Жүріңіз! — деген адамның соңына еріп, сарай- ға келдім. Сарайдың ішіне кіргеннен кейін:
Мына кісімен танысыңыз! — деп, Попов мені ертіп келген адамды нұсқады.
Вася! — деп қолымды ұсындым, алдымда тұр- ған бейтаныс адамға...
Сергей Минович,— деп, ол қолымды қысты. Та- нысып, жөн сұрасқаннан кейін, жай әңгімелесіп біраз отырдық.
Сергей Минович Шпиталь — жау тылына әдейі қалдырылған адам. Партия мүшесі. Ол болашақ пар- тизан отрядына арналып қалдырылған қару-жарақ қоймасын басқарады. Бұл Переяслав ауданы, Вьюни- ще селосьіның тұрғын адамьі.
Үлкен жердің қоймасы орынша ма?— деді По- пов Сергей Миновичқа қарап.
Орынша. Ол көзімнің қарашығындай сақтала- ды ғой, анда-санда барып, салған белгілерімді көріп, өзіміздің жауынгерлермен ақырғы рет қоштасқаным-
ды есіме алып қоямын,— деп, екеумізге кезек қарады да, өзінің сол селода жалғыз екенін білдірді.
Асықпаңыз, жалғыз емеспіз, міне біз, біз сияқ- ты халықтың мыңдаган ұлдары жүр. Үлкен жердің қоймасынын теңін шешер күн енді алыс емес. Қатна- сып тұрамыз,— деп Сергей Миновичтің қолын қатты қысып, сарайдан шықтық. Осы селодан төрт шақырым жердегі Козин селосындағы дәрігер Алексей Василье- вич Крячекпен кездесіп, таң ата қайта қайттық.
Алексей Васильевич Крячек Переяслав ауданынын жасырын ұйымының мүшесі, отряд құруда үлкен жұ- мыс істеп журген адам.
Жауып тұрған қарлы жаңбырмен араласып, Луко- вец селосының көшесіне кіргенімізде күн кеш батып, жолдың сол жағындағы үлкен ақ үйден, сол үйдің қа- баған иттеріндей, төрт полицай шыға келді. Алдыңғы шыққан полицай кекетіп:
Бері келіңдер, батырлар,— деп, револьверін қа- бурынан суырып алып, бізге кезеп: —тінтіңдер, мы- на бандиттерді,— деп басқаларына бұйырды. Екі по- лицай екеумізді тінтіп, револьвер нұсқап тұрғанға қарап:
Достарыңызбен бөлісу: |
