Бала — майор Савченконың баласы еді. Әкесі май- данның алғашқы күндерінде қаза тапқан. Анасымен
екеуі қоршауда қалып, осы селоны паналағалы алты ай болған-ды.
Күндіз селодағы фашистерден қорқып, таңертеңгі- лікте сиыршылармен бірге кететін де, кешке қайтатын, анасы жалғыз баласын аяп, жанынан шығарғысы кел- мей: «Қалқам, далаға барма, үйде бол»,— десе, бала:
Күндіз далада жүрейін. Түнде сенің жаныңда болармын,— дейтін. Бірақ Боря дәл бүгін тілін алып, үйде, шатырдың төбесінде отырып, кеш батарда ғана шығып, қарт ананың қасына келген беті болатын. Ңарт ана ылғи кеште Боряның үйіне келіп, оның анасымен әңгімелесіп кететін-ді.
Егер Боряның анасы осыдан бір сағат бұрын тере- зеден не кергенін баласына айтқан болса, онда ол қарт әженің неге жылағанын білер еді. Боря қарт ананы қорқыныштан талмаусыраған екен деп ойлап тұр. Шы- нында, жағдай бала ойлағандай емес еді. Ананың кіші ұлы Петро кеткеннен кейін алты ай бойы көрген күні осы. Фашиетер қарияны бұдан бір жеті бұрын тұтқын- ға алып, қинаган. Шығысқа қарап, көкірегін керіп, ауыр күрсініп, көзінің жасын сыққан ананы бала сү- йемелдеп үйге кіргізді. Сүйемелдеп орындыққа отыр- ғызып, өзі лешке сүйеніп тұрды.
Таяқ өтіп, мең-зең болып отырған ана түрмеде бол- ған өмірін көз алдынан өткізіп отырып, соның бір ке- зеңіне келгенде бір күрсінді де, алдындағы балаға:
Балам, неге тұрсың? Кеш болып қалды. Шешең іздейді ғой, үйіңе қайт,— деді.
Ңарт анадан көзін алмай тұрган бала:
Әже, неге жылағаныңызды айтпадыңыз ғой, әлде қарныңыз ашып отыр ма? Мамамнан нан сұрап әкеліп берейін,— деді.
Рақмет, балам, қарным ашып отырған жоқ. Неге жылағанымды мамаңнан сұра, мамаң біледі,— деп баланың басынан сипады.
Жарайды, ендеше,— деп бала үйден шығып кет- ті. Ңарт ана сол күні қайгының көрпесін жамылып жатып қалды, Боря үйіне қамығып келді де, пештің үстінде жатқан мамасының қасына барып отырды. Те- ріс қарап жатқан Мария баласының келгенін білсе де, жата берді. Өйткені Боря сырттан келсе «мама» деп алатын еді де, бірдемелерді дауыстап сұрай бастайтын.
Достарыңызбен бөлісу: |
