Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

Хвілін праз пяць, або каля таго, страх, што дракон можа скінуць іх у любы момант, трохі аціх, таму што, падобна, больш за ўсё на святле зверу жадалася прыбрацца як мага далей ад яго падземнай турмы. Праўда, пытанне пра тое, дзе і якім чынам яны будуць прызямляцца, не дадавала Гары ўпэўненасці ў будучыні. Ён не меў ані найменшага ўяўлення пра тое, як доўга наогул драконы могуць ляцець без адпачынку, а што датычылася гэтага дракона, які быў практычна сляпы, то для Гары заставалася загадкай, ці зможа той абраць падыходнае для пасадкі месца. Гары стала аглядаўся вакол, яму здавалася, што шнар паколвае…

Колькі мінуе часу, перш чым Вальдэморт пазнае, што яны пабывалі ў сховішчы Лестранжай? Як хутка гобліны Грынгатсу паведамяць Белатрысе? Як хутка яны зразумеюць, што менавіта было выкрадзена? А калі яны выявяць, што знік залаты кубак, Вальдэморт, у выніку, здагадаецца, што яны палююць за Хоркруксамі…

Дракон, здаецца, у пошуках прахалоднага і больш свежага паветра пачаў паднімацца ўсё вышэй і вышэй, пакуль яны не апынуліся ў белых клубах халоднага воблака, і Гары цяпер не мог адрозніць на зямлі маленькія каляровыя кропкі аўтамабіляў, якія заязджаюць і што выязджаюць з сталіцы. Неўзабаве яны ўжо праляталі над сельскай мясцовасцю, якая зверху выглядала як коўдра, пашытая з зялёных і шэрых лапікаў, а дарогі і рэкі здаваліся матавымі і глянцавымі стужкамі.

- Як ты думаеш, што ён шукае? - пракрычаў Рон, пакуль яны ляцелі ўсё далей і далей на поўнач.

- Паняцця не маю, - праз плячо загарлапаніў Гары ў адказ. Яго рукі адубелі ад холаду, але ён не вырашаўся прыслабіць хватку. Час ад часу Гары думаў пра тое, што яны будуць рабіць, калі даляцеўшы да ўзбярэжжа, дракон вырашыць паляцець у адкрытае мора. Гэта было малапрыемным даляглядам, таму што ўжо зараз Гары змерз, усё яго цела знямела, не кажучы ўжо пра тое, што ён быў страшна галодны і паміраў ад смагі. І яшчэ яму не давала супакою думка, што дракон таксама суцэль можа прагаладацца. Напэўна, яму неўзабаве спатрэбіцца ежа. І што будзе, калі ён успомніць, дарэчы кажучы, што на яго спіне сядзяць тры вельмі нават ядомых чалавечых істоты?

Сонца паступова апускалася за гарызонт, неба пацямнела і стала колеру індыга, але дракон працягваў свой палёт. Буйныя і маленькія гарады праплывалі пад імі і, застаючыся ззаду, неўзабаве знікалі з выгляду. Велізарны цень ад дракона слізгала па зямлі, нібы гіганцкая хмара. Гары прыкладаў неверагодныя высілкі, каб не сарвацца, і ад напругі ўсё цела яго неміласэрна балела.

- Мне здаецца, - прагукаў Рон пасля працяглага маўчання, - або мы зніжаемся?

Гары паглядзеў уніз і ўбачыў вялікія цёмна-зялёныя горы і азёры, якія ў святле захаджалага сонца набылі медна-чырвонае адценне. Ён убачыў, што ландшафт унізе прагледжваўся ўсё больш выразна і дэталёва. Гледзячы ўніз, Гары падумаў, што, магчыма, дракон зразумеў, што тут ёсць вада дзякуючы блікам сонца, якія адлюстроўваюцца ад паверхні возера.

Дракон апускаўся ўсё ніжэй, апісваючы ў паветры велізарныя кругі, мабыць, абраўшы месцам пасадкі адно з невялікіх азёр.

- Калі апусцімся досыць нізка, саскочым па маёй камандзе! - пракрычаў Гары сябрам. - Прама ў ваду, каб ён нас не заўважыў!

Усё пагадзіліся, хоць Герміёна зрабіла гэта не вельмі ахвотна, і калі жоўты брух дракона апынулася амаль у паверхні вады, Гары загарлапаніў:

- СКАЧАМ!

Ён споўз на бок дракона і затым саслізнуў уніз нагамі. Як апынулася, яны былі значна вышэй, чым ён меркаваў, таму, моцна стукнуўшыся аб ваду, ён каменем пагрузіўся ў халодны, зялёны, пакрыты багавіннем і цінай падводны мір возера. Грабучы з усіх сіл рукамі, Гары абраўся на паверхню, прагна хапаючы паветра ротам. Тут ён убачыў кругі на вадзе там, дзе зваліліся Рон і Герміёна. Дракон, падобна, нічога не заўважыў; ён быў ужо ў пяцідзесяці футах ад Гары. Слізгаючы над паверхняй возера, ён на хаду апускаў спаласаваную шнарамі пысу, каб пашчай зачэрпаць воды. Раздаўся воплеск, і Рон і Герміёна, цяжка дыхаючы і кашляючы, вынырнулі з глыбіні возера, у то час як дракон, зрабіўшы яшчэ некалькі ўзмахаў сваімі велізарнымі крыламі, апусціўся на далёкім боку возера.

Гары, Рон і Герміёна паплылі да берага. Возера апынулася вельмі дробным, і праз нейкі час іх плаванне стала больш пахадзіць на бесперапыннае дужанне з трыснягом і глеем. Нарэшце, мокрыя і цалкам выбітыя з сіл, яны выбраліся на слізкую траву. Герміёна звалілася на зямлю, дрыжачы і кашляючы. З якой бы асалодай Гары зараз лёг і заснуў, аднак замест гэтага ён з працай падняўся на ногі, дастаў палачку і прыняўся прамаўляць заклёны, усталёўваючы абарону вакол іх.

Скончыўшы, ён падышоў да сябраў. Упершыню з моманту ўцёкаў з сховішча ён змог іх добранька разглядзець. Іх рукі і твары пакрывалі чырвоныя апёкі, адзежа была месцамі апаленая. Моршчачыся ад болю, яны змазвалі экстрактам ясенца свае шматлікія ранкі і драпіны. Герміёна перадала Гары бутэлечку, затым дастала тры бутэлькі гарбузовага соку, якія яна захапіла з Катэджа Шэл, і чыстую сухую адзежу для ўсіх траіх. Перапрануўшыся, рабяты з прагнасцю прыняліся за свае бутэлькі.

- Ну, з аднаго боку, - сказаў Рон, назіраючы, як гояцца яго раны на руках, - мы выкралі Хоркрукс. А вось з іншай...

- ...мяча ў нас няма, - сказаў Гары скрозь сціснутыя зубы, паліваючы ясенцам апёк скрозь дзіру на джынсах.

- Так, мяча няма, - паўтарыў Рон. - Гэты двудушны нягоднік...

Гары выцягнуў Хоркрукс з кішэні мокрай курткі, якую ён толькі што зняў, і паклаў яго на траву перад імі. Мігочучы на сонца, той нязменна прыцягваў да сабе іх погляды, пакуль яны спусташалі бутэлькі з сокам.

- Прынамсі, нам не трэба насіць яго, ён бы выглядаў дзіўна, калі б вісеў у нас на шыях, - сказаў Рон, выціраючы рот рукой.

Герміёна глядзела на далёкі бераг, дзе ўсе яшчэ піл ваду дракон.

- Як вы думаеце, што з ім будзе далей?- спытала яна - З ім нічога не здарыцца?

- Кажаш, як Хагрыд, - сказаў Рон. - Гэта - дракон, Герміёна, ён можа падбаць аб сабе сам. А у нас і без яго праблем па горла.

- Пра што гэта ты?

- Ну не ведаю нават, як растлумачыць, каб да цябе дайшло, - сказаў Рон, - думаю, яны маглі заўважыць, што мы ўварваліся ў Грынгатс.

Усе трое гучна засмяяліся і доўга не маглі спыніцца. Рэбры Гары балелі, да таго ж ад голаду злёгку кружылася галава, але ён, лежучы на траве і гледзячы ў неба, якое радзела ад заходу, працягваў смяяцца, пакуль не запершылао ў горле.

- І усё жа, што нам рабіць? - сказала Герміёна, нарэшце, становячыся сур’ёзнай. - Ён напэўна пазнае. Самі-Ведаеце-Хто здагадаецца, што мы даведаліся пра яго Хоркруксы!

- А раптам яны пабаяцца яму сказаць! - сказаў Рон з надзеяй. - Магчыма, ім атрымаецца ўсё замяць...

Неба, пах вады возера, голас Рона - усё пацьмянела і аціхла. Боль раскалоў галаву Гары, нібы ўдар мячом. Ён апынуўся ў дрэнна асветленым пакою, вакол стаялі чараўнікі, і на палу на каленах згарбацела маленькая, дрыготкая фігура гобліна.

- Што ты сказаў? - Яго голас быў высокі і халодны, у Вальдэморту булькаталі страх і лютасць. Гэта як раз то, чаго ён больш за ўсё баяўся, але ён не мог зразумець, як такое магло здарыцца.

Гоблін дрыжаў, не смеючы паглядзець у чырвоныя вочы.

- Паўтары-ка! - злаваўся Вальдэморт. - Паўтары яшчэ раз!

- М-мілорд, - заікаючыся, прамармытаў гоблін, яго чорныя вочы пашырэлі ад жаху, - м-ммлорд... мы с-спрабавалі спыніць і-іх... са-самазванцы, мілорд... ува-уварваліся... у сховішча Лестранжай...

- Самазванцы? Якія Самазванцы? Я думаў, што ў Грыгаттсу ўмеюць абвінавачваць самазванцаў. Хто гэта быў?

- Гэта быў... гэта быў... хлапчук П-Потэр і д-два саўдзельніка...

- І яны нешта ўзялі? - голас пагучнеў, Цёмным Лордам авалодаў страх. - Кажы! Што яны панеслі з сабой?!

- М... маленькі залаты кубак, мілорд...

І тут Вальдэморт закрычаў не сваім голасам. Гнеў і адчай гучалі ў гэтым крыку. Ён быў узвар’яваны, ён проста ашалеў ад лютасці. Гэта не магло быць праўдай! Гэта немагчыма! Ніхто не мог пра гэта ведаць! Як хлапчук мог здагадацца пра яго тайну?!

Старэйшая Палачка вырабіла зялёнае ззянне, якое пранеслася праз пакой, і стаялы на каленах гоблін зваліўся як нежывы. Астатнія чараўнікі ў жаху кінуліся ў бакі.

Белатрыса і Люцыюс Малфой кінуліся да дзвярэй, пакінуўшы астатніх ззаду, з палачкі Вальдэморта не спыняла вывяргацца зялёнае полымя, і тыя, хто не паспеў уцячы, былі забітыя. Забітыя, за тое, што прынеслі яму гэтыя навіны, за тое, што яны чулі пра кубак...

Застаўшыся ў адзіноце сярод ляжалых на палу трупаў, ён хадзіў узад і наперад, і перад унутраным поглядам у яго пранесліся выявы яго скарбаў, яго абаронцаў, яго надзеі на неўміручасць - дзённік быў знішчаны, чаша выкрадзена. А што калі…Што, калі хлопчык ведае пра астатнія Хоркруксы? Ці ведае ён, або, можа быць, ужо палюе за імі і здагадаўся, дзе ўсё астатнія? Ці стаіць за ўсім гэтым Дамблдор? Падобна, што так. Дамблдор, які з самога пачатку ставіўся да яго з недаверам; Дамблдор, які быў забіты па яго загаду. Дамблдор, чыёю палачкай ён зараз валодаў, той самы Дамблор усё жа дабраўся да яго ўжо з магілы пасродкам нейкага смаркача...

Але калі б хлопчык разбурыў любы з яго Хоркруксаў, няўжо ён, Лорд Вальдэморт, не ведаў бы пра гэта, няўжо не адчуў бы?

Ён, самы вялікі чараўнік із усіх; ён, наймацнейшы; ён, забойца Дамблдора і шматлікіх іншых, нічога не каштуючых, безназоўных людцаў. Як ён, Лорд Вальдэморт, мог не адчуць, што нападу і зневажанню падвергнулася найважнейшае і каштоўнае на святле - ён сам?

Праўда, ён нічога не адчуў, калі быў знішчаны дзённік, але ў яго не было цела, ён быў не больш, чым прывід... Не, вядома, астатнія былі ў бяспецы... Іншыя Хоркруксы напэўна цэлыя...

Але ён павінен ведаць напэўна, ён павінен быць упэўнены… Ён прайшоўся па пакоі, па шляху штурхнуўшы труп гобліна ў бок, і ў яго запалёным мозгу ўсплывалі карціны адна за іншай: возера, халупа, Хогвартс…

Трохі астудзіўшы свой запал, ён прыняўся разважаць. Ці мог хлапчук пазнаць, што ён схаваў пярсцёнак ў халупе Гаўнтаў? Ніхто ніколі не ведаў пра яго сувязь з Гаўнтамі, ён замятаў сляды, забіваючы ўсіх сведкаў. Пярсцёнак, несумнеўна, на месцы...

І ці мог хлопчык, або хто б то ні было, пазнаць пра пячору або пракрасціся праз яе абарону? Думка пра тое, што медальён маглі выкрасці, здавалася абсурднай...

А як наконт школы? Толькі ён ведаў, дзе ў Хогвартсе схаваны Хоркрукс, бо толькі яму была вядомая тайна гэтага месца… І яшчэ была Наджыні, якая заўсёды будзе побач, пад яго наглядам, і ён не будзе пасылаць яе куды-небудзь выконваць яго загады, каб не разлучацца з ёй...

Але каб не сумнявацца, каб быць канчаткова ўпэўненым, яму прыйдзецца вярнуцца туды, дзе ён схаваў Хоркруксы і зноў ўзвесці вакол іх абарону. Гэтая праца, якую, як і пошукі Старэйшай палачкі, яму прыйдзецца выконваць самому.

Куды адправіцца ў першую чаргу? Які Хоркрукс з усіх знаходзіўся ў большай небяспецы? Раптам Вальдэморту стала не па сабе. Дамблдор ведаў яго другое імя... Магчыма, Дамблдор мог здагадацца пра яго з Гаўнтам сувязі... Іх закінутая халупа, падобна, была самым уразлівым месцам. Стала быць, менавіта там ён і пабывае першым чынам...

Возера... Не... гэта немагчыма. Хоць, існавала малая верагоднасць таго, што Дамблдор быў у курсе яго мінулых злачынстваў, якія ён здзейсніў, жывячы яшчэ ў прытулку.

І, нарэшце, Хогвартс... Але тут, ён ведаў напэўна, Хоркрукс у недатыкальнасці; Потэр не мог бы пракрасціся ў Хогсмід незаўважаным і прабрацца ў школу. Але ўсё роўна трэба было перастрахавацца. Трэба папярэдзіць Снэйпа, што хлопец паспрабуе наведацца ў замак... Распавядаць Снэйпу, чаму хлапчуку гэта трэба, было б дурна, тым больш было б фатальнай памылкай, даверыцца Белатрысе і Малфою. Бо зусім нядаўна іх тупасць і неабдуманасць ці не з’явіліся доказам таму, што давяраць нікому нельга?

Для пачатку ён адправіцца ў халупу Гаўнтаў, узяўшы з сабой Наджыні. Ён не будзе больш разлучацца са змяёй… І імкліва выйдучы з пакоя, мінуючы праз пярэдні пакой, ён накіраваўся ў Цёмны сад да фантана. Ён паклікаў змяю на Змяінай Мове, неўзабаве яна выпаўзла з кустоў і накіравалася следам за ім, нібы яго доўгі цень...

Гары рэзка адкрыў вочы, спрабуючы сцяміць, дзе зараз знаходзіцца. Ён ляжаў на беразе возера, сонца апускалася за гарызонт. Рон і Герміёна глядзелі на яго. Судзячы па іх занепакоеным тварам і яго пульсаваламу шнару на лбу, яго раптоўнае вандраванне ў розум Вальдэморта не прайшло незаўважаным. Гары з працай падняўся, яго біла дрыготка. Ён злёгку здзівіўся, што ўсё яшчэ быў мокры з галавы да ног, потым паглядзеў на кубак, які безуважна ляжаў ў траве перад ім, потым на возера, падпаленае золатам у прамянях заходу.

- Ён ведае, - пасля крыкаў Вальдэморта ўласны голас яму здаваўся нейкім дзіўным і нізкім. - Ён ведае і збіраецца праверыць іншыя Хоркруксы. І апошні з іх, - Гары ўжо ўскочыў на ногі, - у Хогвартсу! Я ж ведаў! Я ведаў гэта!

- Што?

Рон здзіўлена ўтаропіўся на сябра, Герміёна выглядала збянтэжанай.

- Я убачыў, як ён пазнаў пра згубу кубка. Я быў у яго галаве. Ён... - Гары запнуўся, успомніўшы, як Вальдэморт забіваў чараўнікоў, - ён вельмі злы... і напалоханы. Ён не разумее, адкуль мы маглі пазнаць пра Хоркруксы, але зараз збіраецца праверыць, ці ўсё ў парадку з астатнімі, і пачне з пярсцёнка таксама. Ён думае, што Хогвартс - самае бяспечнае месца, таму што там Снэйп, і таму што мне немагчыма туды прабрацца незаўважаным. Думаю, школу ён праверыць у апошнюю чаргу, але ён будзе там ўжо праз некалькі гадзін.

- А ты бачыў, дзе менавіта ў Хогвартсу? - спытаў Рон, таксама паднімаючыся на ногі.

- Не, ён больш разважаў пра тое, як бы папярэдзіць Снэйпа, пра саму схованцу ён не думаў...

- Пастойце! Пачакаеце! - закрычала Герміёна, у той час як Рон ужо паднімаў кубак, а Гары накідваў Плашч-Нябачнік. - Мы не можам так проста пайсці... у нас нават няма плану, як дзейнічаць, нам трэба...

- Нам трэба спяшацца, - цвёрда сказаў Гары. Яшчэ зусім нядаўна ён так спадзяваўся, што зможа, нарэшце, выспацца, забраўшыся ў ізноў збудаваны намёт... Але цяпер на гэта не было часу. - Уяўляеш, што будзе, калі ён высвятліць, што пярсцёнак і медальён зніклі? Ён напэўна адправіцца ў Хогвартс, вырашыўшы, што Хоркрукс, змешчаны там, нядосыць абаронены.

- Так, але як нам туды патрапіць?

- Мы пайдзем у Хогсмід, - сказаў Гары, - а там выпрабуем стары правераны сродак. Мы аднойчы ўжо высвятлілі, што ў абароне Хогвартса ёсць прабелы. Герміёна, залазь пад Плашч. Я жадаю, каб на гэты раз мы трымаліся разам.

- Так, але мы не змесцімся ўтрох...

- Будзе цёмна, наўрад ці хто-небудзь заўважыць нашы ногі.

Гучныя воплескі велізарных крылаў рэхам пранесліся над цёмнай вадой возера. Дракон, нарэшце, здаволіў смагу і падняўся ў паветра. Сябры спыніліся, назіраючы, як ён узлятае ўсё вышэй і вышэй чорным ценем на фоне неба, якое хутка цямнела, пакуль не знік за найблізкай гарой. Затым Герміёна заняла сваё месца паміж Гары і Ронам, Гары як мага ніжэй нацягнуў Плашч, і яны крутнуліся на месцы і пагрузіліся ў задушлівую цемру.

— РАЗДЗЕЛ XXVIII —

Паветра разарваў крык - сапраўды такі жа, які выдаў Вальдэморт, калі пазнаў, што кубак быў выкрадзены: ён стукнуў па кожным нерве Гары - той здагадаўся, што крык выкліканы іх з’яўленнем. Пакуль ён глядзеў на сябраў пад Плашчом, дзверы "Трох Мёцел" расхінулася і тузін Пажыральнікаў Смерці, апранутых у мантыі з каптурамі, кінуліся на вуліцу з палачкамі напагатове. Гары схапіў Рона за запясце, калі той паспрабаваў падняць сваю палачку; іх было занадта шмат, каб ужываць заклёны. Нават спроба гэта зрабіць адразу б выдала іх месца знаходжання. Адзін з Пажыральнікаў Смерці ўзмахнуў чарадзейнай палачкай, і крык спыніўся, але рэха ўсё яшчэ гучала ў падаленых горах.

- Акцыё Плашч! - зароў адзін з Пажыральнікаў Смерці.

Гары схапіў зморшчыну Плашча-Нябачніка, але ён і не спрабаваў выслізнуць. Прыцягвальны заклён на яго не дзейнічаў.

- Што, Потэр, ты сёння без сваёй накідкі? - выгукнуў Пажыральнік, які прамаўляў заклён, затым, звярнуўшыся да сваіх спадарожнікаў, працягнуў: - Падзеліцеся! Ён тут.

Шасцёра Пажыральнікаў Смерці збеглі ў іх бок: Гары, Рон і Герміёна адыходзілі ў самы блізкі завулак як мага хутчэй, Пажыральнікі прабеглі ў некалькіх цалях ад іх. Трое пад Плашчом чакалі ў цемры, напружана ўслухоўваючыся ў гукі крокаў, чароды святла ад палачак Пажыральнікаў хадзілі ўздоўж вуліцы.

- Сыходзім! - прашаптала Герміёна. - Апарыруем!

- Выдатная ідэя, - сказаў Рон, але перш, чым Гары паспеў адкрыць рот, Пажыральнік Смерці закрычаў:

- Мы ведаем, што ты тут, Потэр, і табе не схавацца! Мы знойдзем цябе!

- Яны былі гатовыя да нашага з’яўлення, - прашаптаў Гары - яны наклалі гэты заклён, каб ведаць, калі мы будзем тут. Я лічу, яны зрабілі нешта яшчэ, каб затрымаць нас тут, прывабіць у пастк...

- А што, калі мы заклічам Дэментараў? - выгукнуў іншы Пажыральнік. - Давайце вызвалім Дэментараў, яны знойдуць іх вельмі хутка!

- Цёмны Лорд жадае, каб Потэр памёр толькі ад яго рукі...

- Дэментары не заб’юць яго! Цёмнаму Лорду патрэбна жыццё Потэра, а не яго душа. Яму будзе лягчэй забіць хлапчука, калі таго ўжо пацалуюць!

Пачалася шумная спрэчка. Гары ахапіў жах: каб процістаяць Дэментарам, ім прыйдзецца выклікаць Патронусаў, якія адразу ж выдадуць іх.

- Мы паспрабуем апарыяваць, Гары! - прашаптала Герміёна.

Адразу пасля яе слоў ён адчуў неверагодны холад, які распаўзаўся па вуліцы. Усё святло вакол раптам сціснуўся, накіравалася кудысьці ўверх, да зорак, і там знікла. У апраметнай цемры ён адчуў дакрананне Герміёны, і яны звярнуліся на месцы. Паветра, вакол іх, здавалася, зацвярдзела. Яны не маглі апарыяваць, Пажыральнікі Смерці добра блакавалі іх заклёны. Холад пранікаў пад скуру Гары ўсё глыбей і глыбей. Ён, Рон і Герміёна працягвалі адыходзіць далей па завулку, трымаючыся бліжэй да сцен і імкнучыся рухацца як мага цішэй. Раптам з-за кута бясшумна выплылі Дэментары, з дзясятак або больш, прыкметныя толькі таму, што былі цямней неба; у чорных плашчах, з пакрытымі струп’ямі, гнілымі рукамі. Ці чуюць яны страх зблізку ад сябе? Гары быў упэўнены, што чуюць. Здавалася, што цяпер яны сталі набліжацца хутчэй, атачаючы іх, цяжка і хрыпла дыхаючы, - о, як Гары ненавідзеў гэты гук!

Ён падняў палачку. Ён не зможа, не жадае падвергнуцца Пацалую Дэментара, усё роўна, што будзе далей. Рон і Герміёна таксама - гэта пранеслася ў яго ў думках, калі ён прашаптаў "Экспекта Патронум!"

Срэбны алень вырваўся з палачкі і атакаваў Дэментараў. Тыя кінуліся ўрассыпную, а дзесьці ўдалечыні раздаўся радасны крык:

- Гэта ён, вось там! Вось там! Я бачыў яго Патронуса, гэта быў алень!

Дэментары адступілі, зоркі ізноў з’явіліся на небе, а крокі Пажыральнікаў Смерці станавіліся ўсё гучней. Але перш чым Гары, абхоплены панікай, паспеў прыняць хоць нейкае рашэнне, дзесьці непадалёк раздалася рыпанне - з левага боку вузкай вуліцы адчыніліся дзверы і грубіянскі голас сказаў:

- Потэр, сюды, хутка!

Ён падпарадкаваўся без прамаруджанняў. Усе трое ўціснуліся ў адчынены дзвярны праём.

- Наверх, не здымай Плашч і паводзь сябе ціха! - прамармытаў высокі мужчына, які затым выйшаў на вуліцу і зачыніў за імі дзверы.

У Гары не было ні найменшага падання пра тое, хто б гэта мог быць, але цяпер, у дрыготкім святле адзінай свечкі, ён убачыў брудны, пыльны бар паба "Галава вепрука". Яны прабеглі за прылавак, у другі дзвярны праём, які накіроўваўся да хісткай драўлянай лесвіцы, па якой яны ўбеглі наверх, настолькі хутка, наколькі маглі. Лесвіца вяла ў гасціную з старым дыванам і маленькім камінам, над якім вісела велізарная карціна - партрэт светлавалосай дзяўчыны, якая раўнадушна аглядвала пакой.

З вуліцы пачуліся крыкі. Не здымаючы Плашч, яны на дыбачках падышлі да запэцканага акна і паглядзелі ўніз. Іх выратавальнік, у якім Гары цяпер прызнаў бармэна "Галовы вепрука", быў адзіным чалавекам без каптура.

- І што? - крычаў ён у адзін з твараў, зачынены каптуром. - Што яшчэ? Вы пасылаеце Дэментараў на маю вуліцу, я накіроўваю на іх Патронуса. Побач са мной іх няма, я ўжо сказаў. Нікога няма!

- Гэта быў не твой Патронус! - адказаў Пажыральнік Смерці. - Гэта быў алень, гэта Патронус Потэра!

- Алень?! - зароў бармэн і дастаў палачку. - Алень! Ты ідыёт! Экспекта Патронум!

Нешта велізарнае і рагатае вырвалася з яго палачкі і, апусціўшы галаву, пранеслася па Галоўнай Вуліцы і знікла з выгляду.

- Гэта не тое, што я бачыў! - вымавіў Пажыральнік Смерці ўжо з меншай упэўненасцю

- Кашталянская гадзіна была парушана, ты чуў шум! - звярнуўся да бармэна адзін з яго спадарожнікаў. - Хтосьці выйшаў на вуліцу супраць правіл...

- Калі я жадаю выпусціць свайго ката пагуляць, я зраблю гэта, і мне пляваць на вашу кашталянскую гадзіну!

- Так гэта ты прывёў у дзеянне Чары, якія крычаць?

- І што, калі гэта я? Пассылаеце мяне ў Азкабан? Заб’еце мяне за тое, што я высунуў свой нос за сваі ж ўваходныя дзверы? Так, калі ласка, калі жадаеце. Але, я спадзяюся, вы не настолькі дурныя, каб націснуць на вашы Чорныя Пазнакі і заклікаць Яго? Паверце, Яму не спадабаецца, што вы адрываеце яго з-за мяне і майго старога ката, ці не так?

- Не хвалюйся за нас, - сказаў адзін з Пажыральнікаў. - Хвалюйся за сябе, парушальнік кашталянскай гадзіны!

- А дзе ж вы, хлопцы, будзеце гандляваць зеллямі і ядамі, калі мой паб зачыніцца? Што ж тады будзе з вашым бізнэсам?

- Ты пагражаеш?..

- Я трымаю свой рот на замку, вось чаму вы прыходзіце сюды, праўда?

- Я упэўнены, што я бачыў Патронуса ў выглядзе аленя - закрычаў першы Пажыральнік Смерці.

- Алень? - загыркаў бармэн. - Гэта казёл, ідыёт!

- Добра, мы памыліліся, - працадзіў другі Пажыральнік Смерці скрозь зубы. - Але калі ты ізноў парушыш кашталянскую гадзіну, мы не будзем так лаяльныя!

Пажыральнікі накіраваліся зваротна ў бок Галоўнай вуліцы. Герміёна праенчыла ад палягчэннія, выбралася з-пад Плашча і апусцілася на кулявае крэсла. Гары шчыльна зачыніў фіранкі, затым сцягнуў Плашч з сябе і Рона. Яны пачулі, як бармэн адкрыў дзверы бара, затым стаў паднімацца па ўсходах.

Увага Гары прыцягнула штучка на каміннай пліце - невялікае прастакутнае люстэрка, змешчанае прама пад партрэтам дзяўчыны.

Бармэн увайшоў у пакой.

- Вы па-чартоўску дурныя, - сказаў ён хрыпла, аглядаючы кожнага з іх. - І пра што вы думалі, з’яўляючыся тут?

- Дзякуй! - сказаў Гары. - Мы не ведаем, як аддзячыць вас. Вы выратавалі нашы жыцці.

Бармэн хмыкнуў. Гары наблізіўся да яго, гледзячы ў твар, спрабуючы зазірнуць за доўгія тонкія сівыя валасы і бараду. Ён насіў акуляры. Іх брудныя шклы хавалі праніклівы погляд асляпляльна-блакітных вачэй.

- Гэта ваша вока было ў люстэрку?

У пакоі запанавала маўчанне. Гары і бармэн глядзелі адно на аднаго.

- Вы паслалі Добі.

Бармэн кіўнуў і азірнуўся ў пошуках эльфа:

- Я думаў, ён будзе з вамі. Дзе вы яго пакінулі?

- Ён мёртвы, - сказаў Гары. - Белатрыса Лестранж забіла яго.

Твар бармэна застаўся абыякавым. Праз некалькі секунд ён вымавіў:

- Вельмі шкада гэта чуць. Мне падабаўся гэты эльф.

Ён адвярнуўся, запальваючы лямпы дакрананнямі палачкі, не гледзячы на сваіх госцяў.

- Вы - Аберфорт, - сказаў Гары.

Ён не пацвердзіў, але і не абвергнуў яго слова, толькі злёгку нахіліўся, каб распаліць агонь у каміне.

- Адкуль гэта ў вас? - спытаў Гары, падыходзячы да люстэрка Сірыюсу - блізнюку таго, што ён разбіў амаль два года таму.

- Купіў у Мундугулуса каля года таму, - адказаў Аберфорт. - Альбус распавёў мне, што яно з сябе ўяўляе. І я спрабаваў сачыць за табой.

Рон адкрыў рот ад здзіўлення.

- Срэбная лань! - сказаў ён з хваляваннем. - Гэта таксама былі вы?

- Пра што ты кажаш? - перапытаў Аберфорт.

- Хтосьці паслаў да нас Патронуса ў выглядзе лані!

- З такімі мазгамі табе б ў Пажыральнікі Смерці падацца, сынок. Няўжо я толькі што не давёў, што мой Патронус - казёл?

- О, так... - адказаў Рон. - Так... Вельмі есці жадаецца, - дадаў ён, калі ў яго ў жываце раздаўся гучны гук.

- У мяне ёсць ежа, - сказаў Аберфорт і выйшаў з пакоя, з’явіўшыся праз хвіліну з велізарнай булкай хлеба, сырам і алавяным гарлачом з віном, якія ён паставіў на невялікі столік перад камінам.

Сябры з прагнасцю накінуліся на ежу, і некаторы час адзіным гукам у пакоі было чмяканне.

- Ну а цяпер, - сказаў Аберфорт, калі яны пад’елі ўволю, і Гары і Рон стомлена адкінуліся на спінкі крэслаў. - Мы павінны прыдумаць, як вам выбрацца адсюль. Гэта нельга зрабіць ноччу, вы чулі, што здараецца, калі хтосьці выходзіць на вуліцу ў цёмны час сутак. Чары, якія крычаць спрацуюць, і яны збягуцца да вас як чарвямлявы на яйкі доксі. Я не думаю, што змагу выдаць казла за аленя другі раз. Мы дачакаемся світанку, калі кашталянская гадзіна скончыцца, затым вы зможаце ізноў надзець Плашч і пайсці пешшу. Выбірайцеся з Хогсміда, уверх, у горы, там вы зможаце апарыяваць. Магчыма, вы ўбачыце Хагрыда, ён хаваецца ў пячоры з Гропам з таго моманту, як яго паспрабавалі арыштаваць.

- Мы не збіраецца сыходзіць, - запярэчыў Гары. - Нам трэба патрапіць у Хогвартс.

- Не будзь дурнем, хлопец! - вымавіў Аберфорт.

- Мы павінны зрабіць гэта, - паўтарыў Гары.

- Адзінае, што ты павінен… - працягнуў Аберфорт, нахіляючыся наперад. - Так гэта прыбрацца адсюль як мага далей.

- Вы не разумееце. У нас мала часу. Нам трэба патрапіць у замак. Дамблдор... я маю на ўвазе... ваш брат - жадаў, каб мы...

Выбліск агню на імгненне адбіўся ў акулярах Аберфорта, іх каламутныя плоскія лінзы сталі белымі і непранікальнымі, нагадаўшы Гары сляпыя вочы гіганцкага павука Арагога.

- Мой брат шмат чаго жадаў, - кінуў Аберфорт. - І людзі звычайна пападалі ў вялікія непрыемнасці, пакуль ён ажыццяўляў свае грандыёзныя планы. Прыбірайся з гэтай школы, Потэр, і з гэтай краіны, калі можаш. Забудзься майго брата і яго разумныя схемы. Ён сышоў туды, дзе ні адна з іх не пашкодзіць яму, і ты нічым яму не абавязаны.

- Вы не разумееце! - паўтарыў Гары

- Я? Не разумею? - ціха спытаў Аберфорт. - Няўжо ты думаеш, што я не разумеў уласнага брата? Думаеш, ты ведаў Альбуса лепш, чым я?

- Я не меў гэта на ўвазе, - вымавіў Гары. Яго мозг працаваў з працай ад стомленасці і дзеяння ежы і віны. - Гэта... Ён пакінуў мне сёе-тое зрабіць.

- Так? Няўжо? - усміхнуўся Аберфорт. - Добрая справа, я спадзяюся? Прыемная? Лёгкая? Нешта, што нават пачынаючы чараўнік зможа зрабіць без адмысловай працы?

Рон злавесна ўсміхнуўся. Герміёна выглядала напружанай.

- Яна не лёгкая, не, - пагушкаў галавой Гары. - Але я павінен...

- Павінен? Чаму "павінен"? Ён памёр, ці не так? - грубіянска сказаў Аберфорт. - Кідай гэта ўсё, хлопец, пакуль не адправіўся ўслед за ім! Ратуйся!

- Я не магу.

- Чаму не?

- Я... - Гары быў ашаломлены. Ён не мог растлумачыць чаму, таму вырашыў перайсці ў наступ. - Але ж вы таксама змагаецеся, вы лічыцеся ў Ордэну Фенікса...

- Я лічыўся, - працягнуў Аберфорт. - Ордэна Фенікса больш няма. Сам-Ведаеш-Хто перамог, усё кончана, а той, хто думае па-іншаму, толькі падманвае сябе. Тут ты ніколі не адчуеш сябе ў бяспецы, Потэр, ён жадае забіць цябе. Таму з’яжджай за мяжу, хавайся. Ратуйся. І лепш забяры гэтых дваіх з сабой. - Ён паказаў пальцам на Рона і Герміёну. - Яны будуць у небяспецы, таму што ўсё ведаюць, што яны з табой за адно.

- Я не магу сысці. У мяне ёсць справа...

- Перадай яе каму-небудзь іншаму!

- Я не магу. Гэта павінен быць я. Дамблдор растлумачыў гэта толькі...

- А ці ўсё ён сказаў табе, ці быў сумленны з табой?

Гары ад усяго сэрца жадаў сказаць "Так", але ён ніяк не мог вымавіць гэтае простае слова. Аберфорт, падобна, ведаў, пра што думае Гары.

- Я ведаў свайго брата, Потэр. Ён увабраў утоенасць з малаком маці. Тайны і хлусня - гэта то, на чым мы выраслі, і Альбус... ён быў самародкам.

Вочы старога перамясціліся на партрэт дзяўчыны над каміннай плітай. Гары ўважліва агледзеўся, гэта была адзіная карціна ў пакоі. Тут не было ні фатаграфій Дамблдора, ні малюнкаў каго-альбо іншага.

- Містэр Дамблдор, - нясмела спытала Герміёна. - Гэта ваша сястра? Арыяна?

- Так, - вымавіў Аберфорт, не разжымая вуснаў. - Чытаеце Рыту Скітар, ці не так, міс?

Нават у ярка-чырвоным святле полымя было відаць, наколькі густа счырванела Герміёна.

- Эльфіяс Додж распавёў нам пра яе, - адказаў Гары, спрабуючы супакоіць Герміёну.

- Стары дурань, - праварчаў Аберфорт, зрабіўшы яшчэ адзін вялікі глыток віна. - Думаў, што ад майго брата зыходзіла сонечнае ззянне. Зрэшты, так думалі шматлікія, вы трое ў тым ліку, судзячы па ўсім.

Гары маўчаў. Ён не жадаў выяўляць сумневы і няўпэўненасць у Дамблдору, якія збіраліся ў ім месяцамі. Ён зрабіў свой выбар, пакуль капаў магілу для Добі, ён вырашыў працягнуць крочыць па небяспечным звілістым шляху, паказаным Альбусам Дамблдорам, прымаючы тое, што яму было сказанае не ўсё, што ён жадаў ведаць, і проста верыць. Ён больш не жадаў ізноў сумнявацца; ён не жадаў чуць нічога, што б адцягнула яго ад мэты.

Ён злавіў погляд Аберфорта, які дзіўна пахадзіў на погляд яго брата: яго ярка-блакітныя вочы, здавалася, таксама бачылі наскрозь аб’ект сваёй увагі, і Гары думаў, што Аберфорт ведаў пра яго думкі, і пагарджаў яго за гэта.

- Прафесар Дамблдор клапаціўся аб Гары... вельмі... - ціха сказала Герміёна.

- Праўда? - хмыкнуў Аберфорт. - Пацешна, што шматлікія з тых, аб кім клапаціўся мой брат, скончылі горш, чым калі б ён проста пакінуў іх у супакоі.

- Што вы маеце на ўвазе? - на адным дыханні спытала Герміёна.

- Нічога такога... - Аберфорт замоўк.

- Але ж гэта сапраўды сур’ёзная рэч, каб яе распавесці! - выпаліла Герміёна. - Вы... вы кажаце пра сваю сястру?

Аберфорт утаропіўся на яе. Яго вусны рухаліся, як быццам спрабавалі спыніць словы, якія вырываліся вонкі. Затым ён загаварыў.

- Калі маёй сястры было шэсць гадоў, на яе напалі трое хлапчукоў-маглаў. Яны ўбачылі яе, калі яна чаравала, падглядваючы праз загарадзь саду на заднім двары. Яна была дзіцем і не магла кантраляваць сябе, як і ўсе чараўнікі ў гэтым узросце. Тое, што яны ўбачылі, я лічу, іх напалохала. Яны пералезлі праз загарадзь, і калі яна не змагла паказаць, у чым быў фокус, яны занадта захапіліся, спрабуючы прымусіць маленькую ненармальную спыніць свае дзіўныя справы.

У святле агню вочы Герміёны здаваліся велізарнымі; Рон выглядаў так, быццам яго каламуціць. Аберфорт падняўся, такі ж высокі, як Альбус, ён раптам стаў страшны ў сваім гневе і невыноснай унутранай болю.

- Тое, што яны зрабілі, зламала яе. Яна ўжо не магла быць такой, як раней. Яна не выкарыстоўвала магію, але не магла пазбавіцца ад яе. Магія сышла ўнутр і зводзіла яе з глузду, вырываючыся без яе волі. І часамі Арыяна хадзіла дзіўная і небяспечная. Але вялікую частку часу яна была выдатнай, напалоханай і бяскрыўднай дзяўчынкай.

Бацька знайшоў ублюдкаў, якія гэта зрабілі, - працягнуў Аберфорт. - І пакараў іх. За гэта яго кінулі ў Азкабан. Ён ніколі не казаў, чаму так паступіў, інакш, калі б Міністр пазнаў, чым стала Арыяна, яны зачынілі б яе ў шпіталі Святога Мунга назаўжды. Яны бачылі б ў ёй сур’ёзную пагрозу Міжнароднаму Закону аб Сакрэтнасці, паколькі яна была неўраўнаважаная і не была здольная ўтрымліваць сваю магію, якая магла вырвацца з яе ў любы момант.

Нам прыйшлося ратаваць і хаваць сястру. Мы пераехалі, распаўсюдзіўшы чуткі, што яна хворая, і мая маці даглядала за ёй, спрабуючы рабіць усё, каб яна была спакойная і шчаслівая... Мяне яна любіла больш усіх, - пасля гэтых слоў пад маршчынамі і ускалмачанай барадой Аберфорта раптам праступіў неахайны школьнік. - Мяне, а не Альбуса. Калі ён быў у хаце, ён увесь час праводзіў у сваёй спальні, чытаючы кнігі і пералічваючы ўзнагароды, падтрымліваючы перапіску з "самымі значнымі магічнымі імёнамі сучаснасці", - апошнія словы былі вымаўленыя з асобай злосцю. - Ён не жадаў, каб яна яго турбавала. Я падабаўся ёй больш. Я мог угаварыць яе паесці, калі ў маці гэта не атрымлівалася, я мог супакоіць яе, калі яна выходзіла з сябе, а калі яна была ціхай, яна дапамагала мне карміць казлоў. Потым, калі ёй было чатырнаццаць... Зразумейце, мяне там не было... - сказаў Аберфорт. - Калі б я быў там, я супакоіў бы яе. У яе здарыўся чарговы прыпадак, мая маці была ўжо немаладая, і... адбыўся няшчасны выпадак. Арыяна не магла кантраляваць сілу. Мая маці загінула.

Гары адчуў жудасную сумесь жалю і агіды, ён больш не жадаў нічога чуць, але Аберфорт працягваў распавядаць, і Гары задумаўся над тым, колькі часу мінула з тых часоў, калі ён у апошні раз каму-небудзь распавядаў пра гэта, калі наогул распавядаў.

- Гэта паклала канец кругасветнаму вандраванню Альбуса з малым Доджам. Гэтая парачка з’явілася на пахаванні маёй маці. Пасля гэтага Додж змыўся, а Альбус уладкаваўся ў хаце на правах главы сям’і. Ха!

Аберфорт плюнуў у агонь.

- Я б даглядаў за ёй, я сказаў яму пра гэта. Мне было напляваць на школу, я б застаўся дома і зладзіўся са ўсім. Але ён заявіў, што мне трэба атрымаць адукацыю, і што ён заменіць маці. Так містэр Дасканаласць знізіў планку - бо за тое, што ты штодня прыглядаеш за прыдуркаватай сястрой, не дазваляючы ёй падарваць хату, не даюць узнагарод. І ён рабіў усё правільна на працягу некалькіх тыдняў... пакуль не з’явіўся ён.

Зараз Аберфорт быў відавочна раздражнёны.

- Грындэльвальд... У выніку, у майго брата з’явіўся суразмоўца, такі ж яркі і таленавіты, як ён сам. І дагляд за Арыянай сышоў на другі план, пакуль яны разважалі пра Новы чарадзейны парадак, пра пошук Рэліквій, і наогул пра ўсё, што іх цікавіла. Вялікія задумы на карысць усіх чараўнікоў... А што недаглядзелі за маленькай дзяўчынкай, так што з таго, Альбус працаваў у імя Вышэйшай Выгоды!

Праз некалькі тыдняў такога стаўлення, мне гэта надакучыла... Надакучыла! Падыходзіў час майго вяртання ў Хогвартс, таму я сказаў ім абодвум прама ў твар, як зараз вам… - Аберфорт паглядзеў на Гары зверху ўніз, і таму не трэба было асоба фантазіяваць, каб уявіць напружанага і раззлаванага падлетка, супрацьстаялага старэйшаму брату. - Я сказаў яму, што яму лепш пакінуць свае ідэі, што яна не ў тым стане, каб ён мог узяць яе з сабой, не важна, куды, дзе яны планавалі весці свае разумныя прамовы, шукаючы сабе прыхільнікаў. Яму гэта не спадабалася.

Вочы Аберфорта ненадоўга зніклі ў адлюстраванні агню ў лінзах яго акуляраў: яны ізноў сталі белымі і сляпымі.

- Грындэльвальду наогул нічога не падабалася. Ён злаваўся. Ён сказаў мне, што я дурны, становячыся на яго шляху і шляху майго геніяльнага брата... Няўжо я не разумею, што маю сястру ўжо не трэба будзе хаваць, калі яны зменяць мір, вывядуць чараўнікоў з ценю і паставяць маглаў на сваё месца?

Пачалася спрэчка... я выцягнуў сваю чарадзейную палачку, ён - сваю. Лепшы сябар Альбуса наклаў на мяне заклён Круцыатус, Альбус спрабаваў яго спыніць. Завязалася бойка, а выбліскі заклёнаў і гукі выбухаў вывялі яе з сябе, яна не магла гэтага вынесці.

Твар Аберфорта паступова бляднеў, як калі б ён быў смяротна паранены.

- Я думаю, яна жадала дапамагчы, але не ведала, што робіць, я не ведаю, хто гэта зрабіў - гэта мог быць любы з нас, але... Яна была мёртвая.

Яго голас сарваўся на апошнім слове, і ён апусціўся на самае блізкае крэсла. Твар Герміёны быў мокрым ад слёз, а Рон стаў такім жа бледным як Аберфорт. Гары не адчуваў нічога, акрамя агіды: ён не жадаў чуць гэтага, жадаў ачысціць свой розум.

- Мне... Мне так шкада, - прашаптала Герміёна.

- Сышла, - прахрыпеў Аберфорт. - Сышла назаўжды!

Ён выцер нос рукавом і пракашляўся, прачышчаючы горла.

- Вядома, Грындэльвальд збяжаў! За ім ужо лічылася сёе-тое на яго радзіме, і ён не жадаў запісваць Арыяну на свой лік. Але зараз Альбус быў вольны, няўжо не? Вольны ад грузу адказнасці за сваю сястру, вольны для таго, каб стаць самым вялікім чараўніком...

- Ён ніколі не быў вольны, - перабіў яго Гары.

- Што, прашу прабачэння? - прашыпеў Аберфорт.

- Ніколі, - паўтарыў Гары. - У тую ноч, калі ваш брат памёр, ён выпіў зелле, якое звяло яго з глузду. Ён пачаткаў крычаць, звяртацца да кагосьці нябачнага. Ён казаў: "Не прычыняй ім боль, калі ласка! Лепш зрабі гэта са мной!"

Рон і Герміёна ўтаропіліся на Гары. Ён ніколі не распавядаў пра тое, што здарылася на выспе на возеры: падзеі, якія мелі месца пасля яго з Дамблдорам вяртання ў Хогвартс хутка зацямнілі ўсё.

- Ён думаў, што быў з вамі і Грындэльвальдам, я ўпэўнены, - вымавіў Гары, успамінаючы Дамблдора, які шаптаў і ўмольваў. - Я думаю, што ён бачыў, як Грындэльвальд прычыняў боль вам і Арыяне. Гэта было катаваннем для яго. Калі б вы бачылі яго тады, вы б не казалі зараз, што ён быў вольны.

Аберфорт, здавалася, захапіўся вывучэннем сваіх перакрыжаваных гужаватых рук. Пасля невялікай паўзы ён прагаварыў:

- Як ты можаш быць упэўнены, Потэр, што мой брат не быў больш зацікаўлены ў Вышэйшай Выгодзе, чым у табе? Адкуль табе ведаць, што не злічыў магчымым занядбаць і табой, як нашай сястрой?

Сэрца Гары быццам кальнуў ледзяны аскепак.

- Я не веру ў гэта. Дамблдор любіў Гары! - выклікнула Герміёна

- Чаму ж тады ён не параіў яму схавацца? - выпаліў Аберфорт. - Чаму ён не сказаў яму "Падумай пра сабе, толькі так ты зможаш выжыць"?

- Таму што... - пачаў Гары, перш чым Герміёна адкрыла рот, - часам трэба думаць пра штосьці большае, чым пра уласную бяспеку! Часам трэба думаць пра Вышэйшую Выгоду! Гэта вайна!

- Табе семнаццаць, хлопец!

- Мне досыць гадоў, і я працягну дужацца, нават калі вы здаліся!

- Хто сказаў, што я здаўся?

- "Ордэна Фенікса больш няма", - з горкай іроніяй паўтарыў Гары слова ў слова. - "Сам-Ведаеш-Хто перамог, усё кончана, а той, хто думае па-іншаму толькі падманвае сябе."

- Я не кажу, што мне гэта падабаецца, але гэта праўда!

- Гэта не так! - адказаў Гары. - Ваш брат ведаў, як пакончыць з Самі-Ведаеце-Кім і перадаў гэтае веданне мне. І я давяду сваю справу да пераможнага канца або памру. Не думайце, што я не ведаю, як гэта можа скончыцца. Я ведаў гэта ўжо некалькі гадоў.

Ён замоўк, чакаючы, што Аберфорт пачне смяяцца або спрачацца, але той нават не зварухнуўся.

- Нам трэба ў Хогвартс, - паўтарыў Гары. - Калі вы не можаце дапамагчы, мы дачакаемся світанку, пакінем вас у супакоі і паспрабуем знайсці дарогу самі. Калі вы можаце дапамагчы нам - што ж, самы час агучыць вашу прапанову.

Аберфорт працягваў нерухома сядзець на крэсле, утаропіўшыся на Гары вачамі, незвычайна падобнымі на вочы яго брата. Нарэшце ён кашлянуў, устаў, абыйшоў невялікі стол і наблізіўся да партрэта Арыяны.

- Ты ведаеш, што рабіць, - вымавіў ён.

Яна ўсміхнулася, звярнулася і выдалілася, не так, як звычайна людзі на партрэтах - сыходзячы за канец рамкі - а ўздоўж, па доўгім тунэлі, намаляваным за ёй. Яны назіралі за стройнай фігурай, якая аддалялася, пакуль яе не паглынула цемра.

- І... што? - пачаткаў Рон.

- Цяпер у вас ёсць толькі адзін шлях, - сказаў Аберфорт. - Вы павінны ведаць, што ўсе старыя сакрэтныя тунэлі зачыненыя з абодвух канцоў, уздоўж памежнага плота - Дэментары, у школе - рэгулярныя патрулі. Так кажуць мае крыніцы. Хогвартс ніколі яшчэ так не ахоўваўся. Як вы зможаце зрабіць хоць нешта, калі на чале школы Снэйп і яго памагатымі Кэроў... Гэта ж ваша справа, ці не так? Вы сказалі, што гатовы памерці.

- Але... што? - паўтарыла пытанне Герміёна, разглядаючы партрэт Арыяны.

Маленькая белая кропка з’явілася ў канцы намаляванага тунэлю, і цяпер Арыяна вярталася да іх, павялічваючыся па меры набліжэння. Але яна была не адна. Яе спадарожнік быў вышэй, чым яна, ішоў, накульгваючы, і выглядаў усхваляваным. Гары ніколі не бачыў яго з такімі доўгімі валасамі. Ён быў бачны ўсё выразней. Абедзве фігуры станавіліся ўсё больш і больш, пакуль у раму не сталі мясціцца толькі іх галавы і плечы.

Раптам карціна ад’ехала ад сцяны як маленькая дзверы, адчыніўшы праход у сапраўдны тунэль. З яго выйшаў сапраўдны Нэвіл Лонгботам. Яго валасы моцна выраслі, увесь твар быў пакрыт ранамі, мантыя падраная. Саскочыўшы з каміннай пліты, ён выдаў захоплены крык:

- Я ведаў, што ты прыйдзеш! Я ведаў гэта, Гары!

—