Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
тастапты. Байғұста үн жоқ. Тiптi демалысы да бiлiнбейдi. Сiрә, қорыққанынан талықсып кеткен тәрiздi. Сүлеймен қызға қарағысы келмей, көзiн жұмды. Артынша селт етiп, қайта ашты. Себебi нақ осы сәтте жөйiттер түсiнiксiз тiлмен өлең айта бастады. Қандай өлең екенi белгiсiз, әйтеуiр бәрi қосылып қой маңырап, есек ақырғандай дауыс шығарып, сыпыраны айнала секiрiп биледi. Өлеңдерiн бiраз уақыт айтты. Сонша уақыт секiрдi. Әлден уақытта өлеңдерiн де, секiрулерiн де сап тиып, қайта дөңгелектенiп тұра қалысты. Жалаң аяқ бiреуi сыпыра үстiндегi ұнды басып келдi де, қырынан сұлаған қызды шалқасынан жатқызды. Сөйттi де оның есiн жидырмақ боп, жағынан шапалақпен бiр-екi рет ұрды. Қыз ыңырси көзiн ашты. Қайқы кiрпiк, қасы-көзi қап-қара сұлу жан екен. Жас шамасы он бес-он алтыларда. Шапалақтың әсерiнен көзiн ашқан ол, айналаға жалтақ-жалтақ қарады да «аһ» деп қайта талықсыды. Жанындағы жөйiт аяғымен iшiнен басып- басып жiбердi. — Түнде Бекаба жәкем мұны қатын қылғанда да талып қалған. Ендi мен зорлап, есiн жиғызайын ба? Мұндай әдемi қыздың алдымен тiрi жанын иеленiп алу керек-ә? Қалай қарайсыңдар? Мына дәу қазақтың алдында осының үстiне қона кетейiн бе? — деп ол серiктерiне қарап, жағымсыз күлкiмен ха-ха-халады. — Ей, сен, еркектiгiндi көрсетiп, мейрамды бұзба! Тұрғыз оны орнынан! Егер тұрғыза алмасаң, екi-үш жiгiт жабылып қолтығынан көтерiңдер де бiзге жақындатып, сүйреп жүрiңдер. Ұнды қандайық та, — дедi бiреу тұрғандардың iшiнен. Қыздың жанына тағы бiреу келдi. Екеуi жабылып, қызды қолтығынан көтерiп жағалай тұрғандарға сүйредi. Сыпыра шетiндегi кiшкене бойлы бiр қатын қыздың санына iстiк темiрдi сұғып алды. Ес-түссiз қыз осы кезде жан даусы шыға бұлқынып- бұлқынып кеттi. Шiркiн, жан беру оңай ма? Жандәрмен бұлқынып қалғанда, анау екеуiнiң қолынан сытылып шықты да, керi қашты. Көлденең жатқан Сүлейменнiң аяғынан секiрiп өткенде, бұл жақтағы бiр жөйiт әлгiндей iстiк темiрiн оның қарнына кiрш сұқты. Жандалбасалаған қыз ендi берi жүгiрдi. Бiрақ айнала топталған жөйiттер шетке жiберсiн бе, бiреуi бiз, бiреуi пышақ 398 Сүлеймен қарақшы ұрып, қызды қандала еттi. Аққан қан сыпырадағы ұнға тамшылап жатыр. Қыз әрi-берi жүгiрген сайын қан араласқан ұн қанданып, илене бердi. Дәл мынадай жауыздықты көрмеген Сүлейменнiң тұла-бойы түршiгiп, жүрегi аузына тығылды. — Тоқтатыңдар! — деп ол үйдi басына көтере айқайлады. — Тоқтатыңдар, өңкей кәпiрлер! Адам баласын бұлайша қорлау не деген жауыздық... Ақырған арыстанның үнiндей болып шыққан дауыстан селк еткен жөйiттер бiр сәт iркiлдi. Күндей күркiреген дауыстың шеттен емес, байлаулы Сүлейменнен шыққанын iле-шала ұққан олардың бiрi: — Үйелеген бұқадай боп жатқан сорлы неме. Қызға жаның ашып жатыр ма? Қазiр өзiң де өлесiң. Бақырмай жата тұр, — деп мұның iшiне бiр тептi. Тепкi тура асқазанның үстiнен тидi. Қанша мықты болсаң да, ол тұс қатты соққыға төтеп бере алмайтын осал жер емес пе? Сүлейменнiң iшегi түйiлiп, демi тарылды. Ал жөйiттер бұған қайта қарамады. Қызды шырқыратып, сыпыраның ана шетi мен мына шетiне қуып жүр. Аздан кейiн бақыру мен қалбалақтап жүгiруден, оған қосылған тән ауыртпалығына шыдас бере алмаған қыз ортаға құлап түстi. Құлап түстi де, тiстерi-тiстерiне тимей қалшылдап, дiр-дiр етiп, дөңбекши бастады. Жөйiттер оның ендi тұра алмайтынын бiлдi ме, бiрi оған жақын келiп: — Қаны түк аққан жоқ. Қан жөндi араласпаған ұнның мантысы тәттi болмайды, — дедi де қыздың мойын күре тамырының екеуiн де пышақпен осып-осып жiбердi. Ол аздай, екi тiрсектi де қиып тастады. Күре тамырдан атқылаған қан ұн үстiн қып-қызыл түске бояды. Iшiне тепкi тигеннен, әрi мына қыздың аянышты халiне қатты назаланған Сүлеймен екi қолын бар күшпен екi жаққа тартып жiбергенде, жiп үзiлiп кеттi. Мықты байлау қиған қолдары әп- сәтте қызынып, төмен тартты. Соған қарамай, тұра бердi де, қайта жатты. «Ендi аяқтарымды босатып алайын» деп, тiзе тұсындағы жiптiң байлауын ақырын шештi. Бұл кезде жөйiттердiң әйелдерi қан араласқан ұнды қамыр етiп домалақтап жатқан. Ал еркектерi қыздың етiн боршалауға |