Норберт – нарвежскі грэбнеспінны

Норберт – нарвежскі грэбнеспінны

Штораз праходзячы міма калідора на чацвёртым паверсе Гары, Рон і Герміёна ўважліва прыслухоўваліся, ці чуецца за дзвярыма брэхі Флуфі. Снэйп заставаўся ў сваім звычайным благім настроі, што магло значыць толькі адно, Камень дагэтуль у бяспецы. Штораз праходзячы паблізу ад Квірэла, Гары адорваў яго натхняльнай усмешкай, а Рон лаяўся нап тых, хто здзекваецца з прафесарскага заікання.

Адзінай, хто зусім кінула цікавіцца Філасофскім каменем, была Герміёна. Яна зрабіла расклад паўтору вывучанага за год і пазначаючы натанкі рознакаляровымі чарніламі. Гары і Рон не супраціўляліся гэтаму яе занятку, але Герміёна прымушала іх рабіць тое ж самае.

- Герміёна, да іспытаў яшчэ сто год.

- Не сто год,- гыркнула яна ў адказ,- а толькі дзесяць тыдняў. Калі ты другі Нікалас Фламель – гэта ўвогуле не тэрмін.

- Нам не шэсцьсот год,- нагадаў ёй Рон.- Да таго ж, нашто цябе паўтараць нешта, калі ты і так усё добра ведаеш.

- Нашто паўтараць? Ці ты не звар’яцеў? Ты разумееш, што нам, каб перайсці на другі год трэба скласці іспыты? Гэта вельмі важна. Мне трэба было пачаць паўтараць яшчэ месяц таму, падаткнуў жа мяне чорт...

Здавалася настаўнікі, нажаль, лічылі гэдак жа як Герміёна. Іх назадавалі столькі дамашняй работы, што Вялікдзень прайшоў анітак вясёла, як Каляды. І як тут святкаваць, калі побач з табой сядзіць Герміёна і вучыць напамяць дванаццаць спосабаў выкарыстання крыві дракона ці даводзіць да дасканаласці рухі чароўнай палачкай. Цяпер Гары і Рон большую частку вольнага часу праводзілі з ёй у бібліятэке, спрабуючы здоліць з усімі тымі дадатковымі заданнямі, якімі дзяўчынка іх заваліла.

- Мне аніколі гэтага не вывучыць,- ляснуўшы аб стол пяром і з тугою гледзячы ў вакно прамовіў Рон. Там звонку быў сапраўды выдатны дзень, першы за колькі месяцаў. Неба было ясным, незабудкава-блакітнага колеру, а ў паветры лунаола прадчуванне надыходу лета.

Гары праглядаў у «Тысячы магічных зёлак і грыбоў» артыкул аб бадзьяне і не падымаў галаву, пакуль не пачуў як Рон прамовіў:

- Хагрыд! А ты што ў бібліятэцы робіш?

Брамнік, які ў сваім кратовым шынэлку, выглядаў вельмі дзіўна тут у бібліятэке, адыходзіў да дзвярэй, хаваючы нешта за спіной.

- Гльдзеў сёй-тое,- прамовіў выкрутлівым голасам Хагрыд, чым адразу зацікавіў сяброў.- А вы т што робце?- з падазронам зірнуўшы на тройцу, спытаўся волат.- Ці вы не шукайце зноў, нешт аб Нікаласе Фламлі?

- Пра Фламеля мы даўно ўсё знайшлі,- зухавата адказаў Рон.- І ведаем, што сабака ахоўвае Філасофскі к...

- І мы яшчэ, сёе-тое хацелі б ведаць,- прамовіў Гары.- Хто акрамя Флуфі ахоўвае Камень...

- ССССС!- зноўку сыкнуў Хагрыд.- Слухце... праз кольк часу прыходзць да мне. Не абьцаю, што аскажу вам зшмат. Зразмейце, аб гэт нельга балбтаць, наўчэнц вогул не пвінны пра гэт ведаць. Се выршаць, што гэт я вам сказаў...

- Ну, пабачымся пазней,- прамовіў Гары.

Хагрыд сышоў.

- Цікава, што ён трымаў за спіной?- задумліва спыталася Герміёна.

- І ці не мае гэта кніга дачынення да Каменя?

- Пайду пагляджу у якой ён быў секцыі,- прамовіў Рон, якому ўжо надакучыла вучоба. Праз пяць хвілінаў ён вярнуўся з поўнымі рукамі кніг і кінуў іх на стол.

- Драконы!- прашапатаў ён.- Хагрыд цікавіўся інфармацыяй аб драконах! Глядзіце, вось: «Разнавіды драконаў у Велікабрытаніі і Ірландыі», «Ад яйка да полымя», «Даведнік драконавода».

- Хагрыд даўно марыў мець дракона, ён сам мне аб гэтым казаў, калі прыехаў за мной,- прамовіў Гары.

- Гэта процізаконна,- сказаў Рон.- Трыманне драконаў у хаце было забаронена Вядзьмацкай канвенцыяй 1709 года, аб гэтым усе ведаюць. Цяжкавата будзе ўкрыць ад маглаў наша існаванне, калі ў кагось з нас па садзе будзе валэндацца дракон... і ў цябе не атрымаецца яго прыручыць, гэта вельмі небяспечна. Ты б бачыў якія апёкі атрымаў ў Румыніі Чарлі.

- А ў Брытаніі дзікіх драконаў няма?- спытаўся Гары.

- Канечне ёсць,- адказаў яму Рон.- Звычайны валійскі зялёны і гебрыдцкія чорныя. Каб ты ведаў, колькі намаганнеў прыкладае Міністэрства магіі, каб укрыць іх існаванне. Колькі аддзелаў працуюць над тым, каб накладаць замовы забыцця на тых маглаў, якім выпадква давялося іх убачыць.

- І што Хагрыд сабе думае?- спыталася Герміёна.

*

Падыйшоўшы праз гадзіну да Хагрыдавай халупы і пастукаўшы ў дзверы, яны моцна здзівіліся, што фіранкі на усіх вокнах былі зачынены.

У хаціне панавала сапраўдная спёка. Не гледзячы на цёплы дзень ў коміне палаў агонь. Хагрыд наліў ім гарбаты і прапанаваў сэндвічы з гарнастаінай, ад якіх сябры далікатна адмовіліся.

- Так... вы хцелі аб неч спытацца?

- Так,- адказаў Гары.- Мы хацелі спытаць ў цябе, ці не мог бы ты сказаць нам, што акрамя Флуфі ахоўвае Філасофскі камень?

Хагрыд пахмурліва зірнуў на яго.

- Канечнь не.- адказў ён.- Па-перш, таму што сам ня вед’ю, а па-другой, калі б і вед не сказаў б. Камень тут па важлівай прычынь. З Грынгца яго ледзь не скарль... але вы пра гэт і так ведце. Але пабіць мяне, адкуль вы дведаліся пра Флуфі.

- Ну добра табе, Хагрыд, усё ты ведаеш, але гаворыць ня хочаш,- лагодным, ліслівым голасам прамовіла Герміёна. Барада Хагрыда тузанулася, сябры былі ўпэўнены, што волат усміхнуўся. Дзяўчынка працягвала: - На самой справе, мы толькі хацелі ведаць, хто накладаў ахову. Каму Дамблдор давярае гэдак жа, як табе.

Хагрыд з гонарам узняў грудзі. Гары з Ронам здзіўлена ўтаропіліся на дзяўчынку.

- Добра, калі я вам і скажу гэт замала пашкодзь справе... вось... ён пазычыў у мне Флуфі... пот сваю хову зрабілі настаўнькі... прафеска Спроўт...- кажучы гэта, волат загібаў на руцэ пальцы...- прафесар Флітк... прафеска МакГонал... прафесар Квірл... ну сам Дамблдор вядом зрабіў нешт. Чкайць я кагось забыўся. А шчэ быў прафесар Снэп.

- СНЭЙП?

Гары ведаў што Рон з Герміёнай думаюць пра тое ж што і ён. Калі Снэйп ўдзельнічае ў ахове Каменя, ён мог лёгка пазнаць якім чынам прайсці праз абарону зладжаную іншымі настаўнікамі. І ён напэўна ўжо ведае як прайсці праз усе пасткі, акрамя той што стварыў Квірэл і праз Флуфі.

- Ты адзіны ведаеш, як абыйсці Флуфі?- з трывогаю спытаўся Гары ў Хагрыда.- Ты ж нікому пра гэта не распавядаў? Нікому з настаўнікаў?

- Ані водна душа ня вед’е,- з гонарам прамовіў волат.- Акрамь мяне і Дамблдора.

- Дзякуй Пану,- прамармытаў Гары сябрам.- Хагрыд, ці нельга адчыніць вакно? Я зараз расплаўлюся.

- Прабач, Гары, але не магу.- адказаў Хагрыд. Гары заўважыў, як той пазірае на комін. Хлопчык таксама зірунуў у полымя..

- Хагрыд, што ў цябе там?

Хаця ён сам аб усім здагадаўся. У самай сярэдзіне коміна, пад імбрыкам ляжала вялізнае чорнае яйка.

- А?- нервова чухаючы бараду, прамовіў Хагрыд.- Гэта, ну...

- Дзе ты яго дастаў, Хагрыд?- спытаўся Рон, нахіліўшыся над полымем, каб бліжэй разглядзець яйка.- ты напэўна заплаціў за яго купу грошаў.

- Аніьсколькі.- адказаў волат.- Мінул ноччу, я быў у сседняй вёсцы, каб выпць кільшак другі і выграў йго ў карты ў нейк незаёмца. Дум’ю ён быў рады да йго збавіцца.

- Але што ты будзеш рабіць з ім, калі ён вылупіцца?- пацікавілася Герміёна.

- Ну, я сёй-тое пачтаў,- прамовіў Хагрыд, вытасківаючы з пад падушкі кнігу.- Ось у біблятэке зяў... «Драконгадоўля для здавалнень і прыбыту»... яна вядома, крыху састарэла, але ў ёй ёсь сё што трэбна. Тут напісна, што яйка трэб трымаць у вогнішы, бо ў прыродзь драконьха дых’е на іх вагнём. А клі ён вылпіцца, карміць штогдзіны сумсю брэндзь і курынай крві. А ось тут ёсь... як па яйк распазнаць які вылпіцца дракон... у мне нарвескі грэбнеспін. Надт рэдкі.

Хагрыд выглядаў вельмі сабой задаволеным, а вось Герміёну нешта турбавала.

- Хагрыд, ты жывеш у ДРАЎЛЯНЫМ ДОМЕ,- прамовіла яна.

Але Хагрыд яе не слухаў, ён вясёла напяваў падкідваючы ў комін яшчэ дроваў.

*

Цяпер ў іх з’явілася новая праблема – што будзе з Хагрыдам, калі хтось даведаецца, што ён трымае ў сваёй хаціне нелегальнага дракона.

Аднойчы, падчас сняданку, Хэдвік прынесла цыдулку ад Хагрыда. Там было напісана толькі два словы: «Ён выляецца».

Рон прапанаваў прагуляць зёлазнаўства і адразу ісці да Хагрыда, але Герміёна і чуць пра гэта не жадала.

- Герміёна, калі яшчэ мы ўбачым вылупленне дракона?

- У нас заняткі, мы будзем мець праблемы калі іх прапусцім, хаця яны нішто ў параўнанні з тым, што будзе з Хагрыдам, калі хтось даведаецца што ён...

- Сціхніце!- прашапатаў Гары.

У колькіх футах ад іх стаяў Малфой і ўважэліва прыслухоўваўся. Колькі ён пачуў? Гары моцна не спадабаўся выраз на твары слізэрынца.

Рон і Герміёна спрачаліся ўвесь шлях на заняткі па зёлазнаўству. Нарэшце, Герміёна згадзілася пайсці разам з імі да Хагрыда падчас перапынку. Ледзь празвінеў званок, тройца кінула свае інструменты і паспяшалася да ўскайку леса. Іх сустракаў узбуджаны і ўсхваляваны Хагрыд.

- Ужо хутка,- паведаміў ён і правёў сяброў у хаціну.

Яйка ляжала на стале. Па ўсёй яго паверхні беглі глыбокія расколіны. Усярэдзіне нешта рухалася і выдывала дзіўныя гукі.

Усё чацвёра падставіўшы крэслы да стала не дыхаючы глядзелі на яйка.

Раптам адчуўся нейкае скрыгатанне і шкарлупа раскалолася. Драканяці павалілася на стол. Яно зусім не было прыгожым, Гары вырашыў, што драканяці больш нагадвала мяты, чорны парасон. Яго востыя крылцы былі завялікімі для хударлявага бліскучага цела і доўгага шыраканоздрага рыла з кароткімі рожкамі і лупатымі памаранчавымі вочкамі.

Драканя чхнула. З яго пашчы вылецела колькі іскрынак.

- Хіба не прыгажунчык?- праваркатаў Хагрыд. Ён працягнуў руку, каб пагладзіць драканя па галоўцы. Той імгненна цапнуў брамніка за палец сваімі вострымі ікалкамі.

- Баславі го Пан, глядзіць ён азнаў сваю маціньку!

- Хагрыд,- спыталася Герміёна,- а насколькі хутка растуць нарвежскія грэбнеспіны?

Хагрыд ужо збіраўся адказаць ёй, але нечакана з яго твара схлынула ўся фарба... ён ускочыў на ногі і падбег да вакна.

- Што здарылася?

- Тось глядзеў праз шыліну ў фіранх... дзіцёнк... ён пбег назад да школы.

Гары кінуўся да дзвярэй і вызірнуў вонкі. Нават на адлегласці нельга было памыліцца.

Малфой бачыў дракона.

*

Тое што хавалася ўва ўсмешцы Малфоя ўвесь наступны тыдзень, прымушала Гары, Рона Герміёну моцна нервавацца. Большую частку вольнага часу яны праводзілі ў цёмнай Хагрыдавай хаціне, спрабуючы пераканаць яго разлучыцца з драконам.

- Не мгу.- адказаў Хагрыд.- Ён шчэ маленькі. Ён згіне.

Тройца зірнула на драканяці. Усяго за тыдзень ён вырас у тры разы. З яго ноздраў курэў дым. Хагрыд увогуле занядбаў сваімі абавязкамі брамніка і палясоўшчыка і ўвесь час займаўся гадаваннем істоты, па ўсёй падлозе валяліся пустыя бутэлькі з-пад брэндзі і курынныя пёры.

- Я выршыў назваць яго Норбертам.- цмянымі вачыма гледзячы на дракона, паведаміў Хагрыд,.- Ён мяне пазнае, глядзіць. Норберт! Норберт! А дзе матулька?

- Ён канчаткова злузнуўся,- прамармытаў Гары на вуха Рон.

- Хагрыд,- гучна сказаў Гары,- калі ты пачакаеш яшчэ два тыдні, Норберт будзе больш за тваю хаціну. А Малфой ў любы момант можа пайсці да Дамблдора.

Хагрыд закусіў губу.

- Я... я вед’ю што ён ня мож застац са мной назжды, але не мгу ось так ось збавіцца яго.

Раптам Гары павярнуўся да Рона.

- Чарлі,- усклікнуў ён.

- Ты што таксама зшалеў,- сказаў Рон.- Я – Рон, забыўся?

- Ды не... Чарлі... твой брат. У Румыніі. Ён жа даследуе драконаў. Мы маглі б даслаць Норберта яму. Чарлі можа дагадаваць яго, а потым адпусціць ў дзікую прыроду!

- Шыкоўна!- прагаласіў Рон.- Хагрыд, як табе такі варыянт?

Урэшце рэшт брамнік пагадзіўся на тое, каб Чарлі даслалі саву і спыталіся ў яго самога.

*

Наступны тыдзень здавалася цягнуўся цэлую вечнасць. У сераду вечарам Гары і Герміёна працягвалі сядзець у гасцёўне, не гледзячы на тое, што ўсе астатня грыфіндорцы разышліся па ложках. Калі гадзіннік прабіў апоўнач уваход у вежу адчыніўся і туды, сцягваючы Гарыну мантыю-невідзімку завітаў Рон. Ён толькі што вярнуўся ад Хагрыда, якому дапамагаў карміць Норберта. Цяпер дракон мог з’есці цэлую скрыню здохлых пацукоў.

Раптам нехта пастукаў у вакно.

- Гэта Хэдвіг!- усклікнуў Гары і паспяшаўся, каб пусціць саву ў пакой.- Яна прынесла адказ ад Чарлі!

Гары, Рон і Герміёна схілілі галовы над пергаментам:

- Мы маем мантыю,- сказаў Гары.- Думаю гэта не будзе надта цяжка. Яна дастаткова вялікая... каб схаваць пад сабой Норберта і двух чалавек.

Мінулы тыдзень прайшоў для іх настолькі дрэнна, што Рон з Герміёнаю адразу з ім згадзіліся. Яны былі гатовы на ўсё, каб пазбавіцца Норберта... і Малфоя.

*

Была толькі адна перашкода. На наступную раніцу Ронава рука апухла ўдвая. Хлопец ня ведаў ці будзе бяспечным ісці да мадам Помфры... яна магла пазнаць драконаў укус. Але пасля апоўдня ён ня меў іншага выбару, бо рана зрабілася непрыемнага зялёнага адцення. Складалася ўражанне, што Норбертавы іклачкі былі атрутнымі.

- Справа ня толькі ў руцэ,- слабым голасам паведаміў ён.- хаця мне здаецца, яна вось-вось адваліцца. Да мяне прыходзіў Малфой. Ён сказаў мадам Помфры, што хоча пазычыць у мяне сёе-тое з кніжак, а сам пракраўся сюды, каб панасміхацца з мяне. А яшчэ пагражаў расказаць усім, хто мяне насамрэч кусіў... я сказаў мадам Помфры, што гэта быў сабака, хаця я не думаю, што яна мне паверыла... ня трэба было мне біць яго тады, на матчы.

Гары і Герміёна кінуліся яго супакойваць.

- У суботу апоўначы ўсё скончыцца,- прамовіла Герміёна, але гэта аніяк не супакоіла Рона. Наадварот, ён цалкам змакрэлы ўскочыў у ложку.

- Апоўначы ў суботу?- хрыплым голасам спытаўся ён.- Ёечку не... не... я толькі што прыпомніў... Чарлін ліст быў у той кнізе, што ўзяў у мяне Малфой, цяпер ён даведаецца, калі мы будзем адпраўляць Норберта.

Але у Гары і Герміёны не было магчымасці анічога яму адказаць. У палату ўвайшла мадам Помфры і прымусіла іх сыйсці, бо Рону неабходна было спаць.

*

- Цяпер ужо запозна нешта мяняць,- сказаў Герміёне Гары.- Мы ўжо не паспеем даслаць Чарлі другую саву, да таго ж гэта наш адзіны шанец пазбавіцца Норберта. Мы павінны рызыкнуць. Малфой ня ведае аб тым, што ў нас ёсць мантыя-невідзімка.

- Вам нель у хату,- запыхаўшыся сказаў ён.- У Норберта зарз кладан этап... аль я зладж.

Сябры распавялі Хагрыду аб чарліным лісце. Вочы брамніка імгненна напоўніліся слязьмі, хаця магчыма гэта здарылася з-за таго, што Норберт кусіў яго за нагу.

- Аааай! Не звтайце вагі, ён толь кусіў мой бот... гуляец... ён ж толькі дзіцьнятка.

У гэта ж імгненне дзіцянятка так стукнула хвастом па сцяне, што ў хаціне забразгаталі вокны. Дзеці вярнуліся ў замак, жадаючы, каб як мага хутчэй прыйшла субота.

*

Гары і Герміёна паспачувалі бы Хагрыду падчас яго развітвання з Норбертам, але былі занадта знепакоены тым, што ім трэба было зрабіць самім. Неба было цёмным і воблачным. Сябры трохі спазніліся, таму што ім прыйшлося чакаць пакуль Піўз нагуляецца ў тэніс са сцяной, каб прайсці праз вестыбюль.

- Я пклаў яму ў дарог досць пацукоў і крышк брэндзі,- глухім голасам прамовіў ён.- А шчэ паклаў тды, йго люблёнага плюшвага мядзведзька, каб Норберту не бло засамотна.

Са скрыні адчуліся гукі, па якіх Гары вырашыў, што мядзведзіку адарвалі галаву.

- Бвай, Норберт!- зарыдаў Хагрыд, калі Гары з Герміёнаю накрылі скрыню мантыяй-невідзімкай і забраліся пад яе самі.- Матульк ніколі цьбе не збудзе!

Гары і Герміёна і самі не зразумелі якім чынам у іх атрымалася вярнуцца ў замак са скрыняй ў руках. Набліжалася апоўнач, калі яны зацягнулі Норберта па мармуровых сходах у весныбюль і панеслі па шматлікіх цёмных калідорах. Лесвіца, яшчэ лесвіца... нягледзячы на тое, што Гары абраў самы кароткі шлях, ад гэтага іх з Герміёнай праца не зрабілася лягчэй.

- Амаль на месцы!- запыхаўшыся прамовіў Гары, калі яны дасягнулі калідора, што вёў на самую высокую вежу.

Нейкія рэзкія рухуі наперадзе амаль прымусілі іх кінуць скрыню з Норбертам. Забыўшыся пра тое што іх небачна Гары і Герміёна схаваліся ў цень. Яны заўважылі абрысы двух чалавек, што змагаліся ў дзесяці футах ад іх. Запалілася лямпа.

Прафесарка МакГонагал апранутая ў халат з шатландкі і сетку за валос трымала за вуха Малфоя.

- Пакаранне!- крыкнула прафесарка.- Слізэрын губляе дваццаць балаў! Блукаць сярод ночы па школі, як вы толькі пасмелі...

- Вы нічога не разумееце, мадам прафесар, тут хутка аб’явіцца Гары Потэр... у яго дракон!

- Поўная лухта! Як вы можаце адкрыта ілгаць настаўніку! А цяпер прэч... пры сустрэчы я пагаманю пра вас з прафесарам Снэйпам, Малфой!

Пасля гэтага здарэння крутыя вінтавыя сходы на вежу сябры прамінулі амаль імгненна. Толькі апынуўшыся на даху яны скінулі з сябе мантыю і нарэшце змаглі насаладзіліцца халодным начным паветрам і ўздыхнуць поўнымі грудзямі. Герміёна пачала танчыць нешта нагадваючае джыгу.

- Малфоя пакаралі! Я зараз спяваць пачну!

- Ня трэба!- параіў ёй Гары.

Усміхаючыся паразе Малфоя яны стаялі і чакалі прыбыцця сяброў Чарлі. Норберт мітусіўся ў сваёй скрыні. Мінула дзесяць хвілінаў і з цемры паказаліся чатыры мятлы.

Чарліны сябры былі вясёлай кампаніяй. Яны паказалі Гары і Герміёне замацаванні між сваімі мётламі, да якіх можна было прычапіць скрыню з Норбертам. Калі ўсё было гатова, Гары і Герміёна падзяквалі кампаніі і паціснуўшы адно аднаму рукі развіталіся.

Нарэшце, мётлы ўзляцелі ў паветра, Норберт усё аддаляўся ад Хогвартса... аддаляўся... пакуль канчаткова не знік з вачэй.

Яны спусціліся ўніз. У іх сэрцах і іх руках панавала палёгка. Норберт адпраўлены ў Румынію... Малфой пакараны... што магло перашкодзіць іх шчаслівы настрой?

Адказ на сваё пытанне яны калі спусціліся і ўвайшлі ў калідор. З цемры, перад іх вачыма аб’явіўся Філчаў твар.

- Так, так, так.- прашапатаў ён.- Нехта трапіў у бяду.

Сябры забылі мантыю-невідзімку на даху вежы.
— РАЗДЗЕЛ ХV —