Ңай Сергей, Шпиталь ма?
Ия, Сергей Минович.
Күн кеш батып, ел орьінга отырып қалған кез еді.
—„ Колхоздың кеңсесі осы, шам жанып тұр екен, Сергей осында болу керек, жүр кірейік,— деді Алексей машинасын тоқтатып.
Біз кеңсеге кірсек:
Мемлекетке жоспардан тыс бес жүз центнер астық береміз. Біз басқа колхоздардан қалмаймыз, олардан асып түсуіміз керек! — деп Сергей алдында- гы төрт-бес адамга столды түйгіштеп, сөйлеп жатыр екен.
С. А. Ковпак, Қ. Қайсенов жэне В. П. Яковенко.
Мынау баяғы орманда жүргендей-ақ соғып жатыр! — деп Алексей маған қарап көзін қысып қойды.
Сергей жинап алған адамдарымен шаруасын бітір- генше алдыңғы бөлмеде отыра тұрдық. Жұрт шығып кеткен соң:
Анда тұрған кімдер? Кіріңдер! Не шаруаларың бар еді,— деді Сергей бізге дауыстап.
Бастық-еке, сізде менің шаруам бар еді,— деп, мен кабинетіне кіріп бардым. Сергей мені көре салып:
Вася, көктен түстің бе? — деп айңайлап, мені ңұшақтай алды.
Сол арада Алексей үшеуіміз ұмар-жұмар бірімізді- біріміз құшақтап сүйіп, мәре-сәре болдық та қалдық. Амандасып болган соң:
Әлгінде өздерің естідіңдер гой, қазір жұмыстың қауырт кезі. Бригадирлерімді жинап алып ертеңге тап- сырма беріп жатыр едім. Ал үйге жүріңдер,— деді Сергей.
Жоқ, партизан бастық, қазір біздің үйге бара- йық, мен шешеме хабарлап қойып едім, күтіп отыр- ған шығар. Сенің үйіңе баруымызға ертең де уақыт бар ғой,— деді Алексей.
Үшеуіміз Алексейдің шешесі тұратын Козин село- сына тарттық.
Достарыңызбен бөлісу: |
