Оқудың əдіснама-дидактикалық жүйелері

Тəрбиелік  оқу  бағыты.  Негізін  салған  неміс  философы  жəне 
педагогы И.Гербарт. Ол Я.А.Коменскийдің дəстүрлі сынып-сабақтық 
жүйесін  сындарлы  түсінім  тезіне  сала  отырып,  оның  кемшіліктерін 
көрсетті, онымен бірге этика мен психологияның  соңғы жетістіктерін 
арқау  еткен  жаңа  дидактикалық  жүйе  түзіп,  ұсынды.  Гербарттың 
пікірінше,  оқу-тəрбиенің  ең  жоғары  мақсаты – адамгершілікті, 
моральды, күшті мінезге ие болған тұлға қалыптастыру. Оның ойынша, 
тəрбиелік оқу келесі этикалық идеяларға сүйенуі тиіс: 
- тұлға ұмтылыстарының бағытын, аймағын жəне күшін анықтаушы 
кемел жетістігі; 
- өз еркін басқалардың еркіне икемдесуі мен бағынуын қамтамасыз 
ететін тілектестік; 
- адамдар  арасындағы  дау-дамайдың  өрістеуіне  шек  қоятын 
құқықтар; 
- басқалар тарапынан болған көңіл қабарту жəне өкпені қайтаруды 
міндетіне алатын əділдік; 
- адамның  ерік  сезімін  оның  ниеттері  мен  наным-сенімдеріне 
икемдестіруге мүмкіндік беретін ішкі рухани еркіндігі. 
Бұл  жүйенің  негізгі  ерекшеліктері  келесідей:  мектептің  басты 
міндеті – оқушылардың ақыл-ес дамуын қамқорлыққа алу. Моральдық 
тұрғыдан  күшті  мінез  иелерін  қалыптастыруға  дұрыс  педагогикалық 
жетекшілік,  тəрбие  жəне  онымен  байланысты  оқу  себепші  болады. 
Жетекшілік  жасаған  адамның  міндеті  балалардың  тұрақты  іспен 
шұғылдануын  қамтамасыз  ету,  дене  жəне  интеллектуалды  дамуына 
бақылау  қою,  тəртіпке  үйрету.  Оқудың  тəртіппен  тығыз  байланысқа 
келуінен,  білімнің  оқушы  сезімі  жəне  ерігімен  бірігуінен – тəрбиелік 
оқудың мəні құралады. Бұл түсінікті ендіре отырып, Гербарт тəрбиені 
оқудан  бөлектеуге  болмайтынына,  ерік  жəне  мінездің  ақыл-санамен 
бірге дамитынына баса назар аударды. 
Гербарттың дидактикаға ендірген басты жаңалығы – оқу сатыларын 
бөлектеу  болды.  Оның  дидактикасындағы  схема  келесідей: 
түсініктілік – байланыс – жүйе-əдіс.  Оқу  процесі  ұғымдардан 
түсініктерге өту жəне түсініктерден теориялық сипаттағы ептіліктерге 
жету жолымен жүргізіледі. Бұл схемада, байқағанымыздай, практикаға 
орын қалмаған. Бұл формальды деңгейлер оқу мазмұнынан ажыралып, 
барша  сабақтарда  жəне  барлық  пəндерге  арналған  оқу  процесінің 
желісін айқындайды. 
XIX  ғасырдың  ортасында  кең  таралған  Гербарт  теориясы  кейін 
бірте-бірте маңызын жоя бастады. Осы күнгі бағалармен өлшестіретін 
болсақ,  Гербарт  жүйесі  мектептің  дамуына  кері  ықпал  жасады.  Осы 
теорияның  негізінде  оқудың  мақсаты  дайын  білімдерді  ұсынып, 
жаттату деген пікірлер тарай бастады; оқу процесіндегі белсенділік тек 
мұғалімнен ғана күтілді, оқушыларға «тыныш, назар салып, мұғалімнің 

айтқанын  орындау»  міндеттері  таңылды,  яғни  балалар  енжар 
тыңдаушыға айналды. Дегенмен, Гербарт дидактикасынсыз, одан келер 
ықпал  болмағанда,  оның  тəрбие  тəжірибесін  сынға  салып,  қайта 
қарастырмағанда,  бүгінгі  теория  мен  практика  мектеп  өміріне  еш 
уақытта да енбеген болар еді. Зерделі назар аударсақ, бүгінгі мектептің 
өзінде де Гербарт қалаған əміршіл дидактиканың элементтерін көптеп 
кездестіруге  болады.  Осылайша,  өз  сыныбына  қатаң  тəртіп  енгізуді 
ниеттеген  мұғалім  алдымен  ойланғаны  жөн  –бұлай  істесем  бола  ма? 
Гербарт  тəжірибесінде  бұл  тəсіл  қолданылған,  бірақ  оқудағы  шектен 
тыс қаталдықтан ғұламаның кейінгі шəкірттері бас тартты. Бұл өнеге – 
құптарлық. 
Оқушы белсенділігіне негізделген оқу бағыты XIX ғасырда жасаған 
американ  философы,  психологы  жəне  педагогы  Джон  Дьюи 
дидактикасы  қоғам  мен  мектептің  прогрессив  дамуына  қайшы  келген 
гербартшылардың  əміршіл-əкімшіл  педагогикасына  қарсы  тұру 
мақсатында  дүниеге  келді.  Гербарт  дидактикасына  келесідей  қарсы 
айыптар тағылды: 
- қатаң тəртіп пен жазалауларға негізделген үстірт тəрбие;  
- өмірмен байланыспаған оқудың «кітабилылығы» ; 
- оқушыларға  тек  «дайын» білімдерді ұсыну, жаттауға бағытталған 
«енжар»  əдістерді қолдану; 
- оқушылардың қызығулары жəне қажеттерімен байланыспауы; 
- оқушы қабілеттерін  дамытуға аз көңіл бөлінуі. 
Дж.Дьюи өз зерттеуінде оқушылардың белсенділігі дамуына басты 
назар  аударып,  оқушылардың  қызығуларына,  олардың  өмірлік 
қажеттеріне  байланысты  болған  оқудың  (құрғақ  сөзді,  кітаби,  тек 
жаттауға  негізделген  оқудан  гөрі)  анағұрлым  жоғары  нəтижелер 
беретініне көз жеткізді. Дьюидің оқу теориясына енгізген негізгі үлесі 
– «толық  ойлау  əрекеттері  (акті)»  жөніндегі  жаңалық  пікірі.  Осыған 
байланысты  адам  өз  өміріне  аса  күрделі  де  кедергі  болған 
қиыншылықтарды  кездестірген  кезде  ғана  ойлау  əрекетіне  кіріседі. 
Əрбір «толық ойлау акті» келесі кезеңдерден құралады: 
- қиыншылықты түйсіну (сезу); 
- оны нақ байқап(көріп), мəнін анықтау; 
- одан құтылудың жолдарын іздестіру (болжам белгілеу); 
- болжастырылған  шешімнен  қорытындыға  келу  (гепотезаны 
логикалық тексеріске салу); 
- болжамды  қабылдау  немесе  одан  бас  тартуға  мүмкіндік  беретін 
келесі бақылаулар мен эксперименттерге өту. 
Шешімдерін  ойластырып,  жеңу  қажет  «қиыншылықтар»  кейін 
«проблема»  атауын  алды.  Дьюидің  пікірінше,  дұрыс  құрылған  оқу  əр 
уақытта  проблемді  болуы  тиіс.  Оқушыларға  берілетін  тапсырмалар 
олардың қызығуларына, өмір талаптарына сəйкес болуы шарт. 

Мұғалім оқушылардың қызығу қабілеттерінің дамуына мұқият ден 
қоя    отырып,  олардың    алдына    түсінімі    жəне  шешілуі  жағынан 
қиналтпайтын  проблемалар  қойып  баруы  қажет.  Оқушылар,  өз 
кезегінде, осы проблемаларды шешуден өздеріне жаңалық əрі пайдалы 
болған  білімдерді  игеретініне  сенімді  болуы  тиіс.  Сабақтар  «толық 
ойлау  актілері»  негізінде  құрылып,  одан  оқушылардың  келесі 
ептіліктерді игеруі күтіледі: 
- нақты қиыншылықты сезу; 
- оны (проблеманы) анықтау; 
- кезіккен қиыншылықты жеңудің болжамын (гипотезасын) түзу; 
- толық проблеманы немесе оның бір бөлігін шешудің жолын табу; 
- болжамды бақылау немесе эксперименттер жəрдемімен тексеру»; 
«Дəстүрлі»  жүйемен  салыстырғанда,  Дьюи  өте  батыл  жаңалықтар, 
күтілмеген  шешімдер  ұсынды. «Кітаби  оқу»  орнына  негізінде 
оқушылардың  өзіндік  таным  əрекеттері  болған  белсенді  оқу  мектеп 
тəжірибесіне енді. Əміршіл мұғалім орнын оқушылар белсенділігін не 
мазмұн,  не  оқу  əдістеріне  матамайтын,  ал  қиыншылықтарды  жеңуге 
көмектесетін,  қажет  болса,  жəрдем  беретін  жебеуші – мұғалім  иеледі. 
Жалпыға бірдей мызғымас оқу бағдарламалары мұғалім тарапынан тек 
жалпылай  мазмұны  ғана  анықталған  бағыттау  бағдарламаларымен 
ауыстырылды.  Ауызша  жəне  жазбаша  сөздің  орнына  оқушылардың 
өзіндік  дербес  зерттеу  жұмыстарын    ұйымдастыруға    бағышталған 
теориялық  жəне  практикалық  дəрістер  келді.  Кейінгі  кезеңдерде 
жүргізілген 
зерттеулер 
ежелгіден, 
дəстүрлі 
жəне 
жаңашыл 
дидактикалық жүйелерден ең құнды болған тараптарын сақтап қалып, 
күнделікті  маңызды  болған  мəселелерді  шешудің  жаңа  жолдарын 
табуға  бағытталды.  Бұл  ізденулерден  кейін  орын  иеленген  оқу 
жолдары бүгінгі заман дидактикасының жаңа жүйесін құрады. 
Жаңа  бағыттар  арасында  белгілі  американ  психологы  жəне 
педагогы Дж.  Бруннер ұсынған  «жаңалықтар  ашумен  оқыту»  бағыты 
назар  аударарлық.  Бұл  теорияға  орай  оқушылар  барлық  танымдық 
күштерін  іске  қосуды  талап  ететін  жəне  өнімді  ойлау  қабілетінің 
дамуына  ұтымды  ықпал  жасаушы  өз  белсенділігімен  ашқан 
жаңалықтары  негізінде  дүниені  танып,  білімдер  игеруі  қажет. 
Оқушылар  бұған  дейін  білмеген  қорытындыларды  жасап,  оларды  өз 
бетінше  өрнектеп,  тəжірибеде  қолдану  жолдарын  да  игеруі  қажет. 
Мұндай шығармашылық оқу «дайын білімдерді » игеруден де, сондай-
ақ  қиыншылықтарды  жеңу  жолымен  жүргізілетін    оқудан  да  өзгеше, 
дегенмен аталған екі жүйе де Бруннер  теориясының негізі əрі қажетті 
шарттары  ретінде  пайдаланылған.  Шығармашыл  оқуға  тəн  белгі, 
Бруннердің  пайымдауынша,  нақты  тақырып  бойынша  деректерді 
жинақтау жəне бағалау, солардың нəтижесінде белгілі қорытынды ғана 

өрнектеу  емес,  сонымен  бірге  игерілетін  материалдардың  шеңберінен 
сыртта жатқан заңдылықтарды да анықтау. 

жүктеу/скачать 1.76 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: