«Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ ( 1880- 1920 ): ΤΑΣΕΙΣ, ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ». «Греческий бытописательный роман (1880-1920): тенденции, особенности, исторические условия, представители»

В 1880 году, наряду с расцветом поэзии, в истоках и во главе которой стоит Костис Паламас, наблюдается расцвет прозы, которая представляет собой переход от жанра роман к повествованию/рассказу. В 1830-1880 гг., в период так называемой Первой Афинской Школы, преобладал роман. Роман, в виде литературного жанра, доминирует в течение этих пятидесяти лет, и в то же время жанр повествовательной прозы делает свои первые шаги. С 1880 года, однако, начинает процветать рассказ, и жанр романа отходит на второй план. Это не означает, что роман перестает развиваться, но теперь ведущая роль отводится повествованию и новелле, особенно в период 1880-1910.

Πιο συγκεκριμένα το 1880 κυκλοφορεί σε μετάφραση το τολμηρό για την εποχή βιβλίο του Ζολά ΄΄Νανά΄΄. Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως το συγκεκριμένο έργο του Ζολά στάθηκε για μια ομάδα νέων λογοτεχνών έναυσμα, για να ξεφύγουν από τους στενούς ορίζοντες, που μέχρι τότε τρέφονταν από τις αυταπάτες του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού και να αντιληφθούν ότι ο κόσμος ωθούνταν σε μια κοινωνική επανάσταση. Στη λογοτεχνία παραμερίζονται πλέον τα καλά αισθήματα, η ιδεατή πραγματικότητα, και στα πλαίσια τουλάχιστον της «ρεαλιστικής σχολής» υπάρχει η παντοδυναμία των ενστίκτων και η ψυχική φθορά, που αυτό το διάστημα μελετούνταν και επιστημονικά. Στην ρεαλιστική γραφή ο συγγραφέας τηρεί μια στάση αντικειμενική απέναντι στα γεγονότα που διηγείται, αφήνει αυτά να μιλήσουν από μόνα τους και επιπλέον επιλέγει κοινά θέματα, κοινές εμπειρίες. Δεν ενδιαφέρεται για τα ηρωικά κατορθώματα και τις περιπέτειες όπως συμβαίνει στον ρομαντισμό και στο ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά ενδιαφέρεται περισσότερο για τις καθημερινές πράξεις. Το ίδιο συμβαίνει και στην εξέλιξη του ρεαλισμού, τον νατουραλισμό, με την διαφορά ότι αυτός μελετά την ηθική συμπεριφορά των προσώπων για να δείξει ότι είναι δέσμια εξωτερικών και εσωτερικών δυνάμεων που τους στερούν την ελευθερία, γι’άυτο και επιλέγει και προκλητικότερα θέματα επιμένοντας στην εξονυχιστική περιγραφή. Η Νανά του Ζολά λοιπόν υπήρξε το μανιφέστο του ρεαλισμού και του νατουραλισμού στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Φυσικά, η είσοδος του ρεαλισμού δεν έγινε χωρίς αντιδράσεις Τα συνθήματά του, του κοσμοπολιτισμού και της μελέτης της ανθρώπινης εξαθλίωσης επρόκειτο να τα καταπολεμήσουν, μια και απομάκρυναν από τα αισιόδοξα εθνικά ιδεώδη. Όσοι αισθάνονταν κάποια ευθύνη στους ώμους τους για την τύχη του έθνους, δεν μπορούσαν παρά να αντιδράσουν στην απειλή, που έφερνε κατά τη γνώμη τους το έργο του Ε. Ζολά. Η αλλαγή όμως θα έλθει.

В частности, в 1880 г. выходит в переводе смелая по тем временам книга Золя «Нана». Нет никаких сомнений в том, что эта работа Золя стала для группы молодых писателей толчком, чтобы вырваться из узкого горизонта, до тех пор питающегося иллюзиями идеи греческого ирредентизма (воссоединение исконно греческих земель) и осознать, что мир прижимается к социальной революции. В литературе отодвигаются в сторону более добрые чувства, виртуальная реальность, по крайней мере, в "реалистической школе" наблюдается всемогущество инстинктов и ухудшение психического состояния, что параллельно в это время является и объектом научных исследований.

В реалистическом письме автор соблюдает объективное отношение к описываемым им самым событиям, позволяет им говорить самим за себя, и, в дополнение к этому, выбирает общие темы, делится своим опытом. Автора уже не интересуют героические подвиги и приключения, как это происходит в романтизме и в историческом романе; он больше заинтересован в повседневных поступках, в повседневной деятельности. То же самое происходит в развитии реализма, т.е. в натурализме, при той разнице, что он изучает этическое поведение лиц дабы показать, что они находятся в плену внешних и внутренних сил, которые лишают их свободы, поэтому он выбирает и более провокационные темы, настаивая при этом на тщательном описании. «Нана» Золя послужил манифестом реализма и натурализма в Греции и в других странах. Конечно, вступление реализма не осталось без реакции. Лозунги натурализма, такие как космополитизм и изучение человеческих страданий ожидалось, что встретят своих противников, поскольку они дистанцируются от оптимистичных национальных идеалов. Те, кто чувствовал определенную ответственность на своих плечах за судьбу нации, не могли не реагировать на угрозу, тлеющуюся по их мнению, в работе Э. Золя. Изменения, однако, придет.

Επίσημα, την ηθογραφία εγκαινιάζει ο Δημήτριος Βικέλας με το προδρομικό του έργο ΄΄Λουκής Λάρας΄΄. Σημείο εκκίνησης της αφήγησης είναι το 1821, όταν ο εικοσάχρονος τότε Λουκής Λάρας βρίσκεται στη Σμύρνη και ασχολείται με το εμπόριο μαζί με τον πατέρα του. Στο έργο παρακολουθούμε την περιπέτεια αυτού του αντιήρωα ο οποίος, αν και διαθέτει ψυχικά χαρίσματα και σωματικά προσόντα, δε συμμετέχει ενεργά στον αγώνα του ΄21, αλλά προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε αυτόν. Καταφεύγει αρχικά στη Χίο, μετά στην Μύκονο, τις Σπέτσες , την Τήνο. Τελικά, επιστρέφει κρυφά στη Χίο, για να ξεθάψει και να πάρει μαζί του κάποια κοσμήματα και ασημικά, που είχε κρύψει στον κήπο του σπιτιού του λίγο πριν αναχωρήσουν για τη Μύκονο. Μετά από κόπους και κινδύνους πετυχαίνει το παράτολμο έργο του, αλλά αμέσως ανταλλάσσει τον θησαυρό του για να σώσει μια αιχμάλωτη στους Τούρκους κοπέλα, κόρη ενός φίλου του πατέρα του. Το έργο καταλήγει στην αναπόληση της ευτυχισμένης πια ζωής του Λουκή, αφού αποκατέστησε τα αδέρφια του, παντρεύτηκε την κόρη που έσωσε και έφτιαξε μαζί της μια μεγάλη και ευτυχισμένη οικογένεια.  Η μορφή του έργου είναι απομνημονευματικη και ήδη εισήγαγε δυο βασικά στοιχεία από εκείνα που θα χρησιμοποιήσει αργότερα η νέα πεζογραφία, το βιωμένο προσωπικό στοιχείο και τον χαμηλό τόνο μιας οικείας έκφρασης. Αν και το έργο αναφέρεται στα χρόνια της επανάστασης του ΄21 και θεματικά ανήκει στην προηγούμενη σχολή , η όλη αντιμετώπιση βρισκόταν σε επίπεδο πλησιέστερο προς τη νέα τάση.

Την πραγματική όμως ώθηση για την ηθογραφία έδωσαν δυο άλλα φιλολογικά γεγονότα που συνέβησαν το 1883. Το πρώτο είναι η δημοσίευση του αποκαλυπτικού για την εποχή διηγήματος του Γ. Βιζυηνού ΄΄ Το αμάρτημα της μητρός μου΄΄ στο σημαντικότερο λογοτεχνικό περιοδικό της εποχής, την Εστία ( 1875- 1896 ). Το δεύτερο είναι ο διαγωνισμός διηγήματος που λίγο μετά η Εστία προκήρυξε. Εμπνευστής και ψυχή αυτής της πρωτοβουλίας ήταν ο Ν. Γ. Πολίτης που πιθανότητα συνέταξε και την προκήρυξη του διαγωνισμού. Ο Πολίτης ( 1852 – 1921 ) με σπουδές στο εξωτερικό σηματοδότησε την επίσημη καθιέρωση της επιστήμης της Λαογραφίας στην Ελλάδα και την έναρξη των λαογραφικών σπουδών Ήδη από το 1890 ο Πολίτης δίδασκε ως καθηγητής της Ελληνικής Μυθολογίας και Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επιδίωξε λοιπόν να στρέψει το ενδιαφέρον των λογοτεχνών προς τον κόσμο που είχαν αποκαλύψει οι λαογραφικές μελέτες του. Χαρακτηριστικός είναι ο όρος που θέτει ο διαγωνισμός ΄΄ η υπόθεσης του διηγήματος έσται ελληνική, θα συνίσταται εις περιγραφή του βίου του ελληνικού λάου εν οποιαδήποτε των περιόδων της ιστορίας αυτού ή εις εξιστόρηση επεισοδίου τινός της ελληνικής ιστοριας΄΄ . Σχετικα με το διήγημα συμπληρώνει ο ίδιος ότι ΄΄τούτο το είδος της φιλολογίας δύναται να ασκήσει μεγάλην ηθικόν επιδραση….επι του εθνικού χαρακτήρες και της διαπλάσεως εν γένει των ηθών΄΄. Πρέπει να σημειωθεί ότι βασικός στόχος του κύκλου της Εστίας ήταν η δημιουργία εθνικής πεζογραφίας απαλλαγμένης από την άγονη και δουλική μίμηση ξένων προτύπων.

Первый конкурс не принес шедевров, но проложил путь и отметил развитие бытописательной прозы/новеллистики. Проекты, представленные в конкурсе, были посредственными, выделяются только два произведения, вдохновленные сельскими нравами: «Пастушка из Пиндос» и «Хрисула» Г. Дросиниса. Второе произведение, «Сельская идиллия», было удостоено приза в триста драхм. В этих ранних работах можно проследить типичные элементы, которые характеризуют некоторое время жанр: сельский роман, сцены из греческой деревни, осторожная детальность, гладкое повествование, непринужденный, живой диалог, простой сюжет.

Таким образом, журнал Эстиа послужил отправной точкой, откуда взлетел новогреческий рассказ и стал литературным очагом, куда прибегали за «убежищем» все представители этого жанра. За десять с лишним лет он на своих страницах окажет гостеприимство некоторым из самых известных имен в современной литературе, и некоторым из лучших образцов жанра.

Η πρώτη εκδηλώνεται στα 1883 με το διαγωνισμό διηγήματος της Εστίας και "εξαντλείται" μερικά χρόνια αργότερα, γύρω στα 1890. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της περιόδου αυτής που εκπροσωπείται από τους Δροσίνη, Χρηστοβασίλη, Εφταλιώτη, Κρυστάλλη κ.ά., είναι το λαογραφικό ενδιαφέρον και η εξιδανίκευση της ζωής στην ελληνική ύπαιθρο. Σ’ αυτή τη φάση που συμπίπτει με τους διαγωνισμούς διηγήματος η ηθογραφία βρίσκει τους συγγραφείς ενθουσιασμένους με το πολύτιμο υλικό των παραδόσεων, ένας ολόκληρος κόσμος ξανοίγεται μπροστά τους. Το πρόβλημα όμως είναι κυρίως μορφής. Η επιστημονική παρέμβαση του λαογράφου Πολίτη που υποδείκνυε την ανάπλαση του παραδοσιακού κόσμου σε λογοτεχνία περιέπλεξε την κατάσταση. Υπάρχουν έργα στο μεταίχμιο της λογοτεχνικής και μη λογοτεχνικής δημιουργίας. Τέτοια έργα είναι ταξιδιωτικές εντυπώσεις και οδοιπορικά και διασκευές δημοτικών τραγουδιών και λαϊκών παραδόσεων. Ο, τι εμφανίστηκε στην αρχή δεν ήταν ακριβώς διήγημα. Ήταν αφηγήματα παραδοσιακά, αναπλάσεις, άπλες, καταγραφές εθίμων, δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις. Η ασάφεια στις αισθητικές απαιτήσεις και η εύκολη υποδοχή εργασιών που παρέθεταν απλά λαογραφικό υλικό δημιούργησε ανασχέσεις στην γοργή εξέλιξη του είδους. Η ζωή της ηθογραφίας παριστανόταν πολλές φορές τόσο ειδυλλιακή και απροβλημάτιστη που για τους πολλούς βέβαια είχε μεγάλη γοητεία είτε γιατί δεν την είχαν γνωρίσει καθόλου είτε γιατί την αναπολούσανε. Σ’ αυτή την φάση πέρα από ευάριθμες εξαιρέσεις το ηθογραφικό διήγημα έμεινε στην επιφάνεια των πραγμάτων και πρόβαλλε μια ψευδεπίγραφη λαϊκή ζωή.

Это было похоже больше на популизм, с оттенком на ностальгическую память. Тем более, то, что требовалось и ожидалось – это было воспроизведение того удивительного мира а не критическое рассмотрение его темных пятен. Таким образом, первые бытописатели, как будто под единую команду «опишите бытие Вашего села», воспроизводят его путем простого и скромного стиля. Произведение «Трава любви" Дросиниса, пожалуй, ближе всего к программе журнала «Эстиа». История любви между юношей и цыганкой, которая становится крепче благодаря травке любви в результате чего, когда герой отважится покинуть героиню, оба погибают. Яннис

Το μεγαλύτερο κέρδος αυτής της πρώτης ηθογραφίας ήταν, πως στρέφοντας το βλέμμα της προς την αγροτική και θαλασσινή ζωή προσάρμοσε στη λιτότητα το εκφραστικό της ύφος. Οι συγγραφείς ακολουθώντας τη δημοτική γλώσσα του απλού λαού ανταποκρίνονται στις επιταγές του ρεαλισμού για αληθοφάνεια κάτι που οδηγεί στο γλωσσικό επιπλέον ζήτημα που εκείνη τη περίοδο γνωρίζει την πιο οξεία φάση του.Τα διαλογικά μέρη ενός ηθογραφικού διηγήματος είναι ο χώρος, που η δημοτική κατάκτησε πριν επικρατήσει στο σύνολο ενός αφηγήματος. Στα υπόλοιπα τμήματα της αφήγησης επικρατούσε η καθαρεύουσα, η επίσημα αποδεκτή γλώσσα.

Самым большим достижением этого первого бытописательного романа было то, что он обратил свой взор на повседневную жизнь села и приморских поселений, объединил простоту языка с выразительностью стиля. Авторы используют язык демотики, простонародный язык обычных людей, который отвечает требованиям реализма и правдоподобности, что приводит к другим лингвистическим проблемам, которые переживают в этот период одну из наиболее острых фаз. Диалогами в бытописательных романах была та часть произведения, которая писалась на демотики еще задолго до того, как появились новеллы полностью написанные на нем. В остальных разделах повествования преобладал язык кафаревуса - официально принятый язык.

Ξεχωριστή θέση σε αυτή την πρώτη περίοδο είναι τα διηγήματα του Βιζυηνού ( 1849 – 1896 ) , του πραγματικού εισηγητή του ηθογραφικού διηγήματος. Διαβάζοντας τα οχτώ όλα κι όλα διηγήματα του, καταλαβαίνουμε ότι ο Βιζυηνός όπως γράφει ο Π. Μουλάς μπορεί να κλείνει μέσα στο έργο του ένα πλήθος από λαογραφικά στοιχεία, αλλά βρίσκεται πολύ μακριά από τους απλοϊκούς «ηθογράφους» της γενιάς του. .Κι αυτό γιατί η ηθογραφία μας δίνει συνήθως μια φωτογραφική, μια επίπεδη όψη του κόσμου, από τον οποίο λείπει η τρίτη διάσταση, το βάθος της ανθρώπινης ψυχής. Αυτή τη διάσταση στη νεοελληνική πεζογραφία την έφερε πρώτος με το έργο του ο Γ. Βιζυηνός΄΄. Είναι ο λόγιος που παρακολούθησε από κοντά στο εξωτερικό την πορεία του θετικισμού, του νατουραλισμού, την εξέλιξη της πειραματικής ψυχολογίας, της φιλοσοφίας και της αισθητικής. Το αφηγηματικό του υλικό αντλείται από προσωπικές και οικογενειακές μνήμες, από τις παραδόσεις και τα βιώματα της λαϊκής ζωής στην ιδιαίτερη πατρίδα του,τη Βιζύη της Θράκης.

Этот материал в союзе с его фундаментальным образованием и знанием научной психологии выливается в его рассказы. Новатор и пионер-первопроходец, он первый прокладывает путь современной греческой новелле. Повествование от первого лица, пластичность вымышленных персонажей, драматический конфликт, структура, драматичность, совершенность техники повествования - интересное переплетение исторического и временного повествования - являются лишь некоторыми из отличительных черт новеллы «Грех моей матери», а также и других семи его рассказов. Все восемь были опубликованы в течение пяти лет, 1883 - 85, и только поэтому мы формально включаем его в первый период.

Οι περισσότεροι μελετητές όμως θεωρούν αριστούργημα του το ΄΄ Μοσκώβ Σελημ ΄΄. Προκειται για την ιστορία ενός Τούρκου που οι δικοί του τον έχουν ποτίσει με πικρές και που τελικά ανακαλύπτει την καλοσύνη στους εχθρούς του, τους Ρώσους, όταν τον έπιασαν αιχμάλωτο. Για αυτή την ρωσοφιλια του η κοινωνία του έχει δώσει το κοροϊδευτικό παρατσούκλι Μοσκώβ Σελημ.

«Грех моей матери» - первая современная греческая новелла, которая после своей публикации в 1883 году, явилось толчком к развитию бытописания. В ней Визиинос, опираясь на свой ​​личный опыт, говорит о матери, которая невольно задавила во сне свою маленькую дочь, и этот грех мучил ее всю оставшуюся жизнь.

Но большинство исследователей считают шедевром его произведение «Москов Селим». Это история о неком турке, которого свои люди горько мучили и который, в конце концов, нашел понимание и доброту у своих врагов, русских, когда попал к ним в плен. И именно из-за его любви к русским, ему дали насмешливое прозвище Москов Селим.

Во втором периоде вышеуказанные характерные недостатки уже преодолены. Начинается период зрелости. И этому способствовали важные течения реализма и натурализма, которые становятся существенными достижением греческой литературы. Писатели уже озабоченны не просто воспроизведением, но и точной передачей действительности путем описания реальной действительности и существующих проблем. Сельская местность перестает быть идиллическим местом со счастливым прошлым, но место, полное истинной жизни, где кроме добра существует и зло. Темные стороны жизни выходят на первый план. Это происходит около 1890 и ведет жанр бытописания к своей вершине, так как писатели, выходя за рамки требований объявленных газетой «Эстия», перестанут считать бытописание самоцелью, но будут использовать ее элементы в общих требованиях по объективному анализу и интерпретации социальных и психологических явлений. Меняются и интересы-тематика, которые затрагивают уже и жизнь города, а не только деревни. Сюда относятся и два других великих писателя этого жанра, которые наряду с Визииносом составляют первый триумвират - это Александрос Пападиамандис и Андреас Каркавицас.

Ο Παπαδιαμάντης ( 1851 – 1911 ), γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων».  ξεκινά με ιστορικά μυθιστορήματα και στη συνέχεια επιδίδεται στα ηθογραφικά διηγήματα, τα θέματα των οποίων είναι κυρίως παρμένα από την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Σκιάθο. Όταν δεν έκανε τέχνη τις παιδικές του αναμνήσεις από το νησί του, έπαιρνε τα θέματά του από τη ζωή των φτωχογειτονιών της Αθήνας. Έγραψε περίπου 200 διηγήματα πολλά εκ των οποίων είναι σύντομα και περιεκτικά. Χαρακτηριστικά της γραφής του είναι η εκκλησιαστική σύλληψη του άνθρωπου, η ιερότητα της φύσης, η ποιητικότητα και η έντονη ψυχογράφηση. Χαρακτηριστικά ο ίδιος είχε πει : «Το έπ' έμοι, ενόσω ζω, και αναπνέω καί σωφρονώ, δεν θα παύσω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ' έρωτος την φύσιν, καί να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη». Η Φόνισσα ( 1903 ) θεωρείται το κορυφαίο έργο του. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η Φραγκογιαννού, μία ηλικιωμένη χήρα, η οποία έζησε μια βασανισμένη ζωή ως παιδί, ως σύζυγος, ως μητέρα και ως γιαγιά, μαθημένη πάντα να υπηρετεί χωρίς αντιρρήσεις τους ανθρώπους του περιβάλλοντός της.

Александрос Пападиамандис (1851 - 1911), известный также как "святой греческой грамматики ", начинает с исторических романов, а затем переходит на бытописательные рассказы, темы которых в основном взяты из его родного острова Скиатоса. Пападиамандис, когда не воплощал в произведения свои детские воспоминания с острова, брал темы для своих произведений из жизни трущоб Афин. Он написал около 200 рассказов, многие из которых являются краткими и лаконичными. Особенностью его письма был взгляд на человека с точки зрения церкви, святость природы, поэтичность и упор в описании человеческой души . Характерно то как он сам выразился об этом: "Пока я чувствую в себе жизнь, дышу и становлюсь мудрее , я не перестаю восхвалять Христа, пишу с любовью о природе, и рисую с восхищением подлинные греческие традиции ".

« Убийца» (1903) считается апогеем среди его работ . Центральной фигурой этой истории является Франгоянну, пожилая вдова, которая прожила очень тяжелую жизнь начиная с того времени когда она была ребенком, женой, матерью и бабушкой, приученная всегда служить окружающим ее людям без каких-либо возражений .

Η πείρα τής δίδαξε ότι η ζωή για μια γυναίκα είναι γεμάτη βάσανα και η θεωρία της ήταν ότι η γέννηση ενός κοριτσιού δεν φέρνει παρά δυστυχία, όχι μόνο στο ίδιο το παιδί, αλλά και στην οικογένειά του, ιδίως αν είναι φτωχή.Ένα βράδυ καθώς ξενυχτάει στην κούνια της άρρωστης νεογέννητης εγγονής της, περνούν απ' το μυαλό της όλες οι δύσκολες στιγμές της ζωής που έζησε. Το μυαλό της θολώνει και σκοτώνει το βρέφος προκαλώντας του ασφυξία, ενώ ο θάνατος θεωρείται από τον γιατρό φυσιολογικός. Αν και αρχικά νιώθει τύψεις, κατά βάθος δεν μετανιώνει για την πράξη της. Αντίθετα, τής γίνεται έμμονη ιδέα ότι η μοίρα την έχει τάξει να σώσει τον κόσμο απαλάσσοντάς τον από μικρά κορίτσια. Ακολουθουν και άλλα εγκλήματα. Η χωροφυλακή την υποψιάζεται και αποφασίζει να τη συλλάβει. Στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τους χωροφύλακες, η Φραγκογιαννού αποφασίζει να καταφύγει στο ερημητήριο ενός ασκητή και να του εξομολογηθεί τα αμαρτήματά της. Τη στιγμή όμως που προσπαθεί να ξεπεράσει ένα στενό πέρασμα, η παλίρροια την προλαβαίνει και η γερόντισσα πεθαίνει, ανάμεσα στην ανθρώπινη και τη θεία δικαιοσύνη.

Опыт научил ее, что жизнь женщины полна страданий и она считала , что рождение девочки не только приносит страдания ей самой, но и ее семье, особенно если семья бедная. Как то вечером, когда она бодрствовала над колыбелью больной новорожденной внучки, перед ее глазами прошла вся ее трудная жизнь. Эти воспоминания застилают ее разум, и она душит ребенка. Врач дает заключение, что смерть не была насильственной. Хотя сначала она чувствует угрызения совести, в глубине души, однако, не раскаивается в содеянном. Напротив, это становится навязчивой идеей. Она уверенна, что судьба поставила перед ней задачу спасти мир, избавив его маленьких девочек. Вслед за первым идут и другие преступления. Жандармерия ее подозревает и решает арестовать. Франгоянну стремясь уйти от жандармов, решает укрыться в ските у аскета и покаяться в грехах. Но в тот момент, когда она пытается преодолеть узкий проход начинается прилив и старая женщина погибает , находясь между человеческим и божественным правосудием.

Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας ( 1865 – 1922 ) είχε μεγάλη αγάπη τα ταξίδια και γι' αυτό εργάστηκε ως γιατρός σε εμπορικό πλοίο και αργότερα στο στρατό. Έτσι, εξασφάλισε τη δυνατότητα να ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα και γνώρισε από κοντά τη ζωή των ανθρώπων που περιγράφει στο έργο του. Κατέγραφε συστηματικά τις εντυπώσεις του από τα ταξίδια. Κορυφαίο έργο του θεωρείται "Ο Ζητιάνος" ( 1896 ), ένα μυθιστόρημα, εξαιρετικό δείγμα νατουραλισμού, που αναφέρεται στις συνθήκες εξαθλίωσης της ζωής των χωρικών. Το κεντρικό πρόσωπο είναι ένας επαγγελματίας ζητιάνος που πλουτίζει εκμεταλλευόμενος την αθλιότητα και αμορφωσιά των χωρικων.Από τα διηγήματά του η πιο γνωστή συλλογή του είναι "Τα λόγια της πλώρης". Είναι σύντομα διηγήματα που στηρίζονται σε αφηγήσεις ναυτικών, που άκουσε ο συγγραφέας στα ταξίδια του. Ο Καρκαβίτσας συνδέεται στενά με το ρεύμα του νατουραλισμού. Χαρακτηριστικά του νατουραλισμού που υπάρχουν στα έργα του είναι η ακριβής παρουσίαση της πραγματικότητας και η κυριαρχία της φύσης και των κατώτερων ενστίκτων πάνω στον άνθρωπο. Γραφεί στην αρχή καθαρεύουσα, αλλά αργότερα με την επίδραση του Ψυχάρη στρέφεται αποκλειστικά στην δημοτική, γράφοντας μια καλοδουλεμένη και έντεχνη γλωσσά.

У Андреаса Каркавицаса (1865 - 1922) была большая любовь к путешествиям, и поэтому он сначала работает врачом на торговом судне, а позже в армии. Таким образом, он обеспечивает себе возможность путешествовать по Греции и знакомиться с жизнью людей, которых затем описывает в своих произведениях. Он систематически записывал впечатления от своих путешествий. Самым лучшим его произведением считается роман "Нищий" (1896), прекрасный пример натурализма, в котором рассказывается об ужасающих условиях жизни сельчан. Главным героем является профессиональным нищий, который обогащается, используя нищету и невежество крестьян. Из рассказов самым известным является сборник " Рассказы с палубы». Он основан на рассказах моряков, услышанных автором в своих путешествиях. Каркавицас тесно связан с течением натурализма. Признаки натурализма, присутствующие в его работах, состоят в точности представления реальности и господстве природы и низменных инстинктов над человеком. Сначала он пишет на кафаревусе, но позже, под влиянием Психари, переходит исключительно на демотики, пишет на хорошо обработанном и литературном языке.

Η τρίτη περίοδος ανανεώνει την ηθογραφία. Αυτό που στην προηγούμενη περίοδο είχε φάνει ως έμμεση κριτική τώρα γινόταν καταγγελία. Στην πρώτη δεκαετία του ΄20 τα σοσιαλιστικά ρεύματα είχαν αναταράξει τα νερά. Οι δυο προικισμένοι λογοτέχνες, ο Κ. Θεοτόκης ( 1872 – 1923 ) ο Κ. Χατζόπουλος ( 1868 – 1920 ) έχοντας ζήσει στο εξωτερικό την θεωρητική θεμελίωση και τον αγωνιστικό παλμό των νέων σοσιαλιστικών ρευμάτων επιδίωξαν μέσα από τα κείμενα τους να αναδύεται η τομή στο γίγνεσθαι. Την περίοδο αυτή το νέο ήταν η κοινωνιστικη καταγγελία. Η ανανεωμένη ηθογραφία προέβαλλε την γνωστή καθημερινότητα από άλλες πλευρές οι οποίες έφταναν στην καταγγελία.

Третий период обновляет бытописательный роман. То, что в предыдущем периоде выглядело косвенной критикой (или смотрелось как), теперь перешло в жалобу. В первое десятилетие 20-го столетия социалистические течения взбудоражили общество. Два одаренных литератора, К. Феотокис (1872-1923) и К. Хатзопулос (1868 - 1920), прожив за границей процесс теоретического становления и духа борьбы новых социалистических течений, стремятся посредством своих произведений показать процесс изнутри. В тот период новым был социальный протест. Обновленное бытописание стало показывать знакомую повседневность совсем с другого ракурса, что приводило в конце концов к обвинению .

Ο «Κατάδικος» του Θεοτόκη είναι ένα εκτεταμένο αφήγημα που γράφτηκε το 1919. Η υπόθεσή του τοποθετείται σε ένα αγροτικό χωριό της Κέρκυρας, ιδιαίτερης πατρίδας του συγγραφέα, όπου ζουν ο Γιώργης Αράθυμος με την όμορφη γυναίκα του, τη Μαργαρίτα και τα τρία παιδιά τους και ο Τουρκόγιαννος που δουλεύει ως υποτακτικός τους.Στη ζωή της οικογένειας μπαίνει ο Πέτρος Πέπονας, ένας γείτονας που αισθάνεται δυνατό έρωτα για τη Μαργαρίτα. Ο Τουρκόγιαννος που τρέφει ένα βαθύ και κρυφό αίσθημα για τη Μαργαρίτα («τη λατρεύει σαν Παναγία») έχει υποψιαστεί και παρακολουθεί το ζευγάρι προσπαθώντας να εμποδίσει την παρεκτροπή της Μαργαρίτας. Η παρουσία του Τουρκόγιαννου έχει γίνει ενοχλητική για τον Πέτρο και τη Μαργαρίτα∙ γι’ αυτό τον διαβάλλουν στο Γιώργη, που διώχνει άγρια τον Τουρκόγιαννο από το σπίτι. Την άλλη μέρα ο Γιώργης βρέθηκε δολοφονημένος. Οι υποψίες έπεσαν στον Τουρκόγιαννο, που καταδικάστηκε σε ισόβια (Κατάδικος).

Петрос и Маргарита женятся. Вскоре после этого Петр был арестован за преступление и заключен в тюрьму. В тюрьме он встречается лицом к лицу с Туркояносом и не выдержав угрызений совести признается ему, что это он убил Гиоргиса, чтобы Маргарита стала его женой. Несмотря на это признание, которое оправдало бы несправедливо осужденного Туркояноса, последний, не желая мешать "счастью" Маргариты, не позволяет Петросу взять на себя ответственность за убийство, и таким образом, выбирает пожизненное заключение в тюрьме.

Туркоянос считает, что в жизни люди должны действовать, опираясь на добро и справедливость. Он терпеливо переносит все тяготы жизни, никогда не вредит другим и никогда не делает никому ничего плохого, даже во благо себе. Совершенно отлична от морали Туркояноса мораль Петроса Пепонаса , который считает, что в жизни мы должны всегда брать контроль над ситуацией и всячески добиваться лучшего для нас, даже если это означает, что это несправедливо по отношению к другим людям. Для Пепона единственное что имеет значение это чтобы, в конце концов, каждый получал то что он хочет, даже используя безнравственные средства, даже если нужно пойти на преступление.

Παρά τα διαφορετικά σταδία εξέλιξης της ηθογραφίας μπορούμε να εντοπίσουμε και να καταγράψουμε μερικά βασικά χαρακτηριστικά της :

Несмотря на различные стадии развития бытописательного романа, мы можем проследить некоторые общие характеристики:

- Τα ηθογραφικά διηγήματα χαρακτηρίζονται συνήθως από έναν έντονο λυρισμό και εμπνέονται σε πολύ μεγάλο ποσοστό από τα προσωπικά βιώματα των ίδιων των συγγραφέων. Πολύ συχνό, μάλιστα, είναι το φαινόμενο κάθε πεζογράφος να χρησιμοποιεί τον τόπο καταγωγής του ως πλαίσιο για τα έργα του, ο Βιζυηνός την Θράκη, ο Κονδυλάκη την Κρήτη, ο Ξενόπουλος την Ζάκυνθο, ο Παπαδιαμάντης την Σκιάθο. Η μνήμη και η νοσταλγία είναι οι κινητήριες δυνάμεις έμπνευσης. Η αφήγηση λοιπόν προσγειώνεται στο παρόν ή το άμεσο παρελθόν και σε χώρους οικείους.

- Οι περισσότεροι συγγραφείς αρέσκονται στην εθιμογραφία και τη λαογραφία, στην αναλυτική δηλαδή καταγραφή των εθίμων και των ηθών του λαού, που πολλές φορές αποβαίνει σε βάρος της λογοτεχνικής αξίας των έργων τους. Υπάρχουν διηγήματα που απλώς καταγράφουν έθιμα, χωρίς να πετυχαίνουν τίποτε περισσότερο). Σε άλλες περιπτώσεις, βέβαια, όταν τα έθιμα εντάσσονται φυσιολογικά στον αφηγηματικό κορμό και το μύθο του διηγήματος, το αποτέλεσμα είναι πολύ επιτυχημένο.

- Большинство писателей ограничиваются описанием обычаев и фольклора, а именно подробному описанию нравов и обычаев народа, что часто приводит к понижению литературной ценности произведений. Существуют романы, которые просто описывают обычаи, и ничего больше. Совсем иное дело, когда обычаи гармонично вписываются и в описательную частью и в драматургию, в миф романа, тогда результат всегда успешен.

- Δεν πρέπει να απορούμε που το ελληνικό διήγημα συνδέθηκε αρχικά μόνο με την απεικόνιση της ζωής στην ύπαιθρο και το χωριό. Στα τέλη του 19ου αιώνα αυτή είναι η κυρίαρχη εικόνα ελληνικής ζωής, αφού η ηθογραφία συμπίπτει με την εδραίωση μιας αστικής τάξης που επιστρέφει νοσταλγικά στις αγροτικές της ρίζες. Ο αστικός χώρος της τότε πρωτεύουσας ήταν ένα μωσαϊκό προελεύσεων που αγωνιζόταν να βρει τη ταυτότητά του και να αυτοπροσδιοριστεί.

- Υπάρχουν αρκετοί ηθογράφοι συγγραφείς που το έργο τους δεν παρουσιάζει ουσιαστική εξέλιξη και μοιάζουν να επανέρχονται συνεχώς σε παραλλαγές του ίδιου θέματος. Άλλοι, όμως, έδωσαν σπουδαία έργα και οδήγησαν σταδιακά στο πέρασμα από την ηθογραφία προς το ρεαλισμό και το νατουραλισμό.

Существует несколько бытоописателей, произведения которых не представляют какого-то существенного развития и исходят из вариаций одной и той же темы. Однако, другие писатели подарили великолепные произведения и вели постепенно от бытоописания к реализму и натурализму.

- Η ηθογραφία χρησιμοποιήθηκε συχνά ως μέσο για την επίτευξη στόχων εντελώς ξένων προς τη λογοτεχνία, όπως είναι τα διάφορα ηθικοπλαστικά διδάγματα, η συστηματική καλλιέργεια ενός πατριωτικού φρονήματος και μιας εθνικής ιδεολογίας.

Бытоописание часто использовалось как средство достижения целей совершенно чуждых от литературы, например, различные моральные проповеди, систематическая культивация патриотического поведения и национальной идеологии.

ΣΥΝΟΛΙΚΑ:

Η Ελένη Πολίτου-Μαρμαρινού διακρίνει δύο κατηγορίες ηθογραφικής πεζογραφίας :

α) ηθογραφία έτσι όπως την προπαγάνδισε η Εστία και την πραγματοποίησαν οι πρώτοι διηγηματογράφοι, δηλαδή την ωραιοποιημένη, ειδυλλιακή αναπαράσταση, με έντονο λαο­γραφικό χαρακτήρα των ηθών της ελληνικής υπαίθρου ( Δροσίνης, Εφταλιώτης, Κρυσταλλης κ.α.) και β) ρεαλιστική ή νατουραλιστική ηθογραφική πεζογραφία, η οποία ασχολείται βέβαια με τις μικρές, κλειστές κοινωνίες της υπαίθρου, αλλά με τρόπο που να προβάλλονται και οι σκοτει­νές πλευρές του. Ο Παντελής Βουτυρής  προσθέτει, σωστά κατά την γνώμη μου και την  αστική ηθογραφία, όπου το πεδίο έρευνας  και έμπνευσης του λογοτέχνη μετατίθεται από την ύπαιθρο μέσα στην πόλη. Εδώ εντάσσεται και η αθηναιογραφία  των Μητσάκη, Παπαδιαμάντη, Ξενόπουλου κ.α.

ПОДИТОЖИВАЯ:

Элени Политу-Мармарину выделяет 2 категории бытоописательной прозы:

а) Бытовое описание, как его пропагандировал журнал «Эстиа» и осуществили первые прозаики, т.е., идиллическое/идеализированное изображения фольклора и нравов греческой деревни/сельской местности (Дросинис, Эфталиотис, Кристаллис) и

б) реалистичный и натуралистичный бытописательный роман, который занимается маленькими, закрытыми обществами греческой периферии, в которой показаны ее темные стороны.

Панделис Вутирис добавляет, справедливо по моему мнению, к этой категории еще и буржуазный бытовизм, при котором поле исследований и вдохновения писателя перешло от деревни в город. Здесь размещается и описание Афин Мицакиса, Пападиамантиса, Ксенопулоса.

Η ηθογραφία πετυχαίνει στην Ελλάδα να αξιοποιήσει τον εθνικό χαρακτήρα, τον τόπο και τα τοπικά ήθη, ώστε να έχουμε στο τέλος έργα που να μην μπορούν με κανένα τρόπο να συγχέονται με έργα άλλων λαών. Δινόταν η ευκαιρία στους Έλληνες συγγραφείς να γράψουν έργα ελληνικά και έργα που δεν θα ήταν λίγο πολύ απομιμήσεις των ξένων. Η ηθογραφία είναι η αρχή της δημιουργίας εθνικής πεζογραφίας.

Бытоописание в Греции занимается изучением национального характера, местностью и местными нравами, в результате чего получаются произведения, которые не могут быть перепутаны с произведениями других народов. Греческим писателям предоставлялась возможность написать произведения греческого характера не подражая зарубежной литературе. Бытовизм - это начало создания народной прозы.

Για πολλά χρόνια η ελληνική κριτική υποτιμούσε συστηματικά την αξία της ελληνικής πεζογραφίας της περιόδου 1880-1920, επιμένοντας να αντιμετωπίζει τα κείμενα ως φωτογραφικές καταγραφές της πραγματικότητας ή των αναμνήσεων των συγγραφέων και όχι ως μυθοπλασία. Ο Κ. Θ. Δημαράς θεώρει΄΄ ότι είναι ένα είδος πεζογραφίας χαμηλής πνοής με έλλειψη ψυχολογικής εμβάθυνσης, απουσία κοινωνικού δράματος, έλλειψη σύνθεσης΄΄. Η αλήθεια είναι όμως πως τα  κείμενα της ηθογραφίας δεν καταγρά­φουν απλώς σκηνές του εθνικού βίου, κάτι στο οποίο αποσκοπούσε ο διαγωνισμός της Εστίας το 1883, ούτε εντάσσονται μόνο σ' αυτό που ο Μ. Vitti αποκαλεί «ύστα­τη φάση της ηθογραφίας», δηλαδή τον ρεαλισμό που σκοπεύει στην κοινωνική κριτική. Τα ηθογραφικά διηγήματα παρουσιάζουν συχνότατα  και μεγάλο ψυχολογικό ενδιαφέρον, κάποτε δε γίνονται βαθιά ψυχογραφικά, όπως αυτά του Γ.Βιζυηνού.

На протяжении долгих лет греческая критика недооценивала значение греческой прозы периода 1880-1920, относилась к ней как к фотографическому описанию реальности или воспоминаний писателей, а не как к текстам с полноценным мифом и драматургией.. Димарас считает, что это проза с отсутствием психологической глубины, отсутствием социальной драмы, композиции.

Однако, бытоописательные романы не описывают просто сцены из жизни народа, в чем состоял суть конкурса, объявленного журналом «Эстиа» в 1883, и не состоят только в том, что филолог Μ. Vitti называет «крайней фазой бытоописания», т.е. в реализме, нацеленном на социальную критику.

Бытоописательные романы часто представляют и большой психологический интерес, и порой становятся глубоко психографическими, как у Визииноса.

Ηθογραφία λοιπόν είναι η αναπαράσταση με αληθοφανή τρόπο των ηθών, των εθίμων, της συμπεριφοράς ,της ιδεολογίας μιας ορισμένης αστικής ή αγροτικής κοινωνίας. Η ηθογραφική μυθοπλασία έλκεται από το σύνολο του κοινωνικού σώματος, αναζητά μέσους όρους και ζωγραφίζει αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες. Ο αφηγηματικός λόγος βασίζεται στη άμεση εποπτεία, στην καθημερινή εμπειρία ή ανακαλεί στο παρόν μνήμες και εμπειρίες.