Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

Гучны гук удару вярнуў Гары зваротна. Разгублены, ён падняў сваю палачку, але ведзьма ўжо падала наперад; яна грукнулася на падлогу з такой сілай, што шкло ў кніжных шафах зазвінела.

- Я ніколі ні да каго не ўжывала Ашаламляльны заклён, не лічачы ўрокаўАрміі Дамблдора, - сказала Луна, са слабай цікавасцю ў голасе. - Гэта вырабіла значна больш шуму, чым я думала.

І сапраўды, столь пачаткаў трэсціся. Паспешлівыя крокі за дзвярамі, якія вялі ў спальні, станавіліся ўсё гучней. Заклён Луны падняў студэнтаў Рэйвенкло, якія спалі паверхам вышэй.

- Луна, ты дзе? Мне трэба залезці пад Плашч!

Ступні Луны з’явіліся з ніадкуль, Гары паспяшаўся ўстаць бліжэй да яе, і яна накінула Плашч на іх у той момант, калі натоўп вучняў Рэйвенкло ў начных піжамах лінуў у агульны пакой. Прычуліся вохканні і выкрыкі здзіўлення, калі яны ўбачылі ляжалую без пачуццяў Алекта. Павольна натоўп стуліўся вакол яе, нібы вакол дзікага звера, які можа ў любы момант ачуцца і накінуцца на іх. Затым адзін маленькі адважны першакурснік прыскокнуў да Кэроў і пхнуў ёй у спіну вялікім пальцам нагі.

- Па-мойму, яна мёртвая! - радасна закрычаў ён.

- Глядзі, - шчасліва прашаптала Луна, у той час як вучні Рэйвенкло тоўпіліся вакол Алекты. - Яны задаволеныя!

- Так…выдатна…

Гары закрыў вочы, яго шнар усё яшчэ пульсаваў, і ён вырашыў ізноў пагрузіцца ў розум Вальдэморта… Ён прасоваўся па тунэлі ў першую пячору… Ён вырашыў пераканацца, што яна зачыненая, перш чым сысці…але гэта не зойме шмат часу…

Прычуўся рэзкі грук у дзверы агульнага пакоя, і ўсе студэнты Рэйвенкло замерлі. З іншага боку Гары пачуў мяккі музычны голас, які раздаваўся ад дзвярнога кольца ў форме арла: "Куды пападаюць зніклыя рэчы?"

- Я не ведаю! Затыкніся! - прагыркаў грубіянскі голас, па якім Гары пазнаў брата Кэроў, Амікуса. - Алекта? Алекта? Ты там? Ты злавіла яго? Адчыні дзверы!

Рэйвенклоўцы спалохана шапталіся паміж сабой. Потым, без папярэджання раздалася серыя гучных воплескаў, як быццам хтосьці страляў у дзверы з стрэльбы.

- АЛЕКТА! Калі ён прыйдзе, а ў нас не будзе Потэра… ты жадаеш скончыць гэтак жа, як і Малфоі? АДКАЗВАЙ МНЕ! - роў Амікус, з усіх сіл трасучы дзверы, аднак тыя не паддаваліся. Усе студэнты адступіліся назад, а некалькі самых спалоханых пачалі бегам узбірацца па лесвіцы зваротна да сваіх ложкаў. І ў той момант, калі Гары ўжо падумваў выбухам адчыніць дзверы і аглушыць Амікуса перш, чым Пажыральнік Смерці зможа зрабіць нешта яшчэ, з-за дзвярэй данёсся іншай, добра знаёмы яму голас.

- Магу я спытаць, што вы робіце, прафесар Кэроў?

- Спрабую зладзіцца з гэтымі праклятымі дзвярамі! - закрычаў Амікус. - Ідзіце і прывядзіце Флітвіка! Хай ён адчыніць іх, зараз жа!

- Але няўжо ваша сястра не там? - спытала прафесар МакГонагал. - Няўжо прафесар Флітвік не ўпусціў яе раней гэтым вечарам па вашай настойлівай просьбе? Можа быць, хай яна адчыніць вам дзверы? Тады не трэба было б абуджаць палову замка.

- Яна не адказвае, ты, старая мятла! Ты адчыніш дзверы?! Чорт! Адчыняй, зараз жа!

- Абавязкова, калі вам заўгодна, - сказала прафесар МакГонагал ледзяным тонам. Раздаўся мяккі грук дзвярнога кольца, і музычны голас ізноў спытаў:

- Куды пападаюць зніклыя рэчы?

- У нікуды, што, па ісце, ёсць усё, - адказала прафесар МакГонагал.

- Добра сказана, - адказаў арол, і дзверы адчыніліся.

Некалькі Рэйвенклоўцаў, якія да гэтага моманту заставаліся ў пакоі, пабеглі да лесвіцы, калі Амікус уварваўся праз парог, размахваючы палачкай. Такі ж гарбаваты, як і яго сястра, ён меў змярцвела-бледны, друзлы твар і малюсенькія вочкі, якія тут жа звярнуліся да Алекты, чыё цела нерухома ляжала на палу у нязграбнай паставе. Ён выдаў крык, поўны лютасці і страху.

- Што яны нарабілі, маленькія падонкі! - залямантаваў ён. - Я буду мучыць усіх іх заклёнам Круцыё датуль, пакуль яны не прызнаюцца, хто гэта зрабіў… але што скажа Цёмны Лорд? - віскатаў ён, стоячы над сваёй сястрой, удараючы сябе кулаком па лбу. - Мы не злавілі яго, а яны прыйшлі і забілі яе!

- Яна проста аглушана, - сказала прафесар МакГонагал раздражнёна, нахіліўшыся, каб агледзець Алекту. - З ёй усё будзе ў парадку.

- Не, не будзе!- прагыркаў Амікус. - Толькі не пасля таго, як да яе дабярэцца Цёмны Лорд! Яна сышла і паслала за ім, я адчуў, як паліць мая Пазнака, і ён думае, мы схапілі Потэра!

- Схапілі Потэра? - рэзка спытала прафесар МакГонагал. - Што значыць, "схапілі Потэра"?

- Ён сказаў нам, што Потэр можа паспрабаваць прабрацца ў Вежу Рэйвенкло, і трэба паклікаць яго, калі мы яго зловім!

- Навошта Гары Потэру спрабаваць патрапіць у Вежу Рэйвенкло! Потэр з’яўляецца студэнтам майго факультэта!

За недаверам і лютасцю ў яе голасе Гары ўчуў ледзь улоўную нотку гонару, і яго перапоўнілі самыя далікатныя пачуцці да Мінервы МакГонагал.

- Нам сказалі, ён можа сюды прыйсці! - сказаў Кэроў. - Я не ведаю чаму!

Прафесар МакГонагал устала, і яе падобныя на пацеркі вока ўважліва агледзелі пакой. Двойчы яны прайшліся як раз па тым месцы, дзе стаяў Гары і Луна.

- Мы можам усё зваліць на дзяцей, - сказаў Амікус, яго твар, які нагадваў свінячую пысу раптам здабыў хітры выраз. - Так, так мы і зробім. Мы скажам, што Алекта падпільнавалі дзеці, тыя, што наверсе, - ён паглядзеў на зорную столь туды, дзе знаходзіліся спальні, - і мы скажам, што яны прымусілі яе націснуць на Пазнаку, вось чаму ён атрымаў ілжывы сігнал… Тады ён пакарае іх. Некалькі дзяцей больш або менш, якая розніца?

- Усяго толькі розніца паміж праўдай і хлуснёй, адвагай і баязлівасцю, - сказала прафесар МакГонагал, збляднеўшы. – то бок, тая розніца, якую ані вы, ані ваша сястра не здольныя зразумець. Але дазвольце мне растлумачыць адну рэч. Вы не зваліце вашы шматлікія прамашкі на студэнтаў Хогвартса. Я не дазволю вам гэтага зрабіць.

- Чаго-чаго?

Амікус зрушыўся наперад, пакуль не апынуўся пагрозліва блізка да прафесара МакГонагал, яго твар зараз быў ў некалькіх цалях ад яе. Яна не адступіла назад, і паглядзела на яго так, быццам ён быў чымсьці агідным, што яна ўбачыла яго прыліплым да сядзення ўнітаза.

- Гэта не той выпадак, калі запатрабуецца ваш дазвол, Мінерва МакГонагал. Ваш час выйшаў. Цяпер мы камандуем тут, і вы мне падпарадкуецеся або заплаціце за гэта.

І ён плюнуў ёй у твар.

Гары скінуў Плашч, падняў палачку і сказаў:

- Круцыё!

Пажыральніка Смерці адарвала ад падлогі. Ён боўтаўся ў паветры, нібы тапелец, тузаючыся і воючы ад болю, потым з трэскам і храбусценнем пабітага шкла ўрэзаўся ў кніжную шафу і, ужо без прытомнасці, паваліўся на падлогу.

- Цяпер я разумею, што мела на ўвазе Белатрыса, - сказаў Гары, кроў стукала ў яго ў скронях, - Ты павінен сапраўды гэтага жадаць.

- Потэр! - прашаптала прафесар МакГонагал, схапіўшыся за сэрца. - Потэр - вы тут! Што?.. Як?.. - яна з усіх сіл імкнулася ўзяць сябе ў рукі. - Потэр, гэта было дурна!

- Ён плюнуў у вас, - сказаў Гары.

- Потэр, я…гэта вельмі…ветліва з вашага боку…але вы разумееце?..

- Так, разумею, - запэўніў яе Гары. Нейкім чынам яе паніка надала яму цвёрдасці. - Прафесар МакГонагал, Вальдэморт на шляху сюды.

- О, нам цяпер можна казаць імя? - спытала Луна з цікавасцю, скідаючы Плашч-Нябачнік.

З’яўленне яшчэ аднаго абвешчанага па-за законам вучня, падобна, канчаткова зрынула ў шок Прафесара МакГонагал. Яна захісталася і звалілася ў стаялае паблізу крэсла, хапаючыся за каўнер сваёй старой клецістай сукенкі.

- Я не думаю, што ёсць нейкая розніца ў тым, як мы яго завем, - сказаў Гары Луна. - Бо ён ужо ведае, дзе я.

Маленечкай часткай сваёй прытомнасці, якая была звязаная з яго запаленным шнарам, які палаў, Гары мог бачыць Цёмнага Лорда, які хутка плыў па чорным возеры ў зманлівай зялёнай лодцы... Ён амаль дасягнуў выспы, на якім знаходзілася каменная чара…

- Вы павінны бегчы, - прашаптала прафесар МакГонагал, - Зараз жа, Потэр, так хутка, як толькі зможаце!

- Я не магу, - сказаў Гары. - Ёсць сёе-тое, што мне трэба зрабіць. Прафесар, вы ведаеце, дзе знаходзіцца дыядэма Рэйвенкло?

- Д-дыядэма Рэйвенкло? Вядома жа, не - няўжо яна не згубленая ўжо шмат стагоддзяў таму? - Яна села ледзь раўней. - Потэр, гэта было вар’яцтвам, дасканалым вар’яцтвам, праняцца ў замак…

- Я быў змушаны, - сказаў Гары. - Прафесар, тут нешта схавана, тое, што мне, думаю, трэба знайсці, і гэта можа быць карона… Калі б я толькі мог пагаварыць з прафесарам Флітвікам…

Хтосьці паварушыўся, зазвінела шкло. Амікус прыходзіў у сябе. Перш чым Гары і Луна маглі нешта зрабіць, прафесар МакГонагал паднялася з крэсла, накіравала сваю палачку на няцвёрда стаялага на нагах Пажыральніка Смерці і вымавіла:

- Імперыё.

Амікус устаў, падышоў да сваёй сястры, падняў яе палачку, затым паслухмяна падышоў да прафесара МакГонагал і аддаў палачку сястры разам са сваёй. Потым ён лёг на падлогу побач з Алекта. Прафесар МакГонагал узмахнула сваёй палачкай яшчэ раз, мігатлівая срэбная вяроўка з’явілася з паветра і апавілася вакол Кэроў, дужа звязваючы іх разам.

- Потэр, - сказала яна, паварочваючыся да яго тварам, раўнадушна зірнуўшы на звязаных Кэроў. - Калі Той-Каго-Нельга-Зваць сапраўды ведае, што вы тут…

Калі яна вымавіла гэтыя словы, лютасць, падобная фізічнаму болю, пранізала Гары, прымусіўшы шнар палаць ад болю, і на секунду ён зазірнуў у чару, зелле ў якой стала празрыстым, і ўбачыў, што там няма медальёна.

- Потэр, з вамі ўсё ў парадку? - раздаўся нечы голас, і Гары зноў ачуняў. Ён сціскаў плячо Луны, спрабуючы ўтрымацца на нагах.

- Час праходзіць, Вальдэморт набліжаецца, прафесар, я дзейнічаю па загадзе Дамблдора, і я павінен знайсці тое, што ён жадаў, каб я знайшоў! Але мы павінны вывесці студэнтаў, пакуль я абшукваю замак… Вальдэморту патрэбен толькі я, але яму напляваць, колькі яшчэ прыйдзецца забіць людзей, каб дабрацца да мяне. Чалавекам больш або менш, не важна, толькі не зараз… калі ён ведае, што я шукаю Хоркруксы, - скончыў Гары пра сябе.

- Ты дзейнічаеш па ўказаннях Дамблдора? - паўтарыла яна з нарастальным здзіўленнем. Затым яна паднялася з крэсла і выпрасталася ва ўвесь свой рост.

- Мы абаронім школу ад Тога-Каго-Нельга-Зваць, пакуль вы будзеце шукаць гэтую…гэтую рэч.

- Гэта магчыма?

- Думаю, так, - сказала прафесар МакГонагал суха. - Мы, настаўнікі, досыць моцныя ў магіі, як ты ведаеш. Я упэўненая, мы будзем здольныя ўтрымаць яго некаторы час, калі мы прыкладзем усе нашы высілкі. Вядома, трэба нешта зрабіць з прафесарам Снэйпам…

- Дазвольце мне…

- …і калі Хогвартс на грані аблогі, і Цёмны Лорд ужо каля яго варот, будзе, несумнеўна мэтазгодна вывесці адсюль як можна больш нявінных людзей. Камінная Сетка пад назіраннем, і апарацыя немагчыма ўнутры тэрыторый…

- Ёсць выхад, - хутка сказаў Гары, і ён распавёў пра праход, які вёў у Галаву Вепрука.

- Потэр, мы кажам пра сотні студэнтаў…

- Я ведаю, прафесар, але калі Вальдэморт і Пажыральнікі Смерці засяроджваюцца на межах школы, іх наўрад ці будзе цікавіць, хто апарырует з Галавы Вепрука.

- У гэтым нешта ёсць, - пагадзілася яна. Прафесар накіравала палачку на Кэроў, і срэбная сетка звалілася на іх звязаныя целы, абмотваючыся вакол іх і паднімаючы ў паветра, дзе яны боўталіся пад сіне-залатой столлю, як дзве вялікія выродлівыя марскія істоты.

- Пайшлі. Мы павінны папярэдзіць іншых дэканаў. Табе лепш зноў надзець гэты Плашч.

Яна пракрочыла да дзвярэй, і пасля таго, як падышла да іх, падняла сваю палачку. З кончыка сарваліся тры срэбныя коткі з меткамі ў форме акуляраў вакол вачэй. Патронусы пабеглі, пабліскваючы, наперад, асвятляючы шрубавыя лесвіцы срэбным ззяннем, пакуль прафесар МакГонагал, Гары і Луна паспешна спускаліся ўніз.

Пакуль яны хутка ішлі па калідорах, патронусы пакідалі іх адзін за іншым. Клецістая сукенка прафесара МакГонагал шастала па падлозе, а Гары і Луна ішлі следам, схаваўшыся пад Плашчом.

Яны спусціліся яшчэ на два паверха, калі раздаліся ціхія крокі. Гары, у якога яшчэ паколваў шнар, пачуў іх першым. Ён намацаў у мяшочку на шыі Карту Марадзёраў, але перш, чым ён здолеў яе выцягнуць, МакГонагал таксама, здавалася, заўважыла, што яны не адні. Яна спынілася, падняла палачку, гатовая да паядынку і сказала:

- Хто тут?

- Гэта я, - раздаўся нізкі голас.

З-за даспеха рыцара выйшаў Сэверус Снэйп.

Нянавісць ускіпела ў Гары пры яго выглядзе. Ён ужо забыўся дэталі знешнасці Снэйпа, думаючы больш пра яго злачынствы. Забыўся яго лоевыя чорныя валасы, бледны, з тонкімі рысамі, твар, яго чорныя вочы з мёртвым, халодным поглядам. Снэйп ужо быў не ў начной піжаме, а ў сваёй звычайнай чорнай мантыі і таксама трымаў палачку, гатовы даць бой.

- Дзе Кэроў? - ціха спытаў ён.

- Думаю, там, дзе ты сказаў ім быць, Сэверус, - адказала прафесар МакГонагал.

Снэйп падышоў бліжэй, і агледзеў прастору вакол яе, быццам ведаў, што Гары быў тут. Гары таксама падняў палачку, гатовы атакаваць у любую секунду.

- У мяне склалася ўражанне, - сказаў Снэйп, - што Алекта затрымала парушальніка.

- Няўжо? - працягнула прафесар МакГонагал. – І чаму вы так лічылі?

Снэйп тузануў сваёй левай рукой, на якой была выпаленая Цёмная Пазнака.

- О, ну вядома, - сказала прафесар МакГонагал, - Вы, Пажыральнікі Смерці, размяшчаеце сваімі ўласнымі спосабамі зносін, я забылася.

Снэйп зрабіў выгляд, што не пачуў яе. Ён напружана ўзіраўся на пустэчу вакол яе, і паступова падыходзіў бліжэй, так, каб тое, што ён робіць, заставалася незаўважаным.

- Я не ведаў, што сёння Ваша чарга патруляваць калідоры, Мінерва.

- У Вас ёсць пярэчанні?

- Я жадаў бы ведаць, што магло падняць Вас з ложку ў гэтак познюю гадзіну?

- Мне здалося, што я пачула нейкі шум, - адказала прафесар МакГонагал.

- Сапраўды? Але, здаецца, усё спакойна.

Снэйп паглядзеў ёй у вочы.

- Вы бачылі Потэра, Мінерва? Таму што калі так, я змушаны настойваць…

Прафесар МакГонагал дзейнічала так вокамгненна, што Гары ніколі не паверыў бы, што яна на такое здольна. Яе палачка рассякла паветра, і на дзель секунды Гары падумаў, што Снэйп павінен паваліцца без прытомнасці, але яго Шчыт ад Чар з’явіўся настолькі імкліва, што МакГонагал пахіснулася. Яна махнула палачкай у бок факела на сцяне, і той выскачыў з сваёй падстаўкі. Гары, амаль гатовы атакаваць Снэйп заклёнам, быў змушаны адапхнуць Луну, каб на яе не звалілася полымя, якое адразу ж ператварылася ў кальцо агню, які запаўняў калідор і ляцеў, падобна ласо, на Снэйпа.…

Затым полымя знікла, і з’явілася велізарная чорная змяя. МакГонагал ператварыла яе ў дым, які за некалькі секунд трансфармаваўся ў зграю кінжалаў, якія ляцелі на Снэйпа. Той выратаваўся ад іх, захіліўшыся даспехамі, і з гучным скрыгатам кінжалы ўсадзіліся, адзін за іншым, у нагрудныя латы даспеха…

- Мінерва! - крыкнуў пісклявы голас, і, азірнуўшыся назад, усё яшчэ абараняючы Луну ад заклёнаў, якія праляталі каля іх, Гары ўбачыў прафесараў Флітвіка і Спроўт, якія беглі па калідоры да іх у сваёй начной адзежы. Тоўсты прафесар Слагхорн, цяжка дыхаючы, віднеўся ззаду.

- Не! – прапішчаў прафесар Флітвік, паднімаючы сваю палачку. - Больш вы не здзейсніце забойств ў Хогвартсу!

Заклён Флітвіка стукнуў ў даспехі рыцара, за якім хаваўся Снэйп. З ляскам і грукатам тыя ажылі. Снэйп вызваліўся ад рук, якія сціскалі Яго, і запусціў даспехі ў бок тых, хто нападаў. Гары і Луна з працай увярцеліся ад іх, і тыя ўрэзаліся ў сцяну і разваліліся на часткі. Калі Гары падняў галаву, Снэйп уцякаў са ўсіх ног, а МакГонагал, Флітвік і Спроўт, яго пераследвалі. Ён з трэскам уляцеў у дзверы класа, і некалькі імгненняў праз, яны пачулі крык МакГонагал:

- Баязлівец! БАЯЗЛІВЕЦ!

- Што здарылася? Што здарылася? - спытала Луна.

Гары паставіў яе на ногі, і, валакучы за сабой Плашч-Нябачнік яны пабеглі па калідоры, у пусты клас, дзе прафесары МакГонагал, Флітвік і Спроўт стаялі каля пабітага акна.

- Ён скокнуў, - сказала прафесар МакГонагал, калі Гары і Луна убеглі ў пакой.

- Вы жадаеце сказаць, што ён мёртвы? - Гары падбег да акна, не звяртаючы ўвагі на воклічы Флітвіка і Спроўт, узрушаных яго раптоўным з’яўленнем.

- Не, ён не памёр, - з гаркатой сказала прафесар МакГонагал. - У адрозненне ад Дамблдора, у яго была палачка… і, здаецца, навучыўся некалькім трукам у свайго гаспадара.

З жахам, Гары заўважыў удалечыні сілуэт велізарнага кажана, які скрозь цемру ляцеў у бок агароджы школы.

Ззаду прычуліся цяжкія крокі і гучнае сапенне. Слагхорн толькі цяпер нагнаў іх.

- Гары! - сказаў ён, затыхаючыся і масажуючы свае велізарныя грудзі пад смарагдава-зялёнай шаўковай піжамай. - Мой дарагі хлопчык…якая неспадзеўка…Мінерва, растлумач, калі ласка…Сэверус…што?..

- Наш дырэктар бярэ невялікі адпачынак, - сказала прафесар МакГонагал, паказваючы на дзіру ў акне ў форме фігуры Снэйпа.

- Прафесар! - закрычаў Гары, хапаючыся рукой за свой ілоб.

Ён зноў бачыў возера, якое кішэла снуюшчымі пад ім Інферыямі, і адчуў, як зманлівая зялёная лодка ўперлася ў бераг, і Вальдэморт ступіў з яе, і жадаючы забойства. - Прафесар, мы павінны абараніць школу, ён ідзе зараз!

- Вельмі добрае. Той-Каго-Нельга-Зваць набліжаецца, - сказала яна іншым настаўнікам. Спроўт і Флітвік войкнулі. Слагхорн застагнаў.

- У Потэра ёсць справа ў замку паводле ўказанняў Дамблдора. Мы павінны ўсталяваць усю абарону, на якую здольныя, пакуль Потэр будзе рабіць тое, што яму трэба.

- Але ты ж напэўна разумееш, што ўсе, што мы зробім, не будзе здольна спыніць Тога-Каго-Нельга-Зваць? - прапішчаў Флітвік.

- Але мы можам яго затрымаць, - умяшалася прафесар Спроўт.

- Дзякуй, Памона, - сказала прафесар МакГонагал, і чараўніцы абмяняліся зразумелымі позіркамі.

- Я прапаноўваю ўсталяваць асноўную абарону вакол тэрыторыі, затым сабраць сваіх студэнтаў і сустрэцца ў Галоўнай Зале. Большасць з іх павінны быць эвакуяваныя, але калі хто-небудзь, хто дасягнуў паўналецця, захоча застацца і ваяваць, я думаю, мы павінны падаць ім такую магчымасць.

- Згодна, - сказала прафесар Спроўт, ужо падыходзячы да дзвярэй. - Сустрэнемся ў Галоўнай зале. Я буду там з маім факультэтам праз дваццаць хвілін.

І па меры таго, як яна выдалялася, яны чулі яе мармытанне:

- Шчупальцы, Чортаў Капкан. І струкі Снаргалафф…так. Жадалася б паглядзець, як Пажыральнікі Смерці будуць з імі дужацца.

- Я магу дзейнічаць адсюль, - сказаў Флітвік, і хоць ён ледзь мог дацягнуцца да акна, ён накіраваў палачку праз адтуліну ў шкле і пачаткаў мармытаць вельмі заблытаныя заклёны. Гары пачуў дзіўны шыпячы гук, як быццам Флітвік вызваляў сілу ветра на тэрыторыю школы.

- Прафесар, - сказаў Гары, набліжаючыся да маленькага чараўніка. - Прафесар, я шкадую, што перарываю вас, але гэта важна. Ці ёсць у вас якія-небудзь думкі з нагоды таго, дзе знаходзіцца дыядэма Рэйвенкло?

- …Пратэга Хорыбіліс… дыядэма Рэйвенкло? - тоненькім галаском перапытаў Флітвік. - Трохі мудрасці ніколі не перашкодзіць, Потэр, але я не думаю, што яна зможа дапамагчы ў гэтай сітуацыі!

- Я толькі меў на ўвазе…вы ведаеце, дзе яна? Вы яе калі-небудзь бачылі?

- "Бачылі"… Ніхто з тых, хто жывуць зараз не бачыў яе! З тых часоў, як была згубленая, хлопчык.

Гары адчуў сумесь расчаравання і панікі. Што, тады, было Хоркруксам?

- Мы сустрэнемся з вамі і вашымі Рэйвенклоўцамі у Галоўнай Зале, Філіўс! - сказала прафесар МакГонагал, ківам галавы заклікаючы Гары і Луну ісці за ёй.

Яны ўжо былі ў дзвярэй, калі Слагхорн правуркатаў:

- Дазвольце і мне сказаць, - прасіпеў ён, бледны і потны, яго маржовыя вусы падрыгвалі. - Што за мітусня! Я наогул не ўпэўнены, што гэта разумна, Мінерва. Яму ў што б то ні было неабходна патрапіць сюды, і, ведаеш, усе, хто паспрабуе стаць у яго на шляху, падвергнуцца жудаснай небяспецы...

- Я буду таксама чакаць вас і вашых слізэрынцаў праз дваццаць хвілін, - сказала прафесар МакГонагал. - Калі вы захочаце сысці разам з вашымі студэнтамі, мы не будзем вас спыняць. Але калі хтосьці з вас паспрабуе нашкодзіць супраціву або падняць руку супраць нас унутры замка, тады, Гарацый, мы будзем ваяваць. Не на жыццё, а на смерць.

- Мінерва! - ашаломлена сказаў ён.

- Настаў час для Слізэрыну зрабіць свой выбар, - перабіла прафесар МакГонагал. - Ідзіце і абудзіце вашых студэнтаў, Гарацый.

Гары не застаўся назіраць за лапатаннем Слагхорна. Ён і Луна пайшлі ўслед за прафесарам МакГонагал, якая ўстала пасярэдзіне калідора і падняла палачку.

- Пьертотум…о, дзеля ўсяго святога, Філч, не зараз…

Стары наглядчык толькі што з’явіўся і, накульгваючы, бег да іх, крычучы:

- Студэнты не ў ложках! Студэнты ў калідорах!

- Яны там і павінны быць, бездапаможны ідыёт! - закрычала МакГонагал. - Цяпер ідзі і зрабі што-небудзь карыснае! Знайдзі Піўза!

- П-піўза? - заікаючыся, спытаў Філч, быццам ён ніколі не чуў гэтага імя раней.

- Так, Піўза, дурань, Піўза! Ці не ты жаліўся на яго чвэрць стагоддзя? Ідзі і прывядзі яго, зараз жа.

Філч, судзячы па ўсім, падумаў, што ў прафесар МакГонагал не ўсё ў парадку з галавой, але, горбячыся, закульгаў прочкі, мармычучы нешта сабе пад нос.

- А цяпер…Пьертотум Лакамотар! - выклікнула прафесар МакГонагал. Па ўсім калідоры статуі і рыцарскія даспехі саскочылі са сваіх пастаментаў, і па грукату, які аддаваўся рэхам з паверхаў вышэй і ніжэй, Гары зразумеў, што тое ж самае адбылося ва ўсім замку.

- Хогвартс пад пагрозай! - пракрычала прафесар МакГонагал. - Ахоўвайце межы, абароніце нас, выканаеце свой абавязак перад школай!

Грукаючы і крычучы, арда рухаючыхся статуй, некаторыя менш, некаторыя больш натуральнай велічыні, пабегла міма Гары. Тут былі таксама жывёлы, лязгаюшчыя даспехі, якія размахівалі мячамі і шарамі з шыпамі на ланцугах.

- Цяпер, Потэр, - сказала МакГонагал. - Вам і міс Лаўгуд лепш вярнуцца да вашых сяброў і прывесці іх у Галоўную Залу - я падніму астатніх грыфіндорцаў.

Яны расталіся на наступным драбінчастым пралёце, Гары і Луна згарнулі назад да таемнага ўваходу ў Выратавальны-Пакой. Па шляху ім сустрэліся натоўпы студэнтаў, большасць з якіх было апранута ў дарожныя мантыі па-над піжам. Настаўнікі і старасты вялі іх уніз у Галоўную Залу.

- Гэта быў Потэр!

- Гары Потэр!

- Гэта быў ён, я клянуся, я толькі што яго бачыў!

Але Гары не азіраўся, і, у выніку, яны дасягнулі ўваходу ў Выратавальны-Пакой. Гары пакланіўся перад зачараванай сцяной, якая адчынілася, каб прапусціць іх, і ён і Луна панесліся ўніз па стромкай лесвіцы.

- Як…?

- Гары, што адбываецца? - сказаў Люпін, сустракаючы яго ўнізе лесвіцы.

- Вальдэморт на шляху сюды, вакол школы ўсталёўваюць абарону… Снэйп збег…Што вы тут робіце? Як вы пазналі?

- Мы паслалі паведамленні астаткам Арміі Дамблдора, - растлумачыў Фрэд. - Ты ж не думаў, што хтосьці прапусціць свята, Гары, і Армія Дамблдора паведаміла пра усё Ордэну Фенікса, і паехала.

- З чаго пачнем, Гары? - крыкнуў Джордж. - Што адбываецца?

- Эвакуююць малодшых дзяцей, і ўсё астатнія сустракаюцца ў Галоўнай Зале на арганізацыйны збор, - сказаў Гары. - Мы будзем ваяваць.

Раздаўся гучны роў, і хваля лінула да прыступак, Гары прыціснула да сцяны, калі прабягалі ўсё ўперамешку: члены Ордэна Фенікса, Арміі Дамблдора, і яго старая каманда па Квідытчу, - з паднятымі палачкамі накіроўваючыся ў галоўную залу школы.

- Пайшлі, Луна, - паклікаў Дын, праходзячы міма, працягнуў вольную руку, яна схапілася за яе і рушыла ўслед за ім па прыступках.

Натоўп памяншаўся. Толькі маленькая купка людзей засталася ўнізе, у Выратавальным-Пакою, і Гары падышоў да іх. Місіс Уізлі спрачалася з Джыні. Вакол іх стаялі Люпін, Фрэд, Джордж, Біл і Флёр.

- Ты непаўнагадовая! - крычала місіс Уізлі на сваю дачку, калі Гары наблізіўся. - Я не дазволю табе! Хлопчыкі - так, але ты, ты павінна адправіцца дадому!

- Ні завошта!

Валасы Джыні ускінуліся, калі яна вырвала сваю руку з хваткі маці.

- Я ў Арміі Дамблдора…

- Банда падлеткаў!

- Банда падлеткаў, якая кінула яму выклік, чаго ніхто не вырашаўся зрабіць! - умяшаўся Фрэд.

- Ёй шаснаццаць! - крычала місіс Уізлі. - Яна нядосыць дарослая! Пра што вы двое думалі, калі прыцягнулі яе сюды?!…

Фрэд і Джордж трохі прысаромленае паглядзелі адно на аднаго.

- Мама права, Джыні. - мякка сказаў Біл. - Ты не можаш туды ісці. Усё непаўналетнія павінны пакінуць школу, гэта адзінае правільнае рашэнне.

- Я не магу вярнуцца дадому! - крычала Джыні, слёзы гневу зіхацелі ў яе вачах. - Уся мая сям’я тут, я не магу застацца там і чакаць адна, нічога не ведаючы, і…

Яе вочы ўпершыню сустрэліся з вачамі Гары. Яна паглядзела на яго ўмольна, але ён пагушкаў галавой, і яна з гаркатой адвярнулася.

- Добра, - сказала яна, утаропіўшыся на праход, які вёў ў Галаву Вепрука. - Тады я скажу "пакуль" і…

Прычуўся нейкі шум і цяжкі ўдар. Хтосьці яшчэ выбраўся з тунэлю, трохі хістаючыся, і зваліўся. Ён падняўся і дабраўся да самага блізкага крэсла, азірнуўся вакол скрозь крывабокія акуляры ў рагавой аправе і сказаў:

- Я не занадта спазніўся? Ужо пачалося? Я толькі што пазнаў, так што я…я…

Мармытанне Персі неўзабаве заціхла. Відавочна, ён не чакаў сапхнуцца тут з большасцю членаў сваёй сям’і. Рушыла ўслед доўгая паўза, якую парушыла Флёр. Каб неяк разрадзіць становішча, яна звярнулася да Люпіна і спытала:

- Так…як там маленькі Тэдзі?

Люпін здзіўлена залыпаў. Маўчанне ў фігуры Уізлі, здавалася, ператваралася ў груду лёду.

- Я…о так… ён у парадку! - гучна сказаў Люпін. - Так, Тонкс з ім…яна ў сваёй маці…

Персі і астатнія Уізлі, застыгшы, па-ранейшаму нерухома глядзелі адно на аднаго.

- Вось, у мяне ёсць фатаграфія! - прагукаў Люпін, дастаючы фатаграфію з свайго пінжака і паказваючы яе Флёр і Гары, які ўбачыў малюсенькага дзіця з пучком яркіх бірузовых валасоў, які размахіваў тоўстымі кулачкамі перад камерай.

- Я быў дурнем! - прагыркаў Персі, так гучна, што Люпін ледзь не выпусціў фатаграфію. Я быў ідыётам, я быў напышлівым прыдуркам, я быў…

- Міністэрства-любам, балваном які адмовіўся ад сям’і з-за ўлады, - сказаў Фрэд.

Персі праглынуў.

- Так, быў.

- Ну, ты не мог бы сказаць сумленней, чым зараз, - сказаў Фрэд, працягваючы руку Персі.

Місіс Уізлі расплакалася. Яна пабегла наперад, адапхнула Фрэда ў бок, і ледзь было не дадушыла Персі у дужых абдымках, у той час як ён пляскаў яе па спіне, гледзячы на бацьку.

- Мне вельмі шкада, тат, - сказаў Персі.

Містэр Уізлі хутка-хутка залыпаў, а потым таксама паспяшаўся абняць сына.

- Што прымусіла цябе ачуцца, Перс? - запытаўся Джордж.

- Гэта пачалося ўжо даўно, - сказаў Персі, праціраючы свае вочы пад акулярамі кутком дарожнай мантыі. - Але я павінен быў выбрацца, а гэта не так проста ў Міністэрстве, яны ўвесь час саджаюць у турму здраднікаў. Я здолеў усталяваць кантакт з Аберфортам, і ён паведаміў мне дзесяць хвілін таму, што Хогвартс збіраецца даць бой, так што вось ён - я.

- Што ж, мы просім нашых стараст узяць на сябе цяжар лідэрства ў такія часы, як зараз, - сказаў Джордж, адлюстроўваючы напышлівую манеру прамовы Персі. - А цяпер пайшлі наверх ваяваць, а то ўсіх галоўных Пажыральнікаў Смерці разбяруць.

- Так ты цяпер мая залвіца? - сказаў Персі, паціскаючы руку Флёр, пакуль яны спяшаліся да лесвіцы разам з Білам, Фрэдам і Джорджам.

- Джыні! - раўнула місіс Уізлі.

Скарыстаўшыся сітуацыяй усеагульнага прымірэння, Джыні паспрабавала пракрасціся на лесвіцу разам са ўсімі.

- Молі, што калі мы зробім па-іншаму? - сказаў Люпін. - Чаму б Джыні не застацца тут? Тады яна хоць бы будзе на месцы дзеянняў, і будзе ведаць, што адбываецца, не знаходзячыся ў цэнтры бітвы?

- Я…

- Гэта добрая ідэя, - цвёрда сказаў містэр Уізлі. - Джыні, ты застанешся ў гэтым пакоі, ты чуеш мяне?

- Дзе Рон? - спытаў Гары. - І Герміёна?

- Яны, магчыма, ужо ў Галоўнай Зале, - крыкнуў містэр Уізлі праз плячо.

- Я не бачыў, каб яны праходзілі міма мяне, - сказаў Гары.

- Яны казалі нешта пра туалет, - сказала Джыні. - Незадоўга пасля таго, як ты сышоў.

- Туалет?

Гары пракрочыў праз пакой да адчыненых дзвярэй, які вялі з Выратавальнага-Пакоя, і праверыў туалет. Той быў пусты.

- Ты ўпэўненая, яны сказалі туа...?

І тут яго шнар прапаліла болем, і Выратавальны-Пакой знік. Ён глядзеў скрозь высокія вароты з каванага жалеза, з крылатымі лодкамі на калонах паабапал ад іх, ён глядзеў скрозь цемру на асветлены агнямі замак. Наджыні ляжала на яго плечах. Ён выпрабоўваў тое халоднае жорсткае пачуццё дасягнення мэты, напярэдадні забойства.

—