Жарықтың толқындық теориясы (17-18 ғ.):
Гюйгенс ұсынған және Леонгард Эйлер жетілдірген жарықтың толқындық теориясы Исаак Ньютон қолдаған жарықтың корпускулярлық (бөлшектік) теориясына балама болды. Гюйгенс жарық бөлшектер емес, толқындар түрінде таралады деген идеяны ұсынды. Бұл идея оптиканың болашақ дамуына үлкен әсер етті және дифракция мен интерференция сияқты көптеген оптикалық құбылыстарды түсіндірді.
Бұл теория көптеген оптикалық құбылыстарды, соның ішінде дифракция мен интерференцияны түсіндірді және жарықтың табиғатын түсінуге елеулі үлес қосты.
Түсті қабылдау туралы зерттеулер (18 ғ.):
Түсті қабылдау теорияларын Томас Янсен, Иоганн Вольфганг фон Гете және Дэвид Брюстер жасаған. Олардың жұмысы әртүрлі түсті құрамдастарды араластыру арқылы әртүрлі түстер қалай пайда болатынын түсінуге көмектесті.
Интерференция және дифракция (18-19 ғ.):
Томас Янг пен Августин Френельдің 18-19 ғасырлардағы жұмыстары жарықтың интерференциясы мен дифракциясын тереңірек түсінуге әкелді. Бұл зерттеулер жарықтың толқындық сипатын растады және дәлірек теориялық модельдерді тұжырымдауға көмектесті.
Жарықтың электромагниттік теориясы (19 ғ.):
19 ғасырда Джеймс Клерк Максвелл электромагнетизм мен оптиканы біріктіретін жарықтың электромагниттік теориясын жасады. Бұл теория жарықты электромагниттік толқын ретінде сипаттап, жарық пен электромагниттік толқындардың таралуын түсіндіретін Максвеллдің негізгі теңдеулерін берді.
Жарықтың поляризациясы (19 ғ.):
Француз физигі Этьен-Луи Малюс 19 ғасырдың басында жарықтың поляризациясы құбылысын ашты. Ол жарықтың «поляризациялануы» немесе жарық толқындары тербелетін белгілі бір бағыты болуы мүмкін екенін анықтады.
Бұл зерттеулер мен ашылулар қазіргі заманғы оптиканың негізін құрады және лазер, оптикалық талшықтар және фотоника сияқты оптикалық принциптерге негізделген көптеген технологиялар мен құралдардың дамуына әкелді. Оптика ғылым мен техниканың маңызды саласы болып қала береді және қазіргі өмірдің көптеген аспектілерінде шешуші рөл атқарады.
Достарыңызбен бөлісу: |
