Тұрсын ЖҰртбай «Ұраным алаш!»

Шындығына келсек, тағдырдың аты – тағдыр. Ол сенi ешқашанда алдамайды. Егер Жаратқанның жаратқан кәдiмгi пендесi болсаң, онда өткенiң – өттi, кешкенiң – кеттi, көрерiң – көз алдыңда. Тағдыр – маңдайыңа жазылған қыл көпiр. Жүргiң келсе де жүресiң, жүргiң келмесе де жүресiң. Оңға не солға бұрылмайсың, кейiн де шегiнбейсiң. Себебi, артыңнан өзiнiң жазмыш жолымен жүрiп келе жатқан тұлға, топ, тобыр, мүмкiн ұлт желкелеп келедi. Олар сенiң ырқыңа көнбейдi. Лықсытып белгiсiз күнге қарай iлгерi итермелейдi. Егер, мемлекет не ұлт болсаң, онда – соғысатын дұшпаныңмен соғыстың, табысатын досыңмен табыстың. Жеңдiң не жеңiлдiң. Ендi сол тағдыр талқандап немесе кемелiне келтiрiп кеткен күймен келешегiңе қадам басасың.

Тағдырдың әдiлеттiлiгi осы. Оған ешкiмнiң үкiмi жүрмейдi, оны ешкiм өзгертпейдi, өзгерте алмайды да.

Ал тарих – әдiлетсiз. Өйткенi ол сол тарихи тұжырымды қалыптастыратын көзқарасқа тiкелей кiрiптар. Адамзат тарихын және ол туралы пiкiрлердi таным талқысынан өткiзсеңiз, бiрде-бiр мемлекеттiң, бiрде- бiр тұлғаның тағдыры жазылмаған, сол туралы қөзқарастың жиынтығы баяндалған. Ал ешқандай көзқарас абсолюттiк шындықтың кепiлi бола алмайды. Ол көзқарасты күштеп, идеологиямен, ұлттық сезiммен, ұлы тектiк не державалық астамшылық пиғылымен қалыптастыруға болады және дәл осы заманға дейiн Леофоль Фон Ранке айтқандай:

Ең әдiл пiкiрдiң өзi – әдiлетсiз пiкiрге қарсы айтылған уәж. Сондықтанда дәл қазiргi кезеңде өктемдiк көзқарастың үстемдiгiн жүргiзушi тарихтың өзiн әдiлеттi ғылым деп қарауға болмайды. Ол әрбiр заманның құлығына байланысты құбылып отырады.

Бұл – заңдылық.

Македонский, Цезарь, Наполеон, Петр тарихтың шығыршығын қалай шыр айналдырса, Аттила – Едiл мен Шыңғыс, Бейбарыс та дүниенi және қоғамдық құрылысты солай өзгерттi. Алдыңғылары аңыз бен даңқтың тұғырына көтерiлдi, соңғылары қарғысқа көмiлдi. Тағдыр оларды өз заманының ұлы қолбасшылары еттi, жер жаhанды жаулап алуға мүмкiндiк бердi. Қайсысының төккен қаны көп, оны ешкiм де өлшеген емес. Бiрi – бiр ұлысты, екiншiсі – екi ұлысты жойып жiбердi деп ешкiм де кеплдiк бермейдi. Наполеон мемлекеттiк басқару жүйесiне демократияны әкелдi, қаракөктердiң – монархияның тағын шайқалтты. Аттила – Едiл римдiк құлдық қоғамды жойды. Өзге қолбасшыларды салыстырмай-ақ қояйық, дәл осы екеуiнiң азамат тiршiлiгiне әкелген ұлы төңкерiстiң тарихи маңызы бiрдей едi деп қарағанмен де: неге бiреуi – даңқ пен дақпыртқа бөленген, неге екiншiсi – тағылық пен тасырлықтың қаралы киiмiн жамылған?

Тiптi, әуелде Наполеонды жек көрiнiштi етiп сайқымазақ еткен данышпан Пушкин, неге араға он жыл салып барып оны жайсаң жаhангер ретiнде шабыттана дәрiптедi? Карл Ясперс айтқандай:

«Адам өмiр сүрген жерде тарих бар. Тарих барлығына ортақ... Тарихи тұрғыдан алғанда судандық негрлердiң күресi Марафон мен Саламин шайқасымен бiрдей мәнге ие».
Иә, Наполеон мен Аттиланың – Едiлдiң тағдыры бiр, екеуiнiң қан төге отырып басқару құрылымына, адамның рухани еркi мен бас бостандығының өлшемiне, әлеуметтiк және тектiк теңдiгiне енгiзген түбiрлi өзгерiстерi де қарайлас. Бiрақ, көркем тағдырдың талқысы ортақ болса да, тарихтың екеуiне берген бағасы керағар. Ендеше, тарихи көзқарас ешқашан да абсолюттi шындықтың иесi бола алмайды. Теңгермешiлдiк те оған өлшем емес. Тарих – тұлғаның немесе мемлекеттiң тағдыр талайын салыстырмалы түрде орнына қояр, бірақ дәл сол орын оның – тұлғаның, ұлттың мемлкеттiң өз орыны болуы неғайбыл. Үшiншi бiр шындыққа бiр табан жақындауы мүмкiн.

Тек бiр бағытты ғана бетке алып, бiр ғана ұлттың, мемлекеттiң, құрлықтың, дiни ағымның мүддесiмен қалыптасқан тарихи көзқарас – тағылымсыз, танымсыз, тағдырсыз, ең бастысы тұрлаусыз көзқарас.

Үш тұлға да сол сертпен өмiр сүрген. Тарихи көзқарастан гөрi тағдырын жоғары қойған. Үш данышпан да тәуелдiлiктiң барлық түрiнен рухани тәуелдiлiктi – қауiптi басыбайлылықтың, санадағы құлдықтың, мәңгүрттiктiң ұябұзар кесiрi ретiнде тiксiне бағалаған және соны жаны түршiге отырып сезiнген. Ұрпақ психологиясының бұзылуы, олардың жанжүйесінiң тәуелдiлiкке бейiмделуі, тәуелдi ойлау жүйесi қатты алаңдатқан. Олар, телiнген тарихи көзқарасты сiңiретiн «сүмелек» психологияның қалыптасатынынан шошынған. Абайдың «қорқамын кейiнгi жас балалардан» деуiнiң де астарында сол қыжыл жатпаса не қылсын. Тағдыр мен тарихи көзқарастың арасына «жалғанған жалғандықтың жiбiн» (Абай) аңғарған. Өкiнiшке орай, бұл – күдiкке емес, күбiрткiге айналды. Әйтпесе, елiнiң де, тегiнiң де, өзiнiң де тағдырын тарихи көзқарасқа айырбастап, құлдық психологияның шылауына оранып, өзiнiң тексiздiгiне соншама мастана сүйiнген:

Дәл осындай тексiз дүмбiлездердiң шығатынын Неру де, Әуезов те, тiптi Абылай мен Кенесары да болжаған. Әрине Қанат Қабдырахманов деген үрiмiнiң оларды үлгi тұтарын бiлген жоқ.

Ұрпақтың психологиясындағы тексiздiк – тексiз ұлттық топтың пайда болуына әкеп соқты. ХХ ғасырдың аяғында қазақ ұлтының үлкен құрамдас бөлiгi ретiнде шоғырланып шыққан бұл тобыр қазiр мемлекет басына келдi, ұлттық экономиканы қолына алды, тек ұлттық идеология ғана олар үшiн жұмбақ әрi олардың өздерiне қатты қауiп төндірiп тұр. Мұндай дәрежеге жеткен ұлттың да, ұлыстың да, ұрпақтың да тағдыры аянышты.

Талқыға түскен тағдырды тәлкекке салған – тарихи көзқарас. Ол ұлттың тағдырын шешiп бердi. Арысы – үш ғасыр, берiсi – жарты ғасыр бойы белсендi түрде жүргiзiлген, үгiт-насхат ақырында тұқыртып тынды.

Бұл саясатты бiздiң жыл қайыруымыздан 4 ғасыр бұрын қытай богдыхандары өте әккiлiкпен пайдаланып, соңында аралас неке арқылы көшпелiлер мен үйсiн мемлекетiнiң тұқымын тұздай ерітiп жiбердi. Түркi қағанатының да түбiне жеткен де сол бикештер мен битектiлер. Тексiздiктi тексiз тұқымға олардың тағдыры сыйға тартты. «Орталық Азиядағы адам: жаңа нәсiл ме, әлде өлексе шата ма?» – атты мақаланы («Наука Казахстана» 1994, № 17-18) Қанат Қабдырахманов қандай көзқараспен жазды, мәселе онда емес, мәселе – соның шындығында. Бұл «арылуында» ішіндегі барлық шемен мен қоясын сыртқа шығарғаны үшін де біз оған рахмет айтуға тиіспіз. Өйткені, оңашада болмаса, топ алдында айтылмайтын ұлттың ішін жайлаған дертті жайып салып, пікір дәрежесіне көтеріп, ой салғаны да жігіттік.

Қазақ ұлтын мұндай мүсәпiр күйге түсiрiп, күйiндi еткен – әлемдiк тарихи қөзқарас. Уланған ұрпаққа өзге өрiс қалмады. Тағдырдың тезiне көндi:

Арбасқан. Алысқан. Ашынған. Намыстанған. Бiрақ бiзге:

Сонда, өзiнiң өмiрiн бiреудiң қолына берген елде елдiк бола ма? Дәл осы сөзге қарап, Кенесарыны да «ұйықтап жатқан» қазақтың қатарына қосамыз ба? Бұл сөздi Кенесарыға айтқызып тұрған – тағдыр. Ұлтының тағдыры. Мәмiлелiк майда тілмен амалдап тәуелсiздiкке жетудiң бiр жолы, «құдай бiр, закон басқа-дүр» дегiзiп айтқызып тұрған да сол саясат. Өйтпесе, қазақ ұлты жаратқан иемiз жаратқаннан бері жатқа телмiрiп, өмiрi мен еркiндiгiн өзгенiң қолына берiп өмiр сүрмеген. Батыр да өткен, бай да өткен, бағылан да өткен. П. Я. Чаадаев:

Ал қазақ ұлты – құл болу үшiн жаратылмаған. Еркiн ел, еңселi ер, «ел қамын ойлаған Едiгелердi» тудырған ордалы мемлекет. Оны тәуелдi етсе – тәңiр еттi, тарих солай ұйғарды, тағдыр көндiрдi. Бiрақ та азаттық рухы өлуге тиiстi емес болатын. Сонда, еркiн елге құлдық психологиясын сiңiрген кiмдер? Отаршыл тарихи көзқарас пен тағдырдың түйгiштегенi аздай, ендi «өмiрiн өзгенiң қолынан ала алмай» жүрген ұлтқа тарихтың қаралы шапанын жапты. Оның санасын өшiрдi.

Ағылшын, француз, испан, португалия, америка, қытай, немiс, орыс жұрты дүниенi бөлiске салды. Қай халықтың маңдайына өзiнiң тегiне жат қандай сор бiтсе, ол – сол өзiн отарлаған елден жабысты. Жаhаннамдар өзара олжаға ырылдасса да, тарихты жазуға келгенде дiттегендерi бiр жерден шықты. Олар нәсiлдiк үстемдiктi қалады. Ақыры ғылымда еуропалық көзқарас заң ретiнде орнықты. Ал оны қалыптастырғандардың пиғылы аяр едi. Мұны орыстың тұңғыш ұлттық философы Петр Яковлевич Чаадаев сол кезде-ақ әшкереледi. Жалған тарихи көзқарасты сiңiрушiлер туралы ол :

Өкiнiшке орай, әлгi ғалымдардың барлығы таза орыс емес едi. Бiрақ, солардан кейiнгi тарихшылар сол қалыптастырған тарихи көзқарастан шыға алмады, солардың шырмауында қалды. Ал ол тарихшылар – «патшаның жеңiстерiн» жазу арқылы князьдық, дворяндық лауазымдар алуды, не жерге ие болып қалудан дәме етiп, сый-сияпат күткен қарапайым ғана дәбiрлер едi. Неру: «Менiң елiмнiң тарихы ағылшындардың көзiмен жазылды» – деп нақтылап жазса, оның iшiнде қазақ ұлтының тарихы орыстың емес, орысқа сiңген кiрмелердiң көзiмен жазылды. Әрине, мұның барлығы Ресей империясының мүддесi тұрғысынан баяндалды. Ал асыранды баланың кекшiл келетiнi белгiлi. Ол өзiнiң өмiрiн өкiл әке-шешесiнiң көңiлiн табуға жұмсайды. Қалайда жағынып бағады. Бұл жолда ештеңеден тайсалмайды.

Қазақтың тағдырындағы ең үлкен сордың бiрi осы. Тарихшыдан, таза қанды тарихшыдан жолы болмай-ақ қойды. Тарихтың тәлкегiнiң бiрi сол емес пе, тағдырды желкелеп әкелдi де, өзiнiң қызметшiсi еттi.

Көне «Русь пен Ұлы даланың» арасындағы хандық қақтығыстар мен қандық некелесудiң нәтижесiнде (Қанат Қабдырахманов ХХ ғасырдың жетпiсiншi жылдарында ғана жаңадан пайда болды деп отырған) шаталардың – гибридтердiң арғы «ата-бабалары» дүниеге келдi. Олардың тобы әр ғасыр сайын толқын-толқын боп толығып отырды. Келе-келе сол заманның «докторлары» шықты олар, әуелде «мүләйiмсiп, мұңлы күй кешкенiмен», кейiн самодержавиенiң қайың безiнен кептiрiлген шоқпарына, тұқыл тоқпағына айналды. Патшаның iшкi-сыртқы саясатын анықтады, бұған немiс пен голландықтарды, шведтердi, шотландтарды, италяндықтарды, тағы да толып жатқан ұлттан келiп сiңген кiрмелердi қосыңыз. Петрдiң реформаторлығының ұйытқысы да солар. Ел басқару жүйесi мен ғылымы немiстердiң, әскери құрылымдар скандинавиялықтардың, сәулет өнерi италяндықтардың ықпалына көшті. Чаадаев айтқан «немiс оқымыстыларының» қатарына бiр бүйiрден кеп Ұлы Даладан сiңген тұқымдар араласты. Олар, әрине, бетiн шығысқа қаратты. Ата жұртына ала көздене қарап, өзiнiң ата жұртының тағдырын тарихи көзқарастың талқысына салды. «Сом тұлғаланып, мойыны жуандаған» сiңбелер:

Бiз, тегiнде түркiнiң қаны бар тұқымдардың Ресей тарихын жазып бергенiне масаттанамыз, бiрақ олардың өзiнiң «тарихи тегiне қорлана кекесiнмен қарағанына... оны құрметтемегенiне... ата-баба рухының өлгенiне», ең бастысы, қиянат жасағанына қиналамыз.

Мусин-Пушкиннiң де, Карамзиннiң де еңбектерiне Ұлы Далаға деген қастандық рухы жоқ едi. Ал, Татищевтiң «тағы», «қарақшы», «бұратана», «қанiшер», «қарғыс атқандар», «басурмандар» деген сөздерiне намыстанбай-ақ қояйық. Бұл сөздер қазақ дегеннiң баламасы сияқты боп кеттi ғой. Ол – мәдениеттiлiктiң белгiсi, кiмнiң аузына қандай сөз түссе, ол соның өзiнiң ұсқынының бейнесi емес пе? Әрине, жеке адам емес, мемлекеттiк тарихи көзқарас тұрғысынан бағалағанда, қорлық-ақ. Бiрақ сол сөздi тарихи жазбаға падишаhтың өз қолымен жазып қоспағаны тағы да анық. Сондай-ақ:

«Татищевтiң қолы тиген жылнамалар ойдан шығарылған “мәліметтермен” толықтырылғаны соншалықты, соңынан жылнаманы Татищевтiк тұжырыммен салыстырған таихшылар көпе-көрнеу қиянаттарды көре тұрса да (соны қостап – Т. Ж.) керi сөйлеп жатты: өзi пайдаланып болған соң «жойылып кеткен» анағұрлым нақтырақ жылнамалар тiзiмi Татищевке мәлiм болған екен деп хауесет таратты. Осылайша Татищев «беймәлiм» деректердiң көзiн әрпiне дейiн өзгертпей қағазға түсiрген көшiрушi болып шыға келгенi де» шындық.
Осы шындықты отыз жасында әшкерелеген Олжасқа бүкiл империя тарихшыларының қарақұрттай қаптап, жабыла шаққанын түсiнуге болады. Егер Татищевтiң жалғандығы шығып қалса, онда империя тарихының iрге тасы құламай ма, сөйтiп төрт ғасыр бойы жалған бояумен боялып, асқан ептiлiкпен және «мәңгiлiк қаланатындай» етiп реставрацияланған тарихтың бетi ашылып қалмай ма? Мұндай ғадет тәуелсiздiк алған соң қазақ тарихшыларының да арасынан нышан таныта бастады. «Сынықтан басқаның бәрi жұғады» деген. Сондай-ақ, әлгі «орта қол жазушылар мен дүмбiлез ақындар да, ебедейсiз ескiшiлер де» шығып жатыр. Соның бiрi, мүмкiн, бiз болармыз. Бұл да тағдыр шығар. Бiрақ бiз тағдырды тарихқа телiмеймiз, телiнген тарихи көзқарастан таза тағдырды тазалауға тырысамыз. Сондай «тазалануға» тиiстi жазбаның бiрi – Татищевтiкi. Олжас Сүлейменов барынша қаспағын қырып бергендiктен де бiз оған тоқталмаймыз. Тек, осынау тағдыр айдап патшаның дәбiрi болған Тәтiштiң тұқымының «тырысқақтығының» нәтижесiнде тексiз халық болып шыға келгенiмiз күйiндiредi. Ол бүкiл көшпелi жұртты әу бастан Русьтiң қас дұшпаны ретiнде көрсетiп қана қоймай, соны тарихи көзқарас ретiнде мықтап орнықтырып кеттi. Қанат Қабдырахманов бүгiн көргендей боп отырған «гибридтiң» өз ұлтына көрсеткен «сый» осы.

Әрине, самодержавиенiң «кең етек, тар қолтығына кiрген» (Кенесарының сөзi) кiрмелердiң бәрiн олай жазғыруға болмайды. Олардың арасында исi азаматтық ақыл ойға, мәдениетке, ғылымға, әскери өнерге өшпес iз қалдырғандар да жеткiлiктi. Баскаков пен Гумилевтiң тiзiмiне бас ұрмай-ақ қояйық. Тек: Ресейдiң патшаларының арғы тұқымдарында қыпшақтар мен құба қыпшақтардың қандарының барлығы, «Алтын ордадан» аманатқа кеп, патша сарайынан қайтпай қалған Шағатайдың тұқымы – Чаадаевтi, Аслан-Селебидiң тұқымы – Достоевскийдi, Қарамырзаның тұқымы Карамзиндi, Орыс ханының тұқымдары – Урусовтарды, соңғы хан Ахметтiң үрiмi – Ахматова мен баласы Лев Гумилевтi, казанның соңғы ханы Жәдiгермен бiрге шоқынғандарды – Менделеевті, Бекетовті, Щербатовты, Түргеневті, Куприн – Құлыншақовты, Ақсақовты, Темiрниязов – Тимерязовты, патшаның тағын шайқалтқан Мұқанов пен Қаракөзовтердi тiлге тиек етсек те жеткiлiктi.

Мiне, бұларды тағдыр талқыға түсiрдi. Осылардың iшiнен түркi жұртының тағдырына өшпендiлiкпен қараған Достоевский мен орыстың ойлау жүйесiн ХХ ғасырдың дәрежесiне көтерген, ХIХ ғасырдың ең данышпан, ең жұмбақ, патшаның уәзiрi болудан жиырма жасында бас тартқан Шағатайдың тұқымы – Петр Яковлевич Чаадаевтi тағдыр мен тарихи көзқарас туралы пiкiр талқысына араластыруға болады. Бiр басының қайшылығы бүкiл шығармаларындағы қайшылықтардан да асып түскен Аслан-Селебидiң (Челебидiң, түбiрi – Селе, Сәлi, Селебе би болуы да мүмкiн) тұқиянын қозғамай-ақ қоямыз. Ал Шағатайдың, демек Шыңғыс ханның ұрпағының пiкiрлерiн ойымызды дамытудың қыл арқаннан есiлген желiсi етiп аламыз.

Оның бiр тосын себебi де бар және Чаадаев тағдыр мен тарихи көзқарас туралы пiкiрге тұлға боларлықтай тумысты, тектi тағдырдың иесi.

Ол өз тағдырын өз қолымен жасады, тарихи-философиялық көзқарасын ешкiмге бұрмалатпады, тiптi, Пушкиннiң өзiне де еркiнсуге ерiк бермедi. Грибоедовтiң «Ақылдың азабындағы» Чацкийдiң бейнесi ретiнде көрiнген қайсар тұлға Николай І мен Бенкендорфтың да ығына жүрмедi, қырын келдi. Патшаның отарлау саясаты мен басыбайлы жалған тарихи көзқарасты қалыптастыруын сынап Николайдың өзiне хат жазудан тайсалмады. Ол хатты Бенкендорф тықпалап, монархтан жасырып әлекке түстi. Бүкiл Ресейдiң бекзадалары онымен бетпе-бет келуден сескендi. Өйткенi Чаадаев Россияны және орыс ұлтын жан-тәнiмен сүйетiн, сондықтан да отанының жалған тарихпен, бiр адамның ғана еркiмен өмiр сүруiн қалаған жоқ. «Россия мәселесi», «орыс идеясы» деген ұғымды алғаш ғылыми бағыт ретiнде қалыптастырған да, Ресейдiң кешегiсi мен бүгiнгiсiн, ертеңiн ашық талқыға салған да, тұңғыш ұлттық философияның негiзiн қалаған да, ақыры патшаға да бас имей, басындырмай өмiр сүрген де Шыңғыс хан мен Шағатайдың тұқымы, нағыз отаншыл орыс Чаадаев болатын. Ол: