Ілияс Есенберлин ҚАҺАР

4 
Осы жарлық бойынша қолға түскен қыз балалар шоқындырылып, әйел жынысына мұқтаж 
семьяларға тапсырылуға тиісті. Асырап алған адамдарға азық-түлік ретінде он бес жасқа 
толғанға дейін көмек көрсетіліп, ал қыз балаларды әкелген кісіге қолма-қол он бес сом сыйлық 
берілетін. 
 
Міне осы жарлық Сейтеннің туған інісі Тайжанның жеті жасар қызы Алтыншашты да 
қармаққа түсірген еді. Тайжан патшаға қарсы ереуіл ұйымдас-тырғаны үшін бес жыл бұрын 
Омбы 
Орданс-Гаузе 
сотының 
үкімімен 
өлім 
жазасына кесілген. Оның ер жетіп қалған үш ұлы Сібірге Туринскіге айдалған. Белгісіз адамдар 
беймәлім жаққа әкетіп бара жатқан ағаларының соңынан қалмай шырылдап жүгірген жеті 
жасар Алтыншашты қарауыл басы офицер иемденіп, Омбыдағы бір сәудегерге сатқан-ды. Жас 
қыздың көркіне таң қалған Сібір корпусының штаб бастығы генерал-майор Фондерсон оны әлгі 
сәудегерден қалап алады. Алтыншаштан көз жазып қалған Сейтен, үш жыл өткеннен кейін 
оның әкесін өлтірушілердің бірі Фондерсонның қолында үй сыпырушы болып жүргенін естиді. 
Іздеп Омбыға келеді. Генерал-майордың сақ күзетшілері бөгет болып Алтыншашқа жолыға 
алмайды. Тәуекелге бел буып, түнде Фондерсонның үйіне шабуыл жасап, тартып әкетем деп 
жүргенінде, генерал-губернатор біліп қалып, өзі ажалдан әзер құтылады. Сейтеннің қазіргі 
айтып келе жатқаны осы бала жайы. Бұл оның көңіліндегі ауыр жара. Егер алда-жалда осы 
жараға біреу-міреу тиіп кетсе, Сейтен өзін өзі ұстай алмайды, бұлқан-талқан ашуға беріледі. 
Бірақ бұ жолы Сейтен өйтпеді. Бір кезде қанжығалас серік болғанменен, ол Ожардан аздап 
күдіктенеді. «Адам сыры — сандық ішіндегі қазына. Онда алтын жатыр ма, бақыр жатыр ма, 
бірден білу қиын. Кілтін іздеу керек». Сондықтан да ол енді Ожардан сыр тарта сөйледі. 
— Сол ұстап бойынша біз қазынаға жүз қарадан бір қара жасақ төлеуге тиісті едік. Бірақ сол 
заңның өзін кім дұрыс қолданып жүр? Аға сұлтандардың малы жұтқа іліксе — зекет төле. 
Жанаралдың, пристаптың үйі өртенсе — үлесіңді апар... 
— Ақ патшаның салық туралы қосымша әмірі шықты деп жүргендері қайда? — деді Ожар 
түнере. 
— Иә, шыққаны рас. Бірақ одан қара қазаққа қандай пайда? Қоян жылы мамыр айында 
патшаның салықтан босатқан бес жылы өткеннен кейін, жаңа жарлық шықты... Бұл жарлық 
бойынша өкімет қызметінде жүргендерге, аға сұлтан, болыс, жәсиәтірлерге бірталай жеңілдік 
берілді. Олардың біраз малдары салықтан босатылды. Тек өздеріне меншікті төлеңгіттері үшін 
ғана салық төлейтін болды. Бұл жарлықтан ұтқан Сәмеке, Бөкей, Уәли ханның тұқымдары 
ғана. Патша ағзамға жаққан қызметтері үшін төре тұқымының шаңырақ ие сұлтандары мың 
жылқы, мың жарым қара мал, мың жарым сом ақшаға дейін өмір-бақи жасақ төлеуден ада 
етілді. 
— Жоқ, мен патша ағзамның бұл жарлығын айтып келе жатқан жоқпын... 
— Енді қай жарлығын? 
— Жасақ төленетін мал саны үш жылда бір саналғанмен, жұт жылы жасақты тек қолда 
қалған малға төлейді деп жүргендері қайда?.. 
— Оның рас. Бірақ қазаққа он ірі қарадан бір тұсақ төледі не, жүз тұсақтан бір ірі қара 
төледі не, бәрібір емес пе? Байқаймын көмейіңде бірдеме тұрған іспеттес. Онда сен ақ 
патшаның бізге істеген жақсылығы болса соны айтшы? 
— Көмейімде қара халықтың мұқтажына қиналған запыран тұр, — деді Ожар қабағын 
түкситіп. — Одан бөтен не болушы еді менде?! 
Сейтен Ожарға жылы жүзбен қарады. «Мен осыдан бекер күмәнденіп келем-ау. Қанына 
тартпағанның қары сынсын демей ме қазақ, қанына тартып-ақ келе жатыр-ау бейбақ. Әкесі 
Қубет Қаржастың бел баласы еді...». 
— әйткенмен, қалауын тапса қар жанады, — деді Ожар қайтадан үн қатып. — Ає патшаның 
да тілін таба білген жөн. Осыдан екі жыл бұрын көктемде Қараөткелдің аға сұлтаны 
Құдайменденің Қоңырқұлжасы қазақтар балаларымызды сыпайға — солдатқа алады деп 
сескенетінін 
арыз 
етіп 
Петрборға 
бар- 
ғанында, патша ағзамның өзі қазақ жігіттері еш уақытта да сыпайға алынбайды деп, бұзау 
терісіне мөрін басып, уағдасын жіберген жоқ па? 
«Осының өзі қай соқпаққа апара жатыр?» — деп Сейтен тағы да сезіктене қалды. Сөйтсе 
де: 

5 
— Бұзау терісі емес, бұзау терісінен істелген қағаз десетін. Қап-қалың болатын, өзім 
көргем, — деді ол жайбарақат. — Сол қағаздан кейін аға сұлтан Қоңырқұлжаның қадірі ұлан-
асыр 
өсті. 
Соның 
арқасы 
ғой 
бұ 
күні 
қалың 
Ар- 
ғынды шашау шығармай ұстап отырғаны. Үйірін бермес осындай бір марғасқа айғырлар 
болатын. — Сейтен сәл үндемей қалды да, күрсіне қайта сөйледі, — жиырма мың жылқы 
айдаған Құдайменде баласы ондай қағазды алудың бір амалын тапқан шығар. Бірақ ақ патша 
әділетті болса Қасым төренің арызын неге тыңдамады? 
— Қандай арызын? 
— Қасым төре қазақ жеріне бекініс салып, пірказ құруды тоқтатуын талап етіп осыдан он 
жыл бұрын қағаз жазған жоқ па? Одан не шықты? Жауап берудің орнына жерімізге әскер үстіне 
әскер төкті. Ақмола, Аякөз, Баянауыл өкірігінің кіндік ортасына Ақтау бекінісін сала бастады. 
Бұнысы енді бүкіл Арқаны қанды шеңберіме аламын дегені емес пе? Осыны сезген Қасым төре 
Қоқан хандығына қарай ауысты ғой. Ондағы ойы Сыр бойындағы қалың қазақты Абылайдың ақ 
туының астына жинап, діні бір Қоқанмен тізе қосып жұртымызды тыныш, алаңсыз ету емес пе 
еді. 
— Бірақ Қасым төренің ол ойынан не шықты? — Ожар мысқылдай күлген тәрізді. — 
Ташкент құшбегінен Есенгелді мен Саржанның аман қайтуының өзі екіталай... 
1824, яғни қазақша Мешін жылы Көкшетау приказы құрылды. Бұл — ақ патшаның Абылай 
ұрпағының ата мекеніне ауыз салуы еді. Осы жылдан бастап Қасым төре баласы Саржан 
сұлтан қол жинап патша әскері мен ұстапты жақтайтын Сәмеке, Бөкей, Уәли хандардың 
ұрпақтарына, Көкшетаудың аға сұлтаны Қара Тоқаның Зілқарасына қарсы күрес бастады. 
Кейде жеңіп, кейде жеңіліп, басынан сан айқасты өткізеді. Ақырында Қоқан хандығының қол 
астына еніп, 1834, яғни Жылқы жылы осы хандықтың бас күші Ташкент құшбегі, тәжіктің Қалпы 
руынан шыққан Мәмет әліммен тізе қосып, қазақ жерін Россия империясынан бөліп алмақ 
болып, алты мың әскермен Ұлытау өңіріне келді. Осы өңірге Қорған атты бекініс тұрғызып, бізге 
қосылыңдар деп жан-жағына жар салады, аға сұлтан, ел билеген ақсақалдарға ат шаптырады. 
Бір жағынан шағын-шағын жасақ аттандырып, Қараөткел, Көкшетау жеріндегі қалың Арғын
елін шаба бастайды. Мұны естіген Сібір губернаторы Ұлытауға генерал-майор Броневский 
басқарған алты зеңбіректі бір мың әскер жібереді. Броневский көп кешікпей Ұлытауға таяйды. 
Жақын қалған патша әскерінен қорыққан Ташкент құшбегі Қорғанға азғантай сарбаздарын 
қалдырып, Бетпақдалаға қарай қашады. Ал Қорған бекінісі көп соғыспай Броневскийге беріледі. 
Ташкент құшбегі Мәмет әлім қазақ жерін Россия патшалығынан оңай ала алмайтынына көзі 
жетіп, күресті бірден тоқтатады. Одақтасының мұндай опасыздығын көрген Қасым төре 
балалары енді Сыр бойындағы қазақтарды жинап, Қоқан хандығының ықпалынан құтылмақ 
болады. Бірақ Ташкент құшбегі бұны сезбегенсиді, ақ патшамен күресуге қайта қол жиямыз, 
кеңеске балаларыңды жібер дейді Қасым төреге. Ал ол құрылған қақпанды аңғармайды. 
Ташкентке жиырма жігітпен қолбасшы балалары Есенгелді мен Саржанды, шұбыртпалы 
Ағыбай батырды, Саржанның жиырма жасар баласы Ержанды жолға шығарады. Бұлардың 
Ташкентке кеткені Арқаға да жетеді. Ожардың айтып келе жатқаны осы жәйт. 
Сейтен бұл хабарды бұрын естісе де, мысқылдай сөйленген сөзден бір суық кекесін 
аңғарып қалды. Ожарға сескене қарады. Кенет есіне осыдан үш күн бұрын қойнынан жұлып 
алып тастаған шұбар жылан түсті. 
Айдын көлді, жасыл белді, қарағай, қайың сыңсыған қатпар-қатпар жартасты Баянауылдан 
аттанған Сейтен Қараменді тауы етегін басып, Балқаштың теріскей тұмсығындағы Мың 
аралдың батыс жағына өтпек еді. Осыдан үш күн бұрын бұлар Қараменді тауының шұрайлы 
етегіне жеткен. Бір жетіден бері ат үстінен түспеген Сейтен, көш орнығысымен, жан-жағы анық 
көрінетін бір жартасты төбенің басына шығып, көз шырымын алдырмақ болған. Ұйықтап кеткен 
екен. Үстінен бір суық леп өткендей сезінді. Көзін ашып алды. Ештеңе де көрінбейді. Ел жым-
жырт ұйқыда. Аспанда күміс ай ғана ақырын жылжиды. Мұны оятқан не? Сейтен қозғалмай үн-
түнсіз сәл жатты. Сол мезетте-ақ кеуде тұсында бірдеме жыбырлаған сияқтанды. Алақанын 
сәл жұма, оң қолын кеудесіне қойып ұйықтайтын әдеті бар еді. Кенет аш қарнына сұп-суық 
бірдеңе тиді. Сейтен жылан екенін бірден сезді. Қозғалуға болмайды. Таулы жердің жыланы 
уытты келеді. Жылан сырғып кеудесіне таман келе жатыр. Мұндай суық, мұндай ызғарлы 
болар ма! Талай ажалға қарсы ұмтылған Сейтен батыр, жүрегі аттай тулап демін әзер алды. 

6 
Баяу сырғыған жылан бір кезде Сейтеннің сәл жұмулы алақанының арасына басын сұқты. 
Лақа бас, білектей жуан, қайрақ тас түстес тау жыланының өзі. Егер саусағының бірі дір етсе 
бітті, улы тілін салып алуы кәміл. Енді жылан басын алақан қуысынан өткізіп, әрі қарай жылжи 
берді. Сірә, тамақ тұсына келіп оралмақ. Сейтен бала жасынан жылан-шаяннан қорқып көрген 
емес. Мұндайдың талайын табанына басып улы тілін суырғаны бар. Әдет қылған қолдың 
білектей жуан жыланның алқым тұсынан қышқаштай боп қалай жұмыла қалғанын Сейтен оны 
қойнынан алып шыққанда бір-ақ білді. Жылан иретіле, бұлқына білегіне оралғанмен, күшті қол 
алқымынан бір-екі рет мытып-мытып қысып жіберді де, бос бүйендей өлексесін солбаң еткізіп 
анандай жерге топ еткізді. 
«Мынау Ожар да қойнына кіргелі тұрған сондай шұбар жылан емес пе екен?» Ожар қанша 
шомбал болғанмен Сейтеннің құрыштай қатты қарулы қолының бір мытығанынан қалмайды. 
Бордай опырылып ат үстінен құлап түседі. 
Ожар Сейтеннің ашулы қабағынан бір сұмдықты сезді ме, жаңағы аңғырт айтып қалған 
сөздерін жуып-шайды. 
— Қоқан құшбегілеріне сену қиын. Жеңілтек әйел тәрізді, өздерінің көңіл ауған жағына 
қарай жалт ете түсулері оп-оңай... Есіл ерлер аңғалдықпен мерт болып жүрмесе нетсін.
«Жоқ, Ожар баяғы Ожар. Мұнымен бірге бір қайыққа мінуге болады». Сейтен жан-жағына 
ойлана көз тастады. Күн кешкіріп қалған екен. Дала құмайт топырақтанып, жаз ортасы ауып 
сары балақтана түскен, таспа жоңышқа мен жатаған, шеңгел кездесе бастаған. Әр тұста 
ойдым-ойдым қалың қарағай көрінеді. 
Күн соңғы сәулесін адыр үстіне жайып салып, меңіреу даланы қызғылт сәулеге бөлеп, 
батуға айналған. 
Аздан соң көш қалың қопалы, көкпеңбек ойпатқа енді. Бұл ара Қаржас руының ең шалғай 
жайлауы. Бұдан әрі Балқаш өлкесі, Сарысу алабы, Сыр бойы басталады. Самсай көшкен жұрт 
арт жақтарында бұлдырай қарауытқан Арқа тауларына алаңдай бастады. Қазір күн батады, 
жабылған ымыртпен бірге туған өлкенің ең соңғы селеуіті де өшпек. Арттарына бұрылып 
қараған сайын жүрегіне суық семсер тигелі тұрғандай көңілге мұң, көзге жас келді. Алда не 
күтіп тұр? Бақыт па? Михнат па? 
Дәл осы сәтте батып бара жатқан күнменен бірге азалы, зарлы үн естілді. Ылдиға қарай 
ентелей құлаған көштің бір бүйірінен, жал-құйрығы күзеулі тайға мінген, екі бүйірін таянып 
алып, «Елім-ай» әнін салған он төрт-он бес жасар қара торы қыз бала көрінді. Табиғат қинаған 
бейкүнә еліктің баласындай жылап келеді. 
Көшке ерген жұрттың көңіл-күйін дәл шерткендігінен бе, тірі пенде оның әнін бұзар емес. 
Төмен қарап уһлей береді. Сейтеннен «тоқтат» деген бұйрық болмаған соң, жұрт әнді мұңая 
тыңдауда. Қыз бала шырылдай толқиды: 
Туған жердің қия алмай тау мен тасын, 
Біз келеміз тыя алмай көздің жасын, 
Не жазып ек, жасаған, таптатардай, 
Көрінгенге халқымның алтын басын. 
Арман етіп жазылмас жан жарасын, 
Ата-мекен тастадық кең даласын. 
Өз жеріңе сыя алмай барғаныңда 
Өгей елден, қайран жұрт, не табасың? 
Шықпай жатып бесіктен қайғы торып, 
Сарғалдақтай жаңбырсыз қалған солып, 
Қайда барсаң алдыңда Қорқыт көрі, 
Неге тудық бақытсыз халық болып. 
Қыз баланың әні Сейтеннің көкірегін тырнап жатқан тәрізді, қабағы салбырап тұнжырай 
түскен. 
Егер 
ән 
бұдан 
әрі 
созылса 
сонау 
артта 
қалып 
бара 
жат- 
қан туған жеріне деген қасіреттен жүрегінен қан тамшылайтындай көрінді. Осы бір бұлқан-
талқан болып келген күйікке шыдай алмаған Сейтен «тоқтат!» деп қолын көтерді, қыз әні 
пышақ кескендей үзілді. 

7 
Енді көш шұбалаңдамай, алды-артын жиып, көлді ығыстай таяп келеді... Алдарында жазық 
алаң, одан өтсе, арада қол созым жерде өздері қашып бара жатқан өгей өлке. 
Сейтен бірдемеден сескенгендей атының басын тартты. Алдынан көлмен қатарласа 
созылған қалың қопа қамыстың өздері беттеген көз жетер-жетпес бір тұсынан, әлдене қараң 
ете түскен тәрізденді. Көзі қанша қырағы болса да не екенін анық айыра алмады. Аң дейін 
десе, кісі бойы қамыстан қалай көрінеді? Адам дейін десе елсіз қалың қопаның арасынан не 
таппақшы? Ұры-қары дерлік, бұл ара қара жолдан шалғай... Әлде бұлардың ізін аңдыған жау 
ма? 
Сейтеннің көңіліне күмән кірді. Бірақ Ожар оны бұл күдіктен ада етті. Сейтен көргенді бұ да 
көрген екен. 
— Сейтеке, — деді ол атын тебініп таяй түсіп, — көшті жинақы ұстамаса болмас. Бұл Мың 
арал қойнауы қорқынышты. Қабан да, жолбарыс та бар десетін. Жаңа байқадыңыз ба, әне бір 
тұстан жүгірген қасқырды?.. 
— Мен адам ба деп едім. 
— Бұл араға адам қайдан келсін. Мен анық көрдім. Қасқыр. Сірә қоян қуып жүрген болуы 
керек, секіре жүгірген түрі сойқан. 
— Қасқыр болса қасқыр шығар. Жассың ғой, анық көрген болсаң... 
Енді көш бұрынғысынан жинақы жүрді. Сойыл, шоқпар ұстаған қарулы жігіттер жан-
жағынан қоршап, мал біткенді ортаға ала, шашау шығармай, тұтаса түсті. Тек түн ортасы ауған 
кезде, жағасы атты кісі көрінбес қалың анақурайлы Баскөлдің тұсына келгенде ғана: 
— Осы арада азырақ көз шырымын алдырсақ қайтер еді, Сейтеке, — деді Ожар. — Қатын, 
бала әбден қалжырады, жігіттердің де кейбіреулерін ат соғып тастағанға ұқсайды. 
— әлі де жүре түссек... Қонуға бір қауіпсіз алаң таппасақ болмас. 
Көшке бұл өңір мүлде бейтаныс. Жолды қан-сөлсіз сұр бетті, шілтиген Сәмен ғана біледі. 
Жөн көрсетіп келе жатқан да сол. 
Ол Ожарға бір көз тастап, Сейтенге қарады. 
— Мұндай жедел жүріске жұрт шыдар емес. Ат шалдыруға да осы ара дұрыс. Бұдан әрі 
шалғын азаяды да қамыс-қурай көбейеді. 
— Айтқандарың болсын... — Сейтен өзі бірінші боп аттан түсті. — Жұрт таң сыз бергенше 
көз шырымын алсын... Ал біз кезектесе күзетелік. 
— Мақұл. 
Түйелер шөгеріліп, арбалар доғарылып, жұрт дабырлай орныға бастады. 
Сейтен жанына топырлай жиналған серіктеріне: 
— әр қарауыл бір бие сауымдай уақыт көшті айнала жүреді. Алғашқы кезек өзімдікі, — деді. 
— Менімен бірге қайсың қаласың? 
— Мен. 
— Мен. 
— Мен. 
Зор денелі үш жігіт топтан бөлінді. 
— Сізден кейінгі кезек менікі, — деді Ожар. 
— Жата бер. Бір таңға шыдармын! 
— Сіздің әрқашан да тың болғаныңыз жөн. Біз секілді жастарға түнгі күзеттің өзі де бір 
қызық дәурен ғой.
Сейтен жауап бермеді. Жұртқа: 
— Ал ұйықтаңдар! — деп, қарауыл жігіттерін ертіп, бөлініп шыға берді. 
Аздан соң жол соғып қалжыраған жұрт қатты ұйыға кетті. Сайдың тасындай ер жігіттер 
шоқпарларын бастарына жастанып, сойылдарын жандарына жатқызып, жүйріктерін 
белбеулеріне байлап, көштің ішіне шашырай орын алды. Әрі-беріден соң әр жерден 
қорылдаған, пысылдаған дыбыстар естілді. 
Дала тып-тыныш, тек анда-санда лүп етіп соққан желмен ойнап үкілі қурай мен қамыс 
бастары шуылдай жөнеледі де, лезде тына қалады. Оқтын-оқтын көл жағасындағы әупілдектің 
күмпілдеген үні мен өгіз шағаланың өкірген айқайы естіледі. Кенет аш түлкінің тырнағына 
іліккен жапалақ жерге құлаған баланың даусындай шар етеді... Тұяқ серіппей тыным алған көш. 
Әр жерде ұйқы білмес сиырдың мүйізіндей қақырайған төрт күзетші... Бұлар да жантайып 

8 
азырақ демдерін алса ештеңе етпейтін сияқты. Туған жерінен шұбыра безген бишара жұртқа 
Жетісу мен Арқа түйіскен елсіз аулақта кім тимек? Кім аңдиды оны? әйтсе де, үнсіз түн 
құрылған қақпан тәрізді, елең болған жөн... 
Ай сәулесі кеми, аспандағы жұлдыздар бірінен соң бірі сөніп, таң жақындағанда, Ожар 
қасына Сәмен мен көш қозғалар алдында қосылған көршілес ауылдың екі бейтаныс жігітін 
ертіп Сейтеннің қасына келді. 
— Сейтеке, таң да жақын... Азырақ көз іліндіріп алыңыздар, — деді ол. 
«Сәл тынығып алған да теріс емес, тыныш секілді ғой. Ертеңгі жол да ауыр», — деп 
ойлады Сейтен ішінен. Сөйтсе де: 
— Жарайды, ұйықтамасам да белбеуімді босатып, сәл тыным алайын. Жігіттер де сөйтсін, 
— деді. Бірақ кетіп бара жатып тағы да тоқтап азырақ кідірді, — дегенмен сақ болыңдар, көл 
маңының қамысы тым үрейлі екен, қасқыр, қабаннан ада емес шығар. 
Өзі өзгелерден оқшаулау барып, екі қолын басына жастанып үн-түнсіз жата кетті... 
Күзеттегі төрт жігіт бірінен бірі көз жазбай көшті айнала жүр. Сырт бейнелері сақ құлақ, жіті 
көз қарауыл тәрізді. 
Сейтеннің қобалжыған көңілі орнығайын деді. «Осылар секілді, «сен тұр, мен атайын» ер 
азаматтары бар жұрт қор болар ма... Мұндай жайсаңдарыңның мол жаралғанына құдайға 
шүкір...» 
Алты күннен бері «қуғыншыға кездесіп, соңымнан ерген жұртты қырғынға ұшыратпасам 
етті» деп қобалжи шаршаған көңілдің орныға бастағанынан ба әлде көптен бері ат үстінен 
түспеген денесі талмаусырады ма, Сейтен аспанда ақырын жүзген айға қарап жатып ұйықтап 
кетті. 
Дәл осы кезде Ожар мен Сәмен көштің алдыңғы жағындағы қалың қамысты түбек тұсынан 
айнала өтіп бара жатқан-ды. Олардың құлағына қамыс арасынан: 
— Ожар, біз дайын, — деген әлдекімнің дірілдей сыбырлаған үні естілді. 
Ожар кілт тоқтай қалды. Бұрылмастан: 
— «Қақпанды қоя білмеген қасасын қалдырар», әкеңнің аузын... Бағана күн батарда біреуің 
көзге түсіп, Сейтенге елең туғыздыңдар. Жаңа ғана жатты. Біз қазір оны байлаймыз. «Аттан!» 
деген ұран шыққанда, қапы қалмаңдар!.. — деді ақырын ғана. 
Ол көшті айнала жүре берді. Бүйірден қосылған Сәменге: 
— Қазір Сейтенді аламыз, — деді. 
— Ояу жатқанда ма?! — Сәменнің үнінен қорқыныш лебі аңғарылды. 
— Ендігі ұйықтап кеткен шығар. Ұйықтамаса да алу керек! Жақып, сен Сақыпқа бар, шөккен 
түйелерді қалқалай аяқ жағынан келсін. Өзің құбыладан. Дыбысын шығартпай басайық. 
— Құп. 
— Сейтен сергек ұйықтайтын. Үстінен құс өтсе де оянатын. Сыбырды сезіп, орнынан атып 
тұрмақшы болды. Бірақ кенет үстін албастыдай басып алқымынан қышқаштай жабысқан темір 
саусақтар үнін шығартпады. Кеудесіне мінген шойындай ауыр шомбал дене мен екі қолын 
ұстаған екі балуан жігіт бұны тырп еткізбеді. Әні-міне дегенше екі қолы артына қыл шылбырмен 
маталып, аузына орамал тығылды. Екі көзі су қараңғы болып байланды. Сейтеннің көкейінде: 
«әттең! әттең!» деген арман ғана булыға тулады. 
— Бұның кебіні кигізілді, — деді өзіне таныс күңгірт дауыс, — Сәмен, сен осы арада бол. Ал 
сендер сарбаздарға жетіңдер. Белдеріне байлаған аттардың шылбырларын кесіңдер, ер-
тоқымдарының оң үзеңгілерін шешіп алыңдар! 
Сейтен қыл шылбырды білегіне батыра бұлқынып-бұлқынып түсті. «Япырмау, мынау дауыс 
кімдікі? Ожар ғой! Сорлы жүрек, бекер сес бермеген екенсің? Қап! Қап!» Ол аздан кейін өзінің 
жалғыз қалғанын аңғарды. «Жоқ жалғыз емес шығармын. Жаңа ғана Ожар «Сәмен, осы арада 
бол» деген жоқ па еді? Сонда бұл да жау болғаны ма? Шыққыр көзім, нені көргенсің!» Сейтен 
ауға түскен мекіредей жанталаса тулай берді. 
Дегенмен, жау ниеті де өз дегенінен шыға қоймағандай. Ұйқыдағы сарбаздардың тең 
жартысының аттары босатылып, кейбіреулерінің оң үзеңгілері алынып қалған кезде, түсінен 
шошып оянған жас жігіттердің бірі сұмдықтың болғанын бірден аңғарды. Қараңдаған кісілерді 
көріп: 

9 
— Жау келді! Жау келді! Аттан! Аттан! Сейтен аға! — деп құлындағы даусы құраққа шығып 
жар салды. Барымта, шабуылға үйренген жұрт орындарынан атып-атып тұрды. Таң қылаң 
беріп қалған кез еді, қалың қамыстан қуғынға жіберілген қырық-отыз салт атты сыпайлар да 
шыға келді. Шаңқ-шұңқ еткен білте мылтықтың даусы естілді. Үрген ит, жылаған бала... 
Атылған мылтық... «А, құдай, өзің сақта» деп үріккен, қорыққан дауыстар жан-жақтан үрейлене 
жамырай, жаңа ғана ұйқыда жатқан бейқам көш азан-қазан болды да қалды. Кенет: 
— Алға, жігіттер! — деген қатты үн шықты, Сейтеннің есік пен төрдей тоқпақ жалды қара 
көк айғырын ойната Ожар өзгеден бөліне берді. Басында орамал, білегін сыбанып алған. 
Қолында жалаң қылыш, шабатын қасқырдай екі көзі оттай жайнайды. 
— Өлсек шәйітпіз, өлтірсек бәйітпіз, — деді ол тағы да күшті дауыспен, — кәне, еріңдер 
соңымнан! 
— Ожар! Баста, Ожар! — деді аттарына мініп үлгірген кей жігіттер. 
Ожардың қасына шоғырлана қалған, тастай түйілген шағын топ «А, құдай!», «Аруақ!», 
«Айдабол!», «Қаржас!» деп біріне бірі ұрандаса жел беріп, сойылдарын көтере, қарсы жаққа 
лап қойды. Алдарында Ожар. Бірақ ол қарсы шепке жетер-жетпестен атының жалын құша 
құлады. 
Мылтықтың суық үніне үйрене қоймаған есіл ерлер, қолбасшыларынан айрылған соң 
бөгетке келіп қарқыны басылған толқындай, жау шебіне таяй түсіп шашырана тоқтады. 
Кейбіреулері аттарының басын бұрып алып, кейін қарай шапты. Қылышын көтеріп үстіне төніп 
келген қуғыншы жағының екі жауынгеріне, жерде домалап жатқан Ожар зекіп: 
— Түсіңдер аттан, иттің балалары! — деді. — Байлаңдар тез менің қолымды! Апарыңдар 
тез Сейтеннің қасына... Қалаға таянғанда босатарсыңдар, елден шыққанша бірге ұстаңдар! 
Ожардың қолын артына байлап, у-шу болған жұрттың қақ ортасымен, бір шетте тұрған 
Сейтенге апара жатқанда ол әлдекімнің: 
— Арманда кеттіңдер-ау, қос арысым! — деген күңіренген даусын естіді. 
Ожар аңқау елдің бетіне қарауға жүзі шыдамай, аяғын шалыс басып өте берді... Таланған, 
шабылған көш, жүнін жұлған тырнадай боп бар сәнінен айы-рылды. Енді кейін қайтарылмақ 
болды. 
Суық мылтықты, кәрлі қылышты әскер жасағын басқарып келген есаул Лебедев ысқыра 
қамшысын үйіріп, қасқыр шапқан қойдай ұйлығып қалған жұртты кең алаңға жинады да, 
жанында тұрған Қоңырқұлжа аға сұлтанның кіші баласы сары ала түймелі Шыңғысқа жирен 
мұртын тікірейте ежірейіп: 
— Қайда қашып құтылмақ? Сұра мына шалдан, — деді бағанағы көш бас- 
қарған инабатты ақсақалды көрсетіп, — патша ағзам жарлығынан құтылу, ажалдан құтылумен 
бірдей. 
— Біз айыпты емеспіз, — деп ақсақал жауап беріп, төмен қарады. — Үйірден саяқ қана 
бөлек жайылады. Өзен қайда құйса, тамшысы да сонда құяды. 
Тілмаш ашуланып қалды. Сөйтсе де сыр білдірмей: 
— Алтын, Алтай, Тоқа, Уақ босты деп сендер де босқыларың келді ме? Азғырғанға еріп 
азайын дедіңдер ме? Саржан сұлтан ту көтергелі, жұрт та ат үстінен бір түскен жоқ. Қанша 
ауыл қырғынға ұшырады. Тоқтайтын уақыттарың болған жоқ па, кілең есуас? 
Шал ауыр күрсінді. 
— Жаңа өзің айттың ғой, Алтын, Алтай, Уақ, Тоқа ана жаққа кетті деп. Сынықтан бөтеннің 
бәрі жұғады ғой. Олардың үлгісімен өзгелер де киімін пішпесін қайдан білесіңдер? 
— Сонда ақ патшаға, аға сұлтандарға қояр кінәларың қандай? 
— Шырағым, ел тыныштығын жоғалтқан бір аласапыран заман болып кетті емес пе, — деді 
ақсақал уһілеп, — жылы-жылы сөйлесе жылан інінен шығады, қатты-қатты сөйлесе мұсылман 
діннен шығады. Біз бір мал баққан момын елміз. Ауыл үстінен атылған мылтық тек қана 
жылқыны үркітпейді... 
— Ол мылтықты атқыздырып жүрген өздерің емессіңдер ме? 
— Сонда бізге қой болып қырыл демексің бе? 
— Қолыңнан қой болудан бөтен келмесе, жаз жайылымыңды, қыс қыстауыңды біліп 
жайыңа жүрмейсің бе!? 

10 
— Жайыма жүруге қойып тұрсың ба? — Қария тілмашқа оқты көзімен қарады. Қотан 
жанына қасқыр апанын қазса, қойда не ес қалады? Сыпайларының шошайған мылтықтары 
жеріме салынып жатқан анау бекіністер сол қас-қырдың апандары емес пе? 
— Өздерің үндеріңді шығармасаңдар, олар да мылтықтарын шошайтпайды. 
— Ал үнімді шығарсам ше? Бауыздайын деп жатқанда ешкі екеш ешкі де бақырып өледі. 
Сен бізге сол ешкі құрлы болма дегенің бе? Жоқ, шырағым, жерімізді жыртып, өзенімізден 
балығын аулап жүрген мұжыққа қамшы көтерген бір де қазақ жоқ шығар. Ал қылышын сүйретіп 
есіктен кіріп төр менікі дегендерге... 
— Иә, ондайларға не істей аласыңдар? Қолдарыңнан келері бүгінгідей бос- 
қа қырылу ма? 
— Адал өлу де — абырой. — Қария тілмашқа алар бүркіттей сұстана көз тастады. — 
Шырағым, аяқ алысыңнан байқадым, сен өзің Әбілқайыр, не болмаса Уалиханның 
ұрпақтарының біріне ұқсайсың... Бас кеспек болса да тіл кеспек жоқ деген, бір сұрайтын сөзім 
бар... 
— Не сөз? 
— Әбілқайырға да, Уәлиге де патша ағзам хандықтарымен бірге құндыз ішік, оқалы қоқыр, 
алтын балдақты алмас қылыш берді. Құндыз ішік пенен оқалы қоқырды беруі түсінікті, 
бекзадалар кисін деген шығар. Ал қылышына жөн болсын? Оны кімнің басына төндірсін деп 
сыйлады? 
— Патша ағзамның дегеніне көнбегендердің! 
— Дұрысыңды айттың, ер жігіт екенсің. Бірақ біз көппіз ғой. Қара да болсақ, қанымыз бір 
қазақпыз. Уәли мен Әбілқайыр ұрпағының бәріміздің бірдей басымызды ала беруге қалай 
жүрегі дауалайды? 
Тілмаштың ақшыл жүзі күп-күрең боп кетті. Аталарың қазақ халқының қанішер қара ниет 
жендеті деп тұрған осынау тіл тартпас шалды ат бауырына алуға да дайын. Бағанадан есаул 
Лебедевке шалдың сөзін аудармай қойған. Енді шыдай алмай жіңішке еріндері дір-дір етіп: 
— Есаул мырза, — деді ашуын баса алмай, орысшалап, — мына қара сақал, патша 
ағзамды балағаттап тұр!.. 
— Иттің баласы! — деді есаул қызғылт мұрты ашуланған қанден күшіктің құйрығындай дір-
дір етіп тікірейе қап. — Көрсетейін мен бұған патша ағзамға қалай тіл тигізуді! — Ол атын 
ойнатып Абзал ақсақалдың қасына жетіп барды да мүсіндей қозғалмай тұрған ел ағасын бұзау 
тісті, 
қорғасын 
бауырлы 
тобыл- 
ғы қамшысымен, дәл басынан тартып, тартып жіберді, — Мә саған! Мә, саған! Патшаға тіл 
тигізетін сабазсың ғой! 
Құлаштай сілтеген қамшы ауаны кескілеп «ыс, ыс» етеді. Қарттың басынан қан жосып аға 
жөнелді, бірақ Абзал жартастай болып, үн шығармастан қозғалмай тұр. 
Бұл сұмдықты көрген жұрт шегін тартып үрпиісе қалды. Енді ұрыс кезінен де бетер 
үрейленгендей. Бірақ қылыштарын жалаңдатып тұрған солдаттарды көріп, кейін жапырылды. 
— Өлтірді ғой сорлыны! — деген әйелдің ащы даусы шықты. 
Дала тағы да тына қалды. Ызалана соққан қалың жұрттың жүрегін теңіз толқып, қайық 
қалқып тыңдағандай, бар әлем көрген сұмдығынан шошып бұлқан-талқан болуға таяу. 
— Мына едірейген мысық мұрттың ұрғанына өкінбеймін, — деді Абзал шал бетіндегі қанын 
сүртпей, — сары ала түймелі сұлтан ұрпағы, қаным бір қазағым едің, сенің араша түспегеніңе 
өкінемін. 
Сөйдеді де Абзал ең ақырғы күшін жиғандай өздерінің келген жағына қарай аяғын ілби 
басып жүре берді. 
Жұрт тағы да соның соңынан ерді. 
«Ел көзінше шалды бекер ұрды-ау мына есалаң жасаул» деді ішінен Ожар, көп тебінсе — 
жер сілкінеді, қиянатты көзімен көрген жұртты басу қиын. Бүгін Сейтенін ұстасаң, ертең басқа 
біреуін табады. Ел болып бірігіп патшаға қарсы тұруға тек ата салты, ел дәстүрі бөгет болып 
жүрген жоқ па. Әр рудың, әр болыстың өз көсемі бар. Біріне бірі көнбейді. Ал бәрінің басын 
қосатын көсем табылса не болмақ? Қазақ асау жылқы тәрізді, кім үйрете білсе, соны ғана ие 
тұтады. 
Сондай 
адамы 
табылса, 
мына 
жұрт 
соңынан 
шұбыра 
жөнелуге 
дайын...» 

11 
Бір арқанмен байлаулы тұрған Сейтен мен Ожардың тұсынан «қош, қос арыс!» деп 
шұбырған көштің ең соңғы шоғыры өте берді. Ожар тағы да ойлана қалды. Іштегі қуаныш 
сыртқа шығуға дайын тұр. 
«Менің бұлай қолға түскенім дұрыс болды. Аз уақыттың қорлығы әлі-ақ ұмытылар. Ал 
қиянатымды білсе мына жұрт...» 
Он шақты сыпай көшті айдап, Баянауыл жаққа кетті де, қалғандары байлаулы Сейтен мен 
Ожарды алып Омбыға тіке тартты. 
Бұлар үш күннен кейін, Баянауыл округінің Сібірмен шектес Төрткөл болысының жеріне 
жетті. Қаз-үйрегі сыңсыған, әлі де шалғыны қурап сембеген бір ауылға келіп түнемек болды. 
Бұл осы маңның ел ағасы Бектас баласы Таймастың аулы екен. Таймас ұзын бойлы, денелі ақ 
сары кісі. Қаржас руына жиен. Айдалып келе жатқан Сейтен мен Ожарды көріп ауылдың құты 
қашып, әбігер болды да қалды. Түстері суық, қисық қылышты, шошайған мылтықты солдаттар 
ауыл үстінен ат ойнатып зәрелерін ала түсті. Бойын қорқыныш билегенмен жұрт ебін тауып, 
Сейтенге келіп амандасып жатыр. Көптен бері ұйқы көрмегендігінен бе Сейтеннің үлкен қоңыр 
көздерінде таусылмас қайғы-шер күлкілдеп тұр. Екі қолы артына мықтап байлаулы, үстіндегі ақ 
жібек мол көйлегінің жағасы дал-дал, әр жерінде баттия жабысқан қызыл қан... Қолға түскеннен 
кейін ұрған болулары керек, қомақты жұлынған омырауының ашық жерінен кеудесінің көк ала 
еті көрінеді. 
Кешегі ел-жұртының қамын жеп ақ патшаға қарсы шыққан адамның бүгін мұндай сұмдыққа 
ұшырауы Таймастың жан сезімін өртеді. Оның мұндай күйге түсердей не жазығы бар екенін 
білгісі келді. «Барлық айыбы жұртына қамқор болғаны ма? Ақ патшаның тегеурініне көнгісі 
келмегені ме? Егер бар күнәсі сол болса онда мұндай мүсәпірлікке ұшырайтын жалғыз Сейтен 
ғана ма? Аң да, құс та өз інін, ұясын қорғайды. Адам неге өйтпеуі керек? Өз мекенін, өз жерін 
неге қорымасқа? Сондай бір әділ қылығың үшін де айыптысың ба? Жоқ, айыпты емессің». 
Таймас Сейтенмен қанша сөйлескісі келсе де реті түспеді. Тұтқынды қалт етпей күзеткен 
сыпайлар жуытпады. Лебедев пен Шыңғыс екеуі ауыл төңірегіне де, Ожар мен Сейтен жатқан 
үйге 
де 
сақшы 
қойды. 
Өзге 
сыпайларын 
да 
алыс- 
қа ұзаттырмай сол маңайдағы көрші-қолаңдардың күрке, лашықтарына орналастырды. 
Түн жылы еді. Лебедев Таймасқа өз үйінің іргесіне төсек салып жатуға рұқсат етті. 
Түн тастай қараңғы. Үстіңнен түйе жүн қалың көрпе жауып қойғандай тымырсық ыстық 
сезіледі. Қобалжи тынышталған ауыл мызғымас бір өлік тәрізді, тек анда-санда қаңтарып 
суытып қойған сыпай аттарының пысқырғаны мен күзетшілердің еміс-еміс күбірі естіледі. 
Басын 
шырмаған 
алуан 
ой, 
қанды 
ай- 
қаста қолға түскен мынау Сейтен мен Ожардың аянышты халдері мазалап, Таймас көз ілмей 
дөңбекшумен болды. 
Кенет құлағына бір күйзелген, күңіренген қоңыр дауыс келді. Таймас тыңдай қалып еді, бұл 
— «Елім-ай» әуенімен зар-өлең айтып жатқан Сейтен екенін білді. Таймас тына қалды. Енді 
Сейтен салған ән сөздері айқын естілді. 
Қош аман бол, кең жайлау, өскен жерім, 
Қайтқан қаздай қалың ел көшкен жерім. 
Есіл қазақ есейіп ел бола алмай, 
Ит пен құсқа таланып өшкен жерім, — 
деп күңіренеді ол. 
Сейтен тағы да айтпақшы еді, Ожардың сәл ашулы даусы оны бөліп жіберді. 
— Сейтеке, ішке сыймай бара жатыр ма күйігіңіз?.. 
Сейтен қолға түсер сәтте көзі көрмесе де, даусын шырамытып, өзін байлағандардың бірі 
Ожар деп ұққан. Бірақ оның да мұндай күйге түсіп, өзіменен бірге айдалынып келе жатқанына 
таң қалып ол ойынан қайтқан. «Япырмау, бұған даусы ұқсас кім болды екен!» деп басы қатқан. 
Әйткенмен күпті көңіл ырық бермеді, сөз тартып сыр ашқысы келді. Енді ол алыстан орағытып 
сөзге кіріскен: 
— Ожар, айтылмаған өкпе — іште жатқан Ескендірдің қос мүйізімен тең... 
— Шер тарқатар уақыт болар әлі. 

12 
— Уақытымның бітуге айналғанын біле тұра, кекетесің ғой, — деп Сейтен сәл ашулана 
күліп ақырын ғана күрсінді де сөйлеп кетті. — Боз торғайдай кішкентай болғанмен биік ұшар 
халқым бар еді, сол сорлыны бір құзғын іліп кетпесін деп, ана жылы жалғыз бауырым Тайжан 
ақ патшаға қарсы жасақ құрғанда сен де келіп қосылып едің... 
Ожар жауап қайырмады. Тайжанның да қолға түсуіне Ожардың себепкер екенін Сейтен 
білмейтін. Сондықтан «Жазықсыз болса ренжітпейін» деп ақтарыла сөйледі. 
— Жұртың үшін жан пида ете аларыңа сол кезде көзім жеткен тәрізді еді. Құмбелдегі 
ауылдан бастап, кәрлі қылыштың қаһарынан талай елді аман алып қалдыңдар. Есіңде ме, жау 
әскері сендерді Қаражал бұйратындағы жылғаға қуып тыққаны? Сендер онда Саржан 
төлеңгіттерін арғы бетке шығарып келе жатқан едіңдер. Сен жүздігіңмен кәрлі қылышты екі 
күндей бөгеген болатынсың. 
Сейтен сонау бір алыс күнді есіне түсіргендей тағы ақырын күрсінді. 
— Басар жерің көк мұзға айналып, қатын біткен Баян тауының өрлеуіне киіз төсеген. Сол 
жолы екі жүздей шаңырақты қорғап қалдыңдар... Әттең, дүние-ай, қияңқы қыс қаһарлы келіп, 
баспанасыз жалаң жұрт сол жұт жылы ажал тапты... 
Ожарда әлі үн жоқ. Сейтеннің шаршап-шалдыққан даусы енді тіпті анық естілген: 
— Сол жолы еді ғой, Тайжан қолға түсіп өлім жазасына бұйырылғаны... Сені де сыпайлар 
ұстап алатын еді, ауылдың елуге таяу қыршын жасын жолыңа құрбан етіп мен араша түстім... 
Аман алып қалдық. Кәрі тарлан қанша шабады, бізден соң жұртты сен тәрізді жастар 
басқарады деп сенетін едім. Сондықтан да о жолы өзіңді көзіміздің қарашығындай сақтап 
қалдық емес пе? — Сейтен сәл бөгелді де, Ожардың жауап қайтармағанына қарамай тағы 
сөйлеп кетті: 
— Сен жас едің. Бірақ асыл тастан, ақыл жастан, жұрт білмегенді сен білетінсің. Бүкіл 
Қаржас елу күн ертегі етіп бітіре алмас жәйтті, сен бір түнде айтып бере алатынсың... Бұрын 
ділмәр едің. Қазір көшпелі елдің тұмшалаған бұзауындай үндемейтін болыпсың... Өлсем шайт, 
өлтірсе қазы деген жанмын. Мойнымда шын қазақтың бір тамшы қаны жоқ. Өз қолыңнан ажал 
тапсам, өкінбеймін, арым таза. Ал сенің ше? 
Ожар аунап түсіп еріне жауап берген: 
— Менің де... 
Сейтен үзіліп қалған ойына қайта оралды. 
— Иә, сол жолы мен тірі қалдым. Бірақ одан не таптым? Жалғыз бауырымнан айырылдым. 
Ел-жұртымды талан-тараж еткіздім. Бар ұтқаным сол ма? Міне, соңымнан ерген жұрт қалған 
жоқ па тағы тотиып? 
Ожардың шапшаң қимылмен түрегеліп отырғанын Таймас байқап қалды. 
— Көрмес түйені де көрмес, — деген оның сәл ренжіген даусын естіді: — бар қазақты өзіңе 
балама... Сен ақ патшаға қарсы шыққанмен, оны құшағын жайып қарсы алғандар аз ба? 
Олардың ұпайы түгел. 
— Ау, сен не айтып отырсың? 
— Есітіп жатқан жоқсың ба? — Ожар кекете күлді. — әлін білмеген әлек деген... Айтшы 
кәне, қолыңнан не келді? 
Таймас қалшия тыңдап қалған. «Япырмау, мына Ожар не дейді? Жүрек соғысы бөлек пе, 
қалай?»
Сейтен кенет күңірене үн қатты: 
— Жүрегім бір сұмдықты сезіп еді... Қателеспеген екенмін ғой... 
Тағы да екеуі үн-түнсіз тына қалды. Енді сөздері бітті ғой деп Таймас жас- 
тыққа басын қайта қоя бергенде, Ожардың ашулы даусы шықты: 
— Қазір жер қорғайтын заман емес, жан қорғайтын заман... Тағы құландай ру-ру боп 
жалпақ даласында шұбырған қалың қазақ, ту тігіп ел болудан қалған. Осыны неге 
түсінбейсіңдер. 
— Ел болуды ақ патша жендеттерінен үйренбексің ғой? — деген Сейтеннің ызалы күлкісі 
ап-айқын жетті. 
— Үйренсе несі бар? Үйренем! Сен үйренбеймін десең де ол күшпен үйретеді. 
— Үйрен, үйрен... — деді Сейтен кекесін үнмен. — Сен секілділер барда оларға үйрету 
жеңілге түседі. — Ол енді күлкісін тыя қойды. — Жоқ, Ожар, оның болмайды, — деді, — сен 

13 
құлан дейтін, мен қыран дейтін, екеумізге бірдей ортақ қазақ деген жұртың бар... Қарға 
баласын аппағым деп сүйеді, кірпі баласын жұмсағым деп сүйеді. Сен қазағыңды неге жек 
көресің? Ал мен... 
— Иә, сен? Айт, айт... 
— Мен оны халқым деп ардақтаймын. Сондықтан ол үшін ажалдан да қорықпаймын, — 
деді Сейтен сөзін жалғай. — Ата-ананы таңдауға болмайды, туған халқыңды да таңдай 
алмайсың! Оны әлжуаз де, тағы де, бірақ маңдайымызға жазылғаны сол халық, мен оны сен 
айтқан әлжуаз қалпында да жақсы көрем. Кімде-кім сол қазақ деген қыранды қанатын кесіп, 
жем-құсына айналдырғысы келсе, ол менің қас жауым, туған балам болса да аш тамағынан 
ала түсіп, өз қолыммен бауыздауға бармын. 
Ожар тағы да кекете сұраған: 
— Онда мені неге бауыздамадың? 
Сейтен кенет демі таусылғандай әлсіз жауап берген:
— әттең, дүние, кеш білдім ғой! 
— Жеңілген адам құсалы болатын әдеті. Өкіне бер, Сейтен. Бұл түнде екеумізден бөтен 
сөзімізді естір жан жоқ, сондықтан анығын біліп өт. Мен сендер секілді тұлыпқа мөңіреп бос 
жүрген жан емеспін... 
— Иә, енді түсіндім, мені байлап берген де өзің едің ғой... 
Екеуі ұзақ уақыт үндемей қалды. Әлден кейін Сейтен:
— Адамға мың жасаса да аз болатын шығар, өйткені адам баласында арман көп қой... — 
деп аунап түсті: — Ал мен ұзақ өмір сұрамаймын. Шіркін-ай, бір сәттік қана еркіндік берсе 
! 
— Мені өлтіру үшін бе? 
— Иә, сені. Елін, жерін, бауырлас туғандарын сатқан сен секілді қанішерді өз қолыммен 
бауыздасам бұл жалғаннан армансыз өтер едім! 
— Бірақ ол арманыңның орындалмайтынын өзің де білесің ғой, несіне таусыласың? 
— Бар өкініштің өзі сонда ғой! әттең, дүние-ай, сенің бізді ұстап бергеніңді бір қазақ білсе!.. 
— Үмітіңді үзе бер. Қараңғы түнге тіл бітпесе, менің сырым өзіммен бірге көріме кетер!.. 
Жоқ, Ожардың сыры ашылмай қалған жоқ. Оны күтпеген жерден Таймас естіді. 
Таймас заты сабырлы жан. Сол түні қабыл-құбыл қимылдап Ожардан кек алуды жөн 
көрмеді. Қаптаған солдат тұрғанда өзінің орынсыз мерт болатынын да ойлады. Және жұртын 
тағы да бір қанды уақиғаға душар еткізермін деп қорықты. Бірақ Ожардың сонау жан түршігер 
қылығы, бұның да шыңырау түбінде мүлгіп жатқан ұйқылы-ояу сезімін оятты. Тыныш көңілін 
әлем-тапырық етті. Сейтен тәрізді ел-жұртының тілегін арман еткен аяулы жанның тағдырын 
есінен шығармасқа өзіне өзі ант берді. 
Таң ата көп сыпайлар Сейтен мен Ожарды бірге матап тағы да жолға шықты. Ожардың 
Сейтенмен неге бірге байланып бара жатқанын Таймас әбден ұқса да, түндегі әңгімені 
естімеген пішін көрсетіп, екеуіне бірдей: 
— Қош болыңдар! — деп теріс бұрылып кетті. Анандай жерге барып көзінен танадай боп 
домалап-домалап кеткен жасты жеңімен сүртті. 
Бұл Сейтенмен жау көзінше ашық қоштаса алмаған достың көкірегіндегі ыза жасы еді. 
Таймас осы жасын өле-өлгенінше жүрегінде кек етіп сақтамақ. 
ІІ  
Шағын келген Елек өзені жыландай сумаң қағып тынбай ағып жатыр. Кейде қамысты, кейде 
ұсақ талды болып көмкерілетін құмайт жағаға жас баладай былдырлап әлденені айтып сылқ-
сылқ 
күледі. 
Осы 
өзеннің 
сонар 
басына, 
Қандыағаш тұсына қаптаған қалың көш келіп қонды. Бұл Тіленші баласы Жоламан батыр 
бастаған Табын руының көші еді. Қатарлас қонғандар Жағалбайлы, Шөмекей, Шекті ауылдары. 
Табын көші сонау Елек өзенінің Ақ Жайыққа құятын жағасынан шығысқа қарай өрлеп келе 
жатыр. Өзге рулар бүйірден, немесе Жайықтың жоғарғы сағасынан келіп қосылған. 
Жоламан көші Сейтен көшіне мүлде ұқсамайды. Кигіз үйден бөтен, шоқшита тігілген 
қараша лашықтар мен ақ шатырлар көрінеді. Малдың дені түйе мен қой. Үйір-үйір жылқы да 
бар. Бұлардың да кейпі өзгеше. Алысқа талмай шабатын сүмбіл жалды қазақтың мықты 

14 
жылқысымен аралас қаз мойын, сидаң аяқты, көтеріңкі кеуделі түрікменнің ақалтеке, 
текежаумыт тұқымдастары да көзге түседі. Көштің, малдың да сәні түйе. Шудалары сала құлаш 
желкілдеген қос өркешті буралармен бірге, ор қояндай сидиған жаңа туған құлындай тықыр 
жүнді, арабы қызғылт нарлармен аралас, үстіне сегіз қанат үй тиесең де мыңқ етпейтін лөк 
тұқымдас аруаналар... Қой-ешкінің көпшілігі түбіт жүнді, арқар мүйізді теке, емшектері көнектей, 
мол сақалды тұқыл ешкі, топтан әлсін-әлсін бөліне жайылған бөрте лақ, жібек жүнді сек... 
Адамдарының киімдері де Арқа өңірінікінен басқаша. 
Бастарына кигендері кеуделеріне дейін жабатын түйе жүн далбағай, етек жағы айбалтаның 
жүзіндей қайқиып келген әшекейлене кестеленген оқшима қалпақ... Тымақтары да бөтен. Үстін 
барқытпен тыстап, етегін терімен көмкерген киіз. Шошайған төбесінің құлақ тұсынан бастап 
жоғары қарай алты салалы етіп оқа ұстаған. Жарғақ шалбар, түйе жүн шекпен, кең құлаш етік, 
ақ таңдақ, арша не болмаса тобылғы түстес етіп боялған жұмсақ тонның, шолақ сәнді 
пешпенттердің етек, өңіріне оқалап зер салған... 
Ал әйелдерінің киімі Арқа киімдерімен тектес. Оқалы қамзол, зерлі шапан. Кәмшат бөрік, 
күміс тізген үкілі сәукеле. Оқамен зерлеген, күміс теңге қадаған жер сүзген мол қос етекті 
барқыт, бәтес көйлек. Анда-санда шетіне ши барқыт тұтқан, белі қыналған, жібін жіңішке етіп 
иірген шекпен қамзол, пешпент. Күміс шолпты, алтын жүзік, меруерт алқа, сом білезік, сәнді 
сырға — бәрі де бүкіл қазақ әйелдеріне жарасты дүние. Дегенмен, әйелдерінің де киімінде 
өзгешеліктер бар. Кіші жүзде кимешек орнына күнгейлік киеді. Жас келіншектер осы бір 
кестеленген сәнді жаулықтың кейде құлақ тұсына, төбесіне үкі де тағады. Ал қыздары Орта 
жүздің қыздарындай аш белін қынар күміс белбеу, үкілі тақияға әуес емес. 
Қалың ел бұл араға кеше кешке таман келіп қонған. Түйенің қомын алып, қос шатырлар 
тігіп екі-үш күн тынығуды ұйғарған. 
Алыс жолға түйеден гөрі қолайсызырақ жылқы малы, кешеден бері, өзен жағасындағы 
қурай аралас көгал шөп пен қырқа бетіндегі жусанды бозға тойынып, тез-ақ белі көтеріліп 
қалған. 
Бұл көш те жайшылықтағыдай серуенді көш емес, дүрліккен, үрейленген, ата-мекен кең 
жайлауынан босқан көш. Ойдым-ойдым болып қонған ауылдардың етек-жеңі жинақты. 
Бұларды көшірген жаяу борсаң, жеңіл желкем дау-шар емес, бүкіл Жайық пен Елек, Жем 
бойын дүрліктірген, елге келген зор апат. Ер азаматтары жау басар жүйріктерінің ер-тоқымын 
алмай 
түнде 
қос 
маң- 
айында оттатып отыр. Әлі жауға түспеген жігіттері де бейқам болмайық дегендей әлсін-әлсін 
күнбатыс жаққа көздерін тігіп, семсерлерін қыса ұстап қояды. Ал кейбір жүрек жұтқан 
батырлары күрке, лашықтардың қасында жіңішке найзағай меңзелдес көгілдір құрыш 
алдаспандарын қамсыз қайрауда... Жас балаларда да рең жоқ. Олар әдеттегісіндей асыр 
салып ойнамайды, топ-топ болып жиналып бұлар да әлденені өзара сыбырласа сөз етеді, 
Тобылғы күрең сұлуларында да ақжарқын бейне жоқ, әдеттегідей сүлделері құрып бота 
көздерін көңілдестеріне қадамайды. Қара су секілді тұнжыраған ауыл үстіне төнген ауыр 
қайғыны тек анда-санда сылдырлаған қыз шолпысының үні мен көк аспанда тізбектеле ұшқан 
қаз-үйректің сұңқылы ғана бұзады. 
Расында бұл ауылдар сонау күнбатыс жақтан хабар күтіп тыпыршуда еді. Сондықтан ер 
азаматтар құбыла жаққа жиі қарайды. Әсіресе ана төбе үстіне жиналған қарттардың ішіндегі 
қапсағай денелі, қара сақалды, орта жасқа келіп қалған тұлғалы кісі дегбірсіз отыр. Құбыла 
жаққа қадалып қалған. Оның үстінде темір торлы шолақ сауыт. Басында темір тор далбағай. 
Сауытының жеңі шынтағына ғана жетеді. Білегін ішінен киген көк барқыт пешпентінің жеңі 
жауып тұр. Оюланған көк барқыт кең балақ шалбар. Аяғында күмістеген кең қонышты саптама 
етік. Сауытын ышқырланып алған. Күміс белбеуінде жез сағалы, қынына алтын жалатқан көк 
семсер. Сол қолының шынтағына ілген болат қалқан. Қазір қауіпсіз бір тыныштық шақ 
болғандықтан шетіне зер ұстаған көк барқыт шапанын иығына жамыла салған... Осы бір сұсты 
адамның айбынды түрінде қазір бір үлкен қобалжу бар. 
Бұл — осы көптің қолбасшысы. Табын руының биі, мың жылқы айдаған сұлтан Тіленші ұлы 
Жоламан батыр еді. 
Ол кенет қиядан қызыл түлкі көрген бүркіттей, оқыс қимылмен алға ұмтылып барып 
тоқтады. Ағына сәл қызғылт қан тараған үлкен қырағы көздерін көкжиекке қадап тырп етпей 

15 
мелшиді де қалды. Өзге жұрт та солай қарай көз жіберді. Енді олар да Батыс жақтағы ақ 
шаңдақты көрді. Әрі-беріден кейін соңынан шаңға көме сызылта шауып келе жатқан салт 
аттыны бәрінің де көзі шалды. 
Бұл кезде алтын сәулесін адыр, төбенің басында жамыратып күн де батып кеткен еді. 
Әйелдер шақпақ қудан от тұтатып қазан көтере бастаған. Көштің әр жеріне көк түтін көлбей 
ұшып, жұрттың көбі кешкі жабдыққа кіріскен. 
Төбедегі шағын топтың көзіне түскен салт аттыны енді бар ауыл көрді. Барлық назар шаң 
шыққан жаққа ауды. 
Көбінің жүзінде үміт нұры ойнап шыға келген. Кей көңілде күмән да бар. Әр тұстан үміт, 
жорамал аралас дауыстар естіле бастаған: 
— О құдай, жақсылыққа болса игі еді! 
— Ақсарбас, ақсарбас! 
— Тым күрт келе жатыр-ау! 
— Артынан жау қуғандай! 
— Жоқ, қуаныш әкеле жатқан жан тәрізді! 
— Аузыңа май! 
Астындағы сүліктей жараған қылаң бедеуі қара терге малынған кісі Жоламандар тұрған 
төбенің етегіне келіп тоқтады. Алыстан шапқан жүйрік екі бүйірі солқылдап, оқтын-оқтын дем 
шығарып, екі танауы желп-желп етеді. Үстінен шыққан ақ таңдақ көбік жерге үлпілдеп, үзіліп-
үзіліп түседі. Ат үстіндегі қара торы, жас қайыңдай берік, шымыр денелі жігіт екі иінінен демін 
алады. Ұзақ шабысқа шыдамды болу үшін қара санынан бастап кеудесіне дейін бар денесін 
тұтастыра қыл арқанмен айқыш-ұйқыш шандып тастаған. Тек екі қолы ғана бос. Ерні кезеріп, 
күн шалған қоңыр жүзін ақшаңдақ сор топырақ жапқан. Бірақ отты көздері ұшқын атып жалт-
жұлт етеді. 
— Жарқыным-ау, жақсылық па, жамандық па? — деп Жоламан елегізе таяды. 
— Жамандық, көке, жамандық! — деді жігіт тілі күрмеле әзер сөйлеп. — Бізді қуып 
Орынбордан қалың әскер шығыпты! 
— О, тоба... 
— Не қылмайсың дейді сонда бізге? 
— Қай тұста екен шыққан қол? 
Жоламан түнеріп кетті. 
— Біздің хатымыздан не хабар бар? 
— әзір еш хабар жоқ. 
— Тағы да баяғы әдеттеріне басқан екен ғой, — деп Жоламан жас жігітке қарады. Сүмбідей 
сұлу бедеуінің үстінде қорғасын құйған құлжа асығындай берік отырған осынау жас жігіттің 
сымбатына сүйсінгендей көзінде бір сәуле жалт етті де, кенет үрлеп сөндірілген білте шам 
жарығындай жоқ болды. Ол әлгіндегідей емес, ішкі ахауалын сабырға жеңдіргендей: 
— Жә, енді атыңнан түс, шаңыңды қақ, — деді, — сонсын бәрін тәптештеп айтып берерсің. 
— Жоламан жанындағы ақсақалдарға бұрылды. Сірә, бұлар ел бастаған ақылгөй, ізетті 
адамдары болуы керек. — Суық хабар сұрқымызды қашырар әлей болмай тұра тұрсын, — деді 
ол. Енді оның үні шиыршық атқан қажырлы шықты, — кеңескен жөн. 
— Иә, мұндайда иек артпа жол табар ақыл керек. 
— Ана, Шекті, Жағалбайлы, Шөмекейлердің де жақсыларын шақырған абзал. 
— Дұрыс лебіз. 
— Көппен кеңесіп шешкен тон келте болмас 
— Қайрат, Қанат, сендер ана Мұқаметәлі, Тайман, Жүсіпқали ақсақалдар-ға хабар 
беріңдер, Жетіқарақшы шөміштене осы арада табысайық. 
— Мақұл. 
Егіз қозыдай томпиған екі бала жігіт жұрттан бөлініп шыға берді. 
— Сірә, Үркер тарар кезде көтерілерміз, — деді Жоламан қасындағыларға, — түн қатар 
алдында жұрт көз шырымын алсын. 
— Жөн ғой. 
— Шай-суларыңды ішіп қайта оралыңдар. Қатын-қалаштың үрейі ұшар, суық хабарды 
білдірмеңдер. 

16 
— Табылған ақыл. 
Ақсақалдар тарай бастады. Жоламан хабаршы жігітке: 
— Байтабын, әжеңнің көзіне көрін де менің қасыма қайтып кел. Әкелген хабарыңның мән-
жәйін тегіс айтып берерсің, — деді. 
— Жарайды. 
Жоламан жалғыз қалды. Ымырт жабылып түн қараңғысы қоюлана түсті. Алыстағы көкжиек 
үстінен алабұртып табақтай боп қызыл жалқын ай көрінді. Жоламанның ішін өртеп бара жатқан 
қып-қызыл ашу шоғындай. Сұмдық хабар, ел басына төнгелі тұрған бүліншілік төмен тұқыртып 
жіберген Жоламан енді еңсесін басқан салмақты кейін серпіп тастағысы келгендей кенет 
бойын жинап алды. 
— Ереуіл атқа тағы да ер салатын күн туды, — деді күйіне дауыстап, — халық кегіне 
суарылған ақ семсер жүзі мұқалмай бетімнен қайтпаспын. 
Жоламан батырдың бұлайша серт беруінің ерекше себебі бар. Табын — аса бай ру емес. 
Көп жылдан қонар көлі де, ұшар көгі де Електің Ақ Жайыққа құяр сағасынан бастап, Рын құмы 
мен Үшөзеннің малға жайлы, бидайықты, бозды шалқар жағасы болатын. Бұл ара ежелден-ақ 
қазақ жері саналатын. Россия патшасының ана жылдардағы рұқсаты бойынша Кіші жүз 
Жайықтың арғы бетінде де мал жайып, шөп шабуға ерікті еді. Ал 1810 жылдан бері қарай бұл 
жай бұзылып, патша үкіметінің отаршылық саясаты Табын руының ежелгі мекені осы Елек 
бойына да қол сұғуға кіріскен. Елек сорындағы тұзды Россияға жеткізетін жаңа жол салудан 
басталған әрекет Жаңа Елек пен Орынбордың арасына жиырма тоғыз бекініс орнатуға дейін 
барды. Бірте-бірте Үшөзеннің бойы мен Рын құмының жағалығы да казак-орыстарға берілді. 
Бұл араларға бекіністер, қалашықтар салынып, Табын руы біртіндеп өзінің сегіз мың шаршы 
шақырымдай ең оңды мал жаятын жерінен айырылды. Міне, осы оқиғалар Жоламан батырдың 
атқа қонып қалың Табынды соңынан ертуіне себеп болды. Жоламан ең алдымен патша 
өкіметінен жерін қан төгіспей тату-тәтті келісіммен алуға ниеттенді. Осы үмітпен ол 1822, яғни 
Жылқы жылы Орынбордың әскери губернаторы Эссенге ата-мекенімізді қайтарып бер деп хат 
жазды. Бұған еш жауап келмеді. Эссен жауап орнына қазақтарды құмға қарай сырғыта түсу 
үшін есаул Падуровты бас етіп арнаулы жасақ шығарды. 
Азғантай адаммен аттанған Падуров қолға түсті. Эссеннің қылығын қорлық санаған 
Жоламан Петербургтағы Бірінші Александр патшаның өзіне әбілғазының әрінғазы сұлтаны мен 
Сырым батырдың баласы Жүсіпті уәкіл етіп жіберді. Патша бұларды қабылдамады, әрі 
Петербургтен қайта шығартпай қойды. 
Бір жыл өткеннен кейін Жоламан Эссенге тағы хат жазды, өзінің ата-мекен жері жайындағы 
өтінішін айта келіп, әрінғазы мен Жүсіпті, Орынбор түрмесінде жатқан Құндақ баласы 
Төленбайды қоя берсе, есаул Падуровты босататынын білдірді. Бұл хат та жауапсыз қалды. 
Бір ай өткеннен кейін әбден күйінген Жоламан Эссенге үшінші хатын жолдады... Әскери 
губернатор бұл жолы да жөнді жауап бермеді, тек қолындағы тұтқындардың төлеуі деп үш жүз 
жиырма жеті сом ақша жіберді «және бұдан былай қарай арамыздағы келіссөз Серғазы хан 
арқылы жүргізілсін» деді сол сүлесоқ қалпында. 
Бұл қорлыққа шыдай алмаған Жоламан ақырында атқа қонды. Соңынан сарбаздарын ертіп, 
үш жыл бойы Елек маңайына салынған бекіністер мен жаңа орнап жатқан қалаларды 
шабуылдаумен болды. 
Бұған жауап ретінде патша үкіметі жасақ үстіне жасақ шығарды. Оқ-дәрілі мылтық пен көк 
құрыш қылышқа шыдай алмай Жоламан әскері сан жеңілді. Бірақ туған жердің кең даласы 
қорған болған жігіттер қашан да көп шығынға ұшырамай құтылып кете берді. 
Жайықтың күншығыс жағына шеңгелді қолын мол сұғып желіккен патша үкіметі енді Ор мен 
Троицк қаласының арасына жаңа жол салды. Осымен байланысты Арғын, Алшын, Қыпшақ 
руларының он бес мың шаршы шақырымдай ең шұрайлы жерін басып алды. Бұл рулар енді 
кешегі өз жерінен бүгін шөп шауып, мал оттатуға рұқсат алу үшін патша қызметкерлеріне көп 
ақша төлейтін болды. Мал қайғысы — жан қайғысы дейтін қазақ кең жайлау, шалғынды 
даласынан айрылып, не істерін білмеді. Ақырында барып Ақ Жайық өзені мен Қараөткел 
ортасын жайлаған Арғын, Қыпшақ, Алшын, Найман, Уақ, Керей рулары ауық-ауық ақ патша 
отаршылық саясатына қарсы ереуілге шыға бастады. Әскер тұрған бекіністерді шауып, ақ 
патшаға берілген, Россия империясының қол астына кіріп алған Бөкей, Уәли, Сәмеке 

17 
тұқымдарынан шыққан сұлтан-правительдердің ауылдарын талады. Алайда өзара бақастық, 
бәсеке, алауыздық сияқты дерт жайлаған бұл рулардың қоқан-лоқы ереуілдерін, қазақ 
даласының әр тұсына әскерлі бекініс орнатып үлгірген патша губернаторлары басып тастап 
отырды. Жайық өзенінің күншығыс жағындағы Орта жүз бен Кіші жүз рулары өткен жылы ғана 
жаппай бас көтерген еді. Бұл 1835, яғни Қой жылғы ереуіл Қараөткел мен Жайық арасындағы 
ең үлкен ереуіл болды. Бірақ бұл көтеріліс те нәтижесіз аяқталды. Алайда қол бастаған 
батырлар енді жауды жеке шауып жеңе алмайтындарына көздері жетті. Бүкіл қазақтың бірігуі 
керек екенін түсінді. Бірақ үш жүздің қазағын тегіс кім басқармақ? әр ру жеке отау тігіп өзі би, 
өзі қожа болғысы келді. Ортақ өгізден — оңаша бұзау. Бұл әр рудың басты адамдарына 
қолайлы. Сондықтан олар енді біріктіруден гөрі бытыратуға құмар. Әрине, әр рудан шыққан 
алуан-алуан қол бастар батыр, топ жарар шешен бар, бірақ бар рудың тақымы толар, ақылы 
мен ерлігіне бас ұрар бірде-бір көсемі жоқ. Қала берді, әр жүздің бас иер батыры да жоқ. Батыр 
дегендері тек өз рулары үшін ғана. Мұндай жағдайда бар қазақтың басын кім қосады? Кім 
тұлғасы болады?! Сондықтан да көп жұрт Ақтабан шұбырындыдан соң қазақты ел етіп қайта 
көтерген Абылайханның ұрпақтарына көздерін тігуде еді. Қалмақтардың бетін қайырған соң, 
ұзақ жылдар бойы, Орта жүздің шын мәнісіндегі әміршісі болып келген Абылайды Үш жүздің 
бас көтерер адамдары 1770 жылы ақ кигізге көтеріп хан сайлады. Бірақ Екінші Екатерина 
патша өзінің 1778 жылы 24 майда берген Указында оны тек Орта жүздің ғана ханы етіп бекітті. 
Неге Абылайдың өтінішін қабылдамағаны жайында осы Указды Орынбор губернаторына 
жолданған сол жылғы жиырма бірінші сентябрьдегі сенат коллегиясының хатында көрсетілген. 
Онда бар қазақты бір ханға билетіп, басын қосудың қауіпті екенін ашып айтқан. Тағы осы хатта 
Абылайдың Россия императорына бағынғанына патша бекінісінің бірінде антын бергеннен 
кейін ғана оған хандық грамотасы мен құндыз ішік, түлкі бөрік, күміс қылыш тапсырылсын 
делінген. Бірақ Абылай патшаның бұл талабын орындамады. Указбен танысуға өзі келмей, 
ағасы Жолбарысты жіберді. Ол сендерге бағынамын деп Россия мен Қытай императорларын 
бірдей алдап, ал шын мәнісінде Үлкен Орда ханы болып жүре берді. Бірақ бұл кезде 
Әбілқайыр, 
Нұрәлі 
ұрпақтары 
басқар- 
ған елдердің көбі патшаға шын бағынған-ды. Ал Абылайхан өлгеннен кейін 1782 жылы 
хандыққа оның үлкен баласы Уәли бекітілді. Ол бірден Россия патшасының отаршылық 
саясатына мойын сұнды. Ал Абылайдың өзге ұрпақтары, әсіресе қалмақ әйелінен туған баласы 
Қасым төре бұған көнбеген-ді. Абылайдың Үш жүзді бірдей аузына қаратқан хандық мәртебесін 
көксеген Қасым төре, оның үлкен балалары Есенкелді, Саржан алыс-жұлыстан бір күн 
тыйылмаған... Қалың бұқара Шыңғысхан ұрпақтарының мұндай шерменін қайдан білсін, өзінің 
тәуелсіздік тілеген, жерін қорғаған күресіне Абылай ұрпақтарының ежелгі арманы сәйкес келіп, 
басымызды осылар қосар деген үмітті көкейлеріне тұмардай таққан. Бұл кезде патшаның 
отаршылық саясаты шегіне жетіп, қазақ елінің қай тұсында болса да ереуілге шыққандар тобы 
көбейе түскен. Мың бұлақ қосылса өзен болады. Басқара білер кісі болса мына ру-ру боп 
көтерілген, тәуелсіздігін аңсаған халық бір тудың астында біріксе, дүлей толқынды теңіз тәрізді 
ғажайып күшке айналуы сөзсіз. Ал сол күшті кім басқарады? Қасым төре балалары сонау 
Қаратау маңында. Және қазір олардың тасы өрге домалайтындай халде емес екенін бүкіл 
Арқа, Жайық біледі. Қоқанмен тіл табысар күн бар ма? Тіл табысқан күннің өзінде оның өрісі 
ұзақ боларына кім сенеді? Былтыр жаздағы Ташкент құшбегінің қылығы тағы қайталанбасына 
кімнің көзі жеткен? Сауда адамында пәтуа жоқ, қазақ елін садақа етіп, өз пайдасын көздеп 
отырған сонау алыстағы Қоқан ханына сенгенмен не пайда? Сенбегенде не істеу керек? 
Россия патшалығымен біріктік дегенді сылтау қылып, ел-жұртын қанап жатқан қарға-құзғын 
сұлтандардың жемі болуға көне бересің бе? Көнбеске шара бар ма? Іш қазандай қайнайды, 
күресуге дәрмен жоқ. Орға тірелген жеріміз осы шығар. Енді аяғыңды еппен баспасаң 
омақатқаның. 
Жоламан батырдың бағанадан бері ойын шырмаған осылар. Өзі қатты сасқан күйде... 
«Жоқ, бір жолын табу іс-ақ. Таппасқа болмайды. Өйткені соңымнан ерген мынау қалың 
Табынның тағдыры үшін менен басқа кім жауап бермек? Жөн сілтей алмайды екем, о баста-ақ 
жұртты жел көтерген толқындай ұйқы-тұйқы етпеуім керек еді». 
Жоламан әрі ойлап, бері ойлап бір шешімге келді. «Көп қорқытады, терең батырады». Бар 
қазақтың басының бірлігі бізге қорған бола алады. Бірақ ол оңайға түсе ме? Қазақ сонда кімнің 

18 
соңынан ереді? Елге тұтқа бастысы кім? Абылайдың туын көтеріп жиырма жылдан бері Сібір 
губернаторымен, 
Қоңыр- 
құлжа, Зілқара аға сұлтандармен алысқанда, Қасым төре, Есенкелді, Саржанның соңдарынан 
бар ерте алғандары Алтын, Тоқа, Уақ, Алтай руларының ауылдары ғана! Ал менің соңымнан 
ерген Табыннан басқа кім бар? Бар қазақтан жұртқа тұлға болар бір батыр ұл шықпағаны ма? 
Неге батыр ұл? Ақылгөй шешен болса да жетпей ме? Жоқ, қазақ құр ділмарға ермейді. 
Батырлықты сүйер жауынгер халық ел басқарар ақылдылығы мен жау түсірер ерлігі болмаса, 
басын имейді. Алты алашқа аян ондай кім бар? Осындай бір ұл табылса, намыс дегенді былай 
қоя тұрып, өзі де оның қол астына кіруден тартынбас еді. 
Алдында қол бастаған әкесі мен ағалары болғандықтан Кенесарының бұл тұста бәлендей 
аты шыға қоймаған. Қазақта ол кезде не көп, батыр көп, Кенесарының кейбір ерлігі ағалары 
айбарының тасасында қала беретін. Сондықтан Жоламан оған тоқтамады. «Кім бар?» деген 
арманды сұрағына жауап таба алмай басы әңкі-тәңкі болды. 
Дәл осы сәтте оның жанына Байтабын келді. Байтабын үлкен апасынан туған Кіші жүздің 
Есентемір руындағы жалғыз жиені еді. Жанындай жақсы көретін. Әйтсе де ел қамын ойлаған 
Жоламан, қиын-қыстау қатерлі нартәуекел іске көбінесе Байтабынды жұмсайтын. Өйткені 
Байтабын шексіз батыр, епті, айлакер. Тапсырған істі тап-тұйнақтай етіп орындап қайтады. 
Бірақ өзгеге сыр бермегенмен, Жоламан да Байтабын оралғанша жанын қоярға жер 
таппайтын. Тек жалғыз жиені қатерлі сапардан аман-есен келгенде ғана барып, жаңбырдан 
кейін ашылған аспандай жадырап сала беретін. Бүгін де осындай халде еді. Байтабынды 
көрісімен көңілі көтеріліп қуанып қалған. Міне, енді жанына келген жиенін маңдайынан иіскеді. 
— Сен оралғанша мылтықтың аузында тұрғандай болдым ғой.
Жауынгер болып қалған жас жігіт нағашысының әлі де мұны бала көріп маңдайынан 
иіскегенінен қысылып: 
— Түу, көке-ай... — деді күлімсірей қызарып. 
Жоламан бойын тез жинап алды. 
— Шыққан әскер көп пе екен?
— Екі топ. Бірі — жүзге таман кәрі қылыш 
1
. Елек бойымен жоғары көтеріліп келеді. Бәрінің 
мойынында бір-бір карабін мылтық. Басқарып келе жатқан қоржынды Қара Бураның өзі. 
Қазақ ат қоюға қандай шебер. Адамның бойындағы бір жақсылығын, не кемістігін тауып 
алады да соған сәйкес не мазақтайтын, не кекесін, немесе мадақтайтын бір ат таба қояды. 
Байтабынның қоржынды Қара Бура деп тұрғаны хорунжий Карпов. Бұл өзі зор денелі, кеуде, 
білектерін жүн басқан ашушаң қара кісі. Әрине бұған Қара Бура деген ат дұрыс келеді. Ал 
қоржынды деген сөздің хорунжийден шыққанын қазақ әлдеқашан ұмытқан. Сондықтан қоржын 
артып жүрмейтін Қара Бураны неге қоржынды дейтіндерін өздері де білмейді. Сірә бұлар да 
руға бөлінетін шығар. Шұбыртпалы Ағыбай деген тәрізді, бұның да қоржынды делінуі содан 
болар дейтін де қоятын. 
Карабин мылтықтың оқтауы жылдам болмағанмен, ол кездегі ең мықты қару. Жоламан 
сарбаздарында бұл мылтық атымен жоқ. Жігіттердің қолында сойыл-шоқпар, садақ. Тек 
кейбіреулерінде ғана Хиуа шеберлері істеген ұзын мойын білтелі мылтық. Сондықтан 
сарбаздардың жаумен қоян қолтық келгенше ең көп пайдаланатындары садақ. Ер басына ілген 
өрнекті кигіз жарғақ қорамсаларда бірнеше жебелер қатар тізілген. Сап жағы ғана көрінеді. Бас 
жағы төменде. Олардың кейбіреулерінің ұштары жылан уымен немесе аусыл болған сиырдың 
сілекейімен суарылған. Қолмен ұстауға болмайды. Бұл жебелер тиген жаудың тірі қалуы 
екіталай. Ежелден садақ тартып үйренген қазақ, осы атамзаманғы қарумен де зеңбірек пен 
карабинға қарсы шығуына қарағанда тәуелсіздік арманы ажалдан күшті болғаны да әйтпесе... 
Жоламан алдағы айқастың қаншалық қиынға түсетінін күні бұрын аңдап тұр. Ол беліндегі 
Қорасанда жасалған көк семсерін сәл қозғап қойды да: 
— Зеңбіректері бар ма екен? — деді. 
— Жоқ, онысы жоқ. 
— Мұнысы жақсы екен. 
1
К ә р і қ ы л ы ш — карательный отряд деген мағынада. 

19 
— Бірақ, күкірт оқ-дәрісі көп деседі. Өзім көре алмадым. Көрген жігіттер қос ат жегілген 
артқы арбада қара кигізге оралған бір күбі оқ-дәрі бар дегенді айтады. 
— Бұны да еске алған жөн. Білтелі мылтықты бір сарбазға тапсырармыз. Атары тек сол 
қара кигізді арба болсын. — Жоламан кенет бірдеме есіне түскендей Байтабынға бұрыла 
қарады. — әлгі ақ көз Жәбірейілі мен маңқа әлексалдысы көзге түспеді ме? 
Жоламанның ақ көз Жәбірейіл, маңқа әлексалды деп тұрғаны Елек бойындағы бекеттердің 
Гаврилло, Александр деген урядниктері. Ашуланғанда көзі ағарып кететін Гаврилло мен 
мұрнынан мыңқылдап сөйлейтін Александр, Елек бойының қазақтары арасында белгілі қан 
ішер, тас мінез қатал урядниктер. Көптен бері қазақ ереуілшілерімен айқасып әдеттенгендіктен, 
бұлар алаңғасарлау Карповтен гөрі дала ұрысының тәсілін біледі. Елек маңымен әбден таныс. 
Айла, қулықтары да бар. Ереуілшілермен кейде итжығыс түсіп жүретін сұмдар. Жоламан 
оларды сондықтан да сұрап тұр. 
— Екеуі де Серғазы ханның жасақтарымен бірге. Бұлар да жүзге таман кісі. Он шақты 
іштесерлері 
1
бар, өзгелерінде қисық қылыш, болат ұшты найза. Бұлар бізге Үшөзен 
тоқырауынан кеп тимек. 
— Амалдары айқын. Қышқаштай екі бүйірден алмақ қой. 
— Солай тәрізді. 
— Дегендері болса игі ед-ті!.. — Жоламан кенет Байтабынға тесіле қарады. — Ақбөкенді 
көре алдың ба? 
Тегеурінді жігіт бұл сұрақтан иығын қара тас басқандай, әп-сәтте жүдей қалды. 
— Жж-жоқ... 
Ақбөкен Табын руының бір момын адамының жалғыз қызы. Бесіктен шықпай жатып 
нағашысы Жоламан оны Байтабынға айттырған-ды. Өзі аққудың көгілдіріндей әдемі болып 
өсті. Мал баққан ата-ананың осы жалғызына бір үлкен аста Серғазы ханның көзі түседі. Аста 
бәйгеден келген Табын руының аты шулы қара көк ақалтекесінен көрі, ханды осы атқа шапқан 
сегіз жасар бүлдіршіндей ерке-шора қыз таң қалдырады. Қыздың бой тұлғасы өзгеше еді. Анау-
мынау бала жігіттер шыдай алмайтын алыс ат жарысына сегіз жасар Ақбөкен шыдады. Қыз 
тани білетін Серғазының қырағы көзі осы сұлу пішінді балдырған жасты бірден шалады. Түбі 
осы қыздан бір ғажайып көрікті, не өнері асқан әйел шығатынын айтпай ұғады. Содан кейін 
барып... ас бітпей хан Ақбөкеннің әкесіне өзін төлеңгіт етіп алатынын білдіріп «біздің ауылға 
көш» деді. Хан әмірі екі болған ба, үш-төрт күннен кейін момын Жантемір Серғазы ауылына 
көшті. Ханға төлеңгіт болған адамның, өз бетімен қыз беріп, қыз алуға құқы жоқ. Бәрін хан 
шешеді. Жантемір де осы салтты сақтап азын-аулақ алған қалың малын Жоламанның туған 
апасы, Байтабынның жесір қалған шешесі Күнкейге қайтып берген. Ауылдас болып, өзінің 
Байтабынға айттырылғанын білетін Ақбөкен оған деген отты сезімі оянбаса да, біртүрлі жылы 
тартып, іштей оны өзіндік санап, жақсы көре бастаған. Кенет тағдырының неге өзгергенін анық 
түсінбесе де әйтеуір бір сұмдықтың болғанын сезіп, қимастықпенен жылай-жылай кете барған. 
Бұл уақиға бір тайпы елдің биі, сұлтаны Жоламанға қатты батқан. Өр көңілді батыр, 
намысқа шауып өте қорланған. Бірақ амал не, іш қазандай қайнағанмен, ер намысынан көрі ел 
намысын жоқтар заманда ханға қол жинап қарсы шыға алмады. Әйткенмен іштегі ыза өшпейтін 
кекке айналған. Жоламан батырдың Серғазы ханға өте-мөте өшігуінің де бір себебі осы еді. 
Сөйткен Ақбөкен үріп ауызға салардай асқан сұлу қыз болды. Жүйрік үйретер өжеттігі де 
жұрт аузындағы жырға айнала бастаған. Өмір деген теңіз де, адам желкен қайық тәрізді, 
тағдыр желі айдаса кездеспей тұрмайды. Кіші жүздің көп рулары кей жылдары бас қосып 
қалған қан жайлауларда Байтабын мен Ақбөкен де үш-төрт рет ұшырасқан. Бір кездегі 
балалық жылы сезім енді лапылдаған жалынға айналған. Бірақ жастар ашық қауышып кете 
алмаған. Екеуі осындай қайғы шешілмеген өре-шөреде жүргендерінде, Ақбөкен он алтыға 
жетті. Кәрі тарлан Серғазы алыстан болжаған екен. Бүкіл Жайық, Елек, Жем бойының 
жігіттеріне арманға теңелген Ақбөкенді Серғазы ханның өзі тоқалдыққа алады екен деген 
сыбыс бір күні елге жайылды. Ханның тоқал алуы жұртқа бәлендей қауесет хабар емес, бірақ 
осы суық сөзден Байтабын біреу қойнына жылан салып жібергендей ыршып түсіп, сенделіп 
барып жер бауырлап жатып алды. Бұл хабарды естіген Жоламан Байтабыннан қатты қиналды. 
1
І ш т е с е р — штюцер мылтықтың қазақша аты. 

20 
Ыза мен кек, қорлық бәрі жүрегіне біздей қадалып, жанын қоярға жер тапқызбады. Үйінде 
жатқан жиенін шақырып алды да жұрт көзінше: 
— Бізге қарсы Орынбордан солдат шықты деген сыбыс бар. Серғазы төбеттің аулына 
астыртын барып қайт, анығын біл. Және біздің губернаторға жазған хатымыздан не дерек бар 
екен, соны да сұрастыра кел, — деді. 
Жұрт кетіп, Байтабын екеуі оңаша қалғанда: 
— Қарашығым, бақыт деген бір қоңыр қаз, ер жігіт оған тұзақ сала ма, тор құра ма, ұстай 
білуі 
керек, 
— 
деп 
күрсінген. 
— 
Сен 
қос 
қылаңды 
ал 
да, 
Сер- 
ғазының аулына жет. Ақбөкен көнсе алып қаш, көнбейтін түрі болса... Серғазы сұмырай қашан 
ұзатып алмақшы екен, соны біл, сегіз жүз жылқымды құрбан етсем де, ауылын шауып, құдай 
қосқан қалыңдығыңды тал түсте тартып әперем. 
Қос қылаңы — Жоламанның ұшқан құспен жарысар бедеулері еді. Байтабын жұрт көзіне 
түспес үшін, қасына жігіт ертпей, сол түнде-ақ жүріп кеткен. Серғазы аулына жақындағанда, 
ханның бүгін-ертең Ақбөкенді алмақ болып жатқанын естіді. Оның үстіне Жоламан аулын 
шабуға осыдан үш күн бұрын екі жасақ шыққанын білді. Бұл жақта енді аялдаса аулының қан 
болатынын түсінді. Ақбөкен арманы қаншама жанын жегенмен, ел-жұртын апатқа қимады. Қос 
қылаңды кезектете ауыстырып мініп, кейін шапты. Біреуін зорықтырып жолға тастап, 
екіншісімен жеткен еді. 
— Қалай жолыға алмадың? — деді Жоламан жиенін жұбатайын деген ойменен. 
— Көке, ел қырғынға ұшырағалы тұрғанда, — деді Байтабын жүдей, — өз кеудеме қадалған 
шөңгені ойлағым келмеді. 
— Айналайын құлыным, ел қамын ойлар азаматтың сөзін айтып тұрсың. Алайда өзіңе 
бекем бол, жазылмайтын жара жоқ... 
— Жоқ, көке, бұл жара жазылмайды. 
— Жазылмайды, дейсің бе? Түсінбей келдім бе, жараң тым ауыр екен. Жарайды, осы 
айқастан сау шықсақ, турармыз Серғазының түндігін!.. 
Жетіқарақшы шөміштене, жұрт қорғаны ақсақалдар да жиналды. Бәрі дөң басында 
дөңгелене отырып кеңеске кірісті. Жоламан бар жайды айтып беріп, ақыл сұрады. Бие 
сауымындай кеңесіп үлкендер қауымының шешкені мынау болды: Табын көшіне енді бұл 
арада қалуға болмайды, бала-шағаны қырып алмас үшін, тоқ етер шешімге келгенше қалың ел 
осыдан күншілік жердегі Мұғажар тауының батыс саласындағы ну жыңғылға көшіп, әзірге бой 
тасалай тұрғаны жөн. Қазір найза ұстаған мың сарбаз бар. Бес жүзін саралап алып жауды осы 
арада қарсы алу керек. Ал қалған бес жүзі — заман қандай, заң қандай, — жау жасағы торып 
алдарынан шығар болса, төтеп беру үшін көшпен бірге аттануға тиіс. Жоламан ойынша 
солдаттар осы араға таң ата жетуге тиісті. Мүмкін ат ауыстырып отырса түнделетіп те келіп 
қалулары ғажап емес. Сондықтан көш қозғалысымен жауды жаңылдыру үшін, он шақты жігіт әр 
жерге көптеген от жағып. ауыл әзір қозғала қоймағанын аңғартар жалған көрініс жасауға осы 
арада қалғаны дұрыс... 
Осындай шешімге келген ақсақалдар өздерінің көштеріне қарай беттеді. 
Жоламан мен Байтабын жігіттерін бөлуге кірісті. Найза ұстаған, білте мылтық асынған 
сарбаздар алдарынан сап-сап болып өтіп жатты. Кейбіреулерінің арқаларына таңған 
қалқандарының дөңгелек күміс шұғымдары ай сәулесімен ойнап жалт-жұлт етеді. Жоламан оң 
қолын көтерген сап көшке бұрылып, сол қолын көтергені осы төбенің етегінде қалып жатыр. 
Бие сауымы өтпей, қалатын жауынгерлер таңдалып алынып, көштің алды қозғала бастады. 
Үрейлі атүсті өмірге дағдыланған жұрт, үн-түнсіз шұбырып кете барды. Түйенің боздағаны, 
анда-санда ұйқысынан шошып оянған балалардың жылағаны, жылқының ауық-ауық 
пысқырғаны, оқыранғаны естілді... 
Көш айлы түнде сырғып, бұлдыр белестен өтіп жоқ болып кетсе де, ауыл әлі де осы арада 
тәрізді. Дәйекші жігіттер жаққан оттар жыпыр-жыпыр етеді. Қалың ауыл осы араға жаңа келіп 
қонып ас-суын дайындап жатқанға ұқсайды. 
Жоламан қалған жауынгерін екіге бөліп, бірін тапал қарағаш тоғайлы ойпаттау келген сай 
бойына орналастырды. Екінші бөлегін қырқа тасасына қарай әкетпек болып тұрғанында кенет 
белесті өрлей шапқан ат дүбірлері естілді. Сарбаздар елегізе қалды. Тынық түнде шыққан 
дыбыс қандай үрейлі! әсіресе дәл қазіргідей жау күткен шақта. 

21 
Көп кешікпей күнгей жақтағы белесті бауырлай ай астынан бір топ салт атты көрінді. Найза, 
сойылдарын көлденең ұстаған. Бұл Табын руының салты. Өздерінің арғы бетке қойған ертәуіл
1
жігіттері екен. Олар орталарындағы біреулерді қоршай шауып келеді. Әне-міне дегенше түнгі 
даланы қақ жарып батырлар тұрған төбеге жетіп қалды. Иә, бұлардың қоршап келе 
жатқандары үш салт атты. Түрлері де анық көріне бастады. Біреуі қыз тәрізді. Ал қалған 
екеуінің киімдері тіпті өзгеше. Жайық қазақтарының киіміне ұқсамайды. Аласа төбелі екі елідей-
ақ тері ұстаған бөрік, үстерінде мұжықтардың киетіндері тәрізді тоқыма қара шекпен. 
Аяқтарында мәсі ме, әлде жіңішке қоныш етік пе, айырып болмайды. Кім болса да жат 
адамдар, үшеуінің де қару-жарағы жоқ. Аттары да әбден болдырған. Тек жан-жағындағы 
жігіттердің сүйемелдеуінің ар-қасында ғана келе жатқан тәрізді. Шапты деген құр атағы. Төбе 
етегіне жетер-жетпестен, дәл бір салы суға кеткен адамдардай, бастарын жерге салбыратып, 
төрт тағандап тұра қалды. Гүрс етіп құлап түсуі де ғажап емес. 
Ертәуілдер бастығы алып келгендерінің кім екенін түсіндіргенше Байтабын; 
— Япырмау, мынау Ақбөкен емес пе, — деп дауыстап жіберді. 
Қыз да таныды. 
— Байтабынсың ба? — Ол енді өзгелерге иіле сәлем берді. — Армысыздар ағалар? 
Жоламан жауап қайтарды. 
— Барсың ба, қарағым. 
Расында да бұл Ақбөкен еді. Ақбөкен десе ақбөкендей әдемі екен! Ат жақтылау келген 
ақшыл жүзінде ай сәулесі ойнап, тостағандай мөлдіреген бота көздері түпсіз тұңғиық қара 
судай тұна қалған. Көтеріңкі қос алмалы кеудесі сұңғақ келген, аппақ жұмыр мойнымен тұтаса 
көз тартады. Ақ маңдайына үкілі кәмшат бөркі, қыпша беліне мықынын оя тіккен қызыл барқыт 
оқалы пешпенті жарасып-ақ тұр. Әсіресе көзге түсері, белдігіне байлаған жібек жібі шешіліп 
кетіп, арқасынан төмен қарай жерге төгілген қою қара шашы. Мұндай да ұзын шаш болады 
екен-ау! Тоқпақтай болып өріліп, үзеңгіден төмен ат тірсегіне дейін төңкеріле түсіп тұр. 
— Қарағым, жол болсын, — деді Жоламан. 
— Қол бастаған кемеңгер аға, — деді Ақбөкен тағы да басын иіп, — біз бір қара құзғыннан 
шошып ұясын тастап ұшқан әлсіз көгершін... 
— Жігіттер, аруды аттан түсіріңдер! — деп Жоламан әмір берді. 
Байтабын өзі барып, қазақтың көне салты ғұрпымен Ақбөкенді ат үстінен жас баладай етіп 
бір қолымен мықынынан ұстап, бір қолымен шалбарлы қара санына тигізер-тигізбес етіп 
көтеріп лып еткізіп жерге қойды. 
Ақбөкеннің шашының кереметтігін жұрт енді көрді. Нағыз қара толқын тәрізді төгіліп жерге 
тиіп жатыр. Қыз шашын бір қолымен ортан белінен ұстап, аш беліне орай салды. Ол енді 
әдепті үнмен Жоламанға бастан кешкен хикаясын айта бастады. 
Жанындағы серіктері патша қысымдарынан қашқан әшірап, Дәулетші деген башқұрт 
жігіттері екен. Серғазының төлеңгіт аулында бас паналап жүреді. Осыдан үш күн бұрын 
Серғазы күйеу жігіт ретінде ұрын келеді. Ханның нөкерлері ауылда тығылып жүрген әшірап пен 
Дәулетшіні ұстап алып, таңертең Орынборға қарауылмен жүргізбек боп, Жантемірдің үйінің 
жанындағы арбаға қыл шылбырмен байлап қояды. Бір-екі айдан бері бауырларындай болып 
кеткен қашқын жастарды ауылдың қыз, бозбаласы жаман аяйды. Бірақ қолдарынан ештеңе 
келмейді. 
Түн ортасы ауған кезде қыздың жеңгелері Серғазыны Ақбөкеннің отауына алып келеді. 
Қазақ дәстүрін мүлтіксіз орындап, «күйеу балаға» қалыңдығының қолын ұстатып, аларын алып 
кетіп қалады. Ауру тазыдай имиген, қансыз-сөлсіз қатып қалған рабайсыз Серғазыдан қалай 
құтыларын білмей аласұрып отырған Ақбөкенге, төсекке жатар алдында: 
— Қаным кеуіп барады, бір жұтым саумалың бар ма, бойжеткен, — деп Серғазы әзілдеген 
болады. 
Ақбөкен түрегеліп барып, көрші үйден сырлы аяққа құйып қымыз әкеледі. Келе жатып, 
әнеукүні тісі ауырғанда басқан күшәланың бір бөлегі қалтасында екені есіне түседі. 
Ойланбастан сол күшәланы алады да тостағанның ішіне тастай салады. Бүкіл халыққа бүйідей 
тиетін, қатыгез Серғазыны ашу үстінде «өлмесе өлем қапсын» дейді. 
1
Е р т ә у і л, е р т ө л е — барлаушы. 

22 
әбден сусаған Серғазы қалыңдығының өзі оң қолымен берген қымызды жұта береді. 
Сырлы аяқты босатып үф деп демін алып, екінші бір сырлы тостағанды сындырмақ ойымен 
киімін шешпек болады. Бірақ қымызға еріген күшәла басын айналдырып құстыра бастады. 
Қалыңдығына барған ханзаданың қызығын көруге ешкімге рұқсат етілмеген, нөкерлері бірен-
саран желіккен бала-шағаны отау маңынан бағана қуып жіберген. Өздері де әрірек барып 
тұрған. Нөкерлер де тірі адам ғой, алпысқа таяп қалған қарт он алты жасар қызбен, өрге қарай 
тас көтерген кісідей әуре боп жатқанда бұлар қалай шыдасын, күзетке саңырау, дүлей біреуін 
тастап, өзгесі өз қамын ойлап төлеңгіттердің алтыбақаннан қайтқан қыз-келіншектерін аңдып 
кетіп қалған. 
Серғазының халінің қиындағанын көріп, Ақбөкен әшірап пен Дәулетшіні күзетіп отырған екі 
нөкерге хабар берген. Сөйтіп Серғазы үй ішінде домалап, ал әлгі нөкерлер не істерін білмей 
әбігер болып жатқанда, Ақбөкен арбаға байланған арқанды пышақпен кесіп екі қашқынды 
босатып алып сайға түсіп кеткен. Сайда қыз аңдып жоғалған нөкерлердің жайылып жүрген 
ерттеулі үш атын үшеуі мініп алып, қараңғы түнді пайдаланып Жоламан көшінің соңынан зытып 
отырады. Ақбөкен Табын руының қалай қарай көшкенін бұрын естіген. Бала жастан үйренген 
даласы емес пе, дұрыс тауыпты. 
— әттең не керек, күшәла аз болған секілді, — деді Ақбөкен сөзін аяқтап, — мен шығып 
бара жатқанда Серғазы көзін ашты... 
Жоламан ақырын басын шайқады. 
— Серғазы өшін әке-шешеңнен алады деп ойламадың ба? 
— Олардың қандай айыбы бар? 
«Иә, олардың қандай айыбы бар? Бірақ бұл заман айыпсыз жанның айыпты болатын 
заманы емес пе? әйтпесе соңымыздан қол шығарар біздің қандай айыбымыз бар? Жерімізге, 
елімізге тиме дегеніміз бе?» Жоламан ауыр күрсінді. Енді ол қатар тұрған дембелше, мығым 
башқұрт жігіттеріне бұрылды. 
— Сендер енді қайда бармақсыңдар? — деді. 
— Егер алсаңыз, сіздің сарбаздарыңыздың қатарында қалғымыз келеді, — деді қазақ тілін 
әбден біліп алған ақ сары әшірап. 
Жоламан екі жігіттің бетіне сынай қарады. 
— Қолдарыңнан не келеді? 
— Құрыш табылса зеңбірек құя аламыз, — деді бағанадан бері үндемей тұрған қалың 
қабақты қара торы Дәулетші, — кенді топырақтан қорғасын қорытып оқ та жасай аламыз. 
— Рас айтасыңдар ма? 
— Рас болғанда қандай! Бұрын екеуміз де Оралдағы Димитриевтің қару-жарақ заводында 
жұмыс істегенбіз. 
— Жақсы, — деді Жоламан ойын ашып айтпай, — әзірге біздің көшпен бірге болыңдар. 
Өзге жағдайды соңынан сөйлесерміз — бір жігітке бұрылып — жігіттер, ана тұсаулы аттарды 
алып, мыналарды біздің ауылдың көшіне жеткізіп сал, — деді. Енді ол Ақбөкенге көз тастады, 
— қарағым, сен де әзірге біздің үйде бола тұр. 
— Мақұл, аға. 
Байтабын сәл қозғалып: 
— Көке, бұл кісілерді мен апарып келейін, — деді. 
— Болады. Бірақ тез орал. 
— Құп. 
Байтабын қайтып келгеннен кейін Жоламан сарбаздарының қалғанын ертіп, алдыңғы 
жақтарында сұлай созылған белестің үстіне шығып бекінді. Арт жақтарында әр жерде 
жылтылдаған от көрінеді, қалың ауыл қонып жатқан тәрізді. Ай сәулесі жүдей, күншығыстан таң 
білініп келе жатқандай... 
Жоламан сарбаздарын әбден жайғастырып болды. Күнгейден Терістікке қарай созылған 
қатпар тасты, ойлы-қырлы қырқада екі жүздей сарбазы орналасқан. Жігіттердің бәрі жерде 
жатыр, аттары қырқа тасасында... Бұл қырқадан күншығысқа қарай кең құшақты сай кетеді. 
Жазғытұрым оны қуалай шалшымақ су ағады. Түбі құмайт, уақ тас, жағасы сирек ши. Осы сай 
күншығыстағы бір шақырымдай жердегі тарам-тарам жылғалы, қараған, жыңғыл қалың біткен, 
ойдым-ойдым талды ойпатқа барып тіреледі. Онда Жоламанның екі жүз жауынгері тұр... 

23 
Жоламанның ойы: ең алдымен қоржынды Қара Бура, ақкөз ЖәбірЎйіл, Маңқа әлексалдыға 
қарсы үш жүз сарбазымен айқаспақ (оның жүзі ортадағы сай бойында), содан кейін екі жақ 
әбден қалжырады-ау деген кезінде артында тығылулы ұшқыр атты екі жүз жігітін жауып 
жібермек! Алдыңғы шепті өзі, артқы шепті Байтабын басқармақ. Өз тобының сарбаздары дені 
садақпен, біразы хиуа мылтықпен қаруланған. Байтабын тобы кілең сойыл, найза, шоқпармен 
сайланған. Бұл топ жауға атой беріп, қоян-қолтық шабуылға арналған. Екі топ бағанағы Қанат, 
Қайрат деген егіз жігіттер арқылы байланыс жасап тұрмақ... 
— Сұңқарларым, — деді Жоламан бір тізерлеп отырып, — іштегі болмашы жара дертке 
айналған заман болды ғой. Қара бастың қамын жесек, дәулетім де, шен-шекпенім де бар, бір 
бүйірге жантая кетер едім. Өйткенде жерінен, елдік деген атынан айрылғалы тұрған қыруар 
Табынның қамын кім жейді? Сол Табын деп атқа қондық, сол Табын деп жан қиярмыз. Кеше 
Хиуа ханына сатылып хан деген атаққа ие болып, бүгін таулы жердің қу түлкісіндей ақ патшаға 
құйрығын жылмаңдатып астына кіріп отырған Серғазы иттің жігіттері мен Эссен жанаралдың 
солдаттарына кездескелі тұрмыз. Дауды ақыл жеңеді, жауды батыл жеңеді. 
— Сөз бар ма! — деп жігіттер қозғалып қойды. 
— Мылтық даусы зор болса да бір-ақ адамға тиеді. Бұл зеңбірек емес. Ал келе жатқан 
қолдың зеңбірегі жоқ көрінеді. 
— Онысы дұрыс болған екен. 
— Карабін мен іштесердің оқталуының өзі бір қауым уақыт. Ал садақ дегеніңіз... 
— Уа, бұл шіркіннің несін айтасың! Тек тарта біл. 
— Екі туып бір қалмақ жоқ, мылтықтың даусынан құттарың қашпасын, жауға садақпен қан 
жұтқызып алайық та, содан кейін найза, сойылға жол берейік. Өздерің көріп тұрсыңдар, олар 
тек бізге жазық жермен ғана келе алады. Ең мықтағанда ши түптерін қалқан етеді. Садақ оғы 
әбден мазасын алған кезде, мен ақ орамалымды найза басына көтерермін. Сонда бәрің бірдей 
атқа қоныңдар. 
— Құп, батыр. 
— Ал енді орындарыңа барыңдар. Анау ақ тастан бастап, мына шоқ тобыл- 
ғыға дейін біріңнен бірің алыстамай қатарласа жатыңдар. Тәңірі жар болсын! 
— Айтқаныңыз келсін!.. Олар да біз секілді анадан туған, болар. Көрерміз! 
— Уа, алла, ақсарбас жолыңа! 
Жігіттер орындарына жете бергенде, Жоламанның құлағы тағы бір дүбірді шалып қалды. 
Ынтыға тыңдап еді, ат дүбірі алыстап бара жатқан секілді. Және екі жақтан шыққан тәрізді ме, 
қалай. Бірі алдыңғы тұсынан, ал екіншісі солтүстіктен... 
Расында да Жоламан қателескен жоқ-тын. Бағана көш көзден жоғалған кезде, Карпов пен 
Серғазы жасақтарының ертәуілдері де жеткен. Олар ойпатта жылтыраған көп отты көрді. Көш 
осы жерде екен, енді бізден құтылмайды, жарық түсе тиісеміз деп құр алыстан бақылаумен 
болды. Жасақтарына да осылай хабар берді. Шұғыл жүріспен әбден қалжырап келгендіктен 
жау 
таң 
ат- 
қанша ылдидағы бұлақ жағасында аттарын шалдырып, бір мезет көз шырымын алдырып алған 
соң, тыныш жатқан ауылды таң сәріден баспақ болды. 
Жол соғып әбден қалжыраған ертәуілдері де кезектесе тыныға бастады. Енді біраздан соң 
құланиектене таң сыз берді. Олар сонда ғана барып өздерінің алданғандарын білді. Сарбаздар 
бұлар жатқан жерден бұрыстау орналасқандықтан, қара-күңгірт таңда қырқаның бергі 
қойнауындағы тұсалған аттарды көрмеген еді. 
Жоламан жаңағы дүбір жау барлаушыларының дүбірі екенін айтпай түсінді. Ол енді қанын 
ішіне тартып қатты да қалды. Таң әбден атты. Күн де шығуға жақын екенін сезіп, бозаңда бір 
топ қара торғай әнге сала жөнелді. Оған шөп арасында жүгірген бытпылдықтың да бырылдай 
шыққан 
үні 
қосылды. 
Ақселеу- 
лене көгеріп келе жатқан аспанда жем іздеп қалықтаған бірен-саран қара лашын, ақ тұйғын да 
көрінді. Шығып келе жатқан күнді құттықтап құстар ән салып, оған шегірткелердің 
шырылдағаны дем беріп, жер-жиһан біртүрлі ғажайып шаттық үніне бөленді... Бұл шаттық 
қазіргі қан төгілгелі тұрған айқастан мүлде қаннен-қаперсіз, бар әлемді тек қана тыныштық, 
бейбітшілік 
қуанышы 
әлди- 
леген! 

24 
Аздан кейін қызғылт жалқынын көкке атып күн де шықты. Дәл осы мезетте Жоламанның 
қырағы көзі төменгі жақтан топтанған салт аттыны шалды. Сірә көштен айырылып қалдық, тез 
қуып жетейік деген ынта да болуы керек, олар үш бөлек боп жедел жүріп келеді. Алдарында 
сарт етіп қапқалы тұрған қақпан бар екенін сезбеген тәрізді. Жоламанның да күткені осы еді. 
— Жігіттер, садақтарыңды дайындаңдар, — деді Жоламан, — тек таямай атпаңдар! 
Сыпайлардың жемге байланған аттары оңалып қалған тәрізді, ауыздықтарын керіп, 
бастарын шұлғып тастап, алға қарай тарп-тарп ұмтылады. Көтеріле түскен күн сәулесімен 
шағылысып сары ала қылыш, көк темір мылтық ұштары оқтын-оқтын жарқ ете түседі. Бұл 
Карпов жасағы болып шықты. Шолақ құйрық күрең айғыр мінген хорунжий алдында келе 
жатыр. Ат үстінде қопақ-қопақ етеді, шынында да ашулы қара бура тәрізді. 
— Қара Бурадан өзгесін көздеңдер, — деді Жоламан. — Ол менікі! 
Долы, бір сөзге келмей тарпа бас салатын Карповке Жоламан аса кекті. Былтырғы бір 
ұрыста ол жалаң қылышпен ұрып, оң қолын жаралап кеткен. Жазылғаны да жаңада. Сондағы 
өшін қазір алмақ. 
әскер садақ оғы жететін жерге келіп қалды. Жоламан білтелі мылтық пен семсер жұмсауға 
үйренбеген. Ұрыс қаруының ішіндегі ең қолайлы көретіні шоқпар, сойыл. Найзаны да сирек 
қолданатын. Ал садақ тарту қазақ батырларының үйреншікті өнері. Жоламан да садақты жақсы 
тартады. Ол енді өзінің жас қайыңның бүртікті ағашынан иіліп жасалған, адырнасы тоғыз қабат 
түйе таспадан өрілген, «Қайың ажал» дейтін садағын қолына алды. Ұшы оқ жыланның уымен 
суарылған, біз тұмсық «Тау тесер» сегіз қарыс ақ жебесін салып, сол қолымен садақ ағашының 
жебемен түйіскен жерінен айқара ұстап, адырнаны тарта бастады. 
Көздеген жері Қара Бураның өкпе тұсы. Жау жасағы үзеңгілерін сартылдата тебініп, 
аттарын ауыздығымен алыстыра келіп қалды. 
— Атыңдар! — деп бұйрық берді де, Жоламан садағын шірене тартып жіберді. Бірақ сәл 
кешіккен екен, жебе ентелей ұмтылып келе жатқан шолақ құйрық тор атымен Қара Бураның 
алдын көлегейлей берген жай сыпайлардың бірін жер қаптырды. 
— әттеген-ай! — деді ызаланған Жоламан тепсініп қалып. 
Дәл осы сәтте жау жасағына садақ оғы қардай жауды. Тура тартылған жебе кеудесіне кірш 
еткен кейбіреулері аттың жалын құшты, енді біреулері әр жерден жеңіл жараланған сияқты. 
Бірен-саран білте мылтықтың да шаңқ-шұңқ еткен даусы шықты, ана бір құлаған солдат 
қорғасын пытырадан мерт болғандай, бозаң шөптің үстінде аунап-аунап түсті... 
Ойда жоқта жасалған шабуыл әрқашан да қауіпті. Әп-сәтте Карпов жасағының быт-шыты 
шықты. Бірақ соғысқа үйренген тәртіпті солдаттар Қара Бураның әмірін тез орындап, он шақты 
өлігін далада қалдырып, кейін шегінді де, садақ оғы жетпейтін жерге келіп аттарынан түсті. 
Енді олар қалың шиді қорғалай, қатар түзеп, мылтықтарын бытырлата атып, жер бауырлай 
жылжып, алға ұмтылды. 
Екі жақтан оқ қардай борады. Мылтықтың күшейе түскен гүрсілі жер жарып, сарбаздардың 
құтын қашырып барады. Жоламан қатарынан талай қыршын жас оққа ұшты. Бірақ ер жүректі 
жігіттер әрі-беріден соң мылтық дауыстарына да құлақтары үйреніп, табан тіресіп атыса берді. 
Аңдысып атқан садақ пен мылтық қоя ма, екі жақтан да адам шығыны көбейе түсті. Осындай 
қызу ұрыстың үстінде кенет Жоламанның оң қол жағынан; 
— Ойбай, келіп қалды! — деген қатты дауыс шықты. Батыр жалт қарағанында қия тасты 
өрмелей, оқ жетер жерге жетіп қалған топ әскерді көрді. Бірден білді, бұл Серғазы 
адамдарының жасағы. Ішінде солдаттары да бар, ана бір қақырайған қалпақты ақ көз 
Жәбірәйіл, ана бір жатаған сарысы маңқа әлексалды. Жоламан бірден таныды, бәрі өзіне 
таныс сұмырайлар. 
Қара Бурамен атысып жатып, бүйірден келген жасақты аңғармай қалған Жоламан енді тез 
қимылдады. «Келіп қалды!» деген сөзді естіп дір ете қалған жасағына «Тез атқа қоныңдар!» 
деп, ақ жалау байланған сойылды басынан асыра әлсін-әлсін былғады. Бұл Байтабынға берген 
әмірі еді. Сөйткенше болған жоқ, жыралы ойпаттан екі жүз әскер жүйріктерін ойната шығып 
«Табын! Табын!», «Тіленші! Тіленші!» деп ұрандай ат қойды. 
Бұл кезде Серғазы жігіттері де бекінісіп үлгерген-ді. Ойпатта қаптап келе жатқан 
сарбаздарға мылтық пен садақ аралас оқ жаудырды. Хорунжий Карповтың әскері шилерді 
тасалап қырқа басына таяй түсті. Бірақ Жоламан тобы көп шығынға ұшырамай аттарына қонып 

25 
алды. Енді бұлар Байтабын жасағына қосылды. Қырқа төбенің басына бекініп алған Серғазы 
жігіттері мен Карпов солдаттары шыдатар емес, амал жоқ Жоламан бытырай ат қойған 
сарбаздарын жинап, сап түзеп шабуылға шығу үшін кейін шегінуге әмір берді. Лапылдап шауып 
келе жатқан жігіттер көзді ашып-жұмғанша аттарын бұрып алып жыралы ойпатқа кіріп жоқ 
болды. 
Сарбаздарын сапқа тұрғызып, Жоламан тобы бірнеше рет жауға қарсы майданға шықты. 
Бірақ сәл тыныстың арасында мылтықтарын қайта оқтауға мүмкіндік алған жау жағы, қырқа 
төбелердің басында отырып алып, беттеттірмейді. Сойыл соғар жерге жете алмай Табын 
жігіттері әлсін-әлсін кейін шегінді. Әр шегіністе бес-алты адамы оққа ұшты. 
Сойылшылардың ұрысқа деген әдеттенген тәсілі бар. Лап берген сойылшылар жұбын 
бұзбай жау шебіне тұтас кіріп, сойылдарын оңды-солды сілтеп, қарқындарын бәсеңдетпестен, 
сол шапқан қалпында қарсы шепті жайпап өтеді де, тоқтамастан орағыта шауып, жұбын 
жазбай тағы лап қояды. Мұндайда тасыған судай қалың қолға қандай жау болса да төтеп бере 
алмайтын. Соққан құйындай шауып өткен топқа қарсы келе алмай қалатын, ал жау кейін қарай 
орала шапқан жігіттерінің соңынан түре тиіскенше, Жоламан сарбаздарының алдыңғы тобын 
ұрысқа қайта салатын. 
Көп мылтықты жау жағы, биігірек бекіністе отырып алып, сол жағдайға бір жеткізбеді. Бар 
қолдарынан келгендері, әлсін-әлсін шабуылдап, таяй түсіп садақ атып кейін шегіну болды. 
Мұнда да бірен-саран жау оққа ұшады, бірақ шабуылшы жақтың тастап кететіндері көбіректеу. 
Осындай бірнеше айқастан кейін, жау жағы өзінің күшінің басым екеніне көзі жетті ме, тегіс атқа 
қонды. Бірақ, орын тепкен адыр, төбелерін тастамай, бөлектене топталып, оқ жаудыра берді. 
Дәл осы сәтте Жоламанның есіне бағанағы Байтабын айтқан арбадағы оқ-дәрі түсті. Сірә ол 
қырқаның арғы бетінде болуы керек. Егер сол күбіні көкке ұшырса, оқ-дәрісіз қалған Қара Бура 
жасағының жеңілгені. Бетпе-бет сойылға түсуге солдаттарда қайрат жоғы өзіне мәлім. 
— Байтабын, осы шабуылда бағанағы арбаның қайда екенін байқап қал, — деді Жоламан 
жиеніне тағы да жау шебіне ат қоярында. 
Жоламан аналардың да атқа қонғанын көріп тұр, егер бұлар енді атой салса олардың да 
қарсы шабатынын біледі. Бұл ұрыс заңы. Осыны ескерген Жоламан қайтадан ұран тастап, 
сарбаздарын бастап лап қойды. Бұ жолғы ойы таяп келіп, садақ тартып кейін шегіну емес, 
қарсы топты бір жайпап өту. Лақылдап келе жатқан қалың сарбазға хорунжий Карповтың атты 
әскерлері де қылыштарын жалаңдатып қарсы шыға шапты. Бірақ Жоламанның әдісімен таныс 
Гаврилло мен Александр урядниктер өздерінің солдаттарын тырп еткізбей, ат үстінен оқ 
жаудырып орындарында тұра берді. Жоламан сарбаздары Карпов әскерлерін бір жайпап өтіп, 
қырқаны бауырлай орағыта кейін бұрылғанында, арбалы оқ-дәріні көремін деп өздері тұрған 
төбешікке шапқылай көтерілген Байтабынды қоршап қалды. 
Осы сәтте қайтадан сап түземек боп кейін шегініп бара жатқан Жоламанның құлағына жау 
қоршауында қалған Байтабынның; 
— Көке, көке! — деп айқайлаған даусы жетті. 
Сарбаздарының көбі жыңғылды ойпатқа кіріп те үлгірген еді. Сап түзеп қайта шапқанша 
Байтабынның мерт болуы кәміл. Ал кейін шапса өзінің сау қайтары екіталай. Осы кезде 
Байтабынның; 
— Қош, қош! — деген даусы тағы естілді. 
Жоламан атының басын қалай кейін бұрып алғанын өзі де сезбей қалды. «Аруақ! Аруақ!», 
«Тіленші! Тіленші!» деп Байтабынның даусы шыққан жаққа астындағы қамыс құлақ, бота тірсек 
талай-талай топ жарған атақты күреңін құйындата ұмтылды. Батырдың ұранын естіген 
сарбаздары да аттарының басын бұрып алып «Жоламан! Жоламан!» деп кейін ұмтылды. 
Құстай ұшып қырқаға шыққанда, ең алдымен көзіне түскені астындағы күрең бестісін бір 
орында шыр көбелек ойнатып, ұзын ырғақты қарағай шоқпарын жайпап сермеп тұрған тұла 
бойы тегіс қан Байтабын болды. Одан кейін Байтабынды тірідей қолға түсірмек боп жалғыз 
арланды қоршаған ұялы көкжалдардай жалаң қылыштарын ойнатып жиенінің жан-жағынан 
төніп келген көп солдатты көрді. 
Жоқ жерден пайда болған батырдың түрінен шошып, абыржып қалған солдаттардың бір-
екеуін сойылмен қағып түсіріп, Байтабынға «бас қамшыңды атыңа!» деп Жоламан топ жарып 
қырды бөктерлей өте берді. Байтабынның да бедеуі ала жөнелді. Қалған солдаттар 

26 
мылтықтарын қайта оқтап атқанша бұлар сарбаздарын шұбырта жыңғыл арасына кіріп те 
үлгірді. 
Таңертеңгі ұрыстан бері жасағы әжептәуір сиреп қалғанын Жоламан енді ғана анық 
аңғарды. Аттары да болдырғандай. Темірді темірге сала берсең, екеуінің де жүзі майыспай ма, 
сол тәрізді ажалға қарсы шабуылға шыға-шыға сарбаздардың да беттері қайтып қалғандай. 
Жауға енді салуға жасағының жарар емесін батыр анық түсінді. Бірақ сонда не істеуі керек? 
Жалғыз жол — кейін шегіну ме? Өйткен күнде қашқан жауға қатын да ер, қандай береке 
қалады? 
Енді шабуылға қарсы жағы дайындала бастады. Өздерінің әлі де тың екенін демеу етсе 
керек. Сап түзеп, лек-легімен бері қарай қозғалды. Садақ оғы жетер жерге дейін ат қояр емес. 
Әзірге құр сұс көрсетіп, дабылын қағып ақырын сырғып келеді... Кезеген мылтық, жалаңаш 
қылыштың түсі қандай зәрлі, Жоламан тобындағы кейбіреулер сескенейін деді. Бірақ амал бар 
ма, «қоянды қамыс, ерді намыс өлтірген», бұлар қарсы шығуға мәжбүр болды. 
Өштескен екі жақ енді бір-біріне қарсы тұрды. Жоламан іштей сезіп келеді, күш жүзден 
астам мылтығы бар жау жағында. Олар сойыл ұруға жеткізбей жігіттердің көбін жайратады. 
Әйтсе де мұндай ұрыста кім ажалдан қорықпаса сол жеңеді, әлі де болса сойыл соғар төрт 
жүзге таяу сарбазы бар, тағы да бір рет айқасып көрген жөн, тек белдесуге жағдай туса жарар 
еді. 
Екі жақ садақ оғы жетер мөлшерге келген кезде кенет бір бүйірден ұрандаған дауыстар 
шықты. 
— Қара Қыпшақ Қобыланды! Қобыланды! 
— Дулат! Дулат! 
Жоламан жалт қарап еді, оң жақ қапталдан жауына қарсы ағызып келе жатқан самсаған 
қолды көрді. Ең алдында есік пен төрдей ала аяқ күрең мінген батыр, үстіндегі сауыты күнмен 
шағылысады, 
одан 
кейін 
боз 
атты 
біреу. 
Ал- 
ғашқысының қолында сойыл, екіншісінің қолында шоқпар. Боз аттағысы сонау тоғыз батпан 
шоқпарын таяқ сілтегендей үйірілтіп ойнап барады. 
— Ау, мынау Қыпшақ батыры Иман ғой! — деді Жоламан, — астындағы ала аяғы соныкі 
тәрізді. 
— Иә, аяқ алысы соған ұқсайды. 
— Соңындағысы бағаналы Қараменді! 
— Бұлар қайдан жүр бұ жақта?! 
Өздеріне қарай шапқан төтен қалың қолдан сескеніп патша жасағы жалт бұрылды. Бұны 
көріп Жоламан тобы да лап қойды. 
Қысқа айқаста жазым болғаны, жаралысы бар жүзге таяу солдатын шығын еткен патша 
әскері жүзге жетер-жетпес солдатпен әзер қашып құтылды. 
Ұрыс біткеннен кейін сарбаздар қаза болған солдаттарды құмайт ернеудің борпылдақ 
топырағын опыра құлатып жардың етегіне көмді. Өздерінің жүруге жарамайтын жаралы 
серіктері мен қаза болған жолдастарының сүйектерін төрт сойылды белбеулерімен торлап, 
жайма жасап жатқызып, кеткен көштің соңынан ала жүрді. Ұзын бойлы, қапсағай денелі, елуден 
асып кеткен Қыпшақ батыры Дулат ұлы Иманнан Жоламан өткен жылы ақ патшаға қарсы Ор 
мен Ұлытау ортасындағы Арғын, Қыпшақ, Найман, Керей, Алшын руларының көп аулының 
ереуіл көтергенін естіді. Ал биыл Торғай бойына көп әскер шығып, Иманның уақытша Мұғажар 
тауының ішіне сарбаздарымен тығыла тұруға мәжбүр болғанын білді. 
— Қазір Арқаның көп жерінде ақ патшаға қарсы ереуілдер жиіленді, — деді Иман әңгімесін 
тұжыра, — жақында жеріме бекініс салдың деп Баянауылдағы Азнабайдың Тайжан, Сейтен 
атты балалары көтерілді. Әттең не керек, қос арлан мезгілсіз қолға түсті... 
Ал қастарындағы балуан денелі, сом білекті, қара торы, қалың мұртты Құдайменді 
батырдың бұл жақта қайдан жүргенін Жоламан сұрағанда, Иман: 
— Бағаналыдағы Жырықтың шонжары Сандыбайдың Ердені қалыңдығын тоқалдыққа 
тартып алып, аулына Қара Кеңгір мен Сары Кеңгірден қоныс бермей, Сарысу жаққа қуған соң, 
бізге келіп қосылды, — деді. 
Содан кейін Иман өздерінің Мұғажар тауында арқар атып күн көріп жүріп Табын руына 
солдат шығыпты деген лақапты естіп, бір кемеге мінгеннің тағдыры бір дегендей, бәрінің 

27 
арманы бір жерден түйіскен соң, ағайын басына күн туған шақта көмек беруге келгендерін 
айтты.
— Бүгінгі жақсылықтарыңды өмір-бақи ұмытпаспын, — деді Жоламан қалың қабағын дүр 
көтеріп. — Алтау ала болса ауыздағы кетеді, төртеу түгел болса төбедегі келеді, деген осы. Үш 
батыр тізе қосып едік, көк темірге оранған жау шегінді. 
Бүкіл Табын қан жылап, қара жамылып боздақтарын қойып, жетісін бергеннен кейін үш 
батыр қайта кеңесті. Енді ру-ру болып ақ патшаға қарсы шыққанмен мұраттарына жете 
алмайтындарын әңгіме етті. Елдігімізді сақтау үшін бүкіл қазақ бас қосып, бір туды көтеру ақ 
патшаға берілген сұлтандармен шайқасып келген Қасым төре балаларынан шығу керек деген 
тоқтамға келді. Осы тілекті білдіру үшін сонау Сыр бойындағы Қасым төре аулына әзірге соқа 
бас, содыр таяқ Құдайменді батырдың сапар шегуін жөн тапты. 
Осылай уәделескен Иман батыр Қыпшақ руының басын қосып ақ патшаға қарсы дайындау 
үшін, Мұғажар тауында бас сауғалап жүрмей, енді сарбаздарымен өз еліне қайтпақ болды. 
әзірге жау бетін тойтарған Табын руы биылдыққа осы Елек бойының жо- 
ғарғы жағын қыстап шықсын делінді. Егер тағы да солдат шығып, күресуге дәрмені 
жетпейтіндей халге ұшыраса, Торғай, Ырғыз өзендерінің күншығыс өңіріне Қыпшақ жеріне 
көшетін боп уәделесті. 
Иман батыр Қыпшақ жеріне қарай Табын қозғалса, құшақ жайып қарсы алатынын айтты. 
Үш батыр осылай серттесіп айырылды. Бірақ әр руы өзіне бір тайпы ел саналған, жерге 
төгілген бидайдай шашыраған қалың қазақ, бір тудың астына жинала ма, жиналмай ма бұған 
үшеуі де күпті еді. 
ІІІ 
Шым дуалды, күйген кірпіш мешітті, қалың жеміс ағашына бөленген Ташкент шаһары 
бүгінде әдеттегідей ыстық. Ақырған есек, шиқылдаған шаңырақтай қос дөңгелекті арба, шаң-
шаң көшелерді қуалай аққан лай сулы арықтар да күндегідей. Науан базары да ежелгі 
қалпында. Қатар-қатар тізілген күрке тәрізді кішкентай дүкендердің алдына жайып қойған 
қызыл-жасылды жібектен, көк ала, сары ала, төгілдіре сан түрлі гүлмен, өрнекпен 
әшекейленген матадан көз тұнады. Тау-тау болып үйілген, сатуға арналған өрік, мейіз, хиуа 
мәуесі, ферғана алмасы, қытай жаңғағы... Ерте піскен әңгелек, қара көк күләбі, сары ала бұқар 
қауындарынан аяқ алып жүргісіз. Күміс жүзік, алтын білезік соққан ұста, қолында тәспісі, 
алдында төселген жайнамазына төгілген жеміс тәрізді сүйек құмалақтары бар қожа-молдалар. 
Отқа күйген семіз еттің иісі мүңкіген маңғал жанында бүк түскен нашар киімді дәруіш пен 
кәлендәр. Тек осылардың ғана жүздері солғын. Ал өзге ала шапан киіп, ақ сәлде ораған 
өзбектің қайсысының ишан екенін, қайсысының диқан екенін айырып болар емес. Кімнің 
сатушы, кімнің алушы екенін де ажырату қиын. Мұнда бәрі де сатылады, байдың ары да, 
жарлының малы да... 
Бұл қалада бәрі де әдеттегідей, анау бөдене соғыстырған топ та, әне, анау қорқор тартып, 
геджак тыңдап отырған мырзалар да... Бәрі де күндегі салтында. Науан базары да гу-гу, 
Ташкент көшесі де шаң-шаң, аспан айналып жерге түсердей күн де ыстық, күйіп тұр. 
Тек Мәмет әлім орнына болған Ташкент құшбегі Бегдербек рабатында ғана бүгін бір 
ғажайып өзгеріс бар секілді. Бірақ құшбегінің бұлбұлдары сайраған, жұпар иісі аңқыған бау-
бақшасында, есік пен төріне дейін Иранның жібек кілемі төселген, немесе қабырғалары 
Бұқардың гүлі төгілген сарғылт жібегімен көмкерілген салтанатты сарайларында ешқандай 
өзгеріс жоқ, Қолдан жасаған күміс көлдерінде де сұңқылдап үн қосқан аққу. Шық моншақты 
жасыл төккен бақшаларында да сайраған бұлбұлдар. Мөлдір фонтан суларында да жуынған 
алқызыл қырмызы гүлдер... 
Мұндағы өзгеріс тек салтанат сарайындағы мүрит, софы, уәзір, наиб бекзадалардың жүріс-
тұрыстарында, сөйлеген сөздерінде... 
Жоқ, бұлар сөйлемейді — сыбырлайды, жүрмейді — қыбырлайды, аяқтарының ұшымен 
басып үнсіз қозғалады. Жүздерінде қобалжудан гөрі қорқыныш, бір-біріне ашық тілдесуден гөрі, 
сыр сақтау басым. Онсыз да құпияға толы қонақ сарайы — рабаты бүгін бұрынғысынан тылсым 
жұмбақ 
қапасқа 
айнал- 

28 
ған. Бір сәт жаңбыр алдында түнере түскен жәйтке ұқсайды. Қонақ сарайының мұндай күйге 
түсуіне себеп болған не екен? 
Бүгін түнде ай бойы әр күні айдай созылып, әбден сары жамбас болып құшбегінің рабат 
сарайында күтіп жатқан Қасым төренің балалары Есенгелді, Саржан мен Шұбыртпалы Ағыбай 
бастаған жиырма жігіттің тағдыры шешілмек... 
Және бүгін Қоқан даруғасы Ләшкәрдің ақылы бойынша құшбегінің арнаулы шақыруымен үш 
ақ пілге шатыр тігіп, кілең қара көк арғымақ мінген, қасында бір топ ешік — аға, муәдзин, наиб, 
геджағы бар Қоқан ханы Мәделіхан (Мұғамет әлім) келген. Бұлар қалаға кірген кезде жұрт 
шырт ұйқыда еді. Сыз беріп келе жатқан таңмен бірге ұрылған дутар, ішін тарта барылдай 
шыққан зурна, танбур үндері бүкіл Ташкентті азан-қазан етті. Жұрт жау келіп қалған екен деп 
төсектерінен атып тұрды. Келген Қоқан ханы екенін білгенде жау шабардан бетер жанталаса 
есіктерін тарс бекітіп үйді-үйінде үнсіз жатты. 
Күн шыға қаланың Мәделіхан кірген шетінен сәл қиыстау қақпадан екінші көш көрінді. 
Бұнда да тамаша салтанат бар. Жабық күймелі пәуескеге көсем салып үш ақбоз жеккен, алды-
артында найза ұстаған сегіз салт атты нөкері бар көрікті керуен. Бұ да Ташкент құшбегінің 
арнаулы қонағы. Ұратөбе кентінде тұратын Омарханнан он алты жасында қалған, қазір отызға 
келген, бүкіл Орта Азияға аты шыққан, алтын айдай толықсыған сұлу жесір ханша 
Ханпадшайым, Мәделіханның өгей шешесі. 
Ташкент он сегізінші ғасырдың екінші жартысында, белгілі әптуар шайқының кезінде үлкен 
шаһарға айналған. Мұнда жібек тоқу, алтын-күміс зерлеу, былғары илеу, темір қорыту, арақ-
шарап қайнату тәрізді кәсіптер гүлденіп, қала бүкіл Орта Азияның Россия империясымен, 
Қашқария, Индиямен қарым-қатынас сауда жасайтын кіндігі болған. 
Ташкент кентінің гүлдеуімен қатар оны өзіне бағындырғысы келгендер де көбейеді. Әсіресе 
оған көзін тігетіндер Бұхар, Хиуа, он сегізінші ғасырдың басында пайда болған Қоқан хандары 
еді. Он тоғызыншы ғасырдың басында Омарханның ағасы қанішер әлімхан, әптуар шайқының 
ұрпағы Жүсіп Қожаны соғысып жеңіп алады. Содан бастап Ташкент Қоқан хандығының 
бағынышты бір уәлаяты болып қалады, бірақ бағынышты деген аты болмаса оны ешкім баса-
көктеп билемейді. Қоқан хандығына жататын Ұлы жүздің бір бөлек елі мен Сырдарияның орта 
ағысындағы Шу, Сарысу өзендерінің бойындағы қазақ жеріне салынған Ақмешіт, Жаңақорған, 
Жөлек, Қамысқорған, Шымқорған, Қосқорған секілді бекініс шаһарлардың бәрі Ташкент 
құшбегінің қарамағында қалады. Тек Ташкент құшбегі Қоқан ханына жылына екі жүз мың теңге 
салық төлеп тұрады. 
Бұл салықты Ташкент құшбегі болған тәжік Мәмет әлім, өзбек, Ләшкәр, Бегдербек, Қыпшақ 
Нұрмұхамед өздеріне бағынышты қазақтардан он есе артық етіп өндіріп алып тұрды. Бұл 
жағына келгенде әсіресе осы кездегі құшбегі Бегдербектен асқан зұлымы аз-ақ. Ақмешіт хакімі 
Жақыпбек арқылы Қоқан хандығына бағынышты қазақ ауылдарының қаққанда қанын, сыққанда 
сөлін алды. 
Есенгелді мен Саржан сұлтандар Ташкентке келген шақта оның Мәделіхан мен 
Ханпадшайым тоқалды шақыруында да үлкен кәп бар. Бірақ мұны әзір өзінен бөтен ешкім 
білмейді. 
Құшбегі сыр сақтай алатын адам. Сондықтан да рабат, диуан сарайлары құпияға, ызғары 
суық сырға толы еді. 
Осы құпия сыр бүгін ең биік шегіне жеткендей. Саржандардың келгеніне ай болса да 
құшбегі күнде бір сылтаумен оларды қабылдамады. Біресе аңға кетеді. Біресе үкім құрады. 
Біресе сырқаттанып қалады. Мұндай қорлыққа наразы Қасым төре балалары қолды бір сілтеп 
қайтып кетейін десе, аңдыған көз аяқтарын тыпыр еткізер емес. Бұлардың мұнда өрік, мейіз 
жеп жатқан жатыстары, қонақтан көрі тұтқын салтына жақын. Қазақ сұлтандары да аң-таң... Дос 
бүйтпесе керек еді, ал сонда Бегдербек қас па? Олай болса, өткен жолғы уәде, берген серттері 
қайда? Қас деуге қиын. Сонда бұларды бүйтіп ұстауға қандай себеп бар? Осылай жұмбаққа 
шешім таба алмай абыржыған, қобалжыған қыр бекзадалары құшбегінің бір уәзірінен жақында 
ғана жағдайды білді. Құшбегі Қоқан ханының келуін күтуде екен, бар шаруаны төрт көздері 
түгел отырып сөйлеспек көрінеді... Сол күткен Мәделіхан да бүгін келіп жетті. Қоқаннан алысқа 
шығып үйренбеген хан, жол соғып әбден қалжырап қалған екен, қазір әшекейлі диуан 
сарайының не бір салтанатты бөлмесінде дем алып жатыр. Кешке құшбегімен дидарласпақ. 

29 
Сондықтан да хан тыныштығын бұзбайық деп демдерін ішіне жұтып жүрген бір жұрт... Құшбегі 
сарайында ұшқан шыбынның ызыңы естілердей тыныштық. Әрі қауіпті, қатерлі тыныштық. Ал 
Бегдербек өзі кісі қабылдайтын шатырында. Ханмен дидарласар алдында Қасым төре 
балаларының да ой-пікірлерін білу керек. Бұларға деген шешімі Есенгелді мен Саржанды 
шақырмастан бұрын өзіне әйгілі болғанмен, қазір өзін өзі басқаша ұстауда. Қайткенмен де 
сұлтандар әзір ештеңені сезбегені жөн... 
Сондықтан да Бегдербек күле қарап, жымия сөйлейді. Қазір ол сүпіге жабылған жібек түгі 
бір елі, құс мамығындай жұмсақ, қырмызы қызыл Бұхар кілемінің үстіне төселген алты қабат 
шайы көрпеде, аққудың түбіт жүнінен жасалған қос мамық жастықты шынтақтай жатыр. Шеті 
жібек 
күлтелі 
мол 
дас- 
тарқанның үсті толған тағам, шарап, шәрбәт... 
Бегдербек алпысқа таяп қалған ат жақты, аққұба келген ұзын бойлы кісі. Қан-сөлсіз еріндері 
жұқалаң, қалың қабақтары тұтасып біткен, сақалының ағы басым. Сүзіле қарайтын сұрғылт 
көздері ысылдаған жылан іспеттес бір суықтық танытады. Беті күлсе де көзі күлмейді. Алпысты 
алқымдағанмен бетінде әжім жоқ, тіп-тік таяқ жұтқандай сұңғақ денелі. Қытай жібегіне малына 
киінген. Тек иығында өзбектің көк ала шәйі шапаны, басында ақ маржанмен кестелеген қара 
барқыт ала тақиясы. Ақ жібек көйлегінің ашық омырауынан кеудесінің көк буырыл түгі шығып 
тұр. Ұзын ақ саусақтары жыртқыш құстың тырнақтарындай әлсін-әлсін бір бүрісе жұмылып, бір 
жазылып тұрады. Білектері де жүн-жүн... Қол әлуеті бір түрлі сұсты. Оң саусағына салған 
қызыл алтын сом жүзігінің үстіндегі жалпита орнатқан жылан басындай қызыл лағыл тасы 
ұйыған адам қанына ұқсайды. Аяқ жағында түкті балтырларын сипап уыздай аппақ, қара көзді 
он бір-он екі жасар патша бала отыр. Бұл да жібекке малына киінген. Қарсы, дастарқанның 
бергі жағында, малдастарын құрып құшбегіне қарай қалған Есенгелді мен Саржан. 
Есенгелді етжеңді келген, дөңгелек қара торы жүзді, қой көзді адам. Шиырылған сұлу 
мұртты. Саржан сұңғақ бойлы, қызғылт сары, өткір көзді, бәйгеге жараған жылқы тәрізді, қатып 
қалған, шапшаң қимылды кісі. Екеуі де елуді алқымдап тастаған. Есенгелді бірер жас қана 
үлкен тәрізді. Екеуінің басында да үстін төрт салалы көгілдір барқытпен әдіптеген, қырдың 
қызыл түлкісінің терісімен көмкерілген, қандай түрге болса да көрік берер Арқаның сұлу бөркі. 
Үстерінде — жағаларына қара барқыт ұстаған, жібін жіңішке етіп иірген аппақ түйе жүн шекпен, 
аяқтарында — жарғақ мәсі, бұттарында — сала құлаш балақтары оюланған көк барқыт 
шалбар. Белдерінде — алтын жалатқан қарыс сүйем кіселі, қақтаған күміс белбеу. Саржанның 
беліндегі жез сақиналы күміс қында сабы сары мүйізден соғылған сегіз қарыс ақ семсер. 
Есенгелдінің белбеуінде кішкентай ғана күміс кездік, ай мүйіз, алтынмен зерлеген арқар 
шақша... Жанындағы ағасы Есенгелдіге қарағанда Саржанның жауынгер жан екені бірден 
білінеді. Екеуінің де көзінен құшбегін сынай қараған ұшқын сөнер емес. Отырғандарына 
әжептәуір мезгіл болса да қойылған тағамнан әлі татып алған жоқ. 
Кісі сырына әккі болған Бегдербек те сұлтандардың бұл сыңайын байқап отыр. 
— Алыңыздар, алыңыздар, — деді ол езу тартып күлген болып, ана екеуінің ортасында 
тұрған шыны тұрғауыштағы қыз емшектеніп сүйірлене піскен жүзімді меңзей. — Өзбектің жүзімі 
сый-құрметтің басы. 
— Рақмет... — Саржан ернін жыбырлатты да қойды.
Сазарып отырған қонақтарының көңілін көтергісі келгендей құшбегі тағы да езу тартты. 
— Бұл жүзім туралы қазақ пен өзбектің арасындағы қалжыңды естіген боларсыңдар. 
— Ж... жоқ. — Бұ жолы Есенгелді ернін жыбырлатты. 
— Естімесеңдер айтып берейін, — Бегдербек әлдекімді мысқылдай күлді, — бір қазақ пен 
бір өзбек дос болыпты. Аулына келген өзбекті қазақ қойын сойып, қымызын тосып әбден 
сыйлапты. Жолы түсіп, қазақ шаһарға келсе, өзбек досы сый-құрмет көрсетіп алдына бір 
тегене жүзім қойыпты. Бұрын жемісті жемеген қазақ, таңсық көріп асай бастапты. Қомағай 
қазаққа не шыдасын, жүзімнің таусылып бара жатқанын аңғарған сараң өзбек: 
— Алдыңыздағының атын юзім дейді, оны бүйтіп бір-бірлеп үзіп жейді, — деп аздап жеудің 
керек екенін ескертеді. 
Сонда қазақ: 
— Иә, мұны бізде жүзім дейді, бір жегенде жүзін жейді, — деп саусақтарын сала түсіпті. 
әңгіме ұнаған Есенгелді мен Саржан сыпайылық көрсетіп езу тартты. 

30 
Қонақтарымның көңілін көтеріп болдым ғой дегендей Бегдербек кенет қабағын сәл түкситті 
де, сөзінің бетін бірден бұрып әкетті. 
— Иә, әңгіме бұзау емізер... дегендей, енді бітім-келісімге кіріскен жөн болар... Әнеугіден 
бері сіздерді қабылдамай жатқанымыздың себебін естіген шығарсыздар. Ханзаданы күтіп 
едік... Ол кісі бүгін келді, қазір саухат етіп, дем алып жатыр... Кешке менімен сөйлеспек... 
Құрметті Мәделіханға барар алдында сіздердің де тілектеріңізді білгім келіп еді. 
— Біздің тілегіміз Мәделіханда емес, өзіңізде ғой, — деді Есенгелді байсалды үнменен. 
— Иә, сіздердің тілектеріңіз менде, ал менің тілегім Қоқан ханында, сонда не болғаны? — 
Құшбегі аппақ тістерін көрсете күлді. — Аллатағала, дүниені домбыраның пернесіндей, бір үнді 
бір үнмен байланыстыра жаратса амал не? Алдияр тақсырдың не айтатынын кім біледі? 
Саржан қабағын шытты. 
— Бұл — бір сандықтың ішінде бір сандық, оның ішінде күйсандықтың кебі ғой... 
— Иә, сол күй сандықтың кілті Қоқан ханының қолында емеc пе? — Бегдербек те қабағын 
шытты. Оның қалың қабағы жабылып, қайта ашылды. — Қысыр сөзді қайтеміз, одан да не 
тілейтініңізді айтыңдар. 
— Кімнен. 
— Мәделіханнан, менен. 
— Біздің тілек өзіңізде, алдияр тақсыр құшбегі, — деді Саржан тікелей, — тілек біреу-ақ: 
сіздердің берген жауынгерлеріңіздің қандай ерлік іске бара алатынын біз ана жылы өз 
көзімізбен көрдік қой. Әрине айдалада жатқан қазақ елі үшін өзбек ағайынға жан қию оңай 
емес. Сондықтан қарамағыңыздағы Сыр бойын, Қаратау, Сайрам, Шу, бойын жайлаған 
Қыпшақ, Қоңырат, Шымыр, Ысты, Сиқым, Сыбан, Жаныс ауылдарынан сарбаз жинап елімізді, 
жерімізді қорғауға мүмкіндік беріңіз. 
Жылқы жылы Арқаға Мәмет әлім құшбегі қалың әскерді бастап барып, ар жағынан патша 
солдаттары шыққанда Ташкентке қарай қашқанын Саржанның сөз етіп тұрғаны құшбегіне 
ұнамады. Сол себептен ол қалың қабағын қарс жауып Саржанға түйіліп отыр. 
— Сонда ол күш кімге қарсы шығады? 
— Ақ патшаға, алдияр тақсыр құшбегі. 
— Жалғыз ғана ақ патшаға ма? 
«Жоқ, мұндай күш жиналса қазақтар ең алдымен Қоқан хандығына қарсы шығады. Оны 
Бегдербек 
жақсы 
біледі. 
Өйткені 
Россия 
империясынан 
гөрі 
бұлар- 
ға қазір Қоқан, Хиуа хандықтарының тегеуіріні батып отыр. Құшбегі мұны да біледі. Иә, Россия 
империясы әзірге қазақ жеріне бекіністерін салып, өкіріктер арқылы біртіндеп өз ықпалын 
таратып жатыр. Ал соңынан бүкіл қазақ жерін біржолата басып алмақ. Түбі өзінің меншігіне 
тиетін ел болған соң, қазір бірден салық жағынан да қан қақсатып отырған жоқ. Ол сондықтан 
да бір мың сегіз жүз жиырма екінші жылғы уставы бойынша Орта жүз өкіріктерінен алатын мал 
салықтарын да жинауды кешіктіріп келді. Ал Қоқан, Хиуа хандықтары болса, олар қазаққа 
қандай қиянат жасамады десеңші! Бір ғана Шымкент уәлаятынан өзі өткен жылы сексен мың 
сом күміс ақшамен зекет алған жоқ па. Ал хараж салығынан келетін пайданы қайда қоясың? Он 
бес, жиырма тақип жер бір қош болады. Бір қоштан жылына орта есеппен елу бес пұт бидай 
хараж алынады. Сонда әр уәлаяттан ең кем дегенде қырық мың күміс ақшадай пайда түседі. 
Бұл — бұл ма, Мұхамбет пайғамбардың діні бойынша әр қырық қойдан бір қой садақа 
алынатын болса, біз әр үйден жылына алты қой садақа алмаймыз ба? Ал шөптен, көмірден, 
сексеуілден алынатын хараждарды қайда қоясың! Хараж бен зекеттен басқа да пайда аз ба? 
Олар бекіністердің қабырғаларын, қақпаларын жөндеулері керек. Қоқан бектерінің бау-
бақшасын, салған қауын-қарбыздарын қарап, ал соғыс бола қалса, өздерінің ат-көлігімен, қару-
жарағымен төлеусіз-құнсыз қызмет істеуге міндетті. 
Осы салмақтың бәрін де қарамағымыздағы қазақ ауылдары көтеріп келе жатқан жоқ па? 
Иә, көтеріп келеді... Бірақ үнін шығармай жүр ме? 
Бұған: 
Келі түбім деп алады, 
Кеусенім деп алады. 
Ұтыра зекет деп алады, 

31 
Қошақ зекет деп алады. 
Арқадан келген сор Найман 
Аң-таң болып қалады, — 
деп Жанкісі жыраудың Қоқан ханы әлімге айтқаны айғақ емес пе?.. 
Осылардың бәрін Саржан да, Бегдербек те біледі. Сондай қорлықты бастан кешкен қазақ 
әскер жинап басы қосылар жағдай туса ең алдымен ауызды Қоқанға салмағанда кімге салады? 
Бүгінгі күнге дейін шыдап келсе, онысы Қоқан Россия патшасына қарсы жәрдем берер деп 
сеніп келгені. Түбі ең күшті жауы Россия патшасы екенін Қасым төре балалары біледі. Егер 
оның отарлығынан құтыла алса, Қоқан хандығынан құтылуды оңай деп ойлайды бұлар. 
Сондықтан да жәрдем күтеді. Ал Қоқан хандығының берген жәрдемі ана жыл- 
ғы... Мұндай жәрдемнен қазаққа келер пайда жоқ. Енді бұлар бізсіз бастарын қоспақ. Жоқ, 
басын біріктіре алған дұшпаның қайралған қылышпен тең, абайлап ұстамасаң қолыңды алып 
түседі. Іштегі шұбар жыланды асыраудың қажеті жоқ, одан дер кезінде арылған жөн». 
Саржан сұраққа қарсы сұрақ қайтарды. 
— әлде сіз біздің Россия патшалығымен ұрысқанымызды ұнатпайсыз ба? 
— Бекер үйдейсіз, — деді сөзін соза құшбегі. — Егер мынау ақ сақалым орыстың қанымен 
боялса арманым жоқ. Бірақ қазір мәселе онда емес... 
— Енді неде? 
Бегдербек Саржанға күлімсірей қарады. 
— Қазақта мақал бар емеc пе... «Өзім асыраған күшігім өзімді қапты» деген? 
Саржан тұнжырап кетті. 
— Қай күшік қай күшікті асырағанын анықтасақ нетті. 
Құшбегі бұрынғысынан да күлімсірей түсті. 
— Қазақта тағы да бір мақал бар емес пе, дастарқан қасында отырып қонақ аяғын алшақ 
көсілмес болар деген? 
— Иә, сөзіңіз дұрыс, кей қонақ аяғы сонау Созақ, Сайрам, Ақмешітке дейін көсіліп жатқан 
жоқ па? Ондай масыл қонақ, масыл ағайынға аяғыңды тарт дейтін, әттең дүние-ай, күштің 
жоғы-ай!.. 
Бегдербек Саржанды сөзінен ұстады. 
— Бас қосып, күш жинау дегендегі мақсатың сол екен ғо й. 
Қызу қанды Саржан абайсызда от басып алғанын түсінді. Айтылған сөз, атылған оқпен тең, 
қайтып алар дәрмен қайсы. Осы ағаттығынан іштей ызаланып, сазарды да қалды. Ал 
Бегдербек 
болса 
жауының 
түпкі 
сырын 
оңай 
аш- 
қанына мәз болып, енді шындап күлімсіреді. «Бас қосып күш алса, өзіңе тарпа бас салайын деп 
тұрған жауды қалай босатып жіберуге болады? Жоқ, кешірілген жау — ең қауіпті жау». 
— Алдияр тақсыр, — деді енді Есенгелді сөзге кірісіп, — жерді шұқылай берсең шұңқыр 
болады, денеңді шұқылай берсең жара түседі... Елімізден, жерімізден айырылып жүргенде не 
етесіз біздің жанымызға жара салып? Россия патшасына қарсы шығамыз деп сізбен бірге бір 
қайыққа мініп едік, сол қайықтың бір жағаға жетуі керек те еді. Айран сұрай келіп, шелегіңді 
жасырма дегендей, шын ойымызды айтайық. Ташкенттік өзбек ағайынға сонау Сарыарқаның 
жерін қорға деу қиын, ал ақ патшадан тартып әпер деу тіпті орынсыз. Сыбырлап сөйлегенді 
құдай естімей ме, орыс солдатын жеңетін Қоқанда да күш жоғы өзіңізге аян. Сондықтан біздің 
өтінішіміз... 
— Жаңағы Саржан мырза айтқан ғой? 
— Иә, мал ашуы — жан ашуы, жер ашуы — ел ашуы. Қазақ ел болып бас қосса, кім біледі, 
бір кемерге жетіп те қалар ма еді, қайтер еді... Алдияр тақсыр, жаралы жолбарыс жарасыз 
жолбарыстан ер келеді. Біз қазір жаралы жолбарыспыз. Жауымызға аямай шабуымыз заңды. 
«Иә, мен де сендердің жаралы жолбарыстай пиғылдарыңнан қорқамын, — деді ішінен 
Бегдербек, — сондықтан да сендерді темір шынжырда ұстау ең тиімді әдіс».
Бірақ Есенгелдіге өзгеше сұрақ берді. 
— Жарайды, Қаратау, Шу, Сыр бойының қазақтарының басын қосуға біз рұқсат берейік 
делік. Сонда қолдарыңнан не келеді? Ол күш тым жеткіліксіз емес пе? 

32 
Орта Сыр, Шу, Сарысу қазақтарының басын қосуға сіздер мүмкіндік берсеңіздер, Аяқ Сыр, 
Арал теңізі, Үстірт, Маңғыстау қазақтарының бізбен бірігуіне Хиуа ханы қарсы болмас деген 
үмітіміз бар. Хиуа хандығының Россия империясынан қорғаныс ететін алдыңғы шебі қазақтың 
жері емес пе? 
Он тоғызыншы ғасырдың бас кезінде, Мұхамед Рахым ханның тұсында Хиуа хандығы 
үлкен мемлекетке айналған. Солтүстікте Сырдарияның Аралға құятын сағасынан бастап 
Оңтүстіктегі Ауғанстан шекарасына дейін осы хандыққа бағынышты болатын. Бұған Мұхамед 
Рахым мен оның әкесі Елтезер қазақтың алауыздығын пайдаланып, Сырдарияның Аралға 
құятын сағасын, Арал теңізінің маңайын, Үстірт, Маңғыстауды, сол жерлерде паналайтын Кіші 
жүздің біраз руын өзіне бағындырып алған. Хиуа ханының қарамағындағы қазақтардың көрген 
күні, Қоқан хандығындағы қазақтардікінен де сорақы еді. Қит етсе қырып-жойып, байлап-матап 
Ауғанстанға апарып, қатынын күңдікке, еркегін құлдыққа сататын. Бір ғана мың сегіз жүз 
жиырмасыншы Ұлу жылы Хиуа ханының әскері қазақ ауылдарын шауып, жүздеген адамдарын 
өлтіріп, алпыс бес мың қойын он бес мың түйесін, жеті мың жылқысын, мыңға жуық сұлу деген 
қыз-келіншектерін тартып алып кеткен. Кіші жүз ауылдары Хиуа хандығына қарсы талай рет 
бас көтерген. Бірақ жігері құм болып, дегендеріне жете алмаған. 
Бір мың сегіз жүз жиырма бесінші, Тауық жылы Мұхамед Рахым өлгеннен кейін Хиуа 
ханының тағына оның үлкен баласы Аллақұл отырды. Табынды басқарып келген Айшуақ ұлы 
Серғазы сұлтан осы Аллақұлға жалғыз қызын беріп, Хиуаның қол астына кіріп, соның 
арқасында Кіші жүздің ханы аталған. 
Бірақ бұл кезде Россия патшалығы Хиуаға да көзін тіге бастап еді. Өз хандығына қауіп 
төнгенін сезген Аллақұл екі мемлекеттің ортасында жатқан Үстірт, Маңғыстау, Арал теңізі, 
Сырдарияның аяқ шенін жайлаған қазақ ауылдарын Россия патшалығына қарсы қойып, өзіне 
қалқан етуді көздеген. 
Есенгелдінің айтып отырғаны осы екенін құшбегі де түсінеді. Сөйтсе де сұлтандардың түпкі 
сырын аша түсейін деген оймен: 
— Жарайды, Қоқан ханы мен Хиуа ханы қазақ ағайынның пайдасын жоқтап Ұлы жүз бен 
Кіші жүзге өз бастарын қосып жасақ жинауға мүмкіндік берсін делік. Бірақ, бұ да аз күш қой. 
Қазақта сан жағынан Орта жүз басым. Біздің есебімізде Қараөткел, Семей, Торғай, Жайықтың 
солтүстік пен күншығыс шебінде, аздаған Кіші жүздің руларын қосқанда бір миллион сегіз жүз 
мың жан бар. Тегіс Орта жүз десеңіздер болады. Ал сол Орта жүз қайда қалады? 
— Кіші жүз бен Ұлы жүз басын біріктірсе Орта жүз орта жолда қалмайды. — Есенгелді шын 
ойын айтты, — Абылай атамыздың үш жүздің басын қосып, ақ туын тіккен жер емес пе, күреске 
дайын тұр. 
Құшбегі жымия езу тартты. 
«Дәмелерің алыста екен! әрине бар қазақтың басын қостырып қойсақ сендерге Қоқан да, 
Хиуа да төтеп бере алмас. Россия айдаһары да оңайлықпен жұта алмас. Жоқ, қымбатты 
сұлтандарым, біз сендер ойлағандай ақымақ емеспіз. Россия да, Қоқан да, Хиуа да сендерді 
майшелпек етіп асай бергісі келеді. Оған қазақтың малы да, жері де жетеді. Бізге сендердің бір 
болғаныңнан алауыз болғаның тиімді». 
Алаяқ Бегдербек бұл ойын тағы да жасырып, күлімсіреген үстіне күлімсірей түсті. 
— Бұған Серғазы хан қалай қарайды? Ортақ өгізден оңаша бұзау артық демей ме? Бүкіл 
қазақты біріктіргеннен гөрі Кіші жүзді өзінің бауырына басып отырғанын жақсы көрсе 
қайтесіңдер? Онда Аллақұл хан қайын атасының сөзін жерге тастай ала ма? — Құшбегі 
қиқылдай өтірік күлді. — Өзі жас тоқалын жақсы көреді дейді ғой. Кейде оймақтай дүниенің 
алтын аймақтан да артық құны болатын әдеті... 
— Серғазы Кіші жүздің ханы емес. Аллақұл оған ондай ат бергенмен Сер- 
ғазыға тек Табын мен Шекті рулары ғана бағынады. Бұның өзі екі ұшты жәйт. Табын руының 
көпшілігі қазір Жоламан сұлтанның соңында... 
«Бәсе, өзім де ойлап ем, өзі қазақ бола тұра бір тайпы ел қалай бір ханға бағынып жүр 
деп... Жоламан дегендері де осы Қасым төре балалары секілді, өз алдымызға ел боламыз, хан 
боламыз деп көксеген біреу шығар». 
Бірақ құшбегі Жоламан жайын тез ұмытты. Ол сөзді кенет күлкі-сықақ арнаға бұрды. 

33 
— әкесін бір тайпа елге хан етердей Серғазы мырзаның қызы қандай еді? Басы алтын, 
арты күміс пе екен? 
Мұндай сұраққа жауап беруді ар көріп Есенгелді де, Саржан да үндемеді. Бұлардың ренжіп 
қалғанын аңғармағандай құшбегі күлімсіреген қалпында: 
— Қазақ сұлтандары хан болудың жеңіл әдісін тапқан екен, — деп қалжыңдай түсті. — 
Мүмкін Қасым төренің де сұлу... 
Саржан қолын семсер сабына қалай апарғанын аңғармай қалды. Есенгелді сабырлы 
қимылмен Саржанның қарын қысты. Бегдербек сұрланып кетсе де, ештеңе сезбегендей 
күлімсіреп сөзді бөтен жаққа бұрды. — Мүмкін Қасым төренің Серғазы секілді хандарды 
жақтырмауының бөтен де себебі бар шығар. Қызын беріп, хандықты сатып алу — сұлтандарға 
ұнасымды іс емес қой. 
«Жоқ, жоқ, деді бірақ, ол ішінен, кенет бойын алып кеткен дірілін әзер басып, бұлардың 
көзін тез құрту керек... япырмай, кісі қабылдайтын үйге қарулы адамды кіргіздірмеуді бұрын 
қалай ойламағанмын? Бұны бұдан былай қарай қатты еске алу керек екен. Кім біледі, ашу 
үстінде Саржан секілді бір ноқай...» 
Құшбегі өзінің ағат сөйлеп қалғанын бірден аңғарды. Намысқой Саржанның оқыс 
қимылынан іштей жаман шошыды. Енді ол бұдан әрі сұлтандармен әңгімелесудің еш қажеті 
жоқ деп тапты. Бәрі де айқын болды. Тек сұлтандар сес алып кетпесін деп бұрынғысынан да 
бетер күлімсірей түсті. 
— Ел қамын ойлаған ер азаматтардың ашуын да, өкпесін де түсіне алмасақ қалай жұрт 
билей аламыз? — деді ол ана екеуінің бетіне ашық жүзбен қарап, — Саржан мырза, сіздің 
күйігіңізге де түсінем, сол себепті кейбір қызба сөздеріңізді де кешірем. Өзбек қазаққа дос ел. 
Дос болмаса Мәмет әлім құшбегі алты мың әскерін ертіп Арқаға бара ма? — Ол енді ұялғандай 
жерге қарады, — қолынан келмеген іске ол айыпты емес. Мәмет әлімнің күнәсін кешіріңдер. Ал 
сіздердің тілектеріңізді бүгін кешке хан иеме жеткізем. 
— Егер ханзадасыз шешілмейтін болса, — деді абайлап сөйлеп Есенгелді, — біз өзіміз де 
о кісімен дидарласамыз ба, қайтеміз? әрине, сіз рұқсат етсеңіз... 
Бұл сөзге Бегдербек қуанып қалғандай ишарат көрсетті. «Өздерінің тілегін пайдалану 
керек. Қайткенмен де бұлардың тағдырын бүгін түнде шешкен жөн». 
Ал сұлтандарға: 
— Бұларың табылған ақыл, — деді. — Хан иеме сіздерді қабылдатуды өз міндетіме 
алайын. Тек о кісі ертең Қоқанға қайта жүріп кетеді. Сондықтан бүгін жолығып қалғандарың 
жөн. Мүмкін хан ием сіздерді кеш шақырып қалар, жігіттеріңіз жата берсін, ал өздеріңіз 
ұйықтамай менен хабар күтіңіздер... 
Ташкент құшбегінің дуан сарайы қонақтар жататын рабаттан әжептәуір қашық болатын. Бұл 
екеуінің ортасында сыңсыған жеміс ағашы, гүлдер алаңы, тынбай аққан лайлы сулы атжал 
жатыр. 
Есенгелді мен Саржан Бегдербекпен әзірге қош айтысып диуан сарайдан шығып, 
құшбегінің ішкі, сыртқы есіктердегі күзеттерінен өтіп, өздері жатқан рабатына беттей беріп еді, 
оларды бір теректің жанында шұбыртпалы Ағыбай батыр мен Саржанның он тоғыз жасар ұлы 
Ержан күтіп тұр екен. Ержан әкесіне тартқан ат жақты, ақсары, талдырмаш келген бала жігіт. 
Әкесінен гөрі көзі шегірлеу, бойы шағындау. Арқа салдарынша киінген. Басында үкілі құндыз 
бөрік, үстінде жібек белбеумен қыналған оқалы мол жеңді барқыт шапан мен жарғақ шалбар, 
аяғында күміс зерлі биік өкше етік. 
Шұбыртпалы Ағыбай Қасым төре балаларының соңынан ерген, кедейден шыққан батыр. 
Биыл отыз төртте, зор денелі, түкті қабақ, қара сұр, шүңірек көз кісі. Қолдары бақандай ұзын, 
саусақтары анау-мынау адамды маңдайынан бір шерткенде үнсіз қатыратындай салалы, жұп-
жуан. Сақал-мұрттан ада дерлік, тек иек астында селдір ғана сақалсымақ бірдеңе бар. Құрдасы 
Кенесарыдан бастап үзеңгілес серіктерінің бәрі оны «көсе» деп атайды. Сырт бейнесі 
ызбарлы, бір көргеннен-ақ күш иесі екені танылады. 
Үстінде мол тігілген қара шекпен. Басында да түйе жүн қара далбағай, бұтында қара құлын 
терісінен иленген жарғақ шалбар. Аяғында кең қоныш саптама етік. Белінде тізесіне тиетін 
қайқы қара қылыш пен қап-қара болат семсер. Тек арқасына үнемі таңулы жүретін болат 
қалқаны ғана бозғылт. 

34 
Ағыбайдың ең сүйікті қаруы тоғыз буынды, жез сақиналы жуан қайың найза. Атқа мінгенде 
құлан терісінен бұзау тіс етіп өрілген қайыспен қанжығасына байлап алады. Ал жай жүргенде 
қолына ұстайды. Бұл найзасын Ағыбайдың жақсы көретіні соншалық, ол күндіз қолынан бір 
түсірмейді, түнде басына жас-танып жатады. Батырдың денелілігі соншалық, биіктігі кіші-гірім 
түйедей, атақты Ақылағына мінгенде, есекке мінген өзбектей, тізесі атының қолтық тұсын соғып 
тұрады. 
Үсті-басы қара қоңыр, темір тор сауытты Ағыбайдың түсі орасан суық, сонау шүңет көздер 
қайтпас қайсарлық, таусылмас қайрат отындай жанады. Қандай жүректі жан болса да, 
Ағыбайды алғаш көргенінде алпамсадай ызбарлы түрінен сескенбай қалған емес. Ал 
әлдеқалай түнде кездескен адам, ертегінің дәуін көргендей жүрегі жарылып кете жаздайтын. 
Оның есінде батыр түн ұйқысынан шошып оятар бір құбыжық секілді өмірбақи қалатын. 
Қарқаралыдан шыққан Ағыбайдың әкесі Олжабай батырға бір боталы түйе, жауға мінер бір 
ат, балаларына сүт болар жалғыз сиырдан бөтен мал бітіп көрген емес. Ал шешесі Есіл 
бойындағы Тарақты руының қызы еді. Бұ да адуынды, батыр мінезді әйел болатын. Олжабай 
балалары ер жетпей дүние салды. Шешесі Дәметкен Ағыбай, Манабай, Танабай, Мыңбай атты 
төрт баламен жесір қалды. Ең үлкені Ағыбай ол кезде онға жаңа жеткен. Балаларының аттары 
кілең «баймен» бітсе де Олжабай дүние салғанда бұлардың бар малы боталы жалғыз қара 
інген болды. Жоқшылықтан бөтен серігі жоқ қайратты Дәметкен, төрт баланың қамы үшін, 
ағайынның бермесін күшпен тартып алуға кірісті. Қолына сойыл ұстап өзіндей кедей 
адамдарымен бірігіп қараңғы түнде бай ауылдардың сояр соғымын барымта етті. 
Балапан ұяда не көрсе ұшқанда соны іледі, осындай өжет ананың баулуында қанаттанған 
Ағыбай да батыр болып өсті. Он сегіз жасынан Қасым төре балаларының соңынан ерді. Отыз 
төртке келгенше басынан талай айқасты өткізді. Қазір Ағыбайдың суарылған көк темірдей 
әбден пісіп, мейлінше қайралған кезі. 
Есенгелді мен Саржан асықпай аяңдап өздерін қобалжи күтіп тұрған Ағыбай мен Ержанның 
қасына келді. Ағыбай гүл-бақшаның ортасында әлдеқалай тұра қалған қара жартас тәрізді. 
Анандайдан дөңкие көзге түседі. Саржандар келе жатқан жаққа тесіле көз тастауына қарағанда 
қобалжып тұрғаны айқын. Бірақ сырын сыртына шығармай, үн-түнсіз қатып қалған. Бұлар 
жақындаған кезде Ержан Есенгелдіге қарап: 
— Көке, сөйлесе алдыңдар ма? — деді. 
Есенгелді жүре жауап берді. 
— Сөйлестік, қалқам... Енді Мәделіханның өзімен дидарласпақпыз... 
Бұдан артықты сұрауға болмайды. «Мәделіханның өзімен дидарласпақпыз» деулеріне 
қарағанда құшбегімен жөнді бәтуәға келмеген ғой деді де қойды Ержан ішінен... 
Рабатқа келгеннен кейін, өздерінің жатар бөлмелеріне кіріп алып, ағалы-інілі екі сұлтан 
ұзақ кеңесті. Құшбегі қанша жылы сөйлеп шығарып салғанына қарамастан, екеуі де бір 
сұмдықты сезген-ді. Кеңесе келіп, «есің барда еліңді тап» деген ақылды еске алып, 
Мәделіханмен сөйлескеннен кейін, бір сәт те кешікпей елге жүріп кетуді ұйғарды. Жан алайын 
деп тұрса да іші-бауырыңа кіріп жылы сөйлейтін өзбек бектерінің сайқал ұстамдылығы бұларға 
да аян. Бегдербек жайылып төсек, жазылып жастық болған сайын, ағайынды сұлтандар 
сескене түсті. Бірақ өзгелерді шошытпайық деп өздерінің күдіктерін қастарына ерген 
төлеңгіттеріне ашпады. Тек Ағыбайды ғана шақырып ап: 
— Батыр, — деді Саржан неге екені белгісіз кенет толқып кетіп, — біз Мәделіханнан 
оралғанша Ержанды қасыңнан тастама. Және аттарыңа сақ бол, өзбек бақташылары бөтен 
жаққа әкетіп жүрмесін. 
Жігіттер мініп келген аттар көршілес керуен сарайдың ауласына қойылған-ды, ал ер-
тоқымдары осы рабаттың шыға берісіндегі бір бөлмеге үйілген. Бағушылар өзбек адамдары, 
тек төлеңгіттер анда-санда барып қарап тұратын. 
Ағыбай Саржанның неге бүй дегенін саралап сұрамады. Жалғыз-ақ ішінен бір сырды түйді 
де: 
— Құп болады, — деп шығып кетті. 
Күн бесінге таяп қалған. Босқа сарылып отырмайын деп Есенгелді қалың ойға шома 
қалтасынан тәспиғын шығарып, сыртылдатып тарта бастады. Ал Саржан анандай жерде 

35 
жатқан кілем боқшантайынан қол басындай қайрағын алып, белін шешті де, қынабынан ақ 
семсерін суырып, қанды айқас алдындағыдай әдетімен өткірлеп қайрауға кірісті. 
...Есенгелді мен Саржан кеткеннен кейін құшбегі ұзақ уақыт үн-түнсіз отырды. Қанша 
ойланбайын десе де болмай-ақ қойды. Саржанның бағанағы семсеріне қолын салған қимылы 
көз алдына елестей берді. Тіпті кенет сол ақ семсер қынабынан жарқ етіп суырылып көкірегіне 
қадала түскелі тұрған тәрізденіп кетеді. Қанішер адамның тегі қорқақ келеді. Бегдербек қанішер 
де, қорқақ та еді. Осы гүлдене түскен дәулетті кентке қолы жетісімен Бегдербек Ақмешіттің 
хакімі Жақыпбекпен тізе қосып, ең алдымен Сыр, Созақ, Шу бойындағы қазақ ауылдарын 
бұрынғыдан да бетер қысымның астына алды. Өзінің тас жүректігімен Мәделіханға ұнап, Қоқан 
ханының бас қолбасшысы дәрежесіне дейін көтерілмек ойы бар. Бүгінгі қимылдары сол 
көтерілудің алғашқы сатылары. 
Ал бұл — Бұхар ханының да Ташкенге көзін тіккен кезі еді. Бегдербек болса Бұхар елінен 
қатын алған. Оның үстіне болашақ — жер астынан жік шығарып, екі құлағы тік шыққан Қоқанда 
емес, ежелгі көне Бұхар әмірлігінде тәрізді. Бегдербек мұны да еске алды. Сондықтан сұм 
құшбегі Мәделіханды жар басына итере салуға дайын, өйткені Қоқан ханының біраз мінезі оған 
аян... Әсіресе қызба, нәпсі құмарлық қасиеттері. Ал Ханпадшайым — әйел жыныстысының күн 
мен айы. Оны көрсе періштенің де ақ жолынан таюы ықтимал. Адам Атаның жұмақтан 
қуылуына себепкер болған Хауананың көркі де осындай-ақ шығар. Бір көрген адамның 
Ханпадшайымға қызықпауы екіталай. Аппақ қардай ақшыл бетін аударып, тостағандай қарақат 
көзін күлімдетіп бір қарағанда, көңілдегі қайғысын ұмытпас бірде-бір еркек дүниеден табылмас. 
Бегдербек осы Ханпадшайымның Мәделіханға тоқал шеше екенін де еске алды. Бар кәптің 
өзі осында еді. Нәпсіқұмар Мәделіхан осы сұлу тоқал шешесімен тіл тапса, екеу ара күлкі-
қуанышы жарасса... Әрине, олардың сырын жасырар тас қабырғалар бар. Бірақ осы тас 
қабырғалар құшбегінің арқасында болған оқиғаны Бұхар әміріне жеткізсе... Құшбегінің бар 
арманының өзі сол емес пе! Ісләм дінін аяққа басып, өз әкесінің тоқалымен көңіл қосқан 
күнәліні кім қорғай алады? Мұхамед пайғамбардың салған жолы қатаң. Мұндай ханға бүкіл 
Ісләм әулеті қарсы тұрады емес пе? әрине қарсы тұрады... Сөйтіп, Бегдербек Бұхараға 
Қоқанды жығып бермей ме? Жығып береді. Осы еңбегі үшін Бұхар әмірі де оны ұмытпас. 
Мүмкін бүкіл Қоқанды билетер?.. 
Бегдербектің Мәделіханның келуін асыға күткен тағы да бір себебі бар. Ол Қасым 
балаларының тағдырымен байланысты. Әрине Қоқан ханының бұған тікелей қатынасы жоқ. 
Бірақ болғалы тұрған қанды уақиғаны соның әмірі етіп көрсетсе қайтер еді? Сақтықта қорлық 
жоқ, егер бұл істің өзінен шыққанын Абылайдың көкжал ұрпағы біліп қалса, әңгіменің аяғы неге 
барып соғарын кім біледі? Есенгелді мен Саржанға қадалар ақ семсер өзіне қадалмасына кім 
кепіл? Абылайдың отыз бір ұл, қырық қызынан тараған бықып жатқан бүкіл ұрпағының 
қаһарынан қалай құтылып кете аласың? Көптен кім шықпайды, олардан да бір Бегдербектің 
шықпасына кім куә? Ал егер күнәні Мәделіханға аударса, оған не істейді? Ташкент құшбегіндей 
іргелес ел емес, тоғыз таудың ар жағындағы дәу үйі тәрізді, Қоқан ханының салтанат 
сарайының тоғыз есігінен өтіп Мәделіге жеткенше кім бар, кім жоқ... 
Бегдербек күлімсіреді. Оның есіне бағана Мәделіхан мен Ханпадшайымға арнап берген 
таңертеңгі қонақасы түсті. Хан мен тоқал шешесі құшбегінің жомарт дастарқанының екі 
жағынан қарама-қарсы орын алған. 
Шайды Бегдербек өзі құйған. Құшбегі ұсынған көгілдір фарфор кесені алып Ханпадшайым 
сыңғырлай күлді. 
— Мұхамед әлім еркем, сіз Қоқанға хан болғанмен маған баласыз ғой, — деді ол, — 
пәренжемді алып отырсам сөкет көрмейсіз бе?.. 
Хан жауабын күтпей Ханпадшайым бетінен пәренжесін алды. Қара бұлттың астынан 
жарқырап күн шыққандай, ел аузында ертегіге айналған Ханпадшайымның көркем ақ жүзі 
көрінді. Тоқал шешесінің сұлулығына таң қалған Мәделіханның қолынан кесесі түсіп кетті. 
— Байқа, тентегім, — деді Ханпадшайым Мәделіханды еркелете күліп, — мүбәрәк 
саусақтарыңызды күйдіріп алмаңыз... 
Бұдан кейін Мәделіхан шай ішіп отыр ма, у ішіп отыр ма аңғармайтын күйге жеткен, екі 
көзін алмай тоқал шешесіне қарай берген. 

36 
Шай құйып отырған құшбегі қайдағы жоқ бірдеңені сылтау етіп, далаға шығып кетіп, қайта 
оралғанында оңашада қалған өгей баласы мен тоқал шешесінің арасындағы тек қырағы көз 
ғана сезетін, бір тілсіз шаттықтың пайда болғанын аңғарған... 
Бегдербек тағы күлімсіреді. Өзі құрған дұзаққа екі көгаршынның бірдей оп-оңай түскелі 
тұрғанына ол іштей мәз-мейрам. «Бәсе, ақылды адам қашанда болса ақымақтан құтылу жолын 
оңай таппас па! Бұхар әмірі бұған бүкіл Қоқанды билетпеген күнде де ұпайын түгел етпей ме! 
Қоқан ханына жылына төлейтін жиырма мың күміс теңгені, өз пайдасына қалдырса мұртын 
балта кесе ме? Жиырма мың жиырма сом емес қой, алты ұлына жаңадан алты шаһар салмай 
ма...» 
Бұл кезде күн де батып кетті. Құшбегі жасыл бақшасында шақырған көкек үні естілді. Байғұс 
құс батқан күнмен бірге біреудің өшкелі тұрған бағын жоқтағандай тылсым білмей ұзақ 
шақырды. 
Құшбегі кәрі белін уқалауға аяқ жағында отырған паша балаға түн ортасы ауа келуін әмір 
етті 
де, 
Мәделіханның 
дем 
алып 
жатқан 
бөлмесіне 
қарай 
аяң- 
дады. 
Мәделіхан әбден тынығып қапты. Келе жатқан түнмен бірге өзін зор қуаныш күтіп тұрғандай 
екі көзі күлім-күлім етеді. Құшбегіні шақырғалы отыр екен, бұл келісімен-ақ екеуі құпия әңгімеге 
кірісіп кетті. 
— Тентек төре бастаған ереуілден кейін қазақ ауылдары үнін өшірген тәрізді еді, — деді 
Бегдербек өз қарамағына жататын қазақтардың жалпы жағдайын сөйлей келіп, — ал қазір 
Ташкент уәлаятын тағы бір қауіпті қара бұлт қоршағалы тұр. Бұл бүлікті басқаруға дайындалып 
жатқан — Қасым төренің балалары. Қандай кесім айтасыз? 
Мәделіханның әкесі Омархан кезінде де ауыр салық, орынсыз қиянатқа көнгісі келмеген 
Сыр, Сарысу, Шу бойының қазақтары сан рет бас көтеріп ереуілге шыққан. Соның ең үлкені 
Тентек төре атты кісі басқарған көтеріліс болды. Ол он екі мың атты сарбаз жинап алып, Қоқан 
ханының қарамағына енетін бірнеше қалаларды алған. Тентек төре Сайрамды босатып, сол 
жерге туын тіккен. Сайрамға Шымкент, әулиеата қалалары қосылған. Бұларға қарсы Омархан 
қалың қол шығарған. Тентек төре әскерін екіге бөліп, Сайрам мен Шымкентке бекініп алып ұзақ 
соғысқан. Ақырында азық-түліктері таусылып, амалсыз қарсыласуларын доғарған. Омархан 
ләшкерлері жеңілген елді қанға бояп, мал-мүліктерін талап, ойына келгендерін істеп, екі жүзге 
таяу адамды дарға тартқан. Сайрам жерін қан сасытқан. 
— Хан ием, ауруын жасырған адам өледі. Шыққалы тұрған бүлік жайлы ашық айтқанымды 
кешіріңіз, — деді құшбегі, ханның үндемей қалғанына ренжісе де сыр бермей. — Осы бүліктен 
құтылудың бір-ақ жолы бар. Ол — күні бұрын қимылдап, ұшқын өртке айналмай тұрғанда басу. 
Және аямай басу. Сіздің құрметті әкеңіз Омархан Тентек төрені қалай үйретсе, біз де Қасым 
төренің тентек сойыл балаларын солай үйретуіміз керек. 
Бегдербектің көз алдына Саржанның бағанағы семсерге ұмтылған оқыс қимылы тағы 
елестеп кетті. Енді ол сол семсер суырылмай тұрып қимылдап қалайын дегендей тым жіті 
сөйледі. 
— Есенгелді мен Саржанның басын алу өз қолымнан да келеді. Бірақ сіздің рұқсатыңызсыз 
әрекет істеуге дәтім бармады. Бұзық болғанмен олар да сіздің хандығыңызға жатады ғой. 
Хан үндемеді. 
Жоқ, хан жауап қайырудан қорқып отырған жоқ, оның ойы басқада. Құлағы анда-санда 
шалып қалған Тентек төре, Қасым төре... Есенгелді, Саржан деген сөздер тіпті миына кіріп те 
отырған жоқ. «Ол төрелерде менің қандай шаруам бар? Бәрінің құнын құшбегі жылда беретін 
жиырма мың теңге күміс ақшамен күні бұрын төлеп қойған жоқ па? Мейлі не істесе о істесін, 
тіпті сол төрелерді пісіріп жесін, қыңқ десем құдай соқсын»... Қазір Мәделіханның қиялы да, 
ойы да басқада. Оның бар арманы, бар көңілі сонау жас тоқал, бедеу шеше 
Ханпадшайымда!... «Денесі де ақ жүзіндей аппақ па екен? Қос анары да қолға қатты, кеудеге 
жұмсақ па екен? Иә, солай шығар. Бала таппаған әйел ғой, әлі ең қымбатты жерінің таңы 
айырылмағаны, анау ақ шәйі көйлек жасыра алмай тұрған жұмыр сандарынан-ақ аңғарылмай 
ма? Япырмай, туған әкемнің кешегі жас тоқалы туралы былай ойлауым күнә емеc пе? Жоқ 
жұрт көрмеген нәрсе күнә емес. Жұрт көрмейді деймін-ау, құшбегі ше? Бұл сұм бәрін де сезіп 
отырған жоқ па? Иә, сезіп отыр. Бірақ мені осы үшін шақырды ғой? Сонда қандай қулығы бар. 

37 
Тоқал шешеме істегелі тұрған күнәм арқылы Есенгелді, Саржан сұлтандардың қанын сатып 
алмақ па? Мейлі. Жаныңды өртеген ләззатқа қарағанда айдаладағы түйе жүн шекпен киген 
қазақтардың басы неге тұрады? Бәрібір мен де өлемін. Есенгелді мен Саржан да өледі. Өлім 
туралы емес, өмір туралы ойлаған жөн. Ал Ханпадшайым шын өмір, шын арман...» 
Бұлар сөйлескелі бірталай болған. Түн ортасы да таяу. Мәделіхан біресе Бегдербек сөзін 
тыңдайды, біресе тәтті қиялға кетіп үндемей ұзақ отырады. 
— Хан ием, қандай шешім айтасыз? — деді құшбегі Мәделіханның тәтті ойын бұзғысы 
келмегендей жәдігөйлене күлімсірей сөйлеп. 
«Қандай шешім? Иә, Мәделіхан қандай шешімге тоқтауы керек? Жоқ, Мәделіхан о дүниенің 
күнәсін бұ дүниенің қызығына айырбастауға міндетті. Жүрек соны аңсайды. Тоқал шешенің ақ 
денесін бүгін түнде құшу керек. Күйіп-жанып бара жатқан нәпсі тек соны тілейді... Ал таңертең 
Қоқанға қайтқаны дұрыс. Екі түнге қалуға болмайды. Сезіліп қалуы мүмкін. Ханпадшайым 
құшағы қанша қымбат болғанмен, хан тағы одан да қымбат. Әрине жүрегіңді өртеп бара жатқан 
сусыныңды тоқал шеше қандырса, оның көңілін мықтап риза еткен жөн. Досы бар, дұшпаны 
бар, Ташкентке келген бос пәуескесін сый-құрмет, тарту-таралғыға тиеп жіберу дұрыс. Бірақ 
сараң құшбегі қанша мүлік берер дейсің?» Кенет Мәделіханның көзі күлімдеп кетті. «Арқа 
сұлтандары қашан да болса жомарт келеді. Менімен жолығуға арнап шыққан болса, әкелген 
сый-құрметтері де бар шығар. Соның барын Ханпадшайымға берген жөн. Хан тек құшақтауға 
ғана құмар емес екенін білсін!» Осы ойға бекінген Мәделіхан енді Бегдербекке қарады. 
— Қасым төренің балалары Қоқан ханына бастарын сый ғып тарту үшін ғана келді ме? — 
деді. 
Есенгелді мен Саржан қазақ елінің дәстүрі бойынша Ташкент құшбегіне ер-тоқымы, жүген-
құйысқаны күміс, жал-құйрығы төгілген, Арқадан келген тоғыз қара жорға, тоғыз боз жорға, әр 
ер басына байланған тоғыз қара құндыз, тоғыз қоңыр бұлғын әкелген. Арқаның аңқау 
батырлары қызыл тастап итті алдағандай, осы бір кәделі сый-құрметтерімен өздерінің түпкі 
ойын өткізіп кетпек болған. Бұлары ақ майды бауыр қосып асаттырғандары. Бірақ әккі тазы 
қызыл түлкінің қулығын алыстан сезеді, сұм құшбегі тарту-таралғыны қуана алғанмен, оларға 
терең орды қаза берді. Сол оймен ханнан сұлтандардың әкелген жорғаларын жасырып қалды. 
— Қасым төре балалары сый-құрмет көрсетпек тұрмақ, Қоқан ханының басын олжа етуден 
үміті болмасын. 
Тоқал шешеге Арқа сұлтандарының сыйлығынан ештеңе тарта алмайтынына ренжіп қалған 
хан қолын бірақ сілтеді. 
— Өздерінің бастарын бағалай білмеген сұлтандардың құны жоқ, не істесең соны істе, 
менен рұқсат. 
— Бұйрығыңызға бас ием, алдияр ханым. 
Мәделіхан енді есіней керілді. 
— Түн ортасы ауып бара ма, қалай?... — Ол алдында тұрған тағамнан шұқылап бірер түйір 
жеді де, көгілдір жүзім шәрбатынан бір кесесін жұтып салды, — бүгінгі әңгімеміз осымен бітсін.. 
— Құп, тақсыр, — хан бетіне Бегдербек бүгіндікке алғашқы рет тікелей қарады. — Хан ием, 
Ханпадшайымның қонақ бөлмесі қасыңызда... Екі есік бір адызда... Күзетті екі есікке де қояйын 
ба, әлде тек адыздың сыртқы жағына ғана қояйын ба? 
Хан оған сынай қарады. 
— Өзіңіз қай жағына қойғыңыз келіп еді? 
Құшбегі күлімсіреп төмен қарады. 
— Тек сыртына ғана... 
Хан да күлімсіреді. 
— Онда... Сіздің айтқаныңыз болсын. 
Құшбегі енді басын төмен иді. 
— Сеніміңізге рақмет. 
Мәделіхан енді өзін ұстай алмады. Құшбегімен келіскеннен кейін, бұдан арғы сақтықтың 
қажеті жоқ деп тапты. Ол бірден Ханпадшайым бөлмесіне қарай беттеді. 
Сұлу тоқал шешесін көргенше асыққан Мәделіхан бұл сәтте өз ниетін ақыл елегінен 
өткізбеді. Бұл желік алты жыл өткен соң қандай қанды уақиғаға апарып соғарын ойламады. 
Аяғын асыға басып сырлы есікке қалай таяп қалғанын білмеді. 

38 
Ал Бегдербек болса Мәделіхан кетісімен, бөтен адыз арқылы жесір тоқал жатқан бөлменің 
тұсына келді. Тек өзі ғана білетін жасырын тесік көзден ақ мамық төсектен ақ қайран санын 
жарқ еткізіп атып тұрып Ханпадшайымның кіріп келген Мәделіханға құшағын жая қарсы 
жүргенін, екеуінің ұмар-жұмар бола кеткенін көрді де, тесікті қайта жапты. 
Ол дәл осы сәтте Есенгелді мен Саржанның өлімін Мәделіханға жауып, өзін Қасым төренің 
алдында айыпсыз етіп көрсете алатынына сенді. Бірақ бұл қанды оқиға осы түнмен ғана 
бітпеді. Ләшкәр мен Бегдербек құшбегі: «Сенің балаларыңның ажалына біз айыпты емеспіз, 
Мәделіхан айыпты, кел өзара келісейік» деп Қасым төрені алдап шақырды. Созақтағы Телікөл 
жағасында Ләшкәр өз қолымен басын кесіп Ташкентке алып келді. Бұл қантөгіс бір жылдан 
кейін болды. Ал қазір... Мәделіхан мен Қасым төренің балаларының бірдей қақпанына іліккелі 
тұрғанына құшбегі мейлінше шаттанды. Ол дым көрмеген адамдай аяғын асықпай басып қонақ 
қабылдайтын үйге қайтып келді. Бегдербек өзін күтіп отырған жендеттерге: 
— Есенгелді мен Саржан мырзаларды хан шақырып жатыр деп ертіп келіңдер, — деп әмір 
етті. — Бірақ Саржанның беліндегі семсерді күні бұрын алыңдар. Ханмен кездесерде қару 
тағып кіруге болмайды деңдер. 
Жендеттер келгенде Есенгелді, Саржан, Ағыбай, Ержан төртеуінен бөтен жігіттердің бәрі 
өздеріне берілген бөлмелерінде ұйықтап қалған-ды. Хан әмірін естіп, Есенгелді мен Саржан 
киіне бастады. Белбеуіне семсерін тағып жатқан Саржанға ақ сәлделі, қатқан қара ешік-аға: 
— Ханзадаға қарумен кіруге болмайды. Сондай тәртіп бар, — деді жайбарақат. — Тастап 
кетіңіз... Қайтып келген соң тағарсыз. 
Ешік-ағаның «қайтып келген соң...» деген сөзінен Саржанның көңілі сәл орнықса да, іштей, 
семсерін шапанының астынан бағана байлай алмағанына жаман өкінді. Сұлтандарды әрине 
ешкім де тінтпейтін еді ғой, ал алда-жалда қауіп туып қалғандай кез болса, қанды жүзді алмас 
семсер ең жақын серік емес пе... 
Саржан семсерін баласына ұсынып: 
— Беліңе тағып ал... — деді де бірдеңе айтуға оқталып барып кілт тоқтады. 
Бұлар далаға шықса, аулада тағы алты адам тұр екен. Бәрі де қарулы. Бағанадан бері — 
үн-түнсіз жүрген Ағыбай кенет бірдемеден сескенгендей болды. Жау тиетінін жылқы ішіндегі 
жорыққа мінетін ат ең алдымен сезеді дейді қазақ, үнемі айқаста өскен Ағыбай бірдемеден 
сескенді ме, кетіп бара жатқан сұлтандарға: 
— Біз де еріп барайық, — деп соңдарынан жүре түсті. 
Бірақ ешік-аға алдын кес-кестеп: 
— Хан ием, тек Есенгелді мен Саржан мырзаларды ғана қабылдайды, — деді тағы да 
жайбарақат үнмен, — өзгелерің ұйықтай беріңдер. 
— әй, сен өзің... — деп Ағыбай ананы қолымен кейін сырғытып тастап, сұлтандардың 
соңынан жүре берем дегенде, Ержан қарынан ұстай алды да: 
— Хан бұйрығы солай болса, жамандасып қайтесіз, Ағыбай аға, — деді қобалжып 
тұрғандарын жендеттерге сездіргісі келмей, — одан да ат жақты шолып қайталық. 
Ағыбай бөгеліп қалды. Аналар ұзап кете барды. Батыр тісін қайрап тұр. Неге екенін өзі де 
білмейді, бір мезет анау Есенгелді мен Саржан мырзаларды қоршап кетіп бара жатқан ақ 
сәлделі, қанжар асынған адамдарды қуып жетіп, семсерін оңды-солды сілтеп, бастарын қағып 
алғысы келді. 
Заты момын Ағыбайға мұндай ашу қайдан пайда болды, өзі де білмейді. Кенет көз алдына 
баяғыда өткен бір алыс уақиға елестеді. 
әкесі өлген жылы қыс қатты болды. Төрт баламен қалған Дәметкеннің бар күн көрері сүті 
бұлақтай боталы інген. Бір күні, үскірік соғып тұрғанда, ол кездегі Қарқаралы аға сұлтаны Тәуке 
ұлы Жамантайдың шабармандары келіп, Олжабай үш жылдан бері ақ патшаға шаңырақ 
салығын төлемепті деп жалғыз інгенді ботасынан айырып тал түсте алып кетті. Даладағы 
үскіріктен де жаман ақырған, қылыш асынған кілең қаныпезерлерге жесір әйелмен төрт жетім 
бала не істей алады, жылай-сықтай қала берген. 
Өмірде Ағыбайға деген ең ауыр сын содан кейін басталған. Енесінен айырылған жас бота 
боздаса, ең үлкені сегізге келген Манабай, Танабай, Мыңбай үшеуі ботаның жанына барып 
қоса боздайды. 

39 
Төрт бейшараның даусынан Ағыбайдың сай-сүйегі сырқырайды. Солардың көз жасын 
көрмейін деп үйден далаға қашады. 
Мұндайда азапқа шыдай алмаған Дәметкен бір күні Ағыбайға: 
— Қалқам, мына төртеуін бүйтіп еңіретіп қоймайық, — деді. — Ботаны сойып алайық, 
балаларға аз күн қорек болсын, күзгі жалғыз тайыншаның еті таусылуға айналды. 
Үш кішкентай баласы ұйықтаған кезде, Дәметкен ауыз үйге ботаны жығып, төрт аяғын 
байлап, Ағыбайдың қолына үлкен лөк пышақты беріп: 
— Құлыным, обалы ақ патша мен Жамантайға бауыздай ғой, — деп, өз қолымен 
бауыздатқан ботаның ажалын көргісі келмей үйден шығып кетті. 
Ағыбай пышақты алып ботаның жанына барды. Бірақ ботаның мөлдіреген көзіне көзі түсіп 
кетіп еді, ал кәні бауыздауға қолы барсайшы! 
әлден уақытта «бауыздадың ба, құлыным!» деп үйге кірген шешесіне ол: 
— Апа, ертең сояйықшы, бейшара бір күн болса да жүре тұрсын, — деді. 
— Жарайды, қалқам, — деп Дәметкен көзіне келіп қалған жасын қолының сыртымен сүртті. 
Ағыбай ботаны ертеңінде де бауыздай алмады. 
Сөйткен Ағыбай, тіпті бейтаныс, жазықтары бары-жоғын білмейтін, сонау кетіп бара жатқан 
жасауыл жігіттердің бастарын шауып тастамақ. Бұл қайдан келген қанқұмарлық, жауыздық? 
Жоқ, Ағыбай табиғатынан мұндай болып жаратылмаған. Оны жауды аямас- 
тыққа да, ерлікке де үйреткен өзіне істеген қиянат. 
Сол жалғыз түйелерін алып кеткен күннен бастап «шаңырақ салығын» сал- 
ған ақ патша мен сол «шаңырақ салығы» үшін жалғыз түйелерін шабармандарына алдыртып, 
жас ботасын боздатқан Жамантай сұлтанға деген өшпенділік он үш жасар бала жігіттің 
жүрегіне қара қан боп қатқан. Сол өшпенділік Жамантай мен ақ патшаға қарсы Саржан тобына 
әкеп қосты мұны. Сол өшпенділік сансыз айқастарға араластырып жауына рақымсыз болуды 
үйретті. Міне бір кезде жас ботаны бауыздауға қолы көтерілмеген Ағыбай, қазір сонау топ 
адамды қырып салуға бар. Олар өз елінің жауы. Ал елге жау Ағыбайға да жау. Ондайларды 
бауыздауға Шұбыртпалыдан шыққан тас жүрек батырдың қолы дірілдемейді. 
Ержан ойға беріліп кеткен Ағыбайдың жеңінен ақырын тартып: 
— Ағыбай аға, аттарды бір шолып қайтайық, — деді. 
Бұлар жылқы жаққа бұрылған кезде, сегіз жендеттің қамауындағы Есенгелді мен Саржан 
қонақ қабылдайтын бөлмеге кіре берді. Төрде тәспі тартып тұрған құшбегіне бастарын ие 
сәлем берді. Дәл осы сәтте сұлтандардың екі жағында тұрған екі жендеттің жалаңаш өткір 
қылыштары жарқ етіп жоғары көтерілді де, сыр етіп төмен ақты. Төмен иілген екі бас 
көтерілместен домалап жерге түсті. Бастарынан айырылған екі дене екі-үш аттап барып сылқ 
құлады. Екі үш аттап барып, аунақшып барып тынды. 
— Ел болып бас қосуды көксеп жүргендеріңде, өз бастарыңнан айырылдыңдар ма, 
сабаздарым, — деп құшбегі кекете күлді. Сөйтті де жерде жатқан Есенгелді мен Саржанның 
бастары мен денелерін көрсетіп: — бір-екеуің мыналарын зынданға апарып тастаңдар! Ал 
қалғандарың ұйықтап жатқан жігіттерін жайғастырыңдар, — деді. 
Топ жендет әр бөлмеде алты адамнан жатқан үш бөлменің бірінен соң біріне кіріп он сегіз 
жігітті қойша бауыздап шықты. Тек Ағыбай мен Ержан аман қалды. Олардың бағына жендеттер 
ат қора жағына бармады. Ешік-аға сыртқы есікті күзетіп тұрған мосқалдау келген жасауылды 
шақырып алып: 
— Сен барып әлгі екеуіне «сұлтандар келді» деп хабар бер деді. 
Өздері есік алдында күтіп қалды. Қарулы Ағыбаймен кең аулада кездесуге жүрексінді. 
Мосқал адам ерте кезде қазақ арасынан Қоқан хандығына сатылып келген құл болатын. 
Ағыбайды бауыр тартып, жасырын бір-екі рет тілдесіп те қалған. Ол көрші аулаға барысымен 
Ағыбайға болған уақиғаның бәрін айтты. «Алысқанмен құр қаза боласыңдар, тез аттарыңа 
мініп 
қашыңдар» 
деді. 
Ендігі 
айқас- 
тың орынсыз екенін түсінген батыр жендеттермен ұрыспақ боп қылышын су- 
ырып алып жұлқынған Ержанды еркіне қоймай соңынан ертіп, аттарға жайдақ міне сап ауладан 
шыға 
берді. 
Ұйқысынан 
шошып 
оянып, 
шылбырына 
жабыс- 
қан күзетші жігітті, томардай аяғымен теуіп жеберіп, шалқасынан түсірді. 

40 
ІV 
Күншығыс жақты сынық тағадай қоршай көмкерген кәрі Қаратау алыстан қара-
қошқылданып көрінеді. Кей тұстары ат жалды, түйе өркештеніп ирелеңдеп жатыр. Селдір бу, 
жеңіл тұманнан ада, ашық аспанмен аймаласқан қатпар тасты қырқа, адыр үсті көгілдір 
тартады. Кешкі зауал шақ. Ақырғы сәулесін жартас басында ойнатып, күн де батып барады. 
Қаратаудың батыс жақ еңісінде иін тірескен қалың ауыл отыр. Аралары, ұрыс кезіндегідей, 
жақын. Қыз емшектеніп қатар келген жақпар тасты қос адырдың қойнауынан бұлқып атып 
мөлдір сулы жіңішке өзен ағып жатыр. Осы өзеннің сағасын құлдилай алқақотан қонған 
ауылдың үстінен бықси жанған шала тезектің түтіні көкке көтеріледі. Көл жағасына өлең қуа 
қонған көп ауылдың біреуі ғана кілең ақ үйден. Өзгелерінің дені көнетоз бозғылт, қараша үй, 
тозығы жеткен лашық, күркелер... Сырт көріністеріне қарап бәлендей бай деп айту да қиын. 
Кешкі жайылыстары бірімен бірі қосылып кеткен әр ауылдың тұсында ойдым-ойдым түйе, қара 
мал. Тек көгілдір далаға бұраң-бұраң шимай салып аққан жіңішке өзен бойында сонау 
төмендегі жалтыраған көл жағасында шашыраған тас тәрізді жамыратып жіберген қозылар мен 
бірге бірталай қой-ешкі көрінеді. Одан әрі Қаратау қойнауына қарай бозаң, қылаң түсті үйір-үйір 
жылқы ала-құла боп өріп барады. Көбі жарау, құлынды жылқы аз. Шамасы олар алыстағы 
жайылымда тәрізді. Ал мынау құлын-тайлары ауық-ауық бүйірден бөліне шапқан шағын жылқы 
сауынға арнай ауыл маңына ұсталған тәрізді. Сойыл, құрық ұстаған он шақты жылқышының 
анда-санда құр-құрлаған айқайы тынық кеште сампылдап естіледі. 
Бұл екі жыл бұрын ата-мекен Қаратау қойнауына, осы жақта қалған Қоңырат, Қыпшақ 
рулары мен Бестаңбалы жеріне көшіп келген Қасым төре мен Алты, Тоқа, Алтай, Уақ 
ауылдары еді. Сонау ортадағы бозаңынан ақшылы басым елу үй Қасым төренің ауылы. 
Абылайханның 
бел 
баласының 
бірі 
болға- 
нымен Қасым төре асқан шонжар емес, сондықтан бұл маңда өрген малдың да қарасы оңай-ақ 
көзге түседі. Уақ, Тоқа, Алты да Арғынның өзге руларына қарағанда шағын ауқатты рулар. 
Оның үстіне Арқаның көк шалғынына үйренген мал, Қаратаудың ши мен көкпек араласқан 
бозаңын жерсінбей, бәлендей өрбіп, өсіп кете алмаған. 
Осы ауылдардың Қазықұрт жағындағы бір биік төбе басында бір адам тұр. Қой-қозысы 
маңырап, балалары жылап азан-қазан болып жатқан ылдидағы жұрттан қашып шыққандай. 
Сонау көз ұшында ноқаттай болып көрінген көк тұйғындай қиялы әлдеқайда алыстап 
кеткен. 
Бұл — орта бойлы, кең жаурын, арықтау тарамыс денелі, жатаған келген ат жақты сары сұр 
кісі. Сәл қызғылт тартқан қыран көзді, жуан балуан мойынды. Ашық жүзіне жараса біткен сәл 
келтелеу қыр мұрнының астында шағын ғана мұрты бар. Қою шоқша сақалы сүп-сүйір. Сақал-
мұрты күңгірт сары. Басында жарғақ тысты құндыз тымақ, қара мақпал жеңіл құндыз ішігінің 
сыртынан бозғылт түйе жүн шекпен жамылған, Аяғында атқа мінуге ыңғайланып тігілген орта 
қоныш көк салмен өрнектелген саптама етік. Отырған отырысында, тұрған тұрысында 
ілтипаттық пен тәкаппарлық қатар аңғарылады. Сәл шегір тартқан өткір қырағы көзі қарағанда 
адамның ту сыртынан өткендей. Сараң қимылы, жұмыла біткен жіңішке еріндері, аз сөйлеп, көп 
тыңдайтын адамды сездіреді. Егер тұлғасына, көңіл райына қарасаң ішінде тұнып жатқан үлкен 
ақыл, бұлқынып сыртқа шыққысы келген жігер барын ұғасың. 
Бұл Абылайханның немересі, Қасым төренің ортаншы ұлы Кенесары еді. 
Кенесары осы төбеге шыққалы едәуір мезгіл өткен. Ол қазір қалың ойда. Есіне кешегі 
Нысанбай жыршының сөзі түсе берді. Ел аралаған әрі сыншы, әрі жыршы Нысанбай ақын, ақ 
кигізге малдасын құрып отырып ап, Қасым төренің алдында Шыңғыс шежіресінің біраз жерін 
қисса етіп айтып берген. 
Ол монғолдармен іргелес Керөлең, Онон өзендерінің бойында көшіп жүрген Керей руының 
қалайша Шыңғысханның алғашқы жемі болғанын күңірене жыр етті. Бір мезет Орхон, Ом, Ертіс 
өзендерінің жағасындағы Найман, одан төмен, осы күнгі Сарыарқаның солтүстігі мен батыс 
өңірін жайлаған Алшын, Қыпшақ руларының Шыңғысханға қалай бағынғанын желдірте өтті. 
Содан кейін Арғын, Найман, Керей, Қыпшақ, Қоңырат, Алшын сияқты белді рулардың 
Шыңғысханның үлкен баласы Жошының Ұлысына бағынып, Батуханның Алтын Ордасының 
негізін қаласқанын, Сарыарқа мен Еділ, Жайық бойын еркін жайлағанын бір шолып кетті. 

41 
Жетісудағы Үйсін, Дулат, Жалайыр руларының Жағатай ұрпақтарының иелігіне қалғанын да 
жыр етіп өтті. 
Енді Нысанбай жыршы қарағайлы кәрі домбырасын екпіндете ұрып Жағатай мен Жошы 
ұрпақтары нешеме жүз жыл бойы осы ұшы-қиыры жоқ кең даланы билегенін мақтан етті. 
Алайда бірімен бірі хандыққа, баққа, жерге таласып рәсуа боп, Алтын Орда ыдырағаннан соң 
Жошыдан шыққан Керей, Жәнібек сұлтандар Шу бойында әлімсақтан бері келе жатқан Арғын, 
Қыпшақ, Үйсін тәрізді, көне тайпаларға бірте-бірте Уақ, Тарақты, Керей, Найман, Қоңырат, 
Дулат, Жалайыр, Бестаңбалы секілді түркі тілдес руларды қосып қазақ хандығын құрғанын 
мадақ етті. Содан кейін Жәнібектің баласы Қасым ханның кезінде қазақтың айбынды ел 
болғанын бір мақтаныш етіп берген. Нысанбай жыршы сәл дем алып шежіреге қайта көшкен. 
Бұл жолы Қасым ханнан соң қазақтар аз уақ тағы да быж-тыж болып келіп, тек Хақназар 
кезінде ғана қайтадан бас қосып, іргелі ел болғанын, Тәуекел, Есім, әз Тәуке хандардың 
тұсында тасы өрге домалаған, сырт дұшпандар шеніне келе алмаған айбынды мемлекетке 
айналғанын көзі от шаша отырып жырға қосты. Кең байтақ жерді алып жатқан үш жүзден 
құралған елдің ауызбірлігі күшті болғанын, үнемі бір жағадан бас, бір жеңнен қол шығарып 
отырғанын дәріптей келе: 
Арғын болсаң Алтай бол, 
Найман болсаң Матай бол, 
Алшын болсаң Адай бол, 
Бұл үшеуі болмасаң, 
Қайсысы болсаң сонысы бол, 
Мейлің құдай бол! — 
деп қазақ елінің ең жауынгер руларын шашпауларын көкке көтере бір шыр-қап, осы бірлестік 
Тәуке хан өлісімен тағы бұзылғанын, әр тайпа сұлтандары хандыққа таласып елдің шырқын 
кетіргенін айтып берді. 
Содан кейін Нысанбай жыршы қарағайлы кәрі домбырасын еңкілдете жылатып, іле-шала 
Қаратау мен Шу, Сарысу мен Сыр бойын жайлаған қалың қазақты қалай Жоңғар ханы Сыбан 
Раптан шауып, «Ақтабан шұбырынды — алқа көл сұламаға» ұшырағанын мақам етті. Ұлы жүз 
бен Кіші жүздің көп ауылдарының Арал мен Атырау теңізінің жағасына, ал Орта жүздің Есіл, 
Нұра, Тобыл өзендерінің жоғарғы саласына көшкенін әдейі тоқтай айтып кетті. Алдымен Кіші 
жүздің ханы Әбілқайырдың, бір жылдан кейін Орта жүздің ханы Сәмекенің Россия патшасына 
бағынғанын, сонан «Ақтабан шұбырындыдан» отыз үш жыл өткеннен кейін Қытай патшасы бір 
миллионға таяу қалмақты қырып Жоңғар хандығын құртқанын бір мәлім етті. Осы шақта 
Найман, 
Керей 
рулары 
бұрын- 
ғы өзінің ата-мекен жері Тарбағатай тауы мен Қара Ертіс бойына көшіп кеткенін мақұм әуеніне 
сала зарлана қалды. 
Осыдан соң Нысанбай жыршы әр жүздің әйгілі хандары әбілмәмбет, Барақ, Нұралыларға 
қысқа-қысқа сөз тастап, үш жүздің басын қосу жолында күрескен, кейін Абылай деген атпен хан 
болған әбілмансұрға тоқтаған. 
әбілмансұрға келгенде Нысанбай жыршының екі көзі оттай жайнап, күре тамыры білеудей 
боп, кең тамағы торғай жұтқан қурай жыланның көмейіндей ісініп кетті. Домбырасын бәйге 
атына шапқандай сабалай ұрып, жыр шумағын құшақ-құшақ лақтырды. Енді Нысанбай 
домбырасын лақтыра ойнатып, Абылайдың Қоқанға қарсы шыққанын, Сайрам, әзірет, 
Шымкент, Созақ секілді жеті қаласын алып, Ташкентті қалай бағындырғанын, өзіне сес 
көрсеткен қырғыздың қалың қолды манаптарын Қызылсу, Шәмсі өзендерінің Шуға құятын 
сағасында кездесіп, «Жәйіл қырғыны» деп аталатын ұрыста қалай жеңгенін айт-қанда екі көзі 
қанталап, қоянға түскен бүркіттей шаңқылдай серпіп, тіпті долданып кетті. Әбілмәмбет 
сұлтанның есігінде жүргеннен бастап, торғауытқа көрсеткен ерлігі мен ел басқарар 
ақылдылығы арқасында Орта жүзге хан атағына ие болғанын жыр еткенінде шабар бурадай 
тіпті құтырынып алды. Ақын енді алпысқа келген Абылайды үш жүзден шыққан өңшең қасқа 
мен жайсаңдарының шешімі бойынша Телікөлдің жағасында жұрт ақ кигізге көтеріп Үлкен хан 
сайлағанын толғағанда төбесі көкке тигендей екі көзі жайнап кетті. Бірақ Россия қатын патшасы 
қазақ елінің басын біріктірудің қауіпті екенін ойлап тек өлерінен екі жыл бұрын ғана оны Орта 
жүзге хан етіп указ бергеніне бір тоқтап, сол Абылайдың жетпіске келгенше ыңғайына қарай 

42 
біресе Россия патшасына, біресе Қытай боғдыханына икем көрсетіп, Түркістаннан бастап Есіл, 
Нұра бойына дейін көшкен қалың қазақтың еркінділігін жоғалттырмай ел ғып сақтап өткенін 
тағы да бір алуан жыр ғып шырқатты. 
Бәйгеге шапқан жүйріктей, жыр желісінен маңдай тері бұршақтап аққан Нысанбай ақын, бір 
мезет Абылайға Атығай — Қарауыл рулары алты қызын беріп, оның үстіне Абылай 
қарақалпақтан бір, қалмақтан бір қыз алып, олардан отыз бір ұл, қырық қыз көргенін аса бір 
асқан жыр етіп толғатты. 
Дауысы қарлығып болдыруға айналған Нысанбай тек ел жатарда ғана Абылайдың 
қарақалпақ әйелінен туған Уәлидің Россияға қол шоқпар болып кеткенін, қалмақ қатынынан 
туған Қасым төренің әке жолын қуып, қазақтың басын қосамын деп бәйек болып жүргенін 
мадақтай келіп, кенет оқшау отырған Кенесарыға қарай: 
Абылай жолы ауыр жол: 
Батыр Кене, біліп қой. 
Абылайдай берік бол, 
Алам десең абырой, — 
деп ұзақ жырын бітірген. 
Үйдегі жұрт жетпіске жуықтаған Қасым төренің бетіне қарап тына қалған. Өйткені мұндай 
сөз төре бар жерде дәстүр бойынша тек қолбасшыға ғана айтылатын. Ал Қасым төренің 
соңынан ерген Ўскердің қолбасшысы Саржан сұлтан, Кенесарының ерлігі мен айлакерлігі 
жұртқа қанша аян болса да, даңқымен әзірге о тек батыр деген атқа ғана ие еді. Алдында 
ағалары болғандықтан өзі де «қолды мен басқарайын» деген ойдан аулақ-ты. Нысанбай 
жұрттан асқан сыншы. Бұны осы отырғандардың бәрі де біледі, Нысанбай қасиеті Қасымға да 
аян... 
Қасым төре жолды әзірге Саржан мен Есенгелдіге бергенмен түбі Абылай жолын алып 
жүрер ортаншы ұлы Кенесары мен кіші баласы Наурызбай болар деп те үміттенетін. Нысанбай 
сөзінің өз ойынан шыққанына ол іштей «қателеспеген екем, мен аңғарғанды сыншы ақын да 
аңғарған екен» деп ойлады. Бірақ өзіне самсай қараған көзді байқамағандай, домбырасын 
қасына қойып терін сүртіп жатқан Нысанбайға: 
— Көп жаса, ақсаңдақ жүйрігім, — деді, — көңілімізді бір көтеріп тастадың ғой. 
Қасым төре Есенгелді менен Саржаннан бір айдан бері хабар ала алмай іші бітеу жараға 
толы еді. Суық хабар сумаңдап әп-сәтте-ақ тарайды ғой. Еш жаманаттың естілмеуі Саржан 
мен Есенгелді сау дегендей жұбаныш беретін. 
Қасым төренің оқыс аталған Кенесарының атын хош көргендей болуы ортаншы ұлына 
үлкен сенім артатынын танытты. Жұрт та мұны аңғарса керек. 
Қазір Кенесары осы жайларды әлсін-әлсін таразыға салуда. Әрине, қазір атасы Абылай 
ханның заманы емес. Ол кезде Россия патшасының әскері де Ақ Жайықтың арғы бетінде 
болатын. Қарт Қожақ шежірешінің бала күнінде, Абылай атаң хан болар жылы Қызылжар 
қорғаны, одан жиырма бес жыл бұрын Ескі Семей, сол жылдары Қараөткел, Баянауыл, 
Қарқаралы бекіністері салынды деп отыратыны әлі есінде. 
Кенесары батыр қазақтардың өз тәуелсіздігінен айрылуының ең басты себебі — «ортақ 
өгізден оңаша бұзау артық» деп қарайтын ел ағаларының ауыз бірлігі жоқтығынан деп білетін. 
Сол қазақтың басын қосуға бола ма? деген сұраққа өзі де жауап бере алмайтын. 
Тек соңғы кезде ғана бір жауаптың ұшығын тапқан тәрізді. 
Ол ұшық Абылай атасының заманы мен қазіргі ел жағдайында жатқан секілді. 
Абылайдың тұсында Россия патшасы Сарыарқаны төңіректеп бекініс салғаны болмаса, 
бәлендей ішіне кіре қоймаған-ды. Сондықтан атасы Абылай біресе Россияны еміндіріп, біресе 
Қытайды дәмелендіріп екі ортада бостандығын сақтап жүре берген. Ал қазір қазақта ондай 
мүмкіншілік жоқ. Бір жағынан әбден орын теуіп алған патша әскері болса, екінші жағынан қазақ 
жерінің бүкіл оңтүстігі мен Сыр бойын басып алған Қоқан мен Атырау, Арал тұсынан Үстірт, 
Маңғыстауға дейін өкімін жүргізген Хиуа хандықтары тұр. Абылай кезіндегіден қазір қазақ елінің 
басын қосудың қиындығы да, жеңілдігі де осында деп түсінеді Кенесары. 
Ашынған жолбарыс ажалдан шошынбайды. Қазір қазақтың қалың бұқарасы осы ашынған 
жолбарыс тәрізді. Үш жақтан бірдей қадалған найза, қазақты да оятқандай. Кеше сонау 

43 
Ұлытаудан Құдайменді батыр келген. Ол Жоламан мен Иман батырдың сәлемдемесін әкеліп, 
қазір Сарыарқаның қай қиырында болса да ақ патшаға қарсы шығатын жұрттың көп екенін 
айтқан. Бастайтын жан болса еретін жұрт бар деген. Ал Сарысу, Шу, Сыр бойы қазақтарының 
да күйі белгілі, ұран салып, ту көтерсең соңыңнан еруге дайын. Хиуа ханының қиянатына 
шыдамаған Адай, Тама, Табын, Шөмекей, Жаппас, Шекті рулары найзаларын жалаңдатып, қан 
жұтып ол отыр. 
Қазір бас көтеруге ең бір қолайлы кез. Қиянат жанын жеген бұқара қураған шөп тәрізді, от 
тисе болды-ақ лап етіп бүкіл Сарыарқаны, Сыр бойын, Жайық, Маңғыстау, Үстірт даласын 
алып кетуі ғажап емес. 
Абылай ханның қай қатынынан тараған ұрпағын алсаң да, тастай берік, ұйымшыл. Әсіресе 
Қасым төре ұлы-қызы: Есенгелді, Саржан, Күшік, Мұса, Кенесары, Наурызбай, әбілғазы, 
Кенесарының апасы батыр Бопай, олардың балалары Құдайменді, Ержан, Иса, Қошқарбай, 
әбілпейіз. Қасымның інісі Дайырдың балалары Тәті, әті, Сатыбалды, оның баласы Қалдыбай, 
бәрі өзен қайда құйса, тамшы да сонда құяды дегендей, үлкені қайда бастаса, өзгесі соңынан
еруге бар. Нағыз бір ұялы көкжал қасқырлар тобы дерсің. Тек аталас Күшік қана бозөкпелеу. 
Әкесінің айтқанына тек қатігез бауырларынан қорыққанынан ғана көнетіндей. Бір биеден ала 
да 
туады, 
құла 
да 
туады, 
бір 
шіріген 
жұмырт- 
қа кімді бүлдірер дейсің дейді ішінен Кенесары. 
Аға алдына түсу Қасым төре балаларының арасындағы дәстүр емес, сөйтсе де ағалары 
Саржан мен Есенгелдінің қылығына Кенесары түсінбейді. «Несіне Ташкент құшбегісінің алдына 
барып тізе бүкпек? Қас дұшпаннан тіленіп не табады олар? Қастың аты қас, сенің дос емес 
екеніңді Ташкент құшбегі білмей ме, басыңды име. Одан да өз керегіңді өзің көк найзаның 
ұшымен, ақ білектің күшімен тартып ал. Сонда ғана жауың сеніменен санасады, ал қолыңды 
жайып, тізе бүксең, сені ол құл санайды. Құлдың тілегін кім орындаған? Жоқ, билік өзіме тиер 
болса, бұның бірін де істемеймін. Не болса да дұшпандарыммен алысып өлемін. Ағаларыма 
да соны айтам... Тек өздері сау қайтса екен!» 
Кенесары тағы да ойға шомды. 
«Абылайдың жолын қуу — бүкіл қазақтың басын қосып, үш жүзді билеу деген сөз. 
Үш жүзді билеу — сұлтан атаулыны аяғыңа жығылтып, Әбілқайыр, Сәмеке, Нұралы, Бөкей, 
Серғазы, Уәли ұрпақтарын өзіңе табындырып, барлық қазақты аузыңа қарату. Үш жүздің 
баласын қойдай өргізіп, қозыдай көгендеу. Сонда ғана Абылай ханның қалмақ әйелі Хочадан 
өрбіген ұрпақтарының ежелгі арманы орындалады. Қазақ елінің жаудан жерін, еркіндігін қорғау 
мен Үш жүзге Қасым төре балаларының үкімін жүргізу — қазір бір тілек, бір мақсат. Ал осы 
тілек, осы мақсаттың орындалуына ең қолайлы кезең бүгінгі кезең. Өзінің тәуелсіздігін қорғауға 
көтерілгелі тұрған халық, егер бастай білсең хандықты, Үш жүзді билеуді саған өзі алып бергелі 
тұрған жоқ па?!» 
«Бұдан былай қарай мұндай сәтті кезең тумауы мүмкін. Россия патшасы, Қоқан, Хиуа 
хандықтары тәрізді жауларымыз халықтың еңсесін мықтап тұрып бір түсіріп тастаса, қызба 
қанды қазақ қайтадан бас көтере алмайды. 
Жоқ, бүгінгі күн — ең қолайлы күн. Тәуекел не болса да айқасты бастау керек! Бірақ 
айқасты қай тұстан бастаған жөн?! Үш дұшпанның қайсысының бізге салғалы тұрған шырғысы 
берік, ең алдымен соны үзу керек!». 
Кенесары енді қабағы қарс жабылып, өзінің қойған сұрағына шешім іздеп ой теңізіне 
біржолата сүңгіді. «Қоқан мен Хиуа хандары мейлінше тас жүрек, жеңілсең қанға бояйды, 
қарамағындағы 
азғантай 
қазақты 
түгелімен 
қырып 
тас- 
таудан тайынбайды. Ал Россия патшасы ондай емес. Кейбір қанішер шенеунектері болмаса, 
қалың бұқараны аты-жөні жоқ қыра бермейді. Оққа байлап, Сібір айдаса тек бетке шығар 
жақсыларын ғана айдайды. Үлкен жұрт сөйтіп қашан да кең пейілін танытпай қалмайды. Ал 
Қоқан, Хиуа хандықтары ше? Бұлар қорқау қасқыр тәрізді. Жан кетіп өлексеге айналсаң, 
өлексеңді де талай береді. Тек қорыққандарын ғана сыйлайды. Оларға бой көтеріп, күш 
жинағанда ғана тиісу керек. Егер әлдеқалай ондай күн туса аянып қалуға болмайды. Қоқан мен 
Хиуа өздері қырған он мыңдай ер азамат үшін жауап берсін. Ауғанстанға, Персияға күңдікке 
сатқан қазақтың қыз-қатындарының қарғысының азабын тартсын. 

44 
Кенесарының соғысты ең алдымен Россия патшалығымен бастауды қалап алуына басқа 
да себептері жоқ емес. Патша солдаттарының бекініс, зеңбірек, карабин штуцерлері болса, 
қазақтың далиған жалпақ даласы бар. Егер тығылар жыңғыл, жықпыл сайы көп болса, қыр 
қоянын арлан тазы да ұстай алмайды. Арқаның жері мол, бір шеті Қарқаралыдан Ақ Жайыққа, 
екінші шеті Қызылжардан Бетпақдалаға дейін созылып жатыр. Қалай ойыссаң да жер жетеді, 
тек үзеңгің берік, қайтпас қажырың болсын. Ал зеңбірек сүйреткен патша әскерінің мұндай 
мүмкіншілігі жоқ. Оның үстіне Орта жүз көп ел. Бәрін бірдей көтере алмасаң да, соңыңнан 
еретіндер табылады. Әлің жетпей қуғынға түсер күн туса, батырлықты құрмет тұта білетін 
қазақ, кейбір ішіндегі әзәзілі болмаса көрер көзге ұстап бермейді. Ең болмаса Абылай ханның 
аруағын сыйлайды. Ал Қоқан мен Хиуа жерінде бұндай жағдай жоқ. Сыр бойы, Үстірт, 
Маңғыстау, Арал маңындағы көшіп жүрген қазақтардың шынтуайтқа келгенде басын қосу оңай 
іс емес. Қоқан, Хиуа хандарын жеңу үшін Жетісу, Алатау, Қарақалпақ өңіріндегі ағайындардың 
да бас көтеруі керек. Оған сену қиын. Үйсін, Дулат, Алатауды жайлаған көп қырғыз, Арал бойын 
мекен еткен Қарақалпақ сенің сөзіңді сөйлеп, жоғыңды жоқтай ма? Өз ошағының басы аман 
болса, сенің қан төккеніңде несі бар. Қоқан, Хиуа хандарының да күштілігі осында жатқан жоқ 
па, олар кімнің жүрегінің қалай соғатынын біледі. Қырғыз, қазақ, қарақалпақ бірігіп бас 
қоспайтынын сезеді. Бүкіл Жетісуды алып жатқан Үйсін, Дулат та дұшпаныңмен шын белдесіп 
қалғаныңда сенен бөлініп жауға тастап кетуі де мүмкін... 
Жоқ, оларға сенуге болмайды. Үйсін, Дулат, Қырғыз, Қарақалпақ өз басына Орта жүз бен 
Кіші жүздің ауыр жағдайы түссе ғана атқа қонады. Ал оның бер жағында олардан не үміт, не 
қайыр! 
Кенесарының Арқаға оралғысы келуіне тағы да бір себеп бар. Ол — кек. Сәмеке, Бөкей, 
Уәли тұқымдарынан шыққан аға сұлтандарды Қасым балалары өртеп жіберуге бар. Бұл 
ескіден келе жатқан ескі егес, ел билігіне таласудан шыққан бақастық. Әсіресе Қасым 
балаларының өші Құдаймендінің Қоңырқұлжасында, Уәлидің баласы Шыңғыс пен оның шешесі 
Айғанымда, Бөкей тұқымынан шыққан Тәукенің Жамантай, Құсбегі мен Жантөренің Ахметі мен 
Арыс-танында. Бұл аға сұлтандар Кенесарының да ең аямас жаулары. Балық басынан шіриді, 
қазақ жерін ақ патшаға беріп отырған осы аға сұлтандар деп кектенеді Кенесары. 
Егер Арқаға барса, ең алдымен осылардың ауылын шауып, ежелден келе жатқан ерегестің 
бір түйінін шешпек. Қызын күң, баласын құл қылып, табанына бір салмақ. Онсыз әбден 
қансырап алған көңіл жұбанар емес. 
Бірақ олар Кенесарыға оңайлықпен бой бере ме? Олардың да соңынан ерген қыруар ел 
бар. Қолдарында қару-жарақты жүздеген жасағы, сарбаздары тұр. Оның үстіне қол ұстасқан ақ 
патша әскерлері де қастарында. 
Кенесарының бір тірелгені ең алдымен осы аға сұлтандар мен патша әскерінің арасына ши 
жүгіртіп көру. Шамасы келсе Сібір мен Орынбор губернаторларын өзімен санасатын етіп алу. 
Ол үшін Кенесары барысымен соғыс ашпайды. Алдымен губернаторлармен тіл табу жолын 
іздейді. Өзінің бірнеше тілегін қағаз жүзінде алдарына қояды. Егер губернаторлар сол 
тілектерді қабылдаса, Қоңырқұлжа, Ахмет, Жамантайлардың соңынан ерген жұрт та бұнымен 
санасатын болады. Ондай жағдайда, алты басты айдаһар болса да Қоңырқұлжа, Ахметтерден 
өш алу оңайға түседі. 
әрине, онымен Кенесары сүйек тиген төбеттей ұпайым түгел деп өз бетіне кетпейді. 
Абылай атасының жолын қуып үш жүздің ханы атанбай тоқтамайды. Ең болмаған күнде ата 
тағын алып, Орта жүзді билейді. Сондықтан бір тілектен кейін бір тілек талап етіледі, бәрібір өз 
дегеніне жетпей қоймайды. 
Ал генерал-губернаторлар алғашқы қойған тілектерін қабыл етпесе не істейді? Онда 
шешінген судан тайынбайды, соғыс ашады. Және ол соғысты ең қас жауы Қоңырқұлжаның 
ауылын шабудан, Қоңырқұлжа приказы Қараөткел бекінісін алудан бастайды. 
Абылайдың алдында ғана Орта жүз хан көтерген қырық мың жылқы айдаған Сәмекенің 
ұрпақтары Құдайменді балалары десе, Кенесары ұйқысынан шошып оянады. Аға сұлтан 
Қоңырқұлжа мен Кенесары арасында тек қана ежелден келе жатқан ел билеу, қоныс тебуден 
туған ата дауы емес, бастары көрге кіргенше кешірілмейтін уыты қанға сіңген өшпендік бар. 
Сол өшпендік, кешірілмес қастықтың енді ақ патша мен қазақ елінің арасындағы үлкен 

45 
саясатқа да ықпалы тимек. Кенесары орнынан түрегеліп, сәл ерсілі-қарсылы жүрді де, 
қайтадан ой шумағын тізе берді. 
«Хандыққа таласудың екі жолы бар. Оны сан айқастан өткен Кенесары жақсы біледі. Бірі 
саған хан билігін әперем деген халықтың артында тұрып басқара білу. Екіншісі соңынан ерген 
қолдың алдында жүріп ерлігіңмен өзіңе тартып алу. 
Хандыққа жүз бен жүз, ру мен ру таласса, жұрттың арт жағында тұрып елді қырғынға айдап 
салып, ақыл-айламен, зұлымдық-жауыздықпен мұратқа жетуге болады. Ал бүгінгі таластай, 
қалың бұқараның тәуелсіздігін қорғау арманы мен сенің жұрт билігін қолға алам деген 
көкейкесті 
тілегің 
ұштасып 
жат- 
қанда, соңыңнан ерген қолдың артында емес, алдына шығу қажет. Сонда ғана саған қара 
халық сенеді, соңыңнан ереді. Бұқара өз басыңның қамы үшін емес, халқың үшін алысып 
жүргеніңді көзбен көргені жөн. Сөйткен күнде ғана, арманыңа жетесің. Халық өзі арманыңа 
жеткізеді». 
Осындай шешімге келген Кенесары, кенет тізесін бүгіп беліндегі Исфаған шебері соққан 
наркескенін суырып алып, қылшылдаған суық жүзінен сүйді. 
— Анадан қорқақ болып тумап едім, — деді кенет даусы дірілдеп кетіп, —арманыма 
жеткенше қорқақтық білдірсем өз қанымды өзім ішейін, осы сертіме, түсі суық наркескен, сен 
куә бол! 
Ол наркескенін қынына салып, енді көтеріле берем дегенде, арт жағынан сыңғырлай 
шыққан әйел даусы естілді. 
— Төрем-ау, намаз оқып жатырсың ба? 
Бәйбішесі Күнімжан екенін Кенесары қарамастан таныды. Түрегеліп, тізесін қақты да, қарсы 
жүрді. 
— Жәй әшейін, семсерді тасқа салып дүзін сынап жатыр едім. 
— Қас болатты жау жүрегіне салып сынамас па? 
— Оның да жөн. 
Кенесары әйелінің сөзіне риза болып қалды. 
Күнімжан биыл жиырма алтыға шыққан. Оймақ ауыз, құмай көз, қара торының сұлуы. Екі 
бала тапқанына қарамастан, сұңғақ бойына жарасқан тіп-тік қос жұмырықтай қос анары алтын 
жамбылы алқасын тырсылдата керіп, аш белі үзіліп кетердей талып, мықынынан төменгі бура 
санды бөксесін мейлінше айқындап тұр. Үстінде шытырма ақ жібек көйлек, көгілдір торқа оқалы 
қамзол, оның сыртынан шетін құндызбен әдіптеген дүрия қызыл шапан, басында ақ меруерт 
өрген, алтын теңгелері көзіне түсе салбыраған қызыл барқыт сәукеле. Сыртынан ақ торғын 
шәліні көмілдіре жамылған. Құлағына таққан үш буынды сырғалары мен арқасына төгіле түскен 
тоқпақтай қалың шашының ұшындағы төрт қатар шолпысы патшаның кілең бір сомдық алтын 
ақшасынан қиыстырылған. Батырдың алдында өзін-өзі қымсынбай ұстауы, былқ-сылқ басып 
қасына бұрала келуі, ерке бәйбіше екенін аңғартады. 
Расында да «жазығы қатын демесең, қыздан артық салдығы» деп Жүсіп қожа ақын 
айтқандай, Күнімжан Кенесарыға ақылымен де, сұлулығымен де әбден ұнаған әйелі. Шыққан 
төркіні де Қасым төреден салтанаты мен байлығы кем емес, арғынның шонжарларының бірі 
әлке Байдалы тұқымы. 
Мынау үстіндегі торқа, дүрия киімдері мен алтын білезік, алтын шолпы, алтын жүзіктің бәрі 
де келіншек боп түскенде осы төркін берген жасауы. 
Кенесары мен Қоңырқұлжаның бітіспес қас-жау болуларының да бір себебі осы 
Күнімжанда... 
Кенесарының батыр атанып, атағы Сарыарқаға жаңа жайыла бастаған кезі еді. Ұлытауды 
жайлаған Жырық руының байы Сандыбайдың Ердені осы өңірге правитель болып 
тағайындалып, ат шаптырылып, балуан белдескен үлкен той болған. Осы тойға бір топ жігітпен 
Кенесары да келген. Ондағысы тар жол тайғақ күн туып, Көкшетауда бекініс салынып, көңіл 
қобалжи бастаған соң, Ұлытау маңын бір шолып қайту еді. Алты алаштың алғашқы басын 
қосқан хандарының бірі Алашахан да осы жерде қайтыс болған. Ұлы Жошы хан да осы тұсқа 
қойылған, Ұлытаумен іргелес Кішітаудың басында Едіге батырдың да қабірі бар, Ақмешіт әулие 
де осы арада жатыр. Ұлытау қазақ елінің атамекен кіндігі. Бұны көруді Кенесары да өзіне парыз 
санайтын. Бәйгеде сойылға ат жығылып, көкпарда кісі өлген ұлан-асыр осы тойдан қайтып 

46 
келе жатып, Арғынның Алтай, Төртуыл рулары жайлап отырған Терісаққан өзеніне келіп, 
азырақ ат шалдыруға аттарынан түсе-түсе қалған. Астындағы сәйгүлік жүйрігін атқосшысына 
беріп, Кенесары қалың талды жағаға барған. Таң алдында ғана жаңбыр жауып өткен-ді. 
Сыңсыған тал арасы тымырсық бүк екен. Кенесары пысынап кетіп, азырақ салқындап алайын 
деп сылдырап жатқан суға таяғанында шағын келген Терісаққанның бергі ағымында көк 
толқынмен ойнап жүзіп жүрген екі қызды көрді. Ауыл көшіп жатқан кез, сірә, көшжөнекей 
шомылып алғысы келген тәрізді, киімдері мен шідерлеп қаңтарып қойған аттары арғы бетте. 
Кенесары алғашқыда айдалада пайда болған бұлар перінің қыздары шығар деп ойлап қалған. 
Әсіресе алдыңғы қыз бір адамның аузының суы құрығандай сұлу көрінген. Қамшының тіліндей 
етіп 
өрілген 
қос 
бұрымы 
көк 
тол- 
қынмен ойнап жыландай иреңдеп, сымбатты денесі, су астында ақ сазандай бұлықсып, еріксіз 
көзін тартып әкеткен. Тек арғы беттегі аттары мен үюлі тұрған киімдерін көргенде ғана 
Кенесары есін жинай бастаған. 
— Арсыңдар ма, арулар? — деген ол қыздардың арғы жағаға қарай бұрыл- 
ғанын көріп, кетіп қалады екен деп қорқып. 
Алдыңғы тана көз жапалақ сары қыз «Ойбай, көтек!» — деп дауыстап жіберіп, суды екі 
аяғымен сабалай арғы бетке қарай жүзе жөнелді де, соңғы қара торысы мойнын бұрып кейін 
қарап, жағада тұрған Кенесарыны көріп тоқтап қалған. Түрегеліп жүзіп, тек судан басын 
шығарып: 
— Бар боларсыз, мырза, — деп сәлем берген. 
Сөйткенше жағаға Кенесарының жолдастары да келген. Әдеттегі қалжың-әзіл басталған. 
Аш денесін жігіттерге көрсетіп судан шығуға ұялып тұрған қыздар, жағадағы Кенесары екенін 
естіп, не қыларын білмей сасқан. Кенесары тобы әзіл-қалжыңы аралас, егер тілегімізді 
орындамасаңдар, қазір арғы бетке өтіп, киім-кешектеріңді алып кетеміз деп қорқытқан. 
Қыздар «ағатайлап» кетулерін сұрап жалынған. Қалжың құмар желөкпе жігіттер өздерінің 
тілегін орындамай кетпейтіндерін айтып тұрып алған. Су сорып әбден жаураған қыздар, 
бұлардың кетпейтініне әбден көздері жеткен соң, жігіттердің не тілейтіндерін білгісі келген. 
Қара торы сұлуы Кенесарыға қарап: 
— Мырза, сонда сіз менен не қалайсыз? — деген. 
— Қалағаным қиын болса да сөзіңде тұрасың ба, қарындас? 
— Сөзімде тұрмайтын қатын емеспін, айта бер. 
Қыз аузынан шыққан «қатын емеспін» деген сөзді Кенесары өз мағынасында түсінді. Кенет 
жүрегі алып-ұшып, қолға түскен торғайдай тыпырши жөнелді.. 
— Қатын болмасаң... Жарайды, біз кетейік. Тек соңымыздан қуып жетіңдер. Қалауымды 
сосын айтайын. Уәде ме? 
— Уәде! 
Кенесары тобы өзен жағалай кете барған. Аздан кейін қыздар бұларды қуып жеткен. Он 
алты-он жеті жасар уыздай екі жас қыздың суық жүрісті бейтаныс топ жігіттің қастарына 
қорықпай келгендеріне Кенесары таң қалған. Және берген уәделерінде тұрып алдап 
кетпегендеріне разы болған. Осы кездесуден бастап Кенесары мен Күнімжан бірін-бірі қатты 
ұнатқан. Жаңа туған айдай толықсыған арқаның жас сұлуы Кенесарыға бірден құлап түскен. 
Шөлмек күнде сынбайды, бір-ақ сынады. Сол түнде бір шөлмек сынды. Жұрттан аулақ 
дөңгеленген қараған түбінде даланың өжет қызы батырдың бір тілегін орындады. 
Күнімжан өкінбеді, өйткені осыдан екі жыл бұрын қос қатынының үстіне тоқалдыққа алмақ 
боп сасық ұрт, бұзау тұмсық Қоңырқұлжа құда түсіп, үш үйір қара көк жорғаны қалың малына 
төлеп кеткен. Оның үстіне Қарақойын Қашырлыға ел жайлауға шыққан шақта ұрын келем деп 
жақында 
хабар 
берген. 
Таңертеңіне Терісаққанның ойпаттау жағасына қонған Байболат ақсақалдың ауылына 
Күнімжан мен жапалақ сары қызды ерткен Кенесары нөкерлерімен келіп түсті. Күнімжанның 
осы түнде Кенесары батырмен көңіл қосып шыққанын ең алдымен жеңгелері, одан шешесі 
естіп, суық хабар бірте-бірте жыландай жылжып Байболат ақсақалдың өзіне барып жеткен. 
Абылайдың аруағынан, Қасым төренің қаһарынан сескеніп, не істеуді білмей, оның үстіне 

47 
абыройы айрандай төгілген қызының күйігі де арқасына аяздай батып отырған Байболат
ақсақалға Кенесары көп кешікпей «Күнімжанды маған берсін» деп кісі салған. 
Байболат 
ақсақал 
бұл 
тілекті 
шұғыл 
ақылға 
сап, 
қолма-қол 
шешімін 
айтқан: 
— Үш жүзге хан болған Абылай атасына Арғынның, Қарауыл, Атығай рулары алты қызын 
бергенде, сол Абылайдың батыр немересіне біздің жалғыз қызды қимағанымыз болмас, алсын 
— деген. 
Бір апта өткеннен кейін әлке Байдалы, Аққошқар Сайдалы боп үш бозды көсем жеккен 
күмістеген қара пәуескемен, жасау артқан тоғыз нарды бір көш етіп Күнімжанды ырғалтып-
жырғалтып Көкшетаудағы Қасым төренің ауылына ұзатқан. 
Мұны естіген Қоңырқұлжа намыстанып бұлқан-талқан болған. Жасақ жіберіп Байболат 
ауылын шауып алуға да оқталған. Әйтсе де, байлығы өзінен артық Арғынның шонжар руы әлке 
Байдалымен жанжалдасуға батпаған. О баста Күнімжанды тоқалдыққа сұрағанда да 
Қоңырқұлжа тек қатын санын көбейтпек емес, Арқаның осы шынжыр балақ, шұбар төс руымен 
жақындаспақ ойы да болатын, ал сол ойдың бұзылғанына қатты қынжылса да, тайпа рулы елді 
өзіне жау етудің қатерлі екенін ұқты. Сондықтан Байболатқа берген қалың малына үш тоғыз 
айыбын қосып алды да, ұпайым түгел дегендей, көкіректегі ызаны ішке түйіп қала берді. 
Бірақ Қоңырқұлжа енді Қасым балаларына әбден өшігіп алды. Ебін тауып, езуін қалай 
жырам деп жүргенде Көкшеден Жабайы өзенінің сағасында отырған Тарақты еліне ұзатылып 
бара жатқан Саржанның үлкен қызы Күнікейге жасағымен кездесіп, оны бір түн иемденіп қоя 
берген. Аға сұлтан Қоңырқұлжа мен Қасым төре балаларының арасындағы осы бір намыс 
ызасы енді бір-біріне мәңгі кешпес қанды кекке айналған. Бақ таласы, жер таласы, ру таласы, 
ар таласы, қатын таласы бәрі келіп, әбден шиеленіскен қыл түйін болып қатып қалған. 
Мұны тек алмас семсер, өткір қылыш қана кесіп бере алатынын екі жақ та жақсы білуші еді. 
Осы таластың бас себепкері Күнімжан сұлу шыққан жері де, түскен жері де мықты болған 
соң өзін-өзі тым еркін ұстайтын. Күйеуіне де айтқанын істететін, мейлінше ерке... 
Күнімжан қазақ әйелдерінің салты бойынша Кенесарыны күйеуім, ерім демей тек «төрем» 
деп қана атайды. Бұнысы бір жағы күйеуінің төре тұқымынан екенін дәріптеу болса, екінші 
жағынан «төрем» деп өзіне билігінің мол екенін ескертіп еркелетуі еді. Сол әдеті бойынша ол: 
— Төрем, сен Құдайменді батырдың атама естірткен сұмдығынан хабардарсың ба? — деді 
сәл жүдей. 
— Жоқ, қандай сұмдық?.. 
— Азнабайдың балаларын білесің ғой... 
— Қай Азнабай? Баянауылдағы Қаржас Азнабай ма, әлде өзіміздің Көкшедегі Ақсары 
Азнабай ма?.. 
— Қаржас Азнабай. Біз Арқадан көшпей тұрып Тайжан деген баласын патшаға қарсы 
шықтың деп Омбыда атып өлтіріп еді ғой, соның ағасы Сейтен батырды да өлтіріпті... 
— Топырағы торқа болсын. Есіл ер ерте кеткен екен! Менің ажалым Қоңырқұлжадан келеді 
деуші еді. Сол иттің өшпенділігінен мерт болды ма екен?... 
— Иә, солай көрінеді. Азнабай аулымен Балқашқа қарай көшіп келе жатқанда, Мың Арал 
төңірегінде Қоңырқұлжаның әлгі шоқынған кіші баласы жол көрсетіп әкелген әскер қарсы 
шығып ұстапты... 
Кенесарының күлгінденген сарғыш түсі қара қоңырланып кетті. 
— Қырылғандары көп пе екен? 
— Қарсыласуға мүмкіндіктері болмапты. Ойда-жоқта қолға түскен көрінеді. Бір-екі жігіт 
сойылға жығылыпты. 
— Топырақтарың торқа болсын, есіл азаматтар. Арқаға оралар күн туса алармыз әлі 
өштерін. 
— Сейтенмен бірге Қубеттің Ожарын да ұстапты. Ол сол Омбыда абақтыда жатқан 
көрінеді. 
— Қай Ожар? Ана Қоңырқұлжаның шабарманы Ожар ма? Ол Азнабай аулынан ат құйрығын 
кескендей еді ғой? 

48 
— Қоңырқұлжамен келісе алмай, Қараөткелден қайтып өз еліне барыпты. Қанына 
тартпағанның қары сынсын дегендей, қанына тартқан ғой. Жер-суынан айырылған Қаржастың 
қайғысы жеңіп Сейтенге қайта қосылған екен. 
— Бір көргем... Қайсар, иілімге келмейтін жігіт тәрізді еді. Қиянат оны да дұрыс жолға 
салған екен. Әттеген-ай, ол бейшараны да ит жеккенге айдайды ғой. 
Дәл осы кезде бұлардың жанына Наурызбай келді. Бұл жиырма екіге жаңа шыққан келбетті 
жігіт. Бір әке, бір шешеден туса да, бітімі Кенесарыға мүлде ұқсамайды. Сұңғақ бойлы, екі 
иығына екі кісі мінгендей құлаш жаурын, тіп-тік келген, ат жақты, екі бетінен қаны тамған аққұба 
түсті. Мұрын, көз, қас-қабақтары қазақ жігіттерінікінен көрі мол пішілген, танадай жалтыраған 
сопақтау келген үлкен қоңыр көздері адамға ілтипатпен қарайды. Қызылды-жасылды меруерт 
өрілген айдары самай тұсынан салбырап түсіп тұр. Жаңа тебіндеп келе жатқан қоңыр мұртты. 
Басында қызыл барқытпен тыстаған құндыз бөркі, үстінде құйыршықтары мен тырнақты 
аяқтары салбыраған қара қасқа күзен ішік. Ішігінің жағасына, жеңіне, шетіне қара қоңыр құндыз 
ұстаған. Беліндегі күміс белбеуіне былғары қынды селебе таққан. 
Наурызбай ұрысқа да осы киімімен шығатын. Білегіне дейін сыбанып түріп алған оң 
қолында бауыры қорғасын, бес батпан зілдей ауыр қара найзасын тудай көтере ұстап, 
астындағы сарғылт қылшықты ақбоз атын ойнақтата «Абылайлап!» шапқанда, жан қарсы келе 
алмайтын. Және зілдей қара найзамен ешкімді қос қолдап шаншып көрген емес. Оң қолында 
төрт жігіттің күші бар дейтін жұрт. Наурызбай асқан найзагер, заманында бұл соғыс қаруынан 
өзіне пара-пар келетін жан кездестірмеген. Және жауға шапқанда қабағы қарс жабылып, 
жүзінде ерекше қаһар пайда болатын. Ал жайшылықта Наурызбайдан ақ жарқын жан жоқ. Ол 
мұндайда әрі әнші, әрі әзілқой. Ал қазір Наурызбайдың қалың қабағынан қынжылған рең 
байқалады. Көзі тереңдей, қас-қабағы кіртие қалған. 
Оған себебі де бар еді. 
Наурызбай соңғы кезде өзі туып-өскен Көкшетау туралы көп ойлайтын бол- 
ған. Мұндай кездерінде Арқаның жасыл шалғынды, көк майсалы даласы, жақпар-жақпар құз 
тасты, өн бойы өрби біткен қалың қарағай басқан түйе өркеш шағын таулары, көк толқыны жар 
кемерін тынбай соғып жатқан шалқар көлдері, мол сулы өзендері оның көз алдында 
елестейтін. Кенет Бурабайдың көз жасындай көгілдір толқыны шулағандай, кереге қанат қыран 
бүркіт қалықтай ұшқан Оқжетпестің басында ойнаған ерке жел жылағандай, дымқыл иісі 
аңқыған Кенесары үңгірі күңіренгендей құлағына бір қайғылы үн келетін. Сол үн өзін 
шақырғандай болатын. Наурызбай мұндай кезінде көктем сәнін, жұбайы әнін аңсаған жыл 
құсындай, іші-бауыры елжірей, туып-өскен Көкшетауын сағынатын. Өйткені асыр салған 
балалық шағы, жігіт болып махаббат дегеннің не екенін білген алғашқы бақытты түні, бәрі де 
осы Көкшенің көгілдір құшағында өткен. Наурызбайға Көкше деген құр ғана туған жер емес. Ол 
кейде өзінің жылқұсы болып жаратылмағанына өкінетін. Егер жылқұсы болса сол Көкшені әр 
көктемде бір шарлап ұшпас па еді! Мұндайда Наурызбайдың жүрегі удай ашып, жанын қоярға 
жер 
таба 
алмайды. 
Сол 
бақыттан, 
сол 
қуанышынан 
айыр- 
ған сонау темір киген дұшпандарымен алыса түскісі келеді. Әттең не керек, Наурызбай да бір, 
тұғырда тұрған бала бүркіт те бір, ұшарға қанаты бар, бірақ аяғындағы жібек бау жібермейді, 
құр қайрат мезеп шаңқ-шаңқ шақыруға ғана дәрмені келеді. 
Қаратаудың жыңғылы мен баялышы Көкшенің тобылғысы мен қарағанына жетпес, бозы 
менен көдесі, жұпар аңқыған көк шалғынына пара-пар келмес. Сонда неге жүр бұлар Сырдың 
сұрғылт даласында? Жан сақтау ма, әлде хандық па көксегендері? Егер жер кегі болса, 
таласпай ма сол жер үшін сол туған жердің өзінде? Сырда жүріп Арқаны қалай алмақ? 
Наурызбай осы жәйіттерді ойласа, ештеңеге түсінбейді. Әкесі Қасым төре, ағалары Есенгелді, 
Саржанның бұл жөнінде ұстаған жолы оған жұмбақ. 
Наурызбайға мың Қоқан хандығынан Сарыарқасының бір жайлауы артық. Осы қайғы кеше 
Құдайменді батыр келгеннен бері тіпті үдей түсті. Қазіргі қабағының қатуына да себеп осы. Аға, 
жеңгесінің төбе үстінде оңаша тұрғанын көріп, сөйлесуге әдейі келген. Наурызбайдың реңінен 
көңілінің қапалы екенін аңғарған Күнімжан оған күле қарап: 
— Кіші төрем, неден жүдей қалғансың? — деді, — бір жерің ауырғаннан саумысың? 
Наурызбай қапалана жауап қайырды. 
— Ауру екенім рас, жеңеше... Жаным ауырады, көкірегім ауырады, жүрегім ауырады... 

49 
Інісінің немен дертті екенін көптен бері сезетін Кенесары үндеген жоқ. Күнімжан енді жігер 
бере сөйледі. 
— Қара бұлттан күн де шығар, бұл аурулардан айығар заманың да келер. 
— Қашан?! 
— Оны жүйрік аттың шабысы, ер жігіттің намысы біледі. 
— Намысқа шабар алысымыз болып тұр ма? Біз қазір апан-апанға келіп тығылған бөрі 
тәріздіміз. Қанша бөрі болсаң да, тығылған жерің құр түкпір... 
Кенесары кенет інісіне қарады. 
— Апаннан атылған бөрі жауына қауіпті екенін білмейтін бе едің? Қол-аяғыңды бауырыңа 
жинап атылуға дайындала бер, Науанжан... 
— Жоқ, Кене аға, апанынан бөрі тек ажалына ғана атылады. 
— Кейде жауын да мерт етпей ме? 
— Маған ондай ит-жығыстың керегі жоқ, — Наурызбай ағасына кішілік мінез көрсете 
ақырын сөйледі, — маған жауымды аңдып басар Көкшенің ыңғыл-жыңғыл жартасы, соңымнан 
жел де қуып жете алмас ұшы-қиыры жоқ Арқаның кең даласы керек. 
Кенесары інісінің өзімен пікірлес екенін бұрын да білетін, бұ жолы да ойлаған жерінен 
шыққан соң іштей қуанып қалды. Сөйтсе де қатты мінезіне салып; 
— Ұясынан ерте ұшқан қыран тез қартаяды, — деді, — алдыңда ағаларың барда жол 
таңдамай тұра тұр. 
Наурызбай Кенесарыны өзге ағаларынан артық сыйлайтын, сондықтан қарсы сөзге келмей: 
— Құба-құп, — деп төмен қарады. 
Дәл осы кезде күншығыс тұстағы белестен ойдағы ауылға қарай көтерілген шаң көрінді. 
Әрі-беріден соң тау ішінен екі салт атты сытылып шықты. 
Қырағы көз Кенесары тесіле қарады да: 
— Ойпырмай, мынау Ағыбай болмаса етті, — деді кенет қобалжи, — астындағысы Ақылақ 
тәрізді... 
Наурызбай да тесіле қарады. 
— Иә, Ағыбай көкем! Ал жанындағысы кім? Ат жалына жабысқан түрі Ержанға ұқсайды. 
— Иә, солар. 
Сөйткенше құйындата шапқан екі атты жетіп те қалды. Енді олардың «ой бауырымдаған» 
айқайы да естілді. 
Кенесары сазарған қалпынан қозғалған жоқ. Наурызбай мен Күнімжан шыдай алмай келе 
жатқандарға қарсы жүгірді. 
Ағыбай пұшпағына дейін терге батқан атынан қарғып түсіп, белбеуін мойнына салып, 
қазақтың жамандықты естіртетін көне дәстүрі бойынша, екі қолын көкке көтере, тізерлей 
отырып ағыл-тегіл жылаған қалпы суық хабарды естіртті. 
— Батыр Кене, қос боздағымыздан айырылдық, он сегіз асылдан айырылдық. Ташкент 
құшбегі қолынан Есенгелді, Саржан ағаларың қаза тапты. Қыршын жігіттерімізді де тегіс 
бауыздады. 
Кенесарының түрі күреңітіп, ерні бозарып кетті. 
— Қашан? Қалайша? 
Ағыбай бетінен сорғалаған жасын сүртпестен, ауызы кемсеңдей: 
— Осыдан екі күн бұрын. Жауыз құшбегі бізді алдап шақырған екен. Мәделіхан келген күні 
түнде Есенгелді мен Саржан сұлтанды диуан сарайына шақыртып алды. Сендердің Қоқан 
хандығына қарсы шығатын ойларың бар екен деп бастарын алдыртыпты. Ержан екеуміз 
төрелердің жарлығы бойынша керуен сарай ауласындағы аттарды қарауға кеткенімізде 
рабатта ұйықтап жатқан өзге жігіттерді жендеттері келіп бауыздапты. Біз әзер құтылдық. 
әлсіреп қалған Ержанды Наурызбай мен Күнімжан сүйеп тұрған. Суық хабарды естісімен 
Күнімжан басындағы үкілі сәукелесі мен күлгін торғын шәлісін жұлып алып, қара шашын жая, 
екі белін таянып жоқтау айта жөнелді. 
Қапыда кетті қос арлан, 
Жау сөзіне бос нанып. 
Аямады қас дұшпан 

50 
Батырып қанға кек алып... 
Жамандық хабар соққан желмен бірдей, іп-ілезде бұл сұмдықты барлық ауылдар да естіді. 
Шаштарын жұлып, беттерін тырнап боздаған ана, егіл-тегіл еңіреген бала, үй-үйдің қасында 
жоқтау айтып топтанған қатын-қалаш, көзінің жасын сүртіп күрсінген шалдар, ашулы көздері 
оттай жайнап кіжінген жігіттер. Ойпатта отырған бар ауыл көл үстінде тып-тыныш жүзіп жүрген 
қаз-үйрекке ителгі тигендей әп-сәтте азан-қазан болды да қалды. 
Қанды уақиға әбігері тек ертеңіне таң атып келе жатқанда ғана басылды. Ағыбайдан 
Есенгелді, Саржан қалай қаза тапқанын толық естіген Қасым төре бір түннің ішінде у ішкендей 
боп жүдеп шықты. Үлкен мұрынды сарғылт жүзі көгілдір тартып, қою қызғылт сақалы қырау 
басқандай бозарып, жайшылықта қанды балақ қасқырдың көзіндей білеулене қызарып тұратын 
шегір көздері кенет жасып ағара түскен. Жетпіске келсе де, тіп-тік қапсағай денесі айдалада 
жел өтінде өскен жалғыз ағаштай тез-ақ бүкірейе қалған. Бұл кейін «Наурызбай — Ханшайым» 
қиссасында: 
Қасым хан өзгелерден асып туған, 
Көңілін дұшпандардың басып туған, 
Қарнында анасының қан шеңгелдеп, 
Қызарған екі көзін ашып туған,— 
деп бесігінен қанқұмарлығы, аяусыздығы дәріптелген, аузынан жалыны шыққан сотқар, ұрда-
жық, қатігез Қасым төре емес. Иленген терідей жұмсарып, үстіндегі жүні уыс-уыс түсіп қызыл 
шақа болған көтерем қойдай әлсіз кәрі-құртаң шал. Тек көзінде ғана ыза, ашу қалдығы бар. 
Ол сәске көтеріле Кенесары, Наурызбай, Ағыбайды және аулында қонып жатқан 
Құдайменді батырды шақырып алды. 
Аз уақыт үндемей отырып басын көтерді. 
— Жас кезімде, есер кезімде Көкшетауды мекендеген тағы ақ бураны садақпен атып 
өлтіріп едім. Бұл қылығымды естіген аузы дуалы ақсақалдар «Шырағым, Абылайдың ақ бурасы 
Көкшетаудың иесі еді, киесі ұрып жүрмесе нетсін!» — деп еді. Көкшетауымнан 
айырылғанымды сол қылығымнан көруші едім. Есенгелдім мен Саржанымды да сол ақ 
бураның киесі атты ма? Олай болса алла тағала жолыңа ақсарбас айтып, мойныма бұршақ 
салып тілеймін: қаһарыңды, өзге балаларымнан аулақ ет!.. 
Қасым төре көкке көтерген қолын төмен түсіріп ұзақ уақыт отырып алды. Өзге жұртта да үн 
жоқ. Тек «Ақсарбас!» Ақсарбас!» деп іштерінен күбірлейді. Әлден уақытта барып Қасым төре 
басын қайта көтерді. Кенет көзінде сөніп бара жатқан оттың қызылындай бір әлсіз ұшқын пайда 
болды. 
— Қыран қартайып өлмейді, қайғырып өледі, — дейтін еді Бұқар жырау. Сол күй маған да 
жеткен екен. Не болса соны айтып кеттім білем. — Кенет ол бойын жинап алды. — Ендігі кезек 
сенікі, — деді ол Кенесарыға қарап, содан соң алақанын жайып батасын берді, — әумин! 
Қасым төре түрегеліп, күміс қынды сапысын белінен шешіп Кенесарының алдына қойды да, 
керегеге сүйеулі тұрған киік мүйіз мосысы бар, білтелі құлдыр мамай түрке мылтықты алып: 
— Бес жүз қадамнан жаңылмай тиетін әкем Абылай ханнан қалған мұра еді. Өзге ағаңа 
бермей келіп едім, енді саған бердім. Ие бол, — деді. 
Қасым төренің бұнысы ендігі билік сенде, қолды, Кенесары, сен басқар деге-ні еді. 
Кенесары мылтықты жанында тұрған Наурызбайға беріп, бір тізерледі де, қынынан 
қылшылдаған сапыны суырып алып маңдайына тигізді. 
— Осы сапының алмас жүзіндей дұшпандарымды аямасқа ант етемін. 
Қасым төре тағы да бір тілегін айтты. 
— Екі ағаң мен он сегіз төлеңгіттің кегін қайтар. Бүкіл Қоқан хандығына шамаң 
келмегенмен, Ташкентті алуға күшің жетеді. Ертең сарбаздарыңды жина. Арғы атаң Тәуекел 
хандай Ташкенттің шаңырағын ортасына түсір. Сонда мен риза! 
Кенесары басын төмен иді. 
— Ташкенттен алатын кекті Ташкенттен бастау керек пе, әлде бөтен жолы бар ма, ақылға 
сап ертең жауабын берейік. 
— Мейлің. 

51 
Кенесары сол күні өзінің он екі қанат ақ ордасына Ағыбай, Наурызбай, Құдайменді 
батырлар мен Нысанбай жыршыны шақырып алып ұзақ кеңесті. Ертеңіне жанына үш батырды 
ертіп Қасым төреге келді. 
«Ташкентті шап» деп ашу үстінде айтып қалдым ба, егер Сыр, Шу, Сарысу бойының ер 
азаматтары ермесе, аз ғана Алтай, Тоқа, Алшын, Уақ руларының Ташкентті алуға күші жете ме 
деп, Қасым төре де ақ мамық төсегінің үстінде түні бойы кірпік қақпай дөңбекшіп шыққан. 
Кенесарылардың келгенін естіп, бүктүсіп жатқан жерінен басын көтерді. 
— Көке, — деді Кенесары әкесінің алдына тізесін бүгіп, басын иіп, — «Көппен кеңесіп 
пішкен тон келте болмас» дегендей біз ақылға салып, Ташкентті шабуға әлі ерте деп таптық. 
— Сонда не істемексіңдер? 
— Күз түспей Көкшетауға көшкенді жөн көрдік. 
Қасым «Көкшетауға неге көшесіңдер?» деп сұрамады. Басын шайқап үндемей ұзақ отырды 
да, әлден уақытта барып: 
— Бөлтіріктерін қалдырған қасқырдың апанына аңшылар әрдайым қақпан құрады. 
Көкшетауда бізді күткен үлкен қатер бар, ол ара енді сендерге қоныс болмайды, — деді, — 
Арқаға көшкен жөн, онда да Ұлытауға... Үш жүздің қақ ортасы, бірі болмаса біріне иек артуға 
қолайлы. 
— Ұлытау — Бағаналы жері. Патшадан шен алған Сандыбайдың Ерден, Дүзені қоныс 
бермесе қайтеміз? Келмей жатып тағы да сойыл, шоқпар қақтығыстырамыз ба? 
— Иә, өзің бүлініп келе жатып, тыныш жатқан елге бүлік салсаң, сені жұрт бүйіден кем 
көрмейді, — Қасым ауыр күрсінді. — Сонда Абылайдың ақ туын көтерген Сарыарқадан енді 
бізге барар тау, басар жер қалмағаны ма? 
Үйге кіргеннен бері үндемей отырған Құдайменді батыр тізесін бүкті. 
— Сандыбай тұқымынан жақсылық күтуге болмайды, — деді ол. — Егер көшсе Терісаққан 
бойына, Қарақойын Қашырлыға көшкен жөн. Бізге ерген ой Алтай азаматтары болса, ол ара 
Жанайдар, Төлебай батырлар шыққан қыр Алтайының жері. Туыс туысты табады. Және 
Арғынның ардагер руы Абылай ханның ұрпағына бір қысқа қоныс беруі күмәнсіз. Ал жаз шыға 
Ұлытау төңірегінен орын тепкен келісімді. Сандыбайдың қос бөрісі Ерден, Дүзенінен Ұлытау, 
Кішітау маңын, Қаракеңгір, Сарыкеңгір бойын берсе қолынан, бермесе жолынан, алты қарыс 
азуларын көк құрышпен тілгілеп отырып тартып алу керек. 
— Бұл табылған ақыл, — деді Қасым, — Терісаққаннан Күнімжан келіннің төркін жұрты да 
алыс емес. 
— Онда Қарақойын Қашырлыға күні бұрын шабарман жіберіп хабарласқан жөн болар, — 
деді Кенесары.
Қасым иек қақты. 
— Бұ да табылған ақыл. 
Қарақойын Қашырлыны жайлаған қыр Алтайы елімен сөйлесуге қос атпен Құдайменді 
батырдың өзі жүрмек болды. Қалған жұрт Ташкент құшбегінің қолынан қаза тапқан ұлдарының 
жетісін берісімен Арқаға қарай көшуді уәделесті. Ер азаматтар, шал-кемпір, бала-шаға туып 
өскен сар даласын сағынып-ақ қалған екен. Бұл хабарларды қуана мақұлдады. Кешеден бері 
елегізіп жүрген жастар енді белдерін бекем буып, ат құйрығын түйіп алыс сапарға дайындала 
бастады. Қорамсақтарынан екі қырлы өткір ұшты сауыт бұзар, төрт қырлы қозыжауырын 
жебелерін алып, тартылар жеріне жаңадан күшігеннің қойлық жүні, тазқараның тайлақ жүні деп 
аталатын күшіген мен тазқараның қауырсындарын қондырды. Ал кейбіреулері болат ұшты қос 
құлаш қайың найзаларының ұштарын өткір қайрап, ат құйрығынан жасалған шашақ тағып 
жатыр. Бағзы біреулер беліндегі сүйек сапты бұйда пышақтарын қылшылдата қайрап, бөтен 
қарулары болмағандықтан жуандығы білектей сай бойына біткен тапал қарағайдың түзулерін 
тауып алып, жұмыр түбірімен суырып, кеспелтек шоқпар жасауға кіріскен. Арқа жеріне 
қайткенмен де тыныштық болмайды дегендей жауға арналып жөнделген қару-жарақ, алыс 
жолға деп дайындалған ер-тоқым, жүген-құйысқан, мінер ат... 
Қаратау қойнауындағы ауыл біткен қаза болған сұлтандардың жетісін берісімен бірден 
көтерілді. Қайтқан қаздай тіркеліп, сыңсып көшіп бара жатқан жұрттың ту сыртынан қарап дөң 
басында 
Кенесары 
тұр. 
Бір 
тілегінің 
орындал- 
ғанына іштей қуанса да, алдымызда қандай күн бар деп қобалжығандай... 

52 
Қалың ел екі аптадан кейін Бетпақдаланы көктей өтіп, Сарысудың құмға сіңіп жоқ болар 
етегіндегі Қызыл жыңғылда отырған Бәтеш ауылына жеткен кезде алдарынан Алтайдың жүрек 
жұтқан батыры, аталары Сеңгірбай, Жанұзақ Абылайдың үзеңгілес серіктері болған. Соңынан 
Жеке батыр атанған, Төлебай қарсы шықты. Қастарында ел билеуші екі-үш ақсақалы мен он 
шақты сойыл көтерген жігіттері бар. Астарындағы жұпыны аттары мен үстеріндегі елтірі тымақ, 
түйе шекпен, сірі етік, бұлардың кедей ауылдан екенін аңғартады. Төлебай батырдың да кигені 
бәлендей мәз емес, әйтсе де ол ерекше көзге түседі. 
Төлебай көлденеңі мен ұзындығы бірдей төртпақ келген, қою, қара мұрты құлағына дейін 
жеткен үлкен қара көзді, қара сұр адам. Тақымындағы бұзау тіс шоқпары да өзіндей шомбал, 
астындағы мінген қара көк аты да ұзақ шабысты, ошақ тұяқ, төрт таған, құлаш кеуделі, жалпақ 
жаялы мықты қазақы жылқы. 
Төлебай батыр Кенесары тобымен көштен ұрын кездесіп, Арқаға қайтқан ағайынды құшақ 
жая қарсы алатындарын білдірді. 
Көш қозғалғалы көңілі қобалжып келе жатқан Кенесарының енді еңсесі көтеріле бастады. 

53 

жүктеу/скачать 1.54 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: