Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
жiбердi. Көзiн ашқанда сезiнгенi — тамағын ащы нәрсе қырнап, лоқсып жатыр екен. Басы да мең-зең. Құлағы шуылдап тұр. Парманқұл бiреуге айқайлап жатқан сияқты. Ал Пұсырманқұл өзiне бiрдеңе айтып, жағынан салып-салып жiбердi. Осы кезде түк естiмей тұрған құлағы “мыналар сендерге у берген” деген Парманқұлдың даусын шалды. Басын сiлкiп-сiлкiп жiберiп, алдына қараса, Айдабол шалқалай жатқан Қорасанның кеудесiнде көлденең етпеттей жатыр. Жақардың бет-аузы қан дала. Осыны көргенде Сүлейменнiң түйсiгiне “уланған екенмiн” деген ой келдi. Бiрақ артынша талмаусырап кеткендей болды да, ышқына демалып, қайта есiн жиды. Басының мың-дыңы шығып, есi бiр кiрiп, бiр шығасылы болып тұрса да, есiне есiк алдындағы ұстынға Жақар iлген сүт түстi. Дереу соған жетпек болып, тұруға әрекеттендi. Тұра алмады. Парманқұлға сол жайында айтпақшы едi, тiлi сөйлеуге келмедi. Сөйлемек тұрмақ, жүрегi қысылып, ауа жетпей, маңдайынан суық тер бұрқ еттi. Басы қатты айналып, көзi жұмылды. Бiреу қолтығынан демеп көтермек болып едi, көтере алмады. Дәл осылай қауқарсыз отыра берсе, мiне, мiне, ажал құшатынын санасының ең соңғы түйсiгiмен сезген ол, ышқына орнынан қозғалды. Тұрып кеттi. Көзi түк көрмесе де теңселе басып, дуал жағалап, сыртқа шықты. Далаға шыққанда көзi сәл-пәл ашылды. Ұстында iлулi тұрған шелектi көзi шалды. Үш-ақ қадам аттаса, оған жетерi хақ. Бiрақ аяқтары құрғырлар қалтырап, бастырмады. Есiк жақтауына сүйенгенде, құлай жаздады. Құламауға тырысты. Бар күшiн сарқа, бойын тiктедi де ұстынға жақындады. Қолын созып едi, шелекке iлiктi. Ала сап, шелектегi шикi сүттi қотара сiмiрдi. Қанша iштi белгiсiз, бiр қезде лоқылдатып, құса жөнелдi. Ұзақ құсты. Әлден соң есi кiрдi. Аяқ астына қараса, құсқан сүтi көкпеңбек. Шелекке көз салып едi, сүт әлi көп екен. Тағы iштi. Тағы құсты. — Тоқтамай iше бер, тоқтамай iше бер, — деген дауысты есiттi осы кезде. Оның кiмнiң даусы екенiнде шаруасы болмады. Жоқ, оған бұрылып қарауға шамасыз едi. Құсқан сайын аяқ-қолдары дiрiлдеп, өн-бойын тер басты. Сүттi бiр-екi ұрттаса, төрт-бес мәрте құсып, әбден мазасы кеттi. Алайда әр құсқан сайын, сүттi 505 Сүлеймен қарақшы iше бердi, iше бердi. Сөйтiп бiр шелек сүттi iшiп қойды. Құса- құса өкпесi суырылып, өңешi жарылардай болды. Бiраз уақыт өткенде басының айналғаны қойып, құлағының шуылы басылды. Өз-өзiне келдi. Ал лоқсуы тоқтамады. Лоқсып тұрып байқаса, Парманқұл мен Пұсырманқұл мұны айнала жүгiрiп жүр екен. — Ой, нәлетi, қашғарлықтар! Ой, нәлетi, қашғарлықтар! Бәсе, “бiздi байламаңдаршы” деп, сонша жалынып едi. Ойпырмай, Сүлеймен, сүт қалай есiңе түстi? Бiз абдырап ештеңе iстей алмай қалыппыз ғой. Сендерге берген уды бiзге қалай бермеген? Ай, осы, барып анау Жақардың басын кесiп тастай салайын ба? — деп Парманқұл кiжiнiп, тепсiнiп жүр. — Жақарды өлтiру қашпас. Мынау шарадағы айранға мұздай су қосып, шалап жасап қойдым. Сүлеймендi етпетiнен жатқызып, ендi осыны iштiрейiк. Iшiндегi заһар әбден жуылсын, — дедi Парманқұл. — Жүр, Сүлеймен. Анау нардың үстiне етпетiңнен жатып, шалапты iшшi. Саған әлi де құсу керек. — Сүттi iшкен соң адам болып қалған сияқтымын. Шалапты тағы iшуiм керек пе? — Керек, керек. Сен әзiрше шалапты iше бер. Парманқұл, апаршы Сүлеймендi нарға. Мен самауырынға от қойып, су жылытайын. — Әй бұл қалай болды өзi? — дедi Сүлеймен нарға жата берiп. — Әзiрше сөйлеме. Болған жәйттi кейiн айтамыз. Мә, iш, мына кеседегi шалапты. Шалаптың бiр кесесiн емес, үш-төрт кесесiн бiр-ақ iштi. Iшкiсi келмеп едi, Парманқұл қыстап қоймады. — Мұны неге iшiп жатырмын? Түк құстырған жоқ қой. — Қазiр құсасың, Сүлеймен. Тағы да көбiрек құсуың керек. Ендi мынаны iшшi, — дедi Пұсырманқұл басқа кесе ұсынды. — Бұл не? — Жылы су ғой. Мұның да үш-төрт кесесiн бiрден iш. Жылы суды iшкен соң ал құссын кеп тағы. Құсуын тоқтатса, анау екеуi шалап пен жылы суды тағы төрт-бес мәрте берiп, әбден құстыртты. Құса-құса сiлесi қатты. — Болды, ендi iшкiзбей-ақ қойыңдаршы. Өмiрiмде ауру дегендi бiлмейтiн мен ешуақытта бұлай қиналған емеспiн. — Iшектерiң, өкпелерiң ашып жатқан жоқ па? |