Alimoff Team Ёшлар ёшлар учун!

Дастлаб бир неча ўзак давлатга эга бўлган Ғарбнинг ҳозир икки ўзаги 
мавжуд: Қўшма Штатлар ва Европадаги франко-германлар. Шунингдек, улар 
ўртасида қўшимча марказий куч − Буюк Британия ҳам бор. Ислом, Лотин 
Америкаси ва Африка эса ўзак давлатларга эга эмас. Буни уларнинг узоқ вақт 
ғарбий державалар томонидан мустамлака сифатида сақлаб келинганлиги 
билан изоҳлаш мумкин. Ғарб мастамлакачилари Африка, Яқин Шарқни, ўтган 
асрда эса қисман Лотин Америкасини ҳам ўзаро бўлишиб олишган эди. 
Исломнинг ўзак давлатга эга эмаслиги нафақат мусулмонлар, балки 
мусулмон бўмганлар учун ҳам жиддий муаммо туғдиради. (Бу ҳақида 7-бобда 
тўхталиб ўтилган).
Лотин Америкаси масаласига келадиган бўлсак, Испания испан тилида 
сўзловчи давлатлар учун, ҳатто ибери тамаддуни учун ҳам ўзак бўла олиши 
мумкин эди. Аммо испан ҳукмрон доиралари Европа тамаддуни учун 
иштирокчи давлат бўлишни маъқул кўришди. Аммо бу орада ўзларининг 
собиқ колониялари билан маданий алоқаларни ҳам доимо ушлаб туришди.
Ҳудуд, аҳоли, ресурслар омили, ҳарбий ва иқтисодий салоҳиятдан 
келиб чиққан ҳолда, Лотин Америкаси учун Бразилия етакчи давлат бўла 
олади, деб айтиш мумкин. Катта эҳтимол билан шундай бўлади ҳам. Бироқ 
Лотин Америкаси учун Бразилия Ислом дунёсидаги Эрондек гап. Барча 
омиллар уларнинг ўзак давлат бўлиши учун далил бўла олса-да, 
субтамаддуний фарқлар (Эрон учун диний, Бразилия учун лингвистик) бу 
жараённи қийинлаштиради. Лотин Америкасининг бир неча давлатлари – 
Бразилия, Мексика, Венесуэла, Аргентина ўзаро ҳамкорлик қилишади, ўз 
навбатида етакчилик учун рақобатлашишади ҳам.
Бу минтақадаги мураккаблик сабабларидан яна бири шуки, Мексика 
Лотин Америкасига хосликдан воз кечган ҳолда, Шимолий Америка 
андозасига тушиб олишга ҳаракат қилди. Чили ва бошқа давлатлар ҳам бу 
борада Мексикадан ўрнак олиши мумкин. Бунинг натижасида Лотин 
Америкаси тамаддуни уч ўзакка эга бўлган Ғарб тамаддунига қўшилиб кетиши 
ва унинг кўринишларидан бирига айланиб қолиши мумкин. 
Африканинг Саҳройи Кабирдан қуйи қисмида бирон давлат етарлича 
салоҳиятга эга бўлса-да, етакчига айланиши имконияти оз, чунки бу ҳудуддаги 
мамлакатлар француз тилли ва инглиз тиллига ажралган. Кот-д’Иувар муайян 
муддат француз тилли Африка давлатлари орасида етакчи бўлди. Аммо 
Франциянинг ўзи ҳам маълум маънода француз Африкасининг ўзаги эди. 
Чунки Франция мустамлакалари билан улар мустақил бўлганидан сўнг ҳам 
яқин иқтисодий, ҳарбий ва сиёсий алоқаларни ушлаб турган.
Инглиз тилли Африка мамлакатлари орасида етакчи бўлиш учун икки 
асосий номзод мавжуд. Ҳудуд, ресурслар ва жойлашув жиҳатдан Нигерия ўзак 

давлат бўлиши учун даъвогар бўла олади. Бироқ мамлакатдаги 
тамаддунлараро тарқоқлик, мисли кўрилмаган даражадаги коррупция, сиёсий 
мувозанатнинг йўқлиги, диктаторлик бошқаруви ва иқтисодий муаммолар бу 
масалани қийинлаштиради. Шунга қарамай, маълум жиҳатдан Нигерия бу 
ролни бажариб келган. Апартеид сиёсатидан тинч йўл билан чиқиб кетиш, 
кучли саноат, бошқа Африка давлатларига нисбатан юқори иқтисодий ўсиш, 
ҳарбий қудрат, сув ресурслари, оқ ва қора танлилар иштирокини бирдек 
қамраб олган сиёсий бошқарув тизими – бу омилларнинг бари Жанубий 
Африка Республикасини Жанубий Африканинг яққол етакчисига айлантирди. 
Шунингдек, бу омиллар натижасида ЖАР инглиз тилида сўзловчи Африка 
давлатлари, умуман минтақанинг Саҳройи кабирдан қуйи қисмида етакчи 
бўлиши эҳтимолини пайдо қилади. 
Якка давлат бошқа жамиятлар билан маданий умумийликка эга 
бўлмайди. Мисол учун, Эфиопия. Бу давлатда эфиоп алифбосига асосланган 
амхар тилининг устунлиги, копт православиясининг етакчилиги, ўз империя 
тарихига эгалиги ҳамда Ислом давлатлари қуршовида диний нуқтаи назардан 
яккалнагналиги бунинг сабабларидир. Гаити ҳам бир қанча омиллар 
натижасида якка давлатга айланиб қолган. Гаитининг элит қатлами анъанавий 
тарзда мамлакатнинг Франция билан маданий алоқаларини қўллаб-қувватлаб 
келган. Креол тили, вуду дини, қулларнинг инқилобий қадриятлари ва қонли 
тарих ҳам яккаланиш сабаблари қаторини тўлдиради. “Ҳар бир миллат ўзига 
хос, аммо Гаити мутлақо ўзгача ҳолат”, деган эди Сидни Минц.
Натижада, бу мамлакатнинг 1994 йилги инқирозида Лотин Америкаси 
давлатлари Гаитини минтақа муаммоси сифатида қабул қилишмади. Кубалик 
қочоқларга эшикларини очган ҳолда, гаитилик қочоқларни қабул қилиш 
ҳақида бош қотиришмади. “Лотин Америкасида Гаити шу минтақанинг 
давлати сифатида қабул қилинмайди. Мамлакат аҳолиси бошқа тилда 
сўзлашади. Уларнинг маданияти, этник илдизлари бошқа. Умуман, улар 
мутлақо бошшача”, деган эди сайланган, лекин ҳали ўз вазифасига 
киришмаган Панама Президенти. 
Гаити Кариб ҳавзасининг инглиз тилида сўзловчи қора танлилар 
давлатларидан ҳам фарқ қилади. Шарҳлавчилардан бири “гаитиликлар 
Гернеда ёки Ямайка учун қанчалик бегона бўлишса, Айова ва Монтананинг 
аҳолиси учун ҳам шунчалик ёт”, деган эди. Гаити “ҳеч ким хушламайдиган 
қўшни”, унинг қадрдонлари йўқ. 
Кўзга кўринган якка давлатлардан яна бири Япония. Ҳеч бир давлат бу 
мамлакатнинг ўзига хос маданиятини қабул қилмайди. Япон мигрантлари 
биронта давлатда аҳолининг сезиларли қисмини ташкил этмайди, улар борган 
жойларининг маданиятига сингиб кетмаган. Мисол учун, америкалик японлар. 

Япониянинг ёлғизлангани сабабларидан яна бири шундаки, унинг маданияти 
ўта даражада яккаланиб қолган.Мамлакат бошқа ҳудудларга ҳам ёйиш ва шу 
орқали ўзга жамиятлар билан маданий алоқаларни йўлга қўйиш имконини 
берадиган насронийлик, Ислом каби универсал динга ёки либерализм, 
коммунизм сингари мафкурага эга эмас. 
Деярли барча давлатлар турли таркибли, икки ва унлан ортиқ этник, 
ирқий ва диний гуруҳларга бўлинган. Бу ички гуруҳлар ўртасидаги фарқлар ва 
конфликтлар кўплаб давлатларнинг сиёсатида муҳим рол ўйнайди. Бу 
фарқларниг вақт ўтиши билан ўзгариб бориши ҳам мумкин. Давлатнинг ички 
гуруҳлари орасидаги ўзаро фарқларнинг катталиги оммавий қирғинга ёки 
давлатнинг мутлақо йўқ бўлишига ҳам олиб келиши эҳтимол. Бундай хавф, 
автоном бўлиш учун ҳаракат асосан маданий фарқлар географик 
жойлашувдаги номувофиқлик билан бирлашганда кузатилади. Агар маданият 
ва география бир-бирига мос тушмаса, геноцид ёки зўраки миграция орқали 
мувофиқликка эришилади.
Айни бир тамаддунга тааллуқли бўлган аниқ маданий гуруҳларга эга 
давлатлар бўлиниши (Чехословакия) ёки бўлиниш ёқасида бўлиши (Канада) 
мумкин. Бироқ чуқур бўлиниш катта гуруҳлар турли тамаддунларга тегишли 
бўлган давлатларда кузатилади.Бундай бўлиниш ва унинг оқибатида юзага 
келадиган таранглик (206-бет) натижасида битта тамаддунга тегишли бўлган 
асосий гуруҳ давлатни ўзининг сиёсий инструментига айлантириш, ўзининг 
тили, дини ва давлат белгиларини ўрнатиш ҳаракатида бўлади. Буни 
Ҳиндистон, Шри-Ланка, Малайзияда ҳиндлар, сингаллар ва мусулмонларнинг 
ҳаракати мисолида кўриш мумкин. 
Тамаддунлари ўртасида дарз кетган давлатлар ўз бутунлигини сақлаб 
қолиши қийин кечади. Суданда ўн йиллар давомида шимолдаги мусулмонлар 
ва жанубдаги насронийлар ўртасида фуқаролик уруши кечган. Худди шундай 
цивилизацион бўлиниш Нигерия сиёсатига ҳам хавф солди, натижада катта 
уруш, тўнтариш, қўзғолон ва зўравонликнинг бошқа шакллари юзага чиқди. 
Танзанияда насроний минтақаси ва ва араб мусулмонлари жойлашган 
Занзибар ўртасидаги нифоқ шу даражага етдики, кўп жиҳатдан улар алоҳида 
давлатларга айланишди. Занзибар 1992 йилда махфий тарзда Ислом 
конференцияси ташкилотига қўшилди, бир йил ўтмай Танзаниянинг сиқуви 
остида ташкилотдан чиқишга мажбур бўлди. Насроний ва мусулмонлар 
ўртасидаги нифоқлар Кенияда ҳам конфликт кайфиятини келтириб чиқарган. 
Африка бурунида асосий аҳолиси насроний бўлган Эфиопия ва мусулмонлар 
кўпчиликни ташкил этувчи Эритрея 1993 йилда бир-биридан ажралди. Бироқ 
Эфиопияда оромий миллати орасида озчилик мусулмонлар ҳам қолиб кетди. 
Тамамаддундаги фарқлар натижасида ажралган давлатлар сифатида яна 

қуйидагиларни санаб ўтиш мумкин: Ҳиндистон (мусулмонлар ва ҳиндулар), 
Шри-Ланка (буддист сингаллари ва ҳинду тамиллар), Хитой (ханлар,тибет 
буддистлари, турк мусулмонлари), Филлиппин (насронийлар ва мусулмонлар) 
ҳамда Индонезия (мусулмонлар ва тимор насронийлари). 
Ихтилофга сабаб бўлувчи маданиялар орасидаги фарқ кўпинча совуқ 
уруш даврида марксизм-ленинизм ғояларини ёқлаб чиққан авторитар 
коммунистик режим кучлари атрофида бирлашган, кейинчалик парчаланган 
давлатларда яққол сезилади. Коммунизмнинг ҳалокати мафкурани ҳам сиқиб 
чиқарди, Югославия ва собиқ иттифоқ кейинчалик алоҳида давлатларга 
айланган бўлакларга ажралиб кетди. Бу давлатлар ҳам тамаддун чизиғида 
бирлашди: Болтиқбўйи (протестант ва католик) давлатлари, православ ва 
мусулмон постсвет давлатлари, католик Словения ва Хорватия, қисман 
мусулмон Босния ва Герцоговина, православ Сербия, Черногория, Македония 
ва собиқ Югославия.
Турли тамаддунларга мансуб гурҳлардан шаклланган бирлашмаларда 
бўлинишнинг иккинчи босқичи кечади. Босния ва Герцоговина уруш орқали 
серб, мусуломн ва хорват секторига ажратилди. Хорватияда серблар ва 
хорватлар ўзаро уруш олиб боришди. Славян православи бўлган Сербия 
ҳудудида албан мусулмонларидан иборат бўлган Косованинг тинч ҳолда 
мавжуд бўлиши сўроқ остида.
Собиқ совет республикаларида маданиятлар ўртасида катта 
ихилофнинг пайдо бўилшига яна бир сабаб шундаки, совет ҳукумати алоҳида 
республикаларни ҳосил қилиш учун чегарларни ўзгартириб чиққан эди. Рус 
Қрими Украинага ўтиб кетди, арманларнинг Тоғли Қорабоғи эса 
Озарбайжонники бўлиб қолди. Россияда, хусусан, Шимолий Кавказ ва 
Волгабўйида озчилик мусулмонлар мавжуд. Эстония, Латвия, Қозоғистонда 
йирик рус жамоалари яшайди. Украина эса украин тилида сўзловчи миллий 
уния шимоли ва рус тилида сўзловчи православ жанубига ажралиб қолган. 
Буларнинг барчаси совет сиёсатининг натижасидир. 
Парчаланган, икки ёки ундан ортиқ маданий гуруҳга бўлинган давлатда 
“биз ҳар хил миллатлармиз, ва турли ҳудудларга мансубмиз” деган қараш 
мавжуд бўлади. Итариш кучи уларни турли бўлакларга ажратади ва ўзи 
мансуб бўган тамаудднган тотади. 
Бўлинган давлат эса уни маълум бир тамаддунган боғлайдиган ягона 
ҳукмрон маданиятга эга бўлади. Давлат етакчилари эса бошқа тамаддунга 
интилишади. Улар “биз ягона миллатмиз, битта жойга мансубмиз, аммо бу 
жойни ўзгартиришни истаймиз”, дейишади. Парчаланган давлатдан фарқли 
ўлароқ бўлинган давлат одамлари кимликларини қабул қилишади, аммо 
ўзларининг қайси тамаддунга мансубликлари билан келиша олишмайди. 

Бундай давлатларнинг аксарият етакчилари Камол Отатурк стратегиясини 
танлашади. Яъни улар ўз жамиятлари ғарбча бўлмаган маданиятдан ва 
институтлардан воз кечиши ҳамда Ғарбга бирлашиши кераклигини 
уқтиришади, бир вақтнинг ўзида ҳам модернизациялашув, ҳам ғарблашиш 
ғоясини илмгари суришади. 
Россия Буюк Пётр даврида бўлинган мамлакат эди. Мамлакат олдида 
Ғарб тамаддунига қўшилиш керакми ёки Россиянинг ўзи Евроосиё православ 
тамаддунининг ўзагими, деган савол турибди. Бўлинган мамлакатнинг 
классик намунаси сифатида Мустафа Камолнинг давлатини кўрсатиш мумкин. 
1920 йилдан бери Туркия модернизациялашиш, ғарблашиш ва шу орқлаи 
ғарбнинг бир бўлагига айланишга ҳаракат қиляпти.
Мексика қарийб икки юз йил давомида АҚШга қарши турди, ўзини 
Лотин Америкаси давлати сифатида намойиш этди. 1980 йилларда эса 
мамлакат етакчилари ўз давлатларини бўлинган давлат сифатида 
ўзгартиришди, Мексикани Шимолий Америка жамиятига мансуб дея 
ҳисоблай бошлашди.
Австралия расмий доиралари эса акинча:1990 йиллардан бошлаб 
Ғарбдан узоқлашиш, Осиёнинг бир бўлагига айланиш, шу орқали “тескари 
бўлинган мамлакат” бўлишга интилмоқда.
Бўлинган мамлакатни ики феномен асосида аниқлаш мумкин. 
Уларнинг етакчилари ўзларини икки маданият ўртасидаги “кўприк” деб 
билишади. Мутахассислар эса уларни иккиюзли Янусга менгзашади: “Россия 
ҳам ғарбга, ҳам Шарққа кўз тикяпти”. “Туркия: Шарқ ёки Ғарб. Қайси бири 
яхшироқ?” “Австралия национализми: бўлинган садоқат”. Бундай саволлар 
мамлакатларнинг ўзига хослигини аниқлаши борасидаги муамммоларини 
ифодалайди. 
Россия 
Ўтган асрнинг сўнгги қисмида Мексика бир неча йиллар давомида 
бўлинган мамлакат бўлиб келди, Туркия эса бу ҳолатни бир неча ўн йилликлар 
давомида бошдан кечирди. Россия бўлса бир неча юз йиллардан бери 
бўлинган, аммо, шу билан бирга, у Мексикадан ёки Туркия республикасидан 
фарқли ўлароқ асосий тамаддуннининг ўзак давлати ҳам саналади. Агар 
Туркия ва Мексика Ғарб тамаддунига ўтиб кетса, бунинг Ислом ва Лотин 
Америкасига таъсири сезиларсиз ва заиф бўлади. Бироқ Россия ғарблашса, 
православ тамаддуни йўқолади.
Совет Иттифоқининг таназзули руслар орасида Россиянинг ғарб билан 
муносабатлари борасида кескин баҳсларни келтириб чиқарди. 
Россиянинг Ғарб тамаддуни билан ўзаро муносабатларини тўрт фазага 
бўлиш мумкин. Буюк Пётр ҳукмронлиги (1689 ―1725)га қадар давом этган 

биринчи фазада Киев Руси ва Москва Ғарбдан алоҳида бўлган ва Ғарбий 
Европа билан алоқалар суст эди. Рус тамаддуни Византия тамаддунининг бир 
новдаси ўлароқ ривожланди. 13-асрдан 15-асрнинг ўртасига қадар икки юз йил 
давомида Россия Мўғулистон вассали сифатида яшади. Россия Ғарб 
тамаддунига хос бўлган тарихий феноменлар таъсирига тушмаган ёки бу 
таъсир жуда ҳам кам бўлган. Мисол учун, Рим католиги, феодализм, 
Ренессанс, Реформация, денгизбўйи ҳудудларини экспансия ва колонизация 
қилиш, миллий давлатчиликнинг вужудга келиши ва тараққий топиши 
кабилар Россияни четлаб ўтган. Ғарб тамаддунининг асосий фарқли 8та 
хусусиятидан 7таси – католик дини, тилнинг лотинча илдизга эгалиги, 
черковнинг давлатдан ажралиши, ҳокимият ҳуқуқи принципи, ижтимоий 
плюрализм, ҳокимият вакиллик органларининг анъаналари, индивидуализм 
Россия тарихида мутлақо мавжуд эмас.
Фақатгина антик меросни истисно қилиши мумкин. Аммо Россияга 
Византиядан ўтган антик мерос Ғарбга Римдан қолган меросдан фарқ қилган. 
Россия тамаддуни Киев Руси ва Москванинг ўзига хос илдизлари, Византия 
маданияти ва мўғулларнинг давомий ҳукмронлиги натижаси ўлароқ 
шаклланди. Бу омиллар таъсирида шаклланган рус жамият ва маданияти 
Ғарбий Европада мутлақо бошқа пойдеворга қурилган жамият ва маданиятдан 
мутлақо фарқланарди. (211-бет) 
17-аср охиридаги Россия наинки Европага ўхшамас, балки Ғарбдан 
анча-мунча орқада қолган ҳам эди. Бунга Буюк Пётр 1697 ― 1698 йилларда 
Европага қилган саёҳати давомида шахсан гувоҳ бўлди. Император ўз 
мамлакатини модернизациялаштириш ва ғарблаштиришга қарор қилди. 
Сафардан қайтган Пётрнинг биринчи қилган иши боярча кийинишни 
тақиқлаш ва соқол қиришни билишни шарт қилиб қўйиш бўлди. Пётр крилл 
алифосини бекор қилмаган бўлса-да, уни ислоҳ қилди ва соддалаштирди. 
Тилга хорижий сўз ва ибораларни олиб кирди. Пётр ўз олдидаги устувор 
вазифа сифатида Россия қуролли кучларини модернизация қилиш ва 
ривожлантиришни қўйди. Флот ташкил этди, ҳарбий мажбуриятни жорий 
этди, мудофаа саноатини қурди, техника мактабларига асос солди, одамларни 
ғарбга таълим олиш учун юборди. Қуролланиш, кема ва кемасозлик, 
навигация, ҳарб ишини самарали ривожлантириш учун керакли бюрократик 
бошқарув бўйича билим ва тажрибани ғарбдан қабул қилди. Бу янгиликларни 
ҳаётга татбиқ қилиш учун солиқ тизимини тубдан ислоҳ қилди ва кенгайтирди. 
Ўз ҳукмронлигининг сўнгида ҳокимият структурасини қайта ташкил этди. 
Россияни нафақат Европа державасига, балки қитъанинг аҳамиятли кучига 
айлантиришга қарор қилган ҳукмдор Москвани тарк этиб, янги пойтахт ― 
Санкт-Петербургга асос солди ва Швецияга қарши Катта шимолий урушни 

бошлаб юборди. Урушдан мақсад Россияни Болтиқдаги ҳукмрон кучга 
айлантириш ва Европада биринчиликни эгаллаш эди.
Ўз мамлакатини ғарбона ва замонавий қилишга уриниши билан бир 
қаторда, Буюк Пётр Россияниг осиёча хусусиятларини ҳам кучайтирди. 
Деспотизм ўз максимумга етди, сиёсий ва жамоавий плюрализмнинг ҳар 
қандай эҳтимолий асослари йўқ қилинди. Россия дворянлар табақаси ҳеч 
қачон таъсирли, қудратли бўлмаган. Пётр имтиёзларни қисқартирди, олимлар 
даврасини кенгайтирди. Келиб чиқиш ёки ижтимоий мавқега қараб эмас, 
қилинган хизматларни инобатга олган ҳолда мартаба бериш тизимини жорий 
этди. Дворянлар ҳам крестянлар сингари давлат хизматига чақирила 
бошланди. 
Натижада 
“хушомадгўй 
аристократия” 
шаклланди. 
Крепостнойларнинг эркинлиги янада қисқарди, улар ўз ерига ва хўжайинига 
яна ҳам кўпроқ боғланиб қолишди. Доимо давлат назорати остида бўлган 
православ черкови қайта ташкил этилди ва бевосита ҳукмдор томонидан 
тайинланадиган Синодга бўйсундирилди. Шунингдек, ҳукмдор тахтнинг 
мерос билан ўтиш амалиётига қарамай, ўз меросхўрини ўзи тайинлаш 
ҳуқуқига эга бўлди. Бу ўзгаришлар орқали Пётр Россияда бир томондан 
модернизация ва ғарблашувни, иккинчи томондан деспотизмни бошлаб берди. 
Пётр моделига асосланган ҳолда Ленин, Сталин ва қисман Екатерина 
II, Александр II ҳам Росссияни модернизациялаштириш ва ғарблаштириш 
учун турли усулларин қўллашди. 1980 йилда Россиядаги демократлар асосан 
ғарбпараст бўлгани ҳолда, ғарбпарастлар демократ эмас эди. Россия тарихи 
шуни исботлайдики, ижтимоий ва иқтисодий ислоҳотларнинг дастлабки 
шарти ҳокимиятнинг марказлашуви саналган. Саксонинчи йиллар охирида 
Горбачевнинг сафдошлари ўз инқирозларидан нолир экан, барча муаммони 
кейинчалик иқтисодий либерализацияга олиб келган ошкораликка боғлашди. 
Пётр Европани Россиянинг бир бўлагига айлантиришдан кўра, 
Россияни Европанинг бир бўлаги қилишда кўпроқ муваффақиятга эришди. 
Оттоман империясидан фарқли равишда Россия империяси европача халқаро 
тизимнинг асосий ва қонуний иштирокчиси сифатида қабул қилинди. Ўз 
ислоҳотлари билан Пётр бир қатор ўзгаришларга эришди, аммо унинг 
жамияти гибридга аланди. Камчиликни ташкил этадиган элитани айтмаганда, 
рус жамиятида Осиё ва Византия модели ўз институтлари ҳамда эътиқоди 
билан ҳукмрон эди. Ва бу европаликлар томонидан ҳам, руслар томонидан ҳам 
табиий қабул қилинди. “Агар русни чўқинтирсангиз, татар пайдо бўлади”, ― 
деган эди де Местр. Пётр бўлинган мамлакат (213-бет) қурди, 19-асрга келиб, 
бу славянпарастлар ва ғарбсеварларнинг надоматига сабаб бўлди. Мамлакат 
тўлиқ европалашиши керакми ёки Европанинг ҳар қандай таъсиридан 
қутулиб, рус қалбига қулоқ солиш керакми ― бу борада улар ғайрат билан 

баҳслашишарди. Чаадаев сингари ғарбсеварлар “Қуёш Ғарбники”, Россия 
янгиланиш ва мерос қилиб олинган институтларни ўзгартириш учун бу 
Қуёшнинг нурларидан фойдаланиши кераклигини таъкидларди. Данилевский 
сингари славянсеварлар европалашиш учун қилинган ҳар қандай ҳаракатдан 
бош тортишди. Улар европалаштиришни “миллий ўзликнинг йўқолиши ва 
унниг бегона формалар билан алмаштирилиши”, “турли хорижий 
муассасаларни ўзлаштириш ва уларни рус заминига ўтказиш”, “рус ҳаётининг 
ички ва ташқи масалаларига европача кўзойнак орқали қараш” дея баҳо 
беришди.
Россиянинг кейинги тарихида Пётр ғарбсеварларнинг қаҳрамони, 1920 
йилда уларнинг аксариятини евроосиёликлар ташкил этган рақиблари учун эса 
иблис сифатида эсланди. Евроосиёликлар уни “сотқин” деб аташди, 
ғарблашувни инкор этгани, Европага қарши чиққани ва пойтахтни қайта 
Москвага кўчиргани учун болшевикларни қўллаб-қувватлашди. 
Болшевиклар инқилоби Россия ва ғарб ўртасидаги муносабатларнинг 
учинчи босқичини ифодалайди. Муносабатлар бунга қадар ўтган 200 йил 
давомида бўлганидан тубдан фарқ қила бошлади. Ғарбда туғилган ғоя ― 
марксизм таъсирида Россияда сиёсий-иқтисодий тузум ҳосил қилинди. Аммо 
ғарбнинг ўзида бу тузум мавжуд бўла олмасди. Славянпарастлар ва 
ғарбсеварлар Россия ғарбдан орқада қолмаган ҳолда ғарбдан фарқ қилиши 
мумкинми, деган мавзуда баҳслар олиб боришарди. Коммунизм муаммонинг 
мақбул ечимини таклиф қилди: Россия ғарбдан фарқ қилади, ғарбга нисбатан 
тўла оппозицияда бўлади, чунки Россия ғарбга қараганда ривожланганроқ. Тез 
орқада бутун дунёга ёйиладиган пролетариат инқилобини биринчи бўлиб 
Россия ўтказди. Россия қолоқ Осиё ўтмишининг эмас, порлоқ совет 
келажаганинг нишонаси. Инқилоб Россияга бир сакрашда ғарбни ортда 
қолдириш имконини берди. Россия ғарбга қарата славянпарастлар 
таъкидлаганидек, “сиз бошқачасиз, биз ҳеч қачон сиздек бўла олмаймиз эмас”, 
балки коммунистик интернационал таъбиридек, “биз бошқачамиз. Ва яқинда 
ҳаммангиз биз каби бўласиз”, дейди. 
Коммунизм совет раҳбарларига ғарбдан муҳофазаланиш имконини 
бериш билан бирга, қитъа билан яқин алоқаларни ҳам йўлга қўйди. 
Коммунизм ғоясининг ижодкорлари бўлган Маркс ва Энгелс ҳам немислар 
эди, 19 аср аввали, 20 аср якунида коммунизм тарафдорлари ҳам асосан 
Ғарбий Европа вакиллари бўлган. 1910 йилда Ғарбий Европадаги кўплаб 
касаба уюшмалари, социал демократлар ва лейбористлар партиялари совет 
мафкураси тарафдорлари бўлишган ва уларнинг Европа сиёсатидаги таъсири 
ҳам тобора орта борган. 

Болшевистик инқилобдан сўнг сўлчилар коммунистлар ва 
социалистларга ажралди. Уларнинг ҳар иккиси Европа давлатларида кучли 
таъсирга эга бўлган. Европа ғарбида марксизм устунлик қилди: коммунизм ва 
социализм келажак нишоналари сифатида зиёли ва сиёсий элита ўртасида 
ижобий қабул қилинди. Россиянинг келажаги хусусидаги славянпарастлар ва 
ғарбсеварлар ўртасидаги баҳслар Европада ўнгчилар ва сўлчилар орасида 
Совет Иттифоқи ҳақидаги мунозараларга ўз ўрнини бўшатди. Иккинчи жаҳон 
урушидан сўнг ғарб учун ҳам, ғарбники бўлмаган тамаддунлар учун ҳам совет 
иттифоқининг қудрати коммунизмнинг жозибаси боис яна ҳам ортди, бу 
тамаддунлар энди ғарб учун оппозицияга айланди. Ғарб таъсирида бўлган, 
ғарблашиш иштиёқида ёнган жамиятларнинг элит қатлами ўз мавқеини қайта 
белгилаш ва демократия ҳақида гапиришарди. Ғарб билан конфронтацияни 
истаганлар эса инқилобга ва миллий озодлик курашига даъват қилишарди. 
Ғарбнинг мафкурасини қабул қилган ва ундан фойдаланган ҳолда 
руслар ғарб билан тенглашиш учун бу қитъа билан бутун тарих кузатилмаган 
даражада мустаҳкам алоқаларни йўлга қўйишди. Либерал демократлар ва 
коммунизмнинг ғоялари мазмунан бир-биридан сезиларли даражада 
фарқланса-да, уларнинг тили бир эди. Совет итиифоқи ва коммунизмнинг 
таназзули Ғарб ва Россия ўртасидаги бу сиёсий мафкуравий ўзаро алоқаларга 
чек қўйди. Ғарб бу таназзул натижаси ўлароқ собиқ совет иттифоқининг барча 
ҳудудларида либерал демократиянинг ғалабаси учун йўл очиб беради, деб 
ишонди. Лекин бу ҳали аниқ эмас эди. 1995 йилда ҳам Россияда ва бошқа 
православ республикаларида либерал демократик партиянинг келажаги ҳали 
мавҳум эди. Руслар ўзларини марксистлар каби тутишдан қутулиб, ҳақиқий 
русларга айланганларидан кейин улар ва ғарб ўртасидаги фарқ янада 
кескинлашди. Марксизм-ленинизм ҳамда либерал-демократия мафкуралари 
ўртасида маълум маънода фарқлар бўлса ҳам, уларнинг ўхшаш томонари ҳам 
йўқ эмас эди: ҳар икки мафкура ҳам замонавий, дунёвий эди. Марксизм ҳам, 
либерализм ҳам якуний мақсад сифатида озодлик, тенглик ва моддий 
фаровонликни кўрарди. Ғарб демократ совет коммунисти билан бемалол 
интеллектуал баҳсга киришиши мумкин, аммо бундай баҳс рус православ 
миллатчиси билан бўлиши даргумон эди. 
Совет ҳукмронлиги йилларида славянпарастлар ва ғарбсеварлар 
орасидаги кураш вақтинча тўхтади. Боиси солженицинлар ва сахаровлар 
коммунистик синтезга қарши чиққан эди. Бу синтезнинг инқирозидан сўнг 
Россиянинг ўзига хослиги ҳақидаги баҳслар яна жонланди. Россия ғарб 
қадриятлари, институтлари, тажрибасини қабул қилиши керакми? Россия 
ғарбнинг бир бўлагига айланиши даркорми? Ёки Россия ғарбдан мутлақо фақр 
қиладиган, Европа ва Осиё ўртасидаги асосий кўприк бўладиган алоҳида 

православ Евроосиё (216-б) тамаддунини намойиш этиши лозимми? Бу 
саволлар сиёсатчилар ва зиёлилар элитасида, кенг жамоатчиликда қизғин 
баҳсларни келтириб чиқарди. Бир томонда ғарбпараст, атлантистлар, 
космополитлар, иккинчи ёнда миллатчи, евроосиёлик, державник дея турлича 
номланган славянпарастлар. 
Бу гуруҳлар ўртасидаги зиддиятлар халқаро сиёсат, иқтисодий 
ислоҳотлар ва давлат тузилишига ҳам таъсир кўрсатарди. Фикрлар 
кесишмасди. Бир томонда Горбачевнинг янгича қарашлари ва “Европа умумий 
бошпанасига кириш” бўйича мақсадларини қўллаб-қувватлаётанлар, 
шунингдек, Россияни демократик қадриятлар устувор бўлган, ривожланган 
иқтисодиётга эга давлатлар кучли еттилигининг саккизинчисига айлантириш 
истагидаги Елциннинг ҳаммаслаклари. 
Сергей Станкевич сингари ўртамиёна миллатчилар эса Россия атлантик 
курсдан воз кечишини, улар ва бошқа давлатларни ҳимоя қилишни устувор 
вазифага айлантиришини, туркий ва мусулмонлар билан алоқаларни 
яхшилаш, ресурс ва имкониятларни Осиёга, шарққа йўналтиришни ёқлаб 
чиқишарди. Бундай қараш тарафдорлари Елцинни Россия манфаатларини 
Ғарб манфаатлари йўлида қурбон қилиш, мамлакатнинг ҳарбий қудратини 
йўққа чиқариш, серблар сингари биродар миллатларга ёрдам кўрсатмаганлик, 
руслар учун номақбул бўлган усулда иқтисодий ва сиёсий ислоҳотларни 
ўтказганликда айбларди. Бундай айблов тенденциясининг яққол мисоли деб 
1920 йиллардаёқ Россияни ўзига хос Евроосиё тамаддуни намунаси сифатида 
эътироф этган Петр Савицкийиннг қарашлари оммалашганини кўриш мумкин. 
Экстремал миллатчиларни икки гуруҳга ажратиш мумкин: Солженин 
сингари рус миллатчилари. Улар Россия барча русларни, шунингдек, руслар 
билан жуда яқин бўлган православ славянлари ― украин ва белорусларни 
бирлаштириши керак, деб уқтиришарди. Владимир Жириновский каби 
империалист миллатчилар бўлса, совет империясини қайта тиклаш ва 
Россияга ҳарбий қудратини қайтариш учун жон куйдириширади. Иккинчи 
гуруҳ вакиллари антисемитик ва антиғарб қарашларни илгари суришарди, 
Россия ташқи сиёсатини шарқ ва жанубга қаратиш,мусулмон жанубида 
ҳукмронликни қўлга киритиш (Жириновскийнинг ғояси) ёки мусулмон 
давлатлари ва Хитой билан Ғарбга қарши иттифоққа бирлашишни ёқлаб 
чиқишарди. Шу билан бирга, миллатчилар мусулмонларга қарши уруш олиб 
бораётган сербларни қўллаб-қувватлаш тарафдори ҳам эди. Космополитлар ва 
миллатчилар ўртасидаги қарама-қаршилик ҳарбий бошқарув ва Ташқи ишлар 
вазирлиги фаолиятида ўз аксини топмай қолмади. Шунингдек, бу зиддият 
Елциннинг ички ва ташқи сиёсатда бир-биридан фарқланувчи бурилишлар 
қилганида ҳам ўз таъсирини кўрсатди. 

Худди рус элитаси сингари рус жамияти ҳам бўлинган эди. 1992 йилда 
аҳолининг 2069 нафари орасида мазкур қарама-қаршилик юзасидан сўров 
ўтказилган. Россиянинг Европа қисмида яшовчи аҳолидан бўлган 40 фоиз 
респондент 
ўзларини 
ғарб 
учун 
очиқ 
дея 
эътироф 
этишган. 
Респондентларнинг 36 фоизи эса ғарбга эшиклари ёпиқлигиин таъкидлаган. 24 
фоиз иштирокчи аниқ позицияга эга эмаслигини маълум қилган. 1993 йилги 
парламент сайловларида ислоҳотчи партиялар 34,2 фоиз, антиислоҳотчи ва 
миллатчи партиялар 43,3 фоиз, марказчилар 13,7 фоиз овоз жамлади. Мос 
равишда, 1996 йилги Президент сайловларида электоратнинг 43 фоизи ғарб 
номзоди бўлган Елцинни ва ислоҳотни истаётган бошқа номзодларни қўллаб-
қувватлаган бўлса, 52 фоизи миллатчи ва коммунист номзодларга овоз берган. 
Мамлакатнинг тамаддуний жиҳатдан ўзига хослик масаласида Россия 1990 
йилларда ҳам бўлинган мамлакат бўлиб қолди. Ғарбсеварлик ва 
славянпарастлик дуализми миллий характернинг ажралмас қисмига айланди. 

жүктеу/скачать 3.88 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: