Сабақтың тақырыбы: Ж. Аймауытовтың «Әнші» әңгімесінің композициялық ерекшелігі
жүктеу/скачать 0.6 Mb.
|
Жетісу суреттеріЖалпы сын Жер таппан жерге жетер Жетісуым: Күркілдек, Көксу, Лепсі, Іле, Шуым, Асқардың аспан сүйген сілекейін, Жан бар ма татпайтұғын, айтпайтұғын. Бөленген бұлтқа мәңгі меңіреу құз, Ну тоғай, қоғалы көл, қоңыр құмым. Асқардан ақтарыла арқыраған, Жөкеңнің кім аңсамас балдай суын. Жетісу, кеудең асқар, аяғың қол, Қоңың құм, мықынында бар сексеуіл. Тау жайлап, қоңыр күзеп, құмды қыстап, Ол бір маң мал есірген өлкедегі ел. Көктемде құмнан әсем жер болсын ба, Жайқалып жауқазыны, раң гүлдер. Бойдағы бозбаладай асыр салса, Қозысы құйрықтанып дөңгеленер. Шөгіскен шоғыр асқар қатпарланып, Қия құз, мұсатыр мұз жақпарланып. Емес пе көк ала бас ақ буралар, Оралған шудалары мақпалданып. Саятта аң аңдыған ол бір мерей, Мылтық, ап, бүркіт ұстап, қақпан салып. Таудағы тас жаңғыртқан қойшы әндері. Қайырлады еткенімен сақпан саңық. Айқыра ала асқарлар жатыр шөгіп, Жер жаншып, көктің көлбеп төсін еміп. Ойнақы, құба, тарлан тағы андарын Тәбеті тау - тасына қонған теліп. Құлпыртар құмда соққан қоңыр самал, Мәсімнің масатысын желі желпіп. Қар кетіп, қара жері жасанғанда Қонбасын қалай құсша елі келіп. Ескінің ертегі айтсам ертесінен: Жетісу қан малшынған белшесінен, Алайда айналармын, айтам әлі, Шыға алмай жүрмін әзір жер шетінен. Тау суреті Тарбиған Тарбағатай жердің құты, Барлық - ел «қыдыр түнеп көшкен жұрты». Оранған ақ кебенек аруақты Алтай, Төгіліп бізге таман жатыр мұрты. Ертеде сол асқардың сәулетіне, Қиыспай қырғындасқан талай жұрты. Ақшұнақ, Жабағылы, Мың шұқыр, Таз, Бұлардың бәрін тізген Жоңғар тұрқы. Аршалы, Амантекше, Қарасырық, Қараүңгір, Қалмақасу, Қаражырық. Сауыры Салқынбел мен Сайымбелек, Суығы соғып тұрады аласұрып. Қымызын сол жайлаудың ішкен кісі, «Бәйгеге» қосады өзін таң асырып. Шоқысын Бүркітінің Үшбүйенге, Қойыпты сәукеледей жарастырып. Күрделі қоныс қайда Күреңбелдей, Құр жатпас қора мұзбен жүгенделмей, Тегерез төңкерілген тегеш, Шажа, Шамқой шал қабақ жаба түнергендей, Талақтай талаураған Баянжүрек, Тұнжырап тұқырып тұр «тірі өлгендей». Мұрыны Мұзбалақтың көкте мүлгіп, Ақтасты аспанға әдейі тірелгендей. Қар кете қарлы аланы қақ айыра, Қаптағай қаптай көшеді Бүйенді өрлей. Түйірлі бұршақ нөсер ұшықтайды, «Ши ұшық», «қырық аяқ су» жібергендей. Көкжамбас, көл Көпірлі таудың көркі, Жатқан мұз Шатыртастың көкше бөркі. Ақиық Демікпеден алған адам, Алдырар Айдарлыдан Алтай түлкі. Қоңыртау қорқатыным бала жастан, Жыланы түрі жаман - түкті, түрпі. Түнімен тау күзеткен, таста айтақтап, Дуана заржақ байғыз шайқы - бұрқы. Талғар тау тарғыл ала шоқы биік, Асқақтайды емшегі, ерні көкке тиіп. Арқырап асқарынан құлаған су Бауырын балбыратқан еліне иіп. Малға жай, елге жайлау Ұшқараштың Сүбесін мекендеген суыр сүйіп. Асы - астау, отырған ел - өрелі құрт, Құрт жайып қодырайған Бақай биік. Албыр бет Алматыда алма әдемі, Алғандай ақтамақты ауызға үріп. Қарқара қалың қазақ кебесіндей, Албанның албырт - ерке енесіндей. Қарағай қапталдағы, жыныс арша, Қыдырлы малдың құтты келесіндей. Текестің көкке өрлеген тік қиясы, Сымпиып сол маңайдың тересіндей. Мыңжылқы мыжырая жантайысқан, Өзгесі жүгініскен төрешідей. Былшықай, Бесжырғалаң, Түптің түрі Қатықтың жаланбаған тегешіндей. Қарқара жарасымды жазық жайлау, Үшкүлше құрттың жайған өресіндей. Алыстан ауыл әрпін абайласаң, Сүйекті баймөңкенің шегесіндей. Сүті ағып сорғалаған Ұшқарқара, Қорғасын қорып төстен келетіндей. Қарасаң Көкбұлақтан күміс қарға, Өрнегі шербеністің билетіндей. Осқырып теріс айналған Түптің суы, Сырт беріп қос аяқтап тебетіндей. Жыландай ирең қаққан Иірсу да Білдірмей тау іргесін сөгетіндей. Лабасы төрде жатыр төс табандап, Шоңқиып малды ауылдың төбетіндей. Бота жүн, бозғылт, күрең шалғын біткен, Жайлау жоқ Көктөбенің төбесіндей. Жарбиып осы өреңге ықтырмалап, Қоңырқай Қулық судың бөгетіндей. Ешкідей үркіп шыққан Шоладыр тұр, Қасқырдан бір тықырды көретіндей. Телміртіп Текес аса ай туады, Тайыншаның тарғыл ала зересіндей. Жайлаудың ортасында Тұзкөл жатыр, Жарқырап төбел таздың төбесіндей. Айналсоқ ала асқарда сасық мұнар, Тіміскіп тос түртпесе өлетіндей. Қыз емшек қызыл сүйір шоқылары, Томсартып тұман сүйіп өбетіндей. Меңіреу мөлдір қара бұлт қоршайды, Сұлуға жұпар бүркіп себетіндей. Баладай былдырлаған сақау самал, Қойнына әжесінің, енетіндей. Тұмсығы Торайғырдың түгел орман, Сол таудың тыныс тартар өңешіндей. Таппайсың Үшмеркіден ұшы - қиыр, Қарағай қара шашты өретіндей, Басы мұз, зәулім жақпар, дүлей тоғай, Барлық аң бір шатқалдан өретіндей. Мақтайтын ертедегі Иран бағын, Сол жаққа барған кісі көретіндей. Томардай тұтқыл күйген, тұлан тұтқан Сорлы тау неге болсын Сөгетіндей. Қып - қызыл жамағандай тауды мыспен, Қорғасын қорығандай су - күміспен. Құймақы, қожыр қара жақпарлары, Арналып отырғандай алып күшпен, Таутеке, марал, бұғы тағылары, Тау - тасын мекендеген жазы, қыспен. Картадай қатпар - қатпар қаптал жатыр, Тазы ертіп, күзгі карда шықсаң құспен. Қуыппыз көк жайлауда бір күн елік, Желіктен кісі аман ба қымыз ішкен. Тағыны тастан тауып тарсылдатып, Жүргенбіз тауды ұзақ күн қыдырыспен, Басына кешке таман Шырғанақтың Шыққаным әлі есімде Ыдырыспен. Ал сонда алды - артыңа көзді салсаң, Оңды - сол, көз жетерді шолып алсаң, Бұлдырап көзін шалып Түптің суын, Албанның қонысына қайта айналсаң: Қылқиып қыры кеткен Қызылауыз, Кетпен мен Кенеу кербез жатыр алшаң, Томпиып томағадай Сарытау тұр, Қарасай - ер қапталы атқа салсаң. Елбіреп Елшенбүйрек ел аулақта, Ойнамақ жасырынбақ Науша, Наршаң. Шалкөде шүйгін шөпті құтты жайлау, Сонда дейді сүзбе тұзды бара қалсаң. Жер бар ма зәу Бақайдан көрінбеген, Жүйеге тау қалсын ба бөлінбеген. Көресің алдындағы дастарқандай Жерлерді Теріскей, Сырт, Төрің деген, Лабастың саласын да шолар көзің, Тұлымдай тобыс соққан өрілмеген. Аса алмас алғыр қыран ала асқардан, Өңкілдеп өзен қалай төгілмеген. Шығысқа беттей төрe жатқан таулар, Құшысып, сүйісіп түр көгіменен. Меруерттей жалтылдайды күңгей Мұзарт, Көз түгіл үңілесің көңілменен. Құзары Құдырғының құлдыр шұнақ, Өрікті ол біз биедей желіндеген. Ақсақал, Байсауырын, Тайсауырын Жалмауыз шығар көктің көгін жеген. Асқардың арғы атасы Хантәңірі, Албанның өрісінің төрінде екен. Па, шіркін! Болады екен тау да сұлу, Мұз көйлек көк мұнармен белін буу. Көлдегі көп шағала ортасында, Тартпасын көзді қалай айдында аққу. Өзгені үйме - жүйме отырғызып, Ортада бір ақсақал кеңес құру. Қайырып топты үйірін бір боз айғыр, Жусатып, қалғып көзін ашып - жұму. Осыған ұқсамаса сөкші мені, Басына Кіндіктастың қарап тұру. жүктеу/скачать 0.6 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|