Ол тағы да бірнеше минуттей ңұлаң түре тыңдады, ал сонсоң құрал тығылған орманға ңарай жүгіре жөнелді. Болатов жолдастарын таң атқанға дейін күтті. Әб- ден тоңды. Оның үстіне қоңылтаяң етік те аяғының қа- нын шығара қажады, солңылдатып жанын шығарып барады. «Ал Попов пен Илько ңайда кетті екен»,— деп ой- лады ол бұлардың ғайып болуына таңңалып. БіР кезде ағаштың арасынан ңолында винтовкасы бар адам ңараңдай көрінді. Үңіле қарап еді, Попов екен. Суыңты, аяңтың солңылдаған ауруын ұмытып, Бо- латов ақсаңдай басып, оған ңарсы жүгірді, бір-бірін аиңара ңұшаңтап, сүйіеіп жатыр. Олардың бұл зор ңуанышын осындай жағдайда ба- сынан кешірген жан ғана біледі. Ильконы күтуде еш- қандай мағна жоң еді. Болатов оның лагерьде екеніне күмәнданған жоқ. Ңашудың орайлы болуы олардың бойына ңуат, күш 'врді, олар аяңтарының ауырғанын сезбэй лагерьге тартты. — Коля, кәне айтшы, сен ңайда жоғалып кеттің, саған не болды. Бет-аузың неге сатпақ-сатпақ, дал- дұл. — деп Болатов Поповңа жол-жөнекей сұрақты жаудырып келеді. • Мен әруақытта, осы жаратылыстағы кемшілі- мнен кесір көріп жүрмін,— деп ұялыңңырай жы- ЬІ? кҮлді Попов.— Сенің ңай есіктен шығып кетке-‘ҢДі баиңай алмай ңалғаным бар емес пе! Ңай есікті езім^ИЫН’ класқа килігемін. Далаға шығудың орнына бөлм ?тырган бөлмеге ңайта оралмасым бар ма? Сол іенің терезесін винтовкамен бір қойып ңалдым
Ңанша жүгірдім, ңанша адастым, бір кезде аяғымның астындағы топыраң ңұлап, тұңғиық түбіне кетіп бара жатқанымды сездім. Көз жұмып, винтовкамды мықтап ұстап, не болса, ол болсын деп тәуекелге бел байладым. Терең жарға түсіп кетіппін. Ңабырғалар тіп-тік, сулы, жалама екен. Жоғары өрмелейін дейім, тайғанап түсэ берем. ¥зақ әурелендім, ешнәрсе шығара алмадым. Тү- ңілейін дедім, бірақ бұл оңбаған құламаның барлық ңабырғаларын сипалап жүріп, ақыры әрең дегенде өр- мелеп шыққаным бар ғой. — Мен әрине, орманға тарттым, өйткені сені осын- да ұшырататыныма кәміл сендім,— деп Попов өзінің жайдары күлкісімен жымиып күліп қойды.
