Гісторыя Беларусі
жүктеу/скачать 3.24 Mb.
|
ТЭРМІНАЛАГІЧНЫ СЛОЎНІК Аблвыканкамзах (Абласны выканаўчы камітэт Саветаў рабочых, салдацкіх і сялянскіх дэпутатаў Заходняй вобласці і фронту) – вышэйшы орган Савецкай улады на тэрыторыі Заходняга фронту і Заходняй вобласці (Мінская, частка Віленскай, Магілёўкая, Віцебская, з красавіка 1918 г. Смаленская губерні); дзейнічаў з 26 лістапада 1917 г. да 2 студзеня 1919 г. Адраджэнне (Рэнесанс) – агульнаеўрапейскі культурны рух 14-16 стст., фармальна накіраваны на ўзнаўленне антычнай культурнай спадчыны, у межах яго сцвярджаліся прынцыпы гуманізму, годнасці чалавечай асобы. Адукацыйная камісія – дзяржаўная ўстанова па кіраванні і арганізацыі сістэмы адукацыі ў Рэчы Паспалітай у 1773 – 1795 гг. Акруговыя суды – усесаслоўныя органы судовай улады ў губернях Расійскай імперыі, створаныя паводле судовай рэформы 1864 г. (у беларускіх губернях у 1882 г.). Акцыянерныя кампаніі – фінансава-прамысловыя групы, у межах якіх аб’ядноўваліся капіталы некалькіх асобных уласнікаў. Анімізм – вера ў існаванне душы, духаў у прыродзе і чалавеку. Антыклерыкалізм – ідэйная плынь, накіраваная супраць прывілеяванага статусу царквы і традыцыйнага рэлігійнага светапогляду. Антытрынітарызм – рэлігіны накірунак у хрысціянстве, прадстаўнікі якога адмаўляюць дагмат аб Тройцы (адзінстве Бога ў трох асобах) і сцвярджаюць наяўнасць адной асобы Бога і чалавечую прыроду Ісуса Хрыста; быў распаўсюджаны ў ВКЛ у другой палове 16 – першай палове 17 стст. Асадніцтва – сістэма перадачы надзелаў зямлі былым польскім вайскоўцам у Заходняй Беларусі і Заходняй Украіне ў 1920-1930-я гг. бясплатна, альбо з дапамогай невялікіх ільготных крэдытаў з мэтай умацавання сацыяльнай базы дзяржаўнай ўлады і правядзення паланізацыі на гэтых тэрыторыях. Асветніцтва – агульнаеўрапейскі грамадскі і культурны рух 18 ст., накіраваны на перабудову ўсіх сфер сацыяльнага жыцця на аснове прынцыпаў розуму і навукі. Аўтарытарызм – тып палітычнага рэжыму, заснаваны на поўным кантролі дзяржавы ў палітычнай сферы жыцця грамадства пры захаванні адноснай свабоды ў сацыяльнай, эканамічнай і духоўнай сферах. Базыльяне – прадстаўнікі ўніяцкага манаскага ордэна (1617-1839 гг.). Барока – стыль у еўрапейскай мастацкай культуры ў канцы 16 – першай палове 18 стст., для якога характэрныя дынамічнасць і пышнасць твораў, эмацыйнае і інтэлектуальнае напружанне кампазіцый. Батлейка – лялечны тэатр у народнай беларускай культуры. Баяры – ваеннаслужылыя людзі ў раннефеадальных княствах і ВКЛ ў 13 – 16 стст. (з сярэдзіны 16 ст. часткова ўліліся ў саслоўе шляхты). Беларусізацыя – афіцыйная палітыка ў БССР у 1924–1929 гг., якая прадугледжвала перавод дзяржаўнага справаводства, грамадскіх і адукацыйных устаноў на беларускую мову, вылучэнне на кіруючыя пасады ў дзяржаўных і мясцовых органах улады мясцовых ураджэнцаў, падтрымку развіцця беларускай культуры і г.д. Брацкія школы – навучальныя ўстановы сярэдняга тыпу, якія дзейнічалі пры праваслаўных і уніяцкіх брацтвах Рэчы Паспалітай у канцы 16 – 18 стст. Бронзавы век – перыяд у гісторыі чалавецтва, які характарызуецца выкарыстаннем бронзы ў якасці асноўнага матэрыялу для вырабу прылад працы; у гісторыі Беларусі ахоплівае перыяд 2 – пачатку 1 тыс. да н.э. Буржуазія – грамадскі клас уласнікаў капітала, які атрымлівае даходы ў выніку прамысловай, гандлёвай, крэдытна-фінансавай і іншай прадпрымальніцкай дзейнасці. Бурмістр – вышэйшая адміністрацыйная пасада ў радзе гарадоў з магдэбургскім правам. “Ваенная дэмакратыя” – форма палітычнай арганізацыі грамадства ва ўмовах разлажэння першабытнаабшчыннага ладу і фарміравання дзяржаўнасці; сутнасць яе праяўляецца ва ўзмацненні ўлады ваенных племянных правадыроў, якія выбіраюцца і кантралююцца ў сваёй дзейнасці свабоднымі воінамі – супляменнікамі. “Ваенны камунізм” – назва ўнутранай палітыкі Савецкай дзяржавы ў 1918–1921 гг., накіраванай на мабілізацыю людскіх і матэрыяльных рэсурсаў з дапамогай жорсткіх адміністрацыйных метадаў дзеля патрэб забеспячэння войска ва ўмовах войнаў, якія праводзіла Савецкая дзяржава ў гэты перыяд. Валока – надзел зямлі памерам 21,3 га. Валочная памера – аграрная рэформа ў дзяржаўных уладаннях ВКЛ у 1557 г., сутнасць якой палягала ў падзеле ўсёй зямельнай уласнасці на фіксаваныя адзінкі плошчы (валокі) і вызначэнні дакладнай колькасці павіннасцяў з боку сялян за карыстанне зямельнымі надзеламі. Ваяводства – адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў ВКЛ у 15 – 18 стст. Ваявода – кіраўнік адміністрацыйных, гаспадарчых, ваенных і часткі судовых органаў на тэрыторыі ваяводства ў ВКЛ. Веча – агульны сход усіх свабодных дарослых мужчын княства ў Сярэднявеччы. Яго функцыямі з’яўляліся запрашэнне на трон і выгнанне князёў, заключэнне міжнародных дагавораў, абвяшчэнне вайны і заключэнне міру, ажыццяўленне вышэйшага суду. Водруб – зямельны надзел, які выдзяляўся адным кавалкам з абшчыннай зямлі ў індывідуальную сялянскую ўласнасць, без пераносу сядзібы, паводле сталыпінскай аграрнай рэформы ў пачатку 20 ст. Войт – кіраўнік гарадской адміністрацыі і суда ў гарадах з магдэбургскім правам у ВКЛ. Воласць – 1) адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў раннефеадальных княствах і ВКЛ, на якой пражывала насельніцтва, што выплочвала даніну; 2) дробная адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў Расійскай імперыі. Вотчына – феадальнае ўладанне з правам поўнага распараджэння і перадачы па спадчыне. Выкупныя плацяжы – дзяржаўныя плацяжы, якія выплочвала сялянства Расійскай імперыі ў 1861 – 1906 гг. у якасці пагашэння грашовай сумы, выдаткаванай царскім урадам на выкуп сялянскіх надзелаў, падчас аграрнай рэформы 1861 г. Вялікі князь – кіраўнік дзяржавы ў ВКЛ, у кампетэнцыю якога ўваходзілі абарона дзяржавы, кіраванне ўнутранай і знешняй палітыкай і адміністрацыйным апаратам дзяржавы, замацаванне заканадаўчых актаў. Вярхоўны Савет – вышэйшы орган заканадаўчай улады ў БССР і Рэспубліцы Беларусь у 1938 – 1996 гг. Галоснасць – палітыка, абвешчаная ў СССР падчас перабудовы ў 1988 г., якая азначала працэс дэмакратызацыі грамадска-палітычнага жыцця. Галоўны соймік ВКЛ (генеральны з’езд)– з’езд абраных на сойм Рэчы Паспалітай паслоў ад ВКЛ напярэдадні агульнадзяржаўнага вальнага сойму. Гарадзішчы – умацаваныя паселішчы ў жалезным веку; рэзідэнцыі племянных правадыроў. Гарадская дума – органі гарадскога самакіравання ў Расійскай імперыі. Генерал-губернатарства – ваенна-палітычная адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў Расійскай імперыі, якая ўключала ў сябе тэрыторыі некалькіх губерняў. Генеральная акруга – адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка на тэрыторыях СССР, акупіраваных нацысцкай Германіяй у 1941-1944 гг. “Генрыкавы артыкулы” 1573 г. – акт, які ўтрымліваў палажэнні, якія абмяжоўвалі каралеўскую ўладу ў Рэчы Паспалітай; пацвярджаўся каралямі напярэдадні каранацыі. Гетман найвышэйшы – кіраўнік узброенымі сіламі ВКЛ. Гільдыі (брацтвы) – аб’яднанні купцоў у Сярэднявеччы і раннім Новым часе. Гістарызм – метадалагічны прынцып, які прадугледжвае разгляд грамадства як складанай дынамічнай сістэмы, што знаходзіцца ў працэсе пастаяннага змянення і развіцця. Гісторыя – навука аб заканамернасцях функцыянавання грамадстваў на розных этапах іх развіцця. Глабалізацыя – працэс фарміравання адзінай глабальнай сусветнай эканамічнай, палітычнай, інфармацыйнай, культурнай прасторы ў апошняй трэці 20 – пачатку 21 стст. Готыка – мастацкі стыль у еўрапейскіх краінах у 12 – 16 стст., заснаваны на рэлігійна-філасофскіх ідэях Сярэднявечча. Характарызавалася кананічнасцю і ўзнёслымі, спічастымі формамі ў архітэктуры, дэкоры, мастацтве. Грамада (абшчына) – устойлівая форма сацыяльнай арганізацыі сялянства ў традыцыйным грамадстве, якая характарызуецца пэўнай ступенню калектыўнай уласнасці на сродкі вытворчасці, асаблівасцямі працэсу вытворчасці і сацыяльнага жыцця. Грамадска-эканамічная фармацыя – устойлівы тып грамадства, у аснове якога знаходзіцца пэўны спосаб вытворчасці з уласцівымі яму прадукцыйнымі сіламі і вытворчымі адносінамі. Грамадскія камітэты парадку – часовыя органы мясцовай выканаўчай улады, падначаленыя Часоваму ўраду пасля Лютаўскай рэвалюцыі 1917 г. Гродскі (замкавы) суд – павятовы суд у ВКЛ, падначалены мясцовай адміністрацыі, у якім разглядаліся найбольш важныя крымінальныя і грамадзянскія справы. Губерня – адзінка адміністрацыйна-тэрытарыяльнага падзелу ў Расійскай імперыі. ГУЛАГ (Галоўнае ўпраўленне папраўча-працоўных лагераў, працоўных пасяленняў і месцаў зняволення) – падраздзяленне сістэмы карных органаў СССР у 1934–1960 гг., якое ажыццяўляла кіраўніцтва ўсімі папраўча-працоўнымі лагерамі ў СССР; важнейшы інструмент сталінскіх рэпрэсій. Даніна – натуральны падатак з залежнага насельніцтва ў эпоху Сярэднявечча. Дваранскія сходы – органы саслоўнага самакіравання дваранства Расійскай імперыі ў 1785–1917 гг. Дваяверства – культурна-рэлігійны феномен, які заключаецца ў паралельным суіснаванні элементаў хрысціянскіх і язычніцкіх вераванняў у традыцыйнай культуры еўрапейскіх народаў. Дзекабрысты – рух ліберальнага дваранства ў Расійскай імперыі ў канцы 1810 – першай палове 1820-х гг., накіраваны на ліквідацыю самадзяржаўя і правядзенне ў грамадстве рэформ; разгромлены пасля няўдалага паўстання ў Пецярбургу 14 снежня 1825 г. Дзяржаўная дума – вышэйшы заканадаўчы орган улады ў Расійскай імперыі ў 1906 – 1917 гг. Дружына – пастаянныя прафесійныя ўзброеныя сілы пры князях у Сярэднявеччы; яе прадстаўнікі з’яўляліся дарадцамі князя ў ажыццяўленні адміністрацыйнага кіравання, суда, зборы даніны. Дым – асобная сялянская гаспадарка, адзінка падаткаабкладання ў ВКЛ. Дысідэнты – назва для прадстаўнікоў некаталіцкіх хрысціянскіх вызнанняў у Рэчы Паспалітай у 17 – 18 стст. Дыярыюш – тып літаратурнага твору ў ВКЛ у 16 – 18 стст., які ўяўляе з сябе збор успамінаў непасрэдных відавочцаў аб пэўных падзеях. Дэпартацыя – прымусовае высяленне насельніцтва з месцаў пражывання. Езуіты – дзеячы каталіцкага манаскага ордэна, створанага ў 1534 г., які адыграў галоўную ролю ў барацьбе супраць Рэфармацыі ў межах контррэфармацыйнага руху, а таксама ва ўмацаванні сацыяльна-палітычных пазіцый папства ў другой палове 16 – першай палове 18 стст. Жалезны век – перыяд у гісторыі чалавецтва, які характарызуецца выкарыстаннем жалеза ў якасці асноўнага матэрыялу для вырабу прылад працы; у гісторыі Беларусі ахоплівае перыяд 8 – 7 стст. да н.э. – 8 ст. н.э. Жамойць – гістарычная балцкая вобласць на паўночным захадзе сучаснай Літвы; уяўляла з сябе асобную адміністрацыйна-тэрытарыяльную адзінку ў складзе ВКЛ. Закупы – феадальна залежныя сяляне, якія выконвалі павіннасці на карысць землеўладальніка на пэўны час за пазыку (“купу”) прадуктамі або грашыма да моманту разліку. Запарожская Сеч – ваенна-палітычная арганізацыя ўкраінскага казацтва ў 16 – 18 стст. Заходнерусізм – гісторыка-ідэалагічны накірунак у грамадска-палітычным і культурным жыцці Беларусі ў другой палове 19 – пачатку 20 стст., асновай якога з’яўляецца пастулат аб тым, што Беларусь з’яўляецца часткай Расіі, а беларусы – галіной рускага народу. Земскі начальнік – асобы чыноўнік у Расійскай імперыі ў 1889 – 1917 гг., які спалучаў на пэўнай тэрыторыі адміністрацыйную ўладу ў дачыненні сялян і абмежаваную судовую ўладу ў дачыненні ўсяго насельніцтва. Земскі павятовы суд – выбарны шляхецкі суд у ВКЛ у 16 – 18 стст., які разглядаў большасць крымінальных і грамадзянскіх спраў шляхты. Земствы – выбарныя органы мясцовага самакіравання ў Расійскай імперыі ў 1864 – 1918 гг. (у Віцебскай, мінскай і Магілёўскай губернях у 1911 – 1918 гг.). Інвентары – апісанні феадальных уладанняў у ВКЛ, Рэчы Паспалітай і Расійскай імперыі ў 16 – першай палове 19 стст. Індустрыялізацыя – працэс сацыяльна-эканамічных пераўтварэнняў, у выніку якога прамысловая вытворчасць пераўтвараецца ў вядучую галіну эканомікі. Індустрыяльнае грамадства – тып грамадства, ва ўмовах якога важнейшай галіной эканомікі з’яўляецца прамысловасць; яго характэрныя рысы: разгалінаваны падзел працы, развіццё сродкаў масавай камунікацыі, высокі ўзровень ўрбанізацыі. Інфлянты (Лівонія) – гістарычная назва зямель сучасных Латвіі і Эстоніі. Казакі – ваенізаваная сацыяльная супольнасць, якая склалася ў 15–18 стст. у стэпавай зоне паміж татарскімі ханствамі Прычарнамор’я і Прыкаспія і ўладаннямі ВКЛ, Польскага каралеўства і Маскоўскай дзяржавы. Калабарацыя – супрацоўніцтва з акупацыйнымі ўладамі. Калегіумы – навучальныя ўстановы сярэдняга тыпу ў ВКЛ у 16–18 стст.; найбольшая колькасць калегіумаў належала езуітам. Калектывізацыя – працэс прымусовага аб’яднання дробных аднаасобных сялянскіх гаспадарак у дзяржаўныя калектыўныя сельскагаспадарчыя прадпрыемствы (калгасы) у СССР у 1930-1950-я гг. Камандна-адміністрацыйная сістэма – від эканамічнай сістэмы і спосаб арганізацыі грамадскіх адносін для якога характэрныя жорсткі цэнтралізм гаспадарчага жыцця на базе манапольнай дзяржаўнай уласнасці на сродкі вытворчасці, наяўнасць шматлікага бюракратычнага апарату, выкарыстанне прымусовых форм працы. Камасацыя – ліквідацыя цераспалосіцы сялянскіх зямель, што суправаджалася, як правіла, перасяленнем сялянскіх двароў на хутары ў Польскай рэспубліцы ў 1920 – 1930-я гг. Канвакацыйны сойм – від сойма ў Рэчы Паспалітай у 16 – 18 стст., які склікаўся падчас бескаралеўя; на ім падводзіліся вынікі папярэдняга праўлення і прызначалася дата выбараў (элекцыі) новага караля. Кансерватызм – сацыяльна-палітычная ідэалогія, якая сцвярджае прыярытэт у грамадстве традыцыйных каштоўнасцяў, сацыяльных, палітычных або рэлігійных устояў; адмоўна ацэньвае хуткія змены і новаўвядзенні ў грамадстве. Канстытуцыя (ухвала) – рашэнне, зацверджанае вальным соймам Рэчы Паспалітай, якое мела заканадаўчую сілу. Канфедэрацыя – часовы палітычны саюз шляхты ў Рэчы Паспалітай, арганізаваны для дасягнення пэўнай мэты. Канцлер – кіраўнік канцылярыі ВКЛ – ведамства, якое ажыццяўляла дзяржаўнае справаводства, захавальнік дзяржаўнай пячаткі ВКЛ. Капіталізм – эканамічная сістэма, якая заснавана на таварна-грашовых рыначных адносінах і кантралюецца капіталам, г.зн. сукупнасцю тавараў, маёмасці, актываў, што выкарыстоўваюцца для атрымання прыбытку. “Карэнізацыя” – элемент палітыкі беларусізацыі ў БССР у 1924–1929 гг., сутнасць якога палягала ў вылучэнні на кіруючыя пасады ў дзяржаўных і мясцовых органах улады мясцовых жыхароў. Касінеры – сяляне ў паўстанцкіх атрадах падчас паўстанняў 1794, 1830 – 1831 і 1863 – 1864 гг., узброеныя пераважна сякерамі і перакаванымі косамі. Кашталян – камандуючы ўзброенымі сіламі ваяводскага замка і апалчэння ваеннаабавязаных пэўнага ваяводства ў ВКЛ. Кіеўская Русь – прынятая ў гістарычнай навуцы назва дзяржавы, якая ўтварылася ва Ўсходняй Еўропе ў 10 – 12 стст. пад кіраўніцтвам кіеўскай княскай дынастыі. Класіцызм – накірунак у еўрапейскай мастацкай культуры другой паловы 17 – пачатку 19 стст., сутнасць якога палягала ў кананізацыі антычнай культуры як дасканалага ўзору і пераносу яе элементаў у сучаснасць (ордэры ў архітэктуры, сюжэты ў літаратуры і гд.). Контррэфармацыя – агульнаеўрапейскі рух другой паловы 16 – першай паловы 18 стст., накіраваны на аднаўленне пазіцый каталіцкай царквы ў рэлігійным і грамадскім жыцці пасля Рэфармацыі. Контррэформы – назва мерапрыемстваў, якія праводзіў царскі ўрад Расійскай імперыі ў 1880 – 1890-я гг., былі накіраваны на ўмацаванне абсалютысцкай дзяржаўнай улады і прывілеяванага становішча дваранства. Крыжакі – прадстаўнікі ваенна-манаскіх каталіцкіх ордэнаў, галоўнай мэтай дзейнасці якіх з’яўлялася распаўсюджанне хрысціянства паводле каталіцкага ўзору шляхам прымусу. Крытычны рэалізм – накірунак у мастацкай культуры 19 – 20 стст., для якога характэрнае крытычнае і рэалістычнае адлюстраванне з’яў сацыяльнай рэчаіснасці. Лібералізм – сацыяльна-філасофская і палітычная ідэалогія 19 – 20 стст., зыходным пастулатам якой з’яўляецца сцвярджэнне індывідуальнай свабоды чалавека ў якасці галоўнай сацыяльнай, палітычнай і культурнай каштоўнасці. Ліберальнае народніцтва – накірунак у межах агульнарасійскага народніцкага руху ў канцы 19 – пачатку 20 стст., для якога былі характэрныя ідэя мірнага эвалюцыйнага пераўладкавання грамадства ў дэмакратычным накірунку, абвяшчэнне інтэлігенцыі галоўнай рухаючай сілай і каталізатарм грамадскага прагрэсу. Лібэрум вета – права на выказванне пратэсту і адзінагалоссе прыняцця рашэнняў, якое мелі соймавыя паслы ў Рэчы Паспалітай у другой палове 16 – 18 стст. Выкарыстанне яго вяло да спынення пасяджэння сойма і адмены ўсіх прынятых на ім пастаноў. Лінейны (стадыяльна-паступовы) падыход да вывучэння гісторыі – навуковы падыход, сутнасць якога палягае ў поглядзе на гісторыю як адзіны працэс паступовага, узыходзячага развіцця чалавецтва, у адпаведнасці з якім вылучаюцца стадыі ў гісторыі (напр., марксізм). Людзі лёзныя – дэкласіраваныя элементы ў часы ВКЛ; асобы, пазбаўленыя сродкаў для існавання і пастаяннага занятку. Людзі непахожыя – сяляне ў ВКЛ, якія выконвалі павіннасці і былі асабіста залежнымі ад землеўладальніка; без яго дазволу яны не мелі права змяняць месца жыхарства. Людзі пахожыя – сяляне ў ВКЛ, якія з’яўляліся асабіста свабоднымі, выконвалі павіннасці на карысць уладальніка зямлі, але мелі права змены месца жыхарства. Магдэбургскае права – права на самакіраванне гарадоў і мястэчак у ВКЛ. Магістрат – орган гарадскога самакіравання ў гарадах з магдэбургскім правам у ВКЛ, які складаўся з рады (гарадская адміністрацыя) і лавы (гарадскі суд). Магія – вера ў магчымасць уздзеяння на прыродныя аб’екты і людзей з дапамогай асаблівых дзеянняў. Магнацкая алігархія – грамадска-палітычная сістэма ў Рэчы Паспалітай у 17 – 18 стст., ва ўмовах якой вырашальная роля ў ажыццяўленні палітычных працэсаў належала буйной шляхце (магнатам). Мадэрнізацыя – комплексны сацыяльны працэс пераходу ад традыцыйнага да індустрыяльнага “сучаснага” грамадства. Манаполіі – аб’яднанні некалькіх прадпрыемстваў пэўнай галіны вытворчасці для дасягнення кантролю над рынкамі сыравіны, збыту і цэнамі на прадукцыю. Мануфактура – тып прамысловага прадпрыемства, якое заснавана на падзеле працы пры захаванні ручной тэхнікі. Марксізм – накірунак еўрапейскай філасофіі другой паловы 19 – 20 стст., у межах якога галоўная ўвага надаецца крытычнаму аналізу сацыяльнай рэальнасці праз прызму эканамічных працэсаў, пошуку перспектыў яе пераўладкавання на пачатках сацыялізму. Марксізм-ленінізм – афіцыйная ідэалогія ў СССР у 1920-1980-я гг., у аснове якой знаходзілася адаптаванае да патрэб савецкага рэжыму філасофскае вучэнне марксізму. Маршалак земскі – старшыня на пасяджэннях Паноў Рады і сойма ВКЛ, кіраўнік вялікакняскай адміністрацыі. Маршалак дворны – загадчык гаспадарчымі справамі вялікакняскага двара ў ВКЛ. Маршалак соймавы – старшыня на пасяджэннях вальнага сойма Рэчы Паспалітай; выбіраўся пасламі. Масонства – элітарны рэлігійна-філасофскі рух, які ўзнікае ў краінах Еўропы і Амерыкі ў 18 ст.; у 18 – пачатку 20 стст. нярэдка станавіўся формай дзейнасці ліберальных грамадскіх рухаў. Мезаліт – сярэдні каменны век; ахоплівае ў гісторыі Беларусі перыяд 10 – 5 тыс. да н.э. Мяжа яўрэйскай аседласці – вызначаная тэрыторыя ў межах Расійскай імперыі, на якой дазвалялася пасяленне яўрэйскага насельніцтва; ахоплівала беларускія, літоўскія, латышскія, польскія і часткова ўкраінскія губерні. Мяшчанства – саслоўе гарадскіх жыхароў у ВКЛ і Расійскай імперыі. Навейшы час – перыяд сусветнай гісторыі другой чвэрці 20 – пачатку 21 стст., які характарызуецца працэсамі глабалізацыі, навукова-тэхнічнай рэвалюцыі, фарміраваннем постіндустрыяльнага грамадства. Навукова-тэхнічная рэвалюцыя – працэс карэннай якаснай перабудовы вытворчых сіл на аснове пераўтварэння навукі ў вядучы фактар развіцця вытворчасці ў сусветнай эканоміцы ў другой палове 20 – пачатку 21 стст. Наменклатура – кіруючая бюракратычная эліта ў СССР. Народнасць – аб’яднанне людзей на пэўнай тэрыторыі, з агульнай гісторыяй, мовай і культурай, умовамі жыцця, але пры гэтым адсутнічала моцная агульная самасвядомасць. Настаўніцкія семінарыі – навучальныя ўстановы ў Расійскай імперыі, якія давалі сярэднюю спецыяльную педагагічную адукацыю. Нацызм (нацыянал-сацыялізм) – палітычная сістэма і афіцыйная ідэалогія ў Германіі ў 1933 – 1945 гг.; уяўляла з сябе разнавіднасць таталітарнага рэжыму. Нацыя – сацыяльная супольнасць, для якой характэрныя агульная тэрыторыя пражывання, агульная літаратурная мова, наяўнасць трывалых эканамічных і культурных сувязяў, развітая нацыянальная самасвядомасць. Нацыяналізацыя – перадача ва ўласнасць дзяржавы маёмасці прыватных асоб або калектываў. Неаліт – позні каменны век; ахоплівае ў гісторыі Беларусі перыяд 5 – 3 тыс. да н.э. Неалітычная рэвалюцыя – працэс пераходу ад прысвойваючай (паляванне, рыбалоўства, збіральніцтва) да вытворчай (земляробства, жывёлагадоўля) гаспадаркі. Нелінейны падыход да вывучэння гісторыі – навуковы падыход, сутнасць якога палягае ў поглядзе на гісторыю як працэс фарміравання і развіцця некалькіх самастойных грамадскіх супольнасцяў (цывілізацый), кожная з якіх мела сваю самастойную гісторыю. Новая эканамічная палітыка (нэп) – эканамічная палітыка ў СССР у 1920-я гг., для якой характэрныя спалучэнне панавання дзяржаўнай уласнасці і элементаў рыначнай шматукладнай эканомікі. Новы час – перыяд у сусветнай гісторыі 16 – пачатку 20 стст., які характарызуецца працэсамі фарміравання цэнтралізаваных дзяржаў і каланіяльных імперый, індустрыялізацыі, развіцця капіталістычных адносін, урбанізацыі, фарміраваннем свецкіх культурных каштоўнасцяў. Павет – адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў ВКЛ у 15 – 18 стст. і Расійскай імперыі ў 18 – пачатку 20 стст. Падкаморскі суд – судовы орган у ВКЛ у 16 – 18 стст. па разглядзе памежных зямельных спрэчак шляхты. Падскарбі земскі – захавальнік дзяржаўнай казны (скарба) ў ВКЛ. Падушны падатак – падатак у Расійскай імперыі ў 18 – 19 стст., абкладанню якім падлягалі ўсе асобы мужчынскага полу, што належалі да падатковых саслоўяў. “Пакта канвента” – акт, у якім замацоўваліся гарантыі прывілеяў і вольнасцяў Рэчы Паспалітай, выдадзеных ранейшымі каралямі і вялікімі князямі; пацвярджаўся каралямі Рэчы Паспалітай перад каранацыяй. Палеаліт – ранні каменны век; ахоплівае ў гісторыі Беларусі перыяд 100-40 – 10 тыс. да н.э. Палітычны народ, палітычная нацыя – катэгорыя, якая пазначае пэўную супольнасць людзей, аб’яднаных прыналежнасцю да пэўнай дзяржавы, а таксама адпаведнай самасвядомасцю; у Рэчы Паспалітай 16 – 18 стст. дадзеная катэгорыя абазначала шляхецкую супольнасць у якасці прывілеяванага дзяржаўнага саслоўя, прадстаўнікі якога мелі выключнае права на ўдзел у палітычным жыцці. Паншчына – павіннасць феадальна залежнага сялянства, якая выяўлялася ў дармавой прымусовай працы з уласнымі прыладамі працы ў гаспадарцы феадала. Паны Рада – вышэйшы орган дзяржаўнай улады ў ВКЛ у другой палове 15 – першай палове 16 стст.; складаўся з саноўнікаў-магнатаў. Парламенцкая рэспубліка – форма дзяржаўнага праўлення, пры якой галоўная роля ў сістэме органаў дзяржаўнага кіравання належыць заканадаўчай уладзе (парламенту). Парцэляцыя – працэс продажу з дапамогай зямельнага банка невялікімі надзеламі, ад 2 да 20 га, часткі памешчыцкіх, дзяржаўных і царкоўных зямель у Польскай рэспубліцы згодна з аграрнай рэформай 1925 г. Пасаднік –кіраўнік дзяржаўнай адміністрацыі ў Тураўскім княстве ў 11 – 14 стст., намеснік князя. Пасольская Ізба – ніжэйшая палата сойма Рэчы Паспалітай; утваралася з выбраных на шляхецкіх павятовых сойміках паслоў. Пастаянная рада – пастаянна дзеючы паміж пасяджэннямі соймаў вышэйшы орган выканаўчай улады ў Рэчы Паспалітай у 1773 – 1789 гг. Патрыярхат – тып сацыяльнай арганізацыі грамадства, які прадугледжвае галоўную ролю мужчын у кіраванні грамадскімі працэсамі. Партызанскія зоны – тэрыторыі СССР, на якіх ва ўмовах германскага акупацыйнага рэжыму падчас Вялікай Айчыннай вайны 1941 – 1945 гг. была ўстаноўлена ўлада партызанскіх брыгад і злучэнняў. Паўночна-заходні край – афіцыйная назва Беларусі і Літвы ў Расійскай імперыі ў 1840 – 1917 гг. “Паўночна-усходнія крэсы” – афіцыйная назва тэрыторыі Заходняй Беларусі ў Польскай Рэспубліцы ў 1920-1930-я гг. Перабудова – перыяд у гісторыі СССР 1985 – 1991 гг., звязаны з істотнымі пераўтварэннямі ва ўсіх сферах грамадскага жыцця, што ў выніку прывяло да ліквідацыі аўтарытарна-бюракратычнага рэжыму і развалу СССР. Першабытнае грамадства – перыяд у гісторыі чалавецтва, які характарызуецца панаваннем абшчыннага тыпу грамадскага ўладкавання, выкарыстаннем прымітыўных тэхналогій ў гаспадарцы, панаваннем традыцый ў сацыяльным жыцці. Перыядызацыя гісторыі – падзел усяго гістарычнага працэсу на пэўныя кавалкі часу згодна з вызначанымі крытэрыямі. Піяры – прадстаўнікі каталіцкага манаскага ордэна, які дзейнічаў на тэрыторыі Беларусі ў 17 – першай палове 19 стст.; вызначыліся стварэннем найбольш прагрэсіўнай сістэмы сярэдняй адукацыі ў Рэчы Паспалітай у другой палове 18 ст. Політэізм – рэлігія, заснаваная на веры ў шматлікіх багоў. Постіндустрыяльнае грамадства – тып грамадства, у эканоміцы якога ў выніку навукова-тэхнічнай рэвалюцыі і росту масавага спажывання асноўнай галіной становіцца сфера паслуг; вядучым вытворчым рэсурсам выступаюць інфармацыя і веды; навуковыя распрацоўкі становяцца вядучым фактарам развіцця прадукцыйных сіл грамадства. Пралетарыят – сацыяльны клас, які пазбаўлены ўласнасці на сродкі вытворчасці і асноўнай крыніцай існавання якога з’яўляецца продаж уласнай працоўнай сілы. Прамысловая рэвалюцыя – працэс пераходу ад працы, заснаванай на ручной тэхніцы, да машыннай індустрыі, у выніку якога прамысловасць пераўтвараецца ў галоўную галіну грамадскай вытворчасці. Пратэстантызм – абагуленая назва, якая пазначае сукупнасць веравызнанняў, якія ўтварыліся ў выніку Рэфармацыі (лютэранства, кальвінізм, баптызм і г.д.). Прывілей – заканадаўчы акт у ВКЛ і Рэчы Паспалітай, паводле якога вялікія князі ці каралі надавалі або пацвярджалі асаблівыя правы пэўных сацыяльных або рэлігійных груп ці асоб. Прыгоннае права – сукупнасць юрыдычных норм, якія замацоўвалі асабістую феадальную залежнасць сялян, што ўключае ў сябе забарону для сялян пакідаць сваё месца жыхарства, спадчыннае падпарадкаванне судова-адміністрацыйнай уладзе пэўнага феадала, пазбаўленне сялян грамадзянскіх правоў, часам права феадала прадаваць і купляць сялян без зямлі. “Прышчэпаўшчына” – аграрная палітыка ў БССР у 1920-я гг., праводзімая паводле ініцыятывы наркома земляробства Д.Ф. Прышчэпава, якая заключалася ў свабодзе выбару сялянамі формаў землекарыстання, заахвочванні сялян да перасялення на хутары і невялікія пасёлкі. Прэзідэнцкая рэспубліка – форма дзяржаўнага праўлення, пры якой галоўная роля ў сістэме органаў дзяржаўнага кіравання належыць выканаўчай уладзе (прэзідэнту і ўраду). Рабочы кантроль – кантроль, які ажыццяўляўся працоўнымі над вытворчасцю і размеркаваннем прадукцыі і звязанымі з гэтым працэсамі праз дзейнасць фабрычна-заводскіх камітэтаў на шэрагу прамысловых прадпрыемстваў былой Расійскай імперыі ў 1917 – 1918 гг. “Разбор шляхты” – палітыка ўладаў Расійскай імперыі ў канцы 18 – 19 стст. адносна шляхты былога ВКЛ, якая заключалася ў скарачэнні яе колькасці і наданні правоў расійскага дваранства толькі тым асобам, якія здолелі дакументальна засведчыць сваё шляхецкае паходжанне. Рада Беларускай Народнай Рэспублікі – вышэйшы орган улады ў абвешчанай у сакавіку 1918 г. Беларускай Народнай Рэспубліцы; утвораны на аснове Рады Усебеларускага з’езда, які адбыўся ў снежні 1917 г.; у 1919 – 1925 гг. дзейнічае ў эміграцыі; самараспусцілася паводле рашэння Берлінскай канферэнцыі 1925 г.; аднавіла дзейнасць у эміграцыі ў 1947 г. Радовічы – феадальна залежныя сяляне, якія заключалі дамову з землеўладальнікамі (“рад”) на пэўны час з фіксацыяй павіннасцяў. Ракако – мастацкі стыль у еўрапейскай культуры 18 ст., які характарызаваўся падкрэсленай пампезнасцю, вытанчанасцю форм, надзвычайнай дэкаратыўнасцю. Рамантызм – ідэйны і мастацкі накірунак ў еўрапейскай і амерыканскай духоўнай культуры канца 18 – першай паловы 19 стст., які ўяўляе з сябе крытычную рэакцыю на ідэі Асветніцтва і вызначаецца сцвярджэннем самакаштоўнасці духоўна-творчай аўтаноміі асобы, увагай да асабістых пачуццяў, народнай культуры і мінулага. “Раскулачванне” – прымусовая канфіскацыя маёмасці сялян, якіх улады адносілі да ліку заможных і называлі “кулакамі”, падчас калектывізацыі ў СССР у 1930 – 1950-я гг. Родавая абшчына – тып сацыяльнай арганізацыі ў першабытным грамадстве, які ўяўляў з сябе калектыў, заснаваны на кроўнароднасных сувязях, у межах якога існуе агульная ўласнасць. Рокаш – назва “законнага” ўзброенага выступлення шляхты ў Рэчы Паспалітай супраць каралеўскай улады ў абарону сваіх правоў і прывілеяў. Русіфікацыя – палітыка, якая праводзілася ўладамі Расійскай імперыі і СССР, накіраваная на ўзмацненне ўплыву палітычнага, эканамічнага і культурнага ўплыву расійскай нацыянальнасці на тэрыторях з перавагай нярускага насельніцтва. Русь – шматзначны тэрмін; пад ім абазначалася: 1) у 9 – 10 стст. княская дынастыя скандынаўскага паходжання, якая атрымала ўладу ў Кіеўскай дзяржаве; 2) у 11 – 14 стст. землі, на якія распаўсюджвалася ўлада князёў з Рускай дынастыі; 3) у 11 – 19 стст. праваслаўнае насельніцтва і заселеныя імі тэрыторыі ва Ўсходняй Еўропе. Рэвалюцыйнае народніцтва – накірунак у межах агульнарасійскага народніцкага руху ў канцы 19 – пачатку 20 стст., для якога была характэрная ідэя станаўлення сацыялістычнага грамадства шляхам дэмакратычнай палітычнай рэвалюцыі. “Рэйкавая вайна” – назва шэрагу аперацый, праводзімых партызанамі падчас Вялікай Айчыннай вайны ў 1943 – 1944 гг., сутнасць якіх заключалася ў правядзенні адначасовага масавага разбурэння чыгуначных камунікацый у розных рэгіёнах Беларусі. Рэкруцкая павіннасць – павіннасць для прадстаўнікоў сялянскага і мяшчанскага саслоўяў у Расійскай імперыі, якая заключалася ў абавязку пастаўляць пэўную колькасць асоб для вайсковай службы, якая ў той час працягвалася 25 год (скасавана паводле ваеннай рэформы 1874 г.). Рэфармацыя – агульнаеўрапейскі рэлігійны рух 16 ст., накіраваны на радыкальную трансфармацыю каталіцкай царквы і яе вучэння згодна з прынцыпамі першапачатковага хрысціянства. Вынікам Рэфармацыі стала ўзнікненне шэрагу новых канфесій: лютэранства, кальвінізму і г.д. Саветы дэпутатаў працоўных – органы самакіравання працоўных (рабочых, сялян, салдат) падчас рэвалюцыі 1905-1907 гг., Лютаўскай і Кастрычніцкай рэвалюцый 1917 г.; пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 г. пераўтварыліся ў вышэйшыя органы ўлады ў Расійскай рэспубліцы; паступова на працягу 1918 – 1921 гг. былі пераўтвораны ў інструмент дыктатуры бальшавіцкай партыі. “Санацыя” – назва аўтарытарнага палітычнага рэжыму, які ўсталяваўся ў Польскай рэспубліцы ў 1926 – 1939 гг. Сарматызм – сацыяльна-палітычная і культурная ідэалогія, што склалася ў грамадска-палітычнай думцы Рэчы Паспалітай 16 – 18 стст., згодна з якой асаблівы статус шляхты як пануючага саслоўя ў грамадскай сістэме тлумачыўся яе паходжаннем ад старажытнага племені сарматаў, якія нібыта захапілі мясцовае насельніцтва. Саслоўна-прадстаўнічая манархія – форма дзяржаўнага праўлення, паводле якой дзейнічае прынцып сумеснага кіравання дзяржавай манарха і саслоўных прадстаўнікоў, найперш прадстаўнікоў шляхты. Сацыялізм – тэарэтычная мадэль грамадскага ўладкавання, якая прадугледжвае калектыўныя валоданне, распараджэнне і кіраванне сродкамі вытворчасці. “Сацыялістычны рэалізм” – афіцыйны мастацкі стыль у СССР у 1930 –1980-я гг., сутнасць якога заключалася ў ідэалізацыі існуючага ў СССР грамадскага ладу, усхваленні дзейнасці бальшавіцкай партыі і яе кіраўнікоў. Сацыяльная рэвалюцыя – форма змяненняў у грамадстве, якая прадугледжвае хуткія, якасныя пераўтварэнні асноўных сацыяльных падсістэм і структур у палітыцы, эканоміцы, культуры. Сенат – верхняя палата Сойма Рэчы Паспалітай у 1569 – 1795 гг., якая складалася з ліку вышэйшых чыноўнікаў цэнтральнага і мясцовага дзяржаўнага апарату ВКЛ і Польскага каралеўства. Сістэмнасць – прынцып, які патрабуе вывучэння гістарычных з’яў у межах пэўнай грамадскай сістэмы, з улікам усёй сукупнасці ўзаемасувязяў і механізмаў іх фунцыянавання. Сіянізм – сусветны рух яўрэяў з канца 19 ст., галоўнай мэтай якога выступае вяртанне яўрэйскага насельніцтва ў Палесціну і ўтварэнне там яўрэйскай дзяржавы. Смерды – свабодныя сяляне–абшчыннікі ў сярэднія вякі. Сойм – вышэйшы заканадаўчы саслоўна-прадстаўнічы орган улады ў ВКЛ і Рэчы Паспалітай у 16 – 18 стст.; складаўся з дзвюх палат – Сената і Пасольскай ізбы. Соймік – орган шляхецкага самакіравання, які ўяўляў з сябе сход шляхты пэўнага павета ў ВКЛ і Рэчы Паспалітай. Сталінізм – палітычная сістэма, якая склалася ў СССР у 1930 – першай палове 1950-х гг.; уяўляла з сябе разнавіднасць таталітарнага рэжыму. Староства – дзяржаўны маёнтак у ВКЛ у 16 – 18 стст., які вялікі князь (кароль) даваў шляхце ў часовае карыстанне за службу. Статуты ВКЛ – зборнікі норм розных галін права, дзейнасць якога распаўсюджвалася на ўсю тэрыторыю ВКЛ; выдадзены тры Статуты ВКЛ: 1529, 1566 і 1588 гг. Стража правоў – вышэйшы орган выканаўчай улады ў Рэчы Паспалітай у 1789 – 1792 гг. Стачка – калектыўнае спыненне працы на прадпрыемстве або ў арганізацыі з мэтай дамагчыся ад наймальніка больш выгадных умоў працы. Суверэнітэт – права пэўнай дзяржавы ці ўладара ажыццяўляць ўладу і кантраляваць насельніцтва на пэўнай тэрыторыі. Судзебнік 1468 г. – зборнік норм крымінальнага права ў ВКЛ, выдадзены па ініцыятыве вялікага князя Казіміра Ягайлавіча. Суседская (тэрытарыяльная) абшчына – тып сацыяльнай арганізацыі грамадства, для якога характэрныя ўладанне зямлёй калектывам, заснаваным на тэрытарыяльных сувязях, пры індывідуальным карыстанні зямлёй і прыладамі працы асобных сем’яў. Сярэднія вякі – перыяд у гісторыі Еўропы 5–15 стст., які характарызуецца фарміраваннем феадальнай сістэмы, карпаратыўнасцю сацыяльнага жыцця, перавагай сельскай гаспадаркі ў эканоміцы, панаваннем рэлігіі і традыцый у духоўнай сферы жыцця грамадства. Талеранцыя – сістэма міжасабістых адносін, якая прадугледжвае цярпімасць да іншых думак, перакананняў, паводзін і г.д. Таталітарызм – тып палітычнага рэжыму, які характарызуецца поўным кантролем або імкненнем да поўнага кантролю з боку дзяржавы над усімі сферамі жыцця грамадства. Татэмізм – вера ў звышнатуральную сувязь паміж чалавекам і прадстаўнікамі жывёльнага і расліннага свету, паходжанне роду ад гэтых прадстаўнікоў. Трыбунал ВКЛ – вышэйшы орган судовай улады ў ВКЛ у 1582 – 1795 гг., які складаўся з выбраных шляхтай на павятовых сойміках суддзяў. Тысяцкі – кіраўнік ваеннага апалчэння ў Тураўскім княстве ў 11–14 стст. Уніяцтва – хрысціянская канфесія, у межах якой прызнаецца дагматыка каталіцкай царквы і кананічнае вяршэнства рымскага папы пры захаванні абраднасці і культу праваслаўнай царквы; на тэрыторыі Беларусі існавала ў 1596 – 1839 гг., аднавілася з 1990 г. Урбанізацыя – працэс перасялення асноўнай часткі насельніцтва з сельскай мясцовасці ў гарады. Усебеларускі з’езд – сход прадстаўнікоў беларускіх нацыянальных арганізацый у Мінску 14 – 17 снежня 1917 г., на якім было выстаўлена патрабаванне стварэння аўтаномнай беларускай дзяржаўнасці; разагнаны Аблвыканкамзахам. Устаўныя граматы БНР – дакументы, выдадзеныя Радай Усебеларускага з’езда (потым Рады БНР) 21 лютага, 9 сакавіка і 25 сакавіка 1918 г., у якіх дэклараваліся нацыянальны суверэнітэт, незалежнасць Беларускай Народнай Рэспублікі, вызначаліся асновы яе грамадска-палітычнага і сацыяльна-эканамічнага ладу. Фальварак – шматгаліновая таварная гаспадарка феадала ў 16 – 19 стст. арыентаваная на продаж прадукцыі, у якой вядучае месца належала вытворчасці збожжа. Феадалізм – сістэма грамадскіх адносін, у аснове якой знаходзіцца прынцып перадачы зямельных уладанняў (феода) вышэйшым уласнікам зямлі ў дзяржаве (князем, каралём) сваім васалам на пэўны час або назаўсёды за пэўныя заслугі; асноўнымі сацыяльнымі класамі феадальнага грамадства з’яўляюцца феадалы (буйныя уладальнікі зямлі) і залежныя ад іх сяляне. Феадальная патрыярхальна-вотчынная манархія – форма дзяржаўнага праўлення, паводле якой дзейнічае неабмежаваная ўлада манарха згодна з замацаванымі звыячаямі на тэрыторыі, якая з’яўляецца яго спадчыннай вотчынай; падданыя манарха не маюць акрэсленых палітычных правоў. Феадальная раздробленасць – перыяд дэцэнтралізацыі ўлады ў сярэднявечных дзяржавах, абумоўлены палітычным і эканамічным ўмацаваннем буйных феадалаў і асобных рэгіёнаў ва ўмовах васальнай залежнасці ад цэнтральнай улады. Фетышызм – вера ў звышнатуральныя якасці прыродных аб’ектаў (напр., пакланенне камяням, дрэвам), а таксама ў сувязь чалавека і прадмета. Філаматы, філарэты, прамяністыя – тайныя студэнцкія таварыствы прыхільнікаў польскага нацыянальна-вызваленчага руху, якія дзейнічалі ў Віленскім ўніверсітэце ў 1817 – 1823 гг. Халакост – масавае вынішчэнне яўрэйскага насельніцтва, якое ажыццяўлялася ўладамі нацысцкай Германіі падчас Другой сусветнай вайны. “Хрушчоўская адліга” – перыяд у гісторыі СССР, звязаны з праўленнем М. Хрушчова ў 1953 – 1964 гг., які характарызаваўся паступовым паслабленнем рэпрэсіўнага характару ўстаноўленага ў дзяржаве палітычнага рэжыму. Хутар – адасобленная ад вёскі сялянская сядзіба з прылеглымі да яе сельскагаспадарчымі ўгоддзямі. Цывілізацыя – устойлівая культурна-гістарычная супольнасць людзей, якая адрозніваецца агульнасцю эканамічнага, сацыяльнага, палітычнага, духоўнага жыцця, наяўнасцю агульных геаграфічных межаў. Цэхі (брацтвы) – карпаратыўныя аб’яднанні ў гарадах Сярэднявечча і ранняга Новага часу, якія аб’ядноўвалі гарадскіх рамеснікаў адной ці некалькіх сумежных спецыяльнасцяў і абаранялі іх ад канкурэнцыі. Часовая ўрадавая камісія ВКЛ – грамадзянская адміністрацыя, якая была створана на тэрыторыі заходняй Беларусі і Літвы падчас французкай акупацыі 1812 г.; складалася з прадстаўнікоў мясцовай шляхты. Чынш – павіннасць феадальна залежнага сялянства, якая выяўлялася ў выплаце пэўнай грашовай сумы на карысць феадала. Чэлядзь нявольная, халопы – рабы або кабальныя даўжнікі ў эпоху Сярэднявечча. Шлях “з вараг у грэкі” – міжнародны гандлёвы шлях, які звязваў Заходнюю і Паўночную Еўропу з Візантыяй і арабскім Усходам па рэках Зах.Дзвіна і Днепр у Сярэднія вякі. Шляхецкая дэмакратыя – грамадска-палітычная сістэма ў Рэчы Паспалітай 16 – 18 стст., у межах якой шляхта валодала поўным спектрам грамадзянскіх і палітычных правоў у якасці саслоўнага прывілею (дэкларавалася прававая роўнасць у межах шляхецкага саслоўя), а таксама з’яўлялася крыніцай дзяржаўнай улады. Шляхецкі рэвалюцыянарызм – грамадска-палітычны рух на тэрыторыі былой Рэчы Паспалітай у першай палове – сярэдзіне 19 ст., галоўнай мэтай якога з’яўлялася аднаўленне Рэчы Паспалітай шляхам правядзення палітычнай і нацыянальна-вызваленчай рэвалюцыі, асноўнай рухаючай сілай якой павінна выступаць шляхта. Шляхта – прывілеяванае саслоўе ў ВКЛ і Рэчы Паспалітай у 14–18 стст., якое валодала выключным правам валодання зямлёй, займання дзяржаўных пасад і ўдзелу ў палітычным жыцці, вызвалялася ад абавязковых падаткаў; пасля падзелаў Рэчы Паспалітай асноўная яе частка ўлілася ў склад дваранства Расійскай імперыі. Шышы – назва ўдзельнікаў партызанскага руху на тэрыторыі ВКЛ, занятай маскоўкімі войскамі падчас вайны Рэчы Паспалітай з Маскоўскай дзяржавай 1654 – 1667 гг. Эканоміі – дзяржаўныя зямельныя уладанні ў ВКЛ у 16 – 18 стст., прызначаныя для задавальнення патрэб двара манарха і прыдворнага скарбу Элекцыйная манархія – форма дзяржаўнага праўлення, пры якой кіраўнік дзяржавы (манарх) атрымлівае ўладу ў выніку выбараў. Элекцыйны сойм – від сойма Рэчы Паспалітай у 16 – 18 стст., які склікаўся для правядзення выбараў новага караля падчас бескаралеўя; удзел у выбарах мог прымаць кожны шляхціц Рэчы Паспалітай. “Эпоха застою” – умоўная назва перыяду ў гісторыі СССР другой паловы 1970-х – першай паловы 1980-х гг., які характарызаваўся замаруджваннем тэмпаў эканамічнага росту, нарастаннем крызісных з’яў у сацыяльна-эканамічным і сацыяльна-палітычным жыцці грамадства. Юрыдыкі – асобныя кварталы ў магдэбургскіх гарадах ВКЛ, якія знаходзіліся пад уладай прыватных асоб ці царквы і не падлягалі ўладзе магістрата. жүктеу/скачать 3.24 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|