Леі ітенант Леонид Кузин асыға басып келе жатыр. Екі иі іінен демін алып, менің қасыма келді де: —1 Жолдас командир, сізді...— деп бастай беріп еді, мен оның сөзін бөліп: — -Ия, жайша ма, аптықпай, дұрыстап айтыңыз-
шы,— дедім... Леонид ентігін сәл басып, үзілген сөзін қайта жал- ғады:
Генерал шақырады...
Алдыма жайып қойып, бірдеңелерді жазып отыр- ған қойын дәптерімді жалма-жан төсқалтама тыға са- лып, күнқағары оңды-солды қисайыңқырап, ойыса беретін артиллериялық фуражкамды жөндеп киіп, жү- гірген бойыммен блиндажға келдім. Әлдебір қиын жағ- дайды сезгендей, жүрегімнің дүрлігуі күшейе бастады. Сыртқы киімдерімнің қыртысын жазып, белбеуімнің қапсырмасын жөндеп, палатканың есігінен басымды қылтитып:
Кіруге рұқсат па, генерал жолдас!— дедім, бә- сең, сыпайы дауыспен.
Кіріңіз!— деді генерал, салмақпен орнынан
тұрып: Соны айтты да, столда жатқан оттықты алып, па- пиросын тұтатты.
Сіздің шақыруыңыз бойынша келдім, генерал жолдас!
Отырыңыз,— деп, сыры түсіп көне тартқан сұр орындықты нұсқады да, генерал жайлап өз орнына қайта отырды.
Генерал еңгезердей, толың денелі, екі иығьша екі кісі мінгендей, жасы елуді қусырып, егде тартңан адам еді, бетінен қаны тамып, жайдары жүретін пішіңі бүгін өзгеше сұрланып кеткен. Зейін салып қарамасаң, бөгде көзге бірден шалына қоймайтын әжім сызыңтары көз, маңдайының алдынан жиырылған арқандай қыртыс- танып, айқын көріне түскен. Ашық күндей мейірімді көрінетін қабағы, енді күзгі бұлттай ызғарланып, жа- быңқы көрінді. Генерал әлденендей ауыр ойда отыр. Аз отырғаннан кейін шылымының сөніп қалған тү- бірін қайта тұтатып, құшырлана ңайта-қайта сорып, маған сынаған адамдай, байқатпай кез тастап отырған толас минуттерді:
