Жылдардағы ашаршылық куәгерлері сөйлейді талдықОРҒАН
жүктеу/скачать 7.01 Mb.
|
- Бұл бет үшін навигация:
- Шолақов Бекзат Ө.А.Жолдасбеков атындағы экономика және құқық академиясы студенті Бекеұлы Қайыпбай
| Мамық Алтын
Ө.А.Жолдасбеков атындағы экономика және құқық академиясы студенті Көпбосынов Кеңесбай Көпбосынов Кеңесбай Алматы облысы, Балхаш ауданы, № 1 Көкжиде ауылында туған. Сол кісіден естіген әңгімені келтірейін. Біздің № 10 ауылда «Ақкөл» совхозы болды, онда «Ойбай, шеңгел» деген жер бар. Ол неге солай атанды десек, шеңгел қалың болып жолдың екі жағында өседі екен. 1931-1933 ашаршылық кезінде осы жолмен келе жатқан жаяу адам болсын немесе атты жолаушы болсын, соларды атып өлтіріп, етін жеген деген әңгіме ел арасында көп айтылатын. Сол себептен адам өлер алдында тосыннан болған оқиғадан «Ойбай!» деп құлап өледі екен. Содан «Ойбай, шеңгел» деп аталып кетіпті. Жазып алған Шолақов Бекзат Ө.А.Жолдасбеков атындағы экономика және құқық академиясы студенті Бекеұлы Қайыпбай Менің нағашы атамның аты Қайыпбай. Ол кісі қазір 70 жаста (1938 туған). Оның әкесі Беке, руы – суан, оның ішіндегі ақша.Осы Беке атамның ашаршылық кезіндегі көрген оқиғаларын менің анама және тағы да басқа кішкентай немерелеріне әңгімелеп берген. Соларды келтірейін... Жаркент өңірі Ынталы ауылында туған атам Ашаршылық кезінде 30-35 жас аралығында екен. Атам аңшылықпен айналысқан. Өзінің жанұясын, туыстарын аң атып асыраған. Аң еті арқылы Ашаршылықта өздерін аман алып қалған. Атамның айтуы бойынша, көптеген бай-ауқатты адамдар өздерінің мүліктерін сақтап қаламыз деп Қытай еліне тау арқылы өтіп кеткен. Ал кейбіреулері бір биік таудан аса алмай аштықтан өлген. Қазіргі кезде Жаркент өңіріндегі ол тауды «Адам қырылған» деп атайды. Сол таудан әлі күнге дейін адам сүйектерін , байлардың тыққан алтын, күміс, тағы да басқа асыл тастарын табуға болады дейді ел. Атамның айтуы бойынша, кейбір адамдар бір-бірінің етін жеп, өлген малдардың сүйектерін теріп алып, оны әбден қайнатып, сорпасын ішкен екен. Адамардың бір-бірінің етін жеуі мүмкін дегенге көп адамдар бүгінде сене бермейді. Бірақ сол кездегі ашаршылықтан адамдар адам етін жеуге мәжбүр болған. Менің атамның сол кезде өте нашар тұратын көршілері болған. Олардың жанұясында бес адам болған. Екі ұлы, келіні және немересі, кәрі аналары болған. Кәрі аналары аштыққа шыдай алмай қайтыс болады. Ал балалары анасын көмудің орнына, оның етін пісіріп жеген екен. Сол оқиғаны үйіндегі кішкентай немересі көрші балаларға айтып қояды, содан бұл оқиғаны бүкіл ауыл естиді. Көптеген адамдар болған жағдайға теріс қарап, кемпірдің балаларының маңына жолауға қорыққан. Ал кейбіреулері аштықтан қиналғандықтан көршілерінің істерін қайталаған дейді атам... Жазып алған жүктеу/скачать 7.01 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|