Асылбек Мүтәліпұлы Қыраубайтегі жан-дүние сырлары кіріспе

Ішкен кезде, ойың да, түсің де ерек..

Көзіңде от, ойда өлең, қолда қалам,

Арыстандай арқалы, күшің бөлек.

Шырылдаған сәтте ой мида қалмай.

Бола ма шашыраған сансыз ойды,

Жүз граммен бір ұрып жинап алмай.

Шыға келер, от шашып қаһарланып.

Осындайда қағазда қалған өлең,

Жарқ – жұрқ етіп, шоқтайын жатар жанып.

Кешіре гөр түсірсем беделіңді.

Егер мен шындық айтпай, жаңылыссам,

Шарап ішпей жазып көр өлеңіңді.

Өлеңге уың қалай болар себеп.

Мәз болып қалдыңыз – ау, ақын досым,

Дегенге «ішу керек, ішу керек».

Ақылға У шіркінің болар құрық

Меніңше У жайлар сәт бойымызды,

Ақылың құтылады сыртқа шығып.

Осы сәт удан ақыл бөлінеді.

Масаңдау кезде жазған өлеңдерің,

Сондықтан тәуір болып көрінеді.

Көп ішеді, бірақ мықты ақын дейміз,

Өзімізді сынамаймыз, ақылгөйміз…

«Қой» деп айтпай көзінің тірісінде

Қырыққа жетпей қинала асын жейміз!

Тамырдан қиып түсер талабыңды.

Ақыным келген үйге ренжіме,

Сондықтан да қоймаймын арағымды.

Сен үшін ақын досым қиналамын.

Мүмкін сен қайталанбас жан шығарсың.

Мың жылда бір туатын, құйма дарын!!!

Қыз, жігіттер отыр қоршап айнала,

Жүздерінде салтанат бар жайнаған.

Қыз жігітке мөлтілдетіп бокалын,

«Алып қой»,- деп өтінеді жай ғана.
Жігіт тағы айрылғандай төзімнен,

Қыз жүрегі сыр шерткендей сезімнен.

Сыпайы ғана жұтып салды, қыз бала,

Сыңғыр күлкі сыйлағандай сезілген.

Әсем қыздың жүзі болды баққаны.

Қыз көзінің шарасында айналып,

Кірпігінде мөлдірейді жас жаны.

Қазір жігіт өзі ішуде құйып-ап.

Қызды ұмытып, қарқ – қарқ күлді мәз болып

Жаңа ғана жігіт еді тұйық – ақ.

Кім бастайды, кім қоштайды көшіңді.

Күте –күте досың да сырт айналар,

Бірге алатын жауға кеткен өшіңді.

Сонда жарқын көрінеді болашақ.

Босқа өтпейді өміріңіз өлшеулі,

Адамзаттың игілігіне жарасақ.

Арман жолы-шиыр, ауыр салмағы.

Қиын, соқпақ, ғұмырының жолында,

Жүрек, сезім, сана, шешім-қорғаны.

Жүрек, сезім бауырлардай айырылмас…

Тат шалдырма, кір басқан соң қайырылмас.

Бұл екеуі таза болса-жан таза,

Арсыздық пен арамдыққа алдырмас.

Сана-ұстазың, өмірлік сен оқушы.

Қате кетсең, қапы кетер сәтің мол,

Сен бейшара-арыңызды сатушы.

Шешімің-бір, іздейтұғын сарсылып.

Сондықтан да шешіміңе ар қожа,

Кеудеңізден кеткенінше жан шығып.

Еркің жетер болса егер

Белесінен өмірдің асуға да болады

Қайрат жетер болса егер

Досыңа керек болса егер

Қуаныштың үстінде тасуға да болады

Шабытың жоқ болса егер

Езілсе де жүрегің ашуға да болады

Тұңғиық сырың болса егер

Арлы болу қиын – ақ

Көңілің арсыз болса егер.

Кездескенде қос жүрек-

Ай – түлеп,

Ағарып, таң атқандай

Жанды, жансыз табиғат,

Сыбырласып жатқандай.

Қос ғашық.

Жалынды жүрек елшісі

Жалынды сөзбен жалғасып,

Көзбен арбасып.
Сезім - өрт, сезім – сыр,

Саған ғана арнаған.

Өзіңді ғана ойлаған,

Бұлбұлымсың бұтағымда сайраған

Жүрегіме байлаған.
Көрмей қалсам өзіңді,

Өзгеге қимай тарылам.

Жүрегіммен сағынам,

Қауіп – қатер, қызғаныш жалынам

Әрі кет, әрі бар.
Осылай сырын ақтарар

Таусылмайтын таңға асып,

Махаббат жолы – ұзақ жол,

Біледі оны бар ғашық.

Арманның бірі жаныңда.

Айың да…

Ләззәтқа құмар түн тынық,

Отыра бер, бағында.
Отыра берсем осылай,

Өмір бойы жас болып.

Махаббатқа мас болып….

Ғашықтықты жырлар едім,

Тасқа ойып.
* * *
Албыртқан алау жүзіңнен,

Алмадай тамшы үзілген.

Қараймын темір төзіммен,

Дәметіп бір – ақ үзімнен.

Бір сәтте болса үмітім,

Көңілге қанат жылы тым.

Қанатпен қалай қырқарсың,

Өмірдің шынжыр құлыпын.

Сен бұрала иіліп өскен тал қайың.

Күн теңелсе – нұр шапағы теңелер

Түн теңелсе – жарқыраған жарты айың.

Сұлу жазда теңеледі гүл – ақ пар

Сары күзде сары самал теңелер,

Аққу қыста – қарда ойнаған шуақтар.

Сағым дерсің жер аспанды жалғаған.

Теңесем де бар әлемді дүниеде

Тең келетін сияқтанады таң маған.

Сұлу жердей гүлге оранып киінген.

О, сұлуым, саған мүмкін тең келер

Көгілдір көк – тырна, қазды иірген.

Жер мен көктің іздесең де арасын.

Таба алмадым әсемдікті тең келер

Сен мен үшін дүниеде дарасың!

Көңілді шіркін бұзады

Көңілге тағы оралды

Таусылмас нәзік қыз әні

Қытықтап қоймас төзімді

Жырымды жайып алдына

Төксем бе екен сезімді

Зымырап барар өмір-ай!...

Сезімді бар ма түсінер

«Сергелдең болған серім-ай!»

Балтыры, бары ашылған

Су етіп жүрек ұяттан

Тыз етіп өтті басымнан

Жабысып қалған жамбасқа

Қазақы қойдай қарындас

Секіріп барад «марғасқа»

Аққұба жүз, ақ таңдай

Сәуле шашып,

Күн жарқырап атқандай

Сол сәуленің

Ұшқынынан жүрегім

Көк теңіздей,

алас ұрып жатқандай

Қыздың гүлі жарқырап

Ақ маңдайың

Ақ жүзіңде сән құрап

Отырғанда

Оймен барып қонамын

Сол сәуленің

бір ұшына қалтырап

Аса мақтап айтқаным

Жүрегімде солай сені сақтадым

Атқан таңдай,

Шыққан айдай көрінген

Сол маңдайды

Басқа жүзден таппадым
Қасы, жүзі
Күмістей шашың

Мойылдай қасың

Өзіңе тұрар жарасып

Жүзіңнің әрі

Осының бәрі

Сұлулығыңмен таласып

Жыр етсем де

Күн етсем де

Бәрі тұрар жайнап-ақ

Жанарыңды да

Қабағыңды да

Құшар ма еді аймалап

Теңі жоқ еркем

Жүзіңді көркем

Суреттеуге сыймайды

Жүректі жарған

Көңіл тек арман

Жанымды сол қинайды

Нұрлы көздің жанары

Көзін жұмса,

кірпігінде қалады

Қабақ түйсе,

онда барып ойнаған

еркелеген баланы

Кірпіктерін

жанарында қайнатқан

Теңдесі жоқ

Сүйкімді ғой қабағы

Күн аптабы

сияқтанған нұрлы леп

Жүрегімнің

әлсіз жерін табады

қадалғанда жүзіме

Қиялыммен

шарлап кетем даланы

Басқа үшін

қарапайым болғанмен

Сол бір жанар

Өртеп мені барады

балы тамған ерінің

Баурап алды,

алаң болды-ау көңілім

Қиналғанда

өз аяғын кемірген

Кейпін кештім,

жанымды жеп бөрінің

Ақ тамағың таң маған

Бал тіліңмен

Өр тілімді байлаған

Менен артық

сұлулығыңа сүйсінер

Шыныңды айтшы

Дүниеде бар ма, адам

Мойыл шашың жарасып

Ақ тамағың жарқырап

Шақырады таласып

Ақ тамақта табысып

Ай төсіңді аймалап

Жас баладай жабысып

Құлаш ұрсам арманға

Қайтемін ынтызарымды

Өзімде сақтап қалғанда

Қадірін оның кім білген

Рахаты өмірдің

Ойнап-күліп, бір жүрген

Шығарған дұрыс барыңда

О, дүние деген бір қуыс

Ешкім болмас жаныңда

Жүрекке жалын ұрғанда

Медеу болар көңілге

Сүйеніш болар өмірде

Табылар біреу бір жанға
Айлы түннің кешінде

Қызынып дене шешінген

Күрсініп таңың атпаған

Жастықтан жылу таппаған

Қиналған күндер есімде
Қиялға салып қырғиды

Белгісіз түндер жылжиды

Жаныңды қояр жер таппай,

Аймалайтын ер таппай,

Қайықтай уақыт сырғиды
Жүректі етті ар мекен

Шыдамым қанша қалды екен

Мөлдіреген көзімді

Байқатқызбайтын сезімді

Төзімнің шегі бар ма екен


ҮШЕУДІҢ ӘҢГІМЕСІ \немесе гендерлік саясаттың қазақшасы\
Кей келіннің арманы
Шіркін, күйеуім!

Әке-шешесін сағынбайтын болса..

Мен оларға бағынбайтын болсам.

Күйеуіме ренжісем,ата-енеге

«Балаң жаман!» деп дабылдайтын болсам.

Немересін келіп көретін болса

Осыдан енем де келетін болса...

Үйге қонбайтын қыламын.

Қона қалса, оңбайтын қыламын.

Күйеуім келгенде ас жегізсем,

Күйеуім келгенше тас жегізсем.

Сілейіп, сөйлеспей қатып қалсам

Демде ауырып, жатып қалсам

«Келін!» деп аузын аша бергенде

Ала көзбен атып қалсам

Баланы ұрып жылатсам

Орындықты бір теуіп құлатсам

Сондағы менің ойлап жүргенім..

«Баланы ұра бермеші!» деп сұратсам

Сұраса болды: « Ойбайды» бастасам

Дайындаған ескі кеселерді

Жерге қирата ұрып тастасам

«Баламды ұруға да құқым жоқ!»деп

«Сондықтан сен қақпастарға тұқым жоқ!» деп

Өзімді ақтасам, баласын сілейте даттасам

Сөйтіп екі қақпасты престеп, қаттасам

Балаларыңа осыны айтсаңдар

Өмірім біткенше соттасам!

Деп қорқытып сөздерімді

Қосауыз төндіргендей оқтасам

Үйден ата-енем шыға қашқанда,

Не күйеуім келіп қалса, тоқтасам

Отағасын күле қарсы алсам

Тойған қозыдай томпайтып алып

Құлағын бұрай отырып, зар салсам

Әбден шаршатқандарын айтып жыласам

Еңіреп тұрып, естен танып құласам

Болмағанды болғандай етіп сырласам

Ағайынға жылы жұмсақты бере отырып

Ата-енеден қорлығымды жырласам.

Сөйтіп ата-енемді қуып, көшірсем

Сосын күйеуімді терідей илеп , есірсем

Күйеуді ағайынынан да бездірсем

«Айт!» дегенде «Тәйт!» дегенін қоймаса

Балаларының табаныменен ездірсем

Сонда барып теңдікке жетіп

Гендерлік саясатты отбасына ендірсем.

Мен кесе жусам,сен қасық жуасың

Мен отырғанда, сен тіке тұрасың

Шарт бойынша күлесің не жүресің

Жағамын десең, көңілден шығасың

Салт- дәстүріңді қалтаңа саласың

Мені арқаңа аласың

Еуропаша еркек болмасаң

Баласыз далада қаласың

Әйелді «УРА!» еркек қыламыз

«Әйелский» мемлекет құрамыз!

Ерлерді «гомик» етеміз

Сонымен ел болудан тынамыз

Ата-ененің арманы
Шіркін, баламыз!

Үйленіп, көп баласы болса

Оларды асырар шамасы болса

Түзу жүрген,тәртіпті болса

Қызметі өсіп, ел ағасы болса

«Баланы бақ!» десе бағамыз

«Келінге жақ!» десе жағамыз

«Тұр!» десе қалшиып тұрамыз

«Так!»десе мелшиіп қаламыз

Бөлек тұрса, өздері біледі

Бір кесе шай үшін суымасын арамыз

Немерені бермесе, барып көрерміз

«Келме!» десе оған да көнерміз

Тек аман болсыншы айналайындар

Пенсияны жинап апарып берерміз

Жастық болмаса, көрпеше жастармыз

Үй жиналмаса, біз-ақ жинап тастармыз

Тамақ болмаса, сырттан ішерміз

Сол тамақты өзіміз де асқанбыз

Ұрпағымыз ғой ұрмаңдаршы баланы

Жүрегіміз жұлынардай мөлтілдесе жанары

Бала қашып бауырымызға тығылса

«Еркелеттіңдер!» деп келін пәле салады

Келін «гендерін» ойласа,біз бала дейміз

Нақақтан сосын жала жейміз

Сонда да отбастарын ойлаймыз

Баламыз асыл, келініміз-дара дейміз

Балаға шағынсақ, талабы оңбас

Ағайынға шағынсақ, баяны болмас

Арыз айтпаймыз, аузымыз жабық

Біз екі мұңдас, екі сорлас

Қашқан жоқпыз, кетіп барамыз

Сен келінді болғанға жетіп қалармыз

Тілеулестеріңбіз, ренжімейміз

Келемін десеңдер ашық есік қанамыз

Басыңа келсін ,келін, өмірдің кезегінде

Айтылмаған тек, көмейімде сөз өлуде

Жамандыққа қимадым-анасың ұрпақтарыма

Өзіңе деген ащы ыза терең өзегімде

Тілімді байладың, жанымды жайладың

Ішімде сөз жанып, ойымда қайнадың

Ашу да, ыза да жүректе күл болып

Жанарда ғана от болып ойнадың

Тегімізге сенемін,ұрпағым кең болсын

Әрқайсысы мың отау ел болсын

Қайысқан қол болсын, жарысқан той болсын

Жер жүзін билеген ерлермен тең болсын

Баланың ойы
Осы ата-анама не жетпейді ?!

Айтқан ақыл не сөз өтпейді

Келін деді, немере деді

Енді нені өзектейді

Қабақтарын бір ашпайды

Келінмен жағдай сұраспайды

Бүйте берсе әйелімдегі

Құтыртады-ау жуас тайды

Әйелім болса күлімдейді

Қисық мінезі білінбейді

Жұмыстан келсем күтіп алып

Қояндай болып дірілдейді

Сондықтан әйелде мін жоқ

Тиісейін десем дым жоқ

Аузын буған өгіздей болып

Ата- анамда да үн жоқ

Келін жаман ба, бақпай ма ?

Көңілдеріне жақпай ма ?

Не кінәсі бар, бетіне басып

Одан да маған айтпай ма !..

Мен тәртіпке салар едім

Келіннің аузын жабар едім

Қиғылық салып, кетіп қалса

Ата-анамды бағар едім .!

Әй, бірақ, жағдайым жоқ қағынатын

Баланы болар бір күн сағынатын

Ата-ана үшін дүниеге келгенім жоқ

Бала үшін күн болады-ау жалынатын

Неге маза бермейді екен келініне

Бола ма зорлық жасап, тебінуге

Үйлеріне қайтып-ақ кетсе екен

Бұл өмір жақпай жүрсе көңіліне

Бала ұрса дейді ашу шақырады

Екеуі екі жақтан бақырады

Кешке дейін шаршатқан келіндері

Естен танып еңіреп жатыр әні

«Отырса опақ !» дейді «Тұрса сопақ!»

Түрі жоқ, қалшылдайды сорлы қорқақ

Кейбір де әйелімді аяп кетем

Болған соң бала ортақ,өмір ортақ

Жүрегім ауырады ойлағанда

Ата-ана шүкір десе қолда барға

«Аш құлақтан, тиыш құлақ» кетіп қалса

Шіркін-ай мен үйімде болмағанда

Айналамыз орман қыз.

Жалын атып құшақтап

Жалындырып қойғанбыз!

Жапырылысқан той едік

Бұрқасында бусандық

Қызыл мұзда бой еріп.

Ауа жұтып тойғанбыз

Жарқабақтан секірген

Жарға ұмытылған арманбыз

Шашымды уақыт қуартқан

Өткен күн жүрек сыздатқан

Сарғайған көңіл құмартқан

Жабырқап жаным елжірер

Жастығым сені аңсаған

Көзімде шық боп мөлдірер

Бұтаны пана етіп аулақ маңда.

Қамшысын қыса ұстаған жігіт отыр,

Қалқажан, хабар алшы сай жақтан да.

Айналып ала төбет алаңдайды.

Дөңбекшіп, ыңыранып, көз ілмейтін

Ішінен сыбап отыр сараң байды

Сезімі сергелдең боп жарысады.

Бұта түбін бақыттың сарайы етіп,

Қос жүрек қашан келіп табысады.

Салқыннан дене сыздап түршігеді.

Қойшының қорылынан таң бозарып,

Жас тоқал жаймен ғана күрсінеді.

Бірі сыр, бірі жыр боп қалған бәрі.

Тағы біреу жарқабақтан жылтыңдайды,

Ойпырмай, өмірдегі жалған бәрі.

Осылай өткен заман есімдегі.

Кездесу таң атқанша шешілмеді.

Әдептен аттай алмай жатқан заман,

Қазіргі кездесуден көш ілгері!

Асықтым, алдым ысқырық.

Тәтті толы чемодан,

Қолтығыма қыстырып,

«Жоқ» дегенге сенбеді,

Аузын ашты асығып.

Тәттіге көңіл бөлмеді,

Тарыдай қалды шашылып,

Ұнатар деп ойладым

«Базарлықты» ұсынып,

Қуанар ол болмады

Өзім қалдым қысылып.

Бере салды басқаға

«Есейдім» – деп мақтанып,

Ызадан шыққан жас қана,

Қарашығында сақталып.

Машиналар зымырап.

Мен отырмын зәулім үйдің

Биігіне шығып – ап.

Әр машина өткен сайын,

Өмірімнің бір сәтін

Кетіп бара жатқандай – ақ іліп – ап.

Жүрген сайын дөңгелегі

Алға қарай өшігіп,

Қалатындай

Көп нәрседен жайлау жүрсе кешігіп.

О, тәңірім!

Бақталастық бұл неткен….

Соң дөңгелек.

Алдыңғының жолын кетер өшіріп.

Жүргізуші оның басы,

Отыр жолға тесіліп,

Сыр шашпайды,

Сөйлеспейді,

Жолаушымен шешіліп.

О, адамдар!

Тілдесудің, қажеттігін бірақ та,

Жүрмеңіздер кеш ұғып!

Кейде жайлап, кейде кейін,

Кейде кетер бұрылып,

Соқтығысып жатар кейде ұрылып,

«Өтіп кетем» деген ойға

Жетелеген шығар мүмкін бір үміт.

Болмайтынын білсек тағы бір істің

Жүреміз – ау тыным таппай сұғынып,

Ұқсас етіп жаратыппыз

Темірлердің тағдырын.

Дөңгелеуде уақыты

Жансыздың да жандының.

Өмір сәті жаңаруда, өзгеруде күнбе – күн.

Ғалам жұтқан зымырандай,

Зымырайды ал бүгін.

Өтіп жатыр, өтіп жатыр

Машиналар зымырап,

Мен отырмын зәулім үйдің

Биігіне шығып – ап.

Әр машина өткен сайын.

Өмірімнің бір сәтін,

Кетіп жатыр іліп – ап.

Амалым жоқ адамзатпын қайтейін?!

Соның бәрін отырсам да біліп – ақ.

Кінәлайсың сен мені...

Дүниеде,

Жауың мен бе елдегі

Жүрегімді

Дірілдеген қояндай

Қарш-қарш шайнап

Сақылдайды сөз «Бөрі!»

Суырылып шаң қалған

Бір уыстай,

Бүріскендей нар тұлғам.

Жан ышқынып,

Жалмағанда жалған сөз

Ақ жұлдыздай

Ағып түсер қарқыннан

Бір сөздерің

Бір сөзіңе қосылып

Тұрғандай-ақ,

Дұшпан қолдап, дос ұғып

Мәз боласың,

Мені түйреп жатқанға

Жүрмегейсің кеш ұғып

Суыра алмай,

Сезімімнің семсерін

Іштей тынып,

Жүрегімді өртедім!...

Сар далада,

Күн табында қалғандай,

Тіл жабысты.

Таңдайдағы «тентегім»

Ашу-дұшпан!

Иірімсің, дауылсың.

Жаныма да,

Денеме де ауырсың

Қанда қайнап,

Ойда ойрандағанда

Тілде сайрап,

Сөз боп шығар жауымсың.

Жаныңды жегенде тіске салып...

Іштен шалып.

Шыдай бересің

Іштен талып.
Ашуың жүректе от боп жанып

Шоқтай қайнап

Өшеді кейін барып.

Кейде ашу шектен өтіп

Басыңа шығып

Бетіңнен үзілердей қаның тамып.

Айқай, ыза бірігіп

Естен танып.

Бүкіл денең дір-дір етіп

Көз алдыңда сөнер жарық.
Айналып мақұлыққа

Ойдан қалып

Болады өз ашуың саған қауіп...

Ентігің басылып,

Есің кірген соң

Сабыр тауып.

Қым-қиғаш еткен өмірдің

Қиюы келмей

Жамап-жауып.

Пұшайман болып,

Безгек қағып

Жүрерсің аттай шауып.

Сенім таппай қиналам.

Аласапыран көңілдің

Емін таппай қиналам.

Ебін таппай қиналам.

Қасқайып тұрып айта алар,

Кегім қайтпай қиналам.

Көңіл қалған туысқа

Сөзімді айтпай қиналам.

Сырымды тығып қуысқа,

Өзімді таптай мұңданам.

Жебедей ойым зырлаған.

Сындырмайтын сағымды,

Сырласым өзің – қыл қалам.

Тұра қалып тыңдаған.

Достан да өткен дарасың,

Жолыма торын құрмаған.

Қаламым маған жақынсың.

Не айтсам да сабырлы,

Бірге жазып жатырсың.

Жүректе жанған сырымды.

Сәтінде жүрек тоқтаған

Аңсармысың жырымды.

«Ел ағасы», - дер сені!

Біреудің-жарты өмірі,

Біреуге-ғұмыр өлшемі.

Елу де шіркін, самал бақ.

Өткенге тұрмын «шүкір» - деп,

Келер күнге алаңдап….

Қимай жастық өмірді,

Жүректе жайнап жиырма бес,

Сабыр етемін көңілді.

Әр жылым менің ақылшым!

Өмірдің мәнін үйретіп,

Қаланып келе жатырсың.

Тереңнен жалғар үзігін…

Тарихтың тылсым тартысы—

Өткеннің мен де ізімін.

Болса да құмай қуатың,

Жылдар бар шалып жығатын.

Әзірге тірі сапында

Құдайға шүкір! Тұр атым.
Ұлы қазақ халқының,

Бірі болып шалқыдым.

Шүрегей менен бірегей,

Ортасындағы жалқымын.

Қиянатты баспадым.

Сақадай сайсың демеймін,

Қолдағы елу жастарым.

Ұрпағым, жарым, сен үшін!

О, Құдай! Өмір берсеңіз….

Жөндеп өтермін кемісін!

«Жігіттерің біздерміз!» деп бөседі.

Жігіт болсаң 60-тағы біздей бол,

Еркіндіктің «еркелеген есері».

Ел ағасы «Біздерміз!» деп бөседі.

Ел ағасы алпыстағы біздей бол,

Ақылымен арманыңды шешеді.

40-тан қайтпай қылтыңдайтын меселі.

50 жақын, құрғыр 40-ты қайтесің?!...

Салиқалы 60 жақсы деседі.

Барған жерде төр етесің әр үйді.

50 деген шауып жүрген жас екен,

Дұрысы 60, ақсақал ғой сабырлы.

Болады екен үлкендікте, шалда мән.

Құдай берген немере мен шөбере,

Маңдайыңда мамырлайды бар балаң.

Бейнеттің де жеңілдейді салмағы

Сексен жақын, тоқсан міне, жүз анау

Көп адамның жете алмайтын арманы.

Еленбейді бұл дүниеде барыңыз.

Ешкім келіп мазаңызды алмайтын,

Нағыз рахат, демалатын шағыңыз.

90 мен 100 желдей желпіп желкені.

Қызығына тоя алмайтын өмірдің,

Адамзаттың таусылар ма ертеңі.

Шынымды айтсам, бақытым ғой әр таңым.

Пенделікпен шалыс бассам бүгінде,

Ертеңіне жібек жіптей тарқадым.

Мұндай пейіш келмес енді айналып!...

90 болар, 100-ің болар, шіркін-ай!

Оянғанда таң көрінсін жап-жарық.