Айталық
, арнау – адамның, яки ақынның өзіне не өзгеге,
кейде тіпті жалпы жұртқа
арнайы тіл қатуы, көпшілікке қайырыла сөйлеуі, олармен іштей кеңесуі. Арнауды Ахмет
Байтұрсынов әуелден үш түрге бөлген: жарлай арнау, сұрай арнау және зарлай арнау.
Кейін бұл үлгіге айналды.
Қалың елім, қазағым, қайраң жұртым,
Ұстарасыз аузыңа түсті мұртың...
(Абай)
Бұл
– жарлай арнаудың үлгісі: ақын жеке адамға емес, жалпы жұтқа қайырыла сөйлеп,
жеке адаммен оңаша емес, жалпы жұртпен жария кеңескен.
Өн бойымды күш қысып,
Қаным неге қайнайды?
Ащы тілім ашынып,
Неменеге сайрайды?
Жас іркіліп мөлтілдеп,
Көзім неге жайнайды? (Ә.Еспамбетов).
(Қ.Бекхожин).
Достарыңызбен бөлісу: