Исабаева Дидар
Ө.А.Жолдасбеков атындағы
экономика және құқық академиясы
студенті
Мақұлбекова Бану
Бұл әңгімені менің анам Сапарова Еркеш Машыққызы (1967 жылы туған) көрші апай Мақұлбекова Бану (1920 жылы 14 мамырда туылған – 2007 жылы 6 қыркүйекте қайтыс болған) апайдан естіген. Бұл хикая Шығыс Қазақстан облысы Таскескен ауылында болған екен.
- Отбасымызда сегіз ағайынды болдық, ақырында екеуміз қалдық, туғандарымның барлығы да аштықтан қайтыс болды. Оларды жоқтап, жылайтын уақыт та болмады. Есімде үлкен ағам екеуміздің таңғы сағат үш шамасында қайтыс болған сіңілім мен бауырымды бұрын мал жайылатын жаққа барып, ешкім аяқ баспайтын жерге жерлегеніміз. Ал ең ауыры анамды да сол жерге апарғанымыз болды.
Бауырларымыз бен анамыздың денесін шығарып жүргенде, жасы үлкен бір әйел кісі бізге үңіле қарап отырғанын байқаймыз. Өзі ауру адамға ұқсайды, түсі де өте суық. Бірде жаны ашыды ғой деймін, ол бізді қираған шалаш үйіне шақырып, «жүріңдер!» деп қолымыздан сүйреп ішке кіргізді.
Қазан қайнап жатыр екен, еттің иісі мұрын жарады, қуанғанымыздан жанымызды қоярға жер таппадық. «Қазір келемін» деп, жаңағы әйел далаға шығып кетті. Біз аш болғанымыз соншалықты, шыдамай дәмін татып көрейік деп, қазан қақпағын аша бергенде, қазанның ішінде сорпа бетінде адамның қол-аяғын көріп, шыдай алмай бар даусыммен шыңғырып жібергенімде, әлгі әйел үйге жүгіріп кіріп келді. Есімнен танғандай жерге үнсіз отырып қалдым, әйелге не айтарымды білмедім. Есімді жинап алып, ана әйелден «Адам етін жеуге қалай дәтіңіз барды?» деп сұрадым. Ол күрсіне отырып, «Бұл заманда тірі қалу үшін істемейтінді істейтін болдық қой... Тірі адамды сойып жеп көрмедім. Сендерді аңдып жүргенімді байқаған шығарсыңдар. Жерді қазып...»
Біраз күннен кейін ағам ауырды... Сөйтіп ол да, сәл кейінірек әлгі әйел де дүниеден өтті...
Жазып алған
Серікқожанова Мөлдір
Ө.А.Жолдасбеков атындағы
экономика және құқық академиясы
студенті
Достарыңызбен бөлісу: |