аналар бейнесін сомдауға жол ашылғаны анық. Халық даналығы «Бала ұяда не көрсе, ұшқанда соны іледі» десе, Ұлы Абай қос ананың адамгершілік мұраттарын алға жалғастырды. Романда ана мен бала, бала мен әже арасындағы қарым-қатынас шынайы суреттеліп, асқан шеберлікпен берілген. Еш уақытта Зере мен Ұлжанды бөліп қарастыруға болмайды. Жазушының өзі де қос ананың есімін қатар алып жүреді. Өйткені, Ұлжанды Ұлжан еткен ақылды ене Зере. Бұл туралы Зере қайтысболғанда Ұлжан: «Анаң ана-ақ еді жарықтық. Жақсылап алыс сапарға аттандырайық, риза болсын» - дейді. - Кәрі әженің алдында
- Құнанбай да қаймығады.
- Бір ғана мысал, Кәмшат жайын
- естігенде Зере «... аяғың аспаннан
- салбырап түскен жоқ.
- Сен пенденің ұлысың, сен де
- анадан тудың. Менмін сені
- тапқан» - деп райынан қайтарады.
- Ананың үні ардың үні болып
- Құнанбайдың құлағында
- қалып қояды.
- Қарашоқы... Қодар мен
- Қамқаның өлімі...
- Әке... Әке істеген мінез... Жаман көріністі
- көргеннен кейін шешесіне келіп шағым
- айтқан болады. Артынан Абайды
- қуып келген Жиреншеге салмақты
- үнмен ғана. «Шырағым, сен бала емессің,
- естиярсың, ендігәрі ондай жерге
- Абайды бастай көрме» - дейді.
- Ұлжанның жай ғана айтқан сөзі
- Жиреншеге оттай қадалады.
- Үш күндік жолды артқа тастап өздерін
- күтіп тұрған топқа оза шауып түскен
- Абай көп ішінде алдымен шешесін
- көзі шалып, соған жүгіреді.
- Сонда Ұлжан: «Әй, балам, әуелі
- аржағында әкең тұр, соған сәлем бер» -
- дейді. Өзі қанша баласын сағынып
Достарыңызбен бөлісу: |
