Кіріспе Қайта өрлеу дәуірінің сипаттамасы Ренессанс дәуіріндегі адамның индивидуалистік түсінігі Жаңа заманның механистикалық антропологиясы
жүктеу/скачать 34.84 Kb.
|
| Жюльен Офре Де Ламетри (1709-1751) - француздық философ-материалист.
Ламетри алғашқы болып Францияда механистикалық материализмге жүйелі мазмұн берген. Ламетри өзінің мақсатын Эпикур жүйесін қайта жаңғырту деп білген. Ламетри түсінігі бойынша тек бірыңғай материалдық субстанция бар. Ламетри адамзаттың ағзасын сағат механизімі сияқты, өздігінен оталатын машина деп қарастырған.[1] Бұл философия өкілдерінің бірі Жюльен Офре де Ламетри болды. Мамандығы жағынан дәрігер, Р. Декарт физикасын қолдаушы болған ол өзінің “Адам – машина” деген еңбегінде тіршілік процестерін тәжірибе арқылы зерттеуді талап етті. Әрбір материяда өзінің созылымдылығымен қатар сезімдік сезіну сияқты қасиеттер бар, деді. Ол Спиноза уағыздаған барлық материя ойлай алады деген пікірді сынады. Сезіну тек ұйымдасқан денелерде ғана байқалады, деді. Ол органикалық емес, органикалық, жануар, адам – бәрі бір-бірімен тығыз байланыста болады және органикалық өмір – органикалық емес дүниеден, өсімдік – органикалық дүниеден, жануарлар - өсімдіктен, адам жануарлардан жаралғанын айтты. Тек адамға ғана тән және оның күрделі ұйымдастырылуының нәтижесі болып табылатын ойлау процесін Ламетри сезіну мен зерде негізінде пайда болатын түсініктердің теңестірілуі мен құрамдастырылуы деп түсінді. Бірақ адамды машина деп қарады. Оның жоғары дамыған рухани интеллект екенін байқамады. Оның негізгі еңбектері: “Адам – машина” Подобный взгляд характерен для всех французских материалистов XVIII в. (Гольбах, Гельвеции, Дидро). Другая отличительная черта их философской антропологии – рассмотрение человека как продукта природы, абсолютно детерминированного ее законами, так что он «не может – даже в мысли – выйти из природы» . Стоя на принципах последовательного механистического детерминизма, они, конечно», не могли ни в какой мере признать свободу воли человека. Еще одна характерная черта этих мыслителей состояла в том, что, критикуя христианскую догматику об изначальной греховности человека, они утверждали, что человек по своей природе изначально добр и не греховен. ЗАКЛЮЧЕНИЕ В заключении следует подчеркнуть, что в отличии от средневековой философии, философия эпохи Возрождения устремлена к человеку, она выдвигает на первый план человеческого бытия творческую сущность человека, отстаивает свободный способ его самовыражения, провозглашает новый идеал - сильную независимую, свободную личность, которой близки идеи гуманизма. Воскресает интерес к материалистам древности - ионийцам. Философия эпохи Возрождения тесно связана с естествознанием. Ренессансная философия противостояла схоластическому знанию, но не в смысле того, что она выработала иные онтологические основания для этого, нет, она лишь дала иную интерпретацию старым ценностям, которая, в конечном итоге, повлекла за собой и подмену самих метафизических оснований, но уже в рамках новоевропейской философии. Поэтому философия возрождения способствовала переходу европейской философии от средневековья к Новому времени. Завершая краткое изложение истории философии, отметим наиболее важные моменты великой эпохи. Безусловно, философия этого периода является новым этапом развития философии. Но она осуществляла свои новации, опираясь во многом на античность, вместе с тем продолжив всё лучшее из того, что дало средневековье. Приведём основные идеи философии Ренессанса. жүктеу/скачать 34.84 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|