутных зубоў, Васіліск валодае смяротным позіркам. Кожны, хто трапляе ў поле дзеяння промня, выпушчанага вачамі змея, гіне на месцы. Васіліск надзвычай страшны для павукоў, яны ўсімі сіламі імкнуцца пазбягаць сустрэчы з ім, а сам васіліск баіцца аднаго толькі пеўневага крыку, які з'яўляецца для яго смяротным.

Пад гэтым тэкстам рукой Герміёны было напісана адно-адзінае слова: "Трубы".

У мозгу ў Гары нібы ўключыўся святло.

- Рон, - вытхнуўся ён. - Вось яно! Вось адказ! Монстар з Таёмнага Пакоя - гэта васіліск - гіганцкі змей! Таму я паўсюль чуў яго голас, а ніхто іншы яго чуць не мог. Бо я - змеевусны!

Гары абвёў поглядам ложкі навокал.

- Васіліск забівае людзей позіркам. Але ніхто не памёр - таму што ніхто не глядзеў яму прама ў вочы. Колін бачыў яго праз акенца фотаапарата. Васіліск выпаліў усю плёнку, памятаеш, але затое Колін усяго толькі Скамянеў. Джасцін... Джасцін паглядзеў на Васіліска скрозь Амаль Безгаловага Ніка! Нік атрымаў поўную порцыю, але ж ён не мог памерці зноў... а Герміёну і тую дзяўчынку, старасту з "Равенкла", знайшлі з люстэркам. Герміёна толькі што здагадалася, што монстар - гэта Васіліск. Клянуся чым заўгодна, яна папярэдзіла першага жа чалавека, які ёй патрапіў па дарозе, што трэба глядзець у люстэрка, перш чым заварочваць за кут! І дзяўчынка выцягнула сваё люстэрка і...

Рон адкрыў рот.

- А місіс Норыс? - прашаптаў ён з цікавасцю.

Гары задумаўся, пастараўшыся ўзнавіць у памяці карціну, якая паўстала перад імі вачамі ў Хэлоўін.

- Патоп, - павольна вымавіў ён. - Вада з туалета Плаксы Міртл. Упэўнены, місіс Норыс убачыла толькі адлюстраванне...

Ён яшчэ раз прабег вачамі старонку, якую трымаў у руцэ. І чым даўжэй глядзеў, тым больш сэнсу ў ёй знаходзіў.

- ... пеўневага крыку... які з'яўляецца смяротным... - уголас прачытаў ён. - Пеўняў Хагрыда хтосьці забіваў! Нашчадак Слізэрына не жадаў, каб каля замка былі пеўні! Надзвычай страшны для павукоў! Усё сходзіцца!

- Але якім чынам Васіліск перасоўваўся па замку? - спытаў Рон. - Гіганцкі змей? Хто-небудзь павінен быў яго ўбачыць...

І на гэтае пытанне ў Гары быў гатовы адказ. Ён паказаў надрапанае Герміёнай слова ўнізе старонкі.

- Трубы, - сцісла сказаў ён. - Трубы... Рон, змей поўзаў па каналізацыйных трубах. Я чуў голас усярэдзіне сценаў...

Рон раптам схапіў Гары за руку.

- Уваход у Таемны Пакой! - хрыпла вымавіў ён. - Што, калі ён у туалеце? Што, калі ён...

- У туалеце ў Плаксы Міртл! - падхапіў Гары.

Яны ледзь маглі ўсядзець на месцы, так захапіла іх гэтая здагадка.

- І гэта значыць, - сказаў Гары, - што я не адзіны змеевусны у школе. Нашчадак Слізэрына таксама. Так ён кіруе васіліскам.

- І што нам рабіць? - спытаў Рон. Вочы ў яго гарэлі. - Ісці прама да МакГонагал?

- Давай пойдзем у настаўніцкую, - прапанаваў Гары, ускокваючы са крэсла. - Яна будзе там праз дзесяць хвілін. Ужо амаль перамена.

Яны пабеглі ўніз па лесвіцы. Не жадаючы больш трапляцца настаўнікам у калідорах, яны накіраваліся наўпрост у настаўніцкую. Там было пуста. Гэта быў прасторны пакой, абшыты панэлямі. У ёй стаяла мноства карычневых драўляных сталоў. Гары з Ронам прыняліся мераць пакой крокамі, занадта ўзбуджаныя, каб сядзець.

Але звон так і не празваніў.

Замест гэтага, рэхам аддаючыся па калідорах, раздаўся голас прафесара МакГонагал, магічна ўзмоцнены.

- Усім вучням неадкладна вярнуцца ў інтэрнаты каледжаў. Усім настаўнікам вярнуцца ў настаўніцкую. Неадкладна, прашу вас.

Гары на абцасах звярнуўся да Рону.

- Няўжо зноў напад? Зноў?

- Што нам рабіць? - у паніцы спытаў Рон. - Ісці ў вежу?

- Не, - вырашыў Гары, агледзеўшыся па баках. Злева стаяў велізарны гардэроб, поўны настаўніцкай вопраткі. - Давай схаваемся. Паслухаем, у чым справа. А потым распавядзем ім, што мы высвятлілі.

Яны залезлі ў шафу, прыслухваючыся да тупатання ног на верхнім паверсе. Дзверы ў настаўніцкую з шумам расхінулася. Седзячы сярод зморшчын нечай сукенкі хлопцы назіралі за тым, як настаўнікі збіраюцца ў пакоі. Некаторыя з іх відавочна здзіўляліся, у чым справа, іншыя выглядалі напалоханымі. Неўзабаве прыбыла прафесар МакГонагал.

- Здарылася жудаснае, - паведаміла яна ўмокнуўшаму збору: - Монстар забралаў вучаніцу. Прама ў Пакой.

Прафесар Флітвік тоненька закрычаў. Прафесар Спроўт прыціснула далоні да вуснаў. Снэйп учапіўся ў спінку крэсла і выдушыў:

- Як вы можаце быць упэўнены?

- Нашчадак Слізэрына, - адказала прафесар МакГонагал, збялелая як палатно, - пакінуў занатоўку. На сцяне, прама пад першым надпісам. "Яе шкілет будзе ляжаць у Таемным Пакоі вечна."

Прафесар Флітвік расплакаўся.

- Каго ён забралаў? - спытала мадам Хуч. Ногі адмовіліся трымаць яе, і яна павольна апусцілася ў крэсла. - Якую вучаніцу?

- Джыні Уізлі, - адказала прафесар МакГонагал.

Гары адчуў, як за яго спіной Рон моўчкі сполз па сценцы шафы.

- Заўтра мы павінны будзем адправіць усіх вучняў па дамах, - сказала прафесар МакГонагал. - Для "Хогвартса" гэта канец. Дамблдор заўсёды казаў...

Дзверы ў настаўніцкую зноў пляснулі. Адно шаленае імгненне Гары быў упэўнены, што гэта Дамблдор. Але гэта прыйшоў Локхард, іскрысты і зіхатлівы.

- Прашу прабачэнні... задрамаў... і напэўна прапусціў што-небудзь цікавенькае?...

Ён, падавалася, не прымячаў, што астатнія настаўніка глядзяць на яго з адкрытай нянавісцю. Снэйп выйшаў наперад.

- Прапусціў, - сказаў ён. - Злачынца. Монстар выкраў дзяўчынку. Забралаў яе ў Таемны Пакой. Ваша гадзіна надыйшла, Локхард.

Локхард збялеў ад страху.

- Так-так, Гілдэрой, - падтрымала Снэйпа прафесар Спроўт, - хіба не вы казалі нам учора, што выдатна ведаеце, дзе знаходзіцца Таемны Пакой?

- Я?... Ну, я толькі... - пралапатаў Локхард.

- Ці не вы казалі мне, што абсалютна праўдзіва ведаеце, хто хаваецца ў Пакоі? - тонкім голасам уставіў прафесар Флітвік.

- Хіба? Я не пам...

- А вось я сапраўды памятаю, як вы сказалі - незадоўга да арышту Хагрыда - што шкадуеце, што вам не далі спробы злавіць пачвару, - сказаў Снэйп. – Не вам прыналежаць словы: "усё лезуць не ў сваё справу і толькі ўсё псуюць, у той час як трэба было бы з самога пачатка дасі мне поўную волю?"

Локхард ашаломленым позіркам абводзіў каменныя твары калегаў.

- Я... такога я ні разу... вы не так зразумелі...

- Што ж, зараз мы даручаем гэтую справу вам, - рашуча сказала прафесар МакГонагал. - Сёння вам даецца выдатная магчымасць паказаць сябе. Абяцаю, ніхто не будзе вам перашкаджаць. Вы зможаце схапіць монстра выключна самастойна. Поўная воля - нарэшце.

Локхард азіраўся ў найпоўным разгубленні, але ніхто не прыйшоў яму на дапамогу. Небарака разгубіў усю сваю знешнюю прывабнасць. Ён выглядаў жаласным хлюпікам з бязвольным падбароддзем.

- Ве-е-л-л-льмі добра, - пралапатаў ён. - Я... я буду ў сябе ў кабінеце... я павінен падрыхтавацца.

Ён выскачыў з настаўніцкай.

- Так, - сказала прафесар МакГонагал. Яе ноздры гнеўна раздзімаліся. - Прынамсі, ад яго мы пазбавіліся, не будзе бэрсацца пад нагамі. А зараз завучы каледжаў павінны пайсці праінфармаваць навучэнцаў аб тым, што здарылася. Скажыце ім, што "Хогвартс-Экспрэс" адпраўляецца заўтра раніцай. І, калі ласка, прасачыце, каб ніхто не пакідаў інтэрнатаў.

Настаўнікі, адзін за іншым, вышлі з пакоя.

Гэта быў адзін з самых жудасных, а, магчыма, і самы жудасны, дзень у жыцці Гары. Ён, Рон, Фрэд і Джордж забіліся ў куток Грыфіндорскай гасцінай і моўчкі сядзелі побач, не ў сілах вымавіць ні словы. Персі з імі не было. Ён хадзіў дасылаць саву бацькам, а потым замкнуўся ў спальні.

Ніколі раней ні адзін дзень не цягнуўся так доўга, і ніколі раней вежа "Грыфіндора" не была гэтак жа нямая, як і перапоўненая. Незадоўга да заходу, Фрэд з Джорджам сыйшлі спаць - яны не маглі больш выносіць бязмэтнага сядзення.

- Яна нешта ведала, Гары, - сказаў Рон, загаманіўшы ў першы раз з таго моманту, як яны забраліся ў шафу ў настаўніцкай. - Таму яе і выкралі. Яна жадала паразмаўляць зусім не аб Персі. Яна нешта высвятліла пра Таемны Пакой. Мабыць, таму яе і... - Рон злосна выцер слёзы. - Разумееш, у яе ж чыстая кроў. Чыннікаў забіраць яе не было.

Гары глядзеў, як сонца, крывава-чырвонае, тоне за лініяй гарызонту. Ніколі раней ён не пачуваўся так жудасна. Калі бы яны маглі хоць нешта зрабіць. Хоць што-небудзь.

- Гары, - вымавіў Рон. - Як ты думаеш, ёсць хоць нейкі шанец, што яна... ну, ты разумееш...

Гары не ведаў, што адказаць. Ён не верыў, што Джыні можа быць усё яшчэ жывая.

- Ведаеш, што? - раптам ажывіўся Рон. - Па-мойму, трэба пайсці паразмаўляць з Локхардам. Распавесці яму ўсе, што мы ведаем. Хай ён паспрабуе прабрацца ў Пакой. Мы скажам яму, дзе яна, па нашым меркаванні, знаходзіцца, і пра васіліска таксама скажам.

Паколькі Гары не прыходзіла ў галаву нічога іншага, і паколькі ён не мог сядзець склаўшы рукі, ён пагадзіўся. Седзячыя вакол Грыфіндорцы былі так паціснутыя і так моцна спачувалі Уізлі, што нават не зрабілі спробы спыніць Гары і Рона, калі яны падняліся з крэслаў, перасеклі гасціную і вылучыліся ў адтуліну за партрэтам.

Цемра згушчалася па меры таго, як яны спускаліся да кабінета Локхарда. Усярэдзіне, за дзвярыма, відавочна кіпела праца. Было чуваць нейкаі шоргат, шварканне, гук паспешлівых крокаў.

Гары пастукаўся. За дзвярамі запанавала напружаная цішыня. Затым у дзверы прыадчынілася вузенькая-прывузенькая шчылінка, і хлопцы ўбачылі спалоханае вока Локхарда.

- Ох - містэр Потэр - містэр Уізлі, - прамармытаў ён, адчыняючы дзверы крышачку шырэй. - Я зараз, ці ведаеце, заняты - магу надаць вам зусім трохі часу...

- Прафесар, у нас ёсць для вас інфармацыя, - сказаў Гары. - Нам падаецца, гэта можа дапамагчы.

- Эээ... што жа... гэта не так ужо... - на тым боку твару Локхарда, што быў звернуты да хлопчыкаў, адлюстроўвалася крайняе замяшанне. - Я жадаю сказаць... ну... добра...

Ён адкрыў дзверы, і хлопцы ўвайшлі.

Кабінет быў амаль цалкам спустошаны, сцены аголеныя. На палу стаялі два куфры з адчыненымі вечкамі. У адным з іх валяліся спехам скамечаная вопрадка, ліловая, колеру начнога неба; у іншым гарой высіліся кніжкі. Фатаграфіі, якія раней віселі на сценах, былі сяк-так рассаваны па скрынях, стаялых на пісьмовым стале.

- Вы кудысьці збіраецеся? – неразумеючы спытаў Гары.

- Ммм, так, наогул, - буркнуў Локхард і з гэтымі словамі сарваў з унутранага боку дзвярэй вялізны, у натуральную велічыню, плакат з малюнкам самога сябе і пачаў скручваць яго ў трубачку. - Мяне выклікалі... тэрмінова... нельга адмовіцца... павінен ехаць...

- А як жа мая сястра? - адрывіста спытаў Рон.

- Ну, што датычыцца гэтага... што ж зробіш... такая непрыемнасць... - мармытаў Локхард, не гледзячы хлопцам у вочы. Адначасова ён высунуў скрыню стала і зваліў у пакет змесціва. - Хто больш мяне можа шкадаваць аб гэтым...

- Вы настаўнік па абароне ад сіл зла! - крыкнуў Гары. - Вы не можаце з'ехаць! Зараз, калі сілы зла твораць беззаконне!

- Ну... павінен сказаць... калі мяне запрасілі на працу... - прамямліў Локхард, складаючы стосы шкарпэтак па-над сукенкамі, - то ў апісанні абавязкаў не было... я не чакаў...

- Вы жадаеце сказаць, што вы збегаеце? - не верачы ўласным вушам, спытаў Гары. - Пасля ўсяго таго, аб чым вы пішаце ў сваіх кнігах...

- Кнігі часам не цалкам адэкватна адлюстроўваюць рэчаіснасць, - далікатна зазначыў Локхард.

- Але вы жа іх самі напісалі! - заекатаў Гары.

- Любаае дзіця, - сказаў Локхард, выпрастаўся і ўпершыню паглядзеў на Гары, нахмурыўшы бровы. - Падумай галавой. Мае кнігі не прадаваліся бы і напалову так добра, як зараз, калі бы людзі думалі, што я не зрабіў усе тыя цуды, якія ў іх апісаныя. Нікому нецікава чытаць пра старога выродлівага армянскага ведзьмака, хай бы ён выратаваў хоць сто вёсак ад пярэваратняў. Уявіце сабе, як бы выглядала яго фатаграфія на вокладцы! І апранаецца ён безгустоўна! А у ведзьмы, якая выгнала Бэндон-Банші, была заячая губа. Зразумела? Так што, давайце не будзем...

- Гэта значыць, вы папросту прысвоілі сабе заслугі іншых людзей?! - працягваючы не верыць таму, што бачыць і чуе, выклікнуў Гары.

- Гары, Гары, - Локхард нецярпліва пагушкаў галавой, - усё зусім не так проста. Я уклаў сваю працу. Я знайшоў гэтых людзей. Распытаў іх, як пэўна яны прарабілі тое, што прарабілі. Потым мне прыйшлося накласці на іх заклён забыцця, каб яны забылі аб тым, што зрабілі. Калі ёсць нешта, чым я магу ганарыцца, так гэтае ўменне накладваць заклён забыцця. Так што я ўклаў шма-а-ат сваёй працы, Гары. Гэта табе не проста кніжачкі падпісваць і для часопісаў здымацца. Жадаеш славы - рыхтуйся да цяжкай стомнай працы.

Ён зачыніў куфары і замкнуў замкі.

- Дайце-ка падумаць, - сказаў ён. - Падаецца, нічога не забыў. Так. Засталася толькі адна рэч.

Ён дастаў чароўную палачку і звярнуўся да хлопцаў.

- Страшна перапрошваю, дзеткі, але зараз мне прыйдзецца накласці заклён забыцця і на вас. Я жа не магу дазволіць вам выбалбатаць мае маленькія таямніцы. Я тады не змагу прадаць больш ні адной кніжкі...

Але Гары апярэдзіў Локхарда. Настаўнік ледзь паспеў падняць палачку, а Гары ўжо зароў: "Экспелліармус!"

Локхарда адкінула назад, і ён перакуліўся праз куфар; яго палачка ўзляцела высока ў паветра; Рон злавіў яе і выкінуў у адчыненае акно.

- Не трэба было дазваляць прафесару Снэйпу навучаць нас гэтаму, - люта рыкнуў Гары, нагой адпіхваючы куфар у бок. Локхард зірнуў на яго з полу, зноў слабы і безабаронны. Гары трымаў яго на прыцэле чароўнай палачкі.

- Што вы ад мяне жадаеце? - дрыготкім голасам вымавіў Локхард. - Я паняцця не маю, дзе знаходзіцца Таемны Пакой. Я нічым не магу вам дапамагчы.

- Вам пашанцавала, - сказаў Гары, кончыкам палачкі прымушаючы Локхарда ўстаць, - мы ведаем, дзе знаходзіцца Таемны Пакой. І хто знаходзіцца ўсярэдзіне. Хадзем.

Пад канвоем яны вывялі Локхарда з кабінета і павялі да самай блізкай лесвіцы па цёмным калідоры, дзе на сцяне свяціліся злавесныя надпісы, да туалета Плаксы Міртл.

Локхарда ўштурхнулі першым. Гары са злараднасцю адзначыў, што настаўнік трасецца ад страху.

Плакса Міртл сядзела на крайку апошняга ўнітаза.

- А, гэта ты, - чмыхнула яна, зазначыўшы Гары. - Чаго табе гэтым разам?

- Я жадаю ведаць, як ты памерла, - спытаў Гары.

У імгненне вока Міртл змянілася да непазнавальнасці. Яна праззяла ад шчасця, як быццам ёй адвеку не задавалі такога прыемнага пытання.

- Оооооо, гэта было вужакі-а-а-сно, - са смакам пачаткі распавядаць яна. - Гэта здарылася прама тут. Я памерла ў гэтай самой кабінцы. Я так добра ўсё памятаю. Я схавалася, таму што Алівія Хорнбі цвяліла мяне з-за акуляраў. Я замкнула дзверы і стала плакаць, а потым пачула, што хтосьці ўвайшоў. І сказаў нешта незразумелае. На іншай мове, я так думаю. Але, насамрэч, мяне здзівіла тое, што гэта казаў хлопчык. Я адкрыла дзверы, каб сказаць яму, што яму сюды нельга, каб ён ішоў у свой туалет, і тут... - Міртл шматзначна перавяла дух, яе твар ззяў, - я памерла.

- Чаму? - спытаў Гары.

- Адкуль я ведаю, - адказала Міртл страшным шэптам. - Я толькі памятаю два вялізных, гіганцкіх, жоўтых вока. Маё цела як быццам скамянела, потым я паляцела прочкі... - яна летуценна паглядзела на Гары. - А потым я зноў вярнулася. Разумееш, я вырашыла пераследваць Алівію Хорнбі. Каб, ужо яна пашкадавала, што смяялася над маімі акулярамі.

- А дзе менавіта ты бачыла гэтыя вочы? - спытаў Гары.

- Дзесьці там, - нявызначана паказала Міртл у бок ракавіны насупраць яе ўнітаза.

Гары з Роном кінуліся туды. Локхард стаяў далёка ззаду, з выразам смяротнага жаху на твары.

У ракавіне не было нічога незвычайнага. Яны вывучылі яе цаля за цаляй, усярэдзіне і знадворку, уключаючы трубы пад ёй. І тут Гары ўбачыў: на адным з бакоў меднага краніка быў надрапаны малюначак: маленечкая змейка.

- Гэты кран ніколі не працаваў, - радасна паведаміла Міртл, калі хлопцы паспрабавалі адкруціць яго.

- Гары, - шапнуў Рон. - Скажы што-небудзь. Што-небудзь на серпентарго.

- Але... - Гары ўзмоцнена задумаўся. Тыя два разы, калі яму атрымоўвалася заказаць на серпентарго, ён аказваўся тварам да твару са змяёй. Ён засяродзіўся на мініятурнай гравіроўцы, імкнучыся сабе уявіць, што гэта - сапраўдная змяя.

- Адкрыйся, - сказаў ён.

І азірнуўся на Рона.

- Ангельскі, - пагушкаў галавой Рон.

Гары зноў угледзеўся ў змейку і загадаў сабе паверыць, што перад ім жывая змяя.

- Адкрыйся, - сказаў ён.

Але пачуў зусім не гэтыя словы; дзіўнае шыпенне вырвалася ў яго з рота. Кран заззяў асляпляльным алмазным святлом і стаў круціцца. У наступную жа секунду ракавіна пачала рухацца; дакладней сказаць, яна кудысьці знікла, пакінуўшы адчыненым уваход у трубу, шырокую настолькі, што сталы чалавек лёгка мог бы праваліцца ў яе.

Гары пачуў сутаргавы выдых Рона і зноў падняў вочы. Ён зразумеў, што яму трэба рабіць, ён вырашыўся.

- Я спускаюся ўніз, - рашуча абвясціў ён.

Ён ужо не мог спыніцца, толькі не зараз, калі яны знайшлі ўваход у Таемны пакой, не зараз, калі з'явіўся жаласны, нікчэмны, амаль безнадзейны, але ўсёткі шанец выратаваць Джыні.

- Я з табой, - сказаў Рон.

Паўстала паўза.

- Я наўрадці магу быць вам карысны, - нядбайна кінуў Локхард, і на яго твары з'явіўся цень былой усмешкі. - Я усяго толькі...

Ён паклаў было далонь на ручку дзвярэй, але хлопчыкі выставілі на яго чароўныя палачкі.

- Пайдзеце першым! - загадаў Рон.

З белым як мел тварам, без палачкі, Локхард наблізіўся да дзіры.

- Хлопчыкі, - прашаптаў ён ледзьве чуваць, - хлопчыкі, якая ў гэтым карысць?

Гары палачкай падштурхнуў яго ў спіну. Локхард апусціў ногі ў трубу.

- Я праўда не думаю, - пачаў ён, але Рон штурхнуў яго, і ён саслізнуў уніз і знік са зроку. Гары адразу жа рушыў услед за ім. Ён асцярожна апусціўся ў трубу і адчапіў рукі.

Гэта было бясконцае, слізкае падзенне ў апраметнай цемры. Ён ледзь адрозніваў іншыя трубы, адыходзячыя ў бакі ва ўсіх кірунках, але ні адна не была такой шырокай, як гэтая. Труба выгіналася, выварочваючы кудысьці, няўхільна апускаючыся ўсё ўніз і ўніз, і Гары зразумеў, што яны падаюць значна ніжэй узроўня школьных падзямелляў. Ззаду сябе ён чуў Рона, які глуха стукаўся аб сценцы на паваротах.

Затым, як раз калі Гары стаў трывожыцца аб тым, што будзе, калі яны зваляцца на зямлю, падзенне скончылася; ён стрэліў з трубы і з вільготным гукам плюхнулся на мокры пол цёмнага каменнага тунэлю, досыць высокага для таго, каб можна было ўстаць ва ўвесь рост. Локхард як раз паднімаўся ледзь убаку, пакрыты сліззю і белы як прывід. Гары адсунуўся, і з трубы са свістам выляцеў Рон.

- Мы, пэўна, на шмат міль пад замкам, - сказаў Гары, і яго голас рэхам адклікаўся ў цемры тунэлю.

- А можа, нават пад возерам, - дадаў Рон, узіраючыся ў чарноцце пакрытых сліззю сценаў.

Усе трое звярнуліся і паглядзелі ў зыходзячую кудысьці змрочную прастору.

- Люмос! - прамармытаў Гары палачцы, і тая запалілася. - Пайшлі, - паклікаў ён Рона і Локхарда, і яны адправіліся, гучна пляскаючы па мокрай падлозе.

У тунэлі было так цёмна, што яны ледзь маглі бачыць на пару крокаў наперад. Іх цені на вільготных сценах у святле чароўнай палачкі выглядалі страшнымі пачварамі. Яны асцярожна прасоўваліся наперад.

- Памятайце, - папярэдзіў Гары ціха, - найменшы шоргат, і вы адразу жа зачыняеце вочы.

Але ў тунэлі было ціха як у магіле. Першым нечаканым гукам было гучнае храбусценне, якое раздалося, калі Рон наступіў на штосьці, што апынулася пацучыным чэрапам. Гары апусціў палачку ніжэй, каб агледзець пол і ўбачыў, што той усеяны костачкамі дробных жывёлін. Старанна праганяючы ўсякую думку аб тым, як будзе выглядаць Джыні, калі яны знойдуць яе, Гары асцярожна пачаў паварочваць за кут - труба рэзка выгіналася.

- Гары... там нешта ёсць... - хрыпла сказаў Рон, хапляючы Гары за плячо.

Яны застыглі, чакаючы. Гары адрозніваў толькі разьбяныя контуры чагосьці вялізнага, што ляжала пасярод тунэлю. Яно не варушылася.

- Можа, яно спіць? - звярнуўся ён ледзьве чутна, абгортваючыся да сваіх спадарожнікаў. Локхард заціскаў вочы рукамі. Гары зноў зірнуў на штосьці. Сэрца яго білася так хутка, што ў грудзі было балюча.

Вельмі-вельмі павольна, прыжмурыўшы вочы наколькі было магчыма, Гары зрушыўся наперад з высока паднятай чароўнай палачкай.

Промень святла зваліўся на гіганцкую пустую змяіную скуру яркага атрутна-зялёнага колеру. Яна мудрагеліста выгіналася на паў тунэлю. Істота, якая збросіла гэтую шкуру, не магло быць менш дваццаці футаў у даўжыню.

- Жудасць, - слабым голасам вымавіў Рон.

Ззаду нечакана прычуўся нейкаі рух. У Гілдэроя Локхарда падхіліліся калены.

- Уставай! - рэзка сказаў Рон, пагрозліва тыкаючы палачкай.

Локхард падняўся на ногі - пасля чаго, імкліва нырнуўшы, кінуўся на Рона і зваліў яго на зямлю.

Гары скокнуў да іх, але было занадта позна - Локхард ужо паднімаўся, цяжка дыхаючы, з палачкай Рона ў руцэ і з зіхатлівай усмешкай на твары.

- Прыгода скончанае, хлопчыкі! - пераможна крыкнуў ён. - Я аднясу кавалак гэтай шкуры зваротна ў школу, скажу, што было позна ратаваць дзяўчынку, і што вы двое, да няшчасця, страцілі памяць пры позірку на яе знявечанае цела - усё, скажыце сваёй памяці "да пабачэння!"

Ён узмахнуў над галавой абкручанай калдалентой палачкай і выгукнуў: "Аблівіато!".

Раздаўся магутны выбух, параўнальны з выбухам невялікай бомбы. Гары абхапіў рукамі галаву і пабег, спатыкнуўшыся на кольцах змяінай шкуры, ратуючыся ад вялізных груд, якія падалі з столі. У наступнае імгненне, ён ужо стаяў у адзіноце, гледзячы на высахлую перад ім сцяну абваліўшыхся камянёў.

- Рон! - крыкнуў ён. - Ты ў парадку? Рон!

- Я тут! - данёсся прыглушоны голас Рона з-за завалы. - Я у парадку - а вось гэты ідыёт не - яго шыбанула залпам...

Раздаўся глухі гук удару і гучнае "оуу!". Падаецца, Рон штурхнуў Локхарда куды не трэба было.

- І што зараз? - безнадзейна спытаў голас Рона. - Нам не прайсці - гэта зойме цэлую вечнасць...

Гары зірнуў на столь. На ёй з'явіліся вялізныя расколіны. Ён ніколі да гэтага не разбіваў з дапамогай магіі такую тоўстую сцяну, і спрабаваць зараз не жадаў, момант непрыдатны - што, калі заваліць увесь тунэль?

З-за сцены данёсся гук яшчэ аднаго ўдару і яшчэ адно "оуу!". Яны губляюць час. Джыні знаходзіцца ў Таемным пакоі ужо шмат гадзін... У Гары не заставалася ніякага іншага выхаду.

- Чакайце тут, - крыкнуў ён Рону. - З Локхардам. А я пайду... Калі не вярнуся праз гадзіну...

Павісла цяжкае маўчанне.

- Я паспрабую разабраць завалу, - сказаў Рон, відавочна намагаючыся суняць дрыготку ў голасе, - Каб... каб ты мог прайсці назад. І яшчэ, Гары...

- Убачымся, - сказаў Гары, паспрабаваўшы надаць свайму голасу хоць крышачку ўпэўненасці.

І, трымаючыся пустой змяінай шкуры, адправіўся ўдалечыню.

Неўзабаве шум, які вырабляў Рон сваімі спробамі разабраць камяні, заціх у аддаленні. Тунэль выгінаўся і выгінаўся. У Гары гідка дрыжалі ўсё паджылкі. Ён і жадаў, каб тунэль прывёў яго куды-небудзь, і смяротна баяўся гэтага моманту. І вось нарэшце, чарговы раз звярнуўшы за кут, ён убачыў перад сабою сцяну, на якой былі выразаныя дзве пераплеценыя змяі. У вачах у гэтых змей зіхацелі вялізныя смарагды.

Гары наблізіўся. У роце ў яго перасохла. Яму не трэба было ўяўляць, што гэтыя каменныя змеі сапраўдныя; вочы іх свяціліся цалкам жывым святлом.

Ён здагадаўся, што трэба рабіць. Ён прачысціў горла, і ізумрудныя вочы міргнулі - або так здалося.

- Адкрыйся, - сказаў Гары нізкім, ціхім шыпеннем.

Змеі падзяліліся, бо сцяна раскалолася напалам, палоўкі нячутна слізганулі ў бакі і зніклі з вачэй. Гары, дрыжачы ўсім целам, увайшоў у сярэдзіну.

—