мен ерекшелігін ашуға мүмкіндік береді. Десе де, лингвистикалық əдістер
арасында нақты бірізділік жоқ. Өйткені басқа да ғылым атаулы секілді тіл
білімін де əлі шешімін таппаған мəселелер қызықтырады. Ал мұндай
мəселелерді табу жəне ары қарай шешімін шығару түрлі əдістер бойынша
нақтыланады.
Бүгінде тілді зерттеудегі ең маңызды əдістер деп сиапттамалы əдіс пен
тарихи-салыстырмалы əдістер аталынып жүр. Шынында да, осы
синрониялық жəне диахрониялық əдістер арқылы тілдің тарихи жəне нақты
белгілі-бір кезеңіндегі жай-күйі жөнінде бірқатар деректер жинауға болады.
Синхронды жəне диахронды əдістер бір-бірінен міндетті түрде ажыратылады.
Синхрония – тіл қозғалыссыз немесе тұрақты емес деген пікірді
ұстанғандықтан, тілді тек белгілі бір кезең уақытындағы ерекшеліктері мен
өзгешіеліктерін қарай сипаттайды. Сипаттамалы əдіс – жалпы тіл білімінде
қолданылатын əдістердің ішіндегі ең кең тараған əдіс түрі. Бұл əдіс жеке
тілдің тарихына бойламай, оның тек белгілі бір уақыт кезеңіндегі күйіне,
яғни сихрондығына сипаттамалық талдау жасайды.
Ал тарихи əдіс немесе диахрония болса, тілдің тарихи жай-күйін зерттейді.
Тіл қазіргі уақытқа дейін қалыптасу барысында қандай жаңашылдық пен
өзгеріске ұшырады деген сауалдарға жауап береді. Тілдің барлық
құбылыстары мен құрылымдарының шығу тегін тарихи жүйеде зерттейді.
Яғни, тіл біліміндегі болған барлық тарихи өзгерістерді зерттеуді негізгі
нысанға алады.
Достарыңызбен бөлісу: