Қай жердегі?
Бердичевтегі.
Қайда барасыңдар?
Үйге.
Ал, еен қайда барасың,— деп маған қарады.
Мен де үйге барамын...
Документтеріңді көрсетіңдер?
Біз қалтамыздан документтерімізді алып беруге ыңғайланғанымызда: —тоқтаңдар,— деп, екеуміздің қалтамызды өзі тінте бастады.
Сағаттарың бар ма?— деп екі қолымызды шын- тағымызға дейін түріп, бірақ ешнәрсе таба алмаған полицай қасқырша арсалаңдап, екеуіміздің аяғымызға қарады. Ол көз қарасы бізге белгілі, полицайлардың әдеті бойынша, кездескен жүргінші адамдардың аяқ
киімдерін, басқа төуір нәрселерін сыпырып алып қала- тын. Бірақ, біздің ауыстырып, «соғыс тұтқыны» болып киген киіміміз оған ұнай қоймады. Сондықтан да:
Барыңдар,— деп, екі мықынын таянып тұрып
қалды. Біз жөнімізге жүріп кеттік...
Әлгі төбет бізден документтен басқа не іздеге- нін сездің бе? — дегенімде, Попов:
Сездім. Асықпа, оларды үйрететін күн де алыс
емес,— деп күңкілдеп, артына қарады. Тогайдан қо- лымызга екі-екіден таяқ алып, Днепрдің жагасына жа- қындаганымызда, жел түстіктен тұрып, қалың жаң- быр шелектей құя бастады. Мұз үстіндегі қызыл суға жаңбырдың суы қосылып, жаңа ілінген мұздың әр жерін ойып, түсіріп жатыр. Сол ойылған мұздың ара- сын таяғымызбен түрткілей отырып, мұз үстін қаптап аққан суды тізеден кешіп, Днепрдің сол жагына біз де өттік, кеш те батты.
Вьюнище селосының шетіне жеткенде:
Енді өзің баста,— деп, Николай Михайловичтің соңына ердім. Селоның түстік батыс жағындағы үлкен сарайдың артына келгенімізде ол артына қарап:
Осы арада тұра тұр, мен барып білейін, үйінде кім бар екен,— деп, сарайды айналып жүріп кетті. Аз- дан соң:
Достарыңызбен бөлісу: |
