340
лады. Интуиция дегенiмiз – рухтың алғашқы негiзi. Ол – өмiрдiң өзi.
Танымдық тұрғыдан алып қарағанда, алғашқы интуиция инстинкт пен
интеллектіге бөлiнедi. Сол сәтте
инстинкт өзiндiк санасынан, интел-
лект заттың iшкi сырын ашу қабiлетiнен айырылады. Адамның интуи-
циясы толығынан интеллектіге бағынышты. Алайда кейбiр «шекаралық
жағдайда», адамның өмiрiне қауіп төнген, я болмаса оның басына
«тағдырлық» ахуал келген кезде,
интуиция интеллектiнің құрсауынан
босап, адамға
нағыз шындықты көрсетiп, оның ғарыштағы орны мен
тағдырын анықтауға көмектеседi.
Адам – шығармашылық пенде, өйткенi «өмiрлiк талпыныс» оның
iшiнен өтедi. Алайда өмiрдi терең сезiну интуициясы –
тек қана
таңдаулы адамдарға ғана тән нәрсе. Сөйтіп, А.Бергсон шығармашылық
пен мәдениет жөнiнде элитарлық көзқарас ұстайды.
А.Бергсонның
әлеуметтiк философиясына келер болсақ, ол адам-
ның өмiр сүруiнiң екi түрiн мойындайды. Көп жағдайда адам «сыртқы»
өмiрдiң шеңберiнде, өзi үшін емес, басқа адамдар үшiн өмiр сүредi.
Тек қана өзiмiздiң iшкi өмiрiмiзге терең үңiлiп, бiз өзiмiздiң ерiктiгiмiз
бен биәлеуметтiгiмiздi анықтай аламыз.
Бiрiншi өмiр формасын ол
«жабық», екiншiсiн «ашық» қоғамға жатқызады. Жабық қоғамда тұлға
ұжымның құрсауынан шыға алмайды, ашық қоғамда тұлғаның өмiрi
мен шығармашылық қызметi үстем болып келедi.
Қорыта келе, бiз А.Бергсонның философиясының бiршама қайшы-
лықтарының бар екенiн байқаймыз. Әрине, интеллект адамның жан
дүниесiнiң нәзiк жақтарын толығынан жете бiле алмайды.
Интеллект
есептейдi, бөледi, қайта құрастырады, одан әрқашанда суық лебiз
бiлiнедi. Адам көп жағдайда өмiрдiң терең жақтарын бисаналық түрде
өзiнiң барлық жан-тәнiмен сезiнуi мүмкiн. Мұның бәрi де дұрыс.
Бiрақ А.Бергсонның интеллект пен интуицияны қарама-қарсы қойғаны
қайсыбiр терең дүниетанымды жоққа шығарады. Өйткенi
интуиция-
Достарыңызбен бөлісу: