60
– Е, шы ра ғым, елі ңе не ай тып ба ра сың? – деп ті Бай да лы.
– Мен не ай тай ын, ел аға сы бол ған Бай да лы еді, ен ді кә рі-
лік пен алы сып жа
ты р е кен дей мін да ғы, – деп ті Мұ са.
– Шы ра ғым, оның рас. Үш ау ыз сөз сұ рай ын, со ны ше шіп
бе ріп кет ші! – дей ді қарт.
Мұ са:
– Ай ты ңыз, – деп, тың дай ды.
Бай да лы қарт сон да:
– Алыс та не алыс? Жа қын да не жа қын? Тәт ті де не тәт-
ті? – дей ді.
Мұ са ой ла нып оты рып:
–
Жер мен көк тің ара сы алыс, кі сі ге ту ыс жа қын, ба ла
тәт ті, – дей ді.
Сон да Бай да лы қарт ба сын кө те ріп:
– Ба лам, ақы лың әлі ал қы мың нан ас қан жоқ екен. Бі лім ді
мен бі лім сіз дің ара сы нан алыс жоқ. Жан нан тәт ті жоқ. Ба ла
қан ша жақ сы бол са да, жан шы ғар да
адам ның өз жа ны нан
тәт ті сі жоқ. Жа қын да – ажал жа қын, – деп ті.
(«азаты би-шешендері» жинаынан)
Достарыңызбен бөлісу: