Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

- Што здарылася? – яны якраз дайшлі да магілы невядомага Эбата.

- Тут хтосьці ёсць. Хтосьці назірае за намі. Гэта дакладна. Там, за кустамі,- яны ціха стаялі, прыціснуўшыся адзін да аднаго, узіраючыся ў шчыльную агароджу могільніка. Гары нічога не заўважыў.

- Ты ўпэўненая?

- Я бачыла, як нешта паварушылася. Я гатова паклясціся… - яна адсунулася, каб вызваліць руку з палачкай.

- Мы падобныя на маглаў, - адзначыў Гары.

- Маглаў, якія толькі што клалі кветкі на магілы тваіх бацькоў? Гары, я ўпэўненая, там хтосьці ёсць!

Гары падумаў пра Гісторыю Магіі; могільнік, мабыць, населен прывідамі; а што калі..? Але затым ён пачуў храбусценне і ўбачыў невялікую варонку з прымятым снегам у тых кустах, куды паказвала Герміёна. Прывіды не маглі перамясціць снег.

- Гэта котка, - сказаў Гары, падумаўшы, - або птушка. Калі б гэта быў Пажыральнік Смерці, мы былі б ужо мёртвыя. Трэба выйсці адсюль, і мы можам зноў схавацца пад плашчом.

Яны ўвесь час абарочваліся, пакуль ішлі да выхаду з могільніка. Гары, які адчуваў сябе не так добра, як жадалася б, быў рады нарэшце выйсці на слізкі тратуар. Яны захуталіся ў Плашч-Нябачнік. У пабе было больш народа, чым раней. Шматлікія галасы зараз спявалі гімн, які яны чулі, калі набліжаліся да царквы. На нейкі момант Гары абдумваў ці не схавацца ўнутры, але, перш чым ён паспеў што-небудзь сказаць, Герміёна прашаптала: “Пойдзем сюды” і пацягнула яго па цёмнай вуліцы, якая вяла з вёскі ў кірунку процілеглым таму, адкуль яны ўваходзілі. Раптам хаты скончыліся і дарога ператварылася ў поле. Яны ішлі так хутка, як толькі маглі, міма вокнаў, у якіх зіхацелі рознакаляровыя агні, і абрысы Калядных алей цямнелі за фіранкамі.

- Як мы збіраемся шукаць хату Бацільды? - спытала Герміёна, трохі дрыжачы і аглядаючыся. – Гары? Як думаеш? – яна тузала яго за руку, але Гары не звяртаў увагі. Ён глядзеў на цёмны сілуэт, які стаяў з боку ад шэрагу хат. У наступны момант ён кінуўся бегчы і пацягнуў Герміёну за сабой, яна злёгку паслізгалася па лёдзе.

- Гары…

- Я не… о!

Ён мог бачыць яе; Заклён Вернасці, мабыць, памёр разам з Джэймсам і Лілі. Жывая загарадзь разраслася за шаснаццаць гадоў, якія прайшлі з тых часоў, як Хагрыд забраў яго адсюль, ляжалага сярод абломкаў, раскіданых па траве. Вялікая частка хаты яшчэ стаяла, хоць і пакрытая счарнелым плюшчом і снегам, але правая частка верхняга паверху была разбураная выбухам; там, дзе спрацаваў заклён, Гары быў упэўнены у гэтым. Ён і Герміёна стаялі ў брамкі і глядзелі на руіны таго, што калісьці было звычайным катэджам.

- Цікава, чаму ніхто яе так і не аднавіў? – прашаптала Герміёна.

- Мабыць яе нельга аднавіць? – адказаў Гары. – Можа быць гэта як калецтвы ад чорнай магіі і разбуранае нельга паправіць? – ён высунуў руку з-пад плашча і ўзяўся за тоўстую іржавую і заснежаную брамку, не жадаючы адчыніць яе, а проста таму што яна была часткай хаты.

- Ты ж не збіраешся захадзіць унутр? Ён выглядае небяспечна, можа… о, Гары, глядзі! – здаецца было выклікана яго дакрананнем да брамкі. Знак падняўся перад іх вачамі прама з-пад зямлі, мінуючы перапляценне травы, нібы нейкая хуткарослая кветка, залатымі літарамі на дрэве было напісана: “На гэтым месцы, у ноч 31 Кастрычніка 1981 года, Лілі і Джэймс Потэры страцілі жыццё. Іх сын Гары застаецца адзіным чараўніком, які перажыў Смяротны Заклён. Хата, нябачная для маглаў, была захавана ў разбураным стане як манумент Потэрам у памяць аб насіллі, якое разбурыла сям’ю.” Вакол гэтых акуратна напісаных слоў паўсюль былі надпісы, дададзеныя іншымі чараўнікамі, якія прыходзілі паглядзець на месца, дзе выратаваўся Хлопчык, Які Выжыў. Некаторыя проста напісалі свае імёны вечнымі чарніламі; іншыя выразалі свае ініцыялы на дрэве, усе астатнія проста пакінулі занатоўкі. Самыя свежыя надпісы, якія віселі па-над шаснаццацігадовым пластом гэтага магічнага графіці, абвяшчалі: “Поспехаў, Гары, дзе б ты не быў”; “Калі ты чытаеш гэта, Гары, мы ўсе з табой!”;”Доўгіх гадоў, Гары Потэр”.

- Ім не трэба было пісаць на знаку! – сказала Герміёна з абурэннем. Гары паглядзеў на яе.

- Гэта добра! Я рад, што яны гэта зрабілі. Я… - ён перапыніўся. Шчыльна захутаная фігура кульгала да яго па дарожцы, яе сілуэт быў бачны ў яркіх агнях далёкай плошчы. Гары падумаў, хоць было цяжка судзіць, што гэта жынчына. Яна рухалася павольна, магчыма баючыся паслізнуцца на заснежанай глебе. Па згорбленай асанцы і шаркаючай хадзе можна было вызначыць, што яна вельмі старая. У цішыні яны назіралі, як яна набліжалася. Гары чакаў, што яна звярне ў адну з хат, міма якіх яна праходзіла, хоць ён адчуваў, што гэтага не будзе. Нарэшце, яна спынілася ў некалькі ярдах ад іх пасярод змёрзлай дарогі. Герміёна ўшчыкнула яго за руку, але ў гэтым не было патрэбы. Было цалкам ясна, што жанчына не магл: яна стаяла і глядзела на хату, якую маглі ўбачыць толькі чараўнікі. Але нават для чараўніцы было дзіўнымі паводзінамі прыйсці халоднай ноччу, каб паглядзець на старыя руіны. Па правілах звычайнай магіі яна не магла ўбачыць іх з Герміёнай, але Гары чамусьці здавалася, што яна не толькі адчувае іх прысутнасць, але і ведае, хто яны такія. Якраз калі ён прыйшоў да гэтай непрыемнай высновы, яна падняла руку ў пальчатцы і паманіла іх да сабе. Герміёна прыціснулася да яго пад плашчом і схапіла яго за руку.

- Як яна здагадалася? – ён пакруціў галавой. Жанчына зноў паклікала іх, больш рашуча. Гары мог прыдумываць мноства прычын, яму не трэба ісці на кліч, але яго падазроны на конт гэтай жанчыны мацнелі з кожнай секундай. Ці магчыма, што яна чакала іх усе гэтыя доўгія месяцы? Што Дамблдор наказаў ёй чакаць Гары? Можа яна ішла за імі ад самай могілкі? Сама яе здольнасць адчуваць іх, наводзіла на думку пра нейкую небывалую магію Дамблдора.

Нарэшце Гары сказаў, прымусіўшы Герміёну ўздрыгнуць:

- Вы Бацільда?

Захутаная фігура кіўнула і зноў паклікала. Пад плашчом Гары і Герміёна пераглянуліся. Гары падняў брыво; Герміёна нервова кіўнула. Яны падайшлі да жанчыны, яна павярнулася і закульгала ў зваротным кірунку. Мінуўшы некалькі хат, яны павярнулі да брамкі. Яны ішлі за ёй па сцяжынцы праз сад, амаль гэтак жа зарослы, як той, адкуль яны толькі што прыйшлі. Павазіўшыся троху з ключом ва ўваходных дзвярах, яна адчыніла іх і адступіла на крок, даючы ім прайсці. Ад яе зыходзіў цяжкі пах, або можа быць ад яе хаты. Гары наморшчыў нос, калі яны праходзілі міма яе і сцягнулі плашч. Толькі зараз, стоячы перад ёй, ён зразумеў, наколькі яна малая. Сагнутая пад цяжарам гадоў, яна была яму прыкладна па грудзі. Яна зачыніла дзверы, звярнулася і паглядзела на Гары. Яе мутныя вочы танулі ў зморшчынах напаўпразрыстай скуры, а твар быў пакрыт плямамі ад вен, якія лопнулі. Ён падумаў, ці бачыць яна яго наогул. Нават калі і бачыць, на ім зараз знешнасць магла, які лысее. Пахі старасці, пылу, бруднай адзежы і нясвежай ежы ўзмацніліся, калі яна разматала з’ёдзеную моллю чорную хустку, вызваляючы галаву, пакрытую рэдкімі белымі валасамі.

- Бацільда? – паўтарыў Гары. Яна зноў кіўнула.

Гары заўважыў, што медальён у яго на грудзі зноў забіўся. Ён адчуваў пульсацыю халоднага золата. Яно адчувае, ведае, што рэч, якая яго знішчыць ужо блізка? Бацільда прайшла міма іх, адапхнуўшы Герміёну, нібы не заўважаючы яе, і схавалася там, дзе, напэўна, была гасціная.

- Гары, я не ўпэўненая, - выдыхнула Герміёна.

- Паглядзі на яе велічыню, думаю, мы зможам з ёй зладзіцца, калі прыйдзецца, - сказаў Гары. – Паслухай, я ведаю, яна трохі не ў сабе. Мюрыэль звала яе вар’яткай.

- Падыдзі! – паклікала Бацільда з суседняга пакоя. Герміёна ўздрыгнула і схапіла Гары за руку.

- Усё ў парадку, - сказаў Гары ўпэўнена і накіраваўся ў гасціную. Бацільда хісталася па пакоі, запальваючы свечкі, але вакол па-ранейшаму было цёмна, хоць і не зусім. Пад нагамі ляжаў тоўсты пласт пылу, Гары адчуў, што знізу пахне волкасцю, цвіллю і чымсьці накшталт гнілога мяса. Гары задумаўся, калі ж у апошні раз хто-небудзь захадзіў наведаць Бацільду. Яна, здаецца, ужо забылася, што можна чараваць, ва ўсякім разе, свечкі яна запальвала проста ўручную, шнурок на яе абшэўцы пагражаўся вось-вось загарэцца.

- Давайце лепш я, - прапанаваў Гары і забраў у яе запалкі. Яна глядзела, як ён запальваў свечкі, якія стаялі на сподках, на чаргах кніг і на сталах, заціснутыя паміж кубкамі, якія трэснулі. Апошняя свечка, якую ён запаліў, стаяла на пузатым камодзе побач з велізарнай колькасцю фатаграфій. Калі полымя ўспыхвала, яго святло адлюстроўвалася на пыльным шкле і срэбры. Гары заўважыў нейкі рух на карцінах. Пакуль Бацільда вазілася з дровамі для каміна, ён прашаптаў: “Тэогеё”. Пыл з фатаграфій знік, і ён заўважыў, што прыкладна паўтузіны самых вялікіх і дарагіх рамак пустуе. Ён здзівіўся, навошта Бацільда або хтосьці іншы забраў фатаграфіі. Затым адна з фатаграфій у заднім шэрагу прыцягнула яго ўвагу і ён схапіў яе. Прыгожы малады чалавек, выкрадальнік, які сядзеў на падваконніку ў Грыгаровіча, гультаявата ўсміхаўся з срэбнай рамкі. Гары тут жа ўспомніў, дзе бачыў яго раней: у кнізе “Жыццё і Хлусня Альбуса Дамблдора” поруч з маладым Дамблдорам. Мабыць, фатаграфіі, якія адсутнічалі, былі ў Рыцінай кнізе.

- Місіс… Міс.. Бэгшот? – сказаў ён. Яго голас трохі дрыжаў. – Хто гэта? – Бацільда, стаяла пасярод пакоя і глядзела на Герміёну, якая распальвала агонь у каміне.

- Міс Бэгшот? – паўтарыў Гары, падыходзячы з фатаграфіяй у руцэ ў той момант, калі загарэўся агонь у каміне. Бацільда абярнулася на яго голас, і Хоркуркс на грудзі забіўся мацней. – Хто гэты чалавек? – спытаў Гары, працягваючы фатаграфію. Яна паглядзела на фота, затым на Гары.

- Вы ведаеце, хто гэта? – паўтарыў ён гучна і павольна. – Гэты чалавек, вы ведаеце яго? Як яго імя? – Бацільда выглядзела збянтэжана. Гары адчуў страшнае расчараванне. Як Рыце Скітар атрымалася дабрацца да ўспамінаў Бацільды?

- Хто гэты чалавек? – паўтарыў ён гучна.

- Гары, што ты робіш? – спытала Герміёна.

- Фатаграфія. Герміёна, гэты выкрадальнік, той, хто абвараваў Грыгаровіча! Калі ласка! – сказаў ён Бацільдзе. – Хто гэта? – але яна толькі глядзела на яго.

- Навошта вы нас паклікалі, місіс… міс… Бэгшот? – спытала Герміёна. – Вы нешта жадалі нам сказаць?

Нібы не чуючы Герміёну, Бацільда падышла бліжэй да Гары. Яна матнула галавой у бок пярэдняга пакоя.

- Вы жадаеце, каб мы сышлі? – спытаў ён. Яна паўтарыла жэст, паказаўшы спачатку на яго, потым на сябе, потым на столь.

- О, зразумела… Герміёна, я думаю, яна жадае, каб я пайшоў з ёй наверх.

- Добра, - сказала Герміёна, - пойдзем.

Але як толькі Герміёна паварушылася, Бацільда нечакана моцна скаланула галавой і зноў паказала спачатку на Гары, а затым на сябе.

- Яна жадае, каб я пайшоў з ёй адзін.

- Чаму? – спытала Герміёна, яе голас гучаў моцна і ясна, старая злёгку скаланула галавой ад гучнага шуму.

- Мабыць, Дамблдор сказаў ёй аддаць меч мне і толькі мне?

- Ты сапраўды думаеш, што яна ведае, хто ты?

- Так, - сказаў Гары, гледзячы на малочныя вочы. – Яна ведае.

- Ну добра, тады паспяшайся, Гары.

- Хадзем, - сказаў Гары Бацільдзе. Яна, здаецца, зрузумела і накіравалася да дзвярэй. Гары павярнуўся, каб паслаць Герміёне абнадзейлівую ўсмешку, але яна, здаецца, гэтага не заўважыла, бо разглядала кніжную шафу. Калі ён выйшаў з пакоя і апынуўся па-за зрокам Герміёны і Бацільды, ён паклаў фатаграфію невядомага выкрадальніка за пазуху курткі.

Лесвіца была стромкай і вузкай; Гары так і жадалася пакласці рукі на шчыльную спіну Бацільды, каб быць упэўненым, што яна на яго не зваліцца – гэта здавалася суцэль верагодным. Павольна і з лёгкай задышкай яна дабралася да верхняй пляцоўкі, адразу ж павярнула направа і павяла яго ў спальню з нізкай столлю. Пакой быў чорны, як смоль, і жудасна смярдзеў: Гары паспеў разглядзець начны гаршчок пад ложкам, перш чым Бацільда зачыніла дзверы, і пакой канчаткова пагрузіўся ў цемру.

- Люмас, - сказаў Гары, і яго палачка ўспыхнула. За некалькі імгненняў цемры Бацільда наблізілася да яго так ціха, што ён нават не заўважыў.

- Ты Потэр? – прашаптала яна.

- Так.

- У вас ёсць нешта для мяне? – спытаў ён у трэці раз намнога гучней.

- Тут, - прашаптала яна, паказваючы ў кут. Гары падняў палачку і ўбачыў абрысы захламленага туалетнага століка каля акна. У гэты раз яна засталася на месцы. Гары праціснуўся між ёй і непрыбраным ложкам з паднятай палачкай. Ён жадаў трымаць яе ў поле зроку.

- Што гэта? – спытаў ён, апынуўшыся ў туалетнага століка, на якім ляжаў вялікі стос чагосьці, што выглядала і пахла, як брудная бялізна.

- Там, - сказала яна, паказваючы на бясформенную масу. Пакуль Гары спрабаваў разглядзець у гэтай кучы лал на эфесе меча, бокам вока ён заўважыў, што старая дзіўна тузанулася. Ён павярнуўся і аслупянеў ад жаху: старое цела змякла, з таго месца, дзе была шыя выпаўзала змяя. Яна накінулася, як толькі ён падняў палачку: ад укусу ў перадплечча палачка падляцела да столі і загасла, затым змяя стукнула яго ў грудзі, і ён зваліўся на туалетны столік у кучу бруднай адзежы. Ён перакаціўся ў бок, з цяжкасцю пазбягаючы змяінага хваста, які стукнуў туды, дзе ён толькі што быў. На яго абваліўся дождж з асколкаў шкла. Герміёна паклікала знізу: “Гары”, але ён не мог уздыхнуць, каб адказаць: цяжкае гладкае цела прыціснула яго да пола, і ён адчуў, як яно паўзе па ім, моцнае і мускулістае.

- Не! – выдыхнуў ён, усё яшчэ прыціснуты да пола.

- Так, - прашаптаў голас. – Та-а-ак.. пачакай.. пачакай…

- Акцыё… Акцыё, палачка…

Але нічога не здарылася, і ён паспрабаваў рукамі спыніць змяю, якая абвівалася вакол яго, каб выціснуць паветра з лёгкіх, уціскаючы Хоркуркс у грудзі. Халодны кружок біўся ў цалях ад яго ўласнага сэрца, прытомнасць запаўнялі холад і белае святло, думкі зніклі, дыханне спынілася, удалечыні пачуліся крокі. Металічнае сэрца білася на грудзі, зараз ён ляцеў, ляцеў, і сэрца напаўнялася радасцю, ляцеў без мятлы і фестрала… Раптам ён прачнуўся ў кісла-пахлай цемры. Наджыні адпусціла яго. Ён з цяжкасцю падняўся і ўбачыў сілуэт змяі. Герміёна скокнула ў бок з крыкам. Яе заклён разбіў акно дашчэнту. Марознае паветра запоўніла пакой. Гары нахіліўся, каб адхінуцца ад асколкаў, і нагой закрануў нешта круглае – яго палачка…

Ён нагнуўся, каб падняць яе, але зараз пакой быў запоўнены змяёй, яе хвост матляўся. Герміёны нідзе не было відаць, і на секунду Гары падумаў, што здарылася горшае, але затым раздаўся моцны воплеск, з’явіўся чырвоны выбліск і змяя ўзляцела ў паветра, на хаду стукнуўшы Гары ў твар, і віток за вітком паднялася да столі. Гары падняў палачку, але як толькі ён гэта зрабіў, то адчуў моцную пякоту ў шнары, мацней, чым калі-небудзь.

- Ён ідзе! Герміёна, ён ідзе! – закрычаў ён, у гэты момант змяя звалілася з дзікім шыпеннем.

Пачаўся хаос: змяя разбіла паліцы на сцяне, ва ўсе бакі паляцелі кавалачкі парцаляну, Гары пераскочыў праз ложак і схапіў Герміёну, яна ўскрыкнула ад болю, калі ён перацягваў яе зваротна. Змяя зноў паднялася, але Гары ведаў, што набліжалася тое, што горш змяі, яно было ўжо ў брамкі. Яго галава расколвалася ад болю ў шнары.

Змяя зрабіла выбрык, калі ён пабег, цягнучы за сабой Герміёну. Яна крыкнула: “Канфрынга!” і заклён паляцеў па пакоі, разбіў люстэрка ў шафе і адскочыў зваротна, скачучы паміж падлогай і столлю. Гары адчуў, як яно абпаліла яму руку, а асколак шкла парэзаў шчаку. Цягнучы за сабой Герміёну, Гары скокнуў да зламанага туалетнага століка, а затым прама ў пустэчу пабітага акна, яна ўскрыкнула, калі яны перавярнуліся ў паветры…

А потым яго шнар адкрыўся, і ён быў Вальдэмортам і бег праз смуродную спальню, яго доўгія белыя пальцы ўхапіліся за падваконнік. калі ён заўважыў, як лысы мужчына і маленькая жанчына паварочваюцца і знікаюць, і ён крычаў ад лютасці і яго крык змяшаўся з крыкам дзяўчынкі і рэхам разнёсся над цёмнымі садамі, перарыкваючы звон калядных царкоўных званоў…

І яго крык быў крыкам Гары, яго боль быў болем Гары… гэта здарылася там, дзе гэта было раней, каля хаты, дзе ён усутыч падышоў да таго, каб пазнаць, што значыць памерці… памерці… боль быў такім жудасным… проста раздзіраў яго цела… Але калі ў яго не было цела, чаму яго галава балела так моцна, калі ён мёртвы, як ён можа пачувацца так агідна, няўжо боль не спыняецца пасля смерці, няўжо ён не сыходзіць…

Волкая і легкадумная ноч, двое дзяцей, апранутых у гарбузы крочаць праз плошчу, вокны крамы, пакрытыя папяровымі павукамі, усе танныя маглаўскія атрыбуты міру, у які яны не вераць… і ён слізгае па паветры, гэтае пачуццё мэты, моцы і правасці ў ім, і ён заўсёды ведаў аб гэтай магчымасці… не злосць… гэта для тых, чые душы слабей… але Трыюмф, так… Ён чакаў гэтага, спадзяваўся на гэта…

- Выдатны касцюм, містэр! – ён убачыў маленькага хлопчыка, чыя ўсмешка знікла, калі ён падбег досыць блізка, каб зазірнуць пад каптур плашча, убачыў жах на яго твары. Тады хлопчык павярнуўся і пабег… Ён намацаў палачку пад плашчом… адзіны рух і дзіця ніколі не вернецца да маці… але гэта не трэба, цалкам не трэба.

Ён ішоў па новай больш цёмнай вуліцы, мэта яго шляха была бачная, Заклён Вернасці разбураны, хоць яны аб гэтым яшчэ не ведаюць… Ён рухаўся цішэй, чым мёртвае лісце, якое слізгала па тратуары, калі параўняўся з цёмнай загараддзю і пераадолеў яе.

Яны не захінулі запавесы, ён выдатна бачыў іх, якія сядзелі у маленькім пакоі, высокі чарнавалосы мужчына ў акулярах выпускаў струмені рознакаляровага дыму з сваёй палачкі, каб пацешыць маленькага чарнавалосага хлопчыка ў сіняй піжаме. Дзіця смяялася, спрабуючы злавіць дым, схапіць яго маленькай рукой.

Дзверы адчыніліся і ўвайшла маці, сказала нешта,ён не чуў, яе доўгія цёмна-рудыя валасы падалі на твар. Бацька ўзяў дзіця на рукі і перадаў маці. Ён кінуў палачку на канапу і пацягнуўся, пазяхаючы…

Брамка рыпнула, адчыняючыся, але Джэймс Потэр гэтага не чуў. Яго белая рука дастала палачку з-пад мантыі і паказала на дзверы, якія тут жа адчыніліся.

Ён пераступаў парог, калі Джэймс выбег у калідор. Гэта было проста, занадта проста, ён нават не ўзяў палачку…

- Лілі, вазьмі Гары і сыходзьце! Гэта ён! хутчэй! Бегам! Я яго затрымаю!

Затрымае без палачкі ў руках?.. ён засмяяўся, перш чым стварыць заклён…

- Авада Кедаўра! – зялёнае святло запоўніла калідор і асвятліла дзіцячую калыску, прыціснутую да сцяны, парэнчы, якія ўспыхнулі як лямпа, і Джэймс Потэр зваліўся, як марыянетка з абрэзанымі ніткамі…

Ён чуў, як яна крычыць наверсе, зачыненая, але калі яна будзе разважлівая, то ёй няма чаго баяцца… Ён узабраўся па прыступках, з лёгкай усмешкай слухаючы, як яна спрабуе забарыкадавацца… У яе таксама не было пры сабе палачкі… Якія яны дурныя, якія даверлівыя, думаючы, што сябры забяспечаць іх бяспеку, і зброю можна адкласці хоць на секунду…

Ён прымусіў дзверы адчыніцца, прабіўшыся праз паспешна зваленыя перад ёй крэслы і скрынкі, адным лёгкім рухам палачкі… і вось яна стаіць з дзіцём на руках. Убачыўшы яго, яна кінула сына ў зыбку, якая стаяла за ёй і шырока раскінула рукі, быццам гэта магло дапамагчы, быццам, калі яна закрое дзіця сабой, ён абярэ яе…

- Толькі не Гары, не Гары, калі ласка, не Гары!

- Адыдзі, дурная дзяўчынка… зараз жа адыдзі.

- Не Гары, калі ласка не, забіце мяне замест яго…

- Апошні раз папярэджваю…

- Не Гары! Калі ласка… пашкадуйце… пашкадуйце… Не Гары! Не Гары! Калі ласка… я ўсё зраблю…

- У бок. У бок, дзяўчынка!

Ён мог прымусіць яе адысці, але лепш будзе знішчыць абодвух…

Зялёны выбліск асвяціў пакой, і яна звалілася так, як яе муж. Дзіця не плакала, яно стаяла, абапіраючыся аб бок зыбкі і глядзела на таго, хто ўвайшоў з відавочнай цікавасцю, магчыма, ён думае, што гэта яго бацька схаваўся пад мантыяй, і стварае выбліскі святла, а маці вось-вось устане, смеючыся…

Ён акуратна направіў палачку хлопчыку ў твар, ён жадаў убачыць, як знікне гэтая незразумелая пагроза. Дзіця заплакала; ён убачыў, што гэта не Джэймс. Ён не любіў дзіцячы плач, не выносіў выццё малышні ў прытулку.

- Авада Кедаўра!

Затым ён зламаўся. Ён быў нічым, толькі боль і жах, ён павінен схавацца, не тут сярод абломкаў разбуранай хаты, дзе засталася дзіця, якое крычала. далёка.. вельмі далёка…

- Не! – застагнуў ён.

Змяя з храбуценнем поўзала па заваленай асколкамі падлозе, ён забіў хлопчыка і ў той жа час быў гэтым хлопчыкам…

- Не…

Зараз ён стаяў у пабітага акна хаты Бацільды, пагрузіўшыся ва ўспаміны аб сваім найбуйным правале, змяя ў яго ног слізгала па асколках і парцаляну… Ён паглядзеў уніз і ўбачыў нешта… нешта неверагоднае.

- Гары, усё ў парадку, ты як?

Ён нахіліўся і падабраў пабітую фатаграфію. Гэты быў невядомы выкрадальнік, выкрадальнік, якога ён шукаў…

- Не… Я страціў… страціў…

- Гары, усё ў парадку, прачніся, прачніся!

Гэта быў Гары… Гары не Вальдэморт… і гэты шоргат выдавала не змяя… Ён адкрыў вочы.

- Гары, - прашаптала Герміёна. – Ты добра сябе адчуваеш?

- Так, - схлусіў ён.

Ён быў у намёце, ляжаў на адной з нізкіх коек побач з кучай коўдраў. Здаецца, ужо віднела, судзячы па нерухомасці холаду і святла, якое праходзіла праз палатняны дах. Ён быў увесь мокры, прасціна і коўдра прахарчаваліся потам.

- Мы сышлі?

- Так, - сказала Герміёна. – Мне прыйшлося выкарыстаць Парылы Заклён, каб даставіць цябе сюды. Я не магла цябе падняць. Ты… увогуле, ты быў не асоба…

Пад яе гнядымі вачамі залеглі бурыя цені, а ў руцэ ў яе ён заўважыў маленькую губку: яна выцірала яго твар.

- Ты быў болен, - скончыла яна, - зусім болен.

- Даўно мы сышлі?

- Некалькі гадзін таму. Хутка раніца.

- Я быў без прытомнасці?

- Не зусім, - сказала Герміёна, збянтэжыўшыся. – Ты крычаў, енчыў і гэтак далей, - дадала яна, і Гары адчуў няёмкасць. Што ён рабіў? Выкрыкваў заклёны, як Вальдэморт, або плакаў, як немаўля?

- Не магла выцягнуць з цябе Хоркуркс,- сказала Герміёна, жадаючы змяніць тэму. - Ён завяз, завяз ў цябе ў грудзі. Зараз на яго месцы шнар. Выбачай, мне прыйшлося ўжыць заклён разразання, каб выцягнуць яго. Змяя цябе таксама стукнула, але я прамыла і апрацавала рану.

Ён сцягнуў потную футболку і паглядзеў уніз: на грудзі быў чырвоны авальны след ад медальёна. Яшчэ ён заўважыў паўзажыўшыя меткі на перадплеччы.

- Куды ты паклала Хоркуркс?

- Ён у маёй сумцы. Хай паляжыць там некаторы час.

Ён адкінуўся на падушкі і паглядзеў у яе змарнелы шэры твар.

- Нам не трэба было ісці ў Годрыкаву Лагчыну. Гэта мая віна, цалкам мая віна. Прабач, Герміёна.

- Ты не вінаваты. Я сама захацела пайсці. Я і сапраўды думала, што Дамблдор мог пакінуць там меч для цябе.

- Ну што ж… мы памыліліся, дакладна?

- Што здарылася, Гары? Што здарылася, калі вы падняліся наверх? Змяя дзесьці хавалася? Яна вылезла, забіла яе і напала на цябе?

- Не, - сказаў ён. - Яна была змяёй… або змяя была ёю… як-то так.

- Ш-што?

- Бацільда, мабыць, даўно была мёртвая. Змяя была… унутры яе. Сама-Ведаеш-Хто пакінуў яе ў Годрыкавай Лагчыне чакаць нас. Ты мела рацыю. Ён ведаў, што я вярнуся.

- Змяя была ўнутры яе?

Ён зноў адкрыў вочы. Герміёна выглядала ўзрушанай, здавалася яе вось-вось вырве.

- Люпін казаў, там будзе магія, якую мы і ўявіць не можам,- сказаў Гары. - Яна не жадала казаць у тваёй прысутнасці, таму што яна кажа толькі на змяінай мове, я гэтага не заўважыў, хоць і разумеў яе. Як толькі мы падняліся наверх, яна звязалася Сама-Ведаеш-З-Кім, я чуў гэта ў маёй галаве, я адчуў, што ён усхваляваны, ён сказаў трымаць мяне там… а потым…

Ён успомніў, як змяя вылазіць з шыі Бацільды: Герміёне не трэба ведаць такія дэталі.

- …яна ператварылася ў змяю і напала.

Ён паглядзеў на сляды ад укусу.

- Яна не збіралася мяне забіваць, толькі затрымаць, пакуль не прыйдзе Сама-Ведаеш-Хто.

Калі б ён толькі смог забіць змяю, то ўсё было б не дарма. - З болем у сэрцы ён сеў і адкінуў покрыва.

- Гары, не, я ўпэўненая, табе трэба адпачываць.

- Гэта табе трэба паспаць. Не крыўдзіся, але ты выглядаеш жудасна. Я ў парадку. Я пакуль пасцерагу. Дзе мая палачка?.

Яна не адказвала, толькі глядзела не яго.

- Герміёна, дзе мая палачка?

Яна прыкусіла губу, у вачах паказаліся слёзы.

- Гары…

Яна дастала яе і працягнула яму. Палачка з востраліста з пяром фенікса была амаль зламаная напалову. Толькі далікатны стрыжань пяра злучаў дзве палоўкі. Дрэва было зусім зламанае. Гары ўзяў яе так, быццам гэтая жывая істота, якая атрымала цяжкую траўму. Ён не мог думаць, усё плыла ад трывогі і страху. Затым ён вярнуў яе Герміёне.

- Папраў яе. Калі ласка.

- Гары, наўрад ці гэта магчыма пры такіх пашкоджаннях…

- Калі ласка, Герміёна, паспрабуй!

- Р-Рэпара!

Часткі палачкі злучыліся. Гары ўзяў яе.

- Люмус!

- Экспеліармус!

Палачка Герміёны ледзь тузанулася, але засталася ў яе руцэ. Гэта апынулася занадта для палачкі Гары, і яна ізноў распалася на дзве паловы. Ён у жаху глядзеў на гэта, адмаўляючыся верыць у тое, што бачыў… гэтая палачка гэтулькі ўсяго перанесла…

- Гары,- прашаптала Герміёна так ціха, што ён з цяжкасцю пачуў. - Мне вельмі-вельмі шкада. Я думаю, гэта з-за мяне. Памятаеш, калі мы ўцякалі ад змяі, я стварыла Ударны Заклён, і ён лётаў паўсюль, і, мабыць… мабыць закрануў палачку.

- Гэта адбылося выпадкова,- сказаў Гары аўтаматычна. Ён адчуваў пустэчу і здранцвенне. - Мы… мы прыдумаем, як яе паправіць.

- Гары, наўрад ці гэта атрымаецца, - сказала Герміёна, па яе шчакам цяклі слёзы. - Памятаеш… памятаеш Рона? Калі ён зламаў палачку пры аварыі? Яна так і не стала ранейшай, і прыйшлося купіць новую.

Гары падумаў аб Алівандэру, выкрадзеным і змешчаным у закладніках у Вальдэморта, аб Грыгаровічы, які памёр. Дзе ён зараз возьме новую палачку?

- Ну што ж, - сказаў ён спакойна, - што ж, прыйдзецца пакуль пазычыць тваю. Пакуль я на варце.

Яе твар быў пакрыты слязьмі, Герміёна працягнула сваю палачку, яна засталася сядзець на ложку, а ён пакінуў яе, жадаючы толькі хутчэй сысці.

—