Андрэй Багач, Андрэй Філіпчык, Дзяніс Мускі 2007-2011 гг. (Першы пераклад 07. 07. 07 г.) — раздзел I —



бет2/16
Дата20.07.2016
өлшемі1.28 Mb.
#211414
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   16
РАЗДЗЕЛ III —
Нара
 - Рон! - толькі і здолеў вымавіць Гары, падпаўзаючы па ложку бліжэй да акна і прыўздымаючы ўверх раму, каб яны з Ронам змаглі паразмаўляць праз краты. - Рон, як ты… адкуль ты…
  Тут сківіца ў яго так і адвалілася: яго мозг нарэшце ўвабраў у сябе ўсю неверагоднасць таго, што адбывалася. Рон высоўваўся з акна старога прыпаркаванага ў паветры аўтамабіля брудна-нябёснага колеру. З пярэдніх сядзенняў усміхаліся Фрэд і Джордж, двайняты, старэйшыя браты Рона
  - Як жыццё, Гары? - спытаў Джордж.
  - Што з табой здарылася? - забалбатаў Рон. - Чаму ты не адказваў на лісты? Я цябе разоў дванаццаць запрашаў у госці! А потым тата сказаў, што табе даслалі афіцыйнае папярэджанне за вядзьмарства на вачах у маглаў…
  - Гэта не я… А ён адкуль даведаўся?
  - Ён жа працуе ў Міністэрстве, - растлумачыў Рон. - І ты ж ведаеш, нам нельга чараваць…
- Хто б казаў, - усміхнуўся Гары, выразна паглядзеўшы аўтамабіль, які завіс у паветры.
- Гэта не лічыцца, - заявіў Рон. - Машыну мы ўсяго толькі пазычылі. Яна татава, гэта не мы яе зачаравалі. А вось на вачах у маглаў…
  - Ды кажу я табе, гэта не я… але гэта доўга тлумачыць… слухай, можаце вы сказаць у "Хогвартсе", што Дурслі мяне замкнулі і не дазваляюць мне ісці ў школу, а з дапамогай вядзьмарства я, вядома ж, адсюль вызваліцца не магу, таму што ў Міністэрстве вырашаць, што два парушэнні за тры дні – гэта залішне, і тады…
  - Не стагні, - перапыніў яго Рон. - Мы прыехалі за табой.
  - Але ж вам таксама нельга чараваць…
  - А нам і не трэба, - хмыкнуў Рон, матнуўшы галавой у бок пярэдняга сядзення, - забыў, ці што, каго я сабою прыхапіў?
  - Прывяжы вось гэта да кратаў, - загадаў Фрэд, кідаючы Гары канец вяроўкі.
  - Калі прачнуцца Дурслі , мне канец, - сказаў Гары, пасля таго, як моцна прывязаў вяроўку. Фрэд завёў рухавік.
  - Не бойся, - сказаў Фрэд, - і адыдзі ўбок.
  Гары адсунуўся далей ад акна, углыб пакою, і ўстаў побач з Хэдвіг, якая, падавалася, усвядоміла ўсю важнасць моманту і паводзіла сябе вельмі ціха. Рухавік набіраў абароты, равеў усё гучней, і ўрэшце краты з грукатам адарваліся ад аконнага праёму, а Фрэд разам з аўтамабілем паляцеў кудысьці ў неба. Гары падбег да акна і ўбачыў, што краты на вяроўцы боўтаюцца ў некалькіх метрах ад зямлі. Рон, крэхчучы ад натугі, цягнуў іх ў машыну. Гары напружана ўслухваўся, але са спальні Дурслі не даносілася ані гуку.
  Калі краты былі нарэшце пакладзена на задняе сядзенне побач з Ронам, Фрэд заднім ходам падаў аўтамабіль да акна, імкнуўшыся прысунуцца як мага бліжэй.
  - Залазь, - сказаў Рон.
  - Але… усе мае школьныя рэчы… палачка… мятла…
  - Дзе?
  - Зачыненыя ў шафе пад лесвіцай, а я не магу выйсці з пакоя…
  - Не праблема, - бестурботна кінуў Джордж з пярэдняга пасажырскага сядзення. - Ну-ка, Гары, сыйдзі з дарогі.
  Фрэд з Джорджам лёгка, па-кацінаму, перабраліся праз акно ў пакой. З імі і сапраўды не згінеш, падумаў Гары, убачыўшы, што Джордж дастаў з кішэні шпільку і пачаў асцярожна паварочваць яе ў замку.
  - Шматлікія ведзьмакі лічаць, што на розныя там маглаўскія фокусы не варта марнаваць часу, - сказаў Фрэд, - а вось нам падаецца, што некаторым рэчам вельмі нават варта павучыцца, хай нават яны не так хутка дзейнічаюць, як вядзьмарства.
  Пачулася ціхая пстрычка.
  - Ну што - мы прыцягнем твой куфар, а ты збяры тут усё, што трэба і перадай Рону, - шэптам загадаў Джордж.
  - Асцярожна на ніжняй прыступцы - яна рыпіць, - прашаптаў Гары ўслед двайнятам.
  Потым ён залётаў па пакоі, збіраў рэчы і перадаваў іх у акно Рону. Потым дапамог Фрэду і Джорджу зацягнуць куфар уверх па лесвіцы. Дзядзька Вернан кашлянуў у спальні.
  Нарэшце, задыханыя, яны дасягнулі пляцоўкі другога паверху і аднеслі куфар да адчыненага акна. Фрэд пералез у машыну, каб дапамагчы Рону цягнуць, а Гары з Джорджам пхалі з пакоя.
Дзядзька Вернан зноў кашлянуў.
  - Яшчэ крышку, - напружана прасіпеў Фрэд з машыны, - яшчэ разок пхніце…
Гары і Джордж наваліліся плячыма, і куфар праслізнуў па падваконню на задняе сядзенне.
  - Ну ўсё, адчальваем, - шапнуў Джордж.
  Але, як толькі Гары ўзлез на падваконне, як з пакоя пачуўся гучны абураны крык савы, а следам за ім - не меней абураны рык дзядзькі Вернана:
  - ЧОРТАВА САВА!
  - Я забыўся на Хэдвіг!
  Гары праімчаўся праз увесь пакой, выключальнік наверсе поруч лесвіцы ўжо пстрыкнуў - хлопчык схапіў клетку, куляй пранёсся да акна і перадаў саву Рону. Потым ён ізноў улез на падваконне, а дзядзька Вернан ужо барабаніў у незапертыя дзверы - і яны з трэскам расчыніліся.
  На нейкае імгненне сілуэт дзядзькі Вернана нерухома застыў у праёме; затым дзядзька выдаў раз’юшаны крык разлютаванага быка, галавой наперад рынуўся на Гары і паспеў ухапіць яго за ладыжку.
  Рон, Фрэд і Джордж у сваю чаргу схапілі Гары за рукі і сталі з усіх сіл цягнуць.
  - Пятуння! - екатаў дзядзька Вернан. - Ён збягае! ЗБЯГАЕ!
  Тут Уізлі дружна паднаціснулі, і нага Гары высклізнула з жалезнай лапішчы дзядзькі Вернана - Гары апынуўся ў машыне - зачыніў за сабою дзверы…
  - Паехалі, Фрэд! - прароў Рон, і машына стралой паляцела ў кірунку Месяца.
  Гары не мог паверыць свайму шчасцю - ён быў свабодны! Ён высунуўся з акна - начны вецер церабіў валасы - і паглядзеў на стрэхі дамоў Цісавай вуліцы, якія хутка змяншаліся. Дзядзька Вернан, цётка Пятуння і Дадлі , утрох, аслупянелыя ад здзіўлення, назіралі за ім з акна яго пакоя.
  - Убачымся наступным летам! - крыкнуў Гары.
  Хлапчукі зарагаталі, і Гары адкінуўся на спінку сядзення, шырока усміхаючыся.
  - Выпусці Хэдвіг, - папрасіў ён Рона. - Хай ляціць за намі. Яна ўжо тысячу гадоў не выпроствала крылы.
  Джордж працягнуў Рону шпільку і праз імгненне Хэдвіг радасна вырвалася з акна і бясшумна як прывід знікла ў цемры ночы.
  - Такім чынам - што ж за гісторыя? - пачаў нецярпліва распытваць Рон. - Што з табой здарылася?
  Гары ўсё ім распавёў: і пра Добі, і пра ягоную перасцярогу, і пра фіяска, якое пацярпеў фіялкавы пудынг. Пасля таго як ён скончыў свой расповед, наступіла доўгае маўчанне.
  - Нейкая бязглуздзіца, - у рэшце рэшт вынес прысуд Фрэд.
  - Сапраўды, нешта дзіўнае, - пагадзіўся Джордж. - І ён табе нават не сказаў, што гэта там за змова і хто ў ёй удзельнічае?
  - Мне падаецца, ён не мог, - адказаў Гары. - Кажу вам, усякі раз як ён даходзіў да таго, што мог прагаварыцца, ён пачынаў біцца галавой аб сцяну.
  Фрэд з Джорджам паглядзелі адзін на аднога.
  - Што? Думаеце, ён мне нахлусіў?
  - Ну-у-у, - працягнуў Фрэд, - скажам так: у эльфаў з магіяй усё ў парадку, толькі звычайна яны не могуць ёю скарыстацца без дазволу гаспадара. Думаю, старога Добі даслалі, каб ты не вяртаўся ў "Хогвартс". Хтосьці, так бы мовіць, пажартаваў. Як ты думаеш, ёсць у кагосьці на цябе зуб?
  - Так, - адразу ж адказалі Рон і Гары, хорам.
  - Драко Малфой, - растлумачыў Гары. - Ён мяне ненавідзіць.
  - Драко Малфой? - перапытаў Джордж. – Выпадкова, не сын Люцыюуса Малфоя?
  - Напэўна, бо прозвішча не вельмі распаўсюджанае. - сказаў Гары. - А што?
  - Ды я чуў, што тата пра яго казаў, - растлумачыў Джордж. - Ён у свой час падтрымліваў Сам-Ведаеш-Каго.
  - А калі Сам-Ведаеш-Хто знік, - дадаў Фрэд, выгінаючы шыю, каб паглядзець на Гары, - Люцыюс Малфой вярнуўся і сказаў, што рабіў усё пад закляццямі Сам-Ведаеш-Каго і ні ў чым не вінаваты. Але гэта ўсё хлусня - тата ўпэўнены, што ён быў у вельмі блізкім асяроддзі Цёмнага Лорда.
  Гары і раней чуў падобныя размовы пра сям'ю Малфояў, і ніколі ім не здзіўляўся. У параўнанні з Малфоям Дадлі выглядаў разумным, добрым хлопчыкам.
  - Не ведаю, ці ёсць у Малфояў Хатні эльф… - задумаўся Гары.
  - Каму б ён не належыў, гэта павінен быць старажытны чароўны род, да таго ж багаты, - сказаў Фрэд.
  - Ага. Маці заўсёды кажа, што жадала б, каб у нас быў Хатні эльф, які б прасаваў бялізну, - дадаў Джордж. - А у нас усяго толькі паршывы стары ўпыр на гарышчы і гномы ў садзе. Дамавікі эльфы жывуць у асабняках, замках, ва ўсякіх, ведаеш, такіх месцах; у нашым доме нічога падобнага не знойдзеш…
  Гары прамаўчаў. Улічваючы той факт, што ў Драко Малфоя заўжды было ўсё самае лепшае, можна было выказаць здагадку, што ягоная сям'я купаецца ў чароўным золаце; Гары лёгка мог уявіць Малфоя ў вялізным выдатным асабняку. Ды і такія "жартачкі" - паслаць слугу, каб прымусіць Гары не вяртацца ў "Хогвартс" - цалкам у стылі Малфоя. Як можна было прыняць Добі сур'езна?
  - У любым выпадку, я рады, што мы за табой прыехалі, - сказаў Рон. - Я ужо пачаў турбавацца, чаму ты не адказваеш на лісты. Спачатку я думаў, што ва ўсім вінаватая Эроў…
  - Хто гэта?
  - Нашая сава. Вельмі старая. Яна ўжо не раз падала, калі несла пошту. Я потым яшчэ хацеў пазычыць Гермеса…
  - Каго?
  - Гэта сава, якую бацькі падарылі Персі, калі ён стаў старастай, - растлумачыў Фрэд з пярэдняга сядзення.
  - Але Персі мне яго не даў, - працягваў Рон, - сказаў, што Гермес яму самому патрэбны.
  - Персі наогул усё лета паводзіць сябе дзіўна, - нахмурыўся Джордж. - І ён і сапраўды піша вельмі шмат лістоў і ўвесь час замыкаецца ў сваім пакоі… Я жадаю сказаць, колькі можна паліраваць значык "СТАРАСТА", ну, дзесяць дзён, ад сілы дваццаць… ты забраў занадта далёка на захад, Фрэд, - дадаў ён, ткнуўшы ў компас на прыборнай панэлі. Фрэд крутануў стырно.
  - А ваш тата ведае, што вы ўзялі машыну? - пацікавіўся Гары, здагадваючыся, зрэшты, які будзе адказ.
  - Ммм, не, ён сёння ўначы дзяжурыць. Калі пашанцуе, мы вернем машыну ў гараж, і маці нават не заўважыць, што мы яе бралі.
  - А што наогул ваш тата робіць у Міністэрстве?
  - Працуе ў самым нецікавым аддзеле, - сказаў Рон. - Аддзел няправільнага выкарыстання маглаўскіх прадметаў побыту.
  - Чаго?
  - Гэтая праца звязана з заварожанымі прадметамі, якія былі вырабленыя магламі, разумееш, на выпадак, калі яны зноў патрапяць у рукі маглаў. Вось, напрыклад, летась памерла адна старая ведзьма, і яе гарбатны сервіз прадалі ў антыкварную краму. Яго набыла адна жанчына, магл, прынесла дахаты, запрасіла сяброў піць гарбату. Гэта быў такі кашмар - тата некалькі дзён прыходзіў дахаты позна.
  - А што здарылася?
  - Імбрычак звар’яцеў і пачаў разпырскваць кіпень ва ўсе бакі, а адзін дзядзька нават патрапіў у лякарню - абцугі для цукру кусілі яго за нос. Тата цалкам выдахся - у яго ў аддзеле толькі ён сам ды стары чарадзей Перкінс - і вось ім давялося накладаць заклёны забыцця і іншыя падобныя штучкі, каб замяць гэтую гісторыю…
  - Але як жа… ваш тата… і гэтая машына…
  Фрэд засмяяўся:
  - Наш бацька ў захапленні ад усяго, што мае дачыненне да маглаў; у нас у сараі цэлы маглаўскі склад. Ён усё разбірае, зачароўвае і збірае назад. Калі б ён прыйшоў з вобыскам у наш дом, яму давялося б арыштаваць самога сябе. Маці з-за гэтага увесь час з ім сварыцца.
  - Мы ўжо на галоўнай дарозе, - перабіў Джордж. - Праз дзесяць хвілін будзем на месцы… Ну і добра, а то ўжо днее…
  На ўсходзе ўздоўж лініі гарызонту з'явіўся слабы ружаваты водбліск.
  Фрэд трохі знізіўся, і Гары ўбачыў унізе цёмную сцеганую коўдру апрацаваных палёў і групкі дрэў.
  - Хутка пасёлак, - сказаў Джордж. – Оттэры-Сэнт-Кэчпоўл.
  Машына апускалася ўсё ніжэй і ніжэй. Чырвоны сонечны дыск ужо віднеўся за дрэвамі.
  - Прызямліліся! - выклікнуў Фрэд, калі, з лёгкім "бум!", колы крануліся зямлі. Яны селі каля паўразбуранага гаража ў невялікім панадворку, і Гары, вызірнуўшы ў акно, у першы раз убачыў дом Рона.
  Ён быў падобны на вялікі каменны хлеў, да якога з цягам часу там і сям хаатычна прыбудоўвалі ўсе новыя і новыя памяшканні, пакуль хлеў не вырас да некалькіх паверхаў і не сагнуўся так, што, падавалася, не развальваўся толькі дзякуючы магіі (зрэшты, так яно, пэўна, і было). На чырвонай страсе тырчала штук пяць-шэсць труб. У зямлю ля дзвярэй быў уваткнуты слуп з шыльдай з надпісам "НАРА". Ля парога валялася вялікае мноства гумовых ботаў і іржавы кацёл. Некалькіх пульхных куранятаў расхаджвалі па двары і нешта дзюбалі.
  - Нічога асаблівага, - з штучнай нядбайнасцю кінуў Рон.
  - У вас выдатна! - шчасліва выклікнуў Гары, прыгадаўшы Цісавую вуліцу.
  Яны вышлі з машыны.
  - Слухайце - наверх трэба уздымацца вельмі асцярожна! - папярэдзіў Фрэд. - А далей - чакайце, пакуль маці не пакліча снедаць. Тады ты, Рон, збяжыш уніз з крыкам: "Маці, паглядзі, хто да нас прыехаў уначы!", і яна будзе так узрадаваная прыездам Гары, што ніхто і не зазначыць, што мы бралі машыну.
  - Правільна, - пагадзіўся Рон. - Пайшлі, Гары, я пакажу, дзе я сплю - на самым…
  Рон раптам змоўк і пазелянеў. Астатнія трое хутка абярнуліся.
  Місіс Уізлі крочыла праз двор, распуджваючы куранятаў, і проста дзіўна, як яна, нізенькая, пухленькая, лагодная жанчына была настолькі падобная зараз на шаблязубага тыгра.
  - Ой, - сказаў Фрэд.
  - М-мама, - сказаў Джордж.
  Місіс Уізлі рэзка спынілася перад імі, уперла рукі ў бокі і моўчкі пераводзіла погляд з аднаго вінаватага твару на іншы. На ёй быў квятчасты фартух, з кішэні якога тырчала чароўная палачка.
  - Ну, - сказала яна.
  - Добрай раніцы, мама, - сказаў Джордж, і толькі яму аднаму здалося, што голас яго прагучаў лёгка і бестурботна.
  - Вы сабе ўяўляеце, як я хвалявалася? - вымавіла місіс Уізлі страшным шэптам.
  - Прабач, мама, але разумееш, нам трэба было…
  Усе тры сыны місіс Уізлі былі вышэй яе ростам, але яны прыкметна скукожыліся пад уздзеннем ейнага гнева.
  - Ложкі пустыя! Занатоўкі няма! Машыны няма - маглі разбіцца - ледзь не звар’яцела ад хвалявання - вам напляваць? - ніколі, за ўсё маё жыццё - вось прыйдзе бацька, ён вам пакажа - ні Біл, ні Чарлі, ні Персі, ніколі нічога падобнага…
 - Бездакорны Персі, - прамармытаў сабе пад нос Фрэд.
  - А ТАБЕ НЕ ЗАМІНУЛА Б УЗЯЦЬ З ЯГО ПРЫКЛАД! - заекатала місіс Уізлі. - Вы маглі загінуць, вас маглі ўбачыць, бацька мог страціць з-за вас працу…
  Падавалася, што гэта працягвалася шмат гадзін. Місіс Уізлі паспела ахрыпнуць, перш чым звярнулася да Гары - і той адступіўся.
  - Я вельмі радая, што ты прыехаў, Гары, дарагі, - сказала місіс Уізлі. - Заходзь, ты ж, пэўна, галодны з дарогі.
  Яна звярнулася і пайшла ў дом, а Гары спалохана паглядзеў на Рона і, атрымаўшы ад яго падбадзёрвальны позірк, рушыў услед за ёй.
  Кухня была маленькая і даволі абшарпаная. Усярэдзіне стаялі габляваны драўляны стол і крэслы. Гары прысеў на край аднаго з іх і стаў аглядацца па баках. Да гэтага ён ніколі яшчэ не быў у чароўным доме.
  На сцяне насупраць вісеў гадзіннік з адной стрэлкай і зусім без лічбаў. Замест іх былі надпісы: "Час ставіць гарбату", "Час карміць куранятаў", "Зноў спазніўся". На каміннай паліцы ў тры шэрагі стаялі кніжкі, з загалоўкамі тыпу "Магічная разыначка для кожнага", "Чароўная выпечка", "Абед за адну хвіліну!". І, альбо Гары ашукваў яго ўласны слых, альбо па старым радыё над ракавінай толькі што абвясцілі, што праз пару хвілін пачнецца "Ведзьміна гадзіна", на якую запрошаная Селесціна Уорбэк, "спявачка-чараўніца".
  Місіс Уізлі клапатала вакол. Яна спрытнымі, хоць і некалькі нядбайнымі рухамі рыхтавала сняданак і пасля кожнай кінутай на патэльню сасіскі кідала гнеўныя погляды на сваіх сыноў. Праз роўныя прамежкі часу з яе боку даносілася выразнае бурчанне - "не ведаю, дзе была ваша галава" і "нізашто б не паверыла".
  - Цябе я не вінавачу, любы, - запэўніла яна Гары, наваліўшы яму на талерку не менш за паўтузіна сасісак. - Мы з Артурам самі аб табе вельмі турбаваліся. Як раз учора ўвечары мы казалі аб тым, што паедзем і забярэм цябе самі, калі да пятніцы Рон не атрымае ад цябе адказу. Але, на самай справе (яна дадала да сасісак яечню з трох яйкаў), ляцець на машыне праз усю краіну - вас хто заўгодна мог убачыць…
  Паміж справай яна пастукала чароўнай палачкай па талерках у ракавіне, і тыя пачалі самі сабою мыцца, паціху пазвякваючы адна аб адну.
  - Было воблачна, маці! - не вытрымаў Фрэд.
  - За сталом не размаўляюць! - люта рыкнула місіс Уізлі.
  - Мам, яны яго не кармілі! - сказаў Джордж.
  - Ты таксама маўчы! - прыкрыкнула і на яго місіс Уізлі, але выраз яе твару крыху памякчэў, і яна пачала наразаць для Гары хлеб і намазваць яго маслам.
  У гэты момант здарылася штосьці, што прыцягнула ўсеагульную ўвагу - з'явілася маленькая, яркагаловая фігурка ў доўгай начной кашулі, ціха завішчала і выбегла прэч.
  - Джыні, - нягучна сказаў Рон, звяртаючыся да Гары. - Мая сястра. Яна ўсё лета толькі пра цябе і гаварыла.
  - Ага, ты потым дай ёй аўтограф, Гары, яна будзе шчаслівая, - ухмыльнуўся Фрэд, але, злавіўшы погляд маці, змоўк і ўткнуўся носам у талерку. Больш ні словы не было сказана да таго, як усе чатыры талеркі не былі чыста вылізаныя - што заняло надзвычай мала часу.
  - Жах, да чаго я стаміўся, - пазяхнуў Фрэд, адкладаючы нарэшце відэлец і нож. - Пайду-ка я пасплю.
  - Нікуды ты не пойдзеш, - заявіла місіс Уізлі. - Сам вінаваты, што не выспаўся. Ты адправішся ў сад, яго даўно трэба абязгноміць; яны зноў цалкам адбіліся ад рук…
  - Ой, маці…
  - І вы двое таксама, - сказала яна Рону і Фрэду, палаючы вачамі. - А ты, мой дарагі, ідзі паспі, - дадала яна, звяртаючыся да Гары. --Ты ж не вінаваты, што яны вырашылі прыляцець за табой на гэтай ідыёцкай машыне…
  Але Гары, які цалкам не жадаў спаць, хутка сказаў:
  - Я дапамагу Рону. Мне яшчэ ніколі не прыходзілася абязгномліваць…
  - Вельмі ветліва з твайго боку, дарагі, але гэта зусім нецікава, - сказала місіс Уізлі, - дайце я пагляджу, што пра гэта кажа Локхарт…
  І яна выцягнула тоўстую кнігу са стопкі на каміне. Джордж застагнаў:
  - Маці, ну што мы, не ведаем, як абязгноміць сад…
  Гары зірнуў на вокладку. Па ёй ішоў надпіс вітымі залатымі літарамі: "Гілдэрой Локхарт "Бытавыя і сельскагаспадарчыя шкоднікі. Даведнік". Там жа была змешчаны вялікі фатаздымак вельмі прывабнага светлавалосага ведзьмака з зіхатлівымі блакітнымі вачыма. Як заўсёды на чароўных фатаграфіях, фігура рухалася; вядзьмак, які, як здагадаўся Гары, і быў Гілдэроям Локхартам, весела падміргваў усім прысутным. Місіс Уізлі заззяла ў адказ.
  - Ён такі чароўны, - сказала яна, - ужо ён усё ведае пра хатніх шкоднікаў, такая карысная кніга…
  - Маці закаханая ў яго, - вельмі гучным шэптам паведаміў Фрэд.
  - Не кажы дурасці, Фрэд, - абарвала сына місіс Уізлі, але шчокі яе прыкметна паружавелі. - Ну добра, калі вы лічыце, што ведаеце ўсё лепш Локхарта, адпраўляйцеся і прыступайце, але глядзіце: калі я потым знайду хоць аднаго гнома…
  Незадаволена пазяхаючы, браты папляліся ў сад, і Гары адправіўся ўслед за імі. Сад быў вялікі і, на погляд Гары, як раз такі, якім і павінен быць сапраўдны сад. Дурслі, канешне ж, жахнуліся ад яго выгляду - вакол было пустазелле, і траву па ўсіх канонах прытрымлівалася б пастрыгчы - але паўсюль уздоўж плота раслі дзіўныя сучкаватыя дрэвы, на кветніках буялі нейкія невядомыя расліны, а пасярэдзіне рунела раскай вялікая сажалка, поўная жаб.
  - Ведаеш, у маглаў таксама ёсць садовыя гномікі, - распавёў Гары Рону, калі яны ішлі па лужку.
  - А, я бачыў - яны думаюць, гэта гномы, - адказаў Рон і сагнуўся над піёнавым кустом, - такія тоўстыя Санта-Клаўсы з вудамі…
  Нешта шумна шмыгнула, куст півоні здрыгануўся, і Рон выпрастаўся.
  - Вось ён, гном, - змрочна прабурчэў ён.
  - Адчччапіся ад мяне! Адчччапіся ад мяне! - віскатаў гном.
  Без сумневу, ён не меў нічога агульнага з Санта-Клаўсам. Ён быў маленькі, скурысты, з вялікай, гузаватай, лысай галавой - вылітая бульбачка. Рон трымаў яго на адлегласці выцягнутай рукі, а гном адчайна брыкаўся маленькімі, аднак вострымі, бы шпоры ножкамі; у рэшце рэшт Рон здолеў ухапіць гнома за ладыжкі і перавярнуць уніз галавой.
  - Вось што з імі трэба рабіць, - прыняўся тлумачыць Рон. Ён падняў гнома над галавой ("Адчапіся!") і пачаў раскручваць яго шырокімі кругамі, як ласо. Убачыўшы, што Гары шакаваны падобнай жорсткасцю, Рон дадаў:
  - Яму цалкам не балюча - проста трэба, каб у яго як след закруцілася галава, і ён не змог знайсці дарогу назад.
  Ён раптам адпусціў гномавыя ладыжкі, і той праляцеў метраў дзесяць па паветры і шмякнуўся дзесьці за плотам, у полі.
  - Слабак, - сказаў Фрэд. – Жадаеш пары? Мой даляціць да таго слупа.
  Гары вельмі хутка перастаў шкадаваць гномаў. Самага першага з іх ён жадаў акуратна высадзіць за плот, але гном, адчуўшы слабіну, усадзіў вострыя як брытва зубкі ў палец хлопчыку і той доўга пакутаваў і трэс рукой датуль, пакуль…
  - У-у-ух ты, Гары - метраў дваццаць, не менш…
  Неўзабаве неба ледзь не пацямнела ад лятаючых гномаў.
  - Разумееш, яны не вельмі разумныя, - сказаў Джордж, утрымліваючы ў руцэ не меней за паўтузіна, - як толькі да іх даходзіць, што хтосьці вырашыў абязгноміць сад, так і лезуць наверх, каб паглядзець. Падавалася б, даўно трэба зразумець, што лепш бы не высоўвацца.
  Неўзабаве стала відаць, як па полі, унурыўшы плечыкі, цягнуцца гномы.
  - Яны хутка вернуцца, - сказаў Рон, назіраючы, як гномы знікаюць за агароджай на супрацьлеглым боку поля. - Ім у нас падабаецца… Тата з імі залішне добры, яны яму падаюцца пацешнымі...
  Тут пляснулі ўваходныя дзверы.
  - Ён прыйшоў! - крыкнуў Джордж. - Тата прыйшоў!
  Хлопцы паспяшаліся ў дом.
  Містэр Уізлі паваліўся на крэсла ў кухні, зняў акуляры і заплюшчыў вочы. Гэта быў худы, лысаваты чалавек, але тыя валасы, якія яшчэ заставаліся ў яго на галаве, мелі той жа ярка-руды колер, што і ва ўсіх яго дзяцей. Ён быў апрануты ў доўгую зялёную мантыю, пыльную і патрапаную.
  - Ну і ночка, - прамармытаў ён і ў пошуках кружкі з гарбатай ды імбрычка запляскаў рукой па стале, у той час як дзеці рассаджваліся поруч яго. - Дзевяць рэйдаў. Дзевяць! Да таго ж стары Мундугнус Флэтчар паспрабаваў мяне зачараваць, як толькі я павярнуўся да яго спіной…
  Містэр Уізлі гучна сербануў з кружкі і ўздыхнуў.
  - Было што-небудзь цікавае, тат? - з запалам спытаў Фрэд.
  - Ды нічога такога, пара знікаючых ключоў і кусачы імбрычак, - пазяхнуў містэр Уізлі. - Там, праўда, знайшлася сякая-такая брыдота, але не па нашым дэпартаменце. Былі яшчэ надзвычай дзіўныя суслікі, выклікалі Прудсмерта. Але, дзякуй Богу, гэтае справы камітэта магічнай бяспекі…
  - І каму гэта настолькі няма чаго рабіць, што яны ствараюць знікаючыя ключы? - здзіўлена спытаў Джордж.
- Проста здзек з маглаў, - уздыхнуў містэр Уізлі. - Уявіцеўце, ключ ад дзвярэй робіцца ўсё менш і менш, пакуль канчаткова не знікае ў той самы момант, калі ён больш за ўсё патрэбны… Вядома, у гэтым выпадку вельмі цяжка штосьці даказаць, ні адзін магл нізашто не прызнаецца, што ў яго знік ключ – ён будзе сцвярджаюць, што проста згубіў яго. Небаракі, яны гатовыя на што заўгодна, абы не прыкмячаць чараўніцтва, нават калі яно ў іх пад самым носам… Але - вы не паверыце, чаго толькі не зачароўваюць нашыя з вамі суродзічы…
  - МАШЫНЫ, НАПРЫКЛАД?

  З'явілася місіс Уізлі, як меч трымаючы ў руцэ доўгую качаргу. Містэр Уізлі шырока расплюшчыў вочы і вінавата ўтаропіўся на жонку.


  - М-машыны, Моллі, дарагая?
  - Так-так, Артур, машыны, - пацвердзіла місіс Уізлі, зіхоцячы вачыма. - Уяві сабе, адзін вядзьмак набыў старую іржавую машыну, сказаў жонцы, што ўсяго толькі жадае разабраць яе на часткі і паглядзець, як яна працуе, а насамрэч зачараваў яе так, каб яна магла лётаць.
  Містэр Уізлі міргнуў.
  - Ведаеш, дарагая, мне падаецца, ты пагодзішся, што гэты вядзьмак дзейнічаў цалкам у рамках закона, хоць, зразумела, яму… ммм… мабыць, прытрымлівалася б сказаць жонцы праўду… Калі б ты вывучыла заканадаўства, то сама ўбачыла б, што яно пакідае… ммм… шчыліны… Паколькі ў яго не было намераў лётаць на гэтай машыне, той факт, што машына можа лётаць, не азначае…
  - Артур Уізлі, ты сам стварыў гэты закон! - закрычала місіс Уізлі. - Каб і далей спакойна займацца ў сараі з усім сваім маглаўскім хламам! Акрамя таго - да тваёй звесткі - Гары прыбыў сёння раніцай у той самой машыне, на якой у цябе не было намераў лётаць!
  - Гары? - тупа спытаў містэр Уізлі. - Які Гары?
  Ён паглядзеў па баках, убачыў Гары і падскокнуў.
  - А мамка ж мая! Гары Потэр! Я так рады, Рон столькі пра цябе распавядаў…
  - Твае сыны лёталі сёння ўначы на гэтай гідкай машыне за Гары і назад! - прабразгала місіс Уізлі. - Што ты на гэта скажаш, а?!
  - Няўжо? - з захапленнем спытаў містэр Уізлі. - Ну і як прайшоў палёт? М... у сэнсе, я хацеў сказаць... - ён тэрмінова перамяніў тон, таму што з вачэй місіс Уізлі паляцелі маланкі, - гэта было… вельмі неабачліва з вашага боку, дзеці… жудасна неабачліва…
  - Пайдзем адсюль, - панізіўшы голас, сказаў Рон на вуха Гары, убачыўшы, што місіс Уізлі ужо раздзімаецца як жаба. - Я табе пакажу мой пакой.
  Яны паціху выслізнулі з кухні і па вузенькім калідорчыку прайшлі да крываватай лесвіцы, якая мудрагелістымі зігзагамі вілася кудысьці ўверх. На трэцім паверсе дзверы былі адчыненыя. Гары ледзь паспеў заўважыць у іх пару бліскучых вачэй, як дзверы тут жа з грукатам зачыніліся.
  - Джыні, - сказаў Рон. - Ты не ўяўляеш, да чаго дзіўна, што яна так саромеецца. Яна наогул ніколі не зачыняецца…
  Ускараскаўшыся яшчэ на пару пралётаў уверх, яны падышлі да дзвярэй з аблупленай фарбай, на якой вісела маленькая шыльдачка "ПАКОЙ РОНА".
  Гары ўвайшоў, амаль дакранаючыся галавой нахільнай столі. Ён як быццам увайшоў у печку: амаль усё ў пакоі Рона было ярка-памаранчавага колеру - ложак, сцены, нават стол. Гары не адразу зразумеў, што яго сябар заляпіў выцвілыя шпалеры плакатамі, на якіх у розных постацях была каманда з сямі ведзьмакоў і ведзьмаў. Усе яны былі ў ярка-памаранчавай форме, з мётламі ў руках, і энергічна махалі Гары і Рону.
  - Твая ўлюблёная квідытчная каманда? - здагадаўся Гары.
 - "Непераможныя Гарматы", - пацвердзіў Рон, паказваючы на памаранчавае покрыва з вышытымі на ім двума вялізнымі чорнымі літарамі "НГ" і гарматным ядром. - Дзевятыя ў вышэйшай лізе.
  Школьныя падручнікі Рона былі зваленыя ў куце, побач валяліся коміксы пра "Прыгоды Марціна Міггса, дурнаватага магла". Чароўная палачка ляжала ля поўнага лягушачай ікры акварыўма, які стаяў на падваконні, побач з тоўстым шэрым пацуком па мянушцы Скраберс. Скраберс драмала на сонейку.
  Гары перасягнуў праз раскіданую на падлозе калоду чароўных карт, якія маглі самастойна тасавацца, і вызірнуў у акно. Далёка ў полі ён убачыў цэлы батальён гномаў, якія паволі прабіраліся на ўчастак да Уізлі. Потым ён павярнуўся да Рона, які насцярожана назіраў за ім, як быццам чакаючы прысуду.
  - Тут цесна, - хутка заказаў Рон. - Зусім не тое, да чаго ты звыкся ў маглаў. І яшчэ нада мной жыве упір, ён па начах стогне і б'е па трубах…
  Але Гары, ва ўвесь рот усміхнуўшыся, перабіў:
  - Гэта самы лепшы дом на свеце!
  У Рона паружавелі вушы.


Достарыңызбен бөлісу:
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   16




©dereksiz.org 2024
әкімшілігінің қараңыз

    Басты бет