Программа вступительных испытаний для специальностей второй ступени высшего образования

жүктеу/скачать 2.46 Mb.

бет	10/26
Дата	19.06.2016
өлшемі	2.46 Mb.
	#147662
түрі	Программа

1 ... 6 7 8 9 10 11 12 13 ... 26

Літаратура

СІНТАКСІС. ПУНКТУАЦЫЯ

Словазлучэнне як сінтаксічная адзінка, яго сутнасць, функцыі і класіфікацыя ў сучаснай лінгвістычнай літаратуры. Кампарастыўна-культуралагічны аналіз і асаблівасці арганізацыі словазлучэння ў сучаснай беларускай мове. Лексіка-граматычныя тыпы словазлучэння, семантыка-сінтаксічныя адносіны і сінтаксічная сувязь паміж кампанентамі словазлучэння.

Канструктыўна-сінтаксічная і камунікатыўна-сінтаксічная арганізацыя сказа. Сказ і выказванне. Камунікатыўная перспектыва выказвання.

Сістэма галоўных і даданых членаў сказа, характар іх сувязей, адносіны і функцыі ў структуры выказвання. Вучэнне аб членах сказа ў сучаснай лінгвістычнай літаратуры.

Фармальны, семантычны, камунікатыўны і прагматычны аспекты арганізацыі простага сказа.

Аднасастаўнасць як граматычная катэгорыя. Месца аднасастаўных сказаў у класіфікацыйнай сістэме сінтаксічных канструкцый. Ускладненне як разнавіднасць рэалізацыі структурнай схемы простага сказа і яго формы. Сінтаксічны, семантычны і камунікатыўны аспекты ўскладнення сказа.

Прынцыпы класіфікацыі і тыпалагічная характарыстыка складаных сказаў у сучаснай лінгвістычнай літаратуры. Функцыянальны і структурна-семантычны аспекты складанага сказа.

Складанае сінтаксічнае цэлае (ССЦ) як мінімальная адзінка тэксту. Асноўныя крытэрыі вылучэння ССЦ. Віды сувязі ў ССЦ. Тыпы рэматычнай дамінанты ССЦ.

Тэкст. Напрамкі даследавання прыроды і сутнасці тэксту. Вусная і пісьмовая формы тэксту. Тэксталінгвістыка як асобны напрамак у мовазнаўстве. Асноўныя тэорыі тэксту. Асноўныя катэгорыі тэксту (праспекцыя-рэтраспекцыя, члянімасць, кагезія, кантынуум, мадальнасць, інтэграцыя, завершанасць) і іх рэалізацыя.

Нацыянальна-культурны кампанент значэння тэксту. прэцэдэнтныя тэксты ў беларускай нацыянальнай культуры.

Асновы сучаснай беларускай пунктуацыі. Нормы сучаснай пунктуацыі і іх рэалізацыя ў тэксце.

Літаратура

Бадзевіч, З. І. Сучасная беларуская мова. Практыкум па арфаграфіі і пунктуацыі. – Мінск: ТетраСистемс, 2012. – 318 с.
Беларуская граматыка: У 2 ч.– Мінск: Навука і тэхніка. – Ч. 1. Фаналогія. Арфаэпія. Марфалогія. Словаўтварэнне. Націск, 1985. – 431 с.; Ч. 2. Сінтаксіс. – 1986. – 327 с.
Беларуская мова: хрэстаматыя / З.І. Бадзевіч [і інш.]. – Мінск: ПУП Изд-во “Юнипресс”, 2005. – 592 с.
Бурак, Л. І. Сучасная беларуская мова. Арфаграфія і пунктуацыя. Практыкум / Л.І. Бурак, І.Л. Бурак. – Мінск: Універсітэцкае, 1993. – 247 с.
Бурак, Л. І. Сучасная беларуская мова. Сінтаксіс. Пунктуацыя / Л.І. Бурак. – Мінск: Універсітэцкае, 1987. – 319 с.
Бурак, Л.І. Сучасная беларуская мова: Практычныя заняткі / Л.І. Бурак, В.П. Красней, У.М. Лазоўскі. – Мінск: Універсітэцкае, 1989. – 334 с.
Выгонная, Л.Ц. Інтанацыя. Націск. Арфаэпія / Л.Ц. Выгонная. – Мінск: Навука і тэхніка, 1991. – 215 с.
Граматыка беларускай мовы. У 2 т. / Рэдактары К.К. Атраховіч (Крапіва), М.Г. Булахаў, П.П. Шуба. – Мінск: Навука і тэхніка. – Т. І. Марфалогія, 1962, – 680 с.; Т. ІІ. Сінтаксіс, 1966. – 756 с.
Кароткая граматыка беларускай мовы. У 2 ч. / навук. рэд. А.А. Лукашанец. Ч. 1. Фаналогія. Марфаналогія. Марфалогія. – Мінск: Беларуская навука, 2007. – 351 с.; Ч. 2. Сінтаксіс. – Мінск: Беларуская навука, 2009. – 240 с.
Крывіцкі, А.А. Фанетыка беларускай мовы / А.А. Крывіцкі, А.І. Падлужны. – Мінск: Вышэйшая школа, 1984. – 268 с.
Лексікалогія сучаснай беларускай мовы; пад рэд. А.Я.Баханькова. – Мінск: Навука і тэхніка, 1994. – 463 с.
Лепешаў, І.Я. Фразеалогія сучаснай беларускай мовы / І.Я. Лепешаў. – Мінск: Вышэйшая школа, 1998. – 271 с.
Лукашанец, А.А. Словаўтварэнне і граматыка / А.А. Лукашанец. – Мінск: НАН Беларусі, 2001. – 251 с.
Плотнікаў, Б. А. Беларуская мова. Лінгвістычны кампендыум / Б.А. Плотнікаў, Л. А. Антанюк. Мінск: Інтэрпрэссэрвіс, Кніжны Дом, 2003. – 672 с.
Правілы беларускай арфаграфіі і пунктуацыі. – Мінск: Нацыянальны цэнтр прававой інфармацыі, 2008. – 144 с.
Рамза, Т.Р. Сінтаксіс. Просты сказ: Курс лекцый / Т.Р. Рамза. – Мінск: БДУ, 2002. – 117 с.
Рамза, Т. Р. Сінтаксіс: Тэарэтычны курс: Вучэб. дапаможнік / Т.Р. Рамза; Пад агул. рэд. А. Я. Міхневіча. – Мінск: БДУ, 2003. – 202 с.
Русак, В. П. Марфаналогія сучаснай беларускай мовы / В.П. Русак. – Мінск: Беларуская навука, 2003. – 316 с.
Сучасная беларуская літаратурная мова. Марфалогія: Вучэбны дапаможнік / Н.В. Гаўрош [і інш.]; пад агульн. рэд. праф. М.С. Яўневіча. – Мінск: Выд. Ул.М. Скакун, 1997. – 288 с.
Сучасная беларуская мова. Уводзіны. Фанетыка. Фаналогія. Арфаэпія. Графіка. Арфаграфія. Лексікалогія. Лексікаграфія. Фразеалогія. Фразеаграфія / Я.М. Камароўскі [і інш.]. – Мінск: Вышэйшая школа, 1995. – 334 с.
Сямешка, Л. І. Беларуская мова. Уводзіны ў навуку аб мове. Фанетыка. Арфаэпія. Графіка. Арфаграфія: Вучэбны дапаможнік / Л.І. Сямешка. – Мінск: Сучаснае слова, 1999. – 224 с.
Сямешка, Л. І. Курс беларускай мовы / Л.І. Сямешка, І.Р. Шкраба, З.І. Бадзевіч. – Мінск: Універсітэцкае, 1996. – 654 с.
Фанетыка беларускай літаратурнай мовы / рэд. А.І. Падлужны. – Мінск: Навука і тэхніка, 1989. – 335 с.
Шакун, Л. М. Гісторыя беларускага мовазнаўства / Л.М. Шакун. – Мінск: Універсітэцкае, 1995. – 271 с.
Шакун, Л. М. Словаўтварэнне / Л.М. Шакун. – Мінск: Вышэйшая школа, 1978. – 128 с.
Шуба, П. П. Сучасная беларуская мова. Марфаналогія. Марфалогія / П. П. Шуба. – Мінск: Універсітэцкае, 1987. – 334 с.
Яўневіч, М.С. Сінтаксіс сучаснай беларускай мовы / М.С. Яўневіч, П.У. Сцяцко. – Мінск: Аверсэв, 2006. – 286 с.

ЛІТАРАТУРА:

Баханькоў, А. Я. Развіццё беларускай літаратурнай мовы ў савецкі перыяд.
Беларуская граматыка. У 2-х ч. Мн., 1985.
Беларуская мова: Энцыклапедыя. Mr, 1994..
Буряк, Л. І. Сучасная беларуская мова Сінтаксіс. Пунктуацыя. Мн., 1987.
Гістарычная лексікалогія беларускай мовы. Мн., 1970.
Камароўскі, Я. М., Красней В. П., Лазоўскі У. М., Сямешка Л. І., Шчарбакова І. М. Сучасная беларуская мова Уводзіны. Фанетыка. Фаналогія. Арфаэпія. Графіка. Арфаграфія. Лексіка. Лексікалогія. Фразеалогія. Фразеаграфія. Выд. 2-е. Мн., 1995.
Камароўскі, Я. М., Сямешка Л. І. Сучасная беларуская мова: Фанетыка і фаналогія. Арфаэпія. Графіка. Арфаграфія. Мн., 1985.
Каўрус, А. А. Мова народа, мова пісьменніка. Mil, 1989.
Каўрус, А. А. Стылістыка беларускай мовы. Мн., 1992.
Крывіцкі, А. А., Падлужны А. І. Фанетыка беларускай мовы. Мн., 1984. Культура мовы журналіста, Вып. I- VI. Мн., 1982– 1992. 12.Лексікалогія сучаснай беларускай літаратурнай мовы / Пад рэд. А.Я.Баханькова. Мн., 1992.
Мечковская, Н. Б. Социальная лингвистика. 2-е изд. М., 1996.
Міхневіч, А. Я. Праблемы семантыка-сінтаксічнага даследавання беларускай мовы. Мн., 1976.
Пытанні культуры пісьмовай мовы //Пад рэд. А.І.Падлужнага. Мн., 1991. Сучасная беларуская мова (Пытанні культуры мовы). Мн., 1973.
Сцяцко, П. У. Праблемы нормы, культуры мовы. Гродна, 1998.
Сямешка, Л. Л., Шкраба I. P., Бадзевіч 3. І. Курс беларускай мовы. Мн., 1996.
Цікоцкі, М. Я. Стылістыка беларускай мовы. Мн., 1995.
Цікоцкі, М. Я. Стылістыка публіцыстычных жанраў. Мн., 1976.
Шакун, Л. М. Словаўтварэнне. Мн., 1978.
Шакун, Л. М. Гісторыя беларускай літаратурнай мовы. Выд. 2-е. Мн., 1984.
Шакун, Л. М. Гісторыя беларускага мовазнаўства Мн., 1995.
Шкраба, Р. Моваю вобразаў. Мн., 1992.
Шуба, П. П. Сучасная беларуская мова, Марфаналогія. Марфалогія. Мн., 1987.
Юрэвіч, А. К. Стылістыка беларускай мовы. Мн., 1983.

ВВЕДЕНИЕ

В ЛИТЕРАТУРОВЕДЕНИЕ

(дополнительный экзамен)
Программа вступительных испытаний для специальностей второй ступени высшего образования (магистратуры):

1 08 80 02 Теория и методика обучения и воспитания

(по областям и уровням образования)

1-21 80 09 Литература народов стран зарубежья (с указанием конкретной литературы)

1-21 80 11 Литературоведение

1-21 81 04 Текстология

1. ЛІТАРАТУРАЗНАЎСТВА ЯК НАВУКА

Сістэма ведаў пра літаратуру

Літаратуразнаўства як філалагічная навука пра сутнасць, своеасаблівасць, гістарычныя заканамернасці развіцця, соцыякультурную ролю і прынцыпы аналізу мастацкай літаратуры. Абгрунтаванне самастойнасці і паўнавартаснасці літаратуразнаўства як асобнай навукі, якая мае ўласны прадмет даследавання, сваю тэрміналогію і методыку даследавання. Сувязь яго з іншымі гуманітарнымі навукамі – мовазнаўствам, эстэтыкай, фалькларыстыкай, гісторыяй, філасофіяй, мастацтвазнаўствам, журналістыкай, культуралогіяй, псіхалогіяй.

Галоўныя галіны літаратуразнаўства: гісторыя літаратуры, тэорыя літаратуры, літаратурная крытыка.

Дапаможныя галіны літаратуразнаўства.

Палеаграфія, археаграфія, літаратурнае архівазнаўства, краязнаўства, крыніцазнаўства. Бібліятэказнаўства і бібліяграфазнаўства. Гісторыяграфія і храналогія. Кнігазнаўства. Тэксталогія, яе сутнасць і задачы.

Метадалагічныя праблемы літаратуразнаўства

Галоўныя прынцыпы аналізу мастацкіх твораў: эстэтычны, гістарызму, сістэмнасці, цэласнасці, паяднання аналізу з сінтэзам.

2. ЭСТЭТЫКА ЛІТАРАТУРЫ

Агульнае і рознае ў мастацка-эстэтычным і навуковым пазнанні жыцця

Прадмет і аб’ект мастацкага і навуковага пазнання (мадэлявання) рэчаіснасці. Змест пазнання ў навуцы (матэрыяльны і духоўны свет безадносна да суб’екта пазнання) і ў мастацтве (духоўны і матэрыяльны свет ва ўзаемадачыненнях з суб’ектам пазнання). Рэчаіснасць (пры ўсёй часамі «фантастычнасці» твора) у яе цэласнасці, шматбаковасці, канкрэтнасці і агульнацікавасці як змест мастацкага пазнання. Агульнацікавасць як адна з перадумоў мастацкага пазнання (у адрозненне ад навуковага). Сродак пазнання: лагічны довад, сілагізм – у навуцы; вобраз – у мастацтве. Вобразная прырода мастацтва. Даўгавечнасць твораў навукі і мастацтва. Мэты (функцыі) мастацкага і навуковага пазнання. Агульнае і рознае ў асобных функцыях: пазнавальнай, эстэтычнай, геданістычнай, выхаваўчай, эўрыстычнай, прагнастычнай, этнагенетычнай (нацыятворчай, мовазахавальнай), камунікатыўнай.

Мастацтва і грамадскае жыццё

Узаемаўплыў мастацтва і грамадскага жыцця.

Ідэйнасць і безыдэйнасць, ідэалагізацыя і дэідэалагізацыя. Тэндэнцыйнасць. Грамадзянскасць. Крытыка «чыстага мастацтва», «мастацтва для мастацтва». Пафас мастака як «ідэя-страсць» (В. Бялінскі), якой ён служыць, якая прадвызначае кірунак усіх яго ідэйна-мастацкіх пошукаў.

Мастацкасць як спецыфічная ўласцівасць сапраўдных твораў мастацтва і як паказчык іх дасканаласці. Прыгажосць, ісціна, дабро – тры састаўныя часткі мастацкасці. Паняцце народнасці творчасці пісьменніка.

Літаратура як від мастацтва

Падзел мастацтваў на асобныя віды, крытэрыі гэтага падзелу. Мастацтвы прасторавыя (жывапіс, графіка, скульптура, архітэктура), часавыя (музыка, харэаграфія, літаратура), прасторава-часавыя (тэатр, кінамастацтва, музычныя шоў). Узнікненне новых відаў мастацтва дзякуючы развіццю тэхнікі (тэлевізійнае мастацтва), сувязі мастацтва з немастацтвам (сінхроннае плаванне, фігурнае катанне, карнавальныя шэсці і інш.).

Падзел мастацтваў на віды паводле іх галоўнага сродку вобразнага пазнання (мадэлявання) рэчаіснасці: музыка – мастацтва гуку; харэаграфія – мастацтва танца; жывапіс – мастацтва лініі і фарбы і г. д. Сінтэтычныя мастацтвы: тэатр (драматычны, опера, балет), кіна- і тэлемастацтва і інш. Літаратура як мастацтва слова.

Мова – не толькі сродак зносін, а «матэрыял і інструмент пісьменніка» (Я. Колас). Своеасаблівасць і перавага мастацтва слова ў параўнанні з іншымі відамі мастацтва – прасторавымі і часавымі.

Слова і вобраз. Вучэнне А. Патабні пра слова-вобраз, яго «знешнюю» і «ўнутраную» форму і значэнне, пра падобнасць стварэння слова і мастацкага макрасвету.

Пісьменнік як адзін з асноўных стваральнікаў, узбагачальнікаў і захавальнікаў «душы народа» – яго мовы.

3. ПАЭТЫКА

Паэтыка як навуковая дысцыпліна

Паэтыка як 1) літаратуразнаўчая дысцыпліна, што вывучае структуру, характэрныя асаблівасці і змястоўнасць літаратурна-мастацкай формы; 2) абумоўленая ідэйнай задумай мастака сістэма спосабаў і сродкаў вобразнага спасціжэння свету ў іх змястоўнай, сэнсавыяўленчай сутнасці. Раздзелы паэтыкі: агульная, функцыянальная (апісальная), гістарычная, параўнальная, практычная.

Літаратурныя роды, віды, жанры

Эпас, лірыка, драма – роды мастацкай літаратуры і фальклору, іх паходжанне і развіццё. Правамернасць увядзення паняцця віду літаратуры як унутрыродавай і міжродавай катэгорыі, якая ўказвае на форму літаратурнага твора паводле яго некаторых структурных кампанентаў (архітэктанічных, кампазіцыйных, моўных, метрычных і інш.).

Жанр літаратурны як гістарычна акрэслены, адносна ўстойлівы тып мастацкай формы, дзе структура пэўных фармальных прыкмет (архітэктанічных, вобразных, моўных) выяўляе больш-менш канкрэтны мастацкі сэнс.

Дыфузія родаў, відаў і жанраў. Узнікненне міжродавых і міжвідавых утварэнняў.

Літаратурны твор як мастацкае цэлае. Змест і форма

Паняцце пра літаратурны твор як вынік немеханічнай, адухоўленай дзейнасці аўтара.

Змест і форма як кампаненты структуры мастацкага твора. Арганічнае адзінства вобразнай формы і эмацыянальна-абагульненага зместу.

Змест твора і яго кампаненты

Разуменне тэмы як аб’екта мастацкага ўзнаўлення, жыццёвых характараў і сітуацый.

Праблема як сфера разуменння, асэнсавання пісьменнікам узноўленай рэчаіснасці і суб’ектыўны бок твора, як праяўленне аўтарскай канцэпцыі свету і чалавека, у якой занатоўваюцца роздумы і перажыванні пісьменніка, а тэма разглядаецца пад пэўным вуглом бачання.

Ідэя – галоўная абагульняючая эмацыянальна-вобразная думка твора, вобласць мастацкіх рашэнняў, сфера, у якой становяцца зразумелымі аўтарскія адносіны да свету, аўтарская пазіцыя, сцвярджаецца ці адмаўляецца аўтарам пэўная сістэма каштоўнасцей.

Разуменне пафасу як вядучага эмацыянальнага тону твора.

Вобразны свет твора

Віды вобразаў у літаратурным творы:

вобраз-рэч, вобраз-пейзаж, вобразы жывёл і птушак, вобраз чалавека, вечныя вобразы, вобраз краіны і народа.

Спосабы характарыстыкі і сродкі стварэння тыповага вобраза-персанажа

Спосабы характарыстыкі таго ці іншага персанажа. Сродкі стварэння вобраза-персанажа: 1) паказ дзеянняў, учынкаў персанажа; 2) мова персанажа; 3) партрэт; 4) прамая аўтарская характарыстыка; 5) характарыстыка вуснамі іншых дзейных асоб; 6) рэчыўны свет, паказ абстаноўкі, якая акружае персанажа; 7) пейзаж; 8) псіхалагічная характарыстыка; 9) вымоўнае прозвішча (гаваркое імя).

Форма мастацкага твора і яе кампаненты

Паняцце пра ўзноўлены свет твора як змадэляваную аўтарам рэчаіснасць.

Мастацкі час і мастацкая прастора ў творы (паняцце пра хранатоп).

Мова мастацкага твора. Маўленчая арганізацыя твора і маўленчая характарыстыка персанажаў.

Стылістычныя зрэзы твора: лексіка ўзвышаная, зніжаная, нейтральная. Сродкі ўзбагачэння мовы твора: 1) сістэма прамых значэнняў слоў (сінонімы, антонімы, амонімы, паронімы, іх функцыі); 2) словы рознага моўнага асяроддзя (гістарызмы, архаізмы, неалагізмы/аказіяналізмы; жарганізмы, прафесіяналізмы, варварызмы, дыялектызмы), іх функцыі; 3) тропы (агульнамоўныя і аўтарскія), іх функцыі. Эпітэт, яго віды (характарызуючы, пастаянны, метафарычны); метафара і яе віды (увасабленне, персаніфікацыя, метанімія, сінекдаха, перыфраза, гіпербала, літота); алегорыя, гратэск; сімвал, аксюмарон і інш.

Сінтаксіс і інтанацыя як важнейшыя маўленчыя сродкі мастацкай літаратуры.

Гукапіс (фоніка). Асноўныя прыёмы гукапісу, іх мастацкая функцыя: алітэрацыя, асананс, гукаперайманне.

Паняцце пра кампазіцыю ў шырокім (як структуру мастацкай формы) і ў вузкім (склад і размяшчэнне частак, элементаў і вобразаў твора ў некаторай часавай паслядоўнасці) значэннях. Кампазіцыя ўнутраная (уласна кампазіцыя) і знешняя (архітэктоніка), іх структурныя адзінкі.

Канфлікт як па-мастацку значная супярэчнасць, рухавік сюжэта. Суадносіны ў творы сюжэта, фабулы, канфлікту.

Кампазіцыйныя прыёмы: паўтор на мікра- і макраўзроўнях (кальцавая кампазіцыя), узмацненне (градацыя, ампліфікацыя), супрацьпастаўленне (антытэза, кантраст), кантамінацыя (люстраная кампазіцыя), мантаж, рэтраспекцыя і інш. Просты (адна сюжэтная лінія) і складаны (некалькі сюжэтных ліній) тыпы кампазіцыі твора.

Асновы вершазнаўства

Проза, верш, паэзія. Адрозненне паэзіі ад проста верша. Вершаваны рытм. Разуменне вершаванага рытму як раўнамернага чаргавання аднародных моўных з’яў. Функцыі рытму: генетычная, эмоцыестваральная, сэнсавыяўленчая, мнеманічная. Рытм і метр. Рытм і вершаваны памер.

Сістэмы вершавання, залежнасць іх ад прасадычных уласцівасцей мовы, літаратурных традыцый. Метрычная (антычная) сістэма. Танічная сістэма вершавання. Сілабічнае вершаванне. Сілаба-танічнае вершаванне. Свабодны верш (верлібр).

Рыфміка. Вызначэнне рыфмы, яе месца ў вершаванні. Віды рыфмы. Строфіка. Азначэнне страфы. Простыя строфы. Класічныя віды строфаў.

Стыль мастацкага твора

Паняцце пра стыль як эстэтычнае адзінства ўсіх элементаў формы твора, што мае на ўвазе падпарадкаванне ўсіх элементаў формы адзінай мастацкай заканамернасці, наяўнасці арганізуючага прынцыпу стылю, які можна знайсці ў любым фрагменце твора.

ТЭОРЫЯ ЛІТАРАТУРНАГА ПРАЦЭСУ

Разуменне літаратурнага працэсу

Літаратурны працэс як гістарычнае развіццё і функцыянаванне сусветнай літаратуры, нацыянальных літаратур, узаемасувязі, узаемаўплывы, пераемнасць традыцый. Літаратурны напрамак. Літаратурная школа (плынь).

Стыль пісьменніка – сістэма вобразаў, эмоцый, паняццяў і думак, выяўленых адметнымі мастацкімі сродкамі. Індывідуальны стыль і творчая манера.

Літаратурны працэс як змена метадаў і напрамкаў, дыялектычнае адзінства традыцый і наватарства ў творчасці.

Літаратурныя метады ў еўрапейскіх краінах у XVII-пачатку ХХІ стст.: класіцызм, сентыменталізм, рамантызам, рэалізм, мадэрнізм.

Сацыялістычны рэалізм як літаратурны напрамак.

Мадэрнізм як літаратурны метад і як сацыяльная з’ява. Напрамкі мадэрнізму: сімвалізм, футурызм, імажынізм, акмеізм, імпрэсіянізм, экспрэсіянізм. Постмадэрнізм.

Літаратурныя сувязі, іх віды

Віды пісьменніцкіх сувязей: асабістае сяброўства, ліставанне, з’езды, канферэнцыі, творчыя камандзіроўкі, замежныя паездкі, падарожжы.

Сувязі пісьменнік–чытач.

Мастацкі пераклад

Мастацкі пераклад – спецыфічны род мастацкай творчсці ў сферы літаратуры. Адрозненне яго ад сінхроннага, камунікатыўнага, машыннага перакладу.

Праблемы адэкватнасці і эквівалентнаці ў мастацкім перакладзе.

СПІС ЛІТАРАТУРЫ

жүктеу/скачать 2.46 Mb.

Достарыңызбен бөлісу:

1 ... 6 7 8 9 10 11 12 13 ... 26