Андрэй Багач, Андрэй Філіпчык, Дзяніс Мускі 2007-2011 гг. (Першы пераклад 07. 07. 07 г.) — раздзел I —

Хэдвіг ўсё яшчэ дзьмулася на Гары з-за няўдалага палёту на машыне, чароўная палачка Рона па-ранейшаму барахліла, а ў пятніцу раніцай наогул перасягнула сябе - на занятках па заклёнах раптам выляцела з рук у Рона і магутна стукнула маленечкага прафесара Флітвіка ў лоб, у якога ад апёку тут жа выскачыў вялізны зялёны фурункул. І з аблягчэннем уздыхнуў, калі нарэшце наступілі выходныя. У суботу раніцай яны з Ронам і Герміёнай планавалі наведаць Хагрыда. Аднак у гэты дзень хтосьці абудзіў вельмі рана. Ён разляпіў вочы і ўбачыў Олівера Вуда

- Шштозздаралася? - спытаў Гары непераборліва, як п'яны.

- Трэніроўка па квідытчу! - абвясціў Вуд. - Пайшлі!

Гары паглядзеў у акно. Залаціста-ружовае неба было зацягнута далікатнай пахмурнай імглой. Дарэчы, зараз, сяк-так прачнуўшыся, Гары не мог зразумець, як яму атрымоўвалася спаць пад адчайны птушыны гвалт.

- Але Олівер, - узмаліўся Гары, - зараз такая рань.

- Так, - пацвердзіў Вуд. Вуд быў высокі, крэпкі шасцікласнік, і вочы яго ў гэтую хвіліну гарэлі вар'ятам фанатызмам. - Гэта ўваходзіць у нашу новую праграму трэніровак. Давай-давай, хапляй мятлу і пайшлі, - бадзёрым голасам прыспешыў Вуд. - Іншыя каманды яшчэ не пачалі трэніравацца; у гэтым годзе мы будзем першымі…

Пазяхаючы Гары вылучыўся з ложку і, нічога не цямячы спрасонку, стаў адшукваць квідытчную форму.

- Малайчына, - пахваліў Вуд, - чакаю цябе на поле праз пятнаццаць хвілін.

Нарэшце апрануўшыся і надзеў зверху мантыю, Гары спехам надрапаў запіску Рону і спусціўся па шрубавай лесвіцы ў агульную гасціную. "Німбус 2000" ён нёс на плечах. Не паспеў Гары дайсці да партрэтнай адтуліны, як пачуў ззаду сябе нейкі шум. Па лесвіцы наўздагон нёсся Колін Крыві: на шыі з боку ў бок матляўся фотаапарат, а ў руцэ было нешта заціснута.

- Я пачуў, як хтосьці вымавіў тваё імя, Гары! Глядзі, што ў мяне ёсць! Я надрукаваў, жадаў табе паказаць…

Збянтэжаны Гары тупа зірнуў на фатаграфіі, якімі Колін размахваў у яго перад носам.

Чорна-белы Локхард цягнуў за руку кагосьці. Гары пазнаў - гэта была яго ўласнае рука. Гары пацешыўся, што яго фатаграфічнае "я" гэтак адчайна ваюе за права не з'яўляцца ў поле зроку. Пакуль Гары глядзеў на фатаграфію, Локхард паспеў выбіцца з сіл і, затыхаючыся, прыхінуўся да белага боку малюнка.

- Падпішаш? - з надзеяй спытаў Колін.

- Не, - адмовіўся Гары і зладзейска азірнуўся, ці няма каго ў гасцінай. Яна, па шчасці, была цалкам пустая. - Выбач, Колін. Я спяшаюся - трэніроўка па квідытчу.

І пачаў вылазіць у адтуліну за партрэтам.

- Ух ты! Клас! Пачакай - я з табой! Я яшчэ ні разу не бачыў, як гуляюць у квідытч!

І Колін таксама палез у адтуліну.

- Гэта вельмі сумна, - паспяшаўся папярэдзіць Гары, але Колін не звярнуў на гэта ані найменшай увагі. Твар першакласніка палаў энтузіязмам.

- Ты ж самы малады гулец за апошнія сто гадоў, праўда, Гары? Праўда? - лапатаў Колін, баючыся побач з Гары. - Ты, пэўна, выдатна гуляеш! А я ні разу не лётаў. Гэта проста? Гэта твая уласная мятла? Гэта самая лепшая?

Гары не ведаў, куды дзявацца. У яго як быццам з'явілася звышгаманкая цень.

- Я наогул не разумею, што такое квідытч, - Колін цалкам задыхаўся. - Праўда, што там чатыры мяча? І два з іх самі лётаюць і імкнуцца збіць ігракоў з мецел?

- Праўда, - Гары асуджана пачаў тлумачыць квідытчные правілы. - Яны завуцца Бладжары. А ў кожнай камандзе ёсць двое Адбівал, у іх адмысловыя клюшкі, каб адганяць Бладжараў ад сваёй каманды. У Грыфіндорскай камандзе Адбівалы - гэта Фрэд і Джордж Уізлі.

- А астатнія мячы для чаго? - спытаў Колін. Ён ні на секунду не адрываў вока ад Гары і ў выніку спатыкнуўся. Яго ступні недарэчна саскочылі з апошніх двух прыступак.

- Першым чынам, Квафл - такі даволі вялікі чырвоны мяч - ім забіваюць галы. У кожнай камандзе тры Паляўнічых, яны кідаюць адзін аднаму Квафл і імкнуцца патрапіць ім у кольцы. Кольцы прымацаваныя да доўгіх тычак, якія знаходзяцца з кожнага боку поля.

- А чацвёрты мяч?…

- Чацвёрты - Залаты Снітч, - сказаў Гары, - ён вельмі маленькі, вельмі хуткі, і яго вельмі цяжка злавіць. А лавіць яго павінны Лавец. Наогул, гульня ў квідытч не сканчаецца, пакуль Снітч не злоўлены. І тая каманда, Лавец якой ловіць Снітч, атрымоўвае дадатковыя сто пяцьдзесят ачкоў.

- А ты - Лавец "Грыфіндора", так? - з глыбокай павагай прашаптаў Колін.

- Так, - адказаў Гары. Яны да гэтага часу ўжо вышлі з замка і па вільготнай траве накіраваліся да поля. - А ёсць яшчэ Ахоўнікі. Яны ахоўваюць кольцы. Вось і ўсё.

Але Колін працягваў бамбаваць Гары пытаннямі датуль, пакуль яны не дасягнулі схілу, які вёў да квідытчному полю. Толькі каля распранальні ад назойлівага спадарожніка атрымалася пазбавіцца; Колін прагукаў услед тоненькім галаском: "Пайду займу месца лепей" і пабег да трыбунаў.

Астатнія ігракі каманды ўжо былі ў распранальні. Вуд быў адзіным, хто не выглядаў заспаным. Фрэд і Джордж Уізлі, непрычэсаныя, з апухлымі вачамі, сядзелі на ўслоне побач з чацвёртакласніцай Алісіей Спінэт, якая паволі драмала, адкінуўшыся да сцяны. Іншыя два Паляўнічага, Кэцці Бэлл і Ангеліна Джонсан, прыціснуліся адно да аднаго і адчайна пазяхалі.

- Нарэшце, Гары, чаму ты так затрымаўся? - нецярпліва выгукнуў Вуд. - Пачнем. Перад выхадам на поле я жадаў бы сказаць пару слоў. Я усё лета займаўся распрацоўкай новай сістэмы трэніровак, якая, я ўпэўнены, кардынальнай выявай зменіць…

Вуд разгарнуў вялікую карту квідытчнага поля, спярэшчаную разнаколернымі лініямі, стрэлачкамі і крыжыкамі. Ён дастаў чароўную палачку, стукнуў па карце, і стрэлкі заварушыліся, выгінаючыся як вусені. Калі Вуд пачаў казаць аб спецыфічных асаблівасцях новай тактыкі, галава Фрэда раптам звалілася на плячо да Алісіі, і ён захроп.

Абмеркаванне першай схемы заняло прыкладна дваццаць хвілін, і заставалася яшчэ дзве схемы. Гары запаў у нейкі ступар, а Вуд усё казаў і казаў.

- Такім чынам, - прагучала доўгачаканая фінальная рэпліка, і Гары ачуўся. Ён толькі што ў полудроме выразна бачыў тыя талеркі, якія мог бы зараз ёсць на сняданак, калі бы быў у замку. - Усё зразумела? Ёсць пытанні?

- У мяне пытанне, Олівер, - раздаўся голас Джорджа, які толькі што, моцна здрыгануўшыся, прачнуўся. - Чаму ты не распавёў нам усяго гэтага ўчора днём, калі мы не жадалі спаць?

Пытаннем Вуд застаўся вельмі незадаволены.

- Вось што, сябры, паслухайце-ка ўсё, - заявіў ён, грозна зіхоцячы вачамі, - Мы павінны былі выйграць кубак летась. Мы, наогул-то, лепшая каманда. Але, нажаль, з-за непадуладнага нашаму ўплыву збегу акалічнасцяў…

Гары вінавата закруціўся. Падчас фінальнага матчу летась ён ляжаў у лякарні без прытомнасці, "Грыфіндор" пазбавіўся аднаго іграка і таму прайграў з самым разгромным рахункам за апошнія трыста гадоў.

Каб зладзіцца з хваляваннем, Вуд нават быў змушаны на хвіліну перапыніцца. Успаміны аб гэтай апошняй паразе, відавочна, дагэтуль мучылі яго.

- Майце на ўвазе, сёлета мы будзем трэніравацца больш старанна, чым калі-небудзь… Усё, даволі гутарак, хадзем лепш дастасуем тэорыю на практыцы! - выгукнуў Вуд, схапіў мятлу і пайшоў з распранальні. Пазяхаючы, каманда рушыла ўслед за ім.

Апынулася, яны правялі ў распранальні даволі шмат часу: сонца стаяла ўжо досыць высока, аднак, полурассеівшаяся смуга ўсё яшчэ нізка вісела над травой. Гары выйшаў на поле і ўбачыў на трыбуне Рона з Герміёнай.

- Яшчэ не скончылі? - здзіўлена прагукаў Рон.

- Яшчэ нават не пачыналі, - адказаў Гары, з зайздрасцю гледзячы на падсмажаныя перапечкі з джэмам, якія яго сябры захапілі з сабою з Вялікай Залы. - Вуд знаёміў нас з новай схемай.

Ён сеў на мятлу, адапхнуўся ад зямлі і ўзняўся ў неба. Халоднае ранішняе паветра біла ў твар і бадзёрыла значна лепш, чым патэтычныя заклікі Дрэва. Было вельмі прыемна ізноў апынуцца на квідытчным поле. На поўнай хуткасці Гары пранёсся па ўсім стадыёне наўздагон за двайнятамі.

- Што гэта за дзіўныя пстрычкі? - выгукнуў Фрэд на павароце.

Гары кінуў погляд на трыбуну. З аднаго з самых высокіх сядзенняў Колін безупынна пстрыкаў фотаапаратам, высока падняўшы яго над галавой. Ён здымаў кадр за кадрам, і гук, шматкроць узмоцнены, разносіўся над пустымі трыбунамі.

- Паглядзі сюды, Гары! Сюды! - пранізліва екатаў Колін.

- Гэта яшчэ хто? - пацікавіўся Фрэд.

- Паняцці не маю, - схлусіў Гары, тэрмінова набраўшы хуткасць, каб апынуцца ад Коліна як мага далей.

- У чым справа? - нахмурыўся Вуд, з заклапочаным выглядам які набліжаўся па паветры. - Чаму гэты першакласнік здымае? Мне гэта не падабаецца. Раптам ён Слізэрынскі шпіён? Мабыць, яны ўжо знюхалі пра нашу новую праграму.

- Не, ён з "Грыфіндора", - паспяшаўся разупэўніць яго Гары.

- А Слізэрынцам не патрэбныя шпіёны, Олівер, - зазначыў Джордж.

- Чаму гэта? - падціснуўшы вусны, паведаміўся Вуд.

- Таму што яны самі сюды дашлі, - паказаў Джордж.

На поле з'явілася некалькі чалавек у зялёным, з мётламі на плечах.

- Не, вы падумайце! - узбялеўшы сябе ад гневу, ускіпеў Вуд. - Я жа забраніяваў поле на сёння! Ну, мы з імі разбярэмся!

Вуд стрымгалоў паляцеў да зямлі, ад абурэння прызямліўся значна цяжэй, чым жадаў, таму злёгку спатыкнуўся, калі злазіў з мятлы. Двайняты і Гары рушылі ўслед за ім.

- Флінт! - загарлапаніў Вуд на капітана Слізэрынскай каманды. - Зараз не ваш час! Я адмыслова дамаўляўся! Сыходзіце!

Маркус Флінт складам быў яшчэ мацней Вуда. З нейкім па-троллевскі хітрым выразам твару ён адказаў:

- Тут на ўсіх месцы хопіць, Вуд.

Падышлі Ангеліна, Алісія і Кэцці. У камандзе "Слізэрына" дзяўчынак не было, і ўсе Слізэрынскія хлопцы ўсталі плячом да пляча, пагрозліва жмурачыся на Грыфіндорцаў.

- Але я жа забраніяваў поле! - настойваў Вуд, у абурэнні пырскаючы сліной. - забраніяваў!

- Ах вось яно што, - працягнуў Флінт. - Затое ў мяне адмысловы дазвол ад прафесара Снэйпа: "Гэтым лістом я, прафесар С. Снэйп, даю камандзе "Слізэрына" дазвол на трэніроўку на квідытчном поле на працягу сённяшняга дня, у сувязі з неабходнасцю ўвесці ў каманду новага Лаўца."

- У вас новы Лавец? - спытаў Вуд, отвлекшысь. - Хто?

З-за спін шасці рослых хлопцаў выйшаў сёмы гулец, хлопчык паменш, з шырокай ухмылкай ва ўвесь востры, выцягнуты твар. Гэта быў Драко Малфой.

- Ты сын Люцыюса Малфоя? - спытаў Фрэд, непрыязна гледзячы на Малфоя.

- Добра, што ты ўспомніў аб бацьку Драко, - сказаў Флінт, і ўся Слізэрынская каманда заўсміхалася яшчэ шырэй, - паглядзі, які шчодры падарунак ён зрабіў нашай камандзе.

Усе сямёра выцягнулі наперад мятлы. Сем выдатна адпаліраваных, новых мецел і сем павойных золатам надпісаў "Німбус 2001" ярка бліснулі пад носам у Грыфіндорцаў у промнях ранішняга сонца.

- Самая апошняя мадэль. Выпушчаная ў мінулым месяцы, - нядбайна кінуў Флінт, здзімаючы парушынку са сваёй мятлы. - Наколькі я ведаю, па шматлікіх параметрах пераўзыходзіць 2000-ную серыю. Што жа датычыцца "Чыстай перамогі", - і ён гідка ухмыльнулся Фрэду з Джорджам, яны абодва сціскалі ў руках мётлы менавіта гэтай маркі, - імі толькі двор падфастрыгаваць... чыста!

Нікому з Грыфіндорцаў не прыйшло на розум ніякага з'едлівага адказу. Малфой хмыліўся так шырока, што вочы ў яго ператварыліся ў шчолелочкі.

- Зірніце-ка, - сказаў Флінт, - Грыфіндору спяшыць падмога.

Па траве набліжаліся Рон і Герміёна, яны вырашылі высвятліць, што адбываецца.

- У чым справа? - спытаў Рон у Гары. - Чаму вы не гуляеце? І што ён тут робіць?

Ён глядзеў на Малфоя, не ў сілах усвядоміць, што той у форме.

- Я - новы Лавец "Слізэрына", Уізлі, - нахабна заявіў Малфой. - А усё стаяць і захапляюцца мётламі, якія мой тата падарыў нашай камандзе.

Рон, адкрыўшы рот, утаропіўся на сем выдатных мёцел, выстаўленых у шэраг.

- Добрыя, праўда? - з фальшывай прыемнасцю ў голасе сказаў Малфой. - Але, можа быць, "Грыфіндору" таксама павязе, і вы назапасіце золаткі. Можаце выставіць вашы "Чыстыя перамогі 5" на аўкцыён - які-небудзь музей напэўна купіць.

Слізэрынцы пакаціліся са смеху.

- Затое ніхто з зборнай Грыфіндора не купляў права гуляць у камандзе, - заявіла Герміёна. - Іх узялі толькі дзякуючы іх здольнасцям.

Самаўпэўнены выраз на твары ў Малфоя на секунду ўвяў.

- А твайго меркавання, бруднакроўка, ніхто не пытае, - выпаліў ён.

Гары адразу жа зразумеў, што Малфой сказаў штосьці вельмі грубіянскае, таму што ад яго слоў усё дашлі ў страшнае хваляванне. Флінту прыйшлося загарадзіць сабою Малфоя, каб спыніць двайнят, якія кінуліся на Малфоя з кулакамі, Алісія закрычала: "Ды як ты смееш!", а Рон палез шукаць у зморшчынах вопрадкі чароўную палачку з крыкамі: "А вось за гэта ты сапраўды заплаціш, Малфой!" і з-пад рукі Флінта люта ткнуў у твар Малфою.

Па стадыёне рэхам пракаціўся грымотная грымота, яркі зялёны залп выляцеў з чароўнай палачкі, толькі не з таго канца, якога трэба; Рона стукнула ў жывот, адкінула назад, і ён спіной паваліўся на траву.

- Рон! Рон! З табой усё добра?

Рон адкрыў было рот, але размаўляць не змог. Замест гэтага ён моцна ікнуў, і з рота да яго на грудзі вывалілася некалькіх смоўжняў.

Каманду "Слізэрына" паралізавала ад рогату. Флінт сагнуўся напалову і абапіраўся на мятлу, каб не зваліцца. Малфой стаяў на карачках і латашыў кулакамі па зямлі. Грыфіндорцы атачылі Рона, які безупынна вырыгваў струмені вялікіх бліскучых смаўжоў. Усё жадалі дапамагчы Рону, але ніхто не палаў жаданнем дакрануцца да яго.

- Давай адвядзем яго да Хагрыду, гэта бліжэй усяго, - сказаў Гары Герміёне. Яна адважна кіўнула, і яны папацягалі Рона пад рукі.

- Што здарылася, Гары? У чым справа? Ён захварэў? Але ты вылечыш яго, праўда? - Колін збег з трыбуны ўніз і зараз ва ўзрушанасці скакаў вакол, мяшаючы цягнуць Рона. Рона скалынуў магутны спазм, і па грудзях пасыпалася чарговая порцыя смоўжняў.

- Ооооо! - захоплена выклікнуў Колін, паднімаючы фотаапарат вышэй, - можаш патрымаць яго так, Гары?

- Зыйдзі адсюль, Колін! - раззлаваўся Гары. Яны з Герміёной павялі Рона па двары да ўзлеска лесу.

- Амаль дашлі, Рон, - прымаўляла Герміёна. Хаціна Хагрыда ўжо была ў полю зроку. - Зараз табе дапамогуць... амаль дабраліся...

Да дома Хагрыда заставалася не больш дваццаці метраў, калі дзверы яго халупы адчынілася, але на парог выйшаў зусім не Хагрыд. З дома размашыстым крокам выйшаў Гілдэрой Локхард, апрануты сёння ў ружавата-ліловыя таны.

- Хаваемся, хутка! - прашыпеў Гары, зацягваючы Рона за найбліжэйшы куст. Герміёна рушыла ўслед за імі, праўда, некалькі неахвотна.

- Гэта на рэдкасць проста, калі ведаеш, што трэба рабіць! - гучна казаў Локхард. - Калі табе спатрэбіцца дапамога, Хагрыд, ты ведаеш, дзе мяне знайсці! Я падарую табе маю кнігу. Я здзіўлены, што ў цябе дагэтуль яе няма - увечары абавязкова надпішу і дашлю. Што ж, дапабачэння! - і ён выдаліўся з артыстычнай імклівасцю.

Гары пачакаў, пакуль Локхард схаваецца з погляду, затым выцягнуў Рона з-за куста, падвёў яго да дзвярэй у халупу і гучна пастукаў.

Хагрыд адкрыў адразу жа, з вельмі незадаволеным выразам твару, але, убачыўшы, хто прыйшоў, ён заквітнеў.

- А я-та чакаю-пачакаю, калі ж яны мяне наведаюць... заходзіце, заходзіце... Думаў, прафесар Локхард вярнуўся...

Гары з Герміёной падтрымлівалі Рона пад локцікі, каб ён не спатыкнуўся на парозе. Яны ўвайшлі ў халупу, дзе быў адзіны пакой з найвелізарным ложкам у адным куту і камінам у іншым. У каміне весяла трашчаў агонь. На Хагрыда гісторыя са смоўжнямі, якую Гары спехам распавёў, пакуль усаджваў Рона ў крэсла, не вырабіла адмысловага ўражання.

- Няхай лепш лезуць надвор, чым сядзяць унутры, - аптымістычна сказаў ён, падстаўляючы Рону вялізны медны таз. - Давай, Рон, не саромейся.

- Мне падаецца, з імі нічога не зробіш, трэба проста чакаць, калі гэта спыніцца, - падзялілася сваёй бояззю Герміёна, занепакоена назіраючая за Роном, які звесіўся над тазам. - Гэта і ў лепшыя-та поры вельмі цяжкі заклён, а ўжо са зламанай палачкай...

Хагрыд мітусіўся, накрываючы на стол. Фанг, нямецкі дог, на радасцях абслініў Гары з ног да галавы.

- А чаго ад цябе жадаў Локхард? - спытаў Гары, і адначасова чухая Фанга за вухам.

- Вучыў выганяць вадзянікоў з студні, - праварчаў Хагрыд, прыбіраючы са стала недаскубленага пеўня і ставячы на яго месца імбрычак. - Быццам я сам не ведаю. І усё чагосьці гарадзіў, як ён аднекуль выганяў Бэншы. Калі ён сказаў хоць слова праўды, я з’ем свой імбрычак!

Хагрыду было зусім не ўласціва крытыкаваць выкладчыкаў "Хогвартса", таму Гары паглядзеў на яго з вялізным здзіўленнем. Герміёна жа ў адказ на гэтую рэпліку вымавіла больш высокім, чым звычайна, голасам:

- Мне падаецца, ты несправядлівы. Бо сам прафесар Дамблдор палічыў Локхарда лепшым прэтэндэнтам на гэтую пасаду...

- Скажы лепш, адзіным прэтэндэнтам, - адказаў Хагрыд, працягваючы талерку з ірыскамі з патакі. Рон спазматычна кашляў над тазам, - так-так, адзіным. Паспрабуй знайдзі каго - ніхто з сіламі зла справы мець не жадае. Праца-то гіблая. Сталі ўжо думаць, сама пасада заварожаная. І праўда - хіба ж на ёй хто болей года пратрымаўся? Вось. Лепш распавядзіце, каго гэта ён жадаў склясці? - спытаў Хагрыд, ківаючы ў бок Рона.

- Малфой абазваў Герміёну - неяк вельмі нядобра, усё быццам узвар'яваліся, калі пачулі...

- А гэта і было вельмі нядобра, - прахрыпеў Рон, і яго моцна спалатнелы, пакрыты кроплямі поту твар з'явілася над сталом. - Малфой абазваў яе бруднакроўкай, Хагрыд...

Рон зноў нырнуў - пайшла чарговая хваля смоўжняў. Хагрыд разлютаваўся.

- Ды як ён асмеліўся! - зарыкаў ён, гледзячы на Герміёну.

- Асмеліўся, - сказала яна. - Але я не ведаю, што гэта значыць. Я, вядома, зразумела, што гэта нешта вельмі грубіянскае...

- Гэта самае абразлівае, што толькі можна прыдумаць, - з апошніх сіл выдушыў Рон, зноў з'яўляючыся на паверхні, - Бруднакроўкі - гэта вельмі нядобрая назва для тых, у каго бацькі маглы, разумееш, у каго немагічная кроў. Ёсць такія ведзьмакі - такія, як Малфоева сямейка, напрыклад, - яны лічаць сябе вышэй іншых, таму што ў іх, што завецца, чыстая кроў. - Рон слаба ікнуў і выкашлял сабе на далонь маленькага смоўжыка. Ён выкінуў яго ў таз і працягнуў: - Я хачу сказаць, усё астатнія разумеюць, што якая там у каго кроў, цалкам усё роўна. Вось, скажам, Нэвіл Лонгбатам - паходжанне чароўнае далей няма куды, а ён кацёл наровіць уверх дном паставіць.

- І не вынайшлі яшчэ такой замовы, якая была бы не па сілах нашай Герміёне, - ганарліва дадаў Хагрыд, чаму шчокі дзяўчынкі запунсавеліся.

- Гэта агідна - зваць кагосьці такім словам, - сказаў Рон, выціраючы пот з брывей, дрыжачай рукой. - Брудная кроў, ці бачыце. Смешна! У любым выпадку, у наш час большасць ведзьмакоў - паўкроўкі. Мы бы змерлі, калі бы не ўступалі ў шлюбы з магламі.

У яго зноў пачаўся прыступ ваніт, і ён знік пад сталом.

- Ды я цябе зусім не вінавачу, я бы і сам на яго наслаў чаго горш, - Хагрыд падвысіў голас, каб перакрыць шум, калі смоўжні загрукалі па сценках таза. - Але, можа, і добра, што твая палачка застрайкавала. Уяві, чаго бы сталася з Люцыюсом Малфоем, пазнай ён, што на сыночка наклалі праклён. Хоць ніякай бяды табе не будзе.

Гары жадаў умяшацца і сказаць, што калі з цябе валяцца смоўжні, гэта бяда горш, чым гнеў бацькі Малфоя, але не змог, ірыска зацэментавала яму сківіцы.

- Гары, - сказаў Хагрыд, так, быццам раптам успомніў аб чымсьці, - а я на цябе ў крыўдзе! Кажуць, ты аўтографы раздаеш, а пра мяне-та і забыўся...

Ад злосці Гары атрымалася разляпіць зубы.

- Не раздаваў я ніякіх аўтографаў! - разгарачыўся ён. – Калі Локхард будзе працягваць...

Тут ён убачыў, што Хагрыд смяецца.

- Ды пажартаваў я, - прамовіў ён і лагодна пляснуў Гары па спіне, чаму хлопчык ткнуўся носам у стол. - Ведаю, не раздаваў. Так і сказаў Локхарду, мол, яму гэта не трэба. Ты ж павядомей яго будзеш, без праблем.

- Спрачаемся, яму гэта не спадабалася, - сказаў Гары, выпростваючыся і паціраючы падбароддзе.

- Яс'справа, - падміргнуў Хагрыд. - Я яму яшчэ сказаў, мол, не чытаў я тваіх кніжачак, так ён адразу засабіраўся сыходзіць. Іріску, Рон? - прапанаваў ён які з'явіўся Рону.

- Не, дзякуй, - слабым голасам падзякаваў Рон. - Лепш не рызыкаваць.

- Пайшлі пакажу, чаго я выгадаваў, - сказаў Хагрыд, калі Гары з Герміёной дапілі гарбату.

У невялікім агародзе за домам расло прыкладна з тузін самых вялікіх гарбузоў, якія Гары калі-небудзь даводзілася бачыць. Кожны з іх была памерам з вялізны валун.

- Добрыя, дзеткі, праўда? - радасна пахваліўся Хагрыд, - Гэта на Хэлоўін... да таго часу стануць што трэба.

- Як гэта ты іх такімі выгадаваў, Хагрыд? - спытаў Гары.

Хагрыд азірнуўся, ці няма каго паблізу.

- Ну, я ім таго... разумееш... дапамог злёгку...

Бокам вока Гары зазначыў квятчасты ружовы парасонік Хагрыда, прысланенны да задняй сценкі халупы. У Гары і раней былі падставы думаць, што гэты парасонік не зусім то, чым падаецца на першы погляд; ён амаль не сумняваўся, што ўсярэдзіне ўтоеная старая чароўная палачка Хагрыда. Наогул, Хагрыду нельга было чараваць. Яго выключылі з "Хогвартса" у трэцім класе, Гары паняцця не меў, завошта – як толькі пачыналася гаворка на гэтую тэму, Хагрыд закашліваўся і неспасціжнай выявай станавіўся пруткі на вуха.

- Выдзіманы заклён? - выказала здагадку Герміёна, і было незразумела, чаго больш у яе тоне: неўхвалення або захапленні. - Што ж, ты вельмі нядрэнна над імі папрацаваў.

- Тое ж самае сказала твая сястрычка, - сказаў Хагрыд, кіўнуўшы Рону. - Учора захадзіла. - Хагрыд зненарок паглядзеў на Гары, і яго барада прыскокнула. - Кажа, жадаю даследаваць наваколлі. А мне вось думаецца, яна жадала кагосьці ў мяне сустрэць. - Ён падміргнуў Гары. - Вось ужо хто бы не адмовіўся ад автогр...

- Адстаньце ад мяне! - раз'юшыўся Гары. Рон заржаў, і зямля вакол апынулася ўсеяная смаўжамі.

- Асцярожней ты! - загарлапаніў Хагрыд, оттасківая Рона ад сваіх каштоўных гарбузоў.

Падышоў ўжо час абедаць, і Гары, у якога з світанку нічога, акрамя патачнай ірыскі, ва рту не было, марыў хутчэй патрапіць у замак. Яны развіталіся з Хагрыдам і сыйшлі. Рон перыядычна ікаў, вырабляючы пры гэтым на святло не больш аднаго-двух смоўжняў.

Ледзь толькі яны ўступілі ў прахалодны вестыбюль, як ім у вушы стукнуў звеняшчы голас:

- Вось вы дзе, Потэр - Уізлі. - Да хлопчыкаў са звышсуворым выглядам накіроўвалася прафесар МакГонагал. - Сёння ўвечары вам трэба адбыць пакаранне.

- А што трэба рабіць, прафесар? - спытаў Рон, спалохана душачы адрыжку.

- Ты будзеш паліраваць срэбра ў трафейнай разам з містэрам Філчам, - адказала прафесар МакГонагал: - і ніякай магіі, Уізлі - рукамі.

Рон ледзь не падушыўся. Аргуса Філча, наглядчыка школы, ненавідзелі ўсё без выключэння.

- А ты, Потэр, дапаможаш прафесару Локхарду адказваць на лісты прыхільнікаў, - дадала прафесар МакГонагал.

- Які жа... Прафесар, а можна мне таксама ў трафейную? - адчайна ўзмаліўся Гары.

- Зразумела, не, - адрэзала прафесар МакГонагал, паднімаючы бровы. - Прафесар Локхард адмыслова казаў, каб прыйшоў менавіта ты. У восем гадзін роўна, запомніце.

Гары з Роном увайшлі ў Вялікую Залу ў стане глыбокай нуды, Герміёна ішла ззаду, і выраз яе твару абвяшчаў: "а чаго вы чакалі, вы жа парушылі правілы". Гары быў так засмучаны, што нават бульбяная запяканка з мясам не здалася яму такой смачнай, як прадчувалася. Ён, як, зрэшты, і Рон, быў упэўнены, што менавіта яго пакаранне - самае непераноснае.

- Толькі ўявіў, цэлы вечар з Філчам! - смутна выклікнуў Рон. - І ніякай магіі! Там, у трафейнай, пэўна, не менш сотні кубкаў! Я не ўмею чысціць па-маглаўскаму!

- А я бы з табой памяняўся, - спустошана вымавіў Гары, - у мяне дзякуючы Дурслі вялікі досвед. А вось адказваць прыхільніцам Локхарда... жах...

Астатак суботняга дня выпарыўся невядома куды, і праз нікчэмны, як здалося, прамежак часу было ўжо без пяці восем, Гары валачыў ногі па калідоры другога паверху да кабінета Локхарда. Ён выскаліў зубы ва ўсмешцы і пастукаў.

Дзверы імгненна расхінулася. З парога ззяў зубамі Локхард.

- Вось і наша гарэза! - гулліва павітаў ён хлопчыка. - Уваходзь, Гары, уваходзь...

У святле мноства свечак на сценах бліскалі рамкамі незлічоныя фатаграфіі Локхарда. Некаторыя з іх ён надпісаў. На стале таксама ляжаў высокі стос фатаграфій.

- Ты можаш надпісваць канверты! - сказаў Локхард такім тонам, як быццам прапаноўваў Гары найсмачны ласунак. - Першым чынам - Глэдыс Прэстафіль, каб яна была здаровая... гарачая мая прыхільніца...

Хвіліны цягнуліся невыносна. Гары імкнуўся ўспрымаць няўціхлую балбатню Локхарда як гукавы фон і толькі перыядычна вымаўляў: "правільна", "ммм", "угу". Час ад часу да яго свядомасці ўсёткі даходзілі фразы тыпу "Слава - ненадзейны сябар, Гары" і "Знакамітасць судзяць не па словах, а па справах, запомні гэта, мой юны сябар".

Свечкі раставалі, і іх вагальнае святло танчла на шматлікіх рухаючыхся тварах Локхарда, якія назіралі за Гары са сценаў. Хлопчык вадзіл ныючай рукой па тысячным, не менш, канверце і старанна выпісваў адрас Веранікі Смешлі. Мабыць, ужо хутка можна сыходзіць, у роспачы думаў Гары, калі ласка, хай ужо можна будзе сыходзіць...

І тут ён пачуў штосьці дзіўнае - штосьці цалкам іншае, чым шыпенне дагараюшчых свечак або раўнамерная траскатня прафесара.

Гэта быў голас, ад якога кроў стыгнула ў жылах, голас усёпаглынальнай, ледзяной злосці.

- Прыйдзі... прыйдзі да мяне... дай разарваць цябе... дай усадзіцца ў цябе... дай забіць цябе...

Гары прыскокнуў, і вуліца, на якой пражывала Вераніка Смешлі, апынулася пахаваная пад вялікай ліловай кляксай.

- Што?!! - выгукнуў Гары.

- Вось-вось! - выгукнуў у адказ Локхард. - Роўна паўгода на першым месцы ў спісе бэстсэлераў! Пабіў усе рэкорды!

- Не, - адмахнуўся Гары. - Што гэта за голас?

- Які яшчэ голас? - не зразумеў Локхард.

- Які... які сказаў... вы не чулі?

Локхард паглядзеў на Гары з найвялікшым здзіўленнем.

- Аб чым гэта ты? Ты, мабыць, задрамаў. Усяміласцівы Скоцці! Паглядзі-ка, які час! Мы пішам ужо чатыры гадзіны! Ніколі бы не падумаў - як час праляцеў!

Гары не адказаў. Ён напружваў чутку, імкнучыся зноў пачуць голас, але зараз у пакоі не раздавалася ніякіх іншых гукаў, акрамя прамоў Локхарда. Той казаў, што Гары не можа ўсякі раз чакаць такіх падарункаў замест пакарання. Як ніколі блізкі да непрытомнасці, Гары сыйшоў.

Было так позна, што Грыфіндорская агульная гасціная амаль спусцела. Гары адправіўся ў спальню. Рон яшчэ не вярнуўся. Гары надзеў піжаму, лёг у ложак і стаў чакаць. Праз паўгадзіны з'явіўся Рон, а разам з ім - моцны пах поліроля. Рон прыціскаў да грудзей праваю руку.

- Усе цягліцы баляць, - паскардзіўся ён, падаючы на ложык. - Ён мяне прымусіў перачысціць квідытчный кубак чатырнаццаць раз! А потым мяне зноў выванітавала смоўжнямі прама на Адмысловы Прыз за Служэнне Школе. Сто гадоў отчышчаў... А як Локхард?

Панізіўшы голас, каб не абудзіць Нэвіла, Дына і Шэймаса, Гары распавёў Рону аб тым, што пачуў.

- А Локхард сказаў, што нічога не чуе? - перапытаў Рон. У месячным святле было відаць, як ён нахмурыўся. - Думаеш, хлусіць? Толькі я не разумею - нават хто-небудзь нябачны ўсё роўна павінен быў адкрыць дзверы.

- Гэта праўда, - пагадзіўся Гары, адкідваючыся на падушкі і разглядаючы спадзісты над галавой. - Я і сам не разумею.

—