Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

Грандыёзнасць прынятага ім рашэння не спрабаваць абагнаць Вальдэморта ў пагоне за палачкай усё яшчэ пужала Гары. Ён не мог узгадаць, каб хоць раз ён рабіў выбар у карысць бяздзейнасці. Яго перапаўнялі сумневы, сумневы, якія кожны раз пры сустрэчы агучваў Рон.

"Што, калі Дамблдор жадаў, каб мы расшыфравалі знак своечасова і здабылі палачку?"

"Што, калі расшыфраваўшы знак, ты станавіўся "годным", каб атрымаць Рэліквіі?"

"Гары, а калі гэта сапраўды Старэйшая Палачка, то, халера ясна, як мы знішчым Сам-Ведаеш-Каго?"

Гары не ведаў, што адказаць: былі моманты, калі ён лічыў сучаснасцю ўтрапёнасцю тое, што паспрабаваць перашкаджаць Вальдэморту адчыніць магілу. Ён нават да канца не мог растлумачыць прычыну, па якой не зрабіў гэтага: кожны раз, калі ён спрабаваў аднавіць ланцуг аргументаў, якія прывялі яго да гэтага рашэння, яны здаваліся яму слабымі і невыразнымі.

Дзіўным было тое, што падтрымка Герміёны бянтэжыла яго не менш, чым сумневы Рона. Зараз, калі ёй прыйшлося прызнаць існаванне Старэйшай Палачкі, яна адразу ж ахрысціла яе аб’ектам зла, а з улікам таго, якім агідным спосабам Вальдэморт займеў яе, наогул вырашыла, што яе наогул не трэба прымаць да ўвагі.

- Ты б ніколі не змог зрабіць гэтага, Гары, - паўтарала яна зноў і зноў. - Ты ніколі не адчыніў магілу Дамблдора.

Але сама думка пра труп Дамблдора пужала Гары значна менш, чым магчымасць таго, што ён няправільна растлумачыў намеры жывога Дамблдора.

Гары адчуваў сабе так, быццам ідзе навобмацак у цемры. Ён абраў свой шлях, але ўсё яшчэ аглядаўся назад, задаючыся пытаннем - ці магчыма, што ён няправільна прачытаў знакі, ці не павінен ён быў пайсці іншай дарагай? Часамі на яго накатвала злосць на Дамблдора, такая ж магутная, як і хвалі, якія біліся аб уцёс над якім стаяў катэдж, злосць за тое, што Дамблдор нічога не растлумачыў яму, пакуль быў жывы.

- Але ці мёртвы ён? - спытаў Рон на трэці дзень іх знаходжання ў хаце. Рон і Герміёна знайшлі Гары, калі ён стаяў і глядзеў на сцену, якая адлучае сад ад абрыву. Ён пашкадаваў аб гэтым, таму што менш усяго жадалася ўвязвацца ў іх спор.

- Так, Рон, мёртвы, калі ласка, не пачынай зноў!

- Зірні на факты, Герміёна, - сказаў Рон, праходзячы міма Гары, які працягваў глядзець кудысьці за гарызонт. - Срэбная лань. Меч. Вока, якое Гары бачыў у люстэрку…

- Гары прызнаўся, што яму магло здацца! Праўда, Гары?

- Магло, - адказаў Гары, не гледзячы на яе.

- Але ты ж так не думаеш на самай справе, так? - спытаў Рон.

- Не, не думаю, - вымавіў Гары.

- Вось бачыш! - хутка сказаў Рон, перш чым Герміёна змагла нешта запярэчыць. - Калі гэта быў не Дамблдор, тады растлумач, адкуль Добі пазнаў, што мы ў склепе, Герміёна?

- Не магу… а ты можаш растлумачыць, як, у такім разе, Дамблдор адправіў яго да нас, калі сам ён ляжыць у магіле ў Хогвартсу?

- Не ведаю, пэўна, гэта мог быць яго прывід!

- Дамблдор не вярнуўся б ў выглядзе прывіда, - сказаў Гары. Засталося зусім мала рэчаў, датычных Дамблдора, у якіх ён быў упэўнены, але гэта ён ведаў напэўна. - Ён бы пайшоў далей.

- Што ты разумееш пад "пайшоў далей"? - спытаў Рон. Гары не паспеў адказаць, у гэты момант ззаду іх раздаўся голас.

- `Ары?

Флёр выйшла з хаты, яе доўгія серабрыстыя валасы раздзімаліся па ветру.

Ёй відавочна не падабалася быць дзяўчынкай на пабягушкай у гобліна. Вяртаючыся ў катэдж, яна выглядала раздражнёнай.

Грыпхук, як і сказала Флёр, чакаў іх у самай маленькай спальні з трох, у якой спалі Герміёна і Луна. Ён зашморгнуў акно чырвонымі баваўнянымі фіранкамі, адгароджваючыся ад яркага, пакрытага аблокамі неба. Пакой напоўніўся агніста-пунсовымі ценямі, рэзка кантрастуючы цяпер са ўсёй астатняй светлай, прасторнай хатай.

- Я прыняў рашэнне, Гары Потэр, - сказаў гоблін, які сядзеў перакрыжаваўшы ногі на нізкім крэсле, пастукваючы па падлакотніках скрукаванымі пальцамі. - Гобліны Грынгатса падумаюць, што гэтая здрада, але я пагадзіўся дапамагчы табе…

- Гэта здарова! - палегчана выклікнуў Гары. - Грыпхук, дзякуй, мы сапраўды…

- …наўзамен, - цвёрда заявіў гоблін, - вы мне заплаціце.

Гары злёгку разгубіўся. Пахіснуўшыся, ён спытаў:

- Колькі вы жадаеце? У мяне ёсць золата.

- Золата мне не трэба, - запярэчыў Грыпхук. - Яно ў мяне ёсць.

Яго чорныя пазбаўленыя бялкоў вочы выбліснулі.

- Я жадаю меч. Меч Годрыка Грыфіндора.

Настрой Гары рэзка зваліўся.

- Я не магу вам яго аддаць, - сказаў ён. - Прабачце.

- У такім разе, - павольна сказаў гоблін, - у нас праблема.

- Мы можам аддаць вам што-небудзь іншае, - з надзеяй прапанаваў Рон. - Іду ў заклад, у Лестранжэй шмат каштоўнасцяў, вы зможаце абраць усё, што заўгодна, калі мы зойдзем у сховішча.

Ён здзейсніў памылку, сказаўшы гэта. Грыпхук успыхнуў ад злосці.

- Я не злодзей, хлопчык! Я не вазьму не прыналежныя мне скарбы!

- Меч наш…

- Гэта не так, - запярэчыў гоблін.

- Мы - Грыфіндорцы, і меч прыналежыў Годрыку Грыфіндору…

- А перш, чым ён патрапіў да Грыфіндора, чый ён быў? - патрабавальна спытаў гоблін, выпростваючыся ў крэсле.

- Нічый, - сказаў Рон. - Меч быў зроблены адмыслова для яго, няўжо не?

- Не! - натапырыўшыся, закрычаў гоблін у гневе, наставіўшы на Рона свой доўгі паказальны палец. - Зноў гэтая фанабэрыстасць чараўнікоў! Меч прыналежыў Рагнуку Першаму, яго забраў у яго Годрык Грыфіндор! Гэта шэдэўр гоблінскага майстэрства! Ён прыналежыць гоблінам! Меч - гэта кошт, які вы мне заплаціце за дапамогу! І вам вырашаць, пакінуць яго сабе або аддаць мне!

Грыпхук упіўся ў іх поглядам. Гары паглядзеў на астатніх і сказаў:

- Мы павінны абгаварыць гэта, Грыпхук, калі вы не супраць. Дайце нам пару хвілін.

Грыпхук змрочна кіўнуў.

Ён спусціліся ўніз, у пустую гасціную. Нахмурыўшыся, Гары, падышоў да каміна, абдумваючы, як ім паступіць. Ззаду яго Рон выклікнуў:

- Ды ён проста смяецца. Мы не можам дазволіць яму забраць меч.

- Гэта праўда? - спытаў Гары ў Герміёны. - Меч быў выкрадзены Грыфіндорам?

- Я не ведаю, - асуджана сказала яна. - У Гісторыі чараўніцтва часта апускаюць падрабязнасці пра тое, як чараўнікі паступалі з іншымі магічнымі расамі, і я не сустракала ніводнага згадвання пра тое, што Годрык Грыфіндор выкраў меч.

- Гэта адна іх гоблінскіх баек, - сказаў Рон, - як чараўнікі заўсёды прыгняталі іх. Я думаю, нам яшчэ пашнцавала, што ён не запатрабаваў нашы палачкі.

- У гоблінаў ёсць сур’ёзныя падставы недалюбліваць чараўнікоў, - запярэчыла Герміёна. - З імі ў мінулым жорстка звярталіся.

- Але гобліны таксама не белыя і пухнатыя? - спытаў Рон. - Яны забілі шмат нашых. Да таго ж загадай даволі бруднае дужанне.

- Але спрачацца з Грыпхукам пра тое, якая раса больш падступная і жорсткая, наўрад ці паспрыяе яго жаданню супрацоўнічаць з намі, вы так не думаеце?

Наступіла паўза, на працягу якой кожны з іх абдумваў выхад з гэтай сітуацыі. Гары паглядзеў з акна на магілу Добі. Луна усталёўвала кветку марской лаванды ў слоік з-пад джэма каля надмагільнага каменя.

- Добра, - сказаў Рон, і Гары звярнуўся да яго, - прапаноўваю такі варыянт. Мы скажам Грыпхуку, што меч патрэбен нам датуль, пакуль мы не зойдзем у сховішча, дзе ён і зможа яго забраць. Там ёсць фальшыўка, так? Мы памяняем іх, і аддадзім яму копію.

- Рон, ён заўважыць розніцу хутчэй, чым гэта зробім мы! - выклікнула Герміёна. - Ён адзіны, хто зразумеў, што адбылася падмена!

- Так, але мы можам знікнуць раней, чым ён разбярэцца…

Ён сцепануўся пад поглядам, якім узнагародзіла яго Герміёна.

- Гэта, - ціха сказала яна, - нізка. Прасіць яго аб дапамозе, а потым абдурыць? І ты яшчэ дзівішся, чаму гобліны не любяць чараўнікоў, Рон?

У Рона счырванелі вушы.

- Добра, добра! Гэта адзінае, што я змог прыдумаць! Ну а ты што прыдумала?

- Мы павінны прапанаваць яму што-небудзь іншае, што-небудзь такое ж каштоўнае.

- Выдатна, пайду прынясу адзін з іншых нашых старажытных мяЦёў гоблінскай працы, а ты спакуй яго прыгажэй.

Зноў наступіла цішыня. Гары быў упэўнены, што гоблін пагодзіцца ўзяць толькі меч, нават калі яны прапануюць якую-небудзь іншую каштоўнасць. Але меч быў іх адзінай, дзейснай зброяй супраць Хоркруксаў.

Гары закрыў вочы на некалькі імгненняў і пачуў шум мора. Думка пра тоое, што Грыфіндор, магчыма, выкраў меч, была яму непрыемная. Гары заўсёды ганарыўся тым, што ён грыфіндорац. Грыфіндор быў заступнікам магланароджаных, чараўніком, якія змагаюцца з любоўю да чыстай крыві Слізэрына…

- Што калі ён хлусіць? - сказаў Гары, зноў адкрывая вочы. - Грыпхук. Магчыма, Грыфіндор не краў меч. Як мы пазнаем, што гоблін кажа праўду?

- А няўжо ёсць нейкая розніца? - спытала Герміёна.

- Розніца ў тым, як я сябе адчуваю па гэтай падставе, - адказаў Гары.

Ён глыбока ўздыхнуў.

- Мы можам сказаць яму, што ён атрымае меч пасля таго, як дапаможа нам патрапіць у сховішча, але паспрабуем не казаць, калі менавіта аддадзім яму меч.

Па твару Рона павольна разпаўзлася ўсмешка. Герміёна, аднак, выглядала ўстрывожанай.

- Гары, мы не можам…

- Ён яго атрымае, - супакоіў яе Гары. - Пасля таго, як мы знішчым усё Хоркруксы. Я прасачу за тым, каб ён яго атрымаў. Я стрымаю сваё слова.

- Але гэта можа здарыцца праз некалькі гадоў! - выклікнула Герміёна.

- Ведаю, але яму ведаць неабавязкова. Я ж не зманю… на самай справе.

Ён прысаромлена і, у той жа час, з выклікам паглядзеў ёй у вочы. Гары ўспомніў словы, выгравіраваныя на варотах Нурменгарда: У ІМЯ ВЫШЭЙШАЙ ВЫГОДЫ. Ён выкінуў гэтую думку з галавы. Няўжо ў іх быў выбар?

- Мне гэта не падабаецца, - сказала Герміёна.

- Мне таксама не вельмі, - прызнаўся Гары.

- А я думаю, што гэта геніяльна, - устаючы з месца, сказаў Рон. - Пайдзем і скажам яму.

Вярнуўшыся ў спальню, Гары распавёў аб іх прапанове Грыпхуку, імкнучыся не згадваць дакладны час, калі яны перададуць яму меч. Герміёна падчас усёй гутаркі хмурна разглядала падлогу. Гары злаваўся на яе і баяўся, што яна можа выдаць зман. Але Грыпхук не глядзеў ні на каго, акрамя Гары.

- Ты даеш мне слова, Гары Потэр, што аддасі мне меч Грыфіндора, калі я дапамагу вам?

- Так, - паабяцаў Гары.

- Тады дамовіліся, - сказаў гоблін, працягваючы руку.

Гары паціснуў яе, думаючы, ці не западозрыў няскладнае гоблін, гледзячы сваімі цёмнымі вачамі ў яго вочы. Тады Грыпхук адпусціў яго, пляснуў у ладкі і сказаў:

- Што ж, пачнем!

Усё было гэтак жа, як калі яны планавалі уварвацца ў Міністэрства. Яны размясціліся ў самай маленькай спальні, якая па жаданні Грыпхука заставалася ў прыцемку.

- Я быў у сховішчы Лестранжэй толькі аднойчы, - распавёў ім Грыпхук. - Тады, калі мне загадалі падкінуць туды фальшывы меч. Гэта адзін з самых старых пакояў. Самыя старажытныя сямействы чараўнікоў захоўваюць свае скарбы на самім ніжнім узроўні банка, там самыя вялікія і найбольш абароненыя сховішчы…

Яны гадзінамі сядзелі, замкнуўшыся, у гэтым падобным на шафу пакою. Дні павольна перацякалі ў тыдні. З’яўляліся новыя нявырашаныя пытанні, не апошнім з якіх было значнае спусташэнне іх запасаў Адваротнага Зелля.

- Тут хопіць толькі на аднаго з нас, - сказала Герміёна, разглядаючы супраць святла лямпы бутэлечку з брудавобразным зеллем.

- Гэтага хопіць, - адказаў Гары, разглядаючы карту, намаляваную Грыпхукам, на якой былі пазначаныя самыя цяжкапраходныя глыбіні банка.

Іншыя насельнікі Катэджа Шэл не маглі не заўважыць, што Гары, Рон і Герміёна нешта ладзяць, з’яўляючыся толькі за абедным сталом. Ніхто ні пра што не пытаў, аднак Гары, пакуль яны снедалі, часта адчуваў занепакоены, задуменны погляд Біла, які глядзеў на іх траіх.

Чым больш яны праводзілі часу разам, тым ясней Гары разумеў, што гоблін яму не падабаецца. Грыпхук апынуўся нечакана крыважэрным, ён смяяўся над тымі, што можна прычыніць боль найнізкім істотам, і смакаваў магчымасць раніць каго-небудзь з чараўнікоў на шляху да сховішча Лестранжэй. Гары амаль не сумняваўся, што яго сябры падзяляюць яго агіду, але яны гэта не абмяркоўвалі. Грыпхук быў ім патрэбен.

Гоблін неахвотна сілкаваўся разам з астатнімі насельнікамі хаты. Нават пасля таго, як яго нагі вылечыліся, ён працягваў патрабаваць, каб ежу яму дастаўлялі ў пакой, як і Алівандэру, які ўсё яшчэ хварэў, датуль, пакуль Біл (пасля выбліску лютасці Флёр) не падняўся наверх, каб паведаміць яму, што гэта больш не можа працягвацца. Тады Грыпхук далучыўся да іх за перапоўненым сталом, аднак, адмовіўся есці тое самае, што і астатнія, патрабуючы велізарную колькасць волкага мяса, карэння і розных грыбоў. Гары адчуваў адказнасць за ўсё гэта: у выніку, гэта ён настаяў, каб гоблін застаўся ў Катэджы Шэл, каб распытаць яго; па яго віне ўсё сямейства Уізлі змушана было шукаць сховішча, а Біл, Фрэд, Джордж і містэр Уізлі не маглі працаваць.

- Мне вельмі шкада, - сказаў ён Флёр у адзін легкадумны красавіцкі вечар, калі дапамагаў ёй рыхтаваць абед. - Я не жадаў, каб на вас усё гэта звалілася.

Яна толькі што загадала нажам нарэзаць мяса на біфштэксы для Грыпхука і Біла, які пасля ўкусу Грэйбэка аддаваў перавагу мяса з крывёй. Калі нажы прыняліся за працу за спіной, злёгку раздражнёны выраз на яе твару змякчэў.

- `Ары, ты выратаваў жыццё маёй сястры, я пра гэта не забылася.

Калі быць дакладным, гэта было не зусім праўда, але Гары не стаў нагадваць ёй, што Габрыэль тады не пагражала сапраўдная небяспека.

- Тым не менш, - працягнула Флёр, паказваючы палачкай на чыгун з падліўкай на печы, які тут жа пачаткаў кіпець. - Містэр Алівандэр сёння пераязджае да Мюрыэль. Цяпер стане лягчэй. Можна перасяліць гобліна ўніз, - пры гэтым яна нахмурылася. - Ты, Рон і Дын можаце заняць яго пакой.

- Нам і ў гасцінай нядрэнна, - адмовіўся Гары, ведаючы, што Грыпхуку не спадабаецца спаць на канапе. Гоблін павінен быць задаволены, ад гэтага залежыў увесь іх план. - Не турбуйся за нас, - Флёр паспрабавала запярэчыць, але ён працягнуў. - Мы таксама хутка з’едзем, я, Рон і Герміёна. Мы затрымаемся ненадоўга.

- Ты гэта пра што? - злосна гледзячы на яго, спытала Флёр, накіраваўшы палачку на страву з запеканкай, якая застыгла ў паветры. - Вы не павінны з’яжджаць, тут вы ў бяспецы!

Яна была неверагодна падобная на місіс Уізлі у гэты момант, і Гары вельмі узрадаваўся, калі адчыніліся дзверы чорнага ходу. На кухню зашлі Луна і Дын, мокрыя ад дажджу, нясучы ў руках дровы.

- … і маленькія вушкі, - казала Луна. - Тата распавядаў, што яны трохі падобныя на бегемотаў, толькі фіялетавыя і валасатыя. І калі ты жадаеш іх паклікаць, трэба праспяваць мелодыю. Яны любяць вальс, а не хуткую музыку…

Дын збянтэжана паціснуў плечамі, гледзячы на Гары, калі праходзіў міма яго следам за Луной у аб’яднаную сталовую і гасціную, дзе Рон і Герміёна сервіравалі абедны стол.

Скарыстаўшыся выпадкам пазбегнуць наступных роспытаў Флёр, Гары схапіў два гарлача з гарбузовым сокам і рушыў услед за імі.

- … і калі ты калі-небудзь прыйдзеш да нас у гасціную, то я пакаджу табе яго рог, татачка мне пра яго напісаў, але я сама яшчэ не бачыла, таму што Пажыральнікі Смерці выкралі мяне з Хогвартс Экспрэса і я не патрапіла дадому на Каляды, - працягвала распавядаць Луна, калі яна і Дын аднавілі гутарку.

- Луна, мы казалі табе, - звярнулася да яе Герміёна. - Той рог падарваўся. Ён ад Грамаманта, а не Моршчарогага кізляка…

- Не, гэта вызначана быў рог Кізляка. - упэўнена сказала Луна. - Татачка казаў мне. Пэўна, ён ужо аднавіўся, ведаеш, яны могуць самавылечвацца.

Герміёна пагушкала галавой і працягнула раскладваць відэльцы. З’явіўся Біл, вядучы містэра Алівандэра ўніз па лесвіцы.

Майстар чарадзейных палачак усё яшчэ выглядаў змарнелым і чапляўся за руку Біла, які нёс яго валізку.

- Я буду нудзіцца па вас, містэр Алівандэр, - выклікнула Луна, набліжаючыся да старога.

- І я па табе, мая дарагая, - сказаў Алівандэр, гладзячы яе па плячу. - Ты была маім суцяшэннем у тым жудасным месцы.

- Ну, au revoir²¹, містэр Алівандэр, - сказала Флёр, цалуючы яго ў абедзве шчакі. - І ці магу я папытаць вас сёе-тое вярнуць цётачцы Біла Мюрыэль? Я усё яшчэ не аддала ёй дыядэму.

- Гэта будзе гонар для мяне, - адказаў Алівандэр з невялікім паклонам, - гэта самае меншае, чым я магу адквітацца за вашу шчодрую гасціннасць.

Флёр працягнула аксамітны футляр, адчыніўшы яго, каб паказаць Алівандэру.

Ляжалая ўсярэдзіне дыядэма зіхацела і мігацела ў святле нізка вісячай люстры.

- Месяцовыя камяні і дыяменты, - заўважыў Грыпхук. Гары не заўважыў, як ён з’явіўся ў пакоі. - Праца гоблінаў, калі не памыляюся.

- І аплацілі чараўнікі, - ціха сказаў Біл, і гоблін кінуў на яго хітры і ў той жа час выклікалы погляд.

Вецер бушаваў за вокнамі катэджа, калі Біл і Алівандэр схаваліся ў ночы. Астатнія паселі за стол, седзячы локаць да локця, так шчыльна, што было складана есці. У каміне патрэскваў агонь. Гары заўважыў, што Флёр амаль нічога не ела; кожныя некалькі хвілін яна пазірала на вокны. Аднак Біл вярнуўся раней, чым яны з’елі першую страву. Яго доўгія валасы зблыталіся ад ветра.

- Усё ў парадку, - паведаміў ён Флёр. - Алівандэр уладкаваўся, мама і тата перадаюць усім прывітанне, Джыні прасіла перадаць, што ўсіх любіць, Фрэд і Джордж у цётачкі Мюрыэль, яны ўсё яшчэ рассылаюць замовы кліентам пры дапамозе соў. Яна ўзрадавалася, калі мы вярнулі дыядэму. Яна думала, мы яе выкралі.

- Ах, яна цудоўная, твая цётка, - раздражнёна сказаў Флёр, размахваючы чарадзейнай палачкай і складаючы брудны посуд у стос. Падхапіўшы яго, яна выйшла з пакоя.

- Тата зрабіў дыядэму, - уставіла Луна. - Хоць, наогул, яна больш падобная на карону.

Рон злавіў погляд Гары і ўсміхнуўся; Гары зразумеў, што сябар успомніў смяхотны галаўны ўбор, які яны бачылі, калі былі ў Ксенафіліюса.

- Так, ён спрабуе ўзнавіць страчаную дыядэму Райвенкло. Ён думае, што знайшоў большасць галоўных элементаў. Але тое, што ён дадаў крылы Брухаверткі трохі змяніла…

У дзверы пастукалі. Усё звярнуліся да іх. Флёр, спалохана гледзячы на дзверы, выбегла з кухні; Біл прыскокнуў на крэсле і накіраваў чарадзейную палачку на дзверы; Гары, Рон і Герміёна зрабілі тое ж самае. Грыпхук ціха саслізнуў са свайго крэсла пад стол.

- Хто там? - крыкнуў Біл.

- Гэта - я, Рэмус Джон Люпін! - раздаўся голас, які перакрываў скуголенні вецер. Гары адчуў трывогу: што магло здарыцца? - Я - пярэварацень, ажаніўся на Німфадоры Тонкс, і ты, Захавальнік Сакрэту Катэджа Шэл, даў мне адрас і запрасіў прыходзіць у выпадках крайняй ненеабходнасці!

- Люпін, - прамармытаў Біл і пабег адчыняць дзверы.

Люпін уваліўся ў пярэдні пакой, бледны, захутаны ў дарожны плашч, з растрапанымі сіваватымі валасамі. Ён выпрастаўся, агледзеў пакой, і, пераканаўшыся, што ўсё свае, гучна закрычаў:

- Хлопчык! Мы назвалі яго Тэдам, у гонар бацькі Доры!

Герміёна ўскрыкнула.

- Што?.. Тонкс… Тонкс нарадзіла маляня?

- Так, так, яна нарадзіла маляня! - крычаў Люпін. За сталом раздаліся радасныя воклічы і ўздыхі палягчэння. Герміёна і Флёр дружна завішчалі:

- Віншуем!

А Рон выклікнуў: "Халера дзяры, дзіця!" - як быццам ён ніколі аб такім раней не чуў.

- Так… так… хлопчык, - зноў выклікнуў Люпін, ашаломлены ўласным шчасцем. Ён падышоў да стала і абняў Гары, быццам таго, што здарылася ў сценах хаты на Плошчы Грымма, ніколі не было.

- Ты будзеш хросным? - спытаў Люпін, адпусціўшы Гары.

- Я..я? - запнуўся Гары.

- Ты, так, вядома…Дора згодна, што лепшай кандыдатуры для гэтага не знайсці…

- Я… ага… халера…

Гары быў здзіўлены, здзіўлены і дзіка шчаслівы. Біл паспяшаўся прынесці віна, а Флёр угаворвала Люпіна далучыцца да іх, каб выпіць.

- Я не магу надоўга застацца, мне трэба вяртацца, - сказаў Люпін, абводзячы ўсіх шчаслівым поглядам: Гары ніколі не бачыў яго такім маладым, як зараз. - Дзякуй, дзякуй, Біл.

Біл хутка напоўніў куфлі, і ўсё высока паднялі іх для тоста.

- За Тэдзі Рэмуса Люпіна, - сказаў Люпін, - які стане вялікім чараўніком!

- На каго ён падобны? - спытала Флёр.

- Па-мойму, на Дору, але яна думае, што на мяне. У яго так ужо шмат валос. Яны былі цёмнымі, калі ён нарадзіўся, але клянуся, што яны сталі рудымі праз гадзіну пасля родаў. Верагодна, ён будзе бландынам, калі я вярнуся. Андрамеда кажа, што валасы Тонкс пачалі змяняць колер ў дзень, калі яна нарадзілася. - Ён асушыў куфель. - А, добра, давай яшчэ адзін, - ззяючы дадаў ён, калі Біл напоўніў яго зноў.

Парывы ветра абвальваліся на сцены маленькай хаты, агонь у каміне скакаў і патрэскваў, і Біл неўзабаве адкрываў новую бутэльку віна.

Вестка, якую прынёс з сабой Люпін, здавалася, адцягнула іх і прымусіла забыцца пра аблогавае становішча, у якім яны знаходзіліся. Навіна пра з’яўленне новага жыцця падзейнічала на ўсіх узбуджальна і падбадзёрвальна. Толькі гоблін застаўся раўнадушным да раптоўнай атмасферы ўсеагульнага свята. Праз некаторы час ён адправіўся ў спальню, якую цяпер ён займаў адзін. Гары падумаў, што быў адзіным, хто гэта заўважыў, пакуль не ўбачыў погляд Біла, які сачыў за гоблінам, які аддаляўся па лесвіцы.

- Не… Не… Мне сапраўды трэба вяртацца, - нарэшце сказаў Люпін, перакуліўшы чарговы куфель віна. Ён падняўся і ўзяў свой плашч.

- Да пабачэння, да пабачэння… я паспрабую прынесці фатаграфіі праз колькі дзён… усе будуць вельмі радыя пазнаць, што я вас наведаў…

Ён зашпіліў дарожны плашч, абняў на развітанне жанчын, паціснуў рукі мужчынам, і з зіготкім тварам адышоў у бушуючую ноч.

- Хросны бацька, Гары! - выклікнуў Біл, калі яны разам ішлі на кухню, дапамагаючы прыбіраць са стала. - Які гонар! Віншую!

Калі Гары паставіў пустыя куфлі, Біл зачыніў дзверы, прыглушыўшы гэтым гучныя галасы астатніх, якія працягвалі імпрэзу нават пасля сыходу Люпіна.

- Я жадаў з табой пагаварыць сам-насам, Гары. Нялёгка знайсці магчымасць зрабіць гэта ў хаце, поўнай народа.

Біл затаптаўся.

- Гары, ты нешта плануеш з Грыпхукам.

Гэта прагучала як сцвярджэнне, не пытанне, і Гары не стаў адмаўляць. Ён проста чакальна глядзеў на Біла.

- Я ведаю гоблінаў, - пачаў Біл. - Я пачаў працаваць у Грынгатсу пасля канчатка Хогвартса. Настолькі, наколькі можна сяброўства паміж чараўнікамі і гоблінамі, то ў мяне ёсць сябры гобліны... або, прынамсі, гобліны, якіх я добра ведаю, і якія мне падабаюцца. - Біл секунду вагаўся. - Гары, што табе трэба ад Грыпхука і што ты паабяцаў наўзамен?

- Я не магу сказаць, - адказаў Гары. - Прабач, Біл.

Дзверы кухні ззаду іх адчыніліся; Флёр паспрабавала занесці некалькі пустых куфляў.

- Пачакай, - спыніў яе Біл. - Адну хвіліну.

Яна выйшла, ізноў зачыніўшы дзверы.

- Тады я павінен папярэдзіць цябе, - працягнуў Біл. - Калі ты склаў угоду з Грыпхукам, і асабліва, калі гэтая ўгода звязаная з скарбамі, ты павінен быць лімітава асцярожны. Паняцці гобліна пра уласнасці, аплаце і ўзнагародзе… яны адрозніваюцца ад чалавечых.

Гары адчуў невялікі дыскамфорт унутры, быццам у ім заварушылася маленькая змяя.

- Што ты маеш на ўвазе? - спытаў ён.

- Мы кажам пра зусім іншую істоту. - Адказаў Біл. - Дзелавыя адносіны паміж чараўнікамі і гоблінамі былі не самымі лепшымі на працягу шматлікіх стагоддзяў - але ты ведаеш гэта з Гісторыі Магіі. Вінаватыя былі абодва бакі, я б ніколі не змог сказаць, што ў гэтым няма віны чараўнікоў. Аднак, ёсць меркаванне сярод гоблінаў, і тыя, што сядзяць у Грынгатсу, ставяцца да іх ліку, што чараўнікам нельга давяраць у пытаннях золата і скарбаў, што чараўнікі не паважаюць права ўласнасці гоблінаў.

- Я паважаю, - пачаў Гары, але Біл пагушкаў галавой.

- Ты не разумееш, Гары, ніхто не зразумее, калі толькі ён не жыў з гоблінамі. У гоблінаў законны і праўдзівы ўладальнік любой каштоўнасці - не пакупнік, а вытворца, майстар. Усё, што зрабіў гоблін сваімі рукамі, па яго меркаванню, прыналежыць яму.

- Але калі рэч была набытая…

- …тады яны лічаць, што той, хто заплаціў грошы, проста ўзяў рэч у арэнду. Але, яны не прымаюць ідэю перадачы гоблінаўскіх вырабаў ад аднаго чараўніка да іншага. Ты бачыў твар Грыпхука, калі яму на вочы трапілася дыядэма? Ён гэтага не ўхваляе. Я лічу, ён думае, сапраўды гэтак жа, як і шматлікія з гоблінаў, што гэтая дыядэма павінна быць вернутая гобліну, які зрабіў яе, калі першапачатковы пакупнік памрэ. Яны лічаць нашу звычку да захоўвання зробленай гоблінам каштоўнасці, пераходу яе ад чараўніка да чараўніка, нічым іншым, як крадзяжом.

Гары ахапіла нядобрае пачуццё: няўжо Біл здагадваўся аб значна большым, чым рабіў выгляд?

- Усё, што я жадаю сказаць, - вымавіў Біл, кладучы руку на дзвярную ручку, - будзь вельмі астрожны з абяцаннямі, дадзенымі гобліну, Гары. Значна меней небяспечна ўварвацца ў Грынгатс, чым парушыць сваё слова, дадзенае гобліну.

- Добра, - сказаў Гары, калі Біл ужо адчыніў дзверы. - Добра, дзякуй. Я улічу тое, што ты мне сказаў.

Калі Гары рушыў услед за Білам да астатніх, яго наведала зласлівая думка, спароджаная, несумнеўна, выпітым ім віном. Здаецца, што ён будзе для Тэдзі Люпіна такім жа безадказным хросным бацькам, якім быў для яго Сірыюс Блэк.

—