Зерттеу жұмысының мақсаты Жылқы малының биологиялық, физиологиялық ерекшелігі мен емдік қасиеттерін, қолданылуын таныстыра отырып, әрбір адамзат баласының төрт түлікке деген сүйіспеншілігі мен жанашырлығын ояту
жүктеу/скачать 260.77 Kb.
|
|
Зерттеу жұмысының мақсаты Жылқы малының биологиялық, физиологиялық ерекшелігі мен емдік қасиеттерін, қолданылуын таныстыра отырып, әрбір адамзат баласының төрт түлікке деген сүйіспеншілігі мен жанашырлығын ояту. Жылқының түрлері және оларды қорғаудың қажеттілігі- басты назар аударатын бүгінгі күннің өзекті мәселесі, әрі болашақ ұрпақтың міндеті екенін достарымның назарына дамыта жеткізу. Міндеттері: Тақырыпқа байланысты деректерді газет-журналдардан, кітаптардан, ғаламтор желісінен іздеу, толықтыру; Зерттеу жұмысын жүргізу жолдарын үйрену; Жылқы малының қасиетін, етінің денсаулыққа пайдасын сыныптастарыма жеткізу; Жылқының қасиеттері туралы насихаттау; Жоба бойынша жұмысты рәсімдеу. Аннотация Адам жылқыны осыдан бес жарым мың жыл бұрын қолға үйреткенін және бұның Солтүстік Қазақстанда орын алғандығын археологтар дәлелдеді. Ғалымдардың пікірінше, бұл ғылыми жаңалық Евразия қоғамының аграрлық кезеңге дейінгі даму деңгейіне қатысты қазіргі көзқарасты қайта қарауға түрткі болуы мүмкін. Жылқының ертеректе қолға үйретілгені жөніндегі тың дәлелдерді Science журналының жаңа санында ағылшынның Эксетер университетінің Алан Оутрам басқарған көпұлтты археологтар командасы жариялады. New York Times газетінің жазуынша, археологтар біршама жылқы сүйектері мен басқа да қазбаларды тапқан. Оларды зерттеу барысында, бұл жылқыларды Қазақстанның солтүстігінде, біздің дәуірімізге дейінгі 3600 жылдан бастап 600 жыл қатарында дамыған, жартылай көшпелі Ботай мәдениетінің өкілдері қолға үйреткені туралы бір-бірінен тәуелсіз үш түрлі дәлелдер тобы нақтыланған. Ата-бабаларымыз жылқы етінің, сүтінің, майының, көкбауырының, сүйегінің, тобығының, терісінің, қылының, шуының, тіпті жас тезегінің, көңінің, несебінің емдік қасиеттері хақында нақты мысалдар келтіре отырып, толыққанды түсініктер береді. Тіптен кейбір деректерге сүйенсек, жүкті əйелдің бетінде қалып қоятын қара дақтарға биенің жаңа сауылған сүтінің көбігін жақса, еш дақ қалмайды екен. Сол сияқты сары биенің жаңа нәжісін қайнатып,тікішек қабынуында пайдалануға болады дейді дерек көздері. Жылқы құлындағаннан кейін, бірер уақыт өткенде құлынының аузынан бір түйір қызыл ет түседі екен. Оны – «Құлын тіл» деп атайды. Құлын тілге қол жеткізіп, оны жейтін болса нендей дерттен болмасын айығуға болады. Әсіресе қояншық дертіне бірден-бір ем деген халық арасында елеусіз жүрген ақпараттар бар. Біріншіден, ғалымдар төрт жерден табылған жылқы қаңқаларының түрі мен өлшемін талдаған. Оларды осы өңірлерде, осы кезеңдерде өмір сүрген жабайы жылқылардың, бұдан жүздеген жылдар кейінірек қола дәуіріндегі қолға үйретілген жылқылардың және монғолдың қолға үйретілген жылқыларының сүйектерімен салыстырған. Зерттеушілер сүйегі ірі жабайы жылқыларға қарағанда ботай жылқыларының «сымбаттырақ» болғандығын және қолға үйретілген жылқыларға жақындау екендігін айтады. Дәлелдердің екінші тобы жылқының тістеріндегі іздер мен қаңқа тканінің бұзылуына байланысты. Зерттеушілер оны жұмысқа пайдаланған жылқыны басқару үшін кигізілген жүген мен ауыздықтың, жауырдың салдары деп есептейді. Тістегі мұндай кетіктерді археологтар бұрыннан бері қолға үйретудің дәлелі деп есептеп келеді. Дәлелдердің үшінші тобы қыш ыдыстың қабырғасындағы май қышқылдарының дағымен байланысты. Ыдыс қабырғасындағы дақтар бие сүтінің ізі. Бұның өзі Ботай тұрғындарының қымызды қалай ашытуды білгенін дәлелдеп тұр. Аннотация Археологи доказали, что человек приручил лошадь пять с половиной тысяч лет назад и это произошло в Северном Казахстане. По мнению ученых, это научное открытие может послужить толчком к пересмотру современного подхода к уровню развития Евразийского общества до аграрного периода. Новые доказательства того, что лошадь была одомашнена в прошлом, были опубликованы в новом выпуске журнала Science командой многонациональных археологов под руководством Алана Аутрама из английского Университета Эксетера. Согласно New York Times, археологи обнаружили несколько окаменелостей лошадей и других окаменелостей. В ходе их исследования были уточнены три группы независимых друг от друга доказательств того, что эти лошади были одомашнены представителями полукочевой Ботайской культуры, которая развивалась на севере Казахстана, начиная с 3600 г. до н. э., в рядах 600 г. до н. э. Лечебные свойства конины, молока, жира, селезенки, костей, лодыжек, кожи, волос, шума и даже молодого навоза, навоза, мочи наши предки дают исчерпывающее представление, приводя конкретные примеры. По некоторым данным, если нанести пену свежевыловленного молока кобылы на темные пятна, которые остаются на лице беременной женщины, пятен не останется. Точно так же свежий стул желтой кобылы можно вскипятить и использовать при воспалении прямой кишки,говорят источники. После того, как лошадь по уши, через некоторое время изо рта жеребенка выпадает комок красного мяса. Его называют - "язык жеребенка". Если жеребенок получит доступ к языку и съест его, он сможет вылечиться. В частности, среди населения есть информация о том, что коянчикская болезнь является единственным лекарством. Во-первых, ученые проанализировали тип и размер скелетов лошадей, найденных в четырех местах. Их сравнивали с костями диких лошадей, живших в этих регионах, в эти периоды, одомашненных лошадей бронзового века на сотни лет позже и одомашненных лошадей монголов. Исследователи говорят, что ботайские лошади были «более изящными», чем более крупные дикие лошади, и были ближе к одомашненным лошадям. Вторая группа доказательств связана с следами на зубах лошади и разрушением скелетной ткани. Исследователи считают, что это следствие шерсти и мундштука, лопатки, которые носили для управления лошадью, которую они использовали для работы. Такие выемки на зубах долгое время считались археологами свидетельством одомашнивания. Третья группа доказательств связана с пятном жирных кислот на стенке керамики. Пятна на стенке сосуда следы кобыльего молока. Это доказывает, что жители Ботая знали, как ферментировать кумыс. Annotation Archaeologists have proved that a man tamed a horse five and a half thousand years ago and it happened in Northern Kazakhstan. According to scientists, this scientific discovery can serve as an impetus to the revision of the modern approach to the level of development of Eurasian society before the agrarian period. New evidence that the horse was domesticated in the past has been published in a new issue of the journal Science by a team of multinational archaeologists led by Alan Outram from the English University of Exeter. According to the New York Times, archaeologists have discovered several horse fossils and other fossils. In the course of their research, three groups of independent evidence were clarified that these horses were domesticated by representatives of the semi-nomadic Botai culture, which developed in the north of Kazakhstan, starting from 3600 BC, in the ranks of 600 BC. The medicinal properties of horse meat, milk, fat, spleen, bones, ankles, skin, hair, noise and even young manure, manure, urine, our ancestors give an exhaustive idea, giving specific examples. According to some reports, if you apply the foam of freshly caught mare's milk to the dark spots that remain on the face of a pregnant woman, the spots will not remain. Similarly, fresh yellow mare stools can be boiled and used for inflammation of the rectum, sources say. After the horse is up to its ears, after a while a lump of red meat falls out of the foal's mouth. It is called the "foal's tongue". If the foal gets access to the tongue and eats it, it can be cured. In particular, there is information among the population that the Koyanchik disease is the only medicine. First, the scientists analyzed the type and size of horse skeletons found in four locations. They were compared with the bones of wild horses that lived in these regions during these periods, domesticated horses of the Bronze Age hundreds of years later and domesticated horses of the Mongols. The researchers say that Botai horses were "more graceful" than larger wild horses and were closer to domesticated horses. The second group of evidence is related to traces on the teeth of a horse and the destruction of skeletal tissue. Researchers believe that this is a consequence of the wool and mouthpiece, the shoulder blades that were worn to control the horse they used for work. Such recesses on the teeth have long been considered by archaeologists as evidence of domestication. The third group of evidence is related to the stain of fatty acids on the ceramic wall. The stains on the vessel wall are traces of mare's milk. This proves that the residents of Botay knew how to ferment koumiss. МАЗМҰНЫ
жүктеу/скачать 260.77 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|