Әлде Сережаның әкесі келіп қалды ма?» деген екі ұщ. ты оймен есікке келді де:
Бұл кім? — деді.
Анна Ивановна, есік аш, мен ғой, Варя,— деген көрші әйелдің даусы естілді есік сыртынан. «Тағы сі- реңке сұрай келген ғой»,— деп ойлаған Анна Ива- новна:
Сіреңке жоқ. Пештен от алмасаң,— деп есік ашты.
Анна Ивановна, сіреңке сұрай келгенім жоқ, Сыртта сізді бір командир іздеп келіп тұр. Сережаның әкесі болу керек, сол сияқты қара,— деді ентігіп-дем':- гіп сөйлеген көрші әйел. Анна Ивановна қуанғанынан:
Варечка, сол Серіктің әкесі ғой, күтіп жүргені- міз. Саған рақмет. Қазір шығайын,— деп киінуге кейін қарай жүгірді. Көрші әйел үйден шығып кетті. Анна Ивановна тез киінді де, құшақтасып ұйықтап жатқан Серік пен Бористі оятпастан үйден шықты. Анадайда көрші әйелмен сөйлесіп тұрған офицер Анна Иванов- наны көріп, көшеде тұрған жеңіл машинаның жүргі- зушісіне «бері бұр машинаңды» дегендей, оң қолымен белгі берді де, үйге қарай беттеді.
Ңымбатты жолдас Мергенбаев!— деп Анна Ивп- новна қатты дауыстап жіберді де, келген офицерді құ- шақтай алып, егіліп жылап қоя берді. Өлім-жітім кө- ріп қайғылы болған екі жан бірін-бірі құшақтап ұзақ тұрды. Офицер де көзіне жас алды. Не заматта барып амандасуға шамалары әзер келді.
Анна Ивановна, балалар қайда? — деді подпол- ковник Мергенбаев. Анна Ивановна орамалымен көзін сүртіп тұрып:
Үйге журіңіз. Екеуі де ұйқтап жатыр,— деп үй- ге қарай бұрылды. Сонда ғана барып «балам шынында бар екен» дегендей, Жомарт қуанып кетті. Машина да келіп есік алдына тоқтады, Анна Ивановна үйге бүры- нырақ кірді де, өз төсегінің үстіне көнетоз одеал жаба салып, келген қонағын өздері жататын төргі бөлмеге шақырды. Бұл сәтте екі бала бірін-бірі құшақтап таң- ертеңгі тәтті ұйқыда жатыр еді. Жомарт Серігін — жалғыз баласын көріп жүгіріп барып құшақтай алып бетінен сүйіп жатыр. Сол кезде Борис оянып кетті дз> көзін уқалап, жанындағы Серікті сүйіп жатқан адамға қарай қалды.
