Демек, біз жұма күні кешңұрым жаңағы айтыл- ган жерде болуымыз керек,— деп Илько сөзін аяңта- ды, достарына маңтана бір ңарап. Жұма күні кешке біз сонда болуымыз керек қои-деп Михаило Ильконың сөзін ңайталап айтты,— Жігітсің сен! Нагыз барлаушысың. Әйтеуір, ақыры партизандарды таптың ғой. Михайло орнынан атып тұрып, Ильконы ңолтыңтап алды да, жарңын күлкімен, ңуанышты түрде үй ішін- де шыркөбелек айналды. Біраң Михайло Тимофеевич саусаңтарымен столды мазасыздана тыңылдатып, әлі ой үстінде отыр. — Балалар, бұлай болганы өте жаңсы болған бі- рақ партизан жолдастар бізге осыған дейін не істеді- Ңіздер деген заңды сұраң ңоймай ма? Сонда не дейміз Г."УСЬфЫ"б0С 0ТЬІРДЬІҚ дейміз бе? — деп Михайло т>ЛФеГЧ балаларга <<не Дейсіңдер» дегендей сұрақ- ты жүзбен қарады. ТЬІ~0ларға не істегенімізді түк қалдырмай айт- тым^—■ деді Илько тұнжырап. кіліксізБакГаР’ бІЗДІҢ істегеніміз аз, ТЫМ аз. Бұл жет- ксіз^ Біз мұнан да гөрі көп істей алатын едік ңой. мыз ^РаДҚа.барған соң жетімсіз жағын толтырар- Дар 'кани,“еГеНШ13ДІ мойындармыз, ал енді партизан- Дірейік ТаПСЬірма берсе Деорындайтынымызды біл- б°ламыз ~ Ң ЖаҢа Д0старымыз не десе, екі дегізбейтін хайло ’ СЫ ЗДал ниетімізді айтайың,— деді Ми-
