57
Қасиетті мәдениет архаикалық дәуірден бастау алады.
Бұл тарихи
тұрғыдан мәдениеттің культ, яғни табыну ретіндегі алғашқы мағына-
сы; шығарылған дәстүрлерді құрметтеу, ұқыпты сақтау. Сакральды –
қасиетті, киелі; ең маңызды дүниелік көзқарас және әлемді түсіну,
оған сәйкес барлық нәрсе құнды болады.
Бұл мағыналы код мәдениеттің алғашқы түрлерінде (миф, мораль,
өнер, дін) іске асырылды. Адам өмір болмысының тарихи феномені
ретінде бұл тип сезімтал-бейнелі андау, яғни пайымдау мәдениетін
білдіреді (Ницше, Шпенглер, Бергсон,
Ортега и Гассет, Нурланова
және басқалар). Оның мәні еш қашанда өту мүмкін емес, өйткені онда
жалпы адамзаттық мәдениеттің мәңгілік негізін құрайтын идеялар бар.
Шынында да, конфуцилық-даоистік, үнді-буддалық, ислам және
христиан мәдени түрлерінде діни құрастырушысы шешуші болып
табылады (Попов). Мәдениеттердің бұл түрлері үшін әлем екі бағытқа
бөлінеді – зайырлы (құдайға жатпайтын) және қасиетті (киелі),
олар-
ды діни сана антагонистердің, яғни бітіспестіктердің ұстанымдарына
қойылған. Мұндай оппозицияның негізі, Дюркгеймнің пікірінше,
қасиеттінің маңызды белгісі –
оның қол сұғылмауы, бөлінуі, тыйым
салынуы.
Тәңірлікке келетін болсақ, ондай қатаң антагонизм жоқ. Оның
ерекшелігі – бұл өмір салты мен мәдениет, бүкіл Ғалам қасиетті
энергиямен шоғырланған.
Басқаша айтқанда, бүкіл әлем рухтанды-
рылған қасиетті шындық ретінде қабылданады.
Жоғарыда айтылғаның Әбіл-Ғази түрік шежіресінен тарихи мысал
келтіріп, айқын суреттейді: Шыңғыс хан Бұхара тұрғындарының
ислам діні туралы сұрастырғанда олар: «Мекке қаласы бар, біз оған
барамыз, егер күштер
рұқсат етсе, Құдайға табынамыз», – деді.
Шыңғысхан мұны мақұлдамады: «
бүкіл әлем Құдайдың мекені: неге
Достарыңызбен бөлісу: